Ο Μουσικοσυνθέτης και Λογοτέχνης ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ
Έρχονται
για να τον ακούσουν να ερμηνεύει. Κανένα μέρος δεν τον χωράει όταν μιλά..όταν
τραγουδά..όταν ουσιαστικά ερμηνεύει. Αλησμόνητη είναι η εποχή που μελοποίησε και
τραγούδησε τους ποιητές της δεκαετίας του 1930 και 1980.Το κοινό των Αθηνών εκστασιαζόμενο, τον ακολουθεί στις
εμφανίσεις του. Είναι ένας «περφορμίστας»(performer). Την ιδιότητα του αυτή δεν
την ξεδιπλώνει συχνά. (Στα νεώτερα χρόνια της καταξίωση του, διακρίνει και επιλέγει
να ερμηνεύουν τραγούδια του χαρισματικά άτομα που μαθητεύουν κοντά του,
αποκαλύπτοντας κι έτσι την ικανότητα του δασκάλου, συνθέτη, καλλιτέχνη, που
ξεπερνά μια συγκεκριμένη εποχή).
Η «
ιστορία» αυτού του ανθρώπου είναι η ίδια
του η Φωνή. Με πολλές εναλλασσόμενες απαιτήσεις (δείχνει παντοδύναμος…αλλά…) είναι
εύθραυστος σε κάθε φωνήεν παλλόμενο, σαν τα κύματα της θάλασσας, που τα
μελτέμια του αέρινου γενέθλιου του τόπου «του κρατούν το tempo». Μ’ ένα πολύ
προσωπικό τρόπο καταφέρνει να ξεπερνά τη σύγχρονη επιδερμικότητα, τη ρηχή
διάσταση των τραγουδιών, εμβαθύνοντας όλο και περισσότερο.. αλλά κι
αυτοσχεδιάζοντας όταν πρέπει, αρκεί.. να αισθάνεται ότι υπάρχει «αισθητική»
αντίδραση αποδοχής από το κοινό του, κυρίως όταν ερμηνεύει τα μορφωμένα του τραγούδια
ή όταν μιλά από το ραδιόφωνο .. (1990-2022 στις καθημερινές του εκπομπές. Αν
δεν τον έχετε ακούσει ..χάσατε. Ποιο αυτί άραγε θα μπορούσε να τον λησμονήσει;).
Συνεχίζει να μελετάει πολύ τους ποιητές, τους ταλαντούχους ανθρώπους στη ζωή του, τους ανοίγει «ένα παράθυρο ή καμαρόπορτα»-όπως λέει..κι «αυτοαναφλέγεται» όταν κάτι γενικότερα δεν του αρέσει. Για ότι τον ενδιαφέρει ουσιαστικά, όπως η Φωνητική Τέχνη, ό,τι τον ταρακουνάει ή τον εκλκύει, αφοσιώνεται εξ ολοκλήρου ..και τίποτε και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε ότι αποφασίσει. Ξεκίνησε να σπουδάζει στο «Τμήμα Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικών Επιστημών» της Νομικής Αθηνών. Τον έχασε βέβαια η θέμιδα, τον κέρδισε η μουσική. Η πριμαντόνα του λυρικού θεάτρου Γιολάντα Ντι Τάσσο, υπήρξε για δεκατρία χρόνια εκτός από δασκάλα του και «μέντορας» του..κάποια στιγμή το 1986,τον στέλνει στον μεγάλο συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι. Όταν τον άκουσε ο Χατζιδάκις,(κατά τη διάρκεια της ακρόασης…τον διακόπτει τρείς φορές…. Τον συμβουλεύει μάλιστα να ασχοληθεί μόνο με την ερμηνεία και να μη γράφει τραγούδια. Σχεδόν για οκτώ μήνες ο Α. Αρτέμης είναι «σιωπηλός παρατηρητής» του μεγάλου αυτού συνθέτη. Πότε στο «Σείριο», στις ακροάσεις, στις συνεστιάσεις ή αλλού, αφομοιώνει κι εκστασιάζεται με το μεγαλείο του μεγάλου συνθέτη και ποιητή Χατζιδάκι. Όμως ο νεαρός τότε Αρτέμης δεν ακούει τι του λένε. Συνεχίζει να τραγουδά τις συνθέσεις του. Η συνέχεια είναι αρκετά αποκαλυπτική καθώς διαλαλεί με στεντόρειο τρόπο τα τραγούδια του, με τη φωνή του, σε αμέτρητες μικρές ή μεγάλες παραστάσεις, που διοργανώνουν λογοτεχνικά σωματεία, περιοδικά Τέχνης και Γραμμάτων, αλλά και κοινωφελή ιδρύματα, ελκύοντας έτσι μεθοδικά, το Αθηναϊκό κοινό, που όλο και περισσότερο πυκνώνει, όταν παρουσιάζει συνθετικά του έργα, ξεδιπλώνοντας τις συνθετικές κι ερμηνευτικές του ικανότητες, με ποίηση γνωστών αλλά κι αγνώστων δημιουργών. Η δύναμη γενικά που αντλεί όταν βγαίνει στη σκηνή, ανεβάζει στα ύψη το ενδιαφέρον του κοινού, πότε με τις κοφτές απαντήσεις ή απαιτήσεις του. Κύριος «στόχος» του: να συστήσει τα μουσικά του έργα παντού..κι επιβάλλει όταν τραγουδά είτε μόνος ή με συνεργάτιδες/τες…την απόλυτη ησυχία. Τότε ..ξετυλίγει τα «μαγικά του όπλα». Τυχεροί όσους αγαπά διαχρονικά και τους έχει κοντά του. Συμπληρώνοντας τέσσερις δεκαετίες παραστάσεων και είκοσι πέντε χρόνων δισκογραφικών εργασιών, ο συνθέτης Ανδρέας Α. Αρτέμης, γίνεται σοφότερος, καλύτερος άνθρωπος και γνωστότερος ως δημιουργός.
Ευγένιος Χόρν Εθνομουσικολόγος
ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ (βιογραφικό)
Γεννήθηκε στην Κύπρο (Πάφος).
Φοίτησε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε
μαθήματα μουσικής ορθοφωνίας (κι αγωγής του λόγου) κλασσικού κι έντεχνου
τραγουδιού, που μέχρι σήμερα το εξασκεί εν μέρει κι ως επάγγελμα σαν
ωδειακός δάσκαλος Φωνητικής Τέχνης.
Εργάστηκε τριάντα πέντε συνολικά χρόνια σε ραδιοφωνικούς σταθμούς (Αθήνα και
Πάφο), ενώ από το 1992 έως τον Ιούνιο 2022 διετέλεσε (αρχικά ως προϊστάμενος )
παραγωγός εκπομπών Λόγου και μουσικής, στον ραδιοφωνικό σταθμό Cosmos FM στην
Πάφο, διατηρώντας για 30 χρόνια τη δική του καθημερινή ποικίλης ύλης εκπομπή,
με άξονα την ποιοτική ελληνική και ξένη μουσική αλλά και φιλοξενώντας
συχνά, επώνυμους και μη καλλιτέχνες, από όλο το φάσμα των Τεχνών και των Γραμμάτων.
Παράλληλα μέσα από εκπομπές λόγου και μουσικής στοχεύε ανελλιπώς στην ανάδειξη
της αυθεντικότητας της Ελληνικής ψυχής της Κύπρου.
Με την ποίηση ασχολείται από τα μαθητικά του χρόνια,
αμέσως κυρίως μετά τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου του 1974.
Τα περισσότερα βιβλία του τα έχουν εκδοθεί στην Αθήνα αφού ζούσε εκεί
για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα 1982 μέχρι και το 1993. Ανθολογήσεις
με δικές του εισηγήσεις , κριτικά κείμενα μέσα από αισθητικές εκτιμήσεις
και άρθρα του, συνεχίζει να τα δημοσιεύει και σήμερα (....και διαδικτυακά).
Διετέλεσε: μέλος της Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων και πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου για δώδεκα χρόνια (ως το 2013-14). Είναι μέλος του Ομίλου Λογοτεχνίας και Κριτικής στην Κύπρο και της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου
Με την Μουσική Σύνθεση (μελοποιώντας κυρίως την
ποίηση),ασχολείται τέσσερις δεκαετίες. Μέχρι σήμερα απαριθμεί
ένα πολύ μεγάλο αριθμό εμφανίσεων στην Κύπρο και το εξωτερικό με δικές του
συνθέσεις-μέσα από καλοστημένες δικές του παραστάσεις.(μελοποίησε ένα μεγάλο
αριθμό ποιημάτων Ελλαδιτών, Κυπρίων και ξένων δημιουργών).
Οι Μουσικές του Συνθέσεις αποκαλύπτουν πάντα τη
«διάθεση διαπλεκόμενων
ηχοχρωματικών» ηλεκτρονικών εντάσεων, με τη χρήση ενίοτε και «κλασσικών
μουσικών οργάνων..» .
Από το 2000 μέχρι το 2022 έχει εκδώσει σε δικές του
παραγωγές 23 ψηφιακούς δίσκους (CD's).
Αναλυτικά μπορείτε να επισκεφθείτε τη διαδικτυακή του σελίδα με αναφορές στους ψηφιακούς του δίσκους: http://andartemis.blogspot.com/
Περισσότερες πληροφορίες δραστηριοτήτων,κριτικών, βίντεο τραγουδιών και αποσπάσματα παραστάσεων του, μπορείτε να βρείτε στις εξής ηλεκτρονικές διευθύνσεις:
"Η μουσική της ποίησης είναι το καταφύγιο της ψυχής" α.α.α
ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗ
ΑΝΔΡΕΑ Α. ΑΡΤΕΜΗ
Από το 1977 μέχρι το 1998 έχουν
εκδοθεί δώδεκα βιβλία με ποίηση του και έχουν δημοσιευτεί πολλά ανέκδοτα
ποιήματα του σε Ανθολογίες, εφημερίδες και περιοδικά.
1.ΑΝΘΡΩΠΟΙ... (1975)
2.ΧΛΩΜΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ (1976)
3.ΑΝΑΦΛΕΞΕΙΣ ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΕΙΑΣ
(Τιμητική έκδοση του περιοδικού «Αλεξίσφαιρο» 1988, Αθήνα)
4.ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ ΧΑΜΕΝΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
(Τιμητική έκδοση περιοδικού «Αλεξίσφαιρο» 1989, Αθήνα)
5.ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΛΟΓΟΒΟΛΑ ΣΩΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
(Τιμητική έκδοση περιοδικού «Αλεξίσφαιρο» 1990, Αθήνα)
6.ΘΡΟΪΣΜΑΤΑ ΗΧΩΝ ΤΟΥ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ (Αθήνα 1990)
7. ΑΠ¨ ΤΗΝ ΑΙΩΡΑΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΒΡΟΓΧΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ
(Τιμητική έκδοση περιοδικού «Αλεξίσφαιρο» 1991,Αθήνα)
8.Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΧΟΡΕΥΕΙ ΠΕΝΤΟΖΑΛΗ (έκδοση Χρυσοπολίτισσα, Λευκωσία
1999)
9.ΜΕΛΙΣΜΑΤΑ ΗΧΩΝ ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΓΕΛΩΝ (Ένθετο ψηφιακού δίσκου,(cd),
2005)
10.ΟΤΑΝ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΣΤΗ ΓΗ
(Ποιήματα που έγιναν μουσικές εικόνες και τραγούδια, Πάφος,2007)
11. Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ
(Μελέτη του δοκιμιογράφου Δ. Καραμβάλη.Τιμητική έκδοση
«Αλεξίσφαιρο» 1989, Αθήνα)
12.ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ, ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ, ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ
ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
(Ποιητικές κρίσεις του Α.Α. Αρτέμη.Έκδοση περιοδικού «Αλεξίσφαιρο» 1988, Αθήνα)
Πληροφοριακά αναφέρουμε ότι, για το ποιητικό του έργο έχουν ασχοληθεί διάφοροι μεελτητές κι έχουν επίσης ανθολογηθεί κι έχουν μελοποιηθεί ποιήματα του στην Κύπρο, Γαλλία και Ελλάδα.
.jpg){kind=small}
ΣΤΕΡΗΣΗ
Μαντρώσανε το φως πίσω από τα τείχη της Κερύνειας
και πήραμε ένα προβολέα αγκαλιά
για να ζούμε με μια ψευδαίσθηση
για να' χουμε το ψεύτικο φάντασμα της.
Ματωμένο κοφτερό μαχαίρι της θύμησης.
Η Κερύνεια με δεκανίκια
κι εμείς περιπατούμε ανέμελα
με τις αστραφτερές μας λιμουζίνες.
(1976)
ΦΑΡΟΣ
Οι ίσκιοι των δέντρων τυφλώνουν.
Οι ήχοι ξεκούρδιστης κιθάρας
ξεκουφαίνουν
μας σβήνουν κάθε θύμηση.
Και ο Πενταδάκτυλος
με τα δάκτυλα υψωμένα
ζητά βοήθεια,
από τα ανύπαρκτα
νοσηλευτικά συνεργεία...
(1977)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΕΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Ετούτο το παραμορφωμένο
βραδινό πρόσωπο μη το φοβάσαι,
όταν βουτηγμένο στη Μεσόγειο
αρμενίζει σφυρίζοντας
στους βοριάδες.
Ξεστρατημένο
στα κύματα των ήχων
ψάχνει ένα ήρεμο φλοίσβο
από όστρακα.
Και τα χρώματα
παραταταγμένα ανασαίνουν
στις παγίδες των βράχων
απρόσωπα απλωμένα.
(1987)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ
Μπαίνω στην Τροία
Καβάλλα στα δελφίνια του Μενέλαου.
Κατάξανθες όχθες ποταμών
με τυποποιούν κλέφτη
στα πνιχτά πλεξούδια τους....
Και κείνα τα μάτια
πιο βαθιά κι απ’ το πηγάδι τους
με ακρωτηριάζουν πάντα
στo ίδιο σημείο απορίας....
“ ναναι άραγε η Ελένη
που μ’ ερωτεύτηκε;”
(1988)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΤΟ ΜΟΝΟ...
Το μόνο που απέμεινε
από κείνες τις δέσμες από φωτογραφίες
είναι τα χειμωνιάτικα παλτά
σπασμένες ηλιακτίδες απέραντου καλοκαιριού.
Στις νησίδες της μνήμης παρέμειναν κι αυτές
να ανεμίζουν τη πλεύση
μιας άλλης προοπτικής…
Σε εκείνες τις δέσμες από φωτογραφίες,
αόρατα τα χρώματα της φωνής σου
λικνίζουν αιώρες στη γυάλινη θλίψη μου.
Κι όταν σκοτάδι πέφτει
η μνήμη στον ιστό της
κρυφά θρυμματίζει ελπίδες
παντού μέσα μου!
(1998)
Μεταφράσεις στα Γαλλικά από τον Ελληνιστή Gaston H.Aufrere
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
«ΟΤΑΝ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΣΤΗ ΓΗ»
Όταν η γη με χάλκινους κρίκους
διαβαίνει τη σφαίρα του ανέμου
στο δεύτερο τέρμενο του κυανόμορφου ,
η μικρή θαλασσινή πολιτεία
περπατά τον γαλάζιο της δρόμο
με δύο η τρία συννεφάκια συνοδεία
ενώ πίσω της σέρνεται
το απέραντο γαλάζιο αλληλούια των κυμάτων:
«φυτά ,δέντρα ,πουλιά τοξότες ,λεγεώνες ορυκτών,
άγγελε –κτύπα τα φτερά σου-
¨να φυσήξει στα πανιά της υπομονής μας¨
να ξορκίσουμε τις διάφανες άγκυρες της πλήξης...
στην αθέατη ροή των πεθυμιών…»
Περπατώ ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεις
στο βασίλειο των αμαρτωλών…νύχτες ριζώνω
το αδιέξοδο των επιθυμιών ..
εσύ φωνή αρχαία μη με λησμονήσεις .
Μια τέτοια βραδιά ήταν που ο έρωτας
κρατώντας μεταξένιες ανταύγιες άναψε ,
αγκαλιάζοντας το όνειρο…
Διασκορπίζομαι στη θύμηση σου…
φορώντας ένα θανάσιμο προσωπείο φωτός
κυματίζοντας στο κενό
όπου άξαφνα φυτρώνουν τριαντάφυλλα
φύκια μέσα στην πληγή των αφρών σου,
με πετούμενα να ψαλιδίζουν τη θάλασσα
την καμωμένη από συντέφι κι ασώματες υπάρξεις
να έρπουν λευκές στο φεγγαρόφωτο… σαν χαιρετισμός!
Το σώμα σου ασώματο δέντρο γυμνό ,
με τον καρπό να καλπάζει περήφανος
μέσα στις ομιχλώδεις τοποθεσίες να ανοίγει
τον κρυφό εξώστη των είκοσι μου χρόνων…
χωρίς ν’ αφήνει ίχνη σκάβοντας τα η βροχή…
Ωραίος, λευκότερος…έτσι ,
νύχτες πολλές διέσχισα το ναό της υπόγειας ορμής,
τόσο όσο για να απλώσει το χέρι μου το όνειρο….
Είμαι η πόρτα του γυάλινου κάστρου.
Έμαθα να αγαπώ ανάμεσα σε δυο σταγόνες νερού
τα βήματα χιλιάδων ανθρώπων.
Κάστρα ψηλά.
Το τοπίο αλλάζει τις προσόψεις των μάταιων λογισμών
κι εγώ επιστρέφω εκ γενετής φιλήδονος χωρίς όνειρα
να κοιμηθώ στων κοχυλιών το ολοστρόγγυλο σχήμα…
Κάστρα χαμηλά διασχίζουν τα μήκος της παραίσθησης…
Ποιος είσαι;
από πού έρχεσαι..;
Απόψε όλα είναι αίμα.
Φτέρη αρχαία, μέσα μου φυτρώνει…
μεγαλώνω…
Μεγαλώνω ιππεύοντας τις αφρισμένες κλωστές
των μαλλιών σου.
M’ ένδυμα από φλόγες εκτινάσσεται
ως πίδακας ιλίγγου προς το διάστημα,
η βασίλισσα των στεναγμών.
Καθρεφτίζει τα μάτια της…κι αφουγκράζεται
την πολυφωνία του σκότους…
Ρωγμές ανοίγουν με το εκτίναγμα της λήθης,τα μάτια του…
Αχ..τα μάτια του!
τα αιώνια γεμάτα… βλεμματοφοβίες.
Απ’ τον ανοιχτό ορίζοντα έρχονται φθόγγοι
νοήματα γαλαζοπράσινα, απλωμένα
μέσα στην ονείρωξη του ανέμου…
Ποτέ δε θα το μάθεις πόσο όμορφα είναι τα μάτια σου.
Προσμένω την εικόνα σε κρυφά συναπαντήματα
επιθυμίες χαμένες για πάντα….
Ποτέ δε θα το μάθεις πως μέσα στην προσμονή
οι ρίζες βυθίζονται μέσα στη γη,
αιωρούνται διάφανες στον αέρα
και μας δένουν ιππόκαμποι που κυκλοφορούν
στην γεωμετρία του αόρατου.
Μας χωρίζει ο χρόνος
Και η δυκτιά του απρόσωπου…
Η πρώτη πράξη του ανθρώπου
μέσα στην καρδιά του παράδεισου
έλεγε ο παππούς
μπαινοβγαίνουν τα μυστικά κεφάλαια των εξορκισμών,
με βιντεοκάμερες με ηδονές…
αλλά επειδή ενός κακού μύρια έπονται
η τιμωρία παραμένει φενάκη…
για να κοιμάσαι ήσυχος όπως παλιά,
για να αγρυπνά
πρέπει να συνεχίζεις αταλάντευτα τους εξοπλισμούς…
Αυτά έλεγε ο παππούς μου ο Νικόλαος
που όλοι δρόμοι τον οδηγούσαν στη Ρώμη,
όχι γιατί ήταν πατρίδα του, αλλά επειδή
η Αριάδνη ξέχασε το νήμα της
και τέτοιες καταστάσεις
άρεσαν πολύ στον Μινώταυρο…
Μια λιμνοθάλασσα σαν θαλπωρή ανέμου
με περπατάει στο σκότος,
στο φόβο του Άδη με κλείνει…σαν δίνη κι οδύνη
σα σπασμένο παιχνίδι λυμένο που απλώς θα θυμόμαστε.
Είσαι ο Αύγουστος που γύρισε ξαφνικά
κι ύστερα χάθηκε…
Ήρθε το κύμα και μου έλυσε τα μαλλιά.
Οι στρόφιγγες διάτρητες ηλιοβόρες
λούζονται ανάμεσα στο Πάν και το Φως.
Σαν παραμύθι με τα λευκά του φτερά σηκωμένα.
Και το τοπίο να αλλάζει διαρκώς στην σήψη
να λούζετε στη θέρμη με σμήνη μελισσών
να την κεντρίζουν κάθε απόγευμα…
Ένα σουραύλι η χρονική διάσταση
της περιπλάνησης στο άπειρο του απείρου.
Χρόνια με βασανίζει το χρώμα των απύθμενων βυθών σου..
με τα φωνήεντα διάσπαρτα να ξεσπούν σε εκκωφαντική
πολυφωνία
από το ένα μαύρο στο άλλο μαύρο των κυκλικών ημερών…
Κανένας ίσον κανένας δεν με περιμένει στις ακακίες
των παιδικών μου χρόνων
ωστόσο μνημονεύω τον ήλιο που χάνεται ακόμα στην άκρη των
βλεφάρων μου .
κι ο έρωτας μισός ψάρι να κυλάει στην άμπωτη
των θρυμματισμένων ημερών ,χωρίς παραλήπτη…
Είναι η Κερύνεια; ..όχι !
η Αμμόχωστος!
Διακεκομμένες ματιές φυγής
και το καράβι των κεραυνών
να κυλάει στην παχύρευστη σιωπή
του φεγγαριού στο ύστατο χαίρε!
Στον κύκλο του έρωτα ο χρόνος
κυλάει φωτόχρωμος
στην παλίρροια του έρωτα…
Μάταιο το κουβάρι που ξετυλίγεται,
χωρίς αποτέλεσμα…
Όταν επιστρέψεις θα με βρεις
Στην απόχη και στα ειδησιογραφικά πρακτορεία
των αισθησιακών ετερόκλητων θανατογράφων.
Δειλινό- προδοσία.
Διεξάγω την ισημερινή μου περιπολία
ιππεύοντας ένα μόριο υγρής σταγόνας.
Την αγάπη σου θα την κρατάω…
Καθώς και το υδάτινο
φαντασιακό παιδικό μου πρόσωπο…
((Μουσικο-ποιητικός Μονόλογος από την παράσταση «Μελίσματα Ήχων»,2005)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
Ο χρόνος δοκιμάζει τις αντοχές μας
σε τόξα σπασμένων ονείρων…
Ας μη σ’ αρέσουν λοιπόν, τα ερωτικά μου τραγούδια.
Και γι αυτό μη σκορπάς τα φιλιά σου
μέσα στο ύπνο μου.
Μόνο οι νύχτες σειρήνες πια
θα μαγνητίζουν το σκοπό τους.
Ναυλώνουν ήδη στα λιμάνια της φυγής
φυγάδες- σκέψεις,
μιας άλλης προοπτικής…
Το ξέρω
δε σ’ αρέσουν πια, τα ερωτικά μου τραγούδια.
Νυσταγμένα κρύφτηκαν στη ντροπή τους
έκλεισαν για πάντα μέσα τους τη λύπη
σφαλίστηκαν για πάντα μέσα τη σιωπή τους.
Ίσως δε θέλουν πια χαμόγελα αγάπης,
ή χάδια κάτω απ τις φτερούγες … καλοπιάσματα.
Τα τραγούδια θέλουν λέξεις μαγικές
από ένα μαντολίνο, μια κιθάρα, ένα βιολί
να ρέει ανάμεσα τους ο χρόνος
ν’ ακροβατεί στη θλίψη τους!
η λησμοσύνη κι η λήθη!
στον αέρα, στα φύλλα των δέντρων
και στην ουράνια βασιλεία
των υποσχέσεων σου…
(2006)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
Λούζεις τις άκρες των μαλλιών σου
σε πέντε θάλασσες
μες τους υδάτινους κόσμου του Ομήρου
υφαίνονται χάλκινες ιστορίες
για θαλασσοαφροδίτισσες.
Aλάσια, Αμαθούντα, Έγκωμη, Κίτιον,
Κερύνεια, Λευκωσία, Σαλαμίνα , Πάφος,
Στου ουρανού τον εξώστη ξαπόσταινε
ο των Εθνών περιβολάρης
σαράντα λουριά με μιας αυλάκωσαν
τα Σταυρο-δρόμια πέντε δακτύλων…
Αλέξανδρος, Λεοντόκαρδος,
Πτολεμαίοι, Διγενήδες, Αχαιοί
Κηφέας Ονήσιλος, Ευαγόρας,
Κίμωνας Κινύρας
Παύλος, Μάρκος και Βαρνάβας
Ανέτειλαν το φως το ουράνιο
Λουζινιανοί και Ενετοί,
Πέτρος, Ιωάννης και Ιάκωβος
Άραβες, Φράγκοι, Οθωμανοί.
Έλληνες είμαστε στην καταγωγή,
στη γλώσσα και στη ψυχή
εκ Κύπρου Έλληνες.
Το κορμί σου σταλαγμίτες και φαράγγια
και κρυφές κατακόμβες για ν’ ακούς
τους ανομολόγητους καμούς
της Ρήγαινας και της Αροδαφνούς
Χαίρε πέτρα σκληρή«Καστρογυναίκα»
Ελεονώρα, Ελένη , Αικατερίνη
Μια Βενετσιάνικη γαλέρα στα σπλάχνα σας
στου Μόρφου και της Αιγιαλούσας τα νερά…
πλωτός ο οίστρος συνοδεύει το φευγιό σας
«regina non finta ma νera»
αέρινο θαλασσινό το παρελθόν σας
«regina non finta ma νera»
Χαίρε Κηφέα γη ,
Κωνσταντία ,
Ευαγόρα πολιτεία
Χερσόνησος των Αγίων ,
Καρπασίτισσα,
γονατιστή στ’ Απόστολου Ανδρέα
τ’ακρωτήρι του Πρωτόκλητου…
Κεντρί της σφήκας ο κάθε Ιούλιος Έλληνες …
Είμαστε οι καρποί των προγόνων
Με μνήμες καρφωμένες στην καρδιά μας
στα καφασωτά της γλώσσας μας
πικραίνει το κρασί του Βουφαβέντο.
Έλληνες είμαστε
στην καταγωγή στη γλώσσα
και στη ψυχή
εκ Κύπρου Έλληνες
Τούτη γης που τραγουδούμε τον έρωτα υμνεί
Σαν ένα χάλκινο αλέτρι που τρώει
τα σωθικά μας…
«ΝΥΧΤΩΔΙΑ» (..για τον Stéphane Mallarmé )
Γκρίζα μελαγχολία σκορπούσε το φεγγάρι
κι ανέβαινε…
Άγγελοι τα χρωματιστά φτερά τους… ανέμιζαν,
σε πάθους λευκή σιωπή δακρυροούσα…
που κυλούσε αργά… ατέλειωτα…
στα φιλιά μου..
Κι ο οίστρος που πλάνευε
του ονείρου το υπέρτατο μεθύσι,
πόθος θλιμμένος, κρυφός , σ’ ανθούσε…
Άναβες τότε,
ήλιος αστραφτερός μέσα στη νύχτα!
Σερνόσουν μέσα στον ύπνο μου ,
με τα μαλλιά στολισμένα
μ’ ασημιές δέσμες νυμφάδων
μυρωμένων πεφταστεριών… οπτασία
(από το μουσικό έργο ΅Τελεσίγραφα χαμένων ημερών΅)
(2014)
ΑΤΙΤΛΟ
Πέταλα γιασεμιών
η καρδιά μου άπλωσε την προσμονή..
αέρινα πλήκτρα…
με ηλίθια ερωτικά τραγούδια
Σ’ αγαπώ γλυκόπικρα
στο χάος τρυφερά στενάζω..
κι εσύ δεν έρχεσαι…
(από το μουσικό έργο 2015 ΅Τελεσίγραφα χαμένων ημερών΅)
Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ
Κατέβαινε τη σκάλα τ’ ουρανού
φορώντας για φτερά
φωτεινά τριαντάφυλλα.
Άγγελος ήταν, πουλί, αέρας υγρός,
ωκεανός από βάθη σκιών.
Έρωτας έγκλειστος ήταν
σε θαλασσινές τοξεύτρες
πολύχρωμων πόθων .
Κυλούσε σαν θαλασσινή ηχώ
κτυπώντας τα φτερά του.
Για χείλη είχε το φεγγάρι.
Τα μάτια του πόρτες ονείρου ανοιχτές
σε κουρσεμένο κήπο.
Εσύ …εσύ …. πάντα εσύ
στων επαναλήψεων τα παγωμένα σύνορα!
Μα πες μου, που κοιμάται ο έρωτας
αν ζουν στην λήθη οι λέξεις
στου χρόνου το δίκτυ,
με απότομες παύσεις ελπίδων…
(από το μουσικό έργο 2015 "Τελεσίγραφα χαμένων ημερών")
Απλά τώρα είναι μια άλλη στιγμή…
Ένα ωστικό κύμα…
Μια μακρινή προοπτική…
Έτσι σέρνονται οι άνθρωποι….
Από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο
Γλιστρούν αόρατοι
επίδεσμοι ,
μέσα στων υποσχέσεων την α- συνέχεια…
μουτην ασημαντότητα της αιτίας !
μην τυχόν η υποψία
τις ποσοτικές αλλαγές
ξαφνικά ρημάξει…
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΧΑΡΤΙΝΗ ΒΑΡΚΟΥΛΑ
Από την πιο βαθιά οργή μου
χωρίς «πως «και «γιατί»…
Αυτή η γεύση που λυγίζει
γιατί, δεν μπόρεσαν να σ’ αγαπήσουν
Κι ήρθαν τώρα πάνω κάτω
από μάταιη περιπλάνηση ..
(2015)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
Δεν έχει καλοκαίρια για σένα….
Στο κέλυφος της σιωπής
Εδώ στο κυανόλευκο απέραντο
Κύμα εντός μου η προοπτική
χωρίς σανίδες σωτηρίας.
(2016)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ ΤΟΥ ΑΝΕΙΠΩΤΟΥ
Η λέξη
το πιο ακριβό υλικό της
Η λέξη τελικά επαναστατεί
μαζεύεται ανάλαφρη
Άστατη άλλοτε κυλά
η χαμένη λέξη που
(2018)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΙΠΠΟΤΡΟΜΟΣ…
Σαν άλογο
τεντώνεται,
και πώς να υφάνω
(2018)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΜΕ ΑΝΘΗ
ΚΕΝΤΑΥΡΙΑΣ..
Πιότερο ίσως αγάπησα
τους Χείρωνες
που σ ‘ άγνωστες θάλασσες σαλπάροντας
γνέθοντας
επιθυμίες,
ατέλειωτα μοτίβα εντός μου χάραξαν.
Πέρασα τη ζωή μου
λύνοντας και
δένοντας
μυστικά περάσματα
ανερχόμενων μουσικών κόμβων,
μέσα σε φύκια χάλκινα,
χαραγμένα όλα
στις γαλάζιες
ακτές του μυαλού μου..
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
Είμαι το καρποφόρο
δέντρο
και δεν θυμάσαι
(Άτιτλο 2019)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Μέσα στη σκόνη της λήθης στέκονται αμίλητες…
Ενίοτε ανοίγουν τις στρόφιγγες του ονείρου
σε άγνωστες πτυχές παρελθόντα χρόνου.
Οι παλιές φωτογραφίες
μας κοιτάζουν κατάματα.
Οι σιωπές τους ακολουθούν άγνωστες πτυχές,
-το εφέ της γήρανσης-οφθαλμαπάτη
-σκούρες κηλίδες –κάτι σαν δάκρυα-
που δεν οριοθετούν τον χρόνο… τον τόπο,
λες και μια τεράστια αράχνη
αιχμάλωτη στο μελάνι της,
δεν ξεφεύγει ποτέ απ’ τον ιστό της.
Η ειδοποιός διαφορά βέβαια
συναντάται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ύφους,
στο λευκό οδοντωτό σοβαρό περίγραμμα
και στα καλοσιδερωμένα των εποχών περιβλήματα.
Τις τελευταίες λέξεις έχει πάντα ο φωτογράφος…
Με κάθε επισημότητα πλησιάζει στη μηχανή του
«μη κουνιέστε, (λέει), σοβαροί.... «κλικ...»,
αυτό ήταν»…
Τώρα που κοιτάζω καλύτερα τα πρόσωπα,
μοιάζουμε και λίγο.
Έχουμε τις ίδιες κηλίδες
κι ίσως μια κοινή φυσιογνωμία
με όλες τις αφελείς χρονικές ιδιότυπες «σήραγγες»,
πως κάποιος ίσως μια μέρα
θα τους επαναφέρει….!
Το μόνο λοιπόν που απέμεινε
σε κείνες τις παλιές φωτογραφίες,
είναι οι μυρωδιές,
που εγκλωβίζουν με αποσιωπητικά ή ερωτηματικά
απόκοσμα, απροσδιόριστα ή ακαθόριστα
το ενδιαφέρον...
ακινητοποιημένα όλα
στης ροής του χρόνου τα στιγμιότυπα…
Α.Α.Α
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΑΦΕΝΤΗ «ΝΑΙ» (αφιερωμένο στον Μενέλαο Λουντέμη)«Ναι αφέντη» μου πάντα θα λέγω «Ναι»… σε ότι ποθείς κι ότι εσύ αποφασίζεις.Όταν με ειρωνεύεσαι ανοιχτά και φωναχτάκαι τ’ αυτί μου τραβάς υπενθυμίζοντας μου τη διαφορετικότητα μας ή το πάχος του πορτοφολιού σου, εγώ σαν υπάκουο σκυλί το κεφάλι θα σκύβω. Και πρέπει κάθε φορά να βρίσκω σύντομες λέξεις,( μονολεκτικές )για να μην σε προσβάλω όταν με βρίζεις ή όταν δεν εγκρίνεις τις σπασμένες επικύψεις των σκέψεων μου…Γιατί ο «αφέντης» είσαι εσύπου όλα τα βλέπει, όλα τα ξέρει κι όλα τα αποφασίζει. «Αφέντη σ’ αγαπώ». ( γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν χωνεύεις, τίποτα και κανένα).Σ’ αγαπώ ακόμη κι όταν δεν μ ‘αφήνεις κάποιες φορές να φιλοσοφώ τους κανόνες της πίστης μου σε σένα. «Αφέντη αφεντάκο» τα σκυλιά σου σε προσκυνούν! Σου μοιάζουν αφέντη .Όταν εσύ δεν βλέπεις και δεν ακούς,αυτά λύνονται και γαυγίζουν με δύναμη ..Λένε πολλά αφέντη κι εγώ μαραζώνω (τ’ ακούς;) για τα φούμαρα που σε ταϊζουν (ενώ εσύ τους πιστεύεις ),που σε πουλάνε και σ’ αγοράζουν, ανυπάκουα.Είμαι δούλος σου αφέντη, αλλά δεν είμαι σκύλος. Μα εσύ πιστεύεις ότι είμαι σκύλος. Κι ενώ τα σκυλιά σου τ’ αγαπάς εμένα με περιφρονείς.Τις νύχτες ο διάβολος συχνά με βάζει να ονειρεύομαιπως από αφέντης γίνεσαι δούλος μου..Ξυπνώ ,σαστίζω και τρέμω από εφιάλτες μη σου μοιάσω, και κρύβομαι …σαν σαλιγκάρι στο καβούκι μου. Συγχώρεσε με αφέντη…. Λένε ότι τα σκυλιά με το πέρασμα του χρόνου παίρνουν κάτι από την προσωπικότητα του ιδιοκτήτη τους και ότι στο τέλος μοιάζουν σ’ αυτόν.Μπορεί να’ ναι κι έτσι! Θέλω όμως αφέντη ξανά να σου πω (αφού το ξεχνάς)ότι εγώ… δεν είμαι της «αγέλης» σου και δεν γαυγίζωγιατί δεν είμαι σκύλος. Είμαι Άνθρωπος!Α.Α.Α ~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
ΠΑΓΙΔΕΣΠρέπει λοιπόν να το πιστέψεις πως στον ιστό αράχνης αν πιαστείςνα ξεφύγεις δεν μπορείς ποτέ!που παράγουν γεύσεις γλυκές.Μη δίνεις γεναιόδωρα και τις δυο σου φτερούγες.Κράτησε τη μία στην τσέπηγια να μπορείς να πεταξεις..αν χρειαστεί.Γιατι πάντα στις διενέξεις των θεϊσκωναλλάζουν συχνά οι θέσεις κι οι αιτίεςκι όλα αυτά αρέσουν πολύ στις περιστάσειςτων υψηλών δωμάτων και δογμάτων του απόλυτου τίποτα.Και κυρίως μη βιαστείς να πεις.Θελει υπομονή και χρόνο να τρέχεις από γύρη,σε γύρηόταν υποκλίνονται συμβιβασμοίή αριθμοί ,στης αχαριστίας τη δίνη.Πρέπει να το πιστέψειςπως το κλειδί του θησαυρού της μνήμηςκάποτε σε παρασέρνει από ατέλειωτες καλοκαιρίεςστης συντέλειας ενός τρομακτικού αντιερωτικού χειμώνα λάθους…Γιατί έτσι πάει ο κόσμοςκι έτσι πορεύεταιόταν της λογικής τα φρένα απότομα κοπούναν ρόλο πρίγκιπα κατέχειςστων παραμυθιών το δήθενευτυχισμένο τελος.«γιατί ποιητική αυτή νοημοσύνη λείπειαπό τους παντογνώστες και, ωστόσο, κατοικεί μέσα στον πιο απλόν άνθρωπο».Αυτά είπε κάποτε ένας παλιός αρθρογράφος σπέρνοντας αποσιωπητικά,κι αυτά συμβαίνουν συχνά μάλλονόταν η γλώσσα σταματά, στου ενέφικτου το μέτρο.Α.Α.Α11/2022
.jpg)
Υ.Γ:
Εικονογραφημένα ποιήματα του Ανδρέα Α.Αρτέμη θα δείτε στη συνέχεια του Blog...
(2015)
(2016)
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~~@~
Εικονογραφημένα ποιήματα του Ανδρέα Α.Αρτέμη θα δείτε στη συνέχεια του Blog...
