ΑΝΔΡΕΑ Α. ΑΡΤΕΜΗ: «Ιστορίες Υψηλών συχνοτήτων»
Συμπληρώνοντας τρείς δεκαετίες…. στο χώρο της ιδιωτικής Ραδιοφωνίας, όσα προξένησαν εντυπώσεις αλλά ταυτόχρονα μια γενικότερη βαθυσκόπευση, ανάλυση στο εσώτερο «φιλμ» των εντυπώσεων κι αρχικά ήσαν αυτόνομα σκόρπια άρθρα, αναρτημένα στο διαδίκτυο, καταγράφονται εδώ!
Ο γράφων σε πολλά άρθρα καταθέτει απόψεις κι εμπειρίες που τα περισσότερα ακούστηκαν σε ραδιοφωνικές εκπομπές του αφού εργάστηκε ως παραγωγός κι εκφωνητής σε μουσικά, κοινωνικά, πολιτιστικά θέματα, στην ιδιωτική ραδιοφωνία (Cosmos FM στην Πάφο),«σπρώχνοντας ένα βήμα πιο πέρα τον ορίζοντα» της επαρχιακής και μη καθημερινότητας του.
Οι «Ιστορίες Υψηλών συχνοτήτων θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ιστορίες καθημερινών γεγονότων, πρόσωπα και προσωπεία, μικρές αλήθειες από μεγάλες σκέψεις γεγονότων που άφησαν τα στίγματα τους χωρίς διαλυτικά ή αποσιωπητικά. Σκληρές αλλά κι ευαίσθητες προσεγγίσεις..αλλά και «παρασκήνια» που συνήθως δεν αφορούν τον ακροατή..και γιατί να τον αφορούν άλλωστε..ωστόσο ενδιαφέρουν ίσως τον αναγνώστη.
Έτσι καθώς κλείνεις μια πόρτα κι ανοίγει ένα παράθυρο στο φωτεινότερο σημείο του πρωϊνού ουρανού..Όλα κάποτε πρέπει να τελειώνουν εκούσια ή ακούσια στην ώρα τους. Στην ουσία απελευθερώνεσαι από όλα τα σκιερά του βίου «σκαμπανεβάσματα».Το συγκεκριμένο πρόγραμμα ήτο μια από τις μακροβιότερες εκπομπές σε ιδιωτικό Κυπριακό ραδιόφωνο που πρόσφερε υψηλών προδιαγραφών μουσική και θεματολογία, σε καθημερινή πρωϊνή βάση (9.00 με 11.00)….καθώς στην μακρόχρονη πορεία της, φιλοξενήθηκαν δημιουργοί από όλο τα φάσμα των Τεχνών και των Γραμμάτων .
Θέλω να ευχαριστήσω τους ακροατές –τριες που κατά καιρούς με το ενδιαφέρον τους στήριξαν κι εμπλούτισαν τις αεράτες μουσικές και μη «ορθογραφίες» μου, σε όλη την μακρόχρονη πορεία των προγραμμάτων μου.
Το μελλοντικό βιβλίο (και εκατοντάδες ηχογραφημένες σε εκπομπές αρχείου με άγνωστη για την ώρα προοπτική…) είναι αφιερωμένο σε όσους ακροατές-τριες καθημερινά με ακολούθησαν.Κυρίως αφιερώνεται στους «σιωπηλούς» ακροατές που χρωμάτισαν την καθημερινότητα τους.
Ανδρέας Α. Αρτέμης
«Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΙΜΩΡΙΑ-ΦΥΛΑΚΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΙ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ».
ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ και ΠΟΙΗΣΗΣ
«Η μουσική της ποίησης είναι μουσική μαθηματική εγκεφαλική πράξη που μέσα της κρύβει ολόκληρο τον κόσμο της νόησης».
Εξίσωση που λύνει το χρόνο σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, ημέρες μήνες, χρόνια. Ο αείμνηστος πατέρας μου Αντώνης, που με ήθελε νομικό αλλά τελικά με κέρδισε η «τέχνη των ήχων», λίγο πριν πεθάνει στα τέλη του χίλια εννιακόσια ογδόντα πέντε (πολύ νέος,μόλις 56 ετών), με συμβούλευε να μην εμπιστεύομαι τις κίβδηλες παράτονες οντότητες των υψηλών θρόνων. Μάλλον αυτή η ασυνέπεια μου υπό συνθήκες «μετέωρου κι άγνωστου μέλλοντος», με πήγε κοντά σε πολυεμπνευσμένους ανθρώπους, που με αγάπη κι εμπιστοσύνη μου δίδαξαν αυτό που είμαι σήμερα. Ευγνωμονώ (μνημονεύοντας) τους δασκάλους μου, που με έμαθαν να σκέφτομαι. Ευγνωμονώ τις «Μούσες» που με γλυκοντάντευαν μικρό μεταξύ «μύθου και πραγματικότητας». Το 1974 έφηβος έζησα με όλους τους συμπατριώτες μου όλα τραγικά γεγονότα κι επακόλουθα του πολέμου στην Κύπρο. Άν και δεν είμαι εκτοπισμένος, πρόσφυγας, είδαν πολλά τα μάτια μου .Έμαθα εκτιμώ να μετρώ τη σημασία της κάθε ημέρας που μου δίνεται ως δώρο ζωής, εις βάθος και μάκρος ,γι΄αυτό και δεν έγινα ποτέ «αυλοκόλακας» κανενός..Άλλωστε ο δρόμος της μουσικής αυτής της συγκεκριμένης που διάλεξα οδηγεί (συνειδητά) με ακρίβεια σε βαθύτερες θάλασσες… κι αν δεν ξέρεις κολύμπι, το τέλος είναι δεδομένο. Η Τέχνη επιζητεί θυσίες εσωτερικές, ρουφά χρήμα και δεν κάνει εκπτώσεις σχεδόν ποτέ. γι΄αυτό δεν πηγαίνω και δεν φυτρώνω σε γλέντια παρακρούσεων, ασυνενοησίας. Για όλες τις βλακώδεις μετριότητες κι ασημαντότητες που αναζητούν να πιάσουν την «καλή» μια και καλή..δεν θα μπορέσω ποτέ να τους κάνω τα χατίρια ή να τους παρ-ακολουθήσω. Εργάστηκα σκληρά για τριάντα χρόνια στην ελεύθερη ραδιοφωνία, κάνοντας ευτυχισμένους πολλούς ανθρώπους που στην πρωϊνή εκπομπή μου( η μακροβιότερη ίσως στο κυπριακό ραδιόφωνο) με άκουγαν ,ενίοτε εκστασιασμένοι σπρώχνοντας «μια δρασκελιά» τον ορίζοντα στην έρημο της ασχετοσύνης και της τσαπατσουλιάς.Τον Ιούνιο του 2022 αυτοπαραιτήθηκα αηδιασμένος από αχαρακτήριστες συμπεριφορές. Ο χώρος αυτός μόνο πίκρα με γέμιζε από τις θλιβερές μετριότητες, κυρίως άσχετων με το χώρο αυτό ανθρώπων, που οι γελοίες ιστορίες τους θα μπορούσαν να γραφτούν σε τόμους βιβλίων.
Το σημείο όμως αυτοπραγμάτωσης μου είναι ότι για σχεδόν 37 χρόνια έγραψα μουσική σε μεγάλες ποσότητες αρχικά, ξεπερνώντας τα πειραματικά στάδια με στόχο να κερδίσω μια προοπτική επαναπροσδιορισμού της δύσκολης μουσικοποιητικής ενασχόλησης. Ως νέος αγαπώντας την σύνθεση γενικότερα άρχισα να κάνω μακροβούτια χωρίς αναπνευστήρες. Ενέπλεξα τη ζωή μου σε διαδικασίες οδύνης, ασφυξίας, πολλές φορές ανάμεσα σε λύκους, γύπες κι αρπακτικά, που το μόνο που ζητούσαν ήταν να εμπλουτίσω τα όνειρα τους με τη μουσική και τη φωνή μου. Σαφώς, αυτό φαίνεται και μέσα από τη συνθετική εργασία μου, άλλοι το πέτυχαν (ξεδιπλώνοντας κάποιοι εξ αυτών και το χαρακτήρα τους),το πέτυχαν, το έζησαν κάνοντας το κομμάτι τους,είτε τραγουδώντας,είτε γράφοντας στίχους.. μέχρι που είδαν και την συνέχεια το όνομα τους και το έργο τους στον καινούργιο αιώνα να δισκογραφείται. Η αχαριστία είναι ένα από τα χειρότερα αμαρτήματα και τιμωρείται …αλλά «κάθε πράμα γίνεται στην ώρα του».
Η σημασία της προσφοράς είναι μια επικίνδυνη διαδικασία, αν δεν ξέρεις να οσφραίνεσαι την επικινδυνότητα του «κάλαμου» και καβάλα όπως ξέρετε, τρέχεις παντού. Είπα πολλές φορές το «ναι», με φρέναρε όμως η φωνή της ποίησης υπενθυμίζοντας μου ότι… «ο κόσμος νοιάζεται μονάχα για το «ναι»..φτάνει μην πεις εσύ, το «όχι».Η ανοχή μου ξεπέρασε το όρια με διάφορους φαντασμένους/ες, που ουδεμία εκτίμηση τους έχω!
Η έννοια του ήθους στη μουσική συνδέεται με την αντίληψη ότι η μουσική μπορεί να ασκεί επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου. Σύμφωνα με τη θεωρία του ήθους ή αλλιώς ηθική θεωρία της μουσικής, σε κάθε ρυθμική και μελωδική κίνηση υπάρχει μια ανάλογη συναισθηματική αντίδραση, με την έννοια ότι η μουσική μπορεί να επιδράσει στον άνθρωπο είτε θετικά παροτρύνοντας τον σε μία ενέργεια της βούλησής του είτε αρνητικά αποτρέποντάς τον από μία ενέργεια της βούλησης είτε τέλος απονεκρώνοντας τη βούλησή του. Ίσως γι' αυτό έγινα ωδειακός δάσκαλος, μελετώντας σκληρά κι εξ ανάγκης αρχικά οικονομικής.
Βέβαια η θεωρία του ήθους δεν εξαντλείται μονάχα σε γενικές διαπιστώσεις, αλλά εμβαθύνει στην αισθητική διερεύνηση των δομικών παραμέτρων της μουσικής εξετάζοντας το ήθος της… Κι αυτό το επισημαίνω συνεχώς σε όσους/ες μαθητεύουν κοντά μου. Η τέχνη των ήχων είναι μια πολύ σοβαρή και σκληρή διαδικασία. Γι’ αυτό μην την κακοποιείτε με τα τοξικά απόβλητα σας την ιερή τέχνη της μουσικής. Παράλληλα μην λησμονείτε πως η αρετή της και η γενναιοδωρίας της ,είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη γνώση ,πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής..και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους. Είναι ένα δώρο χωρίς ημερομηνία λήξης. Πρέπει να είμαστε δοτικοί κι ευγνώμονες αν δεχόμαστε την ευλογία της. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Κι η μουσική δεν συγχωρεί εύκολα Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά σαν μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ταλαντούχων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. Όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα για όλους μας!
Κλείνοντας με βαμβάκι το όλο σκεπτικό και τις χαραμάδες του, εύχομαι σε όσους/ες εμπιστεύτηκαν τον γράφοντα σε όλο το συνθετικο-ερμηνευτικό, δασκαλίστικο βίο του ,Ειρήνη Υγεία σε μια μακρόσυρτη επαναφορά προοπτικών!
Α.Α.Α
Συνήθως οι δύο έννοιες τις οποίες ενίοτε ακούμε, είναι αυτές της ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ και του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Για τον πιο πολύ κόσμο δεν υπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ τους. Και οι δύο έννοιες εκφράζουν σχεδόν το ίδιο. Μας ρωτάνε, πού υπάρχει η διαφορά, αν πούμε Ελληνικός Πολιτισμός ή Ελληνική Κουλτούρα ; Κι’ όμως, η διαφορά είναι τεράστια. Πρωταρχικά, πολιτισμός σημαίνει, παράδοση, ήθη, έθιμα, συνήθειες, πνευματική και καλλιτεχνική ανάπτυξη, τρόπος δημιουργίας μιας πολιτείας στην οποία ζει και δρα μια ελεύθερη κοινωνία,, με παιδεία, με σχέδια ρυμοτομίας, άρδευσης, κυκλοφοριακής κίνησης, κ.ο.κ.. Δηλαδή, ένα ολοκληρωμένο σύστημα διοίκησης με νομικούς και διοικητικούς κανόνες λειτουργίας μιας Πολιτείας (κράτους).
Εξάλλου, κουλτούρα, μπορούμε να πούμε ότι είναι το πλησίασμα – όχι απλώς η αναγνώριση, η ύπαρξη και η διατήρηση τέτοιων πνευματικών, διοικητικών , καλλιτεχνικών, ακόμα και μηχανικών, παραδοσιακών έργων – μνημείων ανάπτυξης περασμένων Πολιτισμών- σαν ιστορικά αντικείμενα παρελθόντων αιώνων, αλλά η μελέτη, η απόκτηση γνώσης περί αυτών. Κουλτούρα σημαίνει καλλιέργεια. Σημαίνει ανάπτυξη. Σημαίνει γνώσει περί του αντικειμένου. Εκεί έγκειται η διαφορά μεταξύ Πολιτισμού και Κουλτούρας. Καμιά φορά συμβαίνει και τα δύο να γίνονται ταυτόσημα.
Ο ¨Έλληνας Κύπριος είχε ανέκαθεν πολιτισμό. Είναι και πρέπει να είναι υπερήφανος για τον κληρονομικό του πολιτισμό. Αποκλείεται να υπάρχει λαός , επί προσώπου γης, που να αγνοεί ή και να μην παραδέχεται την ιστορία του κολοσσού του Ελληνικού πνεύματος. Ακόμα και να μη ζηλεύει ! Το ατύχημα όμως έγκειται στην αδιαφορία που έδειξε και δείχνει ο Έλληνας, κατά καιρούς, στην πολιτιστική μας κληρονομιά δια μέσω των αιώνων και περισσότερο ο σημερινός Έλληνας. Κύπριος.
Αναγνωρίζουμε την αξία της αρχαίας πνευματικής κληρονομιάς . Θαυμάζουμε τα έργα τέχνης, τους ναούς των Θεών, τα αγάλματα, τα θέατρα, τα γραπτά κείμενα των αρχαίων ποιητών από τον Όμηρο μέχρι τον Ευριπίδη. Τις φιλοσοφικές θεωρίες από τους Ίωνες ποιητές μέχρι τον Πλωτίνο. Τους μεγάλους αρχαίους ιστορικούς, Πλούταρχο και Θουκυδίδη. Μαθαίνουμε για τον Πελοποννησιακό πόλεμο, την Ελληνιστική περίοδο. Για τη Μακεδονία και το Μέγα Αλέξανδρο. Για τον Ωριγένη και το Βυζάντιο. Για τον Καζαντζάκη, τον Ελύτη, το Θεοδωράκη.
Επειδή όμως όλα αυτά τα θεωρούμε Ελληνικά (δικά μας) και δεδομένα, πόσοι από ‘μας ενδιαφέρονται, ασχολούνται ή ακόμα γνωρίζουν όσα η λεγόμενη Ελληνική τους υπερηφάνεια θα ‘πρεπε να τους αναγκάζει να γνωρίζουν ; Όλοι όσοι ζουν ή επισκέπτονται την Αθήνα βλέπουν και θαυμάζουν την Ακρόπολη. Πόσοι όμως ξέρουν την αξία του αρχιτεκτονικού αυτού θαύματος ; Την ιστορία, την καλλιτεχνική του υφή, την αξία ; Πόσοι, από υπερηφάνεια και μόνο, διέθεσαν, ή διαθέτουν το χρόνο να μελετήσουν την ιστορία μας, τον πολιτισμό ; Ασφαλώς λίγοι από μας ! Σύμφωνα με τη θεωρία των Τούρκων, ο Όμηρος, ήταν δικός τους. Ναι, μη σας κάνει εντύπωση, Omer, ο Τούρκος ! Έτσι ακριβώς όπως παρουσιάζουν και την Τουρκία σήμερα σαν την κοιτίδα των πολιτισμών, παραγκωνίζοντας το γεγονός ότι τα περισσότερα αρχαία μνημεία στη ημικατεχόμενη πατρίδα μας αλλά και στη Μικρά Ασία (Πέργαμος, Έφεσος, κλπ.) μαρτυρούν την ελληνικότητά τους και άλλα τη Ρωμαϊκή ταυτότητά τους – απομεινάρια της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Εδώ χρειάζεται η Κουλτούρα--η καλλιέργεια, η γνώση – της ιστορίας μας , του πολιτισμού μας, για να μπορούμε να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε την πνευματική και καλλιτεχνική κληρονομιά μας και να μη μπορούν να μας τη λεηλατούν οι διάφοροι ξένοι!
Η γραπτή γλώσσα και οι «αναγκαιότητες» της νέας εποχής.
Ζούμε σε ένα κόσμο καμωμένο από λέξεις. Όλα όσα ενοχλούν και απασχολούν το νου μας παίρνουν σχήμα με τις λέξεις. Η ανθρώπινη κοινωνία υφαίνεται με λέξεις, με λέξεις σκεφτόμαστε με λέξεις σχετιζόμαστε με τον πλησίον.. έστω κι αν πολλές φορές ανακαλύπτουμε πως μιλάμε μόνοι. Όλο το οικοδόμημα του Πολιτισμού είναι στερεωμένο στα λόγια…Ότι γεμίζει τη φαντασία μας και απαιτεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας οι ειδήσεις ότι διαβάζουμε, οι δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, κύρια βάση έχουν τη λέξη…
Από τότε που ανακαλύφθηκε η γραφή, το σημείο που αντιπροσωπεύει με περισσότερη ακρίβεια και διάρκεια την ομιλούμενη γλώσσα, η λέξη, καταλήγει να αποτελεί εργαλεία απαραίτητης χρήσης και πρωταρχικής επιρροής στις κατασκευές της ανθρώπινης κοινωνίας, τόσο στις πρακτικές εντυπώσεις όσο και στην Λογοτεχνία…
Στη σημερινή εποχή που τα ερείσματα ηθικής αντίστασης καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα και ο ευδαιμονισμός διαβρώνει το πνεύμα των μακαρίων κατοίκων αυτής της χώρας, είναι επιτακτική ανάγκη να προσδιορίσουμε το ρόλο ύπαρξης του Λογοτέχνη μέσα στο κοινωνικό σύνολο και τις συνακόλουθες επιδράσεις του πάνω σ’ αυτό.
Πράγματι το τι αντιπροσωπεύει ο Λογοτέχνης μέσα στην σύγχρονη μεταπρατική κοινωνία με τις τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες παίρνει συμπαντικές διαστάσεις καθώς οι απαντήσεις, που θα δοθούν προδιαγράφουν κατά πολύ τις πολιτισμικές μας επιλογές και την ίδια την Εθνική μας υπόσταση
Ας πούμε το να είσαι κάτι σαν άτομο η σαν λαός και να θέλεις να παραμείνεις αυτό που είσαι. Το να’ χεις μάθει να ζεις με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και να επιμένεις ή ν’ αγωνίζεσαι να κρατήσεις αυτό το δικαίωμα.
Το να έχεις μια γλώσσα, ένα πολιτισμό , μια Ιστορία.
Η υγιής σκέψη και η μόδα του ασύνορου και κοσμοπολίτικου καταναλωτικό- διεθνισμού απαιτούν ξενοδοχειακή πολυγλωσσία, πολιτιστικά χαρμάνια , παρελθόν που έχει περάσει από διεθνιστική εξυγίανση, που’ χει προσεκτικά ευνουχισθεί. Κάθε εποχή έχει και το δικό της μοντέλο ανθρώπου. Το δικό μας ίνδαλμα είναι ο άπατρις, μισοπολύγλωσσος, πολιτισμικά και εθνικά ξεκάρφωτος «ευρωάνθρωπος», υποχρεωτικά «πολυφωνικός» ,αλλά ουσιαστικά άφωνος και απολίτικος Μακ-ντονολντοφάγος..
Το να έχεις μια συλλογική μνήμη, ιστορική και πολιτισμική, σήμερα είναι της μόδας η αμνησία, η ιστορική ισοπέδωση, η ευρωκλίνη του Προκρούστη.
(Τα κεφάλια που εξέχουν κόβονται, τα πόδια που ξεπερνούν τα προκαθορισμένα όρια πριονίζονται συστηματικά…)
Το να θέλεις να έχεις μια Ιστορική ταυτότητα, μια προέλευση, μια συνέχεια. (Στις μέρες μας ευνοούνται, δοξολογούνται και λιβανίζονται καθημερινά οι προερχόμενοι από παντού και από πουθενά), καταδικάζονται όσοι είχαν την ατυχία να γνωρίζουν τους γεννήτορες τους και επιμένουν να σέβονται τους προγόνους τους, αυτοί που θέλουν κάποιο μέλλον για τα παιδιά τους…
Μια εξέγερση ή μια ριζική επανάσταση από τους λογής -λογής παλιούς και καινούργιους προστάτες του πνεύματος ίσως δεν θα μας έβλαπτε….πιστέψτε με….. έστω και με¨ θανάσιμα ¨ αμαρτήματα!
Τελικά υπάρχει μια απληστία για τις λέξεις όπως υπάρχει απληστία και για το χρήμα….
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΜΑΣ…
Πέρασαν οι καλές εποχές της ευγένειας και της ανοχής ! Όποιος επιμένει στην ευγενική και παλιομοδίτικη νοοτροπία ότι θέτει τον εαυτό του στην διαδικασία της ανοχής απλά περνιέται για ηλίθιος. Στην Κύπρο του 2018 γέμισε ο τόπος με παντός είδους ειδικούς εξειδικευμένους σε όλα τα θέματα, παντού. Ανάμεσα σε εξειδικευμένους λοιπόν με πτυχία σε αερολογήματα της πολιτικής και νεοπλουτισμού, στοιχεία βέβαια που δεν οδηγούν στον Όλυμπο, δεν έχουν θέση στο «Ευ ζην», στους μεγάλους σκοπούς, και στα αθάνατα έργα. Γι αυτό κι εγώ που ζω επί του προσωρινού εδώ για δύο δεκαετίες, δεν μπορώ άλλο μα σιωπώ (επειδή η σιωπή είναι τσίγκινη…)…και πέρασαν οι καλές εποχές που με εκμετάλλευση με περιβάλλατε και μάλιστα…. εν γνώσει μου!
Κάποτε πίστευα πως ο μορφωμένος άνθρωπος, δεν ζει με προκαταλήψεις. Επιλέγει υψηλά ιδανικά, στοχεύει στην πνευματική ανανέωση. Γίνεται Διαφωτιστής, Ευεργέτης των λαών. Ωστόσο στην εποχής της αθλιότητας οι ευγενικές αυτές αξίες χάνονται μέσα στην ανοχή και την αντοχή μας. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα νοοτροπία και στάση με όλους τους μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες- καταχραστές της αξιοπρέπειας μας. (Ναι, ίσως τελικά ο Πολιτισμός τελικά δεν συγχωρεί ,γιατί Πολιτισμός είναι και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε. Ήθελα απλά να υπενθυμίσω σε μερικούς που λησμονούν πως κόσμος θα θυμάται πάντα τη κενοδοξία και ματαιοδοξία.Έτσι όλα κάποτε τελειώνουν! Και για να το σπρώξω το θεματάκι πάρα πέρα… αφήνω τους διάφορους προβληματισμούς σε όσους διαβάζουν τα γραφόμενα μου. Γιατί βέβαια σε καιρό λιτότητας η πολιτιστική πολιτική όσων κάθονται σε θώκους υψηλούς (εργοδότες μικροί ή μεγάλοι) είναι μία: Άσε λένε να πεινάσει, ας τον εκμεταλλευτώ όσο μπορώ και ποιος ξέρει… (δικός μας είναι μπορούμε να τον ελέγχουμε αφού μας έχει ανάγκη…ας περιμένει …κι όλο και κάποιο αριστούργημα ….θα ξεπετάξει… για να μας λιβανίσει σε ώρα περίσταση…!!). ..και μένα είναι να μη μου δώσεις αφορμές κι αιτίες πατώντας κυριολεκτικά στην ευαισθησία κι ανεκτικότητα μου. Νομίσατε πως ήρθα να παίξω μαζί σας! Νομίσατε πως αυτή η «νέα εποχή..» θα μου κλείσει διαπαντός το στόμα ή ότι το γρανάζι της μηχανής θα συνέχιζε το στριφογύρισμα του ανακυκλώνοντας και συντηρώντας την βλακεία και την ηλιθιότητα σας. Κάνατε λάθος λοιπόν. Στη ζωή μου υπήρξα ανεκτικός κι αξιοπρεπής. Θεωρώ ότι η χειρότερες μορφές σκλαβιάς κι αναξιοπρέπειας είναι : η ψευτιά ή υποκρισία, αναξιοκρατία, βόλεψη ,το πώμα το λερωμένο χρήμα και η βρώμα που συνοδεύουν αυτά. Η αλήθεια είναι ότι …. υπήρξα πολύ δοτικός με διάφορους-ες . Βλέπω τώρα πολύ καθαρά πια την εικόνα σας. (Οι επίδεσμοι μου…είχαν εξαφανιστεί από καιρό στο πρώτο γδάρσιμο..και τα νοσηλευτήρια είχαν μετατραπεί σε κολαστήρια παθών ! από βολεψάκηδες. Απλά εσείς δεν το βλέπατε…).
Τώρα πια μπορείτε να κάνετε όσες τούμπες θέλετε…. Οι τσιρκολάγνοι πληθαίνουν μέρα με τη μέρα κι έχουν ίδια μούρη και βίτσια κι ασφαλώς σας μοιάζουν. Ποιός θα σας πάρει στα σοβαρά;
Απλωθείτε όσο διαρκεί μια στιγμιαία ανάσα δικής μου ανοχής σε κατάδυση. Αφού είναι πλέον γνωστή η ρήση..και την ξέρετε….. για τα αυγά του φιδιού… Απλά.. κι εσείς που δε με γνωρίζετε και διαβάσατε τώρα τα γραφόμενα μου…σπάστε όσο είναι καιρός το τσόφλι του μικρόκοσμου που σας περιβάλλει …Όσο είναι ακόμη καιρός. Οι δεινόσαυροι και οι καρκελοκένταυροι θα υπάρχουν όσο εσείς το επιτρέπετε …και θα παίζουν το ίδιο σενάριο-μασκαραλίκι!
Ναι …“πόλεμος πάντων πατήρ” όπως έλεγε κι σκοτεινός αρχαίος Ηράκλειτος. Μόνο που δεν μπορούσε ο αρχαίος αυτός Έλληνας πρόγονος να υπολογίσει την κατάντια του σημερινού κόσμου. Ότι όλα πια μεταφράζονται με εξαγορές συνειδήσεων με χρυσάφι ..ή ότι το παιχνίδια καμιά φορά είναι πουλημένα από την αρχή τους. Ας χαλάσουμε λοιπόν επιτέλους αυτή την προοπτική των διαφόρων ξύπνιων. Μια επανάσταση εναντίον όλων των φαντασμένων ηλιθίων της εποχής μας που το παίζουν σπουδαίοι… για να τα κονομάνε, αξίζει στην όλη προσπάθεια. Εμπρός λοιπόν! Θέσε(κι εσύ) υψηλούς στόχους και μη σέρνεσαι σαν σκουλήκι ή σερπαντίνα τρομάζοντας κάθε φορά από στις πατημασιές εκμεταλλευτών της καθημερινότητας !
Και λίγα λόγια τώρα περί κακίας: Η κακία λένε οι ειδικοί είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ισχυρό, πιο ανεξέλεγκτο. Μπορεί να εμπεριέχει και την εκδίκηση, αλλά δεν είναι ποτέ μια αντίδραση σε βρασμό ψυχής». Τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από μια βαθιά ικανοποίηση για το κακό του. Συνήθως πηγάζει από μια μεγάλη ανασφάλεια: με άλλα λόγια, ένας κακός δεν είναι ποτέ μόνο κακός αλλά και βαθύτατα κομπλεξικός αφού προσπαθεί να ανεβάσει τον εαυτό του «γκρεμίζοντας» τους άλλους (και το καταφέρνει θαυμάσια χωρίς να το καταλάβετε). Οι επιστήμονες δεν έχουν αποδείξει ακόμα την ύπαρξη του γονιδίου, είμαστε αυτόπτες μάρτυρες του κληρονομικού «χαρίσματος» της, ωστόσο πιστεύω ότι είναι κληρονομική. Λειτουργεί με ίντριγκες, ψέματα, υπονομεύσεις και κυρίως... «βαποράκια». Ανθρώπους δηλαδή που χρησιμοποιεί για να πετύχει το σκοπό της. Οι άνθρωποι που έχουν μάθει να μεταχειρίζονται την κακία επιδιώκουν να βρίσκονται στο παρασκήνιο. Ίσως γιατί δεν μπορούν να αντέξουν συναισθηματικά μια επίθεση κατά πρόσωπο. Καλύπτουν τα ίχνη τους για να είναι σίγουροι ότι δεν θα κινδυνεύσουν. Αν λοιπόν περιμένετε από έναν κακό να σας δείξει τα δόντια του, θα... περιμένετε για πολύ ακόμα. Στην πραγματική ζωή η κακία ζει και βασιλεύει. Από παιδιά μάς έμαθαν ότι αρκεί να είμαστε εμείς καλοί για να είναι και οι άλλοι. Πρόκειται για μια επικίνδυνη παγίδα αφού μας ακινητοποιεί στις αντιδράσεις μας. Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς κακός για να αντιμετωπίσει την κακία, έχει κάθε υποχρέωση όμως (για την ψυχική του υγεία) να προφυλάξει τον εαυτό του. Δεν είναι ελεγχόμενο συναίσθημα. Πολλές φορές αυτός που την έχει θεωρεί ότι οι πράξεις του έχουν καλές προθέσεις και αυτό του δίνει το άλλοθι να φτάσει μέχρι τα άκρα χωρίς να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες. Η κακία είναι εύκολη λύση και δεν χρειάζεται κόπο, προσπάθεια και δουλειά… Σπουδαίο και περισπούδαστο να γνωρίζεις τα όρια της κακίας του εχθρού σου. Που μπορεί να φτάσει η μοχθηρία και ποια τα αποτελέσματα της.
Επίλογος:
Οι «σοφοί φίλοι μου» επιστήμονες, ψυχολόγοι, ψυχίατροι…. που ξέρουν να βλέπουν μακριά ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προβλέψουν κάθε μας κίνηση, έχουν διαφορετικές απόψεις ,αφού πρόκειται για ύφανση μίσους και άλλων ΅ποταπών΅ αισθημάτων .
«Ευχή και κατάρα λοιπόν στις μέρες μας… να φανεί και να λάμψει η σύνεση και η καλοσύνη της Ανεκτικότητας»! Αν ποτέ….!
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ
Μια σπάνια λέξη πια, χαμένη στο λεξιλόγιο και στα λεξικά μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που δε αναζητούσε επαναστατικά ΅μότο΅ κι άλλα μοντέλα συμπεριφορών.
Πόσες φορές την ημέρα λέτε ευχαριστώ; Κανονικό ευχαριστώ, όχι τυπικό… Αν δεν το λέτε συνειδητά, μέσα από τη καρδιά σας, τότε χάνεται τη καταπληκτική ευκαιρία που σας δίνει αυτή η υπέροχη λέξη.
Η σημασία που έχει το να ευχαριστούμε ειλικρινά για τα πράγματα που λαμβάνουμε είναι τεράστια. Όσο περισσότερο ευχαριστούμε για όλα τα καλά που δεχόμαστε, τόσο πιο πολύ ανοίγει ο δρόμος για να δεχτούμε περισσότερα.
Όταν είμαστε ευγνώμονες και το εκφράζουμε είτε από κοντά σε κάποιον, είτε του στέλνουμε νοερά την ευγνωμοσύνη μας από μακριά, η ενέργεια μας ανυψώνεται σε υψηλές συχνότητες, με αποτέλεσμα να βιώνουμε μια αρμονική και γαλήνια εμπειρία. Εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για έναν άνθρωπο ή ένα γεγονός, δημιουργείτε μια τεράστια μαγνητική δύναμη η οποία προσελκύει κι άλλους ανθρώπους, γεγονότα και τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να νιώσουμε ακόμα καλύτερα. Γιατί σκέπτομαι την κατάθλιψη και το πόνο σας που χάσατε τόσα εκατομμύρια. Αλήθεια πόσες ζωές να φτάνουν και πόσες δουλειές φτάνουν για να κάνεις π.χ …ένα εκατομμύριο!
Σήμερα σκέπτομαι τη λέξη ευγνωμοσύνη. Αισθάνομαι απεριόριστη ευγνωμοσύνη προς όλους τους συνοδοιπόρους μου. Δημιουργούς προϋποθέσεως..τραγωδίας ενίοτε κι οδύνης. Η ανάγκη ήταν πάντα προϋπόθεση τραγωδίας. Η ανάγκη να σπρώξουμε τον ορίζοντα μια δρασκελιά πιο πέρα. Μια προοπτική… Να ντύνεται το δημιούργημα σου ο άλλος και να αισθάνεσαι ευτυχία…! Με καταλαβαίνετε ελπίζω… Το έργο σου να συνομιλεί, με τον τρόπο του, στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα με μια άλλη φωνή... Ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς. Η ευγνωμοσύνη είναι το άσμα των αγγέλων. Οι πραγματικά πετυχημένοι άνθρωποι δε διστάζουν να δείξουν ευγνωμοσύνη. Μια και μόνη σκέψη ευγνωμοσύνης που ανεβαίνει στον ουρανό, είναι η καλύτερη προσευχή.
Αν δεν κατανοείς τα παραπάνω τότε είσαι Αχάριστος. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την Αχαριστία.. Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων. Ο ευγνώμων λησμονεί κάποτε να ενθυμηθεί, ο αγνώμων ενθυμείται πάντοτε να λησμονεί.
Ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς. ίσως γιατί σε μια δύσκολη στιγμή με χόρτασες και εγώ για να σε ευχαριστήσω σου έστησα μια αφορμή για να ζήσεις με καλές προοπτικές! Σκέψου πως ό,τι έχεις τώρα, κάποτε γι' αυτό είχες ελπίσει…
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να αποκτήσουν την εύνοια και αγάπη των ομοίων τους, κάνοντας το καλό. Λησμονούν, όμως, ότι μεταξύ ευγνωμοσύνης και μίσους υπάρχει μια στενή συγγένεια. Γι αυτά κι άλλα, φρόντισες τώρα με τεχνητούς τρόπους να ανταποδώσεις τις εντυπώσεις που αποκόμισες …. Η ευγνωμοσύνη μαθαίνεται από την πρώτη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, μέσα από την καθημερινότητα της οικογένειας και τις πληροφορίες που φτάνουν σε αυτό. Επειδή ακριβώς το παιδί καλύπτει τις ανάγκες του μέσω των άλλων, τείνει να θεωρεί ότι η προσφορά είναι κάτι δεδομένο και σίγουρο. Εσύ που που την είδες; που την έμαθες; ( Εκτός από το γεγονός ότι η αχαριστία, είναι ένα από τα χειρότερα ελαττώματα ενός ατόμου, ένας αγνώμων άνθρωπος δε θα είναι ποτέ ευχαριστημένος, γιατί απλά δε θα αναγνωρίζει τις καλές προθέσεις και τις προσφορές των άλλων στο πρόσωπό του. Επιπλέον, δε θα μπορέσει να βιώσει ποτέ το αξεπέραστο συναίσθημα του να προσφέρεις τη βοήθειά σου, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Απλά και μόνο για να κάνεις κάποιον λίγο πιο χαρούμενο. Αυτές είναι εμπειρίες που ολοκληρώνουν τον άνθρωπο και αξίες πάνω στις οποίες βασίζονται όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις)
Το όλο…. μου θύμισε το παρακάτω τσιτάτο του Γκουρτζίεφ:
Τέτοια είναι η φύση του ανθρώπου:
με το πρώτο δώρο που του κάνεις- σου φιλάει τα πόδια
με το δεύτερο- σου φιλάει το χέρι
με το τρίτο- υποκλίνεται
με το τέταρτο- κουνάει απλώς το κεφάλι του
με το πέμπτο- εξοικειώνεται μαζί σου
με το έκτο- σε προσβάλλει
με το έβδομο- σε τραβάει στα δικαστήρια γιατί δεν του έδωσες αρκετά...
Από την άλλη μεριά το σοφό αρχαίο ρητό «τη αχαριστία έπεται η αναισχυντία» σχολιάζει πολύ εύγλωττα την αρνητική δύναμη πού περιέχει η αχαριστία, αφού όταν αυτή προηγηθεί, τα πάντα πια μπορεί κανείς να περιμένει από τον αχάριστο, πού δεν τον σταματά καμιά ντροπή, ούτε η «δημοσία αιδώς».
Ευγνωμοσύνη. Πρόκειται περισσότερο για μια διαισθητική «βυθομέτρηση» της συνειδήσεως που, σιωπηλά και αυθόρμητα, μας εξασφαλίζει μια αδιάσειστη βεβαιότητα για την ηθική αξία ή απαξία του άλλου, από την εν γένει σχέση και επικοινωνία μας μαζί του… Ετυμολογικά η λέξη «ευ−γνωμοσύνη» δηλαδή το μορφώσεις «καλή γνώμη» για κάποιον, σημαίνει ότι τον «ζύγισες» σταθερά και προσεκτικά. Που καιρός για τέτοιες αξίες!!!
Μια σπάνια λέξη πια, χαμένη στο λεξιλόγιο και στα λεξικά μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που δε αναζητούσε επαναστατικά ΅μότο΅ κι άλλα μοντέλα συμπεριφορών.
Πόσες φορές την ημέρα λέτε ευχαριστώ; Κανονικό ευχαριστώ, όχι τυπικό… Αν δεν το λέτε συνειδητά, μέσα από τη καρδιά σας, τότε χάνεται τη καταπληκτική ευκαιρία που σας δίνει αυτή η υπέροχη λέξη.
Η σημασία που έχει το να ευχαριστούμε ειλικρινά για τα πράγματα που λαμβάνουμε είναι τεράστια. Όσο περισσότερο ευχαριστούμε για όλα τα καλά που δεχόμαστε, τόσο πιο πολύ ανοίγει ο δρόμος για να δεχτούμε περισσότερα.
Όταν είμαστε ευγνώμονες και το εκφράζουμε είτε από κοντά σε κάποιον, είτε του στέλνουμε νοερά την ευγνωμοσύνη μας από μακριά, η ενέργεια μας ανυψώνεται σε υψηλές συχνότητες, με αποτέλεσμα να βιώνουμε μια αρμονική και γαλήνια εμπειρία. Εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για έναν άνθρωπο ή ένα γεγονός, δημιουργείτε μια τεράστια μαγνητική δύναμη η οποία προσελκύει κι άλλους ανθρώπους, γεγονότα και τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να νιώσουμε ακόμα καλύτερα. Γιατί σκέπτομαι την κατάθλιψη και το πόνο σας που χάσατε τόσα εκατομμύρια. Αλήθεια πόσες ζωές να φτάνουν και πόσες δουλειές φτάνουν για να κάνεις π.χ …ένα εκατομμύριο!
Σήμερα σκέπτομαι τη λέξη ευγνωμοσύνη. Αισθάνομαι απεριόριστη ευγνωμοσύνη προς όλους τους συνοδοιπόρους μου. Δημιουργούς προϋποθέσεως..τραγωδίας ενίοτε κι οδύνης. Η ανάγκη ήταν πάντα προϋπόθεση τραγωδίας. Η ανάγκη να σπρώξουμε τον ορίζοντα μια δρασκελιά πιο πέρα. Μια προοπτική… Να ντύνεται το δημιούργημα σου ο άλλος και να αισθάνεσαι ευτυχία…! Με καταλαβαίνετε ελπίζω… Το έργο σου να συνομιλεί, με τον τρόπο του, στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα με μια άλλη φωνή... Ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς. Η ευγνωμοσύνη είναι το άσμα των αγγέλων. Οι πραγματικά πετυχημένοι άνθρωποι δε διστάζουν να δείξουν ευγνωμοσύνη. Μια και μόνη σκέψη ευγνωμοσύνης που ανεβαίνει στον ουρανό, είναι η καλύτερη προσευχή.
Αν δεν κατανοείς τα παραπάνω τότε είσαι Αχάριστος. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την Αχαριστία.. Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων. Ο ευγνώμων λησμονεί κάποτε να ενθυμηθεί, ο αγνώμων ενθυμείται πάντοτε να λησμονεί.
Ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς. ίσως γιατί σε μια δύσκολη στιγμή με χόρτασες και εγώ για να σε ευχαριστήσω σου έστησα μια αφορμή για να ζήσεις με καλές προοπτικές! Σκέψου πως ό,τι έχεις τώρα, κάποτε γι' αυτό είχες ελπίσει…
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να αποκτήσουν την εύνοια και αγάπη των ομοίων τους, κάνοντας το καλό. Λησμονούν, όμως, ότι μεταξύ ευγνωμοσύνης και μίσους υπάρχει μια στενή συγγένεια. Γι αυτά κι άλλα, φρόντισες τώρα με τεχνητούς τρόπους να ανταποδώσεις τις εντυπώσεις που αποκόμισες …. Η ευγνωμοσύνη μαθαίνεται από την πρώτη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, μέσα από την καθημερινότητα της οικογένειας και τις πληροφορίες που φτάνουν σε αυτό. Επειδή ακριβώς το παιδί καλύπτει τις ανάγκες του μέσω των άλλων, τείνει να θεωρεί ότι η προσφορά είναι κάτι δεδομένο και σίγουρο. Εσύ που που την είδες; που την έμαθες; ( Εκτός από το γεγονός ότι η αχαριστία, είναι ένα από τα χειρότερα ελαττώματα ενός ατόμου, ένας αγνώμων άνθρωπος δε θα είναι ποτέ ευχαριστημένος, γιατί απλά δε θα αναγνωρίζει τις καλές προθέσεις και τις προσφορές των άλλων στο πρόσωπό του. Επιπλέον, δε θα μπορέσει να βιώσει ποτέ το αξεπέραστο συναίσθημα του να προσφέρεις τη βοήθειά σου, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Απλά και μόνο για να κάνεις κάποιον λίγο πιο χαρούμενο. Αυτές είναι εμπειρίες που ολοκληρώνουν τον άνθρωπο και αξίες πάνω στις οποίες βασίζονται όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις)
Το όλο…. μου θύμισε το παρακάτω τσιτάτο του Γκουρτζίεφ:
Τέτοια είναι η φύση του ανθρώπου:
με το πρώτο δώρο που του κάνεις- σου φιλάει τα πόδια
με το δεύτερο- σου φιλάει το χέρι
με το τρίτο- υποκλίνεται
με το τέταρτο- κουνάει απλώς το κεφάλι του
με το πέμπτο- εξοικειώνεται μαζί σου
με το έκτο- σε προσβάλλει
με το έβδομο- σε τραβάει στα δικαστήρια γιατί δεν του έδωσες αρκετά...
Από την άλλη μεριά το σοφό αρχαίο ρητό «τη αχαριστία έπεται η αναισχυντία» σχολιάζει πολύ εύγλωττα την αρνητική δύναμη πού περιέχει η αχαριστία, αφού όταν αυτή προηγηθεί, τα πάντα πια μπορεί κανείς να περιμένει από τον αχάριστο, πού δεν τον σταματά καμιά ντροπή, ούτε η «δημοσία αιδώς».
Ευγνωμοσύνη. Πρόκειται περισσότερο για μια διαισθητική «βυθομέτρηση» της συνειδήσεως που, σιωπηλά και αυθόρμητα, μας εξασφαλίζει μια αδιάσειστη βεβαιότητα για την ηθική αξία ή απαξία του άλλου, από την εν γένει σχέση και επικοινωνία μας μαζί του… Ετυμολογικά η λέξη «ευ−γνωμοσύνη» δηλαδή το μορφώσεις «καλή γνώμη» για κάποιον, σημαίνει ότι τον «ζύγισες» σταθερά και προσεκτικά. Που καιρός για τέτοιες αξίες!!!
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΡΔΙΚΙΔΗ
Η γνωριμία μου με τον κορυφαίο δημιουργό έγινε το 1988,ένα χρόνο προτού φύγει από τη ζωή. Στο αμφιθέατρο του πάρκου πρώην ΕΑΤ ΕΣΑ (που δεν υπάρχει πια…) στην καρδιά της Αθήνας, συναντηθήκαμε με τον Δημήτρη Περδικίδη για πρώτη φορά. Η παράσταση μου στο χώρο αυτό ήταν ρεσιτάλ ερμηνείας ,με συνθέσεις μου για κιθάρα, σε σύγχρονη ποίηση και την διοργάνωση είχε πραγματοποιήσει το περιοδικό «Τεχνών και Γραμμάτων Αλεξίσφαιρο»,κυρίως εικαστικό περιοδικό, και γι αυτό ο Δημήτρης Περδικίδης ήταν εκεί..Η επιμονή του μετά από εκείνο το βράδυ να τα παρατήσω όλα και να φύγω για την Ισπανία σπουδάζοντας τους ισπανούς δημιουργούς ,συνθέτες και κιθαρίστες με οδήγησε στην ισπανική πρεσβεία για γνωριμίες αρχικά κι αργότερα για πληροφορίες και διευθετήσεις…. μέχρι την στιγμή που η μετοίκηση αυτή μετά από προσωπική απόφαση, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ!
Τον επισκεπτόμουνα
συχνά στην Κηφισιά όπου έμενε με την αδερφή του. Μου μιλούσε για τις εμπειρίες
του- σαν πρωτοπαλλήκαρο δίπλα στον Άρη
Βελουχιώτη.Για την Ισπανία τη ζωγραφική ,την ισπανική μουσική με υπόκρουση
πάντα ανάλογης μουσικής αφού είχε σπάνιους
δίσκους με εντυπωσιακές εκτελέσεις κι ερμηνείες ισπανικών τραγουδιών…. και οι
ώρες περνούσαν, κυλούσαν κι εγώ όλο και βυθιζόμουνα σε ένα κόσμο πολύχρωμο κι
εντυπωσιακό… Λίγες μέρες προτού πεθάνει (μάλλον από καρδιακή προσβολή) μου είχε
δωρίσει με ειδική χειρόγραφη αφιέρωση δυο εξαιρετικές μεταξοτυπίες του,με έργα που θέμα τους
είχαν την πολυπόθητη «Ειρήνη» και μάλιστα είχαμε δώσει ραντεβού για το
καλοκαίρι που πλησίαζε στη Λεμεσό, που αγαπούσε ιδιαίτερα.Η ταφή του έγινε σε στενό κύκλο...και την Αθήνα την είχε καλύψει το χιόνι...
O Έλληνας ζωγράφος
Δημήτρης Περδικίδης (1922–1989) γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1922 αλλά έζησε στη
Μαδρίτη από το 1953 μέχρι το 1985. Υπήρξε μέλος της ισπανικής καλλιτεχνικής
πρωτοπορίας, χωρίς όμως ποτέ να χάσει την επαφή του με την καλλιτεχνική
δραστηριότητα στην Ελλάδα. Η σημασία του έργου του Δημήτρη Περδικίδη για
τη σύγχρονη τέχνη, ειδικά στον ελληνικό και στον ισπανικό χώρο, λόγω της
συνέπειάς του ως δημιουργού και της ποιότητας, αυθεντικότητας και πρωτοτυπίας
του έργου του είναι γνωστή.. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της
Αθήνας (1946-1950) με τους Παρθένη, Αργυρό και Γεωργιάδη. Συνέχισε τις σπουδές
του με υποτροφία της ισπανικής κυβέρνησης στη Μαδρίτη (Real Academia de Bellas
Artes de San Fernando, 1953-1956), και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ισπανία για τα
επόμενα 30 χρόνια.
Το έργο του εξελίχτηκε μέσα στο κλίμα της μεταπολεμικής ισπανικής τέχνης, σε
στενή επαφή με πρωτοποριακές ομάδες ("Dau al Set" της Βαρκελώνης,
"El Paso" της Μαδρίτης, κ.ά.) και με καλλιτέχνες που συμμετείχαν στα
ανανεωτικά ρεύματα της εποχής, εκφράζοντας παράλληλα την αντίθεσή τους στο
φρανκικό καθεστώς. Αρχικά οι αναζητήσεις του αφορούσαν τη δομή της εικόνας, σε
μια παραστατική ζωγραφική με συμβολικές αναφορές, όπως έδειχναν οι πρώτες του
ατομικές εκθέσεις στη Μαδρίτη (1957, Αίθουσα της Γενικής Διεύθυνσης Καλών
Τεχνών και 1958, γκαλερί Buchholz). Σύντομα ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας
του 1960, στράφηκε προς την αφηρημένη εξπρεσιονιστική τέχνη και διαμόρφωσε ένα
προσωπικό λεξιλόγιο, βασισμένο αφενός στη χρήση μικτών υλικών (κολάζ σε ξύλο,
χαρτί, ύφασμα, σε συνδυασμό με διάφορες τεχνικές ζωγραφικής) και αφετέρου στην
υψηλή ένταση της χειρονομίας που τονίζει τη δραματικότητα της σύνθεσης. Παρόλο
που οι μορφές σχεδιάζονται ελεύθερα, τα χρώματα διατηρούν τις αρμονικές τους
σχέσεις και ο χώρος οργανώνεται σχεδόν γεωμετρικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά
ισχύουν και για και τις επόμενες φάσεις της εξέλιξής του.
Από το 1966 η έκφρασή του αποκτά μια σαφέστερα πολιτική διάσταση, με την υιοθέτηση
μεθόδων του κριτικού ρεαλισμού. Ενσωματώνει στη ζωγραφική του φωτογραφικά
ντοκουμέντα με σκηνές από τη σκληρή διεθνή επικαιρότητα (και την ελληνική, μετά
το 1967), σε καθαρές επιφάνειες με κονστρουκτιβιστική διάταξη. Μετά το 1980
(και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1985), το έργο του επιστρέφει στην
αφαίρεση, με μεγαλύτερη έμφαση στην οπτική λειτουργία της φόρμας και στις
πολύπτυχες συνθέσεις.
Ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική και τις γραφικές τέχνες, μάλιστα το 1958 είχε
τιμηθεί με το Α’ Βραβείο της Σχολής Γραφικών Τεχνών της Μαδρίτης. Τιμήθηκε
επίσης, το 1961, με το Α’ βραβείο της Ένωσης Ισπανών Κριτικών Τέχνης και με
αργυρό μετάλλιο στην Έκθεση για το Διεθνές Βραβείο Αφηρημένης Τέχνης στη
Λοζάννη.
Παρουσίασε το έργο του σε 25 ατομικές εκθέσεις στην Ευρώπη και την Αμερική. (8
από αυτές στην Ελλάδα, μετά το 1963). Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές και
εκπροσώπησε την Ισπανία σε διεθνείς διοργανώσεις, όπως οι Μπιενάλε του Sao
Paulo (1961) και της Βενετίας (1964 και 1966). Συμμετείχε επίσης στα Ευρωπάλια
(Βέλγιο, 1982).
Πέθανε το 1989 στην Αθήνα. To 2002 οργανώθηκε αναδρομική του έκθεση με τίτλο Δημήτρης
Περδικίδης και η Ισπανική Πρωτοπορία (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης,
Θεσσαλονίκη).
Αιωνία η μνήμη του!!!
ΚΙ ΕΙΝΑΙ ..ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟΣ Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ... !
"Ηρωισμός είναι να ξέρει κανείς να αναγνωρίζει τους φίλους και τους εχθρούς του"!
Ο Θησέας, που συμβολίζει την πτώση του ήλιου που ολοκληρώνει το δρόμο του κι χάνεται πίσω από τα ψηλά βράχια. Στο μύθο του Θησέα βλέπουμε καθαρά ότι ο ήρωας αποφασίζει ελεύθερα να ακολουθήσει το πεπρωμένο του που είναι να πολεμήσει τους εξωτερικούς εχθρούς που εμφανίζονται μπροστά του κι έτσι δυνατός, σοφός και εξαγνισμένος να υπηρετήσει την ανθρωπότητα, να πολεμήσει για ένα καλύτερο κόσμο με αφοσίωση και αφιλοκέρδεια....!
(Βρες το λαβύρινθο μέσα σου και μπες. Και μην ξεχνάς! Εσύ κρατάς το Μίτο και εσύ μοναχά μπορείς να οδηγήσεις τον εαυτό σου στην έξοδο κι εκεί να συναντήσεις το Φως).
"Ηρωισμός είναι να ξέρει κανείς να αναγνωρίζει τους φίλους και τους εχθρούς του"!
Ο Θησέας, που συμβολίζει την πτώση του ήλιου που ολοκληρώνει το δρόμο του κι χάνεται πίσω από τα ψηλά βράχια. Στο μύθο του Θησέα βλέπουμε καθαρά ότι ο ήρωας αποφασίζει ελεύθερα να ακολουθήσει το πεπρωμένο του που είναι να πολεμήσει τους εξωτερικούς εχθρούς που εμφανίζονται μπροστά του κι έτσι δυνατός, σοφός και εξαγνισμένος να υπηρετήσει την ανθρωπότητα, να πολεμήσει για ένα καλύτερο κόσμο με αφοσίωση και αφιλοκέρδεια....!
(Βρες το λαβύρινθο μέσα σου και μπες. Και μην ξεχνάς! Εσύ κρατάς το Μίτο και εσύ μοναχά μπορείς να οδηγήσεις τον εαυτό σου στην έξοδο κι εκεί να συναντήσεις το Φως).
Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ…
Πολλάκις σας γράφω σαν επισήμανση, για την σπουδαιότητα των πραγμάτων ή την σημασία καλύτερα που δίνουμε σε όσα μας κινούν τον ενδιαφέρουν ή μας σερβίρουν σαν λύσεις μέσα από συνταγές και μαγειρέματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα άγονται και φέρονται σύμφωνα με τις απαιτήσεις της αγοράς και της πώλησης. Εμπορεύματα έχουμε καταντήσει μάλιστα μερικοί είναι έτοιμοι να πωλήσουν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων την ψυχή τους. Κυκλοφορούν ξέρετε πολλοί και πολλές τέτοιες που σας εντυπωσιάζουν με το εμφανισιακό τους ταπεραμέντο-βιτρίνα .Αν τους ζητήσεις βέβαια να συντάξουν μια πρόταση θα διαπιστώσετε ότι κάτω από το επίστρωμα του δέρματος τους κρύβεται αυτό που ούτε το υποψιάζεστε!
Τι είναι λοιπόν σπουδαίο στις μέρες μας; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν ΅παραδάκι΅.Εκεί η σιωπή είναι Χρυσός.Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε λέει όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων;
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου.
Οι Κινέζοι λένε πως για να καταλάβεις τον άλλον πρέπει να περπατήσεις 3.000 μίλια φορώντας τα παπούτσια του. Ο πηλός που κάθεται στον ήλιο μένει πάντα πηλός. Πρέπει να μπει στον καυτό φούρνο για να μετατραπεί σε πολύτιμη πορσελάνη. Χρειάζεται θάρρος και πίστη για να φύγουμε από την κατάσταση του πηλού.
Πολλάκις σας γράφω σαν επισήμανση, για την σπουδαιότητα των πραγμάτων ή την σημασία καλύτερα που δίνουμε σε όσα μας κινούν τον ενδιαφέρουν ή μας σερβίρουν σαν λύσεις μέσα από συνταγές και μαγειρέματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα άγονται και φέρονται σύμφωνα με τις απαιτήσεις της αγοράς και της πώλησης. Εμπορεύματα έχουμε καταντήσει μάλιστα μερικοί είναι έτοιμοι να πωλήσουν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων την ψυχή τους. Κυκλοφορούν ξέρετε πολλοί και πολλές τέτοιες που σας εντυπωσιάζουν με το εμφανισιακό τους ταπεραμέντο-βιτρίνα .Αν τους ζητήσεις βέβαια να συντάξουν μια πρόταση θα διαπιστώσετε ότι κάτω από το επίστρωμα του δέρματος τους κρύβεται αυτό που ούτε το υποψιάζεστε!
Τι είναι λοιπόν σπουδαίο στις μέρες μας; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν ΅παραδάκι΅.Εκεί η σιωπή είναι Χρυσός.Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε λέει όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων;
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου.
Οι Κινέζοι λένε πως για να καταλάβεις τον άλλον πρέπει να περπατήσεις 3.000 μίλια φορώντας τα παπούτσια του. Ο πηλός που κάθεται στον ήλιο μένει πάντα πηλός. Πρέπει να μπει στον καυτό φούρνο για να μετατραπεί σε πολύτιμη πορσελάνη. Χρειάζεται θάρρος και πίστη για να φύγουμε από την κατάσταση του πηλού.
ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ…
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφησαν στο φιλμ των αναμνήσεων…Ηλιομανείς που λανσάρουν νέα ήθη και συμπεριφορές. Είθε λοιπόν, ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα και η θερινή ραστώνη να μας κάνουν όλους, να αναλογιστούμε τρόπους για καλύτερα καλοκαίρια αλλά και χειμώνες.
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφησαν στο φιλμ των αναμνήσεων…Ηλιομανείς που λανσάρουν νέα ήθη και συμπεριφορές. Είθε λοιπόν, ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα και η θερινή ραστώνη να μας κάνουν όλους, να αναλογιστούμε τρόπους για καλύτερα καλοκαίρια αλλά και χειμώνες.
Η φαντασία ενίοτε παίζει πολλά παιχνίδια σε μιαν άλλην προοπτική θα έλεγα να ανοίξουμε τις στρόφιγγες του ονείρου και να πετάξουμε προς άλλες παραμέτρους. Πόσο εύκολο είναι στ’ αλήθεια κανείς να κοιμάται στις στάχτες του . Η σημασία της συγχώρεσης έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας, παρόλο που τις περισσότερες φορές δρα καθαρτικά και απελευθερώνει μία σχέση. Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε, αλλά κυρίως να μπορέσω μέσα μου να δικαιολογήσω ή να απαλλάξω τον εαυτό μου από το βάρος των σκέψεων και συναισθημάτων που με βάζουν στο ρόλο του θύματος. Αυτός ο μηχανισμός βοηθά κυρίως τον άνθρωπο να προχωρήσει και να απαλλαχτεί από τα μόνιμα «γιατί?» που τον βασανίζουν.
Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του.Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές. Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση.Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει.Όχι. "Εγώ είχα το σωστό κλειδί...εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου"....“Ο Άνθρωπος Είναι Ον Δίποδο, Άπτερο Και Αχάριστο.”
Όσο παράδοξο και να σας ακουστεί αυτό που θα πω, οι ηττημένοι είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία, όχι οι νικητές.
Οι νικητές είναι συνήθως άνθρωποι μέσης ευφυϊας, χωρίς όραμα και φαντασία, τρομακτικά μέτριοι άνθρωποι που χτίζουν παλάτια πάνω σε αυτήν ακριβώς τη μετριότητα τους.
Καλλιεργούν τριγύρω τους τη μετριότητα, την εμπλουτίζουν με μίσος για κάθε τι πρωτόγνωρο, και νικούν.
Το πλήθος εύκολα τους ακολουθάει, γιατί βλέπει σε Εκείνους τον εαυτό του, καταλαβαίνει ότι μπορεί κι εκείνος να γίνει Σπουδαίος, Νικητής, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα.
Μέσα σε αυτή τη θάλασσα της μετριότητας και της οπισθοδρομικότητας είναι αναπόφευκτο να ηττώνται όσοι τολμούν να υπερασπιστούν το καινούριο.
Η χαρά είναι μια απόδειξη αιωνιότητας. Αν μπορούμε να ορίσουμε την αιωνιότητα εμπειρικά, ως άνθρωποι πεπερασμένοι, θα μπορούσαμε, απλά, να πούμε πως αιωνιότητα είναι αυτό που αποζητούμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Θέλουμε η στιγμή να κρατήσει για πάντα, αμετάβλητη Αρκεί. Ίσως, πρακτικά, αυτό να μην είναι αρκετό μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν απασχολεί τη σκέψη μας στο παρόν. Άλλωστε το μέλλον υπάρχει μόνο αυτή τη στιγμή, όπως όλα.
Ταξιδιώτης, παραθεριστής, εξερευνητής.. Υπάρχουν τόσοι κι άλλοι εκατοντάδες χαρακτηρισμοί για να αποδώσει κανείς σ’ έναν άνθρωπο με καλοκαιρινή διάθεση και σαγιονάρες. Το τελευταίο, αν και συνηθίζεται, δεν είναι υποχρεωτικό…
Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του.Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές. Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση.Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει.Όχι. "Εγώ είχα το σωστό κλειδί...εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου"....“Ο Άνθρωπος Είναι Ον Δίποδο, Άπτερο Και Αχάριστο.”
Όσο παράδοξο και να σας ακουστεί αυτό που θα πω, οι ηττημένοι είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία, όχι οι νικητές.
Οι νικητές είναι συνήθως άνθρωποι μέσης ευφυϊας, χωρίς όραμα και φαντασία, τρομακτικά μέτριοι άνθρωποι που χτίζουν παλάτια πάνω σε αυτήν ακριβώς τη μετριότητα τους.
Καλλιεργούν τριγύρω τους τη μετριότητα, την εμπλουτίζουν με μίσος για κάθε τι πρωτόγνωρο, και νικούν.
Το πλήθος εύκολα τους ακολουθάει, γιατί βλέπει σε Εκείνους τον εαυτό του, καταλαβαίνει ότι μπορεί κι εκείνος να γίνει Σπουδαίος, Νικητής, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα.
Μέσα σε αυτή τη θάλασσα της μετριότητας και της οπισθοδρομικότητας είναι αναπόφευκτο να ηττώνται όσοι τολμούν να υπερασπιστούν το καινούριο.
Η χαρά είναι μια απόδειξη αιωνιότητας. Αν μπορούμε να ορίσουμε την αιωνιότητα εμπειρικά, ως άνθρωποι πεπερασμένοι, θα μπορούσαμε, απλά, να πούμε πως αιωνιότητα είναι αυτό που αποζητούμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Θέλουμε η στιγμή να κρατήσει για πάντα, αμετάβλητη Αρκεί. Ίσως, πρακτικά, αυτό να μην είναι αρκετό μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν απασχολεί τη σκέψη μας στο παρόν. Άλλωστε το μέλλον υπάρχει μόνο αυτή τη στιγμή, όπως όλα.
Ταξιδιώτης, παραθεριστής, εξερευνητής.. Υπάρχουν τόσοι κι άλλοι εκατοντάδες χαρακτηρισμοί για να αποδώσει κανείς σ’ έναν άνθρωπο με καλοκαιρινή διάθεση και σαγιονάρες. Το τελευταίο, αν και συνηθίζεται, δεν είναι υποχρεωτικό…
ΟΡΑΤΩΝ ΚΙ ΑΟΡΑΤΩΝ.....
Έψαχνα να βρω το σωστό τίτλο για το αρθράκι αυτό…. Είναι γεγονός ότι άμα δίνεις θάρρος σε ανθρώπους που δεν έχουν την ανάλογη παιδεία μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος σε πολλές διαδικασίες επεξηγήσεων, απεμπλοκής κλπ. Και που να εξηγείς τώρα..! Ποιος θέλει μπλεξίματα και ποιος έχει χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες. Λέω πως το συγκεκριμένο θέλει κότσια. Θέλει σταράτες εξηγήσεις..Ενώ άμα τα λες αφηρημένα και με κώδικα πιθανοτήτων λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορά!
Κυρίως όσοι κόπτονται για τον πολιτισμό μας.Σκέφτομαι πως στις μέρες μας γεμίσαμε ειδικούς.Ειδικός εδώ,ειδικός παρα πέρα ..πουθενά κανείς με κότσια να υπερασπιστεί μια αλλιώτικη φωνή.Μια άλλη οπτική. Αλληθωρίζουν όταν τους μιλάς ΅μια άλλη γλώσσα΅, αλαφιάζουν, αλληλοκοιτάζονται. Αν ακόμα κτυπήσεις το χέρι στο γραφείο καμιάς μαϊμούς καρεκλοκένταυρης..εκεί να δεις σαστίσματα…. Γεμίσαμε λέω άσχετους-ες σε πόστα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ανάδειξη του πολιτιστικού μας γίγνεσθαι. Έχουν μπερδέψει αυτοί όλοι το χαβιάρι με το σήμα του lacoste και τους μπουζουκομπαγλαμάδες με τη σοβαρότητα και την κακοποιημένη εως κι άσχετα πράγματα με την τέχνη ,κάνοντας τα όλα ένα…!
Ναι έχουμε ανάγκη μορφωμένων αισθητικά καλλιτεχνών, για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος… Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες.Κι έτσι και μπεις στην παγίδα (φάκα) τους, χάθηκες. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας»… Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου. Σκέφτομαι..αναλογίζομαι και τους καλλιτέχνες της κλίκας σας που εμπλέκονται με την πολιτική! Παρακολουθώ τις εξελίξεις..τα σούρτα φέρτα..(εδώ) με το κατοχικό καθεστώς…τα εκατομμύρια που διακινούνται εκεί στις πόρνες και τα ενεχυροδανειστήρια, ,τα καλοκαιρινά σας ταξίδια από το αεροδρόμιο του κατακτητή. ..ποια αξιοπρέπεια τελικά μας απέμεινε;Εκεί στην πράσινη γραμμή, στη διαχωριστική γραμμή του Αττίλα..που μπορούν ακόμα να κοιτάνε στα μάτια την μάνα του αγνοούμενου, τον πατέρα του σκοτωμένου, τα χωριά τις πεδιάδες, τον Πεναταδάκτυλο με την τουρκική σημαία στα σπλάχνα του ..επιβεβαιώνοντας την κατοχή τον όλεθρο των Ελλήνων της Κύπρου! Κανείς σας δε μιλάει βέβαια γι αυτό.Το ΅χαμένο΅ χρήμα σας έχει θολώσει το μυαλό. Δεν θα αγοράσουν ούτε εφέτος οι υπηρεσίες του Πολιτισμού μας ούτε και τώρα, τα καινούργια έργα μας. Αλλά ταυτόχρονα θα στέλνετε και θα επιχορηγείτε όλους τους "δικούς " σας... αναλόγως περιστάσεων,ξεχνώντας όσους έχουν ξοδέψει κεφάλαια από την τσέπη τους και υπομονή σ' αυτό τον τόπο..ενώ δεν θα δώσετε μια σύνταξη σε όλους εμάς ποτέ…ή έστω μια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (να μας είχατε εξασφαλίσει κάποτε…αλλά ούτε κι αυτό)! Είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε εφ όρου ζωής διαπαντός..όταν βέβαια ακόμα θα υπάρχει δουλειά κάνοντας υποχωρήσεις σε συνθήκες απερίγραπτης ηλιθιότητας!!Μάλιστα όταν γράφουμε για την τουρκική κατοχή οι προαγωγοί σας , δικοί σας ,οι γλύφτες σας, χώνουν όπως παλιά τα cd’s μας στα συρτάρια και δεν μας ακούει κανείς. Το ίδιο έκαναν πάντα όλοι βολεμένοι και κανείς δε μιλάει, αφού ως γνωστό όλοι θέλουν να τα έχουν με όλους καλά! (Άσε δε τη ζήλια που είναι και μια ανθρώπινη αδυναμία…το λιγότερο βέβαια σ αυτά όλα που συμβαίνουν...). Ποιός να σας πάρει επιτέλους στα σοβαρά!Να λοιπόν γιατί δεν κατεβαίνω στα γλέντια σας όταν με καλείτε και αρνούμαι πεισματικά να ασχοληθώ μαζί σας..αφού είναι γνωστό πια σε όλους μας ότι "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω...." που έλεγε και μια σπουδαία ποιήτρια!!
Οι μαθητές μου λένε καμιά φορά χαριτολογώντας να μην τα λέω φωνακτά…Ανησυχούν μη με πιάσουν στο στόμα τους οι λύκαινες και οι μαϊμούδες. Πέρασαν λένε οι καλές εποχές. Ίσως τελικά στις ΅ κακές ή καλές εποχές΅ …άλλαξαν οι τρόποι. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας.Για αγάπες μιλάνε μόνο οι ΅τρελαμένοι΅ κι όσοι τελικά … ακόμα μπορούμε να βλέπουμε το άσπρο μέσα στο μαύρο..Το μεγαλύτερο προσόν της Ελληνικής φυλής είναι η υπομονή…Και βέβαια η υπομονή δεν εξαντλείται όταν πρόκειται για διορισμό, τράκα, διορισμό κλπ…..εκτός βέβαια από την συνέπεια.
Πότε δεν βρίζουμε είπατε; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν ΅παραδάκι΅.Εκεί η σιωπή είναι Χρυσός.Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε λέει όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
Έψαχνα να βρω το σωστό τίτλο για το αρθράκι αυτό…. Είναι γεγονός ότι άμα δίνεις θάρρος σε ανθρώπους που δεν έχουν την ανάλογη παιδεία μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος σε πολλές διαδικασίες επεξηγήσεων, απεμπλοκής κλπ. Και που να εξηγείς τώρα..! Ποιος θέλει μπλεξίματα και ποιος έχει χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες. Λέω πως το συγκεκριμένο θέλει κότσια. Θέλει σταράτες εξηγήσεις..Ενώ άμα τα λες αφηρημένα και με κώδικα πιθανοτήτων λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορά!
Κυρίως όσοι κόπτονται για τον πολιτισμό μας.Σκέφτομαι πως στις μέρες μας γεμίσαμε ειδικούς.Ειδικός εδώ,ειδικός παρα πέρα ..πουθενά κανείς με κότσια να υπερασπιστεί μια αλλιώτικη φωνή.Μια άλλη οπτική. Αλληθωρίζουν όταν τους μιλάς ΅μια άλλη γλώσσα΅, αλαφιάζουν, αλληλοκοιτάζονται. Αν ακόμα κτυπήσεις το χέρι στο γραφείο καμιάς μαϊμούς καρεκλοκένταυρης..εκεί να δεις σαστίσματα…. Γεμίσαμε λέω άσχετους-ες σε πόστα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ανάδειξη του πολιτιστικού μας γίγνεσθαι. Έχουν μπερδέψει αυτοί όλοι το χαβιάρι με το σήμα του lacoste και τους μπουζουκομπαγλαμάδες με τη σοβαρότητα και την κακοποιημένη εως κι άσχετα πράγματα με την τέχνη ,κάνοντας τα όλα ένα…!
Ναι έχουμε ανάγκη μορφωμένων αισθητικά καλλιτεχνών, για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος… Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες.Κι έτσι και μπεις στην παγίδα (φάκα) τους, χάθηκες. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας»… Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου. Σκέφτομαι..αναλογίζομαι και τους καλλιτέχνες της κλίκας σας που εμπλέκονται με την πολιτική! Παρακολουθώ τις εξελίξεις..τα σούρτα φέρτα..(εδώ) με το κατοχικό καθεστώς…τα εκατομμύρια που διακινούνται εκεί στις πόρνες και τα ενεχυροδανειστήρια, ,τα καλοκαιρινά σας ταξίδια από το αεροδρόμιο του κατακτητή. ..ποια αξιοπρέπεια τελικά μας απέμεινε;Εκεί στην πράσινη γραμμή, στη διαχωριστική γραμμή του Αττίλα..που μπορούν ακόμα να κοιτάνε στα μάτια την μάνα του αγνοούμενου, τον πατέρα του σκοτωμένου, τα χωριά τις πεδιάδες, τον Πεναταδάκτυλο με την τουρκική σημαία στα σπλάχνα του ..επιβεβαιώνοντας την κατοχή τον όλεθρο των Ελλήνων της Κύπρου! Κανείς σας δε μιλάει βέβαια γι αυτό.Το ΅χαμένο΅ χρήμα σας έχει θολώσει το μυαλό. Δεν θα αγοράσουν ούτε εφέτος οι υπηρεσίες του Πολιτισμού μας ούτε και τώρα, τα καινούργια έργα μας. Αλλά ταυτόχρονα θα στέλνετε και θα επιχορηγείτε όλους τους "δικούς " σας... αναλόγως περιστάσεων,ξεχνώντας όσους έχουν ξοδέψει κεφάλαια από την τσέπη τους και υπομονή σ' αυτό τον τόπο..ενώ δεν θα δώσετε μια σύνταξη σε όλους εμάς ποτέ…ή έστω μια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (να μας είχατε εξασφαλίσει κάποτε…αλλά ούτε κι αυτό)! Είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε εφ όρου ζωής διαπαντός..όταν βέβαια ακόμα θα υπάρχει δουλειά κάνοντας υποχωρήσεις σε συνθήκες απερίγραπτης ηλιθιότητας!!Μάλιστα όταν γράφουμε για την τουρκική κατοχή οι προαγωγοί σας , δικοί σας ,οι γλύφτες σας, χώνουν όπως παλιά τα cd’s μας στα συρτάρια και δεν μας ακούει κανείς. Το ίδιο έκαναν πάντα όλοι βολεμένοι και κανείς δε μιλάει, αφού ως γνωστό όλοι θέλουν να τα έχουν με όλους καλά! (Άσε δε τη ζήλια που είναι και μια ανθρώπινη αδυναμία…το λιγότερο βέβαια σ αυτά όλα που συμβαίνουν...). Ποιός να σας πάρει επιτέλους στα σοβαρά!Να λοιπόν γιατί δεν κατεβαίνω στα γλέντια σας όταν με καλείτε και αρνούμαι πεισματικά να ασχοληθώ μαζί σας..αφού είναι γνωστό πια σε όλους μας ότι "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω...." που έλεγε και μια σπουδαία ποιήτρια!!
Οι μαθητές μου λένε καμιά φορά χαριτολογώντας να μην τα λέω φωνακτά…Ανησυχούν μη με πιάσουν στο στόμα τους οι λύκαινες και οι μαϊμούδες. Πέρασαν λένε οι καλές εποχές. Ίσως τελικά στις ΅ κακές ή καλές εποχές΅ …άλλαξαν οι τρόποι. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας.Για αγάπες μιλάνε μόνο οι ΅τρελαμένοι΅ κι όσοι τελικά … ακόμα μπορούμε να βλέπουμε το άσπρο μέσα στο μαύρο..Το μεγαλύτερο προσόν της Ελληνικής φυλής είναι η υπομονή…Και βέβαια η υπομονή δεν εξαντλείται όταν πρόκειται για διορισμό, τράκα, διορισμό κλπ…..εκτός βέβαια από την συνέπεια.
Πότε δεν βρίζουμε είπατε; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν ΅παραδάκι΅.Εκεί η σιωπή είναι Χρυσός.Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε λέει όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
Ο αρχαίος Αριστοτέλης διακρίνει την ποινή σε τιμωρίαν και κόλασιν, από τις οποίες η πρώτη αποσκοπούσε στην εκδίκηση και η δεύτερη στο καλό αυτού που τη δεχόταν. Ο ίδιος ο Πλάτωνας πάλι στο «Γοργία» χαρακτηρίζει την ποινή θεραπεία της ψυχής, ενώ οι τραγικοί ποιητές πρέσβευαν πως η ποινή γίνεται και για βελτίωση των άλλων ανθρώπων. Ανάλογες με του Πρωταγόρα απόψεις για την ποινή συναντάμε μόνο κατά την εποχή του Διαφωτισμού, όταν ο Ιταλός Cesare Beccaria στο έργο του «Περί των εγκλημάτων και των ποινών» υποστηρίζει ότι σκοπός της ποινής δεν είναι η εξόντωση αλλά ο σωφρονισμός αυτού που διέπραξε το αδίκημα και ο παραδειγματισμός των άλλων…..Άραγε η σιωπή...θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως συνώνυμο της ενοχής;
ΤΟΥ ΑΤΑΛΑΝΤΟΥ … !!
Τι είναι το ταλέντο; Είναι το ταλέντο εξυπνάδα? Σίγουρα όχι. Η γενική εξυπνάδα είναι σίγουρα χρήσιμη (και εν μέρει μετρήσιμη με το IQ) όμως το κάθε είδους ταλέντο είναι κάτι εξειδικευμένο. Δε νομίζω να υπάρχουν πραγματικά πολυτάλαντοι άνθρωποι. Μάλλον έχουν μια ιδιαίτερη εξυπνάδα που τους επιτρέπει να κάνουν πολλά πράγματα πολύ καλά. Άλλο όμως είναι το ταλέντο. Πόσο δυσάρεστο είναι να έχει κανείς αρρώστια με κάτι χωρίς να έχει την ανάλογη κλίση σε αυτό. Οι άνθρωποι επιδίδονται σε τέτοια πειράματα στον τομέα της τέχνης συχνά. Δεν υπάρχει μεγάλο ταλέντο χωρίς μεγάλη δύναμη θέλησης και προσπάθειας. Σε εποχές φτώχειας πνευματικής μόνο η Τέχνη μας λυτρώνει από την παράνοια, την ανασφάλεια και την συναισθηματική απομόνωση. Το ταλέντο είναι η έμφυτη ανάγκη για έκφραση. Όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η ανάγκη τόσο καλύτερος και δημιουργικότερος είναι ο καλλιτέχνης, γιατί τόσο πιο προσωπικό είναι το έργο που δημιουργεί. Όμως για να δημιουργήσει, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα θαυμαστά αυτά εργαλεία, πρέπει πρώτα να περάσει από επίπονα και χρονοβόρα στάδια εκμάθησης. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Όσους ο κόσμος λανθασμένα αποκαλεί ταλέντα είναι άνθρωποι που ένιωσαν τόσο μεγάλη την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από τη μουσική και τις άλλες τέχνες, που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στο να τη μάθουν, να τη νιώσουν, να την αγαπήσουν και να θυσιάσουν ένα μέρος του εαυτού τους για αυτή. Δεν υπάρχει μαγεία, μόνο αγάπη, πόνος και σκληρή, αλλά διασκεδαστική, δουλειά. Ανταμοιβή; Η λύτρωση με την απελευθέρωση των συναισθημάτων μέσα από ήχους, χρώματα και ποίηση.Στην εποχή μας οι άνθρωποι αλλάζουν αποφάσεις και γούστα με ταχύτητα φωτός. Πειραματίζονται γιατί έχουν την επιθυμία να βρεθούν στο επίκεντρο της δημοσιότητας ..έστω για 3 λεπτά!
Μια από τις προαιώνιες συζητήσεις-διαφωνίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι το αν γεννιόμαστε με κάτι ή γινόμαστε στην πορεία. Αν δηλαδή ένα χαρακτηριστικό (προσωπικότητα, ταλέντο, διαταραχή κτλ.) είναι έμφυτο χαρακτηριστικό, γραμμένο στον γενετικό μας κώδικα, κληροδοτημένο ή όχι από προγόνους, ή αν αποτελεί δημιούργημα της άσκησης επιρροών από το περιβάλλον μας. Η κλίση, για να οδηγήσει σε υψηλότατη επίδοση, χρειάζεται εξάσκηση. Πολλή εξάσκηση. Και η εξάσκηση χρειάζεται αφοσίωση και πειθαρχία.
Σ’ αυτούς αναφέρομαι και μόνο! Οι υπόλοιπες δικαιολογίες είναι απλά ανυπόστατες…
Μια από τις προαιώνιες συζητήσεις-διαφωνίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι το αν γεννιόμαστε με κάτι ή γινόμαστε στην πορεία. Αν δηλαδή ένα χαρακτηριστικό (προσωπικότητα, ταλέντο, διαταραχή κτλ.) είναι έμφυτο χαρακτηριστικό, γραμμένο στον γενετικό μας κώδικα, κληροδοτημένο ή όχι από προγόνους, ή αν αποτελεί δημιούργημα της άσκησης επιρροών από το περιβάλλον μας. Η κλίση, για να οδηγήσει σε υψηλότατη επίδοση, χρειάζεται εξάσκηση. Πολλή εξάσκηση. Και η εξάσκηση χρειάζεται αφοσίωση και πειθαρχία.
Σ’ αυτούς αναφέρομαι και μόνο! Οι υπόλοιπες δικαιολογίες είναι απλά ανυπόστατες…
(Το ταλέντο ωριμάζει μες στη σιγή, ο χαρακτήρας ατσαλώνει μες στις θύελλες της ζωής….) Γκαίτε)
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ…Η ΠΟΙΗΣΗ;
Το ποίημα είναι μια επαναστατική πράξη. Πιθανώς αυτό εννοούσε ο Μπρετόν γράφοντας “αλλάξτε ζωή”. Στη σημερινή εποχή εποχή που τα ερείσματα ηθικής αντίστασης καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα και ο ευδαιμονισμός διαβρώνει το πνεύμα και το σώμα των μακαρίων κατοίκων αυτής της χώρας, είναι επιτακτική ανάγκη να προσδιορίσουμε τον λόγο ύπαρξης του ποιητού μέσα στο κοινωνικό σύνολο και τις συνακόλουθες επιδράσεις του σ’ αυτό..Η ποίηση αποτελεί την υψηλότερη και τελειότερη μορφή της συγκινησιακής χρήσης του λόγου. Αντίθετα προς την επιστημονική γλώσσα, η ποιητική ευνοεί την κυριαρχία της πολυσημίας και του διφορούμενου νοήματος.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως για την ποιητική γλώσσα ισχύει ο λόγος του Ηράκλειτου: “Ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει”.Η ποιητική γλώσσα χρησιμοποιεί την πολυσημία και το διφορούμενο νόημα των λέξεων, την αλληγορία και τη σημαντική, με τη μέθοδο του συμβολισμού και της μεταφοράς.
Η ποίηση με την συμβολική της γλώσσα οικοδομεί ένα παρατηρητήριο πάνω στο συναίσθημα, απ’ όπου βλέπουμε έναν άλλο κόσμο,μαγικό και υπέρλογο.Από το παρατηρητήριο αυτό μπορούμε να δούμε όχι μόνο τα ύψη του του στοχασμού αλλά και τα ωκεάνεια βάθη του ασυνείδητου. Η συναισθηματική αποτίμηση δια μέσου της ποιητικής γλώσσας, μας φέρνει πιο κοντά στη υπαρξιακή μας δομή
στην οντολογική αλήθεια.
Κουρέλια λέξεων σήμερα κοσμούν τον τάπητα της γλώσσας. Οι λέξεις που κυκλοφορούν περιορίζονται καθημερινά από την ημιμάθεια, την επιπολαιότητα και την γλωσσική ακαλαισθησία, σήμερα που χαλασμός κτυπά την παιδεία και την καλλιέργεια του πνεύματος, οι λέξεις που ζουν πάνω από τρείς χιλιάδες χρόνια καρτερούν καιρούς πιο ισορροπημένους και πιο αίθριους για να βγουν από το ημίφωτο καταφύγιο τους και να λάμψουν μέσα στην κοινωνία μας. Όμως όταν ένας λαός ξεχνάει, όταν η κοινωνία νοσεί, όταν η παιδεία τραυλίζει αμήχανα, όταν η καθημερινή ζωή αποθηριώνεται κι η τέχνη χάνει την υψηλοφροσύνη της,τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να εξανδραποδιστεί κι η ζωή του μεταμορφώνεται σε καθημερινή κόλαση. Σαφώς κάθε εποχή διεκδικεί τη το δικαίωμα της δικής της ανάσας, της δικής της ιδιαιτερότητας. Μα δεν είναι ανάσα και ιδιαιτερότητα ο εκφασισμός,ο φρικαλέος νήδυμος της κοινωνίας. Πως ερμηνεύεται τούτη θαυμαστή συναίνεση της κοινωνίας στην αποδοχή του δήθεν, του ολίγου, του σχεδόν τίποτε; Kι οι ποιητές; Αργεί η έλευση των ποιητών; Οι ποιητές θα έλθουν διότι όπως ισχυρίζεται και ο Bruno Snell, “η εμπειρία από την ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος διδάσκει ότι πάντα όταν πέφτει πνευματικό σκοτάδι τα αστέρια των μεγάλων ποιητών είναι σε θέση να δείξουν το δρόμο προς το Φως”.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως για την ποιητική γλώσσα ισχύει ο λόγος του Ηράκλειτου: “Ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει”.Η ποιητική γλώσσα χρησιμοποιεί την πολυσημία και το διφορούμενο νόημα των λέξεων, την αλληγορία και τη σημαντική, με τη μέθοδο του συμβολισμού και της μεταφοράς.
Η ποίηση με την συμβολική της γλώσσα οικοδομεί ένα παρατηρητήριο πάνω στο συναίσθημα, απ’ όπου βλέπουμε έναν άλλο κόσμο,μαγικό και υπέρλογο.Από το παρατηρητήριο αυτό μπορούμε να δούμε όχι μόνο τα ύψη του του στοχασμού αλλά και τα ωκεάνεια βάθη του ασυνείδητου. Η συναισθηματική αποτίμηση δια μέσου της ποιητικής γλώσσας, μας φέρνει πιο κοντά στη υπαρξιακή μας δομή
στην οντολογική αλήθεια.
Κουρέλια λέξεων σήμερα κοσμούν τον τάπητα της γλώσσας. Οι λέξεις που κυκλοφορούν περιορίζονται καθημερινά από την ημιμάθεια, την επιπολαιότητα και την γλωσσική ακαλαισθησία, σήμερα που χαλασμός κτυπά την παιδεία και την καλλιέργεια του πνεύματος, οι λέξεις που ζουν πάνω από τρείς χιλιάδες χρόνια καρτερούν καιρούς πιο ισορροπημένους και πιο αίθριους για να βγουν από το ημίφωτο καταφύγιο τους και να λάμψουν μέσα στην κοινωνία μας. Όμως όταν ένας λαός ξεχνάει, όταν η κοινωνία νοσεί, όταν η παιδεία τραυλίζει αμήχανα, όταν η καθημερινή ζωή αποθηριώνεται κι η τέχνη χάνει την υψηλοφροσύνη της,τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να εξανδραποδιστεί κι η ζωή του μεταμορφώνεται σε καθημερινή κόλαση. Σαφώς κάθε εποχή διεκδικεί τη το δικαίωμα της δικής της ανάσας, της δικής της ιδιαιτερότητας. Μα δεν είναι ανάσα και ιδιαιτερότητα ο εκφασισμός,ο φρικαλέος νήδυμος της κοινωνίας. Πως ερμηνεύεται τούτη θαυμαστή συναίνεση της κοινωνίας στην αποδοχή του δήθεν, του ολίγου, του σχεδόν τίποτε; Kι οι ποιητές; Αργεί η έλευση των ποιητών; Οι ποιητές θα έλθουν διότι όπως ισχυρίζεται και ο Bruno Snell, “η εμπειρία από την ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος διδάσκει ότι πάντα όταν πέφτει πνευματικό σκοτάδι τα αστέρια των μεγάλων ποιητών είναι σε θέση να δείξουν το δρόμο προς το Φως”.
ΤΗΣ ΣΦΗΚΑΣ…. με τρία Άλφα…
Άτιμα έντομα αυτές οι σφήκες. Μια σφήκα λοιπόν σήμερα
μπήκε πρωϊ πρωϊ στο ακουστικό κι οπτικό μου πεδίο σαν περιπαίκτησσα… Στη φωλιά
τους τι γύρευα θα με ρωτήσετε ασφαλώς. Τίποτα, απλά περαστικός είμαι όπως κάθε
μέρα σχεδόν πολλά χρόνια. Βλέπετε οι αμείλικτες ανάγκες του βίου,πολλάκις
γινόμαστε στόχοι διάφορων αργόσχολων περιπαικτών.Aτομο, υμενόπτερο (Hymenoptera), απόκριτο (Apocrita)
και κεντροφόρο.
Οι σφήκες έχέβαια αν ανοίξετε λεξικό θα διαπιστώσετε κι εσείς ότι οι σφήκες είναι με ελάχιστο τρίχωμα και είναι
πολύ έντονα χρωματισμένες. Μοιάζουν πάνοπλες συγκριτικά με τις μέλισσες και είναι κυνηγοί
άλλων εντόμων, μεταξύ αυτών και των μελισσών. Η σφήκα, σε αντίθεση με την
μέλισσα, επιβιώνει μετά από ένα τσίμπημα.
Κάνουν κι αυτές κοινωνίες αλλά κατά πολύ μικρότερες. Οι
φωλιές τους μοιάζουν ως προς τα εξάγωνα κελιά αλλά είναι
γκρίζες και θυμίζουν χαρτόνι.
Χτίζονται σε απρόβλεπτες θέσεις, ακόμα και εντελώς
κατακόρυφα, και ανάλογα το είδος των σφηκών διαφέρουν σε σχήμα κι έχουν απόψεις
για όλους κι όλα. Δεν είναι απαραίτητα επιθετικά έντομα, αλλά επειδή οι επαφές
τους με τον άνθρωπο είναι πιο συχνές από ο,τι του ανθρώπου με τις μέλισσες
(εκτός βέβαια από τους μελισσοκόμους), τα τσιμπήματα είναι
και αυτά πιο συχνά.Ένα τέτοιο λοιπόν έντομο σήμερα με στόχευσε
κέντρο…
Τον τελευταίο καιρό μαζεύονται πολλά πολλά τέτοια φτερωτά
που ως σύνηθες φαινόμενο είναι διάσπαρτα παντού και πάντοτε, κυρίως
σε χώρους όπου μπορούν (έτσι πιστεύουν δηλαδή…) να παρκάρουν τον κάλαμον
τους, παραμένοντας βαυκαλιζόμενοι στον καθρέφτη τους ,την ασχετοσύνη κι
ημιμάθεια τους.
Είναι γεγονός ότι άμα δίνεις θάρρος σε «σφήκες» που δεν
έχουν την ανάλογη παιδεία μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος σε πολλές διαδικασίες
επεξηγήσεων, απεμπλοκής κλπ. Και που να εξηγείς τώρα..! Ποιος θέλει μπλεξίματα
και ποιος έχει χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες. Λέω πως το συγκεκριμένο θέλει
κότσια. Θέλει σταράτες εξηγήσεις..Ενώ άμα τα λες αφηρημένα και με κώδικα
πιθανοτήτων λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορά!Σκέφτομαι πως στις μέρες
μας γεμίσαμε ειδικούς. «Ειδικός» εδώ, «ειδικός» παρα πέρα
..πουθενά κανείς με κότσια να υπερασπιστεί την προσωπική του
ιδιότητα. Μια άλλη οπτική. Αλληθωρίζουν όταν τους μιλάς ΅μια άλλη γλώσσα΅,
αλαφιάζουν, αλληλοκοιτάζονται....
Ναι έχουμε ανάγκη μορφωμένων αισθητικά καλλιτεχνών, για
να πάει μπροστά αυτός ο τόπος… Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»; Η έννοια,
αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε
θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν
έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες.Κι έτσι και
μπεις στην παγίδα (φάκα) τους, χάθηκες. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από
τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας»…
Επικίνδυνα έντομα οι σφήκες.Να προσέχετε γενικότερα.Σας
κρούω τον κώδωνα!
Είναι όντα χωρίς καλοσύνη και δεν κάνουν εξαιρέσεις ακόμα
κι αν τους θεωρείτε εσείς…«φίλους». Οι μαθήτριες μου λένε καμιά φορά
χαριτολογώντας να μην τα λέω φωνακτά…Ανησυχούν μη με πιάσουν στο στόμα τους οι
λύκαινες και οι μαϊμούδες.Δεν γνωρίζουν όμως από σφήκες.Πέρασαν λένε
κάποιο οι καλές εποχές. Ίσως τελικά στις ΅ κακές ή καλές εποχές΅ …άλλαξαν οι
τρόποι. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν προϊόντα μίσους κι
επιβολής εξουσίας.Για αγάπες μιλάνε μόνο οι ΅τρελαμένοι΅ κι όσοι τελικά … ακόμα
μπορούμε να βλέπουμε το άσπρο μέσα στο μαύρο..Το μεγαλύτερο προσόν της
Ελληνικής φυλής είναι η υπομονή…Και βέβαια η υπομονή δεν εξαντλείται όταν
πρόκειται για διορισμό, τράκα, διορισμό κλπ…..εκτός βέβαια από την συνέπεια.
Πότε δεν βρίζουμε είπατε; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν ΅παραδάκι΅.Εκεί η σιωπή είναι Χρυσός. Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε λέει (μαζί του κι εγώ..)..όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
Πότε δεν βρίζουμε είπατε; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν ΅παραδάκι΅.Εκεί η σιωπή είναι Χρυσός. Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε λέει (μαζί του κι εγώ..)..όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΑΠ ΤΟΝ ΝΟΤΙΑ
«Γη και ύδωρ. Οχι ο γνωστός, δίδυμος συμβολισμός παράδοσης και υποταγής. Αλλά γη και νερό που, μαζί με το ελευθέριο φως, συνθέτουν το αδιαίρετο τρίδυμο της δημιουργίας, καθώς από το χάος αναδύεται η αισθητική ...Υδάτων λυγμοί καμπυλόγραμμοι, θυμοί κατακόρυφοι, φωτός επιφωνήματα. Θραύσματα μιας απότομης διάσπασης καθώς το βότσαλο ταράζει αραχνοϋφαίνοντας την ηρεμία με μεγάκυκλους...»…..Δεν θυμάμαι πόσες στροφές μετρήσαμε μέχρι να φτάσουμε στη Λίμνη της Εύβοιας..Εκατοντάδες στροφές σαν τους αϋλους αέναους φωνόκυκλους που επιδεικνύει αυτό το τραγούδι,με τους υπέροχους στίχους της Μαρίας Αγγελάκη.Το δισκογράφησα το 2016 στην εργασία μου «Θέλει η Λήθη να κοιμάται Ολόγυμνη»,μαζί με ποιήματα από την μεσοπολεμική κι έπειτα…εποχή!Στις στροφές του τραγουδιού πρόσθεσα εντελώς τυχαία εκέινη τη ρευστή νοσταλγική διάσταση που λείπει γενικότερα από τα τραγούδια…
ΧΟΡΟΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Πως λέγεται αλλιώτικα ο δρόμος ή στόχος που δεν ξεπερνά τη φιλοδοξία και τη φαντασία με τη μάταιη εντύπωση, μόνο να μας κάνει να περπατάμε σε τεντωμένο ενίοτε σκοινί;
Η «ουτοπία» ότι θα φτάσουμε στο τέλος του ορίζοντα είναι η κινητήρια δύναμη του άπιαστου, που μόνο οι ποιητές μπορούν ίσως να κατανοήσουν και να γίνουν καλοί περιπατητές…
Πολλές φορές κυνηγάμε το αδύνατον, ωστόσο ίσως κάποτε βρούμε διεξόδους για να συνεχίσουμε το δρόμο της σοφίας. Μπορείς να ονειρεύεσαι έλεγε ένας σοφός κι ας φαντάζει μακρινό κι άπιαστο. Οι στόχοι δίνουν νόημα στη ζωή κι ο δρόμος είναι απολαυστικός περισσότερο κι από στόχο!
https://www.youtube.com/watch?v=uBgi9ETd-4g
https://www.youtube.com/watch?v=uBgi9ETd-4g
Aίσθηση ανεκπλήρωτης δυνατότητας…
Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός,κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα…Μέσα από τη μούχλα της ηττοπάθειας εκείνη η διαδικασία της μεταμόρφωσης, πάντα εκνευριστικά με γοήτευε. Ωστόσο αυτή αέναη αντιγραφή που η επανάληψη της μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να γράφω. Κι φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης :…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!
H ταχύτητα με την οποία αποδίδεται το προσδοκόμενο κέρδος, η άμεση μετατροπή των χωρικών σε εμπόρους, οι παρεπόμενες μεγάλοστομίες ηλίθιων κατασκευασμάτων που απαιτούν δήθεν θυσίες, για έργα τέχνης ή μη,πιστοποιούν ασφαλώς ακαταμάχητη δύναμη αλλά και μια έντονη τάση για προμελετημένη διακύβευση.
Πάει χάθηκε το μέτρο,Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν στο ανέφικτο;
Κλέβω αυτό για να το δείτε: «Για να εξοικειωθεί κανείς σε μια αλλόκοτη πόλη, χρειάζεται έναν αποκλεισμένο χώρο στον οποίο να έχει κάποιο δικαίωμα - και όπου να μπορεί να μένει μόνος όταν η σύγχυση των νέων, ακατάληπτων φωνών παραγίνει μεγάλη. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι ήσυχος, κανείς δεν πρέπει να σε βλέπει όταν καταφεύγεις εκεί, κανείς όταν πάλι τον εγκαταλείπεις. Το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή». Το αίτημα της στιγμής, η περισυλλογή μέσα στο πλήθος…”.
…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!
H ταχύτητα με την οποία αποδίδεται το προσδοκόμενο κέρδος, η άμεση μετατροπή των χωρικών σε εμπόρους, οι παρεπόμενες μεγάλοστομίες ηλίθιων κατασκευασμάτων που απαιτούν δήθεν θυσίες, για έργα τέχνης ή μη,πιστοποιούν ασφαλώς ακαταμάχητη δύναμη αλλά και μια έντονη τάση για προμελετημένη διακύβευση.
Πάει χάθηκε το μέτρο,Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν στο ανέφικτο;
Κλέβω αυτό για να το δείτε: «Για να εξοικειωθεί κανείς σε μια αλλόκοτη πόλη, χρειάζεται έναν αποκλεισμένο χώρο στον οποίο να έχει κάποιο δικαίωμα - και όπου να μπορεί να μένει μόνος όταν η σύγχυση των νέων, ακατάληπτων φωνών παραγίνει μεγάλη. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι ήσυχος, κανείς δεν πρέπει να σε βλέπει όταν καταφεύγεις εκεί, κανείς όταν πάλι τον εγκαταλείπεις. Το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή». Το αίτημα της στιγμής, η περισυλλογή μέσα στο πλήθος…”.
…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!
Y.Γ:Το πολιτικό μέσο ήταν αυτό που ήταν πάντα. Η στυγνή και απροκάλυπτη βία. Η τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος.Για όσους κατανοούν όσα γράφω παραπάνω..ας έχουν το νου τους γενικότερα…
ΑΝΗΔΟΝΙΑ….
Ίσως ακούγεται παράταιρο ή παράξενο στην εποχή μας.Κι όμως δεν είναι…
Ίσως ακούγεται παράταιρο ή παράξενο στην εποχή μας.Κι όμως δεν είναι…
Ας δούμε τι λέει και η επιστήμη της ψυχολογίας:
Η συναισθηματική διάθεση ή απλά διάθεση (mood) είναι ο καθολικός και σταθερός συναισθηματικός τόνος που βιώνεται εσωτερικά και που σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό όλες κυριολεκτικά τις πλευρές της συμπεριφοράς ενός ατόμου, καθώς και την αντίληψη για τον κόσμο που έχει το άτομο αυτό. Κοινά παραδείγματα συναισθηματικής διάθεσης είναι η κατάθλιψη, η έξαρση, ο θυμός. Διακρίνουμε τη διάθεση ή συναισθηματική διάθεση από το συναίσθημα (a), που αποτελεί την εξωτερική έκφραση της. Και καθώς η εξωτερική έκφραση ενός καταθλιπτικού ή μανιακού ασθενή δεν είναι πάντα καταθλιπτική ή ευφορική, πιο σωστά οι Συναισθηματικές Διαταραχές περιγράφονται σαν Διαταραχές της Διάθεσης”.
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;
Περνάει ο χρόνος και καταπίνει στο πέρασμα του πολλαπλά γεγονότα καθημερινής τρέλας, ιστορίες μικρές και μεγάλες που γεμίζουν ενίοτε το μυαλό με εικόνες. Ποιό δάκτυλο θα πατήσει το delete και ποιος θα ασχοληθεί με το επίκαιρο ή ανεπίκαιρο κατακαλόκαιρα. Ζούμε σε τόπους που η ανοχή πολλές φορές ξεπερνά τα όρια της αντοχής μας. Ωστόσο λέω να φτάσουμε στο συγκεκριμένο κάνοντας ένα απολογισμό.
Όλο το οικοδόμημα του πολιτισμού στηρίζεται στα λόγια. Το θέμα όμως είναι να υπάρχει κι έργο. Άκουσε με… : όταν το έργο απουσιάζει τίποτε δεν μπορεί να σε οδηγήσει στον Όλυμπο ή τον παράδεισο της ουράνιας βασιλείας.Ο Πολιτισμός δεν συγχωρά και δεν ξεχνά τις τσαπατσουλιές και γενικότερα τις συμπεριφορές.. ακόμα κι αν είσαι σαν τον ερασιτέχνη ακροβάτη μεταξύ νοητών κι ανόητων κομπάρσων .Άν πχ ,είχαμε εκ του ναυτικού δικαίου δικαίωμα να αναγκάσουμε τον καπετάνιο όταν πηγαίνει το σκάφος για φούντο… όχι σε ανοιχτή θάλασσα… αλλά γιαλό γιαλό..Ρεκόρ επιμονής ε; Μεγάλο προσόν. Αν οι αρχαίοι λατίνοι ήλπιζαν όσο ανέπνεαν, εμείς επιμένουμε κι όταν δεν αναπνέουμε. Στο βυθό πόσα ναυάγια καταμαρτυρούν τον καταποντισμό και τις αντοχές χωρίς ρεκόρ. Γιατί όλοι εμείς ξέρουμε ότι το μεγάλο προνόμιο της φυλής είναι το ρεκόρ υπομονής. Δίχως αμφιβολία είμαστε ο πιο υπομονετικός λαός της υδρογείου. Μπορούμε π.χ να περιμένουμε από εκλογές σε εκλογές τον λόγο ύπαρξης μας. Λέω, πως μπορούν να γράφουν και να διαλαλούν τόσα λογύδρια ..αφού δεν τα τηρούν κιόλας..!Εμπορικά οι σκεπτόμενοι άνθρωποι λένε να βάλουν σε κονσέρβες …την «επίγνωση»..και να την πουλάνε. Μόνο που θολώνει το μυαλό μας με τόσα κυκλώματα στην αλήθεια της επίγνωσης..Ποιος στραβός δεν θέλει το “φως του”! Τελικά μερικοί άνθρωποι δεν έχουν το θεό τους και μερικοί θεοί δεν έχουν πλέον τους ανθρώπους τους…
Ελάτε να μιλήσουμε σοβαρά! «Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…»
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών.Λέμε και ξελέμε πως πρέπει να στηρίζεται ο ντόπιος δημιουργός,έχουμε τόσους καλούς δημιουργούς αλλά η νοοτροπία των "κουμπάρων"και της ξενομανίας δεν έχει τέλος!.Διότι στα κέντρα αποφάσεων κάθονται διάφορες και διάφοροι δημόσιοι ατάλαντοι κι ανίκανοι...κόβουν ράβουν αναλόγως ώρας και περίστασης με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του μεγάλου κοινού..Και μη νομίζετε...Ο κόσμος πάντα θα θυμάται και τις επιλογές και τις νοοτροπίες τους...για όσους θέλουν να μας κάνουν τους προφέσορες και τους ειδικούς..! (διότι οι συνετοί αυτοί στυλοβάτες και να το θυμάστε...πολύ σύντομα θα διοριστούν μαστόροι και μαστόρισσες σε "θέατρα.." πολυτελείας κι αργομισθίας..).Η συνείδηση που αναπτύσσουμε λοιπόν ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού. (τρομάρα μας!).
Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη…
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη!
Περνάει ο χρόνος και καταπίνει στο πέρασμα του πολλαπλά γεγονότα καθημερινής τρέλας, ιστορίες μικρές και μεγάλες που γεμίζουν ενίοτε το μυαλό με εικόνες. Ποιό δάκτυλο θα πατήσει το delete και ποιος θα ασχοληθεί με το επίκαιρο ή ανεπίκαιρο κατακαλόκαιρα. Ζούμε σε τόπους που η ανοχή πολλές φορές ξεπερνά τα όρια της αντοχής μας. Ωστόσο λέω να φτάσουμε στο συγκεκριμένο κάνοντας ένα απολογισμό.
Όλο το οικοδόμημα του πολιτισμού στηρίζεται στα λόγια. Το θέμα όμως είναι να υπάρχει κι έργο. Άκουσε με… : όταν το έργο απουσιάζει τίποτε δεν μπορεί να σε οδηγήσει στον Όλυμπο ή τον παράδεισο της ουράνιας βασιλείας.Ο Πολιτισμός δεν συγχωρά και δεν ξεχνά τις τσαπατσουλιές και γενικότερα τις συμπεριφορές.. ακόμα κι αν είσαι σαν τον ερασιτέχνη ακροβάτη μεταξύ νοητών κι ανόητων κομπάρσων .Άν πχ ,είχαμε εκ του ναυτικού δικαίου δικαίωμα να αναγκάσουμε τον καπετάνιο όταν πηγαίνει το σκάφος για φούντο… όχι σε ανοιχτή θάλασσα… αλλά γιαλό γιαλό..Ρεκόρ επιμονής ε; Μεγάλο προσόν. Αν οι αρχαίοι λατίνοι ήλπιζαν όσο ανέπνεαν, εμείς επιμένουμε κι όταν δεν αναπνέουμε. Στο βυθό πόσα ναυάγια καταμαρτυρούν τον καταποντισμό και τις αντοχές χωρίς ρεκόρ. Γιατί όλοι εμείς ξέρουμε ότι το μεγάλο προνόμιο της φυλής είναι το ρεκόρ υπομονής. Δίχως αμφιβολία είμαστε ο πιο υπομονετικός λαός της υδρογείου. Μπορούμε π.χ να περιμένουμε από εκλογές σε εκλογές τον λόγο ύπαρξης μας. Λέω, πως μπορούν να γράφουν και να διαλαλούν τόσα λογύδρια ..αφού δεν τα τηρούν κιόλας..!Εμπορικά οι σκεπτόμενοι άνθρωποι λένε να βάλουν σε κονσέρβες …την «επίγνωση»..και να την πουλάνε. Μόνο που θολώνει το μυαλό μας με τόσα κυκλώματα στην αλήθεια της επίγνωσης..Ποιος στραβός δεν θέλει το “φως του”! Τελικά μερικοί άνθρωποι δεν έχουν το θεό τους και μερικοί θεοί δεν έχουν πλέον τους ανθρώπους τους…
Ελάτε να μιλήσουμε σοβαρά! «Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…»
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών.Λέμε και ξελέμε πως πρέπει να στηρίζεται ο ντόπιος δημιουργός,έχουμε τόσους καλούς δημιουργούς αλλά η νοοτροπία των "κουμπάρων"και της ξενομανίας δεν έχει τέλος!.Διότι στα κέντρα αποφάσεων κάθονται διάφορες και διάφοροι δημόσιοι ατάλαντοι κι ανίκανοι...κόβουν ράβουν αναλόγως ώρας και περίστασης με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του μεγάλου κοινού..Και μη νομίζετε...Ο κόσμος πάντα θα θυμάται και τις επιλογές και τις νοοτροπίες τους...για όσους θέλουν να μας κάνουν τους προφέσορες και τους ειδικούς..! (διότι οι συνετοί αυτοί στυλοβάτες και να το θυμάστε...πολύ σύντομα θα διοριστούν μαστόροι και μαστόρισσες σε "θέατρα.." πολυτελείας κι αργομισθίας..).Η συνείδηση που αναπτύσσουμε λοιπόν ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού. (τρομάρα μας!).
Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη…
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη!
Απώλειες
Οι απώλειες που βιώνουμε στη ζωή είναι και μικρές και μεγάλες. Και οι απώλειες της ζωής μπορεί να είναι μόνιμες.Με την απώλεια αποκτάμε την εμπειρία της εκάστοτε κατάστασης και έτσι είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή. Ίσως αυτό είναι το σπουδαιότερο κομμάτι της πικρής αλήθειας..Άκουσε με… “Γιατί ο κόσμος δεν είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Mετά από μια σημαντική για μας απώλεια αυτή η καταδίκη-απώλειά μας δεν είναι ποτέ εντελώς απούσα όταν της αφιερώνουμε ένα βαγόνι στο τρένο της ψυχής μας να ταξιδεύει -αν θέλει- μαζί μας”.
ΔΕΝ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΚΑΡΠΙΣΕΙ Τ’ AΣΤΑΧΥ..ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΑΚΡΥ ΚΑΙΡΟ.. (Γ.Σεφέρης)
Το χρηματικό θέμα γενικότερου βιοπορισμού τσακίζει τους ανθρώπους. Αν τύχει π.χ να πέσεις στην ανάγκη τις περισσότερες φορές,( μην πω όλες) η λέαινα ανάγκη μετατρέπει του ισχυρούς σε δυνάστες. Αυτή η εσωτερική μοχθηρία ανθρώπων που μεταμορφώνονται στην ανάγκη σου και στον κομπλεξισμό τους μέσα σε κτήνη. Στη ζωή μου «εντός κι εκτός» βιώνω πολλούς τέτοιους που εκμεταλλεύονται κάθε ρανίδα υπομονής, ικανότητας, αξιοπρέπειας φτωχών ..πλην τίμιων ανθρώπων. Η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της σπατάλης, είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, για να το προεκτείνω…δεν είναι προϊόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «θεικός» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.Γνωρίζω και μικρούς τέτοιους εκμεταλλευτές του κόπου και της ανάγκης των αδυνάτων οικονομικά…
Βέβαια θα μου πείτε τις γνωστές ή άγνωστες παροιμίες… που οι παλαιοί και οι νεότεροι στη φτώχεια τους μέσα, διαχρονικά βιώνουν και σήμερα.πχ: « Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς. Γλυκά τρως, πικρά κλάνεις. Ο μύλος αυτό που του βάνεις αλέθει. Αλλού χτυπάει το νερό κι αλλού αλέθει ο μύλος. Όπου μιλούν τα πράγματα, τα στόματα σωπαίνουν. Βρέχει ο Θεός και φταίν’ οι μήνες. Δουλειά χωρίς ανταμοιβή λέγεται τιμωρία. Κάθε φτωχός κι μοίρα του…».
ΟΡΑΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ !
Το απόσπασμα του Ηράκλειτου του φιλοσόφου «όλα τα πράγματα ανταλλάσσονται με φωτιά και η φωτιά με όλα τα πράγματα»,βέβαια δεν μπορούσε να προβλέψει ο αρχαίος φιλόσοφος με τι θα μπορούσε σήμερα ο άνθρωπος να ανταλλάξει προκειμένου να εντυπωσίασει.Όταν κάποτε ρώτησαν τον Μπέρναρντ Σω να ορίσει τι είναι ο κυνικός άνθρωπος απάντησε ότι «κυνικός είναι αυτός που ξέρει την τιμή του καθενός και την αξία κανενός..»
Ύστερα θυμήθηκα πόσα υπερβολικά και γελοία σήμερα γίνονται με τον χρυσό του Ηράκλειτου. Οι κυνικοί λοιπόν κάτοχοι της αλήθειας που ξέρουν την τιμή του καθενός και την αξία κανενός είναι πανέτοιμοι να πωλήσουν την αθάνατη ψυχή τους στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων.Σήμερα καθώς τα βλέμματα μας συναντήθηκαν έκανα κι άλλες διαπιστώσεις.Καθώς περνούν τα χρόνια επιτείνεται η αδιαφορία..Κι όμως εγώ κάποια στιγμή σε χόρτασα κι εσύ βέβαια για να το ξεπληρώσεις μου έδωσες μια σειρά μαθημάτων πως κανένας τιμωρείται όταν δεν εκτιμά σωστά τις ταλαντεύσεις και τις ισορροπίες. Μυαλά κενά αξιών. Ακουλουθικιστές δουλοπρέπειας. Έτσι πάει σήμερα ο κόσμος μπροστά.Άλλωστε γιατί να σπάσω εγω την παράδοση!
Όμως μπορώ να διεισδύσω και βαθύτερα.Συγχωρώ βέβαια τον άνθρωπο που αναγκάζεται να κάνει επανάσταση ή πόλεμο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του έστω για «ένα πουκάμισο αδειανό..» που ανακαλύπτει όπως κι εγώ τώρα καθώς το ξανασκέφτομαι…. αυτή την πληρότητα του «δήθεν»,που μπορεί να μην είναι το παν..είναι όμως... αν θεραπευτεί η μετριότητα, κέρδος!
Ύστερα θυμήθηκα πόσα υπερβολικά και γελοία σήμερα γίνονται με τον χρυσό του Ηράκλειτου. Οι κυνικοί λοιπόν κάτοχοι της αλήθειας που ξέρουν την τιμή του καθενός και την αξία κανενός είναι πανέτοιμοι να πωλήσουν την αθάνατη ψυχή τους στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων.Σήμερα καθώς τα βλέμματα μας συναντήθηκαν έκανα κι άλλες διαπιστώσεις.Καθώς περνούν τα χρόνια επιτείνεται η αδιαφορία..Κι όμως εγώ κάποια στιγμή σε χόρτασα κι εσύ βέβαια για να το ξεπληρώσεις μου έδωσες μια σειρά μαθημάτων πως κανένας τιμωρείται όταν δεν εκτιμά σωστά τις ταλαντεύσεις και τις ισορροπίες. Μυαλά κενά αξιών. Ακουλουθικιστές δουλοπρέπειας. Έτσι πάει σήμερα ο κόσμος μπροστά.Άλλωστε γιατί να σπάσω εγω την παράδοση!
Όμως μπορώ να διεισδύσω και βαθύτερα.Συγχωρώ βέβαια τον άνθρωπο που αναγκάζεται να κάνει επανάσταση ή πόλεμο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του έστω για «ένα πουκάμισο αδειανό..» που ανακαλύπτει όπως κι εγώ τώρα καθώς το ξανασκέφτομαι…. αυτή την πληρότητα του «δήθεν»,που μπορεί να μην είναι το παν..είναι όμως... αν θεραπευτεί η μετριότητα, κέρδος!
(επιρροές από τον αείμνηστο Α.Χ)
ΑΠΕΙΛΕΣ
Σκέφτομαι τις γενικότερες απειλές της ζωής μας, καθώς ο κύκλος των γεγονότων,της ειδησιογραφίας μας σφίγγει επικίνδυνα .Φροντίζουν διάφοροι καλοθελητές σε όλη τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας να μας βομβαρδίζουν με απειλές. Απειλές για την υπόσταση μας σαν κράτος, σαν έθνος, για τη ζωή μας…. Από το πρώτο αυτό σημείο της καθημερινότητας εισβάλλουν οι «πατερούληδες» του κόσμου ετούτου ,που θέλουν να μας προστατέψουν με ανταλλάγματα. Οι παλιοί μαυραγορίτες ήξεραν τα αδύναμα σημεία του τελευταίου αυτού σταδίου της ζωής των ανθρώπων στις μικρές κοινωνίες. Βλέπετε οι παλιές εποχές είχαν κι αυτές τα τιμήματα τους. Και καθώς ο χρόνος τρέχει στο σήμερα θυμήθηκα πάλι τις σοφές ρήσεις περί πρόνοιας κι αξιοπρέπειας. Στις μεγάλες όμως θάλασσες χρειάζονται γερά σκαριά για τις φουρτούνες. Αν είχαμε π.χ εκ του ναυτικού δικαίου δικαίωμα όταν τα καπετανάτα οδηγούν για «φούντο» το σκάφος…. Αν είχαμε το δικαίωμα π.χ να τον υποχρεώναμε ..ουχί σε ανοιχτή θάλασσα… αλλά γιαλό γιαλό;
Μας απειλούν καθημερινά με διάφορες μεθόδους οι δυνάστες πολλαπλασιάζονται συνεχώς… κι έχουν απόψεις πολλές και τις δίνουν με γενναιοδωρία στους «μικρούς» προκειμένου να κάμουν τη δουλειά τους.
Υ.Γ: «Κινούμαστε από μια αόρατη και παντοδύναμη αιτία προς τα εμπρός με ανταλλάγματα, χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση. Ένα ρεύμα μας παρασύρει διαρκώς, θέλουμε να απλώσουμε τα χέρια, να κρατηθούμε από κάπου, να σταθούμε στην όχθη του ποταμού, να δούμε το ρεύμα να φεύγει εμπρός κι εμείς να μένουμε πίσω. Μάταια όμως! Η δύναμη που μας παρασύρει, είναι εντός μας, δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε. Είναι ο νόμος της αενάου και διαρκούς αλλαγής του φυσικού κόσμου, σαν το θάνατο».
ΧΩΡΙΣ ΑΙΔΩ
Αθόρυβα εργαζόμαστε με την Τέχνη μας και δεν ενοχλούμε κανένα. Δεν αποζητούμε την επιβεβαίωση, ούτε και χρωστούμε εξηγήσεις. Μόνο λοιπόν πληρότητα μυαλού Ψυχής και Γνώσης. Ο γράφων πολλάκις έχει γράψει για την πληρότητα του αφού έδωσε ευκαιρίες σε πολλούς και πολλές που μαθητεύουν κοντά του, το αίσθημα της συνύπαρξης κι αμοιβαιότητας, όταν η σπανιότητα του ταλέντου «φωνάζει». Να θυμάστε όμως πάντοτε ότι όσο ψηλώνει κανείς το ανάστημα του καλό είναι ξέρουμε τα : «που πως και γιατί». Η αγνωμοσύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και τέτοιες συμπεριφορές θα πληρωθούν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων έτσι κι αλλιώς θα το αισθανθούν, ίσως κιόλας το βιώνουν Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα Brendan Francis, κάποτε είχε πει: «Αν έχεις κάποιο ταλέντο, χρησιμοποίησε το με όποιον τρόπο μπορείς. Μην το κρύβεις και μη το δίνεις μίζερα. Να το σπαταλάς απλόχερα σαν ένας εκατομμυριούχος που θέλει να μείνει απένταρος». Δεν ξεχνώ όμως και την «Ανατολή με τη σοφία της…» με μια αραβική παροιμία που λέει: «Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, μάλλον θα του χρωστούσες. Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν κακό άνθρωπο μάλλον θα σε είχε πολεμήσει».
ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ
Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει ἐκπληκτικὸ πλοῦτο χαρακτηρισμῶν ἢ ὀνομασιῶν γιὰ τὴν θάλασσα ποὺ πετυχαίνουν μὲ ἐξαιρετικὰ παραστατικὸ καὶ ἀκριβῆ τρόπο νὰ παρουσιάσουν τὸ ἀχανές, τὴν ἔκταση, τὸ βάθος ἢ τὰ φαινόμενα ποὺ συναντοῦν οἱ θαλασσοπόροι στὴν θάλασσα, ἀλλὰ καὶ σὲ σχέση μὲ τὸν ἀπόπλου καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν στεριά.
Ὅλη αὐτὴ ἡ ὁρολογία ἀναδεικνύει τὶς ρίζες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν θάλασσα καὶ συγκροτοῦν τὴν Ἑλληνικὴ Θαλασσινὴ Λεξιγραφία. Ἀνάμεσα στοὺς ὅρους αὐτοὺς συναντοῦμε πολλοὺς ποὺ τοὺς χρησιμοποιοῦμε ἀτόφιους μέχρι σήμερα, πρᾶγμα ποὺ δείχνει ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι διαχρονικὴ καὶ ἐνιαία καὶ παρουσιάζει ἀδιάλειπτη συνέχεια καὶ ἑνότητα ἀπὸ τὸν Ὅμηρο μέχρι σήμερα
Ὅλη αὐτὴ ἡ ὁρολογία ἀναδεικνύει τὶς ρίζες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν θάλασσα καὶ συγκροτοῦν τὴν Ἑλληνικὴ Θαλασσινὴ Λεξιγραφία. Ἀνάμεσα στοὺς ὅρους αὐτοὺς συναντοῦμε πολλοὺς ποὺ τοὺς χρησιμοποιοῦμε ἀτόφιους μέχρι σήμερα, πρᾶγμα ποὺ δείχνει ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι διαχρονικὴ καὶ ἐνιαία καὶ παρουσιάζει ἀδιάλειπτη συνέχεια καὶ ἑνότητα ἀπὸ τὸν Ὅμηρο μέχρι σήμερα
Δὲν πρέπει νὰ διαφεύγη τῆς προσοχῆς ὅτι τὸ ρῆμα πλανῶμαι ἢ πλέω σημαίνει περιφέρομαι, σύρομαι πάνω στὴν ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης. Τὸ ἐπιπλέω δηλοῖ ἀκριβῶς τὸ ὅτι ἀναδύομαι στὴν ἐπιφάνεια τοῦ νεροῦ καὶ δεν βυθίζομαι. Τὸ πλέω ἑπομένως προέρχεται ἀπὸ ρίζα ποὺ ἔχει σχέσι μὲ τὴν ἐπιφάνεια καὶ τὰ φαινόμενα ποὺ διαδραματίζονται στὴν ἐπιφάνεια σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν βυθὸ ἢ τὸν πυθμένα. Ἕτσι ὁ πλοῦς ἐμπεριέχει ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης. Ὁ πλοῦς ἢ ὁ περίπλους σχετίζεται πάντοτε μὲ τὴν ξηρά, τὴν στεριά, τὶς ἀκτὲς ποὺ περιπλέονται, μὲ προεξοχὲς τῆς ξηρᾶς ποὺ μόνο ἡ κατάλληλη θέση τῆς επιφανείας τοῦ νεροῦ ἐπιτρέπει νὰ διακρίνωνται. Καὶ τὸ πλοῖο ξεκινάει ἀπὸ τὴν παραλία....
Θαλασσο-πλόος/πλοΐα, θαλασσο-πόρος/-ία, θαλασσο-βάτης (αρχ.), θαλασσοδοµέτρης (αρχ.), θαλασσοπόνος (πβ. γεωπόνος), θαλασσουργώ/-ός/-ία (αρχ.), θαλασσοαυλώ (αρχ.), θαλασσοδρόµος. Χώρος-µέσα ζωής: θαλασσόβιος (αρχ.), θαλασσοβίωτος, θαλασσοδίαιτος, θαλασσονόµος. Καλλιτεχνική ενασχόληση: θαλασσογραφία/-ος/-ώ. Πηγή βιωµάτων, συγκινήσεων, µόχθων, πικρίας: πικροθάλασσα, θαλασσοδέρνοµαι/-δαρµένος, θαλασσοµαχώ/-ία/-ος, θαλασσοπνίγοµαι, θαλασσοπνίχτης, θαλασσοπαλεύω, θαλασσογέννητος,
θαλάσσιος και θαλασσινός και θαλασσινά και θαλασσής, θαλασσένιος και θαλασσίζω. Και προτού οι νέοι Έλληνες τα θαλασσώσουµε (εννοώ το ρήµα θαλασσώνω) οι αρχαίοι Έλληνες θαλάσσωναν είτε µε τη σηµ.«πλένοµαι στη θάλασσα» είτε µε τη σηµ. «διαπλέω τη θάλασσα», αλλά και µε τη σύγχρονη σηµ. «τα κάνω θάλασσα». Οι αρχαίοι µάλιστα
είχαν και ρήµα θαλασσεύω («ταξιδεύω στη θάλασσα») και θαλασσίζω («έχω γεύση θαλασσινού νερού»). Μάλιστα έπιναν θαλασσίτη (οίνο) («κρασί που πάγωναν στη θάλασσα») ακόµη και θαλασσοµέλι («µέλι ανάµικτο µε θαλασσινό νερό»)! Αλλά κι εµείς οι Νεοέλληνες δεν παλεύουµε απλώς µε τη θάλασσα, αλλά οργώνουµε τις θάλασσες, για να φθάσουµε ακόµη και να φάµε τη θάλασσα µε το κουτάλι!
είχαν και ρήµα θαλασσεύω («ταξιδεύω στη θάλασσα») και θαλασσίζω («έχω γεύση θαλασσινού νερού»). Μάλιστα έπιναν θαλασσίτη (οίνο) («κρασί που πάγωναν στη θάλασσα») ακόµη και θαλασσοµέλι («µέλι ανάµικτο µε θαλασσινό νερό»)! Αλλά κι εµείς οι Νεοέλληνες δεν παλεύουµε απλώς µε τη θάλασσα, αλλά οργώνουµε τις θάλασσες, για να φθάσουµε ακόµη και να φάµε τη θάλασσα µε το κουτάλι!
------------------------------------------------------------------------
Ύμνος των Καραβιών
Αριστουργήματα μοναδικά, που δε θα ξαναγίνουν πια άλλη φορά, ήτανε τα καράβια με τα πανιά, τα ιστιοφόρα. Θα με καταλάβει καλά όποιος ένοιωσε από μικρός την ξωτική ομορφιά τους, την ανείπωτη μεγαλοπρέπειά τους, το γλυκό μυστήριό τους. Τα καράβια ήταν κάποια παραμυθένια πράγματα, ή καλύτερα κάποια παραμυθένια πλάσματα... Σάν τα κοίταζε κανένας από μακρυά, μα κι από κοντινή απόσταση, πήγαινε σ’ έναν άλλον κόσμο, σ’ έναν κόσμο γεμάτον μεγαλοπρέπεια, εμορφιά, δύναμη, σοβαρότητα και ανεξιχνίαστο μυστήριο. Βάλε κοντά σ’ αυτά και πώς κείνο το μυστηριώδες πράγμα το έδεσε η φαντασία μας με τις ξωτικές και μακρινές χώρες της υδρόγειας σφαίρας, και τότε θα καταλάβεις τι ήταν ένα καράβι για την ψυχή μας. Φώτης Κόντογλου |
«Xρόνος»
Αναμφίβολα, ο «χρόνος» αποτελεί το πιο σκοτεινό και άπιαστο αντικείμενο της ανθρώπινης σκέψης (φυσικής και μεταφυσικής): πρόκειται για κάτι που υπάρχει «πραγματικά» ή, αντίθετα, είναι ένας βολικός τρόπος να «μετράμε» ότι συνεχώς μεταβάλλεται και παρέρχεται γύρω από εμάς και μέσα μας; Άραγε, θα συνεχίσει να κυλά αιωνίως, αδιαφορώντας για τις αδυναμίες και τις αγωνίες των ανθρώπων, ή κάποτε θα «τελειώσει», επαναφέροντας στο μηδέν το Σύμπαν και τους κατοίκους του; Κινούμαστε από μια αόρατη και παντοδύναμη αιτία προς τα εμπρός, προς το θάνατο, χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση. Ένα ρεύμα μας παρασύρει διαρκώς, θέλουμε να απλώσουμε τα χέρια, να κρατηθούμε από κάπου, να σταθούμε στην όχθη του ποταμού, να δούμε το ρεύμα να φεύγει εμπρός κι εμείς να μένουμε πίσω. Μάταια όμως! Η δύναμη που μας παρασύρει, είναι εντός μας, δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε. Είναι ο νόμος της αεναου και διαρκούς αλλαγής του φυσικού κόσμου...
https://www.youtube.com/watch?v=77yKHfIzAPw
https://www.youtube.com/watch?v=77yKHfIzAPw
«Arbeit macht frei!»
«Arbeit macht frei!» (αρμπάιτ μαχτ φράι). Είναι μια γερμανική φράση του Β’ παγκοσμίου πολέμου που σημαίνει η «δουλειά ελευθερώνει». Ήταν ανηρτημένη φόρα-μόστρα στην είσοδο των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Γ’ Ράιχ (Νταχάου, Άουσβιτς, Θιρέζιενστατ κα). Την έβλεπε ο αιχμάλωτος-δούλος καθώς εισερχόταν στο στρατόπεδο και σκεφτόταν ότι αν δείξει καλή διαγωγή και δουλέψει σκληρά, ποιος ξέρει, ίσως να τον ελευθερώσουν μια μέρα. Μπορεί και σύντομα! Η αλήθεια είναι πως η πλειονότητα, όντας υποσιτισμένοι, άφηναν τα κοκαλάκια τους εκεί, δουλεύοντας μέχρι τελευταίας ικμάδας.«Arbeit macht frei»..»Το απόσπασμα σας το μεταφέρω αυτούσιο (λογοκλοπή λέγεται κι …αλλιώτικα..) που με εντυπωσίασε και ταιριάζει με τα πολλά υποσχόμενα “εργοτάξια”, που φοριέται γάντι στις μέρες της φυλλοξέρας . Τελικά τι είμαστε ;μοναχικοί; τυχοδιώκτες; ανώριμοι ; ξύπνιοι; Ευπροσήγοροι στο γενικό πρόσταγμα των φτωχών και ανήμπορων καιρών; Είμαστε κόκκοι άμμου που κυλάνε σε κλεψύδρα αντιστρόφως ανάλογα με την έννοια των αμφίβολων προσωπικών μας συμφερόντων και πουλάμε με την δήθεν ετικέτα τους πάντες και τα πάντα; Απλά για να βολευτούμε και να κρατάμε τον πάπα απ το ..ράσο; Τελικά είμαστε τα μεγάλα κορόϊδα των περιπαικτών της καθημερινότητας μας; Έχω κουραστεί να βλέπω άχρηστους σωρούς από βολεψάκηδες, και ανεγκέφαλους άξεστους (και ακόμη δεν συνήθισα…)τους ξέρετε…που βάζει ο Θεός πάνω τους, την φωτογραφική του μηχανή και τσάφ! Τσάφ όπως λέμε τσαφ τσούφ.. , θα ξεβάφει με ηχόχρωμα, τις φάλτσες άραγε ζωές τους;). Αλλάζουν οι καιροί, κι οι καταστάσεις, κι ο κόσμος γύρω μας, κι ο κόσμος μακριά μας… Μα εσύ, κι εγώ και όλοι μένουμε ίδιοι. Μένουμε ίδιοι στους αιώνες των αιώνων – χωρίς «αμήν». Κι η μονιμότητά μας αυτή μας φθείρει και κουράζει. Βαλτώνουμε με τον καιρό και τρέχουμε στο άγνωστο, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεφύγουμε απ’ το γνωστό. Μα το «γνωστό» το κουβαλάς μέσα σου, το σέρνεις στους χωματόδρομους που τρέχεις, το βουλιάζεις στους βρώμικους βάλτους που βουτάς, το γδέρνεις στις άκρες των βουνών που σκαρφαλώνεις και τελικά το αγκαλιάζεις με την ίδια γεύση πάντα!. Το αγκαλιάζεις είτε τ’ αγαπάς είτε όχι. Το αγκαλιάζεις γιατί τελικά δεν αλλάζουν οι άνθρωποι Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη..
Τελικά στην σημερινή εποχή οι διαπροσωπικές σχέσεις περνούν κρίση. Βρισκόμαστε συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση, προκειμένου να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες και τα θέλω μας. Κλείνοντας το θεματάκι…παραθέτω το ποίημα του Αλεξανδρινού ως υπενθύμιση σε όσους έχουν χάσει κάθε προσαρμογή με την πραγματικότητα κι επιμένουν να θέλουν να κατακτήσουν το σύμπαν!
Τελικά στην σημερινή εποχή οι διαπροσωπικές σχέσεις περνούν κρίση. Βρισκόμαστε συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση, προκειμένου να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες και τα θέλω μας. Κλείνοντας το θεματάκι…παραθέτω το ποίημα του Αλεξανδρινού ως υπενθύμιση σε όσους έχουν χάσει κάθε προσαρμογή με την πραγματικότητα κι επιμένουν να θέλουν να κατακτήσουν το σύμπαν!
Κωνσταντίνος Καβάφης «Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον»
Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.
ΟΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ…
Αν σήμερα έχουμε βαλτώσει αυτό οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στις σχέσεις που οικοδομούμε με τους γύρω μας. Ζούμε σε ανεκτικές κοινωνίες είναι γεγονός…κι εγώ λέω πάντα ότι η ζήλια είναι μια δεδομένη αδυναμία ..προφανώς σε όλο το βασίλειο της εποχής μας.Δηλαδή είμαι ευγενικός, συνετός-καλός επειδή δεν σου λέω κατάμουτρα ότι γνωρίζω εκ των προτέρων το συμπλεγματικό ταμπεραμέντο σου!
Έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλουν απλά να κάνουν τη δουλειά τους να ικανοποιήσουν τα θέλω και τις προσδοκίες τους. Η λέξη είναι γνωστή: ”χρησιμοποιώ”…
Εύκολα καταλαβαίνεις την ποιότητα ενός ανθρώπου και ο χρόνος είναι σύμμαχός μας σε αυτό. Οι άνθρωποι οι συμφεροντολόγοι και κουτοπόνηροι προσπαθούν πάντα να βρίσκουν ανθρώπους τους οποίους θα χρησιμοποιήσουν για κάποιο σκοπό. Αρκεί να βρούνε το κατάλληλο θύμα το οποίο θα προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν. Κινούνται πάντα με τρόπο ύπουλο! Από μπροστά θα ακούσεις να εκφράζουν άλλες απόψεις και ανάλογα το συμφέρον τους και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται για να είναι αρεστοί...ενώ από ''πίσω'' θα εκφραστούν διαφορετικά. Η υποκρισία και το ψέμα είναι το βασικό στοιχείο στην ζωή τους. Επίσης είναι οι χειρότεροι ''ρουφιάνοι'' διότι με τρόπο ύπουλο θα μεταφέρουν λέξεις που έχουνε ειπωθεί κτλ με σκοπό να διαλύσουν φιλίες, γνωριμίες η να δημιουργήσουν ένα άσχημο κλίμα όταν αυτό τους συμφέρει. Σπάνια θα ακούσεις καλό λόγο από το στόμα τους για έναν άλλο άνθρωπο, καθώς έχουν για όλους και για όλα κάτι κακό να πούνε. Άτομα κακόβουλα και ζηλόφθονα που δεν τους ξεφεύγει τίποτα από την ζωή των άλλων. Προσπαθούν σαν την βδέλλα να κολλήσουν σε εκείνους που έχουνε κέρδος και να πάρουνε πράγματα αλλά και συναισθήματα. Προσπαθούν πάντα να κάνουνε τις κατάλληλες γνωριμίες. Δεν τους ενδιαφέρει ο άλλος ως άνθρωπος παρά μόνο σαν εργαλείο τους. Αρκεί να γίνει η δουλειά τους. Είναι η χειρότερη πάστα ανθρώπων καθώς είναι κακόψυχοι, ιδιοτελείς, φθονεροί και ύπουλοι διότι ο μόνος στόχος τους είναι το συμφέρον τους. Όταν σε όλα αυτά προστίθεται και η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα διότι πλέον η αγένεια τους και η ηλιθιότητα πρωταγωνιστεί. Και όταν δεν έχουνε πλέον όφελος από έναν άνθρωπο, απλά θα του κλείσουν την πόρτα. Σε άλλη περίπτωση μπορεί να βγάλουν και επιθετικότητα όταν ένας άνθρωπος τους καταλάβει και τους απορρίψει. Για αυτούς πάνω απ’ όλα είναι το συμφέρον και όχι οι ανθρώπινες σχέσεις και αξίες. Οι συμφεροντολόγοι άνθρωποι δεν έχουνε αληθινούς φίλους και έχουνε γύρω τους μόνο άτομα τις ίδιας ποιότητας και είναι φυσιολογικό αυτό, αφού με την συμπεριφορά τους γίνονται αντιληπτοί, χάνουνε την εκτίμηση των άλλων, διώχνουν τους σωστούς ανθρώπους από την ζωή τους και τελικά καταλήγουν μόνοι η με άτομα της ίδιας πάστας με τα οποία κάποια στιγμή θα γίνουνε εχθροί. Το βασικό λάθος αυτών των ανθρώπων είναι να ενισχύουν την πεποίθηση τους και τον εγωισμό τους ,κρίνοντας από την επιτυχία τους στους Ηλίθιους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι καταδικασμένοι να ζούνε μέσα στο ψέμα και να σέρνονται μια ζωή… από λύπηση αναζητώντας τον οίκτο και ποντάροντας σ’ αυτό ,με μόνο άξονα να κάνουν τη δουλειά τους!
Έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλουν απλά να κάνουν τη δουλειά τους να ικανοποιήσουν τα θέλω και τις προσδοκίες τους. Η λέξη είναι γνωστή: ”χρησιμοποιώ”…
Εύκολα καταλαβαίνεις την ποιότητα ενός ανθρώπου και ο χρόνος είναι σύμμαχός μας σε αυτό. Οι άνθρωποι οι συμφεροντολόγοι και κουτοπόνηροι προσπαθούν πάντα να βρίσκουν ανθρώπους τους οποίους θα χρησιμοποιήσουν για κάποιο σκοπό. Αρκεί να βρούνε το κατάλληλο θύμα το οποίο θα προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν. Κινούνται πάντα με τρόπο ύπουλο! Από μπροστά θα ακούσεις να εκφράζουν άλλες απόψεις και ανάλογα το συμφέρον τους και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται για να είναι αρεστοί...ενώ από ''πίσω'' θα εκφραστούν διαφορετικά. Η υποκρισία και το ψέμα είναι το βασικό στοιχείο στην ζωή τους. Επίσης είναι οι χειρότεροι ''ρουφιάνοι'' διότι με τρόπο ύπουλο θα μεταφέρουν λέξεις που έχουνε ειπωθεί κτλ με σκοπό να διαλύσουν φιλίες, γνωριμίες η να δημιουργήσουν ένα άσχημο κλίμα όταν αυτό τους συμφέρει. Σπάνια θα ακούσεις καλό λόγο από το στόμα τους για έναν άλλο άνθρωπο, καθώς έχουν για όλους και για όλα κάτι κακό να πούνε. Άτομα κακόβουλα και ζηλόφθονα που δεν τους ξεφεύγει τίποτα από την ζωή των άλλων. Προσπαθούν σαν την βδέλλα να κολλήσουν σε εκείνους που έχουνε κέρδος και να πάρουνε πράγματα αλλά και συναισθήματα. Προσπαθούν πάντα να κάνουνε τις κατάλληλες γνωριμίες. Δεν τους ενδιαφέρει ο άλλος ως άνθρωπος παρά μόνο σαν εργαλείο τους. Αρκεί να γίνει η δουλειά τους. Είναι η χειρότερη πάστα ανθρώπων καθώς είναι κακόψυχοι, ιδιοτελείς, φθονεροί και ύπουλοι διότι ο μόνος στόχος τους είναι το συμφέρον τους. Όταν σε όλα αυτά προστίθεται και η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα διότι πλέον η αγένεια τους και η ηλιθιότητα πρωταγωνιστεί. Και όταν δεν έχουνε πλέον όφελος από έναν άνθρωπο, απλά θα του κλείσουν την πόρτα. Σε άλλη περίπτωση μπορεί να βγάλουν και επιθετικότητα όταν ένας άνθρωπος τους καταλάβει και τους απορρίψει. Για αυτούς πάνω απ’ όλα είναι το συμφέρον και όχι οι ανθρώπινες σχέσεις και αξίες. Οι συμφεροντολόγοι άνθρωποι δεν έχουνε αληθινούς φίλους και έχουνε γύρω τους μόνο άτομα τις ίδιας ποιότητας και είναι φυσιολογικό αυτό, αφού με την συμπεριφορά τους γίνονται αντιληπτοί, χάνουνε την εκτίμηση των άλλων, διώχνουν τους σωστούς ανθρώπους από την ζωή τους και τελικά καταλήγουν μόνοι η με άτομα της ίδιας πάστας με τα οποία κάποια στιγμή θα γίνουνε εχθροί. Το βασικό λάθος αυτών των ανθρώπων είναι να ενισχύουν την πεποίθηση τους και τον εγωισμό τους ,κρίνοντας από την επιτυχία τους στους Ηλίθιους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι καταδικασμένοι να ζούνε μέσα στο ψέμα και να σέρνονται μια ζωή… από λύπηση αναζητώντας τον οίκτο και ποντάροντας σ’ αυτό ,με μόνο άξονα να κάνουν τη δουλειά τους!
Υ.Γ: Αφιερωμένο σε όσους θυμώνουν εύκολα..όποιαδήποτε ομοιότητα συμπεριφοράς με τα παραπάνω γραφόμενα...ΔΕΝ είναι τυχαία ή από λάθος...! (..και περαστικά ).Οι δρόμοι είναι σύντομοι..τέμνονται και εφάπτονται πολλάκις και συχνάκις....!
ΣΑΝ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ…
Πολλές φορές λαμβάνω διάφορα μηνύματα ηλεκτρονικά τα οποία μου χρησιμεύουν τις περισσότερες είτε να σκεφτώ είτε να πάρω ένα βήμα πιο μπροστά τη σκέψη..καλή ώρα και τώρα! Αναφέρομαι κυρίως σε διάφορα σχόλια που με αφορούν κι ανοίγουν ενίοτε την στρόφιγγα του μυαλού και της γλώσσας μου. Είναι γνωστό ότι πολλάκις είναι να μην μου δοθεί η αφορμή..αλλά ας έρθω στο κύριο σημείο που με αφορά άμεσα και απλώνεται στη μουσική μου και γενικότερα, την συνθετική μου δραστηριότητα. Ένας και κύριος λόγος που βρίσκομαι κατ’ αρχήν εδώ είναι να σας γνωρίσω τη μουσική μου. Συνθέτω τριάντα χρόνια ανελλιπώς και έχω συμπληρώσει μεγακύκλους στο είδος και στο ύφος κι αισθάνομαι πλήρης. Ξέρω ότι η μουσική γενικά μας παρασέρνει σε δίνες και χωροχρονα μυστήρια κυρίως όταν δεν κατανοούμε τη γλώσσα ή τη “λογική” της. Ωστόσο παράλληλα ξέρω ότι μπορείτε να ζήσετε και χωρίς τις δικές μου μουσικές. Αυτό, νεαρός όταν ήμουν με έκανε περισσότερο επαναστάτη στις συμβουλές άμουσων κι ανεγκέφαλων !..Ακόμα και στις συμβουλές ενός μεγάλου μου δασκάλου..να ασχοληθώ με την ερμηνεία παρά με την σύνθεση! Ναι ήμουν και παραμένω πεισματάρης Και μην φανταστείτε πως όλα ήσαν εύκολα και τιμημένα πάντα…
Ωστόσο ανοίγουμε συχνά την καρδιά μας να ξέρετε! Για να ανοίξει η καρδιά μας πρέπει να πας πέρα από προσωπικά συναισθήματα και να κατανοήσεις την κοσμική ενέργεια της αγάπης πίσω από όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις. Αυτό ..το της συγχώρεσης, απαιτεί ένα άνοιγμα προς τα συμπαντικά αισθήματα συμπόνιας και αφοσίωσης και σύνδεση με την παγκόσμια δύναμη-ζωής.(..να είσαι υπεράνω … π.χ :να υπερίπτασαι…).Είναι η βίωση της αγνής αφοσίωσης, που γίνεται καθεαυτή αγάπη. Ίσως για αυτό απεχθάνομαι τους δήθεν εθνοσωτήρες πολιτικούς. Τους θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…(ακόμα και σφυρίζοντας αδιάφορα..λες και δεν τρέχει τίποτα..).
Επικίνδυνες είναι και οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου. Καλό θα ήταν να ξέρετε ότι η σιγουριά είναι πολύ άσχημο πράγμα. Δηλαδή, πρέπει να γνωρίζει κανείς καλά πως οι καρέκλες τρίζουν ανά πάσα στιγμή. Κι αυτό που σήμερα υπάρχει, αύριο μπορεί να έχει χαθεί. Είναι κρίμα που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από εμάς χανόμαστε στον κυκεώνα των τετριμμένων, βαραίνει ο νους μας από τα πολλά, χανόμαστε στο λαβύρινθο της πολύπλοκης πραγματικότητας μας και χάνουμε το ουσιαστικό νόημα της τέχνης της μουσικής. Γιατί η εποχή της μπουζοκομπαγλαμολατρείας έχει παρέλθει εδώ και δεκαετίες. Σήμερα γράφονται πολύ καλά “κουνιστά τραγούδια”.Ασχέτως αν ο λαϊκισμός ή τα βιώματα μερικών ή η ασχετοσύνη σε συλλογικό επίπεδο, κάποιοι ίσως νομίζουν ότι μας ανεβάζουν στον Όλυμπο…!
(Κι εσύ νεαρέ μου… είναι κάποια ''πράγματα'' που τα αγαπάς πολύ... τα δίνεις όλα γι' αυτά... αλλά πρέπει να τα αφήσεις καμιά φορά. για πολλούς λόγους (αν κύρια η μουσική ΔΕΝ σε θέλει).Και θα υπάρχουν ασφαλώς και τόσα άλλα που σου θυμίζουν αυτά τα πράγματα ξανά... Εκεί που είχες συμβιβαστεί με την απουσία τους. Το ταλέντο και νεότητα είναι προϋπόθεση ανέλιξης. Και να που έρχεται η στιγμή μεγαλώνοντας όλα σιγά σιγά να μπουν σε μια τάξη… (Τo κατάλαβες;)
Τελικά τι είναι αυτό που μπορεί σήμερα να οδηγήσει τον άνθρωπο να ασχοληθεί με τη μουσική .. η το τραγούδι και κυρίως γιατί νομίζει ότι στην πορεία θα μπορεί να κατακτήσει τα επουράνια της δόξας ..αφήνοντας τον τελεφερίκ (αερόστατο,μαούνα κλπ..) στη κορυφή; Είναι βέβαια και τ άγνωστα γνωστά παρασκήνια των προαγωγών ταλέντων που βάζουν τελικά τον άνθρωπο σε μεγάλες δοκιμασίες. Είναι κι η μωροφιλοδοξία ,είναι και πολλά άλλλα…που έχουν την ταμπέλα του “ψωνίσματος”γενικότερα! Κι έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα στο ψέμα…. βούρκος γίνεται ..και η γελιοποίηση και η απαγοήτευση δεν αργεί!
Πάψτε λοιπό να φθονείτε και να πολεμάτε τους ανθρώπους που κάποτε έγιναν αιτία για να κάνετε ένα βήμα πιο πέρα στον ορίζοντα του εφήμερου…Και μην εκστρατεύετε αντιπάλους και μη γίνεστε ρεζίλι..γιατί τελικά το μόνο που μένει είναι η πίκρα και η τσαπατσουλιά σας. Σας συμβουλεύω να είστε προσεκτικοί κυρίως με την μουσική. Μην την κακοποιείτε νομίζοντας ότι παράγετε “Τέχνη” .Αφήστε τη μουσική. Μην την κακοποιείτε ..Δεν σας έχει ανάγκη! Γιατί αν την κακοποιήσετε καλοπιάνοτας την, θα σας λάβετε και τα αποτελέσματα! (Περαστικά σε όσους θυμώνουν διαβάζοντας με… Ο θυμός κάνει καλό..κι ίσως (μακάρι δηλαδή..) να σας επαναφέρει στην προσγείωση)!
Ωστόσο προσωπικά παραμένω μέσα στη μουσική μου έμπνευση χωρίς να σας πάρω την άδεια ή τη γνώμη σας . Νομίσατε ότι ήρθα να σας κάνω τον έξυπνο παίζοντας μαζί σας.
Λάθος οπτική! Λάθος τοποθέτηση σας!
Ένα τραγούδι... ... δεν φτάνει για να εκφράσει αυτό που νιώθει μια ολόκληρη χώρα. Εκτός κι αν ζει σε καιρούς ηρωικούς κι εμπνευσμένους. Στους καιρούς που ζούμε, οι άνθρωποι δεν τραγουδούν πια με μια φωνή. Καθένας νιαουρίζει , ή φωνάζει …ή μουρμουρίζει το δικό του τραγούδι. Το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια, το δίκιο του που λαβώνεται θανάσιμα, καθένας το υπομένει μόνος του βουβά, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του. Ζούμε σε χώρες που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που κάθε μέρα που περνά πιστεύουμε πως γεννήσαμε τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα… Τα άλογα... ... της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα. Ένα έχω μονάχα να σου πω: O πραγματικός νικητής θα είναι πάντα ο καβαλάρης.
Πολλές φορές λαμβάνω διάφορα μηνύματα ηλεκτρονικά τα οποία μου χρησιμεύουν τις περισσότερες είτε να σκεφτώ είτε να πάρω ένα βήμα πιο μπροστά τη σκέψη..καλή ώρα και τώρα! Αναφέρομαι κυρίως σε διάφορα σχόλια που με αφορούν κι ανοίγουν ενίοτε την στρόφιγγα του μυαλού και της γλώσσας μου. Είναι γνωστό ότι πολλάκις είναι να μην μου δοθεί η αφορμή..αλλά ας έρθω στο κύριο σημείο που με αφορά άμεσα και απλώνεται στη μουσική μου και γενικότερα, την συνθετική μου δραστηριότητα. Ένας και κύριος λόγος που βρίσκομαι κατ’ αρχήν εδώ είναι να σας γνωρίσω τη μουσική μου. Συνθέτω τριάντα χρόνια ανελλιπώς και έχω συμπληρώσει μεγακύκλους στο είδος και στο ύφος κι αισθάνομαι πλήρης. Ξέρω ότι η μουσική γενικά μας παρασέρνει σε δίνες και χωροχρονα μυστήρια κυρίως όταν δεν κατανοούμε τη γλώσσα ή τη “λογική” της. Ωστόσο παράλληλα ξέρω ότι μπορείτε να ζήσετε και χωρίς τις δικές μου μουσικές. Αυτό, νεαρός όταν ήμουν με έκανε περισσότερο επαναστάτη στις συμβουλές άμουσων κι ανεγκέφαλων !..Ακόμα και στις συμβουλές ενός μεγάλου μου δασκάλου..να ασχοληθώ με την ερμηνεία παρά με την σύνθεση! Ναι ήμουν και παραμένω πεισματάρης Και μην φανταστείτε πως όλα ήσαν εύκολα και τιμημένα πάντα…
Ωστόσο ανοίγουμε συχνά την καρδιά μας να ξέρετε! Για να ανοίξει η καρδιά μας πρέπει να πας πέρα από προσωπικά συναισθήματα και να κατανοήσεις την κοσμική ενέργεια της αγάπης πίσω από όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις. Αυτό ..το της συγχώρεσης, απαιτεί ένα άνοιγμα προς τα συμπαντικά αισθήματα συμπόνιας και αφοσίωσης και σύνδεση με την παγκόσμια δύναμη-ζωής.(..να είσαι υπεράνω … π.χ :να υπερίπτασαι…).Είναι η βίωση της αγνής αφοσίωσης, που γίνεται καθεαυτή αγάπη. Ίσως για αυτό απεχθάνομαι τους δήθεν εθνοσωτήρες πολιτικούς. Τους θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…(ακόμα και σφυρίζοντας αδιάφορα..λες και δεν τρέχει τίποτα..).
Επικίνδυνες είναι και οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου. Καλό θα ήταν να ξέρετε ότι η σιγουριά είναι πολύ άσχημο πράγμα. Δηλαδή, πρέπει να γνωρίζει κανείς καλά πως οι καρέκλες τρίζουν ανά πάσα στιγμή. Κι αυτό που σήμερα υπάρχει, αύριο μπορεί να έχει χαθεί. Είναι κρίμα που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από εμάς χανόμαστε στον κυκεώνα των τετριμμένων, βαραίνει ο νους μας από τα πολλά, χανόμαστε στο λαβύρινθο της πολύπλοκης πραγματικότητας μας και χάνουμε το ουσιαστικό νόημα της τέχνης της μουσικής. Γιατί η εποχή της μπουζοκομπαγλαμολατρείας έχει παρέλθει εδώ και δεκαετίες. Σήμερα γράφονται πολύ καλά “κουνιστά τραγούδια”.Ασχέτως αν ο λαϊκισμός ή τα βιώματα μερικών ή η ασχετοσύνη σε συλλογικό επίπεδο, κάποιοι ίσως νομίζουν ότι μας ανεβάζουν στον Όλυμπο…!
(Κι εσύ νεαρέ μου… είναι κάποια ''πράγματα'' που τα αγαπάς πολύ... τα δίνεις όλα γι' αυτά... αλλά πρέπει να τα αφήσεις καμιά φορά. για πολλούς λόγους (αν κύρια η μουσική ΔΕΝ σε θέλει).Και θα υπάρχουν ασφαλώς και τόσα άλλα που σου θυμίζουν αυτά τα πράγματα ξανά... Εκεί που είχες συμβιβαστεί με την απουσία τους. Το ταλέντο και νεότητα είναι προϋπόθεση ανέλιξης. Και να που έρχεται η στιγμή μεγαλώνοντας όλα σιγά σιγά να μπουν σε μια τάξη… (Τo κατάλαβες;)
Τελικά τι είναι αυτό που μπορεί σήμερα να οδηγήσει τον άνθρωπο να ασχοληθεί με τη μουσική .. η το τραγούδι και κυρίως γιατί νομίζει ότι στην πορεία θα μπορεί να κατακτήσει τα επουράνια της δόξας ..αφήνοντας τον τελεφερίκ (αερόστατο,μαούνα κλπ..) στη κορυφή; Είναι βέβαια και τ άγνωστα γνωστά παρασκήνια των προαγωγών ταλέντων που βάζουν τελικά τον άνθρωπο σε μεγάλες δοκιμασίες. Είναι κι η μωροφιλοδοξία ,είναι και πολλά άλλλα…που έχουν την ταμπέλα του “ψωνίσματος”γενικότερα! Κι έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα στο ψέμα…. βούρκος γίνεται ..και η γελιοποίηση και η απαγοήτευση δεν αργεί!
Πάψτε λοιπό να φθονείτε και να πολεμάτε τους ανθρώπους που κάποτε έγιναν αιτία για να κάνετε ένα βήμα πιο πέρα στον ορίζοντα του εφήμερου…Και μην εκστρατεύετε αντιπάλους και μη γίνεστε ρεζίλι..γιατί τελικά το μόνο που μένει είναι η πίκρα και η τσαπατσουλιά σας. Σας συμβουλεύω να είστε προσεκτικοί κυρίως με την μουσική. Μην την κακοποιείτε νομίζοντας ότι παράγετε “Τέχνη” .Αφήστε τη μουσική. Μην την κακοποιείτε ..Δεν σας έχει ανάγκη! Γιατί αν την κακοποιήσετε καλοπιάνοτας την, θα σας λάβετε και τα αποτελέσματα! (Περαστικά σε όσους θυμώνουν διαβάζοντας με… Ο θυμός κάνει καλό..κι ίσως (μακάρι δηλαδή..) να σας επαναφέρει στην προσγείωση)!
Ωστόσο προσωπικά παραμένω μέσα στη μουσική μου έμπνευση χωρίς να σας πάρω την άδεια ή τη γνώμη σας . Νομίσατε ότι ήρθα να σας κάνω τον έξυπνο παίζοντας μαζί σας.
Λάθος οπτική! Λάθος τοποθέτηση σας!
Ένα τραγούδι... ... δεν φτάνει για να εκφράσει αυτό που νιώθει μια ολόκληρη χώρα. Εκτός κι αν ζει σε καιρούς ηρωικούς κι εμπνευσμένους. Στους καιρούς που ζούμε, οι άνθρωποι δεν τραγουδούν πια με μια φωνή. Καθένας νιαουρίζει , ή φωνάζει …ή μουρμουρίζει το δικό του τραγούδι. Το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια, το δίκιο του που λαβώνεται θανάσιμα, καθένας το υπομένει μόνος του βουβά, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του. Ζούμε σε χώρες που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που κάθε μέρα που περνά πιστεύουμε πως γεννήσαμε τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα… Τα άλογα... ... της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα. Ένα έχω μονάχα να σου πω: O πραγματικός νικητής θα είναι πάντα ο καβαλάρης.
Έτσι φαίνονται τα αποτελέσματα μιας εμφύλιας πολεμικής που επεκτείνεται ως φαίνεται και στις γειτονιές μας …! Πολιτικοί χωρίς παιδεία, χωρίς οράματα, ουραγοί σε κοπάδια εμφανής ο κορεσμός !Νεόκτιστα τζάκια πολλαπλών ταχυτήτων που επιβουλεύονται τον ύπνο μας, σε μια εποχή που αναζητά επιμελώς επιδεικτικά μοντέλα ακραίων συμπεριφορών. Ένα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητά του μας μολύνει, αν προσκοληθούμε σε αυτό...΅Ερώτησα τι είναι αυτό που πεθαίνει…΅Μου απάντησαν :Ποιο μέρος πεθαίνει; Μα η αξία (Κύριε) ενός πράγματος έγκειται στη χρησιμότητά του, ώστε στοιχεία του παρελθόντος που δεν εξυπηρετούν την τρέχουσα πραγματικότητα να εξαλείφονται, να πεθαίνουν.
Στην σημερινή εποχή οι διαπροσωπικές σχέσεις περνούν κρίση. Βρισκόμαστε συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση, προκειμένου να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες και τα θέλω μας.
Δεν μας έμαθαν να φροντίζουμε τον εαυτό μας, λέμε και ξαναλέμε, τώρα μπορούμε να το αλλάξουμε; Βρισκόμαστε στην εποχή της λατρείας της εικόνας , του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Οι σχέσεις με τους άλλους είναι ρηχές, το κυνήγι μας για τα αντικείμενα απεγνωσμένο και αχόρταγο… το θέμα είναι αν θέλουμε να βγούμε από το φαίνεσθαι...γιατί αυτοί που θέλουν πετυχαίνουν το είναι. Αναρωτιέμαι αν είναι ποτέ αργά... Για να αλλάξουμε. Για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Για να δούμε καθαρά τα πραγματικά πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων. Δυστυχώς, η ζωή είναι μερικές φορές δυσάρεστα απρόβλεπτη. Ίσως, όμως, αυτή είναι τελικά η ομορφιά της. Να έχεις πάντα κίνητρο για κάτι καλύτερο.
Το χρήμα ασφαλώς από την άλλη…. είναι ικανό να εξαγοράσει τα απάντα αξίες ,σχέσεις ,τη πατρίδα και τη μάνα σου ακόμα. Πρέπει να κλείσουν τα οδοφράγματα προς τη κατεχόμενη Κύπρο .Ήρθε ο καιρός να περιμαζέψουμε τα τελευταία απομεινάρια αξιοπρέπειας που μας απέμειναν. Ποίος μπορεί να ξεχάσει τα εκατομμύρια που διακινούνται στο ψευδοκράτος και τώρα και παλιά… Απόψεις εδώ, απόψεις παραπέρα… Πώς να αλλάξεις σκηνικό, πώς να αλλάξεις προοπτικές αφού έκατσες και πετροβολάς τον ποταμό, περιμένοντας τον να αλλάξει κατεύθυνση; Χρειάζεται μεγάλο πολιτικό θράσος, περίσσευμα αλαζονείας και αρκετή έπαρση για να πιστεύεις ότι οι άνθρωποι δεν θυμούνται, δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν και δεν γνωρίζουν την διαδρομή, το ύφος και το ήθος στην διοίκηση του καθενός.Ας το μάθουν γενικώς αυτοί που κόπτονται για το γενικό καλό μας. Όταν φοβάσαι δε σκέφτεσαι καθαρά, δε σκέφτεσαι ψύχραιμα. Όταν φοβάσαι υποτάσσεσαι εύκολα. Γι αυτό πρέπει να φοβάσαι. Πάντα. Ακόμα κι όταν δεν απειλείσαι. Γι αυτό πρέπει να σε μάθω απ’ τα γεννοφάσκια σου να φοβάσαι. Να φοβάσαι και τη σκιά σου. Κι ας μην το καταλαβαίνεις. Πρέπει να φοβάσαι αλλιώς δε μου κάνεις για υπήκοος κι εγώ χρειάζομαι καλούς υπηκόους. Γι αυτό φροντίζω από πιτσιρίκι να σε απειλώ με την Κόλαση που θα βράζεις αιώνια στα γεμάτα με πίσσα καζάνια της.Αυτοί οι συνεχιστές των πτωχών ψαράδων της Γαλιλαίας γνωρίζουν καλύτερα… Στη ζωή μου υπήρξα (είναι αλήθεια) ανεκτικός με πολλά ηλίθια κατασκευάσματα . Θεωρώ ότι η χειρότερες μορφές σκλαβιάς κι αναξιοπρέπειας είναι : η ψευτιά ή υποκρισία, αναξιοκρατία, βόλεψη ,το πώμα το λερωμένο χρήμα και η βρώμα που συνοδεύουν αυτά. Βέβαια την σήμερον μερικοί δεν έχουν κυριολεκτικά το Θεό τους, όπως και μερικοί Θεοί τους Ανθρώπους τους. Παρόλα αυτά κανείς δεν κινδυνεύει. Αυτά σκέφτομαι καθώς διαβάζω κι ερμηνεύω διάφορα τελευταία! . Η προδοσία σαν παίρνει εθνικές διαστάσεις προκαλεί καταστροφή της πατρίδας και των συμφερόντων της. Αυτό το έχουμε βιώσει εμείς οι Έλληνες Κύπριοι πολλάκις και γνωρίσαμε πολλές πτυχές του όλου θέματος στην αιματοκυλισμένη ιστορία μας. Ο ρουφιάνος σε παραπλανεί εύκολα. Είναι ο μικρόψυχος που λειτουργεί με ορατούς και χειροπιαστούς στόχους. Προαγωγός ή μαστροπός συκοφαντεί και διαβάλλει κάποιον αλλά δεν τον προδίδει. Δρα σε προσωπικό επίπεδο. Περιορίζεται σε κοντινούς και πεζούς στόχους. Προέρχεται από την ιταλική λέξη "ruffiano" που σημαίνει "υποθάλπω" . Ο προδότης αποκαλύπτει μόνος του την προδοσία και θα σε δώσει φανερά, θα σου πει "Εγώ το κανα ", ενώ ο ρουφιάνος κρύβεται. Αυτή η ελεεινή κατηγορία δύσκολα εντοπίζεται καθώς δρα και κινείται αθόρυβα. Δεν χρειάζεται για να είναι κανείς προδότης να θυμίζει το όνομά του Εφιάλτη. Αρκεί να έχει αθετήσει τη δέσμευση που ανέλαβε. Να φοβάσαι τις αλλαγές, μεγάλες και μικρές γιατί δεν ξέρεις ποιοι λύκοι καιροφυλακτούν από πίσω και περιμένουν την αναμπουμπούλα. Απόφυγε την αναμπουμπούλα σαν τον διάολο το λιβάνι… Στην σημερινή εποχή οι διαπροσωπικές σχέσεις περνούν κρίση. Βρισκόμαστε συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση, προκειμένου να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες και τα θέλω μας.
Δεν μας έμαθαν να φροντίζουμε τον εαυτό μας, λέμε και ξαναλέμε, τώρα μπορούμε να το αλλάξουμε; Βρισκόμαστε στην εποχή της λατρείας της εικόνας , του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Οι σχέσεις με τους άλλους είναι ρηχές, το κυνήγι μας για τα αντικείμενα απεγνωσμένο και αχόρταγο… το θέμα είναι αν θέλουμε να βγούμε από το φαίνεσθαι...γιατί αυτοί που θέλουν πετυχαίνουν το είναι. Αναρωτιέμαι αν είναι ποτέ αργά... Για να αλλάξουμε. Για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Για να δούμε καθαρά τα πραγματικά πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων. Δυστυχώς, η ζωή είναι μερικές φορές δυσάρεστα απρόβλεπτη. Ίσως, όμως, αυτή είναι τελικά η ομορφιά της. Να έχεις πάντα κίνητρο για κάτι καλύτερο.
Η μαγική δύναμη της λύρας του Ορφέα !
Ο Ορφέας ήταν μία από τις πιο σημαντικές μορφές της ελληνικής μυθολογίας. Γεννήθηκε στην Θράκη και ήταν γιος του άρχοντα της περιοχής, Οιάγρου και της Μούσας Καλλιόπης, της προστάτιδας της Επικής Ποίησης.
Σε παιδική ηλικία διδάχτηκε την τέχνη της μουσικής από τις Μούσες αλλά και από τον ίδιο τον θεό Απόλλωνα, ο οποίος και του χάρισε την λύρα του.
Η λύρα του Ορφέα, η «η μαγική φόρμιγγα», ήταν κάτι σαν επτάχορδη κιθάρα και για την ανεξήγητη δύναμη της αλλά και την επίδραση της φωνής του, υπάρχουν δεκάδες ιστορίες.
Σύμφωνα με αυτές, η μαγεία της μουσικής και του τραγουδιού του, ημέρευε τα άγρια ζώα και μετακινούσε δέντρα και βράχους που έσπευδαν να ακούσουν τη θελκτική μελωδία του!
Η θεϊκή δύναμη της μουσικής!
Κατά πολλούς αναλυτές, όλα αυτά τα περιστατικά θέλουν να δώσουν το μύνημα πως η αρμονία που κρύβει μέσα της η μουσική μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά όλα τα ζωντανά όντα του πλανήτη μας. Ας μην ξεχνάμε πως οι αρχαίοι Έλληνες, γνώριζαν την μορφωτική και ηθικοπλαστική αξία της μουσικής, ενώ την συμπεριλάμβαναν σε όλα τους τα μυστήρια.
Κατά κάποιους άλλους, η ανεξήγητη δύναμη της ορφικής μουσικής, συνδέεται με την υπεράνθρωπη και μεταφυσική διάσταση του Ορφέα. Οι περιγραφές που θέλουν τους ανθρώπους, αλλά και τους θεούς, τα ζώα και τα φυτά, αλλά ακόμη και τα βράχια να πλησιάζουν προς τον ήχο της λύρας του, οδηγούν στο συμπέρασμα πως ο Ορφέας ταυτιζόταν με τον Ήλιο, που με το φως του κάνει όλα τα έμψυχα όντα να στρέφονται προς αυτόν.
Η μαγική επίδραση της ορφικής μουσικής στην Αργοναυτική Εκστρατεία!
Ο θρύλος λέει πως αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που ο Ορφέας πρωταγωνίστησε στην Αργοναυτική Εκστρατεία, αφού η μαγική δύναμη της μουσικής τους ήταν πολύτιμο όπλο για τους αργοναύτες.
Ένα όπλο, που έδειξε τη δύναμή του από την στιγμή ακόμα που τέλειωσε η ναυπήγηση της Αργούς και ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να την ρίξουν στη θάλασσα. Η Αργώ όμως, ήταν τόσο βαριά και τόσο βαθιά κολλημένη στην άμμο και ήταν αδύνατο να τη σύρουν. Η λύση δόθηκε από την φόρμιγγα του Ορφέα, που με τον μαγικό ήχο της κατάφερε όχι μόνο να μετακινήσει αλλά να ανυψώσει την Αργώ ταχέως στους ουρανούς!Ήταν ο ίδιος ακριβώς ήχος της λύρας του, που κατάφερε να υποτάξει και να αποκοιμήσει το δράκο που φύλαγε το χρυσόμαλο δέρας, γεγονός που άνοιξε τον δρόμο στον Ιάσονα να το κλέψει! Στον δρόμο της επιστροφής, οι Αργοναύτες πέρασαν από το βράχο των Σειρήνων, που με τη γλυκιά φωνή και το τραγούδι τους ξελόγιαζαν τους ναυτικούς και τους παράσερναν κοντά τους. Όταν ο ήχος-παγίδα έφτασε στα αυτιά των αργοναυτών, ο Ορφέας και η λύρα του κατάφεραν τον σκεπάσουν με την ομορφιά και την δύναμη τους, οδηγώντας με ασφάλεια τους άντρες μακρυά από τον κίνδυνο των Σειρήνων.
Η μουσική που μαλάκωσε ακόμη και τον Άδη!
Όταν η αγαπημένη του γυναίκα Ευρυδίκη πέθανε από δάγκωμα ερπετού, ο πόνος του Ορφέα τον οδήγησε σε ένα τραγούδι τόσο σπαραχτικό, που ακόμη και οι θεοί έκλαψαν στο άκουσμά του! Με τη δική τους συμβουλή ο Ορφέας, ξεκίνησε για τον Κάτω κόσμο, όπου η δύναμη της λύρας του ήταν τέτοια που μάγεψε ακόμα και τον Χάροντα. Κανένας δεν κατάφερε να μείνει ανεπηρέαστος από την μαγεία της λύρας του: οι δικαστές των νεκρών άρχισαν να κλαίνε, ο Κέρβερος σταμάτησε να γαυγίζει και ο Σίσυφος αφού ανέβασε επιτέλους τον βράχο στην κορφή του λόφου, έκλαψε συγκινημένος.
Ήταν τέτοια η αρμονία της μουσικής που σκόρπισε δάκρυα στο πιο μαύρο και αδάκρυτο μέρος του κόσμου. Κι όταν ο Ορφέας παρακάλεσε "δώστε μου πίσω τη γλυκιά Ευρυδίκη", η Περσεφόνη, λύγισε και ζήτησε χάρη από τον Άδη! Εκείνος δέχτηκε, υπό τον όρο να μην κοιτάξει ο Ορφέας την αγαπημένη του πριν φτάσουν στον Επάνω Κόσμο. Ηταν όμως τέτοια η λαχτάρα του, που δεν τα κατάφερε και μια ματιά του ήταν αρκετή για να την ξαναπάρει μακριά του!
Ο μύθος λέει πως μετά τον θάνατο του, οι θεοί πήραν τον Ορφέα μαζί με τη μαγική λύρα κοντά τους και την έστησαν στον ουρανό, για να τραγουδάει κάθε νύχτα την αληθινή αγάπη, την ζωή και το πραγματικό της νόημα!
ΣΑΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ..
Είναι οι άνθρωποι που χαλάνε τον τόπο. Με τις συμπεριφορές και τα έργα τους. Κυρίως όταν έχεις ξεπεράσει κάθε όριο ανεκτικότητας, τότε δεν αργεί η επαναληπτική διάσταση σκέψεων και προβληματισμών. Παλαιότερα ρωτούσα αν πρέπει να δίνουμε δεύτερες ή τρίτες ευκαιρίες…. Ο φασισμός ζει και βασιλεύει στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Δεν χρειάζονται παραδείγματα ,ούτε αρκεί κανείς να μας παρατηρήσει από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος κόσμου για να διαπιστώσει ότι δεν είναι τα μεγάλα έργα του πολιτισμού που μπορεί να διακρίνει, αλλά τις «αλληλοσφαγές», ενός κόσμου που συνθλίβει και συνθλίβεται… Εμείς οι Έλληνες της Κύπρου είμαστε θύματα τέτοιων αποτρόπαιων συμπεριφορών και πληρώνουμε ακόμα το τίμημα. Διότι έμαθαν σε παλαιότερες εποχές έμαθαν στα πολλά λεφτά στα εν Κύπρω τεκταινόμενα,στην απατεωνιά και την αμορφωσία. Ούτε κοινωνική αγωγή ή μόρφωση έχουν..ωστόσο πολλοί από όλους αυτούς απαιτούν πάντα τον σεβασμό κάνοντας τους τα περίτεχνα πολλών υποσχέσεων ..χατίρια! Κι επειδή στις προκλήσεις (και τις διαδικτυακές ενίοτε…) παίρνω φόρα..κι απαντώ πάραυτα, απαντώ αμέσως χωρίς κανένα δισταγμό ..κι ο νοών νοείτω...Και δεν αποκλείεται κιόλας σαν απρόβλεπτος που είμαι να τους στείλω δημόσια στο πυρ το εξώτερον για να γελάσει και κάθε πικραμένος!!! Οι παροιμίες ήσαν και είναι σοφές. Εγώ έχω παντού μάτια κι αυτιά κι ενίοτε σιωπώ, κυρίως όταν δεν ξέρω που θα πει:...δεν γνωρίζω! Η θεωρία παιγνίων περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων. Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα;
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα;
Αν σήμερα έχουμε βαλτώσει αυτό οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στις σχέσεις που οικοδομούμε με τους γύρω μας. Ζούμε σε ανεκτικές κοινωνίες είναι γεγονός…κι εγώ λέω πάντα ότι η ζήλια είναι μια δεδομένη αδυναμία ..προφανώς σε όλο το βασίλειο της εποχής μας.Δηλαδή είμαι ευγενικός, συνετός-καλός επειδή δεν σου λέω κατάμουτρα ότι γνωρίζω εκ των προτέρων το συμπλεγματικό ταμπεραμέντο σου!
Έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλουν απλά να κάνουν τη δουλειά τους να ικανοποιήσουν τα θέλω και τις προσδοκίες τους. Η λέξη είναι γνωστή: ”χρησιμοποιώ”…
Εύκολα καταλαβαίνεις την ποιότητα ενός ανθρώπου και ο χρόνος είναι σύμμαχός μας σε αυτό. Οι άνθρωποι οι συμφεροντολόγοι και κουτοπόνηροι προσπαθούν πάντα να βρίσκουν ανθρώπους τους οποίους θα χρησιμοποιήσουν για κάποιο σκοπό. Αρκεί να βρούνε το κατάλληλο θύμα το οποίο θα προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν. Κινούνται πάντα με τρόπο ύπουλο! Από μπροστά θα ακούσεις να εκφράζουν άλλες απόψεις και ανάλογα το συμφέρον τους και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται για να είναι αρεστοί...ενώ από ''πίσω'' θα εκφραστούν διαφορετικά. Η υποκρισία και το ψέμα είναι το βασικό στοιχείο στην ζωή τους. Επίσης είναι οι χειρότεροι ''ρουφιάνοι'' διότι με τρόπο ύπουλο θα μεταφέρουν λέξεις που έχουνε ειπωθεί κτλ με σκοπό να διαλύσουν φιλίες, γνωριμίες η να δημιουργήσουν ένα άσχημο κλίμα όταν αυτό τους συμφέρει. Σπάνια θα ακούσεις καλό λόγο από το στόμα τους για έναν άλλο άνθρωπο, καθώς έχουν για όλους και για όλα κάτι κακό να πούνε. Άτομα κακόβουλα και ζηλόφθονα που δεν τους ξεφεύγει τίποτα από την ζωή των άλλων. Προσπαθούν σαν την βδέλλα να κολλήσουν σε εκείνους που έχουνε κέρδος και να πάρουνε πράγματα αλλά και συναισθήματα. Προσπαθούν πάντα να κάνουνε τις κατάλληλες γνωριμίες. Δεν τους ενδιαφέρει ο άλλος ως άνθρωπος παρά μόνο σαν εργαλείο τους. Αρκεί να γίνει η δουλειά τους. Είναι η χειρότερη πάστα ανθρώπων καθώς είναι κακόψυχοι, ιδιοτελείς, φθονεροί και ύπουλοι διότι ο μόνος στόχος τους είναι το συμφέρον τους. Όταν σε όλα αυτά προστίθεται και η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα διότι πλέον η αγένεια τους και η ηλιθιότητα πρωταγωνιστεί. Και όταν δεν έχουνε πλέον όφελος από έναν άνθρωπο, απλά θα του κλείσουν την πόρτα. Σε άλλη περίπτωση μπορεί να βγάλουν και επιθετικότητα όταν ένας άνθρωπος τους καταλάβει και τους απορρίψει. Για αυτούς πάνω απ’ όλα είναι το συμφέρον και όχι οι ανθρώπινες σχέσεις και αξίες. Οι συμφεροντολόγοι άνθρωποι δεν έχουνε αληθινούς φίλους και έχουνε γύρω τους μόνο άτομα τις ίδιας ποιότητας και είναι φυσιολογικό αυτό, αφού με την συμπεριφορά τους γίνονται αντιληπτοί, χάνουνε την εκτίμηση των άλλων, διώχνουν τους σωστούς ανθρώπους από την ζωή τους και τελικά καταλήγουν μόνοι η με άτομα της ίδιας πάστας με τα οποία κάποια στιγμή θα γίνουνε εχθροί. Το βασικό λάθος αυτών των ανθρώπων είναι να ενισχύουν την πεποίθηση τους και τον εγωισμό τους ,κρίνοντας από την επιτυχία τους στους Ηλίθιους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι καταδικασμένοι να ζούνε μέσα στο ψέμα και να σέρνονται μια ζωή… από λύπηση αναζητώντας τον οίκτο και ποντάροντας σ’ αυτό ,με μόνο άξονα να κάνουν τη δουλειά τους!
Είμαστε κόκκοι άμμου με ειδικά σχήματα και χρώματα που κατρακυλάμε σε άδειες κλεψύδρες καθημερινής τρέλας! Κι αν ακόμα επιμένεις ότι σαν πεταλούδα μπορείς να σώσεις τον κόσμο ή να φέρεις την άνοιξη…...μάθε, πως ότι αν μια πεταλούδα φτερουγίσει στην Ασία, μπορεί να προκαλέσει ανεμοστρόβιλους στην Αμερική!
«Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής…»
(Αποκάλυψη Ιωάννη Β’ 10)
Έτσι χάνονται οι άνθρωποι (μαζί τους κι εγώ…) μέσα στην εικονικότητα του διαδικτύου. Πεθαίνουν κι ανασταίνονται σαν εκείνο το παλιό παιχνίδι «κόλαση ή παράδεισος»…έτσι με ένα «κλίκ-διαγραφής», χάνονται ή δοκιμάζονται ή επιδοκιμάζονται οι σχέσεις των ανθρώπων Κενοτάφια φεϊσμπουκικά…όσων έχουν φύγει από τη ζωή. Μόνο οι φωτογραφίες τους μένουν και λέξεις μετέωρες ή κενές ! Ναι.Τα λόγια δεν έχουν τελωνείο. Τοκίζονται σαν καταθέσεις προ…. κι εξοφλούνται στο διάβα του χρόνου με ανάπηρους βηματισμούς .
Ίσως ποτέ δεν υπήρξε αγάπη ουσιαστική στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Ποίος κράτησε ή αθετεί τον όρκο του ή το λόγο του….(Βλέπω παράλληλα κι αναρτήσεις μελιστάλακτων «δήθεν». Διαβάζω ακόμη και για τις φιλοδοξίες των πολιτικών μας και θαυμάζω πως ο «Θεός» του διαδικτύου τα έφτιαξε όλα με τόση σοφία)! Κι έτσι ξαφνικά μια μέρα, διαπιστώνουμε ότι λέξεις δεν σώζουν καμιά συνέχεια του εφήμερου βίου !Στροβιλιζόμαστε στη μικρή καθημερινότητα μας απαθείς θεατές –ακροατές μιας μονοδιάστατης πραγματικότητας που ηχεί αχαρακτήριστη στου εφήμερου την πλήξη.
Ναι…! «Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…»
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού.
Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη…
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη .Δείξτε μου ότι κάνω λάθος!
Αφορμή για τα παραπάνω μου έδωσε το βιβλίο του Alexis Carell «ο άνθρωπος αυτός ο άγνωστος» που το είχα μελετήσει και σε εφηβική ηλικία! Η ερώτηση μετέωρη παραμένει κατά πόσο τελικά ο άνθρωπος παραμένει άγνωστος στον εαυτό ή στο περιβάλλον του..δηλαδή δεν γνωρίζουμε “τι είμεθα” (υλικά ,πνευματικά) ή δεν θέλουμε να γνωρίσουμε ή δεν μας συμφέρει να ψάξουμε στο βάθος ή να γνωρίσουμε την άγνωστη πλευρά του. Η πνευματική γαλήνη είναι το μόνο που μπορεί να μας φρενάρει(;)σε ένα μελαγχολικό κόσμο που σαστίζει με όσα βλέπει ή ακούει.Τελικά ενημερωμένος είναι μόνο ο θλιμμένος πολίτης;
(Ο Alexis Carrel ήταν Γάλλος χειρουργός και βιολόγος με αμερικανική υπηκοότητα. Γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1873. Ασχολήθηκε με την συρραφή των αιμοφόρων αγγείων, με τις μεταμοσχεύσεις οργάνων και ιστών και με την επιβίωση των κυττάρων, των ιστών και των οργάνων έξω από το σώμα. Το 1936 εξέδωσε το περίφημο βιβλίο του Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος. Το 1941 ίδρυσε στο Παρίσι το Ίδρυμα για τη μελέτη των ανθρώπινων προβλημάτων. Πέθανε στις 5 Νοεμβρίου του 1944. Άλλα έργα του είναι: Σκέψεις για τον άνθρωπο και τη ζωή, Προσευχή κ.ά. Το 1912 τιμήθηκε με το Νόμπελ της Ιατρικής «σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στη συρραφή των αγγείων και στη μεταμόσχευση των αιμοφόρων αγγείων και των οργάνων).
Α.Α.Α
Καλύτερα να μην μιλάς .Η εκφορά λόγων, όσων δεν ακούστηκαν τελικά, ηχεί μέσα από το τρίξιμο των δοντιών ,μέχρι να σπάσουν τα έμβολα και οι αερογραφίες … της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.Η θεωρία παιγνίων περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων.Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα; H ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Ίσως μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Αυτό ως ένα σημείο είναι φυσικό, όμως σε τελική ανάλυση πάντα τα πιο απλά και βασικά πράγματα είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία; Μεταχειρίζομαι; Κάνω χρήση; Εκμεταλλεύομαι; Η χώρα της χυδαιότητας της φαυλότητας και την αρπακτικότητας πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατείται.
Γι αυτό μην πολυμιλάς σε πλατείες ,μπαλκόνια και θώκους και κυρίως μην κοιτάς μακριά. Αυτό είναι σύνδρομο πολιτικού ανδρός..και τέτοιες καταστάσεις αρέσουν πολύ σε πολλούς! Ναι, δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Μια παρουσία είναι πάντα εκεί που αρχίζουν οι σκέψεις. Σ’ αυτό χωράνε πολλοί και πολλές που σήμερα καμώνονται ότι έχουν ΅γούστο΅ κι απόψεις για θέματα γενικότερης αισθητικής εξαπολύοντας λίθους (ή βαρέλες..ενίοτε αλλά την κυπριακήν έκφραση), ανάμεσα σε άλλες μωροφιλοδοξίες τους..Τις προάλλες σκέφτηκα ότι στην εποχή μας καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί γενικότερα στο τι λέμε! Βλέπετε δύσκολοι καιροί με αμφιρρέποντες και τόσους “Kολοσσούς κουλτούρας”..που κάτω από όλα αυτά, κρύβονται ενίοτε ΅συμφέροντα ΅ οικονομικής φύσεως ;.Όλοι εμείς που υπηρετούμε μουσικά τον γραπτό Λόγο , είμαστε παραγωγικοί… και γενικότερα εκδίδουμε τα βιβλία μας, (γιατί χρειάζεται και ταλέντο ,τόλμη..και χρήμα γι αυτό…), πιστεύουμε ότι κάθε εποχή διεκδικεί τη δική της ανάσα στον παγκόσμιο παραλογισμό της γενικότερης παράκρουσης σε πολλούς τους τομείς της ζωής…
Πολλά λέγονται και περισσότερα ακούγονται αυτό τον καιρό. Πρόκειται για ΅λόγια του αέρα΅. Ίσως μάλιστα μου αντιτάξετε διάφορα προσχήματα και χαρακτηριστικά.Ωστόσο μια γλωσσική εγκράτεια δεν έβλαψε ποτέ κανένα!
«Ευβουλία»
Στο έργο «Πρωταγόρας» του Πλάτωνα ο διάλογος μεταξύ του σοφιστή Πρωταγόρα και του Σωκράτη, ξεκινά στην ουσία με την ερώτηση του Σωκράτη προς τον Πρωταγόρα σε τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερος ένας μαθητής του και εκείνος του απαντά ότι σε αντίθεση με τους άλλους σοφιστές οι οποίοι διδάσκουν τεχνικές γνώσεις, όπως λογαριασμούς, αστρονομία και γεωμετρία, ο ίδιος διδάσκει στον μαθητή του την «ευβουλία» περί των οικείων του πραγμάτων, πώς να διοικεί άριστα τα του οίκου του και πώς να γίνει ικανότερος να κατευθύνει τις υποθέσεις της πόλης του με τα όσα πράττει και τα όσα λέγει. Άρα, διαπιστώνει ο Σωκράτης, υπόσχεσαι πως μορφώνεις τους άντρες σε καλούς πολίτες, και διατυπώνει τις επιφυλάξεις του αν αυτό είναι διδακτό… Παρακάτω η συζήτηση (με την έννοια της από κοινού αναζήτηση της αλήθειας) φαίνεται να γίνεται ανταγωνιστική μεταξύ των δύο σοφών ανδρών, ώσπου φτάνει σε κάποιο αδιέξοδο, ο Σωκράτης λέει πως θα αποχωρήσει, παρεμβαίνουν οι ακροατές και τίθενται κάποιοι όροι για τον τρόπο διεξαγωγής του διαλόγου, οπότε η συζήτηση ξαναρχίζει, αλλά αυτήν τη φορά με τον Πρωταγόρα ερωτών (άρα αυτόν που κατευθύνει τη συζήτηση, όπως έκανε πριν ο Σωκράτης) και τον Σωκράτη να απαντά στις ερωτήσεις του. Ο Πρωταγόρας ξεκινά λέγοντας ότι το ερώτημά του θα είναι πάλι περί αρετής, που συζητούσαν και πριν, μεταφερμένο όμως στην ποίηση. Και απαγγέλει κάποιους στίχους από μια ωδή του Σιμωνίδη:
«Δύσκολο αλήθεια να γενή άνθρωπος αγαθός / τετράγωνος στα χέρια και στα πόδια και στο νου / δίχως ψεγάδι να είναι καμωμένος».....
Αφορισμοί,απελπισία,γνώμες.σκοτάδι και οι βαστάζοντες τα κομφετί και τις σερπαντίνες κι ας μην είναι εποχή αποχής και νηστείας…Είναι καιρός αναθεωρήσεων;Καιροί ανημπόριας; Όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες πύρινων λογύδριων συνεχιστές φτωχών ψαράδων της Γαλιλαίας τι έχουν να μας αντιπροτείνουν. Μέσα μου η αιώνια κόλαση που ηχούν τα λόγια του φιλοσόφου…. « Όταν ζείς κάθε μέρα σαν νά ναι η τελευταία τότε δεν μένει τίποτα για την επόμενη. Και ενώ η τελευταία μέρα είναι μόνο μία, οι επόμενες είναι πολλές, πάρα πολλές. Η μιζέρια του σήμερα είναι η απρονοησία του χθες».Πίσω από κλειστές πόρτες και ασυμφωνίες που δεν τηρήθηκαν ποτέ,το άβατον .Κι απ’ την άλλη όχθη ο αρχαίος φωνάζει: «ευβουλία» περί των οικείων του πραγμάτων, πώς να διοικεί άριστα τα του οίκου του και πώς να γίνει ικανότερος να κατευθύνει τις υποθέσεις της πόλης, της χώρας του , του πλανήτη κλπ…. με τα όσα πράττει και τα όσα λέγει…
Τελικά αυτές οι απέραντες επιχειρήσεις και τα μαυσωλεία τους που μέσα τους ανατρέφονται κάθε καρυδιάς καρύδι..καιρός για αναθεωρήσεις και απολύμανση! Ή καλύτερα σκούπα και φτυάρι και μάλιστα χωρίς ανακυκλώσεις.Στην Αιώνια βασιλεία των ουρανών η σιδεροκουτάλα θέλει γερά μπράτσα για τους υποψηφίους βαστάζοντες.
«Παγιδευμένοι σ' εκείνο το σύμπαν, σ' ένα κόσμο εικονικών σκιών!”….Τι θέλουν να κάνουν μέσα από το ονείρεμα αν δεν είναι συνειδητό; Να μας κλέβουν την ψυχή, όσοι έχουμε ψυχή».
Στην εποχή της κρίσης, καθώς γύρω σφίγγει ο κλοιός, αρχίζουν ένας ένας να κρίνονται όλοι: ποιος είναι καλός φίλος, ποιος είναι καλός σύντροφος, ποιος είναι καλός συνεργάτης, ποιος είναι καλός εργοδότης, ποιος είναι καλός γείτονας, ποιος είναι καλός συμπολίτης, o καλός χριστιανός... Στα εύκολα όλοι είμαστε καλοί, στα δύσκολα κρινόμαστε όλοι… Και ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι στην πράξη «να γίνεις στ’ αλήθεια καλός» –έστω για λίγο, αν παραστεί ανάγκη.
Τi είναι το ταλέντο;
Είναι το ταλέντο εξυπνάδα? Σίγουρα όχι. Η γενική εξυπνάδα είναι σίγουρα χρήσιμη (και εν μέρει μετρήσιμη με το IQ) όμως το κάθε είδους ταλέντο είναι κάτι εξειδικευμένο. Δε νομίζω να υπάρχουν πραγματικά πολυτάλαντοι άνθρωποι. Μάλλον έχουν μια ιδιαίτερη εξυπνάδα που τους επιτρέπει να κάνουν πολλά πράγματα πολύ καλά. Άλλο όμως είναι το ταλέντο. Πόσο δυσάρεστο είναι να έχει κανείς αρρώστια με κάτι χωρίς να έχει την ανάλογη κλίση σε αυτό. Οι άνθρωποι επιδίδονται σε τέτοια πειράματα στον τομέα της τέχνης συχνά. Δεν υπάρχει μεγάλο ταλέντο χωρίς μεγάλη δύναμη θέλησης και προσπάθειας. Σε εποχές φτώχειας πνευματικής μόνο η Τέχνη μας λυτρώνει από την παράνοια, την ανασφάλεια και την συναισθηματική απομόνωση. Το ταλέντο είναι η έμφυτη ανάγκη για έκφραση. Όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η ανάγκη τόσο καλύτερος και δημιουργικότερος είναι ο καλλιτέχνης, γιατί τόσο πιο προσωπικό είναι το έργο που δημιουργεί. Όμως για να δημιουργήσει, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα θαυμαστά αυτά εργαλεία, πρέπει πρώτα να περάσει από επίπονα και χρονοβόρα στάδια εκμάθησης. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Όσους ο κόσμος λανθασμένα αποκαλεί ταλέντα είναι άνθρωποι που ένιωσαν τόσο μεγάλη την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από τη μουσική και τις άλλες τέχνες, που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στο να τη μάθουν, να τη νιώσουν, να την αγαπήσουν και να θυσιάσουν ένα μέρος του εαυτού τους για αυτή. Δεν υπάρχει μαγεία, μόνο αγάπη, πόνος και σκληρή, αλλά διασκεδαστική, δουλειά. Ανταμοιβή; Η λύτρωση με την απελευθέρωση των συναισθημάτων μέσα από ήχους, χρώματα και ποίηση. Στην εποχή μας οι άνθρωποι αλλάζουν αποφάσεις και γούστα με ταχύτητα φωτός. Πειραματίζονται γιατί έχουν την επιθυμία να βρεθούν στο επίκεντρο της δημοσιότητας ..έστω για 3 λεπτά!
Μια από τις προαιώνιες συζητήσεις-διαφωνίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι το αν γεννιόμαστε με κάτι ή γινόμαστε στην πορεία. Αν δηλαδή ένα χαρακτηριστικό (προσωπικότητα, ταλέντο, διαταραχή κτλ.) είναι έμφυτο χαρακτηριστικό, γραμμένο στον γενετικό μας κώδικα, κληροδοτημένο ή όχι από προγόνους, ή αν αποτελεί δημιούργημα της άσκησης επιρροών από το περιβάλλον μας. Η κλίση, για να οδηγήσει σε υψηλότατη επίδοση, χρειάζεται εξάσκηση. Πολλή εξάσκηση. Και η εξάσκηση χρειάζεται αφοσίωση και πειθαρχία.
Σ’ αυτούς αναφέρομαι και μόνο! Οι υπόλοιπες δικαιολογίες είναι απλά ανυπόστατες…
(Το ταλέντο ωριμάζει μες στη σιγή, ο χαρακτήρας ατσαλώνει μες στις θύελλες της ζωής….) Γκαίτε
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ Ο ….ΣΙΣΥΦΟΣ!
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ
Εν-συναίσθηση ή απλά συναίσθηση;
Η λέξη είναι σύνθετη και περιλαμβάνει την έννοια στην κυριολεξία της. Συν-Αισθάνομαι! Αισθάνομαι δηλαδή όπως αισθάνεται ο άλλος. Μερικοί καθηγητές πρόσθεσαν στη λέξη τα δύο γράμματα: Εν και την τροποποίησαν να διαβάζεται «Εν-συναίσθηση»! Είναι μια παραλλαγή. Μέσα στις χιλιάδες αλλαγές που έγιναν στην ελληνική γλώσσα το «εν» ίσως είναι το πιο αθώο! Πρόσφατες έρευνες στον χώρο της νευροψυχολογίας επιβεβαιώνουν και εξηγούν επιστημονικά αυτό που ανέκαθεν γνωρίζαμε ή μάλλον διαισθανόμασταν εμπειρικά: οι ανθρώπινες σχέσεις -διαπροσωπικές και κοινωνικές- βασίζονται και σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνονται από «μη λεκτικούς» και εν μέρει μη συνειδητούς κώδικες επικοινωνίας. Από τις ανεπαίσθητες αλλαγές στον τόνο της φωνής, στη στάση του σώματος, αλλά και από τις χειρονομίες ή από τις εκφράσεις του προσώπου του συνομιλητή μας καταλαβαίνουμε πολύ περισσότερα από όσα ο ίδιος μάς λέει ή, ενδεχομένως, από όσα θα ήθελε να καταλάβουμε.
Η ενσυναίσθηση δεν είναι απλώς ένας επιστημονικός νεολογισμός αλλά μια θεμελιώδης νοητική λειτουργία: αναφαίρετο συστατικό στοιχείο των σχέσεών μας με τους άλλους και με τον κόσμο που μας περιβάλλει; Οσο λοιπόν μεγαλύτερη είναι η συναισθηματική προσέγγιση και οικειότητα τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ενσυναισθητική απόκριση. Παράλληλα όμως, η ικανότητα εξοικείωσης και συνταύτισης με τους άλλους εξαρτάται, με τη σειρά της, σε μεγάλο βαθμό από την ενσυναισθητική μας ευαισθησία.Σε μια εποχή κοινωνικής βαρβαρότητας όπως η σημερινή, όπου ο τυφλός οικονομικός ανταγωνισμός συνοδεύεται από τον ακραίο και ανερυθρίαστο εγωτισμό, ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός ατόμων οδηγείται σε μια ναρκισσιστική ή, ακριβέστερα, αυτιστική κωφότητα απέναντι στον πόνο και τα δεινά των συνανθρώπων μας.
Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΜΗ» και του «ΔΕΝ»…
Δεν είναι γιατί δεν μπορούσαν…Είναι γιατί απλά δεν ήθελαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι αλλάζουν διαθέσεις και οπτικές γωνίες σύμφωνα με τις διαθέσεις τους, ενίοτε και ...με τα συμφέροντα τους. Ανάμεσα στη κοκεταρία και στην ασημαντότητα υπάρχει μια λεπτή γραμμή, η ίδια που χωρίζει το εκκεντρικό από το γελοίο, την περηφάνια από την αλαζονεία ή το κωμικό από το αξιολύπητο. Σοφός είναι αυτός που περπατάει αυτή τη γραμμή σαν να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί, χωρίς ποτέ να γέρνει από τη μια ή την άλλη πλευρά. Αν χάσουμε την ισορροπία μας και πέσουμε στο κενό..αν ανακαλύψουν τα κενά αέρος ή κάποιος φωνάξει δυνατά¨… «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός;…»
O τρόπος λοιπόν που επιλέγουμε να ζούμε και να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις στη ζωή μας είναι καθαρά προσωπική επιλογή, όπως και οι συνέπειες των επιλογών αυτών.
Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να διαχειρίζονται τις «τύχες» άλλων με τρόπο κατάπτυστο….(γι αυτό και δεν σας θέλω να χώνεστε γενικότερα στο βυθό μου... πριν την ανάδυση..... γιατί δαγκώνω κι ούτε τα ηλεκτροσόκ με επαναφέρουν σε τάξη...).
Μην διστάζετε και μη βιαστείτε να απαντήσετε γιατί η απάντηση θα είναι μάλλον καταφατική. Ματαιόδοξοι πολλοί-ες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Φυσικά, μπορούμε να είμαστε τόσο ματαιόδοξοι που να καταλήγουμε εντελώς ανόητοι.
Σ’ όλους μάς κάνει καλό να πατάμε πότε πότε φρένο, ειδικά εκείνες τις στιγμές που νομίζουμε πως είμαστε βασιλιάδες του κόσμου.
Δεν είναι γιατί δεν μπορούσαν…Είναι γιατί απλά δεν ήθελαν…και τώρα βέβαια που κύλισαν οι παραπόταμοι ΔΕΝ θέλω εγώ!
Α.Α.Α
από το υπό έκδοση βιβλίο μου:
« Το....άγραφο ημερολόγιο ενός κοσμοκαλόγερου»
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ «ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΤΑΔΙΟ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ ΖΩΗΣ»
«Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής…»
(Αποκάλυψη Ιωάννη Β’ 10)
Έτσι χάνονται οι άνθρωποι (μαζί τους κι εγώ…) μέσα στην εικονικότητα του διαδικτύου. Πεθαίνουν κι ανασταίνονται σαν εκείνο το παλιό παιχνίδι «κόλαση ή παράδεισος»…έτσι με ένα «κλίκ-διαγραφής», χάνονται ή δοκιμάζονται ή επιδοκιμάζονται οι σχέσεις των ανθρώπων Κενοτάφια φεϊσμπουκικά…όσων έχουν φύγει από τη ζωή. Μόνο οι φωτογραφίες τους μένουν και λέξεις μετέωρες ή κενές ! Ναι.Τα λόγια δεν έχουν τελωνείο. Τοκίζονται σαν καταθέσεις προ…. κι εξοφλούνται στο διάβα του χρόνου με ανάπηρους βηματισμούς .
Ίσως ποτέ δεν υπήρξε αγάπη ουσιαστική στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Ποίος κράτησε ή αθετεί τον όρκο του ή το λόγο του….(Βλέπω παράλληλα κι αναρτήσεις μελιστάλακτων «δήθεν». Διαβάζω ακόμη και για τις φιλοδοξίες των πολιτικών μας και θαυμάζω πως ο «Θεός» του διαδικτύου τα έφτιαξε όλα με τόση σοφία)! Κι έτσι ξαφνικά μια μέρα, διαπιστώνουμε ότι λέξεις δεν σώζουν καμιά συνέχεια του εφήμερου βίου !Στροβιλιζόμαστε στη μικρή καθημερινότητα μας απαθείς θεατές –ακροατές μιας μονοδιάστατης πραγματικότητας που ηχεί αχαρακτήριστη στου εφήμερου την πλήξη.
Ναι…! «Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…»
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού.
Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη…
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη .Δείξτε μου ότι κάνω λάθος!
Αφορμή για τα παραπάνω μου έδωσε το βιβλίο του Alexis Carell «ο άνθρωπος αυτός ο άγνωστος» που το είχα μελετήσει και σε εφηβική ηλικία! Η ερώτηση μετέωρη παραμένει κατά πόσο τελικά ο άνθρωπος παραμένει άγνωστος στον εαυτό ή στο περιβάλλον του..δηλαδή δεν γνωρίζουμε “τι είμεθα” (υλικά ,πνευματικά) ή δεν θέλουμε να γνωρίσουμε ή δεν μας συμφέρει να ψάξουμε στο βάθος ή να γνωρίσουμε την άγνωστη πλευρά του. Η πνευματική γαλήνη είναι το μόνο που μπορεί να μας φρενάρει(;)σε ένα μελαγχολικό κόσμο που σαστίζει με όσα βλέπει ή ακούει.Τελικά ενημερωμένος είναι μόνο ο θλιμμένος πολίτης;
(Ο Alexis Carrel ήταν Γάλλος χειρουργός και βιολόγος με αμερικανική υπηκοότητα. Γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1873. Ασχολήθηκε με την συρραφή των αιμοφόρων αγγείων, με τις μεταμοσχεύσεις οργάνων και ιστών και με την επιβίωση των κυττάρων, των ιστών και των οργάνων έξω από το σώμα. Το 1936 εξέδωσε το περίφημο βιβλίο του Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος. Το 1941 ίδρυσε στο Παρίσι το Ίδρυμα για τη μελέτη των ανθρώπινων προβλημάτων. Πέθανε στις 5 Νοεμβρίου του 1944. Άλλα έργα του είναι: Σκέψεις για τον άνθρωπο και τη ζωή, Προσευχή κ.ά. Το 1912 τιμήθηκε με το Νόμπελ της Ιατρικής «σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στη συρραφή των αγγείων και στη μεταμόσχευση των αιμοφόρων αγγείων και των οργάνων).
Α.Α.Α
ΑΝΤΕΧΩ….
(ένα κείμενο με πολλές άγνωστες λέξεις για πολλούς, σε«δύσκολες»μέρες.
(ένα κείμενο με πολλές άγνωστες λέξεις για πολλούς, σε«δύσκολες»μέρες.
Μεγαλώνοντας κανείς πρέπει ή δεν πρέπει να
αλλάζει συχνά οπτικές γωνίες και να εμπλουτίζει τις εικόνες και τις γνώσεις που
αποκόμισε μεταλαμπαδεύοντας τα όλα σε άλλες συνειδήσεις;
Σε μια εποχή που διεκδικεί άλλα μοντέλα διαβίωσης ,η μονολιθικότητα, ο ρατσισμός κι ότι συνεπάγεται είναι άραγε μια τεράστια παγίδα για τον ανυποψίαστο; Βέβαια οι εξουσίες άγονται και φέρονται αναλόγως ώρας και ορέξεως, απρόσκοπτα με την ψευδαίσθηση ότι ένα άλλο είδος χειρισμού των περιστάσεων να είναι αποτελεσματικότερο.
Κι έτσι ο κόσμος συνεχίζει να ζει με την απατηλά οράματα και ψευδαισθήσεις και για όλα είναι ασφαλής και σίγουρος ακόμα και για τους «προστάτες»του. Βέβαια ο προστάτης ως ασθένεια στις προχωρημένες ηλικίες θεραπεύεται, αλλά τέτοιες προστασίες στο στρατηγικό βάθος του μέλλοντος μπορεί να είναι μια πρόφαση για όλεθρο… Διατελέσατε σε υψηλόβαθμα πόστα και συνκυβερνώντες κυβερνώντες ως σιωπηλοί συνένοχοι στα μεγαλύτερα δημόσια εγκλήματα με διάφορους τρόπους, ακόμα και συγκαλύπτοντας μεγαλοαπατεώνες ..κι ιδού που έχουμε φτάσει κοινωνικά.Να τρέμουμε από πόσους άχρηστους αγράμματους κι αστοιχείωτους..κι εμείς και τα παιδιά μας. Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου.
Σκέφτομαι..αναλογίζομαι και τους καλλιτέχνες της κλίκας σας που εμπλέκονται με την πολιτική! Παρακολουθώ τις εξελίξεις..τα σούρτα φέρτα.. με το κατοχικό καθεστώς…τα εκατομμύρια που διακινούνται εκεί ….στα ενεχυροδανειστήρια της υπομονής και ..όποιας αξιοπρέπειας μας απέμεινε. Εκεί στην πράσινη γραμμή, στη διαχωριστική γραμμή του Αττίλα..που μπορούν ακόμα να κοιτάνε στα μάτια την μάνα του αγνοούμενου, τον πατέρα του σκοτωμένου, τα χωριά τις πεδιάδες, τον Πεναταδάκτυλο με την τουρκική σημαία στα σπλάχνα του ..επιβεβαιώνοντας την κατοχή τον όλεθρο των Ελλήνων της Κύπρου!
Σε μια εποχή που διεκδικεί άλλα μοντέλα διαβίωσης ,η μονολιθικότητα, ο ρατσισμός κι ότι συνεπάγεται είναι άραγε μια τεράστια παγίδα για τον ανυποψίαστο; Βέβαια οι εξουσίες άγονται και φέρονται αναλόγως ώρας και ορέξεως, απρόσκοπτα με την ψευδαίσθηση ότι ένα άλλο είδος χειρισμού των περιστάσεων να είναι αποτελεσματικότερο.
Κι έτσι ο κόσμος συνεχίζει να ζει με την απατηλά οράματα και ψευδαισθήσεις και για όλα είναι ασφαλής και σίγουρος ακόμα και για τους «προστάτες»του. Βέβαια ο προστάτης ως ασθένεια στις προχωρημένες ηλικίες θεραπεύεται, αλλά τέτοιες προστασίες στο στρατηγικό βάθος του μέλλοντος μπορεί να είναι μια πρόφαση για όλεθρο… Διατελέσατε σε υψηλόβαθμα πόστα και συνκυβερνώντες κυβερνώντες ως σιωπηλοί συνένοχοι στα μεγαλύτερα δημόσια εγκλήματα με διάφορους τρόπους, ακόμα και συγκαλύπτοντας μεγαλοαπατεώνες ..κι ιδού που έχουμε φτάσει κοινωνικά.Να τρέμουμε από πόσους άχρηστους αγράμματους κι αστοιχείωτους..κι εμείς και τα παιδιά μας. Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης. Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου.
Σκέφτομαι..αναλογίζομαι και τους καλλιτέχνες της κλίκας σας που εμπλέκονται με την πολιτική! Παρακολουθώ τις εξελίξεις..τα σούρτα φέρτα.. με το κατοχικό καθεστώς…τα εκατομμύρια που διακινούνται εκεί ….στα ενεχυροδανειστήρια της υπομονής και ..όποιας αξιοπρέπειας μας απέμεινε. Εκεί στην πράσινη γραμμή, στη διαχωριστική γραμμή του Αττίλα..που μπορούν ακόμα να κοιτάνε στα μάτια την μάνα του αγνοούμενου, τον πατέρα του σκοτωμένου, τα χωριά τις πεδιάδες, τον Πεναταδάκτυλο με την τουρκική σημαία στα σπλάχνα του ..επιβεβαιώνοντας την κατοχή τον όλεθρο των Ελλήνων της Κύπρου!
ΤΕΧΝΗ και ΧΡΗΜΑ
Ένας εκρηκτικός συνδυασμός. Μια σχέση έλξης - άπωσης. Εδώ και αιώνες το χρήμα ορίζει την τέχνη αλλά και η τέχνη συχνά δίνει τις κατευθύνσεις τις οποίες αυτό θα ακολουθήσει. Βέβαια όταν με τρόπο απότομο «κοπούν» και μάλιστα απροειδοποίητα..οι παροχές... τότε μου έρχονται στο μυαλό πολλά και διάφορα που στην πορεία μου έχω βιώσει.Εκ των προτέρων ξαναλέω ότι αισθάνομαι πλήρης σε όλες τις εκδοχές του βίου μου και δεν διακατέχομαι από κανένα σύνδρομο πλην εκείνου που έχει να κάνει με το έργο μου και το υπερασπίζομαι όπως κάνει κάθε έντιμος πατέρας για τα παιδιά του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το γνωστό φλερτ τέχνης και χρήματος… Η Τέχνη είναι για τους λίγους! Η Μεγάλη Τέχνη είναι για τους πολλούς! Διαλέξτε και πάρτε… το σύμπτωμα είναι σοβαρό κι επικίνδυνο… μια αρρώστια διασπώμενη σε χώρες όπου ζει η λήθη κι ημιμάθεια.
Γι αυτό καλού κακού πρέπει να γνωρίζετε εκ των προτέρων τι κάνετε, γιατί το κάνετε και πως το κάνετε..για να μην βρεθείτε κι εκτεθειμένοι στον κόσμο, που άμα πρόκειται να δώσουν 30 και 50 ευρώ για μια «ντίβα» τρέχουν πάραυτα, ενώ έχουν πάντα απαίτηση στις εγχώριες παραγωγές-να έρχονται ..(για πέντε ευρώ…) τζάμπα. Κι όμως μέχρι το 1900 η τέχνη ήταν άμεσα ταγμένη στην υπηρεσία της κοινωνίας. Ας πούμε δεν υπήρχε η Τέχνη για την Τέχνη, τέχνη για τον καλλιτέχνη, ή Τέχνη από ειδικούς!.. Κι ο καλλιτέχνης εργαζόταν για κάποιους…. Εκκλησία ,Δήμο ,το κοινό, τον ¨Μαικήνα¨… και μάλιστα αν το αποτέλεσμα της δουλειάς του δεν ήταν καλό, δεν έπαιρνε κι άλλη παραγγελία.(Εδώ βέβαια τίθεται και το ερώτημα προς τα "κέντρα των αποφάσεων" ..για το ποιος είναι τελικά ο παράγοντας, ποιός π.χ αποφασίζει ποιος είναι ο καλός ή όχι δημιουργός και με τι πρίσματα κόβεται και διανέμεται η πίτα ανάλογα)!!!
Η εξάρτηση αυτή φυσικά ήταν δουλεία ξέρουμε πολύ καλά τι τραβούσαν ο Χαϋντ με τους Εστερχάζι ή ο Ρέμπραντ με τους Γραμματείς και Φαρισαίους και με την ασχετοσύνη όσων κόπτονται περί των γραμμάτων και των τεχνών
Ήρθε ο καιρός με όλα αυτά που συμβαίνουν σε καιρό πανδημίας με ποία λογική και ακόμα περισσότερο με ποια αισθητική, το Κράτος, ο εκφραστής μιας ολόκληρης κοινωνίας θα συνεχίσει να επιλέγει κάποιους τρόπους συγκεκριμένους για όσους κάποτε ξόδεψαν από τα υστερήματα τους ή έδωσαν τον εαυτό τους για αυτόν τόπο, χωρίς να έχουν βάλει στην τσέπη τους ούτε σεντ….
«Ο Πολιτισμός δε γίνεται με προσποιημένο ή μη χαμόγελο, με κέφι και καλή καρδιά. Θέλει γνώση και διοίκηση, οργανωτικές ικανότητες, μέθοδο, πρόγραμμα, μέθοδο και κυρίως μυαλό..».Βεβαίως και χρήματα. Η πρώτη ικανότητα ενός καλού μάνατζερ είναι να βρίσκει τους τρόπους και τους πόρους. Κι αν δεν κάνει …να παραιτείται, γιατί με 0,5% δεν γίνεται πολιτισμός ούτε για τους καφέδες που πίνετε δε φτάνουν.. (εκτός αν δεν ενδιαφέρει το έργο, αλλά το αξίωμα)!Τώρα θα μου πείτε ποιος αρμόδιος ή ενδιαφερόμενος συγκινήθηκε ή παραιτήθηκε μια η δυο φορές για όλες τις μέχρι σήμερα ασκήμιες και τους ερασιτεχνισμούς;
Φοβού λοιπόν τους ερασιτέχνες-και δη τους ενθουσιώδεις. Μόνο για την ανύπαρκτη υποδομή και την πολιτιστική ασφυξία αυτού του τόπου, για να σωθεί το όνομα και η υστεροφημία( 
ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση. Ας το σκεφτούν καλύτερα επιτέλους … αυτός, αυτή ή οι άσχετοι που ζητούν καθεκλογικώς πολυθρόνες-θρόνους.Ας αναπτύξουν περισσότερο την διαίσθηση ή τις γνώσεις τους στον τομέα αυτό.
ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση. Ας το σκεφτούν καλύτερα επιτέλους … αυτός, αυτή ή οι άσχετοι που ζητούν καθεκλογικώς πολυθρόνες-θρόνους.Ας αναπτύξουν περισσότερο την διαίσθηση ή τις γνώσεις τους στον τομέα αυτό.Εμείς οι δημιουργοί.... υπάρχουμε πεισματικά και θα δημιουργούμε παντού…. και θα πολεμούμε πάντα την τσαπατσουλιά, την προχειρότητα. Για επεξεργαστείτε μας καλά, και δείτε μας με άλλο πρίσμα..κι ας μην λιβανίζουμε το νερόλακκο σας..που όλα τα αλέθει για το δήθεν γενικότερο καλό... !
Τα έργα μας σαφώς μιλούν καλύτερα από τα λόγια …!
Υ.Γ:«Στη φύση δεν υπάρχουν ούτε ανταμοιβές, ούτε τιμωρίες. Υπάρχουν συνέπειες.»
Robert G. Ingersoll (1833-1899)
ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ…
Καλύτερα να μην μιλάς .Η εκφορά λόγων, όσων δεν ακούστηκαν τελικά, ηχεί μέσα από το τρίξιμο των δοντιών ,μέχρι να σπάσουν τα έμβολα και οι αερογραφίες … της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.Η θεωρία παιγνίων περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων.Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα; H ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Ίσως μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Αυτό ως ένα σημείο είναι φυσικό, όμως σε τελική ανάλυση πάντα τα πιο απλά και βασικά πράγματα είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία; Μεταχειρίζομαι; Κάνω χρήση; Εκμεταλλεύομαι; Η χώρα της χυδαιότητας της φαυλότητας και την αρπακτικότητας πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατείται.
Γι αυτό μην πολυμιλάς σε πλατείες ,μπαλκόνια και θώκους και κυρίως μην κοιτάς μακριά. Αυτό είναι σύνδρομο πολιτικού ανδρός..και τέτοιες καταστάσεις αρέσουν πολύ σε πολλούς! Ναι, δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Μια παρουσία είναι πάντα εκεί που αρχίζουν οι σκέψεις. Σ’ αυτό χωράνε πολλοί και πολλές που σήμερα καμώνονται ότι έχουν ΅γούστο΅ κι απόψεις για θέματα γενικότερης αισθητικής εξαπολύοντας λίθους (ή βαρέλες..ενίοτε αλλά την κυπριακήν έκφραση), ανάμεσα σε άλλες μωροφιλοδοξίες τους..Τις προάλλες σκέφτηκα ότι στην εποχή μας καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί γενικότερα στο τι λέμε! Βλέπετε δύσκολοι καιροί με αμφιρρέποντες και τόσους “Kολοσσούς κουλτούρας”..που κάτω από όλα αυτά, κρύβονται ενίοτε ΅συμφέροντα ΅ οικονομικής φύσεως ;.Όλοι εμείς που υπηρετούμε μουσικά τον γραπτό Λόγο , είμαστε παραγωγικοί… και γενικότερα εκδίδουμε τα βιβλία μας, (γιατί χρειάζεται και ταλέντο ,τόλμη..και χρήμα γι αυτό…), πιστεύουμε ότι κάθε εποχή διεκδικεί τη δική της ανάσα στον παγκόσμιο παραλογισμό της γενικότερης παράκρουσης σε πολλούς τους τομείς της ζωής…
Πολλά λέγονται και περισσότερα ακούγονται αυτό τον καιρό. Πρόκειται για ΅λόγια του αέρα΅. Ίσως μάλιστα μου αντιτάξετε διάφορα προσχήματα και χαρακτηριστικά.Ωστόσο μια γλωσσική εγκράτεια δεν έβλαψε ποτέ κανένα!
ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
(το κειμενάκι αυτό που μ’
απέλυσε από τον «άτιμο έντυπο» βίο μου πριν από χρόνια…)
Κάποιος μεγάλος Άγγλος
ευφυολόγος και συγγραφέας είχε πει κάποτε ότι «αν θέλεις να κάνεις κάτι να μην
υπάρχει, μη μιλάς γι' αυτό». Μήπως κάνουν το ίδιο οι κάθε φορά αναρμόδιοι «αρμόδιοι»
μας, εναντίον των δημιουργών; Ακόμα και αν δεχτούμε ότι αυτό δεν γίνεται
επίσημα προγραμματισμένα, μπορεί να μην είναι και συμπτωματική ή
τόση αδιαφορία ή σιωπή τους. Τι φοβούνται
αλήθεια; Γιατί ενώ επιζητούν τη συμβολή σου σε τελική ανάλυση φαίνεται
πως πάντα έτσι ήταν αυτή η ιστορία…. όσα
πιο πολλά ξέρεις τόσο δεν σε θέλουν στα
πόδια τους.(τα γνωρίζω πολύ καλά αυτά
όλα τα συστήματα ). Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση κλπ..κλπ… είναι τα αγαπημένα -μα και
γνήσια-παιδιά του συστήματος. Όσο κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτή τη
στιγμή μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, είναι σίγουρα εκτός των άλλων
εργαλεία αποφασιστικής σημασίας, για την άσκηση εξουσίας. Μ' αυτήν
ελέγχεται αποτελεσματικά ή κοινή γνώμη, επηρεάζονται απόψεις, διαμορφώνονται
τάσεις κατασκευάζονται αντιδράσεις, αισθήματα, ή ανάγκες και παράγεται η πρέπουσα φιλοσοφία και ή τρεχούμενη κουλτούρα.
Προστατεύεται, στεγανοποιείται, επιχορηγείται, και πρόσθετα εισπράττει
και χαράτσι από το λαό πού είναι παγιδευμένος από τους μηχανισμούς έτσι ώστε να
μην μπορεί να αντιδράσει.
Όλα αλλάζουν σήμερα. Υπάρχει αστάθεια και συνεχής αλλαγή σε όλες τις δομές τις ανθρωπότητας. Η συνεχής αλλαγή είναι η καθημερινότητα της κοινωνίας μας, το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς. Γίνεται εμείς να εμμένουμε στο «εγώ δεν αλλάζω» με πείσμα και εγωκεντρισμό; Θέλει κόπο! Πολύ κόπο η αλλαγή..και πόνο πολλές φορές. Είναι δύσκολη διαδικασία να «ξεφορτώσουμε» όλα αυτά που κουβαλάμε, όλα αυτά που μας έμαθαν - είναι πολλά τα χρόνια που κουβαλάμε..έτσι κι η αλλαγή αργεί να έρθει. Άσε που το να κοιτάμε τον εαυτό μας, να τον παρατηρούμε και να αλλάζουμε ότι δεν μας αρέσει είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με τους άλλους αφού είναι το πιο εύκολο πράγμα.
Όλα αλλάζουν σήμερα. Υπάρχει αστάθεια και συνεχής αλλαγή σε όλες τις δομές τις ανθρωπότητας. Η συνεχής αλλαγή είναι η καθημερινότητα της κοινωνίας μας, το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς. Γίνεται εμείς να εμμένουμε στο «εγώ δεν αλλάζω» με πείσμα και εγωκεντρισμό; Θέλει κόπο! Πολύ κόπο η αλλαγή..και πόνο πολλές φορές. Είναι δύσκολη διαδικασία να «ξεφορτώσουμε» όλα αυτά που κουβαλάμε, όλα αυτά που μας έμαθαν - είναι πολλά τα χρόνια που κουβαλάμε..έτσι κι η αλλαγή αργεί να έρθει. Άσε που το να κοιτάμε τον εαυτό μας, να τον παρατηρούμε και να αλλάζουμε ότι δεν μας αρέσει είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με τους άλλους αφού είναι το πιο εύκολο πράγμα.
Υ.Γ: Συγχαρητήρια για τον
κόπο που βάζεις και που ασχολείσαι με εσένα. Είναι σπουδαία υπόθεση. Και μην
ανησυχείς ο δρόμος που διάλεξες σε πάει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω..δεν θα
μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Συνέχισε….
ΕΝΑΣ ΡΕΜΠΕΣΚΕΣ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΚΟΥΚΟ ΠΟΥ ΕΦΑΓΕ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ….
Το θέμα είναι ότι άρχισαν να έχουν φωνή και τα παντός είδους ζαρζαβατικά. Μάλιστα… Αγράμματοι επιστήμονες της παράγκας και του παχνίου. Ψευτοπροφήτες , με ύφος πολιτικού ανδρός που βλέπει εκατό καρδινάλιους να ξερογλύφονται ταυτοχρόνως…Πολιτικάντηδες,που σέρνονται πίσω από τον κάθε ρεμπεσκέ.(Συνώνυμο της λέξης «αλήτης» είναι και η λέξη «ρεμπεσκές» που χαρακτηρίζει τους αργόσχολους και τους «ρέμπελους»).Δήθεν πουλάνε φιλίες και υπόσχονται ψήφους ενίοτε..με ανταλλάγματα …αφού τακτοποιήσουν τους οικείους τους σε θεσούλες,που με το χρόνο γίνονται θρόνοι! Ξέρω πολλούς τέτοιους υπαλλήλους,κολοσσούς ασχετοσύνης κι απόφοιτους της ανωτάτης γλυφτοταμειακής απολαβής,παλαιότερων κλιμακίων στο Σεράϊ. Σέρνονται πάντα σαν σκώληκες του ύψους και του βάθους, αναλόγως ώρας κι ορέξεως.. Στην κωλότσεπη τους κάθονται σε παχουλά πορτοφόλια κι έχουν άποψη για όλους και για όλα. Αυτούς λοιπόν, τους αναγνωρίζεις από μακριά. Έχουν συγκεκριμένη μπόχα ενώ στη γλώσσα τους κρύβουν χαυλιόδοντες δηλητήριο.Άσε δε που σέρνονται κι εγκλωβίζουν τα θύματα τους σαν καταφερτζήδες,, με παινέματα, κολακείες κι ..άλλα κόλπα.
Βέβαια στην εποχή μας μερικοί άνθρωποι δεν έχουν το Θεό τους…. Μερικοί πρώην Θεοί δεν έχουν τους ανθρώπους τους. Παρ’όλα αυτά Θρησκεία και Δημοκρατία δεν κινδυνεύουν
Προσωπικά δεν κάνω ποτέ χειραψίες μαζί τους. Σήμερα άραγε πόσες τέτοιες χειραψίες έχεις κάνει; Mέτρησες τα δάκτυλα σου;
Βέβαια στην εποχή μας μερικοί άνθρωποι δεν έχουν το Θεό τους…. Μερικοί πρώην Θεοί δεν έχουν τους ανθρώπους τους. Παρ’όλα αυτά Θρησκεία και Δημοκρατία δεν κινδυνεύουν
Προσωπικά δεν κάνω ποτέ χειραψίες μαζί τους. Σήμερα άραγε πόσες τέτοιες χειραψίες έχεις κάνει; Mέτρησες τα δάκτυλα σου;
Σ’ αυτές τις κοινωνίες ζούμε δυστυχώς..
ΕΙΝΑΙ…
Το «είναι», αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, στο βάθος, και το οποίο τις περισσότερες φορές επιδιώκουμε να κρύπτουμε επιμελώς…Υπάρχει μιά διαφορά μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Το «φαίνεσθαι» είναι το εξωτερικό, αυτο που θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι για μάς, αυτό που εμείς αφήνουμε να αντιληφθούν οι άλλοι.( Το τραγικό τέλος του Νάρκισσου όμως είναι αυτό που κάνει την ιστορία του πολύ ενδιαφέρουσα και εξαιρετικά αλληγορική. Μια μέρα, καθώς περιφερόταν στον ποταμό ο Νάρκισσος πρόσεξε το είδωλό του στο νερό. Ήταν το πιο όμορφο πρόσωπο που είχε δει. Θεωρώντας πως αυτό που έβλεπε ήταν άλλη μία από τις νύμφες που τον κυνηγούσαν, ερωτεύτηκε σφόδρα το είδωλό του και καθόταν με τις ώρες και το θαύμαζε, ενώ ταυτόχρονα παραπονιόταν που το πρόσωπο μέσα στο νερό δεν του έλεγε τίποτα, αλλά μόνο τον κοιτούσε…)
Ωστόσο…η Φιλοσοφία μας διδάσκει για κάποιες συμπεριφορές και φαινόμενα που συμβαίνουν και τα βλέπουμε γύρω μας. Τα φαινόμενα αυτά μπορεί να υπάρχουν και να είναι αληθινά. Έχουμε τότε το «Αληθές φαίνεσθαι». Τις περισσότερες φορές τα φαινόμενα μπορεί να είναι «κατασκευασμένα». Δηλαδή σκοπίμως ψεύτικα .
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έλεγε:
«Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το είναι κι όχι το φαίνεσθαι». Έτσι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας! Η εγωιστική και αφελής επιδίωξη των ανθρώπων να βρεθούν έστω και για λίγο στο κέντρο του ενδιαφέροντος και της επικαιρότητας τους επιτρέπει να αφήνουν στο περιθώριο το μεστό σε νόημα αρχαιοελληνικό ρητό “γνώθι σαυτόν” και να διεκδικούν το δικαίωμα, ενός λεπτού δημοσιότητα…
Το φαίνεσθαι είναι μερικές φορές το ίδιο σημαντικό με το είναι. Όπως και η γυναίκα του Καίσαρα, δεν αρκεί να είναι ένας παράδεισος, αλλά και να καλλιεργεί και να συντηρεί αυτή την εικόνα προς τα έξω…Ο αγώνας θέλει κότσια με ουσιαστικές προεκτάσεις.Τελικά…το ''είναι'' η' το ''φαίνεσθαι'' μετράει;
Το «είναι», αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, στο βάθος, και το οποίο τις περισσότερες φορές επιδιώκουμε να κρύπτουμε επιμελώς…Υπάρχει μιά διαφορά μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Το «φαίνεσθαι» είναι το εξωτερικό, αυτο που θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι για μάς, αυτό που εμείς αφήνουμε να αντιληφθούν οι άλλοι.( Το τραγικό τέλος του Νάρκισσου όμως είναι αυτό που κάνει την ιστορία του πολύ ενδιαφέρουσα και εξαιρετικά αλληγορική. Μια μέρα, καθώς περιφερόταν στον ποταμό ο Νάρκισσος πρόσεξε το είδωλό του στο νερό. Ήταν το πιο όμορφο πρόσωπο που είχε δει. Θεωρώντας πως αυτό που έβλεπε ήταν άλλη μία από τις νύμφες που τον κυνηγούσαν, ερωτεύτηκε σφόδρα το είδωλό του και καθόταν με τις ώρες και το θαύμαζε, ενώ ταυτόχρονα παραπονιόταν που το πρόσωπο μέσα στο νερό δεν του έλεγε τίποτα, αλλά μόνο τον κοιτούσε…)
Ωστόσο…η Φιλοσοφία μας διδάσκει για κάποιες συμπεριφορές και φαινόμενα που συμβαίνουν και τα βλέπουμε γύρω μας. Τα φαινόμενα αυτά μπορεί να υπάρχουν και να είναι αληθινά. Έχουμε τότε το «Αληθές φαίνεσθαι». Τις περισσότερες φορές τα φαινόμενα μπορεί να είναι «κατασκευασμένα». Δηλαδή σκοπίμως ψεύτικα .
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έλεγε:
«Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το είναι κι όχι το φαίνεσθαι». Έτσι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας! Η εγωιστική και αφελής επιδίωξη των ανθρώπων να βρεθούν έστω και για λίγο στο κέντρο του ενδιαφέροντος και της επικαιρότητας τους επιτρέπει να αφήνουν στο περιθώριο το μεστό σε νόημα αρχαιοελληνικό ρητό “γνώθι σαυτόν” και να διεκδικούν το δικαίωμα, ενός λεπτού δημοσιότητα…
Το φαίνεσθαι είναι μερικές φορές το ίδιο σημαντικό με το είναι. Όπως και η γυναίκα του Καίσαρα, δεν αρκεί να είναι ένας παράδεισος, αλλά και να καλλιεργεί και να συντηρεί αυτή την εικόνα προς τα έξω…Ο αγώνας θέλει κότσια με ουσιαστικές προεκτάσεις.Τελικά…το ''είναι'' η' το ''φαίνεσθαι'' μετράει;
KANE ΠΑΙΧΝΙΔΙ…
H ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Ίσως μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Αυτό ως ένα σημείο είναι φυσικό, όμως σε τελική ανάλυση πάντα τα πιο απλά και βασικά πράγματα είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία; Μεταχειρίζομαι; Κάνω χρήση; Εκμεταλλεύομαι; Η χώρα πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατάται. Η εκάστοτε κρατούντες έχουν δημιουργήσει ένα νέο σύμπαν με 3 βασικούς πλανήτες, της χυδαιότητας της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.
Η θεωρία παιγνίων περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων.Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα;
Αφιερώνω το παρακάτω ποίημα (που μ’ άρεσε διαβάζοντας το στο ιντερνετ, μιας ανώνυμης Ινδιάνας σε όλους εκείνους που μοιραζόμαστε το κοινό όνειρο ενός καλύτερου κόσμου, σε όλους εκείνους που στέκονται στο κέντρο της φωτιάς του ονείρου τους και δεν κάνουν πίσω.
H ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Ίσως μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Αυτό ως ένα σημείο είναι φυσικό, όμως σε τελική ανάλυση πάντα τα πιο απλά και βασικά πράγματα είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία; Μεταχειρίζομαι; Κάνω χρήση; Εκμεταλλεύομαι; Η χώρα πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατάται. Η εκάστοτε κρατούντες έχουν δημιουργήσει ένα νέο σύμπαν με 3 βασικούς πλανήτες, της χυδαιότητας της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.
Η θεωρία παιγνίων περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων.Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα;
Αφιερώνω το παρακάτω ποίημα (που μ’ άρεσε διαβάζοντας το στο ιντερνετ, μιας ανώνυμης Ινδιάνας σε όλους εκείνους που μοιραζόμαστε το κοινό όνειρο ενός καλύτερου κόσμου, σε όλους εκείνους που στέκονται στο κέντρο της φωτιάς του ονείρου τους και δεν κάνουν πίσω.
"Δε με ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις. Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς κι αν τολμάς να ονειρευτείς το να καταφέρεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά.
Δε με ενδιαφέρει πόσο χρόνων είσαι. Θέλω να ξέρω αν ρισκάρεις να φανείς κουτός για χάρη της αγάπης και των ονείρων σου.
Δε με ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω από το φεγγάρι σου. Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης, αν είσαι ανοιχτός στις προδοσίες η αν έχεις ζαρώσει από το φόβο.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις με τον πόνο το δικό σου και το δικό μου, χωρίς να τρέξεις να κρυφτείς.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις με τη χαρά τη δικιά μου η τη δικιά σου. Αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και να αφήσεις τη έκσταση να σε γεμίσει χωρίς να ανησυχείς και να πρέπει να προσέχεις να είσαι ρεαλιστής και να θυμάσαι τα όρια σου.
Δε με ενδιαφέρει αν η ιστορία που λες είναι αληθινή. Θέλω να ξέρω αν τολμάς να απογοητεύσεις κάποιον με το να είσαι ο εαυτό σου. Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να είσαι χωρίς πίστη αλλά παρόλα αυτά άξιος εμπιστοσύνης.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη και όταν δεν είναι όμορφη η μέρα.
Δε με ενδιαφέρει να μάθω πόσα λεφτά έχεις. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σηκωθείς μετά από ένα βράδυ θλίψης και απόγνωσης και να κάνεις ότι χρειάζεται να γίνει για τα παιδιά.
Δε με ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει. Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν. Θέλω να ξέρω αν μπορείς όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.
Δε με ενδιαφέρει ποιος είσαι και πως έφτασες ως εδώ. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας και και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσελήνου και στο χρυσάφι το ήλιου: Ναι είμαι άνθρωπος σημαντικός και η ζωή μου ανήκει…"
Δε με ενδιαφέρει πόσο χρόνων είσαι. Θέλω να ξέρω αν ρισκάρεις να φανείς κουτός για χάρη της αγάπης και των ονείρων σου.
Δε με ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω από το φεγγάρι σου. Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης, αν είσαι ανοιχτός στις προδοσίες η αν έχεις ζαρώσει από το φόβο.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις με τον πόνο το δικό σου και το δικό μου, χωρίς να τρέξεις να κρυφτείς.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις με τη χαρά τη δικιά μου η τη δικιά σου. Αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και να αφήσεις τη έκσταση να σε γεμίσει χωρίς να ανησυχείς και να πρέπει να προσέχεις να είσαι ρεαλιστής και να θυμάσαι τα όρια σου.
Δε με ενδιαφέρει αν η ιστορία που λες είναι αληθινή. Θέλω να ξέρω αν τολμάς να απογοητεύσεις κάποιον με το να είσαι ο εαυτό σου. Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να είσαι χωρίς πίστη αλλά παρόλα αυτά άξιος εμπιστοσύνης.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη και όταν δεν είναι όμορφη η μέρα.
Δε με ενδιαφέρει να μάθω πόσα λεφτά έχεις. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σηκωθείς μετά από ένα βράδυ θλίψης και απόγνωσης και να κάνεις ότι χρειάζεται να γίνει για τα παιδιά.
Δε με ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει. Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν. Θέλω να ξέρω αν μπορείς όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.
Δε με ενδιαφέρει ποιος είσαι και πως έφτασες ως εδώ. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας και και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσελήνου και στο χρυσάφι το ήλιου: Ναι είμαι άνθρωπος σημαντικός και η ζωή μου ανήκει…"
«Ευβουλία»
Στο έργο «Πρωταγόρας» του Πλάτωνα ο διάλογος μεταξύ του σοφιστή Πρωταγόρα και του Σωκράτη, ξεκινά στην ουσία με την ερώτηση του Σωκράτη προς τον Πρωταγόρα σε τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερος ένας μαθητής του και εκείνος του απαντά ότι σε αντίθεση με τους άλλους σοφιστές οι οποίοι διδάσκουν τεχνικές γνώσεις, όπως λογαριασμούς, αστρονομία και γεωμετρία, ο ίδιος διδάσκει στον μαθητή του την «ευβουλία» περί των οικείων του πραγμάτων, πώς να διοικεί άριστα τα του οίκου του και πώς να γίνει ικανότερος να κατευθύνει τις υποθέσεις της πόλης του με τα όσα πράττει και τα όσα λέγει. Άρα, διαπιστώνει ο Σωκράτης, υπόσχεσαι πως μορφώνεις τους άντρες σε καλούς πολίτες, και διατυπώνει τις επιφυλάξεις του αν αυτό είναι διδακτό… Παρακάτω η συζήτηση (με την έννοια της από κοινού αναζήτηση της αλήθειας) φαίνεται να γίνεται ανταγωνιστική μεταξύ των δύο σοφών ανδρών, ώσπου φτάνει σε κάποιο αδιέξοδο, ο Σωκράτης λέει πως θα αποχωρήσει, παρεμβαίνουν οι ακροατές και τίθενται κάποιοι όροι για τον τρόπο διεξαγωγής του διαλόγου, οπότε η συζήτηση ξαναρχίζει, αλλά αυτήν τη φορά με τον Πρωταγόρα ερωτών (άρα αυτόν που κατευθύνει τη συζήτηση, όπως έκανε πριν ο Σωκράτης) και τον Σωκράτη να απαντά στις ερωτήσεις του. Ο Πρωταγόρας ξεκινά λέγοντας ότι το ερώτημά του θα είναι πάλι περί αρετής, που συζητούσαν και πριν, μεταφερμένο όμως στην ποίηση. Και απαγγέλει κάποιους στίχους από μια ωδή του Σιμωνίδη:
«Δύσκολο αλήθεια να γενή άνθρωπος αγαθός / τετράγωνος στα χέρια και στα πόδια και στο νου / δίχως ψεγάδι να είναι καμωμένος».....
Αφορισμοί,απελπισία,γνώμες.σκοτάδι και οι βαστάζοντες τα κομφετί και τις σερπαντίνες κι ας μην είναι εποχή αποχής και νηστείας…Είναι καιρός αναθεωρήσεων;Καιροί ανημπόριας; Όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες πύρινων λογύδριων συνεχιστές φτωχών ψαράδων της Γαλιλαίας τι έχουν να μας αντιπροτείνουν. Μέσα μου η αιώνια κόλαση που ηχούν τα λόγια του φιλοσόφου…. « Όταν ζείς κάθε μέρα σαν νά ναι η τελευταία τότε δεν μένει τίποτα για την επόμενη. Και ενώ η τελευταία μέρα είναι μόνο μία, οι επόμενες είναι πολλές, πάρα πολλές. Η μιζέρια του σήμερα είναι η απρονοησία του χθες».Πίσω από κλειστές πόρτες και ασυμφωνίες που δεν τηρήθηκαν ποτέ,το άβατον .Κι απ’ την άλλη όχθη ο αρχαίος φωνάζει: «ευβουλία» περί των οικείων του πραγμάτων, πώς να διοικεί άριστα τα του οίκου του και πώς να γίνει ικανότερος να κατευθύνει τις υποθέσεις της πόλης, της χώρας του , του πλανήτη κλπ…. με τα όσα πράττει και τα όσα λέγει…
Τελικά αυτές οι απέραντες επιχειρήσεις και τα μαυσωλεία τους που μέσα τους ανατρέφονται κάθε καρυδιάς καρύδι..καιρός για αναθεωρήσεις και απολύμανση! Ή καλύτερα σκούπα και φτυάρι και μάλιστα χωρίς ανακυκλώσεις.Στην Αιώνια βασιλεία των ουρανών η σιδεροκουτάλα θέλει γερά μπράτσα για τους υποψηφίους βαστάζοντες.
«Παγιδευμένοι σ' εκείνο το σύμπαν, σ' ένα κόσμο εικονικών σκιών!”….Τι θέλουν να κάνουν μέσα από το ονείρεμα αν δεν είναι συνειδητό; Να μας κλέβουν την ψυχή, όσοι έχουμε ψυχή».
Στην εποχή της κρίσης, καθώς γύρω σφίγγει ο κλοιός, αρχίζουν ένας ένας να κρίνονται όλοι: ποιος είναι καλός φίλος, ποιος είναι καλός σύντροφος, ποιος είναι καλός συνεργάτης, ποιος είναι καλός εργοδότης, ποιος είναι καλός γείτονας, ποιος είναι καλός συμπολίτης, o καλός χριστιανός... Στα εύκολα όλοι είμαστε καλοί, στα δύσκολα κρινόμαστε όλοι… Και ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι στην πράξη «να γίνεις στ’ αλήθεια καλός» –έστω για λίγο, αν παραστεί ανάγκη.
ΑΥΤΗ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ
ΜΟΧΘΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΧΟΡΤΑΓΩΝ ΘΗΡΙΩΝ.
(..και καθόλου αθώες περιστέρες...δεν είναι)
(..και καθόλου αθώες περιστέρες...δεν είναι)
(Αν δεν είναι
μοχθηρία, τότε είναι ίσως πλήρης αδιαφορία για τα πάθη της... της αγριομέλισσας
και εγχέει ακαριαία τα αυγά της στο εσωτερικό της.(Κ.Β)
Δεν μπορείς να πας
μπροστά ποτέ αν δεν μάθεις να δέχεσαι τη νίκη και την ήττα σου με τον ίδιο
τρόπο…”O άνθρωπος με την ανθρωποκεντρική του σκέψη βλέπει πολλή μοχθηρία. Αν
δεν είναι μοχθηρία, τότε είναι ίσως πλήρης αδιαφορία για τα πάθη της ζωής. Ή
μπορεί να είναι κάτι σαν ερασιτεχνισμός, σαν απειρία και χοντροκοπιά στην
κατασκευή της ζωής, όλα είναι πιθανά.” Φαίνεται λοιπόν πως η μοχθηρία βαδίζει
με την ανθρωπότητα χέρι-χέρι, αφού ήδη από την αρχαιότητα ιστορικές φιγούρες
αιματοκύλησαν τον κόσμο, ο καθένας για τους λόγους του.
Ο αρχαίος Αριστοτέλης, αναφερόμενος στις έωλες παθογένειες που αποσταθεροποιούν (και τελικά διαβρώνουν) τη δημοκρατία, προσδιορίζει ως πρωταρχικό συντελεστή την οικονομική κατάπτωση και την εξ αυτής πενία των λαϊκών στρωμάτων. Τονίζοντας συναφώς (με αποδέκτες τους πολιτικούς άρχοντες) ότι: «Χρη τον αληθώς δημοτικόν οράν, όπως το πλήθος μη λίαν άπορον η. Τούτο γαρ αίτιον του μοχθηράν είναι την δημοκρατίαν. Τεχναστέον ουν, όπως η ευπορία γένοιτο χρόνιος...».Μόνο μυωπάζοντες (ή ενδεχομένως εθελότυφλοι) δεν το βλέπουν και δεν το αντιλαμβάνονται. Και η φυσική προέκταση του αριστοτελικού σκεπτικού ανάγει σε πλειάδα ζοφερών παραγώγων κι επικινδύνων υποτροπών. Είναι πίστη της Εκκλησίας μας ότι ο Υιός του Ανθρώπου «φανερώθηκε για να καταργήσει τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιω. 3,8). Ένα τέτοιο παράδειγμα θεραπείας και απελευθέρωσης ανθρώπου υποταγμένου…
Καλού κακού έχετε το νου σας!
Ο αρχαίος Αριστοτέλης, αναφερόμενος στις έωλες παθογένειες που αποσταθεροποιούν (και τελικά διαβρώνουν) τη δημοκρατία, προσδιορίζει ως πρωταρχικό συντελεστή την οικονομική κατάπτωση και την εξ αυτής πενία των λαϊκών στρωμάτων. Τονίζοντας συναφώς (με αποδέκτες τους πολιτικούς άρχοντες) ότι: «Χρη τον αληθώς δημοτικόν οράν, όπως το πλήθος μη λίαν άπορον η. Τούτο γαρ αίτιον του μοχθηράν είναι την δημοκρατίαν. Τεχναστέον ουν, όπως η ευπορία γένοιτο χρόνιος...».Μόνο μυωπάζοντες (ή ενδεχομένως εθελότυφλοι) δεν το βλέπουν και δεν το αντιλαμβάνονται. Και η φυσική προέκταση του αριστοτελικού σκεπτικού ανάγει σε πλειάδα ζοφερών παραγώγων κι επικινδύνων υποτροπών. Είναι πίστη της Εκκλησίας μας ότι ο Υιός του Ανθρώπου «φανερώθηκε για να καταργήσει τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιω. 3,8). Ένα τέτοιο παράδειγμα θεραπείας και απελευθέρωσης ανθρώπου υποταγμένου…
Καλού κακού έχετε το νου σας!
Είναι το ταλέντο εξυπνάδα? Σίγουρα όχι. Η γενική εξυπνάδα είναι σίγουρα χρήσιμη (και εν μέρει μετρήσιμη με το IQ) όμως το κάθε είδους ταλέντο είναι κάτι εξειδικευμένο. Δε νομίζω να υπάρχουν πραγματικά πολυτάλαντοι άνθρωποι. Μάλλον έχουν μια ιδιαίτερη εξυπνάδα που τους επιτρέπει να κάνουν πολλά πράγματα πολύ καλά. Άλλο όμως είναι το ταλέντο. Πόσο δυσάρεστο είναι να έχει κανείς αρρώστια με κάτι χωρίς να έχει την ανάλογη κλίση σε αυτό. Οι άνθρωποι επιδίδονται σε τέτοια πειράματα στον τομέα της τέχνης συχνά. Δεν υπάρχει μεγάλο ταλέντο χωρίς μεγάλη δύναμη θέλησης και προσπάθειας. Σε εποχές φτώχειας πνευματικής μόνο η Τέχνη μας λυτρώνει από την παράνοια, την ανασφάλεια και την συναισθηματική απομόνωση. Το ταλέντο είναι η έμφυτη ανάγκη για έκφραση. Όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η ανάγκη τόσο καλύτερος και δημιουργικότερος είναι ο καλλιτέχνης, γιατί τόσο πιο προσωπικό είναι το έργο που δημιουργεί. Όμως για να δημιουργήσει, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα θαυμαστά αυτά εργαλεία, πρέπει πρώτα να περάσει από επίπονα και χρονοβόρα στάδια εκμάθησης. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Όσους ο κόσμος λανθασμένα αποκαλεί ταλέντα είναι άνθρωποι που ένιωσαν τόσο μεγάλη την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από τη μουσική και τις άλλες τέχνες, που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στο να τη μάθουν, να τη νιώσουν, να την αγαπήσουν και να θυσιάσουν ένα μέρος του εαυτού τους για αυτή. Δεν υπάρχει μαγεία, μόνο αγάπη, πόνος και σκληρή, αλλά διασκεδαστική, δουλειά. Ανταμοιβή; Η λύτρωση με την απελευθέρωση των συναισθημάτων μέσα από ήχους, χρώματα και ποίηση. Στην εποχή μας οι άνθρωποι αλλάζουν αποφάσεις και γούστα με ταχύτητα φωτός. Πειραματίζονται γιατί έχουν την επιθυμία να βρεθούν στο επίκεντρο της δημοσιότητας ..έστω για 3 λεπτά!
Μια από τις προαιώνιες συζητήσεις-διαφωνίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι το αν γεννιόμαστε με κάτι ή γινόμαστε στην πορεία. Αν δηλαδή ένα χαρακτηριστικό (προσωπικότητα, ταλέντο, διαταραχή κτλ.) είναι έμφυτο χαρακτηριστικό, γραμμένο στον γενετικό μας κώδικα, κληροδοτημένο ή όχι από προγόνους, ή αν αποτελεί δημιούργημα της άσκησης επιρροών από το περιβάλλον μας. Η κλίση, για να οδηγήσει σε υψηλότατη επίδοση, χρειάζεται εξάσκηση. Πολλή εξάσκηση. Και η εξάσκηση χρειάζεται αφοσίωση και πειθαρχία.
Σ’ αυτούς αναφέρομαι και μόνο! Οι υπόλοιπες δικαιολογίες είναι απλά ανυπόστατες…
(Το ταλέντο ωριμάζει μες στη σιγή, ο χαρακτήρας ατσαλώνει μες στις θύελλες της ζωής….) Γκαίτε
ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ …ΛΟΓΙΑ…
(αφιερωμένο σε κείνους-ες που πρέπει τους...)
Σε μια εποχή όπου κυρίαρχη θέση κατέχουν τα παχιά λόγια, οι θεωρητικές αναγωγές και προσεγγίσεις, η ακατάσχετη υποσχεσεολογία, ο άκρατος βερπαλισμός, τα περίτεχνα γλωσσικά περιτυλίγματα, τα σχήματα λόγου τα περίτρανα και φωσφορούχα δεν είναι και άσχημο να δίνουμε κάποτε χώρο και στο συλλογισμό, την εσωτερική θεώρηση των πραγμάτων, την πιο ισορροπημένη και λελογισμένη, την μετριασμένη και ισοζυγισμένη.
Ας περιορίσουμε λίγο τον χειμαρρώδη λόγο μας και ας αναλογιστούμε την έννοια της περισυλλογής, ας επεξεργαστούμε επιτέλους αυτό τον αυθόρμητο και ρηχό και ευτελή λόγο που απλά αποτελεί μια τυχαία, ``θα τολμούσα να πω ακούσια`` απλή διέγερση των φωνητικών μας χορδών που σε τίποτα δε διαφέρει από ζωώδη κραυγή, αφού και τα δύο χαρακτηρίζονται από ``μεστό`` λόγο και ``βαθύ νόημα και περιεχόμενο`` (σαρκασμός). Αυτό δηλαδή που προτείνουμε είναι μια πιο φειδωλή χρήση του λόγου που να διέπεται όμως από μια βαθύτερη νοητική διεργασία. Γι’ αυτό άλλωστε ονομάστηκε και λόγος και όχι άλογος! Η υιοθέτηση μιας τέτοιας προσέγγισης αποτελεί μια ριζοσπαστική προσέγγιση για τις μέρες μας που όμως πιστεύω ακράδαντα πως λειτουργεί καταλυτικά και καταιγιστικά στη διαμόρφωση ενός αρτιότερου ψυχισμού, μια βαθύτερης εσωτερικότητας και γιατί όχι ενός καλύτερου εγώ, χωρίς εγωκεντρικές προεκτάσεις αλλά μονάχα με καλή έννοια της βελτιστοποίησης αυτού που ονομάζουμε ψυχοσύνθεση, ή αλλιώς δομή, αρχιτεκτονική ή διάρθρωση του ψυχικού κόσμου, του βαθύτερου εγώ, ενός εγώ που καταφέρνει να εκτοπίσει την επιδερμικότητα και να αναγάγει το άτομο σε καλύτερο άνθρωπο, ένα ανώτερο ον, με ποιότητα και κατάθεση πολλαπλή και πολυεδρική.
Μια κατάθεση που να απορρέει πηγαία από τη δημιουργικότητα του ατόμου, που ίσως είναι το απότοκο της εξοικονόμησης άσκοπης και χαμένης ενέργειας `άλογου` λόγου. Γι’ αυτό και η δημιουργία, στην οποία επιδίδομαι και ατενίζω αυτή τη στιγμή με πάθος και η οποία λειτουργεί από μόνη της σαν πηγή έμπνευσης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την `έντονη` σκέψη και συνδέεται με μια σχέση διαλεκτική με το φαινόμενο του στοχασμού. Μια δημιουργία δυναμική, συνυφασμένη με το μυστήριο και την εξέλιξη της ζωής, μια δημιουργία που αφήνει έντονα χαραγμένα τα σημάδια της στο χρόνο, τον σημαδεύει και τον προσδιορίζει, δημιουργεί πλαίσια, ανοίγει ορίζοντες και αποτελεί θεμελιακή βάση της συνέχειας. Σηματοδοτεί την πορεία του ανθρώπου, γίνεται κτήμα αιώνιο, αέναο, παντοτινό, άφθαρτο και ανεπηρέαστο από τα ραπίσματα του χρόνου. Αποτελεί σταθμό και ορόσημο, φάρο φωτεινό που εκπηγάζει από τα άδυτα της ψυχής και επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, να αποδώσει τους λογισμούς του, ν αποτυπώσει τις σκέψεις και τις ιδέες του, τα βαθύτερα πιστεύω του, την ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο του, την κοσμοθεωρία του, τη θέση ζωής του. Μέσα από την ώριμη και έντονη σκέψη, το βαθύ προβληματισμό και διαλογισμό ξεπροβάλλει μια νέα θεωρία, ξεχωριστά απλή και καινοτόμα συνάμα που κατέχει περίοπτη θέση και παρ’ όλη της την απλότητα και την προσήνειά της εντούτοις καταφέρνει να επιβιώνει και να αποκτά το προνόμιο της μοναδικότητας που την καταξιώνει στο χρόνο. Είναι μια εξιστόρηση της πραγματικότητας του ατόμου, της ξεχωριστής μοναδικότητας της πραγματικότητας του ατόμου, που την κουβαλά μέσα του και κάποια στιγμή νιώθει έντονη την ανάγκη να την ξεδιπλώσει μέσω κάποιου εξωτερικού ερεθίσματος. Αυτό είναι κάτι το στιγμιαίο το αποτέλεσμα του οποίου διαρκεί πολλές φορές αιώνια. Αυτό το μεγαλειώδες και ρηξικέλευθο που ονομάζουμε έμπνευση...
(αφιερωμένο σε κείνους-ες που πρέπει τους...)
Σε μια εποχή όπου κυρίαρχη θέση κατέχουν τα παχιά λόγια, οι θεωρητικές αναγωγές και προσεγγίσεις, η ακατάσχετη υποσχεσεολογία, ο άκρατος βερπαλισμός, τα περίτεχνα γλωσσικά περιτυλίγματα, τα σχήματα λόγου τα περίτρανα και φωσφορούχα δεν είναι και άσχημο να δίνουμε κάποτε χώρο και στο συλλογισμό, την εσωτερική θεώρηση των πραγμάτων, την πιο ισορροπημένη και λελογισμένη, την μετριασμένη και ισοζυγισμένη.
Ας περιορίσουμε λίγο τον χειμαρρώδη λόγο μας και ας αναλογιστούμε την έννοια της περισυλλογής, ας επεξεργαστούμε επιτέλους αυτό τον αυθόρμητο και ρηχό και ευτελή λόγο που απλά αποτελεί μια τυχαία, ``θα τολμούσα να πω ακούσια`` απλή διέγερση των φωνητικών μας χορδών που σε τίποτα δε διαφέρει από ζωώδη κραυγή, αφού και τα δύο χαρακτηρίζονται από ``μεστό`` λόγο και ``βαθύ νόημα και περιεχόμενο`` (σαρκασμός). Αυτό δηλαδή που προτείνουμε είναι μια πιο φειδωλή χρήση του λόγου που να διέπεται όμως από μια βαθύτερη νοητική διεργασία. Γι’ αυτό άλλωστε ονομάστηκε και λόγος και όχι άλογος! Η υιοθέτηση μιας τέτοιας προσέγγισης αποτελεί μια ριζοσπαστική προσέγγιση για τις μέρες μας που όμως πιστεύω ακράδαντα πως λειτουργεί καταλυτικά και καταιγιστικά στη διαμόρφωση ενός αρτιότερου ψυχισμού, μια βαθύτερης εσωτερικότητας και γιατί όχι ενός καλύτερου εγώ, χωρίς εγωκεντρικές προεκτάσεις αλλά μονάχα με καλή έννοια της βελτιστοποίησης αυτού που ονομάζουμε ψυχοσύνθεση, ή αλλιώς δομή, αρχιτεκτονική ή διάρθρωση του ψυχικού κόσμου, του βαθύτερου εγώ, ενός εγώ που καταφέρνει να εκτοπίσει την επιδερμικότητα και να αναγάγει το άτομο σε καλύτερο άνθρωπο, ένα ανώτερο ον, με ποιότητα και κατάθεση πολλαπλή και πολυεδρική.
Μια κατάθεση που να απορρέει πηγαία από τη δημιουργικότητα του ατόμου, που ίσως είναι το απότοκο της εξοικονόμησης άσκοπης και χαμένης ενέργειας `άλογου` λόγου. Γι’ αυτό και η δημιουργία, στην οποία επιδίδομαι και ατενίζω αυτή τη στιγμή με πάθος και η οποία λειτουργεί από μόνη της σαν πηγή έμπνευσης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την `έντονη` σκέψη και συνδέεται με μια σχέση διαλεκτική με το φαινόμενο του στοχασμού. Μια δημιουργία δυναμική, συνυφασμένη με το μυστήριο και την εξέλιξη της ζωής, μια δημιουργία που αφήνει έντονα χαραγμένα τα σημάδια της στο χρόνο, τον σημαδεύει και τον προσδιορίζει, δημιουργεί πλαίσια, ανοίγει ορίζοντες και αποτελεί θεμελιακή βάση της συνέχειας. Σηματοδοτεί την πορεία του ανθρώπου, γίνεται κτήμα αιώνιο, αέναο, παντοτινό, άφθαρτο και ανεπηρέαστο από τα ραπίσματα του χρόνου. Αποτελεί σταθμό και ορόσημο, φάρο φωτεινό που εκπηγάζει από τα άδυτα της ψυχής και επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, να αποδώσει τους λογισμούς του, ν αποτυπώσει τις σκέψεις και τις ιδέες του, τα βαθύτερα πιστεύω του, την ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο του, την κοσμοθεωρία του, τη θέση ζωής του. Μέσα από την ώριμη και έντονη σκέψη, το βαθύ προβληματισμό και διαλογισμό ξεπροβάλλει μια νέα θεωρία, ξεχωριστά απλή και καινοτόμα συνάμα που κατέχει περίοπτη θέση και παρ’ όλη της την απλότητα και την προσήνειά της εντούτοις καταφέρνει να επιβιώνει και να αποκτά το προνόμιο της μοναδικότητας που την καταξιώνει στο χρόνο. Είναι μια εξιστόρηση της πραγματικότητας του ατόμου, της ξεχωριστής μοναδικότητας της πραγματικότητας του ατόμου, που την κουβαλά μέσα του και κάποια στιγμή νιώθει έντονη την ανάγκη να την ξεδιπλώσει μέσω κάποιου εξωτερικού ερεθίσματος. Αυτό είναι κάτι το στιγμιαίο το αποτέλεσμα του οποίου διαρκεί πολλές φορές αιώνια. Αυτό το μεγαλειώδες και ρηξικέλευθο που ονομάζουμε έμπνευση...
Υ.Γ: Αφιερωμένο σε εκείνους που νομίζουν ότι παράγουν αριστουργήματα ,αντιγράφουν και ξέρουν να κάνουν μόνο αναλήψεις ως γνήσια αιλουροειδή.Επίσης αφιερωμένο σε ένα φαρσέρ... που με έβρισε χτες το βράδυ,ασύστολα κι ανυπότακτα.Τελικά ναι..δεν έχουν το θεό τους! Δεν Ξεχνώ!
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ..
Το καλοκαίρι ημερολογιακά μας αφήνει..... Τι να κρύβει άραγε ο επερχόμενος χειμώνας επαναληπτικών εργασιών ,άμετρες στιγμές μισοτελειωμένες, απροσδόκητες με το μότο του ποιητή που θέλει το απόλυτο μέσα στην κάψα του ονείρου και της λογοκλοπής:” «Το καλοκαίρι το κουβαλούν στις πλάτες τους αποδημητικά πουλιά και λογοκριμένες ανάσες εραστών. Κι έπειτα το αφήνουν με στοργή στην κοιλιά της Περσεφόνης, να του χαϊδεύει τα ξανθά μαλλιά και να φυλλομετρεί λαθραία ξένες αναμνήσεις , με δάκτυλα που λυγίζουν από την προσδοκία….».
Πώς να στρογγυλεύσουν οι επιθυμίες; «θεώρημα όπου η υποτείνουσα αντιδιαστέλλεται».
Μέσα μου βούϊξαν πάλι τα λόγια του αρχαίου Αριστοτέλη:” Εκείνος που έχει γεννηθεί για να δίνει, μπορεί να βρει το δρόμο του. Αυτός που έχει γεννηθεί για να παίρνει, δεν τον βρίσκει ποτέ”… Αυτό το “ποτέ ξανά”, ξυπνούσε μέσα μου την ελπίδα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Δυστυχώς όμως, ο ανταγωνισμός και το υλιστικό πνεύμα της εποχής μας δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη της αληθινής φιλίας. Και οι σχέσεις που είναι τελικά δοκιμασμένες κι απέτυχαν ,δεν χρειάζονται νοσηλευτικά συνεργεία! Είναι αλήθεια ότι σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο ν’ αναδειχθούν, να κυριαρχήσουν για να αποκτήσουν φήμη, γόητρο και περισσότερα χρήματα, λησμονώντας ότι η ειλικρινής φιλία δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή τους.
Πώς να στρογγυλεύσουν οι επιθυμίες; «θεώρημα όπου η υποτείνουσα αντιδιαστέλλεται».
Μέσα μου βούϊξαν πάλι τα λόγια του αρχαίου Αριστοτέλη:” Εκείνος που έχει γεννηθεί για να δίνει, μπορεί να βρει το δρόμο του. Αυτός που έχει γεννηθεί για να παίρνει, δεν τον βρίσκει ποτέ”… Αυτό το “ποτέ ξανά”, ξυπνούσε μέσα μου την ελπίδα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Δυστυχώς όμως, ο ανταγωνισμός και το υλιστικό πνεύμα της εποχής μας δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη της αληθινής φιλίας. Και οι σχέσεις που είναι τελικά δοκιμασμένες κι απέτυχαν ,δεν χρειάζονται νοσηλευτικά συνεργεία! Είναι αλήθεια ότι σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο ν’ αναδειχθούν, να κυριαρχήσουν για να αποκτήσουν φήμη, γόητρο και περισσότερα χρήματα, λησμονώντας ότι η ειλικρινής φιλία δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή τους.
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ…!
Το καλοκαίρι που τελειώνει ημερολογιακά, μας αφήνει μια γεύση στυφή! (Μ'αρέσει όταν κοκκινίζεις ή κοιτάς αλλού από αμηχανία...γιατί ντρέπεσαι...)...Τι να κρύβει όμως άραγε ο επερχόμενος χειμώνας επαναληπτικών εργασιών ,άμετρες στιγμές μισοτελειωμένες, απροσδόκητες με το μότο του ποιητή που θέλει το απόλυτο μέσα στην κάψα του ονείρου και της λογοκλοπής:” «Το καλοκαίρι το κουβαλούν στις πλάτες τους αποδημητικά πουλιά και λογοκριμένες ανάσες εραστών. Κι έπειτα το αφήνουν με στοργή στην κοιλιά της Περσεφόνης, να του χαϊδεύει τα ξανθά μαλλιά και να φυλλομετρεί λαθραία ξένες αναμνήσεις , με δάκτυλα που λυγίζουν από την προσδοκία...Πώς να στρογγυλεύσουν οι επιθυμίες; …θεώρημα όπου η υποτείνουσα αντιδιαστέλλεται».
Μέσα μου βούϊξαν πάλι τα λόγια του αρχαίου Αριστοτέλη:” Εκείνος που έχει γεννηθεί για να δίνει, μπορεί να βρει το δρόμο του. Αυτός που έχει γεννηθεί για να παίρνει, δεν τον βρίσκει ποτέ”… Αυτό το “ποτέ ξανά”, ξυπνούσε μέσα μου την ελπίδα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Δυστυχώς όμως, ο ανταγωνισμός και το υλιστικό πνεύμα της εποχής μας δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη της αληθινής φιλίας. Και οι σχέσεις που είναι τελικά δοκιμασμένες κι απέτυχαν ,δεν χρειάζονται νοσηλευτικά συνεργεία! Είναι αλήθεια ότι σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο ν’ αναδειχθούν, να κυριαρχήσουν για να αποκτήσουν φήμη, γόητρο και περισσότερα χρήματα, λησμονώντας ότι η ειλικρινής φιλία δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή τους.
Μέσα μου βούϊξαν πάλι τα λόγια του αρχαίου Αριστοτέλη:” Εκείνος που έχει γεννηθεί για να δίνει, μπορεί να βρει το δρόμο του. Αυτός που έχει γεννηθεί για να παίρνει, δεν τον βρίσκει ποτέ”… Αυτό το “ποτέ ξανά”, ξυπνούσε μέσα μου την ελπίδα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Δυστυχώς όμως, ο ανταγωνισμός και το υλιστικό πνεύμα της εποχής μας δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη της αληθινής φιλίας. Και οι σχέσεις που είναι τελικά δοκιμασμένες κι απέτυχαν ,δεν χρειάζονται νοσηλευτικά συνεργεία! Είναι αλήθεια ότι σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο ν’ αναδειχθούν, να κυριαρχήσουν για να αποκτήσουν φήμη, γόητρο και περισσότερα χρήματα, λησμονώντας ότι η ειλικρινής φιλία δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή τους.
Επίσης, τώρα πια οι σχέσεις των ανθρώπων είναι εμπορικές, στηρίζονται στο κέρδος. Επικρατεί το συμφέρον, ο ωφελιμισμός, η ιδιοτέλεια, η υστεροβουλία, η υποκρισία και η αυτοπροβολή. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν “μάσκες” στη συναναστροφή τους με άλλους και δεν παρουσιάζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ένας πραγματικός φίλος δεν είναι αυτός που μόνο μας διασκεδάζει, αλλά κι αυτός που μας φροντίζει. Αυτός που θα είναι δίπλα μας όταν κλαίμε. Γιατί ο καθένας μπορεί να μας ακούσει. Οι φίλοι ακούνε προσεχτικά αυτά που έχουμε να τους πούμε. Αλλά ένας πραγματικός φίλος ακούει προσεχτικά όλα αυτά που δεν του λέμε. Εάν κάποιος με ρωτήσει να του πω μια φράση, η οποία εκφράζει τη σημασία της φιλίας, θα του απαντούσα: “Να μιλάς στον καλύτερό σου φίλο χωρίς λέξεις.” Τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Απλώς αυτό. Όχι αυτά που λέγονται αλλά αυτά που δε χρειάστηκε ποτέ να ειπωθούν έχουν σημασία. Γιατί μόνο οι πραγματικοί φίλοι μπορούν να καθίσουν μαζί στη σιωπή και να αισθανθούν ότι είναι γεμάτοι από την καλύτερη συζήτηση που έκαναν ποτέ. Να γιατί το σώμα και το μυαλό ή καλύτερα, η ψυχή;- μαζί μπορούν να πουν τόσο πολλά πράγματα που οι λέξεις και το στόμα αδυνατούν να εκφράσουν. . Έχω μείνει κατάπληκτος τελευταία , μετά από πολλές απώλειες δικών μου ανθρώπων από την μαγική, θεραπευτική, δημιουργική, αναζωογονητική αξία της αγάπης. Είναι κρίμα που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από εμάς χανόμαστε στον κυκεώνα των τετριμμένων, βαραίνει ο νους μας από τα πολλά, χανόμαστε στο λαβύρινθο της πολύπλοκης πραγματικότητας μας και χάνουμε την αγάπη, ξεχνάμε αυτόν τον εύκολο ήλιο στην ζωή όλων μας.
Αυτά τα λίγα και ταπεινά και τα συμπεράσματα και παραλειπόμενα δικά σας.
Ο χρόνος του επερχόμενου χειμώνα θα δοκιμάσει πάλι… τις αντοχές μας !
Ο χρόνος του επερχόμενου χειμώνα θα δοκιμάσει πάλι… τις αντοχές μας !
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ Ο ….ΣΙΣΥΦΟΣ!
Ο Σίσυφος ήταν καταδικασμένος να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ όπου, η πέτρα, με το βάρος της ξανάπεφτε. Οι Θεοί του είχαν αποδώσει αυτή την τιμωρία και θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει πιο τρομερό πράγμα από την δίχως όφελος και ελπίδα εργασία….Εμείς που είμαστε αδέλφια του στην Κύπρο..δεν βρήκαμε ακόμα τη ΅χρυσή κότα΅ με τα τυχερά αυγά της….Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσους μύθους και λίθους σέρνουμε αιώνες τώρα!!!Αγωνιζόμαστε πάντα για την κορυφή…την Ελευθερία μας, είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας, γιατί γνωρίζουμε τους γεννήτορες μας και την μακραίωνη Ιστορία μας!
Υπάρχουν πολλά περιστατικά γύρω από το όνομα του Σισύφου. Τελικά ο Σίσυφος ήταν ληστής ή ο συνετότερος των θνητών; Δεν βλέπω καμιά διαφορά. Απλά αλλάζουν τα αίτια που τον ανάγκασαν να γίνει ο χωρίς όφελος εργάτης του Άδου. Ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι ο Σίσυφος αλυσόδεσε τον Θάνατο και ο Πλούτωνας μη μπορώντας να ανεχτεί την ερημιά του βασιλείου του έστειλες τον Θεό του Πολέμου Άρη να ελευθερώσει το Θάνατο από τα δεσμά του. Λένε ότι όταν ο Σίσυφος ήταν ετοιμοθάνατος θέλησε να δοκιμάσει ανόητα την αγάπη της γυναίκας του διατάζοντας την να αφήσει άταφο το πτώμα του στην μέση της δημόσιας πλατείας. Ο Σίσυφος βρέθηκε στον Άδη και θυμωμένος εξαιτίας μιας υπακοής τόσο αντίθετης στην ανθρώπινη αγάπη, πήρε την άδεια από τον Πλούτωνα να επιστρέψει στη γη ώστε να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Όταν όμως ξανάδε το φως του Ήλιου και γεύτηκε το δροσερό νερό δεν θέλησε να επιστρέψει στην μισητή σκιά. Ο Ερμής είναι αυτός που τον αναγκάζει να επιστρέψει. Ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας, τα πάθη του τον συνιστούν περισσότερο από το μαρτύριό του. Η περιφρόνηση για τους Θεούς, το μίσος του για τον Θάνατο και το πάθος του για την ζωή του στοίχισαν αυτό το μαρτύριο. ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τα γήινα πάθη. Εάν ο μύθος είναι τραγικός είναι γιατί ο ήρωας έχει συνείδηση. Αλήθεια που θα βρισκόταν ο πόνος του αν σε κάθε του βήμα υπήρχε η ενθάρρυνση της ελπίδας ή της επιτυχίας;
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του που απλά ποτέ δεν απαλλάχτηκε από αυτό. Ο Σίσυφος συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους Θεούς και υψώνει βράχους. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει. Μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα και ο ίδιος ο αγώνας για την κορυφή αρκεί για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο...Κι είμαστε ευτυχισμένοι για τον Αγώνα μας ….. σαν Σίσυφοι!
Υπάρχουν πολλά περιστατικά γύρω από το όνομα του Σισύφου. Τελικά ο Σίσυφος ήταν ληστής ή ο συνετότερος των θνητών; Δεν βλέπω καμιά διαφορά. Απλά αλλάζουν τα αίτια που τον ανάγκασαν να γίνει ο χωρίς όφελος εργάτης του Άδου. Ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι ο Σίσυφος αλυσόδεσε τον Θάνατο και ο Πλούτωνας μη μπορώντας να ανεχτεί την ερημιά του βασιλείου του έστειλες τον Θεό του Πολέμου Άρη να ελευθερώσει το Θάνατο από τα δεσμά του. Λένε ότι όταν ο Σίσυφος ήταν ετοιμοθάνατος θέλησε να δοκιμάσει ανόητα την αγάπη της γυναίκας του διατάζοντας την να αφήσει άταφο το πτώμα του στην μέση της δημόσιας πλατείας. Ο Σίσυφος βρέθηκε στον Άδη και θυμωμένος εξαιτίας μιας υπακοής τόσο αντίθετης στην ανθρώπινη αγάπη, πήρε την άδεια από τον Πλούτωνα να επιστρέψει στη γη ώστε να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Όταν όμως ξανάδε το φως του Ήλιου και γεύτηκε το δροσερό νερό δεν θέλησε να επιστρέψει στην μισητή σκιά. Ο Ερμής είναι αυτός που τον αναγκάζει να επιστρέψει. Ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας, τα πάθη του τον συνιστούν περισσότερο από το μαρτύριό του. Η περιφρόνηση για τους Θεούς, το μίσος του για τον Θάνατο και το πάθος του για την ζωή του στοίχισαν αυτό το μαρτύριο. ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τα γήινα πάθη. Εάν ο μύθος είναι τραγικός είναι γιατί ο ήρωας έχει συνείδηση. Αλήθεια που θα βρισκόταν ο πόνος του αν σε κάθε του βήμα υπήρχε η ενθάρρυνση της ελπίδας ή της επιτυχίας;
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του που απλά ποτέ δεν απαλλάχτηκε από αυτό. Ο Σίσυφος συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους Θεούς και υψώνει βράχους. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει. Μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα και ο ίδιος ο αγώνας για την κορυφή αρκεί για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο...Κι είμαστε ευτυχισμένοι για τον Αγώνα μας ….. σαν Σίσυφοι!
-------------------------------------------------------------------------------
(ίσως πριν είναι αργά…και χωρίς ευγένειες…)
Πολλές φορές μικροί και μεγάλοι μου λένε ή διαβάζω για διάφορες ιστορίες τοξικών ανθρώπων…Τοξικότητα σύμφωνα με το λεξικό: Τοξικότητα είναι η διαβάθμιση της δυνατότητας μια ουσίας να προκαλέσει βλάβη σε έναν οργανισμό. Μία τοξική ουσία μπορεί να εισέλθει στον συναισθηματικό μας κόσμο, λεκτικά, γραπτώς..ή και με άλλους τρόπους ίσως! Παραφράζοντας το όλο νόημα της βλαπτικής αυτής στάσης και συμπεριφοράς πολλών ανθρώπων που συνάντησα κάποτε κι εγώ στην όλη πορεία μου… σας κρούω το καμπανάκι για να έχετε το νου σας. Ιδιαίτερα στους νέους απευθύνομαι που πολλές φορές στη νεότητα, την απειρία ή και την φιλοδοξία τους μέσα ,διάφορα παράξενα ζωντανεύουν από προκλήσεις είτε από “εξυπνοβλακεία και με την πρώτη ευκαιρία μπορούν ίσως… να προφυλαχθούν. Που μπορεί ίσως λέω και… το αρθράκι αυτό και να προλάβει κάτι… Ίσως πολλές και διάφορες μορφές εγκεφαλικών παρανοήσεων ..που στόχος του θύτη είναι πάντα να έχει τον έλεγχο του θύματος του και στην άσκηση εξουσίας επάνω του. Σε αυτές τις παλιοϊστορίες η τοξικότητα και τα αποτελέσματα της είναι συνηθέστατα ο προάγγελος μιας μελλοντικής φυσικής κακοποίησης στις “δήθεν στενές σχέσεις”, με στόχο τον ψυχισμό, το μηχανοστάσιο ή και τον εγκέφαλο σας. Προσέξτε με….”Τον εγκέφαλο σας”.Οι αποτυχημένοι ευφυείς αυτοί τοξικοί άνθρωποι, κυκλοφορούν κάθε στιγμή ανάμεσα μας παντού ,με καλό καμουφλάζ, τάζοντας σας , ακόμα και… την “ουράνια βασιλεία”…της δημοσιότητας.
Σας παραθέτω ένα κείμενο που με πολύ ενδιαφέρον διαδικτυακά διάβασα για την λεκτική κακοποίηση..που εγώ την λέω απερίφραστα ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ….κι αξίζει να το μοιραστούμε. Αναφέρομαι κυρίως σε φιλόδοξους νέους .κι απόμαχους.Γράφει λοιπόν ο ψυχολόγος Σ.Σ:
«Oι κυριότεροι λόγοι της οποιασδήποτε μορφής ΅τοξικής΅ κακοποίησης, έτσι και της τιμωρητικής σιωπής, είναι η άσκηση εξουσίας και ελέγχου επάνω σε κάποιον, ασχέτως των συνεπειών της συμπεριφοράς αυτής για τον αποδέκτη της. Η σιωπηρή αυτή τιμωρία του άλλου αποσκοπεί στην ουσία να τον συνθλίψει, ακόμα και να τον «σκοτώσει» ψυχικά, να τον κάνει να νιώσει ανύπαρκτος, αρκεί να υποταγεί πλήρως και να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις»…Ένα αποδυναμωμένο και ψυχικά εξοντωμένο άτομο δεν είναι σε θέση να προβάλει την παραμικρή αντίσταση, επιτρέποντας στο δυνάστη του να ασκεί πλήρη έλεγχο επάνω του και να επιβάλει ανεμπόδιστα όλους τους όρους του. Τέτοιοι όροι μπορεί να είναι η αποφυγή απαντήσεων σε «δυσάρεστα» ερωτήματα ή της οποιαδήποτε συζήτησης για τυχόν προβλήματα στη σχέση, η άρνηση ανάληψης της οποιαδήποτε ευθύνης -πέραν αυτών που ο ίδιος επιθυμεί- και διάφορα άλλα. Δεν υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά που να βοηθούν στην αναγνώρισή του στους διάφορους τομείς της ζωής μας. Ένα είναι βέβαιο, πάντως. Κανένα άτομο δεν φέρεται με έναν τόσο βίαιο και ανάλγητο τρόπο σε κάποιον -ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αγαπημένο πρόσωπο-, εάν δεν έχει βιώσει το ίδιο το άτομο κάτι ανάλογο, σε ευαίσθητη ηλικία και από σημαντικά πρόσωπα του άμεσού του περίγυρου, που έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό και στην προσωπικότητά του.
Ο θύτης είναι, σε κάθε περίπτωση, άτομο χειριστικό. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, πως φροντίζει να μαθαίνει τα ευαίσθητα σημεία του άλλου -και … είναι φυσικό να τα γνωρίζει πολύ καλά- και να τα «αξιοποιεί» με τον πλέον στυγνό τρόπο για προσωπικό του όφελος.κάνοντας … να νιώσει αναστάτωση, θυμό, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, παραμέληση, εγκατάλειψη κ.τ.λ., μπορεί πολύ ευκολότερα να το εκμεταλλευθεί, αποκτώντας άλλοθι για τα «επιχειρήματά» του και μετατρέποντάς την σε πιόνι της νοσηρής ψυχικής του σκακιέρας.
Ο θύτης θέλει να εξουσιάζει τους άλλους, ακόμα και αυτόν που υποτίθεται πως «αγαπά». Για ένα τέτοιο άτομο, ισχύει το είτε έχεις εξουσία είτε όχι. Δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο. Ακόμα και μια συνηθισμένη σύγκρουση αποτελεί πόλεμο που είτε θα τον κερδίσει είτε θα τον χάσει και, για το λόγο αυτό, κάνει τα πάντα για να τον κερδίσει ώστε να νιώσει πως εξακολουθεί να εξουσιάζει τον άλλον, κάτι που του δημιουργεί το απαραίτητο αίσθημα ασφάλειας που χρειάζεται για τη διατήρηση της ψυχικής του «ισορροπίας».
Ένα κοινό χαρακτηριστικό, που αφορά στους περισσότερους θύτες, είναι η «έξωθεν καλή μαρτυρία» που φροντίζουν να έχουν πάντα. Η εντύπωση που συνήθως δίνουν στους άλλους είναι η εικόνα ενός πολύ ευχάριστου, ευγενικού και άψογου προς τους άλλους ατόμου, σε σημείο που πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντος να μην μπορούν να πιστέψουν.
Επειδή η τιμωρία του άλλου διαμέσου της σιωπής είναι μία μασκαρεμένη/συγκαλυμμένη μορφή λεκτικής και ψυχικής κακοποίησης, ταιριάζει σε και ασκείται ιδιαίτερα από άτομα που έχουν μια παθητική-επιθετική δομή προσωπικότητας. Τα άτομα αυτά έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να βασανίζουν, να τιμωρούν και να χειρίζονται τους άλλους, την ίδια στιγμή που δίνουν την εντύπωση φυσιολογικών, πράων και πρόθυμων να βοηθήσουν τους άλλους . Μια παθητική-επιθετική συμπεριφορά είναι συνήθως δύσκολα αναγνωρίσιμη. Είναι μια, στην ουσία, απόλυτα χειριστική στάση και συμπεριφορά που επιτρέπει σε κάποιον να πετυχαίνει αυτό που θέλει, χωρίς να χρειάζεται να το εκφράσει ή να αναλάβει την ευθύνη για αυτό. Τα άτομα αυτά δεν εκφράζουν ποτέ το θυμό τους άμεσα αλλά διαμέσου σαρκασμών και ειρωνειών γαρνιρισμένων με «χιούμορ», παγερής σιωπής, αποφυγής ή με το να «ξεχνούν» τα όσα έπρεπε να κάνουν. Με τον τρόπο αυτό, δύσκολα μπορεί κάποιος να τους καταλογίσει ευθύνη καθώς ποτέ δεν αρνούνται κάτι αλλά ούτε και δείχνουν άμεσα θυμό. Τα άτομα αυτά έλκονται συνήθως από άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχουν την τάση να συγχωρούν τους άλλους για τα όποια λάθη τους».
Προφυλάξτε τον εαυτό σας ακόμη κι αν ο θεός των αδυνάτων, δεν σας “απλώσει χέρι προστασίας”.Μπορείτε να κάνετε τα πάντα για να απαλλαγείτε από τοξικούς ανθρώπους. Αυτό που δεν ξέρετε είναι πως έχετε την δυνατότητα να τους σκοτώσετε με το μυαλό σας!!!!
Σας παραθέτω ένα κείμενο που με πολύ ενδιαφέρον διαδικτυακά διάβασα για την λεκτική κακοποίηση..που εγώ την λέω απερίφραστα ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ….κι αξίζει να το μοιραστούμε. Αναφέρομαι κυρίως σε φιλόδοξους νέους .κι απόμαχους.Γράφει λοιπόν ο ψυχολόγος Σ.Σ:
«Oι κυριότεροι λόγοι της οποιασδήποτε μορφής ΅τοξικής΅ κακοποίησης, έτσι και της τιμωρητικής σιωπής, είναι η άσκηση εξουσίας και ελέγχου επάνω σε κάποιον, ασχέτως των συνεπειών της συμπεριφοράς αυτής για τον αποδέκτη της. Η σιωπηρή αυτή τιμωρία του άλλου αποσκοπεί στην ουσία να τον συνθλίψει, ακόμα και να τον «σκοτώσει» ψυχικά, να τον κάνει να νιώσει ανύπαρκτος, αρκεί να υποταγεί πλήρως και να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις»…Ένα αποδυναμωμένο και ψυχικά εξοντωμένο άτομο δεν είναι σε θέση να προβάλει την παραμικρή αντίσταση, επιτρέποντας στο δυνάστη του να ασκεί πλήρη έλεγχο επάνω του και να επιβάλει ανεμπόδιστα όλους τους όρους του. Τέτοιοι όροι μπορεί να είναι η αποφυγή απαντήσεων σε «δυσάρεστα» ερωτήματα ή της οποιαδήποτε συζήτησης για τυχόν προβλήματα στη σχέση, η άρνηση ανάληψης της οποιαδήποτε ευθύνης -πέραν αυτών που ο ίδιος επιθυμεί- και διάφορα άλλα. Δεν υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά που να βοηθούν στην αναγνώρισή του στους διάφορους τομείς της ζωής μας. Ένα είναι βέβαιο, πάντως. Κανένα άτομο δεν φέρεται με έναν τόσο βίαιο και ανάλγητο τρόπο σε κάποιον -ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αγαπημένο πρόσωπο-, εάν δεν έχει βιώσει το ίδιο το άτομο κάτι ανάλογο, σε ευαίσθητη ηλικία και από σημαντικά πρόσωπα του άμεσού του περίγυρου, που έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό και στην προσωπικότητά του.
Ο θύτης είναι, σε κάθε περίπτωση, άτομο χειριστικό. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, πως φροντίζει να μαθαίνει τα ευαίσθητα σημεία του άλλου -και … είναι φυσικό να τα γνωρίζει πολύ καλά- και να τα «αξιοποιεί» με τον πλέον στυγνό τρόπο για προσωπικό του όφελος.κάνοντας … να νιώσει αναστάτωση, θυμό, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, παραμέληση, εγκατάλειψη κ.τ.λ., μπορεί πολύ ευκολότερα να το εκμεταλλευθεί, αποκτώντας άλλοθι για τα «επιχειρήματά» του και μετατρέποντάς την σε πιόνι της νοσηρής ψυχικής του σκακιέρας.
Ο θύτης θέλει να εξουσιάζει τους άλλους, ακόμα και αυτόν που υποτίθεται πως «αγαπά». Για ένα τέτοιο άτομο, ισχύει το είτε έχεις εξουσία είτε όχι. Δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο. Ακόμα και μια συνηθισμένη σύγκρουση αποτελεί πόλεμο που είτε θα τον κερδίσει είτε θα τον χάσει και, για το λόγο αυτό, κάνει τα πάντα για να τον κερδίσει ώστε να νιώσει πως εξακολουθεί να εξουσιάζει τον άλλον, κάτι που του δημιουργεί το απαραίτητο αίσθημα ασφάλειας που χρειάζεται για τη διατήρηση της ψυχικής του «ισορροπίας».
Ένα κοινό χαρακτηριστικό, που αφορά στους περισσότερους θύτες, είναι η «έξωθεν καλή μαρτυρία» που φροντίζουν να έχουν πάντα. Η εντύπωση που συνήθως δίνουν στους άλλους είναι η εικόνα ενός πολύ ευχάριστου, ευγενικού και άψογου προς τους άλλους ατόμου, σε σημείο που πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντος να μην μπορούν να πιστέψουν.
Επειδή η τιμωρία του άλλου διαμέσου της σιωπής είναι μία μασκαρεμένη/συγκαλυμμένη μορφή λεκτικής και ψυχικής κακοποίησης, ταιριάζει σε και ασκείται ιδιαίτερα από άτομα που έχουν μια παθητική-επιθετική δομή προσωπικότητας. Τα άτομα αυτά έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να βασανίζουν, να τιμωρούν και να χειρίζονται τους άλλους, την ίδια στιγμή που δίνουν την εντύπωση φυσιολογικών, πράων και πρόθυμων να βοηθήσουν τους άλλους . Μια παθητική-επιθετική συμπεριφορά είναι συνήθως δύσκολα αναγνωρίσιμη. Είναι μια, στην ουσία, απόλυτα χειριστική στάση και συμπεριφορά που επιτρέπει σε κάποιον να πετυχαίνει αυτό που θέλει, χωρίς να χρειάζεται να το εκφράσει ή να αναλάβει την ευθύνη για αυτό. Τα άτομα αυτά δεν εκφράζουν ποτέ το θυμό τους άμεσα αλλά διαμέσου σαρκασμών και ειρωνειών γαρνιρισμένων με «χιούμορ», παγερής σιωπής, αποφυγής ή με το να «ξεχνούν» τα όσα έπρεπε να κάνουν. Με τον τρόπο αυτό, δύσκολα μπορεί κάποιος να τους καταλογίσει ευθύνη καθώς ποτέ δεν αρνούνται κάτι αλλά ούτε και δείχνουν άμεσα θυμό. Τα άτομα αυτά έλκονται συνήθως από άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχουν την τάση να συγχωρούν τους άλλους για τα όποια λάθη τους».
Προφυλάξτε τον εαυτό σας ακόμη κι αν ο θεός των αδυνάτων, δεν σας “απλώσει χέρι προστασίας”.Μπορείτε να κάνετε τα πάντα για να απαλλαγείτε από τοξικούς ανθρώπους. Αυτό που δεν ξέρετε είναι πως έχετε την δυνατότητα να τους σκοτώσετε με το μυαλό σας!!!!
(από ραδιοφωνική μου εκπομπή με θέμα: παγκόσμια ημέρα μη βίας)!
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;
Έψαχνα να βρω το σωστό τίτλο για το αρθράκι αυτό…. Είναι γεγονός ότι άμα δίνεις θάρρος σε ανθρώπους που δεν έχουν την ανάλογη παιδεία μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος σε πολλές διαδικασίες επεξηγήσεων, απεμπλοκής κλπ. Και που να εξηγείς τώρα..! Ποιος θέλει μπλεξίματα και ποιος έχει χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες. Λέω πως το συγκεκριμένο θέλει κότσια. Θέλει σταράτες εξηγήσεις..Ενώ άμα τα λες αφηρημένα και με κώδικα πιθανοτήτων λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορά!
Κυρίως όσοι κόπτονται για τον πολιτισμό μας.Σκέφτομαι πως στις μέρες μας γεμίσαμε ειδικούς.Ειδικός εδώ,ειδικός παρα πέρα ..πουθενά κανείς με κότσια να υπερασπιστεί μια αλλιώτικη φωνή.Μια άλλη οπτική. Αλληθωρίζουν όταν τους μιλάς "μια άλλη γλώσσα", αλαφιάζουν, αλληλοκοιτάζονται. Αν ακόμα κτυπήσεις το χέρι στο γραφείο καμιάς μαϊμούς καρεκλοκένταυρης..εκεί να δεις σαστίσματα…. Γεμίσαμε λέω άσχετους-ες σε πόστα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ανάδειξη του πολιτιστικού μας γίγνεσθαι. Έχουν μπερδέψει αυτοί όλοι το χαβιάρι με το σήμα του lacoste και τους μπουζουκομπαγλαμάδες με τη σοβαρότητα και την κακοποιημένη εως κι άσχετα πράγματα με την τέχνη ,κάνοντας τα όλα ένα…!
Ναι έχουμε ανάγκη μορφωμένων αισθητικά καλλιτεχνών, για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος… Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες.Κι έτσι και μπεις στην παγίδα (φάκα) τους, χάθηκες. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας»… Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης.
Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου. Σκέφτομαι..αναλογίζομαι και τους δήθεν καλλιτέχνες που εμπλέκονται με την πολιτική! Παρακολουθώ τις εξελίξεις..τα σούρτα φέρτα..(εδώ) με το κατοχικό καθεστώς…τα εκατομμύρια που διακινούνται εκεί στις πόρνες και τα ενεχυροδανειστήρια της αντοχής μας ή της ..όποιας αξιοπρέπειας μας απέμεινε. Εκεί στην πράσινη γραμμή, στη διαχωριστική γραμμή του Αττίλα..που μπορούν ακόμα να κοιτάνε στα μάτια την μάνα του αγνοούμενου, τον πατέρα του σκοτωμένου, τα χωριά τις πεδιάδες, τον Πεναταδάκτυλο με την τουρκική σημαία στα σπλάχνα του ..επιβεβαιώνοντας την κατοχή τον όλεθρο των Ελλήνων της Κύπρου! Κανείς σας δε μιλάει βέβαια γι αυτό.Το «χαμένο» χρήμα σας έχει θολώσει το μυαλό. Δεν θα αγοράσουν ούτε εφέτος οι υπηρεσίες του Πολιτισμού μας ούτε και τώρα, τα καινούργια έργα μας. Αλλά ταυτόχρονα θα δώσετε και πάλι βήμα σε όλους τους "δικούς σας". Καλό όμως είναι να θυμάστε στις εξαγγελίες σας... πως ο πολιτισμός δεν γράφεται σε γραμμένες σελίδες.Καλό να το θυμάστε κι αυτό! Εμείς οι εκτός "κλίκας" αυλοκολάκων μάθαμε να να δουλεύουμε σκληρά, κι αμισθί συχνά, προβάλλοντας εδώ και δεκαετίες τον τόπο μας και θα συνεχίσουμε έτσι.Μάλιστα όταν γράφουμε για την τουρκική κατοχή σε "άλλο σύννεφο" αυτής της χώρας, διάφοροι παρατρεχάμενοι (κι αυτό το θυμήθηκα τις προάλλες με τις δήθεν τουρκολυκοφιλίες....)χώνουν όπως παλιά τα cd’s μας στα συρτάρια και δεν μας ακούει κανείς. Το ίδιο έκαναν πάντα όλοι βολεμένοι και κανείς δε μιλάει, αφού ως γνωστό όλοι θέλουν να τα έχουν με όλους καλά! (Άσε δε τη ζήλια που είναι και μια ανθρώπινη αδυναμία…το λιγότερο βέβαια σ αυτά όλα που συμβαίνουν...). Ποιος να σας πάρει επιτέλους στα σοβαρά!
Οι μαθητές μου λένε καμιά φορά χαριτολογώντας να μην τα λέω φωνακτά…Ανησυχούν μη με πιάσουν στο στόμα τους οι λύκαινες και οι μαϊμούδες. Πέρασαν λένε οι καλές εποχές. Ίσως τελικά στις ΅ κακές ή καλές εποχές΅ …άλλαξαν οι τρόποι. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας.Για αγάπες μιλάνε μόνο οι «τρελαμένοι» κι όσοι τελικά … ακόμα μπορούμε να βλέπουμε το άσπρο μέσα στο μαύρο..Το μεγαλύτερο προσόν της Ελληνικής φυλής είναι η υπομονή…Και βέβαια η υπομονή δεν εξαντλείται όταν πρόκειται για διορισμό, τράκα, διορισμό κλπ…..εκτός βέβαια από την συνέπεια.(Πόσα έχουν ακούσει τα αυτιά μου τελευταία και πως οι άνθρωποι μεταβάλλουν τη συμπεριφορά τους από την μια στιγμή στην άλλη…απίστευτο ε; Κι όμως αληθινό…..ναι!).
Πότε δεν βρίζουμε είπατε; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν «παραδάκι», ή θέσεις με πολλά παρελκόμενα (ενίοτε κενών λόγων).Εκεί βέβαια μέχρι την συνειδητοποίηση όλων των παραπάνω…. η σιωπή είναι Χρυσός. Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε (λέει )όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
Έψαχνα να βρω το σωστό τίτλο για το αρθράκι αυτό…. Είναι γεγονός ότι άμα δίνεις θάρρος σε ανθρώπους που δεν έχουν την ανάλογη παιδεία μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος σε πολλές διαδικασίες επεξηγήσεων, απεμπλοκής κλπ. Και που να εξηγείς τώρα..! Ποιος θέλει μπλεξίματα και ποιος έχει χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες. Λέω πως το συγκεκριμένο θέλει κότσια. Θέλει σταράτες εξηγήσεις..Ενώ άμα τα λες αφηρημένα και με κώδικα πιθανοτήτων λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορά!
Κυρίως όσοι κόπτονται για τον πολιτισμό μας.Σκέφτομαι πως στις μέρες μας γεμίσαμε ειδικούς.Ειδικός εδώ,ειδικός παρα πέρα ..πουθενά κανείς με κότσια να υπερασπιστεί μια αλλιώτικη φωνή.Μια άλλη οπτική. Αλληθωρίζουν όταν τους μιλάς "μια άλλη γλώσσα", αλαφιάζουν, αλληλοκοιτάζονται. Αν ακόμα κτυπήσεις το χέρι στο γραφείο καμιάς μαϊμούς καρεκλοκένταυρης..εκεί να δεις σαστίσματα…. Γεμίσαμε λέω άσχετους-ες σε πόστα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ανάδειξη του πολιτιστικού μας γίγνεσθαι. Έχουν μπερδέψει αυτοί όλοι το χαβιάρι με το σήμα του lacoste και τους μπουζουκομπαγλαμάδες με τη σοβαρότητα και την κακοποιημένη εως κι άσχετα πράγματα με την τέχνη ,κάνοντας τα όλα ένα…!
Ναι έχουμε ανάγκη μορφωμένων αισθητικά καλλιτεχνών, για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος… Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες.Κι έτσι και μπεις στην παγίδα (φάκα) τους, χάθηκες. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας»… Σοβαρή ευθύνη φέρει το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του λαού, που εσκεμμένα καλλιεργούν κι εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές. Το πλήθος, χωρίς την ευφυΐα που η γενική παιδεία προσφέρει, γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων ισχυρών. Λαϊκισμός είναι η υποτιθέμενη λαϊκότητα, οτιδήποτε δηλ. προσπαθεί να μοιάσει στο λαϊκό, αλλά τελικά δεν το προσεγγίζει. Αποτελεί εξαπάτηση του λαού, παραπλάνηση του με στόχο το όφελος κάποιων.
Ο λαϊκισμός βλάπτει την πολιτική, αφού κάποιοι πολιτικοί παράγοντες κατευθύνουν το πλήθος, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να φανούν ρατσιστές, υπερβολικά πατριώτες…
Επικίνδυνες είναι οι συνέπειες του λαϊκισμού στο χώρο του πνεύματος, αφού δεν οξύνεται η κριτική ικανότητα και διαμορφώνονται άτομα που κατευθύνονται εύκολα. Αναπτύσσεται δηλ. ένα είδος πολιτικού ελέγχου, μ' αποτέλεσμα οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι ισχυρές. Παραμερίζεται κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης.
Ο λαός παραπλανάται, υποβιβάζεται, γιατί δεν του δίνονται ερεθίσματα προόδου. Σκέφτομαι..αναλογίζομαι και τους δήθεν καλλιτέχνες που εμπλέκονται με την πολιτική! Παρακολουθώ τις εξελίξεις..τα σούρτα φέρτα..(εδώ) με το κατοχικό καθεστώς…τα εκατομμύρια που διακινούνται εκεί στις πόρνες και τα ενεχυροδανειστήρια της αντοχής μας ή της ..όποιας αξιοπρέπειας μας απέμεινε. Εκεί στην πράσινη γραμμή, στη διαχωριστική γραμμή του Αττίλα..που μπορούν ακόμα να κοιτάνε στα μάτια την μάνα του αγνοούμενου, τον πατέρα του σκοτωμένου, τα χωριά τις πεδιάδες, τον Πεναταδάκτυλο με την τουρκική σημαία στα σπλάχνα του ..επιβεβαιώνοντας την κατοχή τον όλεθρο των Ελλήνων της Κύπρου! Κανείς σας δε μιλάει βέβαια γι αυτό.Το «χαμένο» χρήμα σας έχει θολώσει το μυαλό. Δεν θα αγοράσουν ούτε εφέτος οι υπηρεσίες του Πολιτισμού μας ούτε και τώρα, τα καινούργια έργα μας. Αλλά ταυτόχρονα θα δώσετε και πάλι βήμα σε όλους τους "δικούς σας". Καλό όμως είναι να θυμάστε στις εξαγγελίες σας... πως ο πολιτισμός δεν γράφεται σε γραμμένες σελίδες.Καλό να το θυμάστε κι αυτό! Εμείς οι εκτός "κλίκας" αυλοκολάκων μάθαμε να να δουλεύουμε σκληρά, κι αμισθί συχνά, προβάλλοντας εδώ και δεκαετίες τον τόπο μας και θα συνεχίσουμε έτσι.Μάλιστα όταν γράφουμε για την τουρκική κατοχή σε "άλλο σύννεφο" αυτής της χώρας, διάφοροι παρατρεχάμενοι (κι αυτό το θυμήθηκα τις προάλλες με τις δήθεν τουρκολυκοφιλίες....)χώνουν όπως παλιά τα cd’s μας στα συρτάρια και δεν μας ακούει κανείς. Το ίδιο έκαναν πάντα όλοι βολεμένοι και κανείς δε μιλάει, αφού ως γνωστό όλοι θέλουν να τα έχουν με όλους καλά! (Άσε δε τη ζήλια που είναι και μια ανθρώπινη αδυναμία…το λιγότερο βέβαια σ αυτά όλα που συμβαίνουν...). Ποιος να σας πάρει επιτέλους στα σοβαρά!
Οι μαθητές μου λένε καμιά φορά χαριτολογώντας να μην τα λέω φωνακτά…Ανησυχούν μη με πιάσουν στο στόμα τους οι λύκαινες και οι μαϊμούδες. Πέρασαν λένε οι καλές εποχές. Ίσως τελικά στις ΅ κακές ή καλές εποχές΅ …άλλαξαν οι τρόποι. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας.Για αγάπες μιλάνε μόνο οι «τρελαμένοι» κι όσοι τελικά … ακόμα μπορούμε να βλέπουμε το άσπρο μέσα στο μαύρο..Το μεγαλύτερο προσόν της Ελληνικής φυλής είναι η υπομονή…Και βέβαια η υπομονή δεν εξαντλείται όταν πρόκειται για διορισμό, τράκα, διορισμό κλπ…..εκτός βέβαια από την συνέπεια.(Πόσα έχουν ακούσει τα αυτιά μου τελευταία και πως οι άνθρωποι μεταβάλλουν τη συμπεριφορά τους από την μια στιγμή στην άλλη…απίστευτο ε; Κι όμως αληθινό…..ναι!).
Πότε δεν βρίζουμε είπατε; Ναι..μόνο όταν σας δίνουν «παραδάκι», ή θέσεις με πολλά παρελκόμενα (ενίοτε κενών λόγων).Εκεί βέβαια μέχρι την συνειδητοποίηση όλων των παραπάνω…. η σιωπή είναι Χρυσός. Κι ο αρχαίος Ηράκλειτος ..έκλαιγε (λέει )όταν ..έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανε σήμερα ο Ηράκλειτος αν έβλεπε την κατάντια αυτού του κόσμου, που όλα μεταφράζονται σε ανταλλαγή ..συνειδήσεων με χρυσό!
ΣΕΡΠΑΝΤΙΝΕΣ
ΚΑΙ ΚΟΥΔΟΥΝΙΑ
Η φάρσα, αυτό το υποείδος , που αντιμετωπίζεται συνήθως από καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες, είναι ο χώρος που ο υποτιθέμενος ρόλος, οφείλει να γίνει δημιουργός και ποιητής ενός χρόνου που την ίδια στιγμή θα τον «συμμεριστεί» το κοινό. Το επιζητεί,το γουστάρει να γίνεται δηλωσίας χωρίς το ανάλογο αξίωμα βέβαια. …Αθάνατε Τσαρούχη σε θυμήθηκα πάλι.που έλεγες ότι «είσαι ότι δηλώσεις». Αυτή είναι μια πολύ παλιά ιστορία….και θυμήθηκα και τον Όσκαρ Ουάιλντ…..Άκρως εκκεντρικός και προκλητικός, ο ανήγαγε το ευφυολόγημα σε καλλιτεχνική άποψη. Μέσα σε όλα του τα έργα (θεατρικά, πεζογραφήματα, δοκίμια) το σπινθηροβόλο πνεύμα του αντιμάχεται τη μεσοαστική λογική και ηθικολογία, ταυτόχρονα κηρύσσοντας πόλεμο στους σοβαροφανείς καλλιτεχνίζοντες του 19ου αιώνα. Το θαυμαστό με τον Ουάιλντ είναι ότι απορρίπτει κάτι με την ίδια ευκολία που θα το εξυμνήσει αργότερα και επαινεί κάτι που έχει κατακεραυνώσει προγενέστερα. Αυτά συμβαίνουν και σήμερα.Στον καλλιτεχνικό χώρο κυκλοφορούν πολλοί «πατερούληδες» που είναι διατεθειμένοι να σας αγκαλιάσουν μέχρι σκασμού, σε μια εποχή που οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες είναι απελπιστικά περιορισμένες. Ποιος θα πλύνει τις πληγές σας;«Θέλει κουράγιο να στέκει κανείς μοναχός του, όμως έτσι πρέπει να γίνει. Κανείς δεν θα βρίσκεται εκεί να σας βοηθήσει όταν τα πράγματα θα ειπωθούν και γίνουν. Όλοι μας ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο και φεύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο ολομόναχοι».Τα μόνα που μένουν είναι τα δημιουργήματα μας..Κουράγιο σύντεχνοι!
Υ:Γ:."Πολιτισμός" όμως δεν είναι μόνο κάποιο ένδοξο παρελθόν που πολλές φορές το βλέπουμε με ιδανικές παρωπίδες όπως την κλασική αρχαιότητα αλλά και η ζώσα καθημερινότητα. Κοντολογίς δεν είναι τέχνη ότι σας σερβίρουν διάφορες περσόνες που εν πολλοίς τους βοήθησε η τύχη να βρεθούν σε καιρό φτώχειας σε καίρια“πόστα”! Φτωχαίνουμε σε όλους τους τομείς δυστυχώς. Παρατηρούμε όλοι τελευταία μια έξαρση ενδιαφέροντος από γνωστές γραφικές φυσιογνωμίες να υπηρετήσουν τον πολιτισμό μας.Ο πολιτισμός όμως είναι πολυτέλεια και για το κράτος κι αυτό αποδεικνύεται από τα κονδύλια που διατίθενται γι' αυτόν στον κρατικό προϋπολογισμό τα οποία είναι πολύ πενιχρά. Από συστάσεως... κράτους ο πολιτισμός θεωρούνταν δευτερεύον ζήτημα ίσως γιατί δεν φέρνει ποτέ ψήφους, ίσως γιατί πίσω από τους πομπώδεις λόγους κρύβεται η αγραμματοσύνη των ταγών της πολιτείας....έτσι χωρίς παιδεία, χωρίς έργο, κι αιδώ…
Η φάρσα, αυτό το υποείδος , που αντιμετωπίζεται συνήθως από καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες, είναι ο χώρος που ο υποτιθέμενος ρόλος, οφείλει να γίνει δημιουργός και ποιητής ενός χρόνου που την ίδια στιγμή θα τον «συμμεριστεί» το κοινό. Το επιζητεί,το γουστάρει να γίνεται δηλωσίας χωρίς το ανάλογο αξίωμα βέβαια. …Αθάνατε Τσαρούχη σε θυμήθηκα πάλι.που έλεγες ότι «είσαι ότι δηλώσεις». Αυτή είναι μια πολύ παλιά ιστορία….και θυμήθηκα και τον Όσκαρ Ουάιλντ…..Άκρως εκκεντρικός και προκλητικός, ο ανήγαγε το ευφυολόγημα σε καλλιτεχνική άποψη. Μέσα σε όλα του τα έργα (θεατρικά, πεζογραφήματα, δοκίμια) το σπινθηροβόλο πνεύμα του αντιμάχεται τη μεσοαστική λογική και ηθικολογία, ταυτόχρονα κηρύσσοντας πόλεμο στους σοβαροφανείς καλλιτεχνίζοντες του 19ου αιώνα. Το θαυμαστό με τον Ουάιλντ είναι ότι απορρίπτει κάτι με την ίδια ευκολία που θα το εξυμνήσει αργότερα και επαινεί κάτι που έχει κατακεραυνώσει προγενέστερα. Αυτά συμβαίνουν και σήμερα.Στον καλλιτεχνικό χώρο κυκλοφορούν πολλοί «πατερούληδες» που είναι διατεθειμένοι να σας αγκαλιάσουν μέχρι σκασμού, σε μια εποχή που οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες είναι απελπιστικά περιορισμένες. Ποιος θα πλύνει τις πληγές σας;«Θέλει κουράγιο να στέκει κανείς μοναχός του, όμως έτσι πρέπει να γίνει. Κανείς δεν θα βρίσκεται εκεί να σας βοηθήσει όταν τα πράγματα θα ειπωθούν και γίνουν. Όλοι μας ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο και φεύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο ολομόναχοι».Τα μόνα που μένουν είναι τα δημιουργήματα μας..Κουράγιο σύντεχνοι!
Υ:Γ:."Πολιτισμός" όμως δεν είναι μόνο κάποιο ένδοξο παρελθόν που πολλές φορές το βλέπουμε με ιδανικές παρωπίδες όπως την κλασική αρχαιότητα αλλά και η ζώσα καθημερινότητα. Κοντολογίς δεν είναι τέχνη ότι σας σερβίρουν διάφορες περσόνες που εν πολλοίς τους βοήθησε η τύχη να βρεθούν σε καιρό φτώχειας σε καίρια“πόστα”! Φτωχαίνουμε σε όλους τους τομείς δυστυχώς. Παρατηρούμε όλοι τελευταία μια έξαρση ενδιαφέροντος από γνωστές γραφικές φυσιογνωμίες να υπηρετήσουν τον πολιτισμό μας.Ο πολιτισμός όμως είναι πολυτέλεια και για το κράτος κι αυτό αποδεικνύεται από τα κονδύλια που διατίθενται γι' αυτόν στον κρατικό προϋπολογισμό τα οποία είναι πολύ πενιχρά. Από συστάσεως... κράτους ο πολιτισμός θεωρούνταν δευτερεύον ζήτημα ίσως γιατί δεν φέρνει ποτέ ψήφους, ίσως γιατί πίσω από τους πομπώδεις λόγους κρύβεται η αγραμματοσύνη των ταγών της πολιτείας....έτσι χωρίς παιδεία, χωρίς έργο, κι αιδώ…
“Πόλεμος πάντων πατήρ”
Ναι …“πόλεμος
πάντων πατήρ” όπως έλεγε κι σκοτεινός αρχαίος Ηράκλειτος. Μόνο που δεν μπορούσε ο αρχαίος αυτός Έλληνας πρόγονος
να υπολογίσει την κατάντια του σημερινού κόσμου. Ότι όλα πια μεταφράζονται
με εξαγορές συνειδήσεων με
χρυσάφι ..ή ότι το παιχνίδια καμιά φορά
είναι πουλημένα από την αρχή τους. Ας χαλάσουμε λοιπόν επιτέλους αυτή την προοπτική των διαφόρων
ξύπνιων. Μια επανάσταση εναντίον όλων των
φαντασμένων ηλιθίων της εποχής μας που το παίζουν σπουδαίοι… για να τα κονομάνε, αξίζει στην
όλη προσπάθεια. Εμπρός λοιπόν! Θέσε(κι εσύ) υψηλούς στόχους και μη σέρνεσαι σαν σκουλήκι ή σερπαντίνα
τρομάζοντας κάθε φορά από στις πατημασιές εκμεταλλευτών της καθημερινότητας !
ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ…..
Το ερώτημα είναι ρητορικό; Όχι.. είναι πραγματικό και εάν νομίζετε η απάντηση είναι εύκολη και δεδομένη, πολύ φοβάμαι ότι τα φαινόμενα καθημερινά σας διαψεύδουν. Βλέπετε όποια κι αν είναι η άποψη σας για την αξία ενός αγαθού, η αληθινή του τιμή φαίνεται πάντοτε στο ταμείο. Πόσο κοστολογείται λοιπόν η ζωή ενός ανθρώπου στο ταμείο της ανθρωπότητας; Μα κάτι λιγότερο από το τίποτα! Ακούγεται κυνικό;
Έχετε δίκιο. Σκεφτείτε όμως ότι κυνισμός είναι η προσπάθεια να περιγραφεί η φρίκη και με αυτό το δεδομένο δέχομαι την κατηγορία:
Το κείμενο είναι κυνικό..
Πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή; Οι πολιτικοί άνδρες της υφηλίου λένε πως είναι ανεκτίμητη .Το υπέρτατο αγαθό, ο σκοπός της πολιτικής τους ύπαρξης. Όνειρο τους η ευτυχία της, η ασφάλεια και η πρόοδος της. Και ξαφνικά φτάνουν στο ταμείο και αγοράζουν ή την πουλούν έναντι πινακίου φακής. Στηρίζουν την παγκόσμια ειρήνη πάνω σε ανθρωποθυσίες και μας διδάσκουν ότι αυτός είναι ανθρώπινος πολιτισμός. Η ανθρωποθυσία πολιτισμός; Ήταν πολιτισμένοι λοιπόν οι Ρωμαίοι που διασκέδαζαν ρίχνοντας δούλους στα θηρία, ή οι δικαστές του Μεσαίωνα που έριχναν αμαρτωλούς δήθεν στην πυρά για να λιώσουν τις αμαρτίες τους; Στο σχολείο μαθαίναμε πως όχι. Βγαίνοντας αργότερα στην κοινωνία συνειδητοποιούμε πως οι λαοί αυτοί το λένε πολιτισμό.. και πριν βιαστούν να θυμώσουν οι φίλοι των πολιτισμένων ας θυμηθούν τα κλάματα τα κλάματα όλων των δυστυχισμένων παιδιών του κόσμου.[των σεισμόπληκτων, των ορφανών των πολέμων.. κ.α.]
Πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή;
Μακράν λιγότερο από ένα έγκλημα, εάν ειδικά ο φονιάς είναι ευπρεπώς ντυμένος και πολιτικά καλυμμένος, όπως στην περίπτωση της Κύπρου μας που ακόμα ζητούν δικαίωση οι νεκροί μας, οι αγνοούμενοι, χωρίς να καθίσουν ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι εμπνευστές τέτοιων φρικαλεοτήτων.
Οι άνθρωποι σε τούτο τον πλανήτη δεν κοστίζουν τίποτα. Ούτε τα δάκρυα εκείνων που μεγαλουργούν πατώντας στους τάφους τους.
Αν μελετήσετε την ιστορία των πολέμων ή επαναστάσεων που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα και την συγκρίνετε με τους πολέμους που γίνονται σήμερα, θα διαπιστώσετε την τιμή της ανθρώπινης ζωής στο σύγχρονο κόσμο. Συγκρίνετε [π.χ.] τον αριθμό των νεκρών αμάχων στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο με τον αντίστοιχο πολύ κοντά τώρα στις γειτονιές μας.
Εγώ τουλάχιστον συνειδητοποιώντας τη διαφορά, ντράπηκα γι άλλη μια φορά που είμαι άνθρωπος!
Το ερώτημα είναι ρητορικό; Όχι.. είναι πραγματικό και εάν νομίζετε η απάντηση είναι εύκολη και δεδομένη, πολύ φοβάμαι ότι τα φαινόμενα καθημερινά σας διαψεύδουν. Βλέπετε όποια κι αν είναι η άποψη σας για την αξία ενός αγαθού, η αληθινή του τιμή φαίνεται πάντοτε στο ταμείο. Πόσο κοστολογείται λοιπόν η ζωή ενός ανθρώπου στο ταμείο της ανθρωπότητας; Μα κάτι λιγότερο από το τίποτα! Ακούγεται κυνικό;
Έχετε δίκιο. Σκεφτείτε όμως ότι κυνισμός είναι η προσπάθεια να περιγραφεί η φρίκη και με αυτό το δεδομένο δέχομαι την κατηγορία:
Το κείμενο είναι κυνικό..
Πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή; Οι πολιτικοί άνδρες της υφηλίου λένε πως είναι ανεκτίμητη .Το υπέρτατο αγαθό, ο σκοπός της πολιτικής τους ύπαρξης. Όνειρο τους η ευτυχία της, η ασφάλεια και η πρόοδος της. Και ξαφνικά φτάνουν στο ταμείο και αγοράζουν ή την πουλούν έναντι πινακίου φακής. Στηρίζουν την παγκόσμια ειρήνη πάνω σε ανθρωποθυσίες και μας διδάσκουν ότι αυτός είναι ανθρώπινος πολιτισμός. Η ανθρωποθυσία πολιτισμός; Ήταν πολιτισμένοι λοιπόν οι Ρωμαίοι που διασκέδαζαν ρίχνοντας δούλους στα θηρία, ή οι δικαστές του Μεσαίωνα που έριχναν αμαρτωλούς δήθεν στην πυρά για να λιώσουν τις αμαρτίες τους; Στο σχολείο μαθαίναμε πως όχι. Βγαίνοντας αργότερα στην κοινωνία συνειδητοποιούμε πως οι λαοί αυτοί το λένε πολιτισμό.. και πριν βιαστούν να θυμώσουν οι φίλοι των πολιτισμένων ας θυμηθούν τα κλάματα τα κλάματα όλων των δυστυχισμένων παιδιών του κόσμου.[των σεισμόπληκτων, των ορφανών των πολέμων.. κ.α.]
Πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή;
Μακράν λιγότερο από ένα έγκλημα, εάν ειδικά ο φονιάς είναι ευπρεπώς ντυμένος και πολιτικά καλυμμένος, όπως στην περίπτωση της Κύπρου μας που ακόμα ζητούν δικαίωση οι νεκροί μας, οι αγνοούμενοι, χωρίς να καθίσουν ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι εμπνευστές τέτοιων φρικαλεοτήτων.
Οι άνθρωποι σε τούτο τον πλανήτη δεν κοστίζουν τίποτα. Ούτε τα δάκρυα εκείνων που μεγαλουργούν πατώντας στους τάφους τους.
Αν μελετήσετε την ιστορία των πολέμων ή επαναστάσεων που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα και την συγκρίνετε με τους πολέμους που γίνονται σήμερα, θα διαπιστώσετε την τιμή της ανθρώπινης ζωής στο σύγχρονο κόσμο. Συγκρίνετε [π.χ.] τον αριθμό των νεκρών αμάχων στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο με τον αντίστοιχο πολύ κοντά τώρα στις γειτονιές μας.
Εγώ τουλάχιστον συνειδητοποιώντας τη διαφορά, ντράπηκα γι άλλη μια φορά που είμαι άνθρωπος!
ΟΙ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ… ΟΙ ΝΕΡΟΚΟΥΒΑΛΗΤΑΔΕΣ... ΚΙ Η ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΗ ΡΟΗ ΤΩΝ, ΣΤΟ ΧΡΌΝΟ;
Έτσι λοιπόν πίσω από δήθεν χαμόγελο διακρίνει τον πονηρό, τον απλό, τον είρωνα, τον ειλικρινή, τον επιπόλαιο, το συνετό, το χαιρέκακο, τον καλοκάγαθο, τον ύπουλο, τον αφελή, το ματαιόδοξο, τον έντιμο. Ό άνθρωπος πολλές φορές αγωνίζεται να προσποιηθεί, το χαμόγελο του όμως τον διαψεύδει, γιατί εκείνο απλά,μαρτυρεί την αλήθεια… Ο πνευματικός πολιτισμός συνδέει όλες τις ανθρώπινες θεωρητικές δημιουργίες σε σύστημα αγωγής του ίδιου του ανθρώπου. Αντίθετα υλικός πολιτισμός είναι το σύνολο των ενεργειών με τις οποίες ο άνθρωπος μεταβάλλει τον γύρω του φυσικό κόσμο και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για την εξυπηρέτηση του εαυτού του.
Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με συστήματα οργανωμένων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου. Το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας του Πολιτισμού είναι το ζήτημα της φύσεως του Πολιτισμού, που η λύση του εξαρτάται από την κοσμοθεωρητική βάση απ’ όπου ξεκινά η μελέτη και η ανάλυση του. Έτσι ο ιδεαλισμός δέχεται ότι η φύση του πολιτισμού είναι πνευματική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός προβολή των πνευματικών προδιαθέσεων του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο.
Αφιερωμένα τα παραπάνω σε όσους μας χάλασαν το χαμόγελο μας. Το χαμόγελο είναι ή ταυτότητα της καρδιάς. Και όταν το χαμόγελο είναι πνευματικό, γίνεται μία σπουδαία δύναμη πολιτισμού στον κόσμο αυτό, σύνδεσμος των ανθρώπων και αποκάλυψη του ενός στον άλλο.
Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με συστήματα οργανωμένων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου. Το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας του Πολιτισμού είναι το ζήτημα της φύσεως του Πολιτισμού, που η λύση του εξαρτάται από την κοσμοθεωρητική βάση απ’ όπου ξεκινά η μελέτη και η ανάλυση του. Έτσι ο ιδεαλισμός δέχεται ότι η φύση του πολιτισμού είναι πνευματική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός προβολή των πνευματικών προδιαθέσεων του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο.
Αφιερωμένα τα παραπάνω σε όσους μας χάλασαν το χαμόγελο μας. Το χαμόγελο είναι ή ταυτότητα της καρδιάς. Και όταν το χαμόγελο είναι πνευματικό, γίνεται μία σπουδαία δύναμη πολιτισμού στον κόσμο αυτό, σύνδεσμος των ανθρώπων και αποκάλυψη του ενός στον άλλο.
ΓΙΑΤΙ
ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ…
(Σκηνή β’ )
(Επίλογή από χαμογελαστά κείμενα μου.)
“Αυτό συμβαίνει συχνά..γιατρέ μου…” είπα δυνατά.Με κοίταξε με ένα χαμόγελο και συνέχισε :”σε ξέρω…και χωρίς επεξηγήσεις,αναλύσεις.Να φοβούνται αυτοί που νομίζουν ότι σε ξέρουν μέσα στην απρόβλεπτη διάσταση σου!”
Απλά χαμογέλασα χωρίς σχόλια.Σκέφτομαι λοιπόν, πόσο εύκολα ένα χαμόγελο μπορεί να μας βγάλει από πολλά αδιέξοδα.Και πήρα σοβαρό ύφος να το σκεφτώ.Χαμόγελο….ανοχή ..συνοχή κλπ..κλπ..Αυτό είναι!
Το πει πολλές φορές και το χω γράψει σε διάφορους τύπους χωρίς γλωσσικά περιτυλίγματα .Μόνο οι “γνώστες” μπορούν έχουν τη δυνατότητα να ομιλούν περί ειδικών θεμάτων.Κι εγώ επιθυμώ να αγνοώ ! Οι αισθητικές δήθεν εκτιμήσεις διαφόρων ταχα καλλιτεχνών δεν οδηγούν ούτε στον Όλυμπο, ούτε στον παράδεισο της ουράνιας βασιλείας. Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί…ποτέ! Η βλακεία σαφώς είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα γνωστό στην ψυχολογία. Η συναισθηματική μετάδοση, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας, μειώνει την κριτική ικανότητα. Παρατηρείται τότε η «πόλωση της λήψης αποφάσεων»: επιλέγεται η πιο απλή λύση, που συνήθως είναι και η λιγότερο έξυπνη.
Είναι γεγονός ότι πολλοί επονομαζόμενοι καλλιτέχνες δήθεν και μη, έχουν καβαλήσει τον κάλαμον (και την μάντρα μη σας πω…).Πέρασαν είναι γεγονός οι καλές εποχές.Τώρα με τόσα που κυκλοφορούν γύρω μας,γινόμαστε όλο και περισσότερο καχύποπτοι…Όμως το ερώτημα παραμένει: Έχει τελικά ο θαυμασμός, τιμήματα και τιμή;
Ναι ασφαλώς κι έχει! Να αυξάνεις τα όρια της ανοχής σου μόνο για να κάνεις τη δουλειά σου. Λοιπόν προσωπικά δεν έχω καμιά δουλειά με ανθρώπους (για να τελειώνουμε με αυτά…) που το μυαλό τους το έχουν συνέχεια πώς να ξεγελάσουν τον άλλον….Η ανάγκη (αν τελικά είναι ανάγκη..) είναι πάντα προϋπόθεση τραγωδίας; (Λίγο πιο ψηλά απ’ το ταβάνι οι λύπες τον κοιτάζουν αφ’υψηλού, αόρατες κλωστές υφαίνουν το σκηνικό.Και το παράγγελμα;΅Σημειωτόν΅!).
A! Ανακάλυψα ποίηματάκι που μ’ άρεσε…Αγνώστου.Ωστόσο το μοιράζομαι αφού ταιριάζει γάντι με όλο το “μασκαραλίκι”.
“… Ο καρβουνιάρης μόλις ξεκίνησε και η φωνή μου δε θέλει καμπίνα..
Στο καζάνι θέλει να μπει, για να έχουμε ταχύτητα!
Πρέπει να φτάσουμε γρήγορα.
Μας περιμένουν..
Η αυλαία έχει ήδη ανοίξει και η φάλτσα σοπράνο,
πρέπει να βγει να πεθάνει σε κοινή θέα..
Μην χειροκροτήσετε σας παρακαλώ.
Όσο παραμένει ανοιχτή η αυλαία,
Η φάλτσα σοπράνο, θα βάφει με ηχόχρωμα,
τις φάλτσες ζωές σας”.
Ευλογημένο ανυποψίαστο ηφαίστειο πες μου το “ναι”..αν πρέπει! Και σ΄ ευχαριστώ ξανά, που υπερασπίζεσαι το ξεχασμένο δικαίωμά μου «απλώς να μην μπορώ!» να αντέξω τόση ηλιθιότητα.(Τελικά ο γιατρός ακόμα να συνέλθει. Λιποθύμησε)...
“Αυτό συμβαίνει συχνά..γιατρέ μου…” είπα δυνατά.Με κοίταξε με ένα χαμόγελο και συνέχισε :”σε ξέρω…και χωρίς επεξηγήσεις,αναλύσεις.Να φοβούνται αυτοί που νομίζουν ότι σε ξέρουν μέσα στην απρόβλεπτη διάσταση σου!”
Απλά χαμογέλασα χωρίς σχόλια.Σκέφτομαι λοιπόν, πόσο εύκολα ένα χαμόγελο μπορεί να μας βγάλει από πολλά αδιέξοδα.Και πήρα σοβαρό ύφος να το σκεφτώ.Χαμόγελο….ανοχή ..συνοχή κλπ..κλπ..Αυτό είναι!
Το πει πολλές φορές και το χω γράψει σε διάφορους τύπους χωρίς γλωσσικά περιτυλίγματα .Μόνο οι “γνώστες” μπορούν έχουν τη δυνατότητα να ομιλούν περί ειδικών θεμάτων.Κι εγώ επιθυμώ να αγνοώ ! Οι αισθητικές δήθεν εκτιμήσεις διαφόρων ταχα καλλιτεχνών δεν οδηγούν ούτε στον Όλυμπο, ούτε στον παράδεισο της ουράνιας βασιλείας. Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί…ποτέ! Η βλακεία σαφώς είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα γνωστό στην ψυχολογία. Η συναισθηματική μετάδοση, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας, μειώνει την κριτική ικανότητα. Παρατηρείται τότε η «πόλωση της λήψης αποφάσεων»: επιλέγεται η πιο απλή λύση, που συνήθως είναι και η λιγότερο έξυπνη.
Είναι γεγονός ότι πολλοί επονομαζόμενοι καλλιτέχνες δήθεν και μη, έχουν καβαλήσει τον κάλαμον (και την μάντρα μη σας πω…).Πέρασαν είναι γεγονός οι καλές εποχές.Τώρα με τόσα που κυκλοφορούν γύρω μας,γινόμαστε όλο και περισσότερο καχύποπτοι…Όμως το ερώτημα παραμένει: Έχει τελικά ο θαυμασμός, τιμήματα και τιμή;
Ναι ασφαλώς κι έχει! Να αυξάνεις τα όρια της ανοχής σου μόνο για να κάνεις τη δουλειά σου. Λοιπόν προσωπικά δεν έχω καμιά δουλειά με ανθρώπους (για να τελειώνουμε με αυτά…) που το μυαλό τους το έχουν συνέχεια πώς να ξεγελάσουν τον άλλον….Η ανάγκη (αν τελικά είναι ανάγκη..) είναι πάντα προϋπόθεση τραγωδίας; (Λίγο πιο ψηλά απ’ το ταβάνι οι λύπες τον κοιτάζουν αφ’υψηλού, αόρατες κλωστές υφαίνουν το σκηνικό.Και το παράγγελμα;΅Σημειωτόν΅!).
A! Ανακάλυψα ποίηματάκι που μ’ άρεσε…Αγνώστου.Ωστόσο το μοιράζομαι αφού ταιριάζει γάντι με όλο το “μασκαραλίκι”.
“… Ο καρβουνιάρης μόλις ξεκίνησε και η φωνή μου δε θέλει καμπίνα..
Στο καζάνι θέλει να μπει, για να έχουμε ταχύτητα!
Πρέπει να φτάσουμε γρήγορα.
Μας περιμένουν..
Η αυλαία έχει ήδη ανοίξει και η φάλτσα σοπράνο,
πρέπει να βγει να πεθάνει σε κοινή θέα..
Μην χειροκροτήσετε σας παρακαλώ.
Όσο παραμένει ανοιχτή η αυλαία,
Η φάλτσα σοπράνο, θα βάφει με ηχόχρωμα,
τις φάλτσες ζωές σας”.
Ευλογημένο ανυποψίαστο ηφαίστειο πες μου το “ναι”..αν πρέπει! Και σ΄ ευχαριστώ ξανά, που υπερασπίζεσαι το ξεχασμένο δικαίωμά μου «απλώς να μην μπορώ!» να αντέξω τόση ηλιθιότητα.(Τελικά ο γιατρός ακόμα να συνέλθει. Λιποθύμησε)...
Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ Η ΕΜΠΑΘΕΙΑ Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ
ΤΕΛΜΑ..
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με ενδιαφέρον την αδιαφορία ορισμένων ανθρώπων. Αδιαφορία για το συμβαίνει με τη καθημερινότητα προς ιδιαίτερους προβληματισμούς, αφού τελικά στην Κύπρο της χλιδής και της φτώχειας του δήθεν προβληματισμού στα φεϊσμπούκ κι αλλού…είναι πρώτιστα “οι έχοντες το προνόμιο ή το χούϊ” (πλήν των αρθρογραφούντων), που ανεβάζουν λογύδρια και τόνους… Κι ασφαλώς θέλουν με το γνωστό λαϊκισμό τους απλά να δημιουργήσουν τις ψευδαισθήσεις σε όλους μας ,ότι είναι “κατακαημένοι”, υποψιασμένοι ,που μπορούν εν μία νυχτί να σε πουλήσουν και να σε εξαγοράσουν, σαν όλους εκείνους τους μαυραγορίτες..παλαιάς κοπής… Ναι, επιβιώνουν μέσα στα επιμορφωτικά σκυλάδικα τους. Ούτε το όνομα τους σωστά δεν μπορούν να γράψουν(άσε!!!) και ότι συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτό… Βέβαια διάφοροι παλαιοί αλλά και νέοι “πονηρούληδες” με στόχο πρώτιστα το κέρδος και σαν επακόλουθο να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη αναγνώριση… που στο total της ταμειακής συνειδησιακής μηχανής του εγκεφάλου τους έχει από χρόνια κτυπήσει το “till”... βρισκόμαστε λοιπόν, στην εποχή της λατρείας του “δήθεν”, του “φαίνεσθαι” και όχι του “είναι”. Οι σχέσεις με τους άλλους είναι ρηχές, το κυνήγι δε για τα αντικείμενα, απεγνωσμένο και αχόρταγο… Tο θέμα είναι αν θέλουμε να βγούμε από το “φαίνεσθαι”...γιατί αυτοί που θέλουν, πετυχαίνουν το είναι. Αναρωτιέμαι αν είναι ποτέ αργά... Για να αλλάξουμε. Γιατί η κρίση δεν ξεκίνησε χτες. Ήταν πάντα εδώ κι ήταν “Ηθική”. Δυστυχώς, η ζωή είναι μερικές φορές δυσάρεστα απρόβλεπτη και για αυτούς… που κάποτε εγκαταλείποντας τον ”Όλυμπο”, διαπιστώνουν έστω κι αργά τη ρηχότητα και τη κενότητα του βίου. Αμορφωσιά, ζήλεια, ανταγωνισμός ενίοτε άνευ λόγου, λαϊκισμός, καμιά προσπάθεια ποιότητας γούστου, ανάμεσα σε παράτονους αισθηματικούς γρυλλισμούς , χωρίς σκέψη, ιδανικά, χωρίς πίστη. Αφηνόμαστε στην καθημερινότητα των πράξεων και της φαινομενικής τελικά απουσίας μας. Αν και ξέρουμε ότι η σιωπή δεν φέρνει αμηχανία μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα ακόμα κι όταν σιωπούμε, παρακολουθώντας με τάσεις απολογίας ή μας τρομάζει ενίοτε και μας κάνει να σπεύδουμε να την καλύπτουμε. Σαν να μην την αντέχουμε, σαν να μας έχουν εκπαιδεύσει ότι μπορούμε να υπάρχουμε σιωπώντας. Ναι! Όλα έχουν το τίμημα και την τιμή τους. Φτάνει να μη μιλάς και θα έχεις την θέση σου. Είναι άχρηστη λοιπόν η σιωπή και σε κάνει και ανίκανο.Έτσι πιστεύουν μερικοί… Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν μέσα στην σιωπή μπορούμε να χτίσουμε, να δημιουργήσουμε, να μετακινηθούμε, να βοηθηθούμε… Πάντα τίθεται το ρητορικό ερώτημα κατά πόσο αλλάζει ο άνθρωπος. Αλλάζει ή δεν αλλάζει;
Λοιπόν: Kοντός ψαλμός ηλιθιότητας…. Αλληλούϊα… !! Αν περιμένουμε αυτούς που μας πλήγωσαν να μετανοήσουν πρώτα, τότε θα έπρεπε να περιμένουμε για πολύ καιρό!!!
Μπορώ να συγχωρέσω αυτούς που με πλήγωσαν και πρόδωσαν, χωρίς να μετανοήσουν; Και τι κάνουμε για να μην βράσουμε στο κατράμι της κολάσεως;
α) Δεν λες σε κανέναν τους τι έκανε σε σένα (αυτό θα φανεί ότι προσπαθείς να τιμωρήσεις εκείνον που σε έβλαψε).
β) Μην προσπαθήσεις να τους εκφοβίσεις.
γ) Μην τους κάνεις να νιώθουν ένοχοι.
δ) Μην προσπαθήσεις να σώσεις την αξιοπρέπειά σου.
ε) Συγχώρεσε και ξέχασε το μια για πάντα.
Και είναι ο μοναδικός τρόπος (αν σε αφήσουν)…για να επιβιώσεις!
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με ενδιαφέρον την αδιαφορία ορισμένων ανθρώπων. Αδιαφορία για το συμβαίνει με τη καθημερινότητα προς ιδιαίτερους προβληματισμούς, αφού τελικά στην Κύπρο της χλιδής και της φτώχειας του δήθεν προβληματισμού στα φεϊσμπούκ κι αλλού…είναι πρώτιστα “οι έχοντες το προνόμιο ή το χούϊ” (πλήν των αρθρογραφούντων), που ανεβάζουν λογύδρια και τόνους… Κι ασφαλώς θέλουν με το γνωστό λαϊκισμό τους απλά να δημιουργήσουν τις ψευδαισθήσεις σε όλους μας ,ότι είναι “κατακαημένοι”, υποψιασμένοι ,που μπορούν εν μία νυχτί να σε πουλήσουν και να σε εξαγοράσουν, σαν όλους εκείνους τους μαυραγορίτες..παλαιάς κοπής… Ναι, επιβιώνουν μέσα στα επιμορφωτικά σκυλάδικα τους. Ούτε το όνομα τους σωστά δεν μπορούν να γράψουν(άσε!!!) και ότι συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτό… Βέβαια διάφοροι παλαιοί αλλά και νέοι “πονηρούληδες” με στόχο πρώτιστα το κέρδος και σαν επακόλουθο να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη αναγνώριση… που στο total της ταμειακής συνειδησιακής μηχανής του εγκεφάλου τους έχει από χρόνια κτυπήσει το “till”... βρισκόμαστε λοιπόν, στην εποχή της λατρείας του “δήθεν”, του “φαίνεσθαι” και όχι του “είναι”. Οι σχέσεις με τους άλλους είναι ρηχές, το κυνήγι δε για τα αντικείμενα, απεγνωσμένο και αχόρταγο… Tο θέμα είναι αν θέλουμε να βγούμε από το “φαίνεσθαι”...γιατί αυτοί που θέλουν, πετυχαίνουν το είναι. Αναρωτιέμαι αν είναι ποτέ αργά... Για να αλλάξουμε. Γιατί η κρίση δεν ξεκίνησε χτες. Ήταν πάντα εδώ κι ήταν “Ηθική”. Δυστυχώς, η ζωή είναι μερικές φορές δυσάρεστα απρόβλεπτη και για αυτούς… που κάποτε εγκαταλείποντας τον ”Όλυμπο”, διαπιστώνουν έστω κι αργά τη ρηχότητα και τη κενότητα του βίου. Αμορφωσιά, ζήλεια, ανταγωνισμός ενίοτε άνευ λόγου, λαϊκισμός, καμιά προσπάθεια ποιότητας γούστου, ανάμεσα σε παράτονους αισθηματικούς γρυλλισμούς , χωρίς σκέψη, ιδανικά, χωρίς πίστη. Αφηνόμαστε στην καθημερινότητα των πράξεων και της φαινομενικής τελικά απουσίας μας. Αν και ξέρουμε ότι η σιωπή δεν φέρνει αμηχανία μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα ακόμα κι όταν σιωπούμε, παρακολουθώντας με τάσεις απολογίας ή μας τρομάζει ενίοτε και μας κάνει να σπεύδουμε να την καλύπτουμε. Σαν να μην την αντέχουμε, σαν να μας έχουν εκπαιδεύσει ότι μπορούμε να υπάρχουμε σιωπώντας. Ναι! Όλα έχουν το τίμημα και την τιμή τους. Φτάνει να μη μιλάς και θα έχεις την θέση σου. Είναι άχρηστη λοιπόν η σιωπή και σε κάνει και ανίκανο.Έτσι πιστεύουν μερικοί… Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν μέσα στην σιωπή μπορούμε να χτίσουμε, να δημιουργήσουμε, να μετακινηθούμε, να βοηθηθούμε… Πάντα τίθεται το ρητορικό ερώτημα κατά πόσο αλλάζει ο άνθρωπος. Αλλάζει ή δεν αλλάζει;
Λοιπόν: Kοντός ψαλμός ηλιθιότητας…. Αλληλούϊα… !! Αν περιμένουμε αυτούς που μας πλήγωσαν να μετανοήσουν πρώτα, τότε θα έπρεπε να περιμένουμε για πολύ καιρό!!!
Μπορώ να συγχωρέσω αυτούς που με πλήγωσαν και πρόδωσαν, χωρίς να μετανοήσουν; Και τι κάνουμε για να μην βράσουμε στο κατράμι της κολάσεως;
α) Δεν λες σε κανέναν τους τι έκανε σε σένα (αυτό θα φανεί ότι προσπαθείς να τιμωρήσεις εκείνον που σε έβλαψε).
β) Μην προσπαθήσεις να τους εκφοβίσεις.
γ) Μην τους κάνεις να νιώθουν ένοχοι.
δ) Μην προσπαθήσεις να σώσεις την αξιοπρέπειά σου.
ε) Συγχώρεσε και ξέχασε το μια για πάντα.
Και είναι ο μοναδικός τρόπος (αν σε αφήσουν)…για να επιβιώσεις!
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ…Η ΠΟΙΗΣΗ;
Το ποίημα
είναι μια επαναστατική πράξη. Πιθανώς αυτό εννοούσε ο Μπρετόν γράφοντας
“αλλάξτε ζωή”. Στη σημερινή εποχή εποχή που τα ερείσματα ηθικής αντίστασης καταρρέουν σαν πύργοι από
τραπουλόχαρτα και ο ευδαιμονισμός διαβρώνει το πνεύμα και το σώμα των μακαρίων
κατοίκων αυτής της χώρας, είναι επιτακτική ανάγκη να προσδιορίσουμε τον λόγο
ύπαρξης του ποιητού μέσα στο κοινωνικό σύνολο και τις συνακόλουθες επιδράσεις
του σ’ αυτό..Η ποίηση αποτελεί την υψηλότερη και τελειότερη μορφή της
συγκινησιακής χρήσης του λόγου. Αντίθετα προς την επιστημονική γλώσσα, η
ποιητική ευνοεί την κυριαρχία της πολυσημίας και του διφορούμενου νοήματος.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως για
την ποιητική γλώσσα ισχύει ο λόγος του Ηράκλειτου: “Ούτε λέγει ούτε κρύπτει
αλλά σημαίνει”.Η ποιητική γλώσσα χρησιμοποιεί την πολυσημία και το διφορούμενο
νόημα των λέξεων, την αλληγορία και τη σημαντική, με τη μέθοδο του συμβολισμού
και της μεταφοράς.
Η ποίηση με την συμβολική της
γλώσσα οικοδομεί ένα παρατηρητήριο πάνω στο συναίσθημα, απ’ όπου βλέπουμε έναν
άλλο κόσμο,μαγικό και υπέρλογο.Από το
παρατηρητήριο αυτό μπορούμε να δούμε όχι μόνο τα ύψη του του στοχασμού αλλά και
τα ωκεάνεια βάθη του ασυνείδητου. Η συναισθηματική αποτίμηση δια μέσου της
ποιητικής γλώσσας, μας φέρνει πιο κοντά στη υπαρξιακή μας δομή
στην οντολογική αλήθεια.
Κουρέλια λέξεων σήμερα κοσμούν
τον τάπητα της γλώσσας. Οι λέξεις που κυκλοφορούν περιορίζονται καθημερινά από
την ημιμάθεια, την επιπολαιότητα και την γλωσσική ακαλαισθησία, σήμερα που χαλασμός κτυπά την παιδεία και την
καλλιέργεια του πνεύματος, οι λέξεις που ζουν πάνω από τρει χιλιάδες χρόνια
καρτερούν καιρούς πιο ισορροπημένους και πιο αίθριους για να βγουν από το
ημίφωτο καταφύγιο τους και να λάμψουν μέσα στην κοινωνία μας. Όμως όταν ένας
λαός ξεχνάει, όταν η κοινωνία νοσεί, όταν η παιδεία τραυλίζει αμήχανα, όταν η
καθημερινή ζωή αποθηριώνεται κι η τέχνη χάνει την υψηλοφροσύνη της,τότε ο
άνθρωπος κινδυνεύει να εξανδραποδιστεί κι η ζωή του μεταμορφώνεται σε
καθημερινή κόλαση. Σαφώς κάθε εποχή διεκδικεί τη το δικαίωμα της δικής της
ανάσας, της δικής της ιδαιτερότητας. Μα δεν είναι ανάσα και ιδιατερότητα ο
εκφασισμός,ο φρικαλέος νήδυμος της κοινωνίας. Πως ερμηνεύεται τούτη θαυμαστή
συναίνεση της κοινωνίας στην αποδοχή του δήθεν, του ολίγου, του σχεδόν τίποτε;
Kι οι ποιητές; Αργεί η έλευση των ποιητών; Οι ποιητές θα έλθουν διότι όπως
ισχυρίζεται και ο Bruno Snell,
“η εμπειρία από την ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος διδάσκει ότι πάντα όταν πέφτει πνευματικό σκοτάδι τα
αστέρια των μεγάλων ποιητών είναι σε θέση να δείξουν το δρόμο προς το Φως.
Εν-συναίσθηση ή απλά συναίσθηση;
Η λέξη είναι σύνθετη και περιλαμβάνει την έννοια στην κυριολεξία της. Συν-Αισθάνομαι! Αισθάνομαι δηλαδή όπως αισθάνεται ο άλλος. Μερικοί καθηγητές πρόσθεσαν στη λέξη τα δύο γράμματα: Εν και την τροποποίησαν να διαβάζεται «Εν-συναίσθηση»! Είναι μια παραλλαγή. Μέσα στις χιλιάδες αλλαγές που έγιναν στην ελληνική γλώσσα το «εν» ίσως είναι το πιο αθώο! Πρόσφατες έρευνες στον χώρο της νευροψυχολογίας επιβεβαιώνουν και εξηγούν επιστημονικά αυτό που ανέκαθεν γνωρίζαμε ή μάλλον διαισθανόμασταν εμπειρικά: οι ανθρώπινες σχέσεις -διαπροσωπικές και κοινωνικές- βασίζονται και σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνονται από «μη λεκτικούς» και εν μέρει μη συνειδητούς κώδικες επικοινωνίας. Από τις ανεπαίσθητες αλλαγές στον τόνο της φωνής, στη στάση του σώματος, αλλά και από τις χειρονομίες ή από τις εκφράσεις του προσώπου του συνομιλητή μας καταλαβαίνουμε πολύ περισσότερα από όσα ο ίδιος μάς λέει ή, ενδεχομένως, από όσα θα ήθελε να καταλάβουμε.
Η ενσυναίσθηση δεν είναι απλώς ένας επιστημονικός νεολογισμός αλλά μια θεμελιώδης νοητική λειτουργία: αναφαίρετο συστατικό στοιχείο των σχέσεών μας με τους άλλους και με τον κόσμο που μας περιβάλλει; Οσο λοιπόν μεγαλύτερη είναι η συναισθηματική προσέγγιση και οικειότητα τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ενσυναισθητική απόκριση. Παράλληλα όμως, η ικανότητα εξοικείωσης και συνταύτισης με τους άλλους εξαρτάται, με τη σειρά της, σε μεγάλο βαθμό από την ενσυναισθητική μας ευαισθησία.Σε μια εποχή κοινωνικής βαρβαρότητας όπως η σημερινή, όπου ο τυφλός οικονομικός ανταγωνισμός συνοδεύεται από τον ακραίο και ανερυθρίαστο εγωτισμό, ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός ατόμων οδηγείται σε μια ναρκισσιστική ή, ακριβέστερα, αυτιστική κωφότητα απέναντι στον πόνο και τα δεινά των συνανθρώπων μας.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ..
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι ο καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος ,δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθρες που προκαλούν διάφοροι κερατάδες ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση. Σκέφτομαι ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να “πατήσουν” πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης. Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπαρχει άραγε "συνωμοτικό κέντρο" εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων. «Μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπαρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας…Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε.Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα.Τώρα σας λένε: ΅είστε ωραίοι ρε…” και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας.Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι θυμόσοφοι….ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε. Από αισθήματα που μεταβάλλονται αναλόγως περιστάσεων. Πες μου ποιους ξέρεις…να σου πω ποιος είσαι! Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. (Εάν ο ίδιος ο υποστηρικτής της πρότασης την πιστεύει για αληθή ενώ δεν είναι, έχουμε να κάνουμε με πλάνη και όχι με ψέμα). Πολλές φορές η λέξη ψέμα χρησιμοποιείται και για να δηλώσει (κάποιος) το μη αληθές. Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ωστόσο αυτή είναι μόνο μια κατηγορία ψεμάτων. Δηλαδή, ένας άνθρωπος λέει ένα ψέμα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ενώ ο ίδιος έχει αμφιβολίες προς την αλήθεια της πρότασης ή γνωρίζει όντως ότι είναι αναληθής. Μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες.Καλού κακού έχετε γενικότερα το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη “δουλειά ΅ σας, έπαψα να σας πιστεύω πια!
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι ο καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος ,δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθρες που προκαλούν διάφοροι κερατάδες ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση. Σκέφτομαι ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να “πατήσουν” πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης. Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπαρχει άραγε "συνωμοτικό κέντρο" εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων. «Μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπαρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας…Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε.Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα.Τώρα σας λένε: ΅είστε ωραίοι ρε…” και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας.Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι θυμόσοφοι….ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε. Από αισθήματα που μεταβάλλονται αναλόγως περιστάσεων. Πες μου ποιους ξέρεις…να σου πω ποιος είσαι! Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. (Εάν ο ίδιος ο υποστηρικτής της πρότασης την πιστεύει για αληθή ενώ δεν είναι, έχουμε να κάνουμε με πλάνη και όχι με ψέμα). Πολλές φορές η λέξη ψέμα χρησιμοποιείται και για να δηλώσει (κάποιος) το μη αληθές. Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ωστόσο αυτή είναι μόνο μια κατηγορία ψεμάτων. Δηλαδή, ένας άνθρωπος λέει ένα ψέμα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ενώ ο ίδιος έχει αμφιβολίες προς την αλήθεια της πρότασης ή γνωρίζει όντως ότι είναι αναληθής. Μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες.Καλού κακού έχετε γενικότερα το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη “δουλειά ΅ σας, έπαψα να σας πιστεύω πια!
Α.Α.Α
ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΕΔΩ ΤΑ ΜΕΡΗ…το ΧΡΗΜΑ κι η ΚΑΚΙΑ ΒΡΗΚΑΝ τον
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΥΣ.
Είναι ο Θεός ο μικρός ο Μέγας.Μικρός στην εμφάνιση, ατελείωτος
σε δύναμη. Του αρέσει να μετακινείται
από τσέπη σε τσέπη..Θεός είναι ό,τι αξία θέλει την παίρνει. Τι μυρωδιά
έχει το χρήμα; Πως αναδύεται και πως αναδιπλώνεται ή ξοδεύεται αναλόγως ώρα κι
ορέξεως; Και τι χρώμα έχει το χρήμα που μπορεί να ξελογιάσει τον αετό και τον
σκώληκα; Γεμάτο πορτοφόλι μπορεί ακόμα να σε αναστήσει κι από τον τάφο. Μισογεμάτο
..έχεις κάποιες ελπίδες. Με άδειο πορτοφόλι
σε πάνε… σαν το σκυλί στ΄αμπέλι… Το θέμα αυτό είναι κλασική περίπτωση άρνησης
του απευκταίου. (Εδώ ο γράφων δίνει μεν τη χιουμοριστική και τραγική άποψη, αλλά
όπως πάντα μέσα από το χιούμορ λες τα πιο σοβαρά πράγματα.Δεν έχω σκοπό να θίξω
θρησκευτικές πεποιθήσεις σας γιορτάρες μέρες, αλλά να βγάλω λίγο χαμόγελο από
κάτι που δεν προσφέρετε για όσους θεωρούν τον εαυτούλη τους εξυπνότερο από τους
άλλους γενικότερα. Αν και ο λαός μας λέει ότι γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία
χωρίς γέλιο δεν υπάρχει, αυτό που γελάει είναι πάντα ο τελευταίος..κανόνας πια)!!
Ναι έχετε πέσει με
τα μούτρα στο χρήμα.. Ο Θεός του χρήματος είναι πολύ φιλοχρήματος. Ζει και
πεθαίνει γι αυτό. Σημαντικά χαρακτηριστικά του είναι ότι είναι ολίγον ψεύτης, αλήτης,
υποσχεσιολόγος..κι υπόσχεται τα πάντα,αρκεί να εξυπηρετεί το όλο πράμα!!
Α.Α.Α
Δεν είναι γιατί δεν μπορούσαν…Είναι γιατί απλά δεν ήθελαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι αλλάζουν διαθέσεις και οπτικές γωνίες σύμφωνα με τις διαθέσεις τους, ενίοτε και ...με τα συμφέροντα τους. Ανάμεσα στη κοκεταρία και στην ασημαντότητα υπάρχει μια λεπτή γραμμή, η ίδια που χωρίζει το εκκεντρικό από το γελοίο, την περηφάνια από την αλαζονεία ή το κωμικό από το αξιολύπητο. Σοφός είναι αυτός που περπατάει αυτή τη γραμμή σαν να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί, χωρίς ποτέ να γέρνει από τη μια ή την άλλη πλευρά. Αν χάσουμε την ισορροπία μας και πέσουμε στο κενό..αν ανακαλύψουν τα κενά αέρος ή κάποιος φωνάξει δυνατά¨… «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός;…»
O τρόπος λοιπόν που επιλέγουμε να ζούμε και να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις στη ζωή μας είναι καθαρά προσωπική επιλογή, όπως και οι συνέπειες των επιλογών αυτών.
Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να διαχειρίζονται τις «τύχες» άλλων με τρόπο κατάπτυστο….(γι αυτό και δεν σας θέλω να χώνεστε γενικότερα στο βυθό μου... πριν την ανάδυση..... γιατί δαγκώνω κι ούτε τα ηλεκτροσόκ με επαναφέρουν σε τάξη...).
Μην διστάζετε και μη βιαστείτε να απαντήσετε γιατί η απάντηση θα είναι μάλλον καταφατική. Ματαιόδοξοι πολλοί-ες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Φυσικά, μπορούμε να είμαστε τόσο ματαιόδοξοι που να καταλήγουμε εντελώς ανόητοι.
Σ’ όλους μάς κάνει καλό να πατάμε πότε πότε φρένο, ειδικά εκείνες τις στιγμές που νομίζουμε πως είμαστε βασιλιάδες του κόσμου.
Δεν είναι γιατί δεν μπορούσαν…Είναι γιατί απλά δεν ήθελαν…και τώρα βέβαια που κύλισαν οι παραπόταμοι ΔΕΝ θέλω εγώ!
Α.Α.Α
από το υπό έκδοση βιβλίο μου:
« Το....άγραφο ημερολόγιο ενός κοσμοκαλόγερου»
ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΨΥΧΗΣ
Η γενναιοδωρία συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνα τα ανθρώπινα συναισθήματα ή αρετές που σε πολλούς σπανίζουν, αλλά σε κάποιους άλλους έχουν δοθεί ή κατακτηθεί «γενναιόδωρα». Στις περιπτώσεις αυτές, αν τύχει κανείς και συναντήσει ή γνωρίσει έναν άνθρωπο με το προσόν της γενναιοδωρίας, όχι μόνο θα βρεθεί στη θέση να δεχθεί κάποια δείγματα αυτής της αρετής, αλλά θα δοκιμάσει και την ευτυχία ή τη χαρά, την εμπειρία της μετατροπής του εαυτού του σε κάτι ανάλογο ή παρόμοιο - έστω και σε πιο περιορισμένη κλίμακα και βαθμίδα. Γιατί η αρετή της γενναιοδωρίας είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό.όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα για όλους μας! Παραθέτω το ποίημα του Γεωργίου Βιζυηνού κι ο νοών νοείτω:Μες στα στήθια η συμφορά / σαν το κύμα πλημμύρα, / σέρνω το βαρύ μου βήμα / σ’ ένα μνήμα! Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά / που εχαιρόμουν μια φορά / έτσι σε μίαν ώρα… / μες σ’ αυτήν τη χώρα / όλα αλλάξαν τώρα!Κι από τότε που θρηνώ / το ξανθό και γαλανό / και ουράνιο φως μου, / μετεβλήθει εντός μου / και ο ρυθμός του κόσμου.
Η γενναιοδωρία συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνα τα ανθρώπινα συναισθήματα ή αρετές που σε πολλούς σπανίζουν, αλλά σε κάποιους άλλους έχουν δοθεί ή κατακτηθεί «γενναιόδωρα». Στις περιπτώσεις αυτές, αν τύχει κανείς και συναντήσει ή γνωρίσει έναν άνθρωπο με το προσόν της γενναιοδωρίας, όχι μόνο θα βρεθεί στη θέση να δεχθεί κάποια δείγματα αυτής της αρετής, αλλά θα δοκιμάσει και την ευτυχία ή τη χαρά, την εμπειρία της μετατροπής του εαυτού του σε κάτι ανάλογο ή παρόμοιο - έστω και σε πιο περιορισμένη κλίμακα και βαθμίδα. Γιατί η αρετή της γενναιοδωρίας είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό.όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα για όλους μας! Παραθέτω το ποίημα του Γεωργίου Βιζυηνού κι ο νοών νοείτω:Μες στα στήθια η συμφορά / σαν το κύμα πλημμύρα, / σέρνω το βαρύ μου βήμα / σ’ ένα μνήμα! Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά / που εχαιρόμουν μια φορά / έτσι σε μίαν ώρα… / μες σ’ αυτήν τη χώρα / όλα αλλάξαν τώρα!Κι από τότε που θρηνώ / το ξανθό και γαλανό / και ουράνιο φως μου, / μετεβλήθει εντός μου / και ο ρυθμός του κόσμου.
Οι Βομβιστές της Προόδου και της Εξέλιξης
Το πνεύμα είναι κείνο που δίνει την κίνηση, τη δράση και την εξέλιξη του ατόμου μέσα σ’ ένα περιορισμένο περιβάλλον όπως είναι το περιβάλλον της ύλης. Ο άνθρωπος είναι σκλάβος της των νόμων της φύσης και των παθών του, ενώ με την λογική και τη δύναμη του πνεύματος μπορεί να προχωρεί ελεύθερος προς την εξέλιξη του .Καθοριστικοί νόμοι του πνεύματος, η Αγάπη, η Σοφία και η Αλληλεγγύη, βάσει των οποίων ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να προχωρεί στη ζωή του με αδελφικό αίσθημα προς τον συνάνθρωπο του…Έτσι θα ξεκινούσε ίσως ένας πολιτισμένος άνθρωπος να σκέφτεται αν ..βέβαια ζούσαμε σε άλλες εποχές.. αλλά βγήκαν κι αυτοί από Σχολές βλέπετε που παρόλα τα πτυχία τους αναγκάστηκαν στο τέλος να γίνουν αυτοδίδακτοι για να υπάρξουν.αργομισθίες αυλοκόλακες,φελλοί… και να ονειρεύονται πως ακόμα ζουν σε άλλες εποχές!
Σκέφτομαι μερικές φορές πως η έλλειψη μηχανισμών διδαχής και αναγνώρισης οδηγεί άλλους να επωφελούνται από τη σύγχυση και να δηλώνουν και να επιβιώνουν συστηματικές προσπάθειες αυτοδιδασκαλίας .Κάτι τέτοιο νομίσατε μάλλον για μια στιγμή αφού η ανάγκη προϋπόθεση τραγωδίας είναι... Ίσως γιατί στο τέλος φαίνεται ότι είμαστε όλοι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι. Η ανάγκη μας κάνει αυτοδίδακτους και δηλωσίες κι όχι η απάτη κι η πονηριά!!! Κανείς ας πούμε δεν γεννιέται πονηρός τον κάνουν…Κι επειδή εδώ στο τόπο αυτό έχουμε παιδεία έχουμε και παράδοση, δεν έχουμε όμως σωστούς μηχανισμούς δημιουργίας και αναγνώρισης.. για αυτό είμαστε τελικά όλοι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι… (Ίσως στα σχολεία να έπρεπε να διδάσκεται η αμφιβολία, σαν κύριο μάθημα...παρά τα διάφορα παλαιολιθικής εποχής «μανιφέστα» σε νυσταγμένες τάξεις….)
Τελικά ναι! ο Πολιτισμός αν είναι το σύνολο των εννοιών και των αξιών που βρίσκονται σε αρμονία και τάξη κι εκφράζεται με τη συνεχή πρόοδο, τότε Πολιτισμός είναι και τρόπος οργάνωσης και διαβίωσης μιας κοινωνίας.
Θεωρώντας ότι τα όρια και το περιεχόμενο του Πολιτισμού δεν εξαντλούνται μόνο σε ότι έχει σχέση με την τέχνη, τη γνώση ή την καλλιτεχνική ενασχόληση-μιας και ο πολιτισμός καλύπτει όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής και συνδέεται με τα μεγάλα προβλήματα κάθε εποχής του τόπου-μπορούμε να πούμε πως Πολιτισμός και Πολιτική έχουν ίδια ρίζα, τον πολίτη, τον άνθρωπο και το έργο του. (γι αυτό και μένα, με κρίνει όποιος με ακούει να παίζω τα έργα μου η να δημοσιεύω τα άρθρα μου.) Ακριβώς γιατί ο Πολιτισμός είναι καθημερινή πράξη και δεν είναι Πολιτισμός η έκφανση του, η καλλιτεχνική δημιουργία που γεννιέται σε ώρες πνευματικής έκφρασης, αλλά η έμπνευση, το όραμα, η δημιουργία του καθημερινού ανθρώπου και συνδέονται άρρηκτα με όνειρα, αγωνίες και καθημερινά προβλήματα του λαού…(τρομάρα μας!)
Πάντως η κριτική είναι προνόμιο της Δημοκρατίας, πλην της περίπτωσης όπου ο δικαιούχος αδυνατεί να σπάσει το τσόφλι του μικρόκοσμου που τον περιβάλλει και η καρδιά του μένει ανίκανη μπροστά στη χαρά και την απόλαυση.
Βεβαίως δεν υπάρχει συνταγή για το πώς γίνεται αυτό στον καθένα χωριστά ή σ’ ένα κοινωνικό σύνολο γενικότερα. Είναι σαν να λέμε:¨το’χεις ή δεν το’χεις¨…το αξίωμα (και ο νοών νοείτω).
Είναι μάλλον αποκαρδιωτικό ,ωστόσο όσο πιο ψηλά κάθεται κανείς ,όσο κι αν γίνεται ακριβοθώρητος, όσο φανατικός κι αν είναι, φαίνεται τελικά ότι η απάντηση είναι μία και μόνο μία: : ¨Είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν¨ των «Θεών» μας, είτε το αποδέχεστε είτε όχι…
Εφ όσον μπορούμε να βλέπουμε και να ελέγχουμε τα ανθρώπινα , κανείς «Θεός» δεν υπήρξε έξω από την Ιστορία τη δική μας, άθικτος στην αιμάτινη ή χωμάτινη Ιστορία μας που να μπορεί να κοιμάται τα βράδια ήσυχος στα σύννεφα…
Επειδή τον θέλουμε και τον κατεβάζουμε στα δικά μας μέτρα και σταθμά μέσα στις αναθυμιάσεις των ταραγμένων κόλπων των θρησκειών ή των διαφόρων κομμάτων ή παρατάξεων που αναπτύσσονται ως γνωστό οι "πνευματικές¨ έριδες"…μπορεί ας πούμε να σε καθαιρέσει και να σε πουλήσει σε μια νύχτα σύμφωνα με την δυσπεψία της προηγούμενης νύχτας…Θεός είναι ότι θέλει κάνει.. γιατί να σου δώσει λογαριασμό! (για να σας προσγειώσω στην πραγματικότητα!).
Κι επειδή μερικοί δεν έχουν τον Θεό τους πλέον.. όπως και μερικοί Θεοί δεν έχουν τους ανθρώπους τους… δεν είδα ούτε αστραπόβροντα ,ούτε να σύρει τη ρομφαία του σε κανενός το κεφάλι ….Κάθε φορά που οι επίγειοι ακόλουθοι του, ή οι επικεφαλής Θεϊσκοι (αυτόκλητοι κι αυτόνομοι, αυτοκόλλητοι) μεταχειρίζονται τα ιερά ονόματα τους με κοσμικότητες για σκοπούς διαφήμισης (όλο και κάποια προεκλογική περίοδος πλησιάζει...βλέπετε..), άλλη μια πονεμένη ιστορία κι αυτή στην αιματοβαμμένη ιστορία της ανθρωπότητας…
Ωστόσο αυτός ο Άλλος Θεός, ο μικρός ο μέγας που κυκλοφορεί από τσέπη σε τσέπη έχει τη μορφή χαρτιού, αλλά είναι ατελείωτος σε δύναμη, δε θα κάνει το Θαύμα του! Βλέπετε ο καθένας ,ότι θυμάται χαίρεται! ( η ανάγκη …προϋπόθεση τραγωδίας …που έλεγα και λίγο πριν!)
( Ο πλούσιος ο αρχαίος που έβαζε τον σκλάβο του να του φωνάζει «ε! θυμήσου πως είσαι θνητός», ήταν σοφός άνθρωπος..!)
Σκέφτομαι μερικές φορές πως η έλλειψη μηχανισμών διδαχής και αναγνώρισης οδηγεί άλλους να επωφελούνται από τη σύγχυση και να δηλώνουν και να επιβιώνουν συστηματικές προσπάθειες αυτοδιδασκαλίας .Κάτι τέτοιο νομίσατε μάλλον για μια στιγμή αφού η ανάγκη προϋπόθεση τραγωδίας είναι... Ίσως γιατί στο τέλος φαίνεται ότι είμαστε όλοι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι. Η ανάγκη μας κάνει αυτοδίδακτους και δηλωσίες κι όχι η απάτη κι η πονηριά!!! Κανείς ας πούμε δεν γεννιέται πονηρός τον κάνουν…Κι επειδή εδώ στο τόπο αυτό έχουμε παιδεία έχουμε και παράδοση, δεν έχουμε όμως σωστούς μηχανισμούς δημιουργίας και αναγνώρισης.. για αυτό είμαστε τελικά όλοι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι… (Ίσως στα σχολεία να έπρεπε να διδάσκεται η αμφιβολία, σαν κύριο μάθημα...παρά τα διάφορα παλαιολιθικής εποχής «μανιφέστα» σε νυσταγμένες τάξεις….)
Τελικά ναι! ο Πολιτισμός αν είναι το σύνολο των εννοιών και των αξιών που βρίσκονται σε αρμονία και τάξη κι εκφράζεται με τη συνεχή πρόοδο, τότε Πολιτισμός είναι και τρόπος οργάνωσης και διαβίωσης μιας κοινωνίας.
Θεωρώντας ότι τα όρια και το περιεχόμενο του Πολιτισμού δεν εξαντλούνται μόνο σε ότι έχει σχέση με την τέχνη, τη γνώση ή την καλλιτεχνική ενασχόληση-μιας και ο πολιτισμός καλύπτει όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής και συνδέεται με τα μεγάλα προβλήματα κάθε εποχής του τόπου-μπορούμε να πούμε πως Πολιτισμός και Πολιτική έχουν ίδια ρίζα, τον πολίτη, τον άνθρωπο και το έργο του. (γι αυτό και μένα, με κρίνει όποιος με ακούει να παίζω τα έργα μου η να δημοσιεύω τα άρθρα μου.) Ακριβώς γιατί ο Πολιτισμός είναι καθημερινή πράξη και δεν είναι Πολιτισμός η έκφανση του, η καλλιτεχνική δημιουργία που γεννιέται σε ώρες πνευματικής έκφρασης, αλλά η έμπνευση, το όραμα, η δημιουργία του καθημερινού ανθρώπου και συνδέονται άρρηκτα με όνειρα, αγωνίες και καθημερινά προβλήματα του λαού…(τρομάρα μας!)
Πάντως η κριτική είναι προνόμιο της Δημοκρατίας, πλην της περίπτωσης όπου ο δικαιούχος αδυνατεί να σπάσει το τσόφλι του μικρόκοσμου που τον περιβάλλει και η καρδιά του μένει ανίκανη μπροστά στη χαρά και την απόλαυση.
Βεβαίως δεν υπάρχει συνταγή για το πώς γίνεται αυτό στον καθένα χωριστά ή σ’ ένα κοινωνικό σύνολο γενικότερα. Είναι σαν να λέμε:¨το’χεις ή δεν το’χεις¨…το αξίωμα (και ο νοών νοείτω).
Είναι μάλλον αποκαρδιωτικό ,ωστόσο όσο πιο ψηλά κάθεται κανείς ,όσο κι αν γίνεται ακριβοθώρητος, όσο φανατικός κι αν είναι, φαίνεται τελικά ότι η απάντηση είναι μία και μόνο μία: : ¨Είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν¨ των «Θεών» μας, είτε το αποδέχεστε είτε όχι…
Εφ όσον μπορούμε να βλέπουμε και να ελέγχουμε τα ανθρώπινα , κανείς «Θεός» δεν υπήρξε έξω από την Ιστορία τη δική μας, άθικτος στην αιμάτινη ή χωμάτινη Ιστορία μας που να μπορεί να κοιμάται τα βράδια ήσυχος στα σύννεφα…
Επειδή τον θέλουμε και τον κατεβάζουμε στα δικά μας μέτρα και σταθμά μέσα στις αναθυμιάσεις των ταραγμένων κόλπων των θρησκειών ή των διαφόρων κομμάτων ή παρατάξεων που αναπτύσσονται ως γνωστό οι "πνευματικές¨ έριδες"…μπορεί ας πούμε να σε καθαιρέσει και να σε πουλήσει σε μια νύχτα σύμφωνα με την δυσπεψία της προηγούμενης νύχτας…Θεός είναι ότι θέλει κάνει.. γιατί να σου δώσει λογαριασμό! (για να σας προσγειώσω στην πραγματικότητα!).
Κι επειδή μερικοί δεν έχουν τον Θεό τους πλέον.. όπως και μερικοί Θεοί δεν έχουν τους ανθρώπους τους… δεν είδα ούτε αστραπόβροντα ,ούτε να σύρει τη ρομφαία του σε κανενός το κεφάλι ….Κάθε φορά που οι επίγειοι ακόλουθοι του, ή οι επικεφαλής Θεϊσκοι (αυτόκλητοι κι αυτόνομοι, αυτοκόλλητοι) μεταχειρίζονται τα ιερά ονόματα τους με κοσμικότητες για σκοπούς διαφήμισης (όλο και κάποια προεκλογική περίοδος πλησιάζει...βλέπετε..), άλλη μια πονεμένη ιστορία κι αυτή στην αιματοβαμμένη ιστορία της ανθρωπότητας…
Ωστόσο αυτός ο Άλλος Θεός, ο μικρός ο μέγας που κυκλοφορεί από τσέπη σε τσέπη έχει τη μορφή χαρτιού, αλλά είναι ατελείωτος σε δύναμη, δε θα κάνει το Θαύμα του! Βλέπετε ο καθένας ,ότι θυμάται χαίρεται! ( η ανάγκη …προϋπόθεση τραγωδίας …που έλεγα και λίγο πριν!)
( Ο πλούσιος ο αρχαίος που έβαζε τον σκλάβο του να του φωνάζει «ε! θυμήσου πως είσαι θνητός», ήταν σοφός άνθρωπος..!)
ΚΑΙ ΤΩΡΑ.. ΜΟΝΟΙ….!
Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας γίνεται ποιητής, φιλόσοφος ή ρεμάλι. Αν δεν προλάβει να τον κτυπήσει το κύμα της άνοιας ή του κορωνοϊού, τότε ασφαλώς θα λέμε πως… έζησε ευτυχισμένος. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν και είναι υποπροϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Οι τρελαμένοι λοιπόν αυτής της γης οι τελευταίοι ρομαντικοί του είδους κοιμούνται στις στάχτες των ονείρων τους,χωρίς αγωνίες, σαστίσματα κι άλλα τερτίπια.
Στην πορεία της ζωής μεγαλώνοντας κανείς γίνεται όλο και περισσότερο ανεκτικός. Ας πούμε προσωπικά η ανοχή μου έχει ξεπεράσει τον μέσο όρο ύπαρξης της. Είναι αλήθεια (κι οι περισσότεροι που με ξέρετε αντιλαμβάνεστε τι εννοώ….)!Ωστόσο είδα κι άλλαξα μερικές δουλειές, περπάτησα σε πολλούς τόπους, πολλών ανθρώπων μελέτησα τα έργα τους (σαν να ήμουν, τώρα που το σκέπτομαι γι αυτούς, το προωθημένο άλογο της κούρσας για να κερδίσουν πενταροδεκάρες δόξας..).Αναγνωρίζοντας λοιπόν μέσα μου το απειροελάχιστο να ζεις ευτυχισμένος με λίγες χαρές και απέραντη μοναξιά αλλά και με πολλούς ρηγάδες και ρήγισσες, έζησα για «ένα πουκάμισο αδειανό…», «για μιας πεταλούδας τίναγμα», στη βάρβαρη ηλιθιότητα της ματαιότητας και της φιλοδοξίας τους.Τώρα βέβαια ξέρετε πως είναι αυτές οι παλιοϊστορίες των διαφόρων δήθεν,αυλοκολάκων,σφουγγοκωλάριων κι άλλων δεινών μας οντότητες μηδαμινές,που για βιοποριστικούς λόγους καθαρά, σε εξαναγκάζει το σύστημα της κονόμας να σέρνεσαι σαν καρναβαλιού σερπαντίνα στα πόδια τους.
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι οι καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθριτες που προκαλούν διάφοροι ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση. Ναι...σκέφτομαι ξανά ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να “πατήσουν” πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης. Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπάρχει άραγε"συνωμοτικό κέντρο" εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων. «Μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπάρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας…Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε. Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα .Τώρα σας λένε: «είστε ωραίοι ρε…» και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας. Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι οι θυμόσοφοι….ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε. Από αισθήματα που μεταβάλλονται αναλόγως περιστάσεων. Πες μου ποιους ξέρεις…να σου πω ποιος είσαι! Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. Η αλήθεια είναι ότι έχω πει πολλά ψέματα στον εαυτό μου.Δικαιολόγησα πολλούς και πολλές περσόνες στου καλλιτεχνικού βίου μου την ιστορία...Προσπάθησα να δω αυτή την πολυτέλεια των τεμπέληδων που δεν δούλεψαν ποτέ, δεν κουράστηκαν ποτέ για κανένα και για τίποτα (μαγκιά τους..)..κι έχω κι εγώ συμπεράνει πολλά και διάφορα...Βέβαια μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής λένε οι ειδικοί. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες.... Καλού κακού έχετε γενικότερα κι εσείς το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη «δουλειά»σας, έπαψα πια να σας πιστεύω!
Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας γίνεται ποιητής, φιλόσοφος ή ρεμάλι. Αν δεν προλάβει να τον κτυπήσει το κύμα της άνοιας ή του κορωνοϊού, τότε ασφαλώς θα λέμε πως… έζησε ευτυχισμένος. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν και είναι υποπροϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Οι τρελαμένοι λοιπόν αυτής της γης οι τελευταίοι ρομαντικοί του είδους κοιμούνται στις στάχτες των ονείρων τους,χωρίς αγωνίες, σαστίσματα κι άλλα τερτίπια.
Στην πορεία της ζωής μεγαλώνοντας κανείς γίνεται όλο και περισσότερο ανεκτικός. Ας πούμε προσωπικά η ανοχή μου έχει ξεπεράσει τον μέσο όρο ύπαρξης της. Είναι αλήθεια (κι οι περισσότεροι που με ξέρετε αντιλαμβάνεστε τι εννοώ….)!Ωστόσο είδα κι άλλαξα μερικές δουλειές, περπάτησα σε πολλούς τόπους, πολλών ανθρώπων μελέτησα τα έργα τους (σαν να ήμουν, τώρα που το σκέπτομαι γι αυτούς, το προωθημένο άλογο της κούρσας για να κερδίσουν πενταροδεκάρες δόξας..).Αναγνωρίζοντας λοιπόν μέσα μου το απειροελάχιστο να ζεις ευτυχισμένος με λίγες χαρές και απέραντη μοναξιά αλλά και με πολλούς ρηγάδες και ρήγισσες, έζησα για «ένα πουκάμισο αδειανό…», «για μιας πεταλούδας τίναγμα», στη βάρβαρη ηλιθιότητα της ματαιότητας και της φιλοδοξίας τους.Τώρα βέβαια ξέρετε πως είναι αυτές οι παλιοϊστορίες των διαφόρων δήθεν,αυλοκολάκων,σφουγγοκωλάριων κι άλλων δεινών μας οντότητες μηδαμινές,που για βιοποριστικούς λόγους καθαρά, σε εξαναγκάζει το σύστημα της κονόμας να σέρνεσαι σαν καρναβαλιού σερπαντίνα στα πόδια τους.
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι οι καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθριτες που προκαλούν διάφοροι ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση. Ναι...σκέφτομαι ξανά ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να “πατήσουν” πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης. Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπάρχει άραγε"συνωμοτικό κέντρο" εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων. «Μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπάρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας…Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε. Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα .Τώρα σας λένε: «είστε ωραίοι ρε…» και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας. Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι οι θυμόσοφοι….ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε. Από αισθήματα που μεταβάλλονται αναλόγως περιστάσεων. Πες μου ποιους ξέρεις…να σου πω ποιος είσαι! Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. Η αλήθεια είναι ότι έχω πει πολλά ψέματα στον εαυτό μου.Δικαιολόγησα πολλούς και πολλές περσόνες στου καλλιτεχνικού βίου μου την ιστορία...Προσπάθησα να δω αυτή την πολυτέλεια των τεμπέληδων που δεν δούλεψαν ποτέ, δεν κουράστηκαν ποτέ για κανένα και για τίποτα (μαγκιά τους..)..κι έχω κι εγώ συμπεράνει πολλά και διάφορα...Βέβαια μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής λένε οι ειδικοί. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες.... Καλού κακού έχετε γενικότερα κι εσείς το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη «δουλειά»σας, έπαψα πια να σας πιστεύω!
(Αυτό το τελευταίο θεωρήστε το προειδοποίηση για τις μελλοντικές μεταξύ μας σχέσεις ή θεωρήσετε το... τελεσίδικα ...επιλεκτικότητα....).
A.A.A
A.A.A
Υ.Γ: Φέτος συμπληρώνουμε (άσχετο…με τα παραπάνω…) είκοσι χρόνια δισκογραφικά..Φιλοδοξούμε ο γράφων συνθέτης και συνεργάτιδες του γενικότερα ,μόλις περάσουν οι πανδημίες οι σωματικές και οι ψυχολογικές.. να κάνουμε επανεκκίνηση- ανάνηψη…!
Την υγεία μας να έχουμε όλοι....Ίδωμεν!
Την υγεία μας να έχουμε όλοι....Ίδωμεν!
ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΣΠΑΣΟYN ΑΡΙΘΜΟI και ΚΑΓΚΕΛΑ….
Ζούμε σε μια παράξενη εποχή που μας βρήκε απροετοίμαστους.«Το "τι” των λόγων ανύπαρκτο και το “πως“ απαράδεκτο».
Αφήστε κάτω τα πιρούνια, τα κουτάλια και τα μαχαίρια. Σταματήστε να μασουλάτε τα πάντα για να ξεχάσετε ότι υπάρχετε, και δώστε λίγο χρόνο για να σκεφτείτε τι κάνετε με την ζωή σας και με τα συναισθήματά σας. Είναι καιρός να αποβάλλετε τα τόσα ψέματα που βιώνετε και στηρίζετε με επιμονή, και να ξεκινήσετε όταν θα αποδεσμευτούμε από όλο αυτό, μια πιο ποιοτική και ουσιαστική ζωή.
Σταματήστε λοιπόν να λειτουργείτε σαν τοκογλύφοι στην κοινωνική σας ζωή, αναζητώντας όλο και περισσότερα χρήματα και υλικά αγαθά, ενώ ταυτόχρονα δηλώνετε απλοί και ταπεινοί, που αγαπούν και ενδιαφέρονται για όλους. Θα κλείστε ίσως την τηλεόραση! Η τηλεόραση ήταν κι είναι το αγαπημένο -μα και γνήσιο-παιδί του συστήματος. Όσο κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, είναι σίγουρα εκτός των άλλων και ένα αποφασιστικής σημασίας εργαλείο για την άσκηση της εξουσίας. Μ' αυτήν ελέγχεται αποτελεσματικά ή κοινή γνώμη, επηρεάζονται απόψεις, διαμορφώνονται τάσεις κατασκευάζονται αντιδράσεις, αισθήματα, ή ανάγκες και παράγονται ή πρέπουσα φιλοσοφία και ή τρεχούμενη κουλτούρα. Προστατεύεται, στεγανοποιείται, επιχορηγείται, και πρόσθετα εισπράττει και χαράτσι από το λαό πού είναι παγιδευμένος από τους μηχανισμούς έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει. Να γιατί ο ενημερωμένος πολίτης ήταν πάντα ο μελαγχολικός….
Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός, κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα… Μέσα από τη μούχλα της ηττοπάθειας εκείνη η διαδικασία της μεταμόρφωσης. Ωστόσο αυτή αέναη αντιγραφή που η επανάληψη της μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να γράφω. Κι φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης «η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών»!
Αφήστε κάτω τα πιρούνια, τα κουτάλια και τα μαχαίρια. Σταματήστε να μασουλάτε τα πάντα για να ξεχάσετε ότι υπάρχετε, και δώστε λίγο χρόνο για να σκεφτείτε τι κάνετε με την ζωή σας και με τα συναισθήματά σας. Είναι καιρός να αποβάλλετε τα τόσα ψέματα που βιώνετε και στηρίζετε με επιμονή, και να ξεκινήσετε όταν θα αποδεσμευτούμε από όλο αυτό, μια πιο ποιοτική και ουσιαστική ζωή.
Σταματήστε λοιπόν να λειτουργείτε σαν τοκογλύφοι στην κοινωνική σας ζωή, αναζητώντας όλο και περισσότερα χρήματα και υλικά αγαθά, ενώ ταυτόχρονα δηλώνετε απλοί και ταπεινοί, που αγαπούν και ενδιαφέρονται για όλους. Θα κλείστε ίσως την τηλεόραση! Η τηλεόραση ήταν κι είναι το αγαπημένο -μα και γνήσιο-παιδί του συστήματος. Όσο κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, είναι σίγουρα εκτός των άλλων και ένα αποφασιστικής σημασίας εργαλείο για την άσκηση της εξουσίας. Μ' αυτήν ελέγχεται αποτελεσματικά ή κοινή γνώμη, επηρεάζονται απόψεις, διαμορφώνονται τάσεις κατασκευάζονται αντιδράσεις, αισθήματα, ή ανάγκες και παράγονται ή πρέπουσα φιλοσοφία και ή τρεχούμενη κουλτούρα. Προστατεύεται, στεγανοποιείται, επιχορηγείται, και πρόσθετα εισπράττει και χαράτσι από το λαό πού είναι παγιδευμένος από τους μηχανισμούς έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει. Να γιατί ο ενημερωμένος πολίτης ήταν πάντα ο μελαγχολικός….
Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός, κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα… Μέσα από τη μούχλα της ηττοπάθειας εκείνη η διαδικασία της μεταμόρφωσης. Ωστόσο αυτή αέναη αντιγραφή που η επανάληψη της μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να γράφω. Κι φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης «η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών»!
Πάει χάθηκε το μέτρο. Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν στο ανέφικτο;
Κλέβω αυτό για να το μελετήσετε: «Για να εξοικειωθεί κανείς , χρειάζεται έναν αποκλεισμένο χώρο στον οποίο να έχει κάποιο δικαίωμα - και όπου να μπορεί να μένει μόνος όταν η σύγχυση των νέων, ακατάληπτων φωνών παραγίνει μεγάλη. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι ήσυχος, κανείς δεν πρέπει να σε βλέπει όταν καταφεύγεις εκεί, κανείς όταν πάλι τον εγκαταλείπεις. Το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή. …η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών»!.
Πάνω από όλα όμως να θυμάστε πως ο πανικός βλάπτει σοβαρά το κοινωνικό σύνολο γι αυτό πρέπει να προσέχετε την υγεία των γύρω σας και τη δική σας… Χτες σε ωριαία αναγκαστική έξοδο, διαπίστωσα ξανά, πόσο αδιαφορούμε για τους γύρω μας. Αυτό δηλώνει «αφροντισιά» πρώτιστα στον εαυτό μας…. Για όσους κατανοούν όσα γράφω παραπάνω..ας έχουν το νου τους γενικότερα…
Κλέβω αυτό για να το μελετήσετε: «Για να εξοικειωθεί κανείς , χρειάζεται έναν αποκλεισμένο χώρο στον οποίο να έχει κάποιο δικαίωμα - και όπου να μπορεί να μένει μόνος όταν η σύγχυση των νέων, ακατάληπτων φωνών παραγίνει μεγάλη. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι ήσυχος, κανείς δεν πρέπει να σε βλέπει όταν καταφεύγεις εκεί, κανείς όταν πάλι τον εγκαταλείπεις. Το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή. …η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών»!.
Πάνω από όλα όμως να θυμάστε πως ο πανικός βλάπτει σοβαρά το κοινωνικό σύνολο γι αυτό πρέπει να προσέχετε την υγεία των γύρω σας και τη δική σας… Χτες σε ωριαία αναγκαστική έξοδο, διαπίστωσα ξανά, πόσο αδιαφορούμε για τους γύρω μας. Αυτό δηλώνει «αφροντισιά» πρώτιστα στον εαυτό μας…. Για όσους κατανοούν όσα γράφω παραπάνω..ας έχουν το νου τους γενικότερα…
Υ.Γ: Κάποτε διάβασα διαδικτυακά αυτό (και ειλικρινώς χωρίς να είμαι του κατηχητικού δάσκαλος... μου άρεσε): ΅ΜΗ ΒΛΑΠΤΕΙΣ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Παρ’ όλη την επιμονή των κακών ανθρώπων, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κακοί, υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι τριγύρω, άντρες και γυναίκες. Ίσως είχατε την τύχη να γνωρίσετε κι εσείς μερικούς!
Στην πραγματικότητα, η κοινωνία λειτουργεί στηριζόμενη στους καλοπροαίρετους ανθρώπους....΅ (Παρόλα αυτά η βλακεία συνοδεύει μια ζηλόφθονη πραγματικότητα με ήρεμη φωνή... που είναι καθημερινή ...Ας γίνει λοιπόν η σύνεση λάμψη της Αλήθειας!).
Παρ’ όλη την επιμονή των κακών ανθρώπων, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κακοί, υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι τριγύρω, άντρες και γυναίκες. Ίσως είχατε την τύχη να γνωρίσετε κι εσείς μερικούς!
Στην πραγματικότητα, η κοινωνία λειτουργεί στηριζόμενη στους καλοπροαίρετους ανθρώπους....΅ (Παρόλα αυτά η βλακεία συνοδεύει μια ζηλόφθονη πραγματικότητα με ήρεμη φωνή... που είναι καθημερινή ...Ας γίνει λοιπόν η σύνεση λάμψη της Αλήθειας!).
ΜΑΘΕ ΝΑ ΖΕΙΣ..
Δεν υπάρχει λογική τελικά κι ούτε τα παρηγορητικά λόγια των δήθεν μπορούν να μας δώσουν φως στο βάθος του χρόνου με την όλη ιστορία της πανδημίας. Ειδικοί επιστήμονες που ασχολούνται συνεχώς με το όλο θέμα δηλώνουν στα ξένα ειδησιογραφικά πρακτορεία όταν τους ερωτούν βέβαια, ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε έτσι..κι ίσως χρειαστούν και χρόνια για να βγούμε από τον πανικό και τα αδιέξοδα..αν βέβαια δεν έχουμε κι εμείς «καταλήξει» ως τότε. Σας το είπα πολλάκις…Είμαστε τραγικοί άνθρωποι στη ζωή.Κινούμαστε από μια αόρατη και παντοδύναμη αιτία προς τα εμπρός, προς το θάνατο, χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση. Ένα ρεύμα μας παρασύρει διαρκώς, θέλουμε να απλώσουμε τα χέρια, να κρατηθούμε από κάπου, να σταθούμε στην όχθη του ποταμού, να δούμε το ρεύμα να φεύγει εμπρός κι εμείς να μένουμε πίσω. Μάταια όμως! Η δύναμη που μας παρασύρει, είναι εντός μας, δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε. Είναι ο νόμος της αενάου και διαρκούς αλλαγής του φυσικού κόσμου.Τι σημασία τώρα έχει πια εδώ που έχουμε φτάσει πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή! Μάθετε λοιπόν να είστε γενναιόδωροι από δω και πέρα σε όλους τους τομείς της εφήμερης ζωής .
Η γενναιοδωρία συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνα τα ανθρώπινα συναισθήματα ή αρετές που σε πολλούς σπανίζουν, αλλά σε κάποιους άλλους έχουν δοθεί ή κατακτηθεί «γενναιόδωρα».
Στις περιπτώσεις αυτές, αν τύχει κανείς και συναντήσει ή γνωρίσει έναν άνθρωπο με το προσόν της γενναιοδωρίας, όχι μόνο θα βρεθεί στη θέση να δεχθεί κάποια δείγματα αυτής της αρετής, αλλά θα δοκιμάσει και την ευτυχία ή τη χαρά, την εμπειρία της μετατροπής του εαυτού του σε κάτι ανάλογο ή παρόμοιο - έστω και σε πιο περιορισμένη κλίμακα και βαθμίδα. Γιατί η αρετή της γενναιοδωρίας είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα …Ο επόμενος (Who's Next?) παρακαλώ….
Δεν υπάρχει λογική τελικά κι ούτε τα παρηγορητικά λόγια των δήθεν μπορούν να μας δώσουν φως στο βάθος του χρόνου με την όλη ιστορία της πανδημίας. Ειδικοί επιστήμονες που ασχολούνται συνεχώς με το όλο θέμα δηλώνουν στα ξένα ειδησιογραφικά πρακτορεία όταν τους ερωτούν βέβαια, ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε έτσι..κι ίσως χρειαστούν και χρόνια για να βγούμε από τον πανικό και τα αδιέξοδα..αν βέβαια δεν έχουμε κι εμείς «καταλήξει» ως τότε. Σας το είπα πολλάκις…Είμαστε τραγικοί άνθρωποι στη ζωή.Κινούμαστε από μια αόρατη και παντοδύναμη αιτία προς τα εμπρός, προς το θάνατο, χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση. Ένα ρεύμα μας παρασύρει διαρκώς, θέλουμε να απλώσουμε τα χέρια, να κρατηθούμε από κάπου, να σταθούμε στην όχθη του ποταμού, να δούμε το ρεύμα να φεύγει εμπρός κι εμείς να μένουμε πίσω. Μάταια όμως! Η δύναμη που μας παρασύρει, είναι εντός μας, δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε. Είναι ο νόμος της αενάου και διαρκούς αλλαγής του φυσικού κόσμου.Τι σημασία τώρα έχει πια εδώ που έχουμε φτάσει πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή! Μάθετε λοιπόν να είστε γενναιόδωροι από δω και πέρα σε όλους τους τομείς της εφήμερης ζωής .
Η γενναιοδωρία συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνα τα ανθρώπινα συναισθήματα ή αρετές που σε πολλούς σπανίζουν, αλλά σε κάποιους άλλους έχουν δοθεί ή κατακτηθεί «γενναιόδωρα».
Στις περιπτώσεις αυτές, αν τύχει κανείς και συναντήσει ή γνωρίσει έναν άνθρωπο με το προσόν της γενναιοδωρίας, όχι μόνο θα βρεθεί στη θέση να δεχθεί κάποια δείγματα αυτής της αρετής, αλλά θα δοκιμάσει και την ευτυχία ή τη χαρά, την εμπειρία της μετατροπής του εαυτού του σε κάτι ανάλογο ή παρόμοιο - έστω και σε πιο περιορισμένη κλίμακα και βαθμίδα. Γιατί η αρετή της γενναιοδωρίας είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα …Ο επόμενος (Who's Next?) παρακαλώ….
Υ.Γ:Παραθέτω το ποίημα του Γεωργίου Βιζυηνού κι ο νοών νοείτω:
Μες στα στήθια η συμφορά / σαν το κύμα πλημμύρα, / σέρνω το βαρύ μου βήμα / σ’ ένα μνήμα!
Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά / που εχαιρόμουν μια φορά / έτσι σε μίαν ώρα… / μες σ’ αυτήν τη χώρα / όλα αλλάξαν τώρα!
Κι από τότε που θρηνώ / το ξανθό και γαλανό / και ουράνιο φως μου, / μετεβλήθει εντός μου / και ο ρυθμός του κόσμου.
Μες στα στήθια η συμφορά / σαν το κύμα πλημμύρα, / σέρνω το βαρύ μου βήμα / σ’ ένα μνήμα!
Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά / που εχαιρόμουν μια φορά / έτσι σε μίαν ώρα… / μες σ’ αυτήν τη χώρα / όλα αλλάξαν τώρα!
Κι από τότε που θρηνώ / το ξανθό και γαλανό / και ουράνιο φως μου, / μετεβλήθει εντός μου / και ο ρυθμός του κόσμου.
«Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ,Ο ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ Η
ΑΠΟΣΤΟΛΗ»
Αν αναζητήσετε τη διαφορά «υψηλής Τέχνης» με «Τ» κεφαλαίο
και «μαζικής κουλτούρας», θα βρείτε σίγουρα διαφορές ανάμεσα στην «υψηλή» που
αποτελεί την πραγματική τέχνη, ενώ η «μαζική» είναι πάντοτε εργαλείο
χειραγώγησης του κοινού.(Συγνώμη κύριε...ποιός είστε;)...
Πολλά έχουν γραφτεί για τα πιο πάνω και η Ιστορία της
Τέχνης είναι κατάσπαρτη από θέσεις στοχαστών γύρω από την «πολιτιστική
βιομηχανία». Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill,
που έλεγε ότι ο εικοστός πρώτος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης..μόνο που η
ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων κι αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στον καιρό μας. Δεν
λησμονώ όμως και τις απόψεις καποιων με προεξάρχοντα τον ιστορικό Gombrich
(1994) που έλεγε ότι:»δεν υπάρχει Τέχνη (με «Τ» κεφαλαίο) παρά μόνο
καλλιτέχνες. Η λέξη τέχνη σημαίνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς τόπους
και χρόνους». Και ποια είναι εν τέλει …(αν μπορεί να δοθεί μια απάντηση τελικά
) η αποστολή της Τέχνης;»
Αν τελικά ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι δεμένος με τα πιο
ισχυρά νήματα με την κοινωνία μεταγγίζοντας το σφυγμό της σύγχρονης
πραγματικότητας στο έργο του…Σας μεταφέρω αυτούσιο αυτό που έγραψε ο
Μέισου-Σάμα στις 15 Οκτωβρίου 1949 που που αν και δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι
θρησκευτικές αιρετικές του απόψεις, θεωρώ ότι ταιριάζουν πολύ με τις συνθήκες
που ζούμε… κι αξίζει τον κόπο η μελέτη από εκείνους που κόπτονται για το
γενικότερο καλό των διψούντων καλλιτεχνών την σήμερον..κι ο νοών νοείτω: «Μια
δυνατή, αδιαχώριστη σύνδεση αναπτύσσεται κατόπιν μεταξύ της ψυχής του
καλλιτέχνη κι αυτής του κοινού. Αν ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη είναι υψηλός και
ευγενής ο χαρακτήρας του κοινού εξυψώνεται ανάλογα. Εδώ ακριβώς έγκειται η αξία
της τέχνης. ΄Αρα ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι το είδος του ατόμου που είναι
ικανό να οδηγήσει το κοινό σε υψηλότερα επίπεδα πνευματικότητας. Γι’ αυτόν το
λόγο νομίζω ότι δεν είναι υπερβολή να πω ότι οι καλλιτέχνες είναι μερικώς
υπεύθυνοι για την αύξηση των σημερινών δεινών του κόσμου.,,,(κι όσοι
αστοιχείωτοι, ατάλαντοι, παράτονοι, μόνιμοι διεκπεραιωτές ..κάθονται στα κέντρα
λήψης των αποφάσεων..λέω εγώ..). Σκεφτείτε το πλήθος των χυδαίων και παράξενων
έργων της λογοτεχνίας και της ζωγραφικής, των άγριων κι επικίνδυνων τραγουδιών,
της κακόφωνης μουσικής και των αποκρουστικών έργων του θεάτρου και του
κινηματογράφου».
Υ.Γ: Αφιερωμένο το πιο πάνω post σε σύγχρονους
κοσμοκαλόγερους, που «πιάσαν την καλή... μια και καλή». Είμαστε μάλλον πολύ
πίσω από την εποχή μας εδώ.. και προφανώς έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολλές
διαδρομές μέχρι να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε την αποστολή της Τέχνης
γενικότερα. «Πρόοδος του πολιτισμού» σημαίνει ότι ο άνθρωπος πέτυχε τον έλεγχο
πάνω στη ζωώδη φύση του»…
A.A.A
Ποιος είναι ο ρόλος του δημιουργού!
Είναι πολύπλοκος, απέραντος, βαθύς, ταραχώδης και μυστηριώδης ο ρόλος του δημιουργού. Ο πρωταρχικός του ρόλος είναι η εσωτερική του ανάγκη να βγάλει όλα αυτά που έχει στην ψυχή και το μυαλό του και η μοναδική του διέξοδος είναι η τέχνη του. Οι δημιουργοί λοιπόν,μουσικοί,λογοτέχνες εικαστικοί είναι άτομα συναισθηματικά, ζουν στην εποχής τους και προβληματίζονται για το τι συμβαίνει γύρω τους. Δεν είναι κλεισμένοι μονίμως σε ένα στούντιο,σε ένα γραφείο ή σε ένα ατελιέ μένοντας αποστασιοποιημένοι από τον έξω κόσμο. Η τέχνη τους είναι ο καθρέπτης για τα προβλήματα της εποχής. Σαφώς θεωρώ ότι υπάρχουν για να αφυπνίζουνε τα πλήθη και είναι άμεσα εκτεθειμένοι σε οποιαδήποτε κριτική. Είναι αληθινοί, ρεαλιστές, αυθεντικοί σε αυτό που κάνουνε και δεν έχουν κάτι να κρύψουν.
Επαναλαμβάνομαι αλλά δεν μπορείς να παράγεις τέχνη αν δεν δεις την εσωτερική πλευρά των πραγμάτων. Αυτοί που κολλάνε στην εξωτερική εμφάνιση είναι αυτοί που αναζητούν την εμπορικότητα των πραγμάτων. Δεν εννοείται να είσαι καλλιτέχνης και να μην εισχωρήσεις στην εσωτερική θέαση των πραγμάτων. Οπότε σαφώς και ζουν μέσα στο όνειρο τους, γιατί είναι ο καθένας τους ένας ποιητής δηλ. κάποιος που δημιουργεί είτε με λέξεις, είτε με χρώματα,(μουσική εν προκειμένω...) είτε με οποιοιανδήποτε άλλη μορφή τέχνης.
Ο καθένας στα όνειρά του μπορεί να κάνει ότι θέλει! Σήμερα όμως ζούμε μέσα σε μία άκρως υλιστική ζωή, όπου το όνειρο κάποια στιγμή σβήνει. Οι δημιουργοί ασφυκτιούν από την κοινωνική πραγματικότητα, καταπιέζονται, εγκλωβίζονται πολλές φορές μέσα στα ίδια τους τα όνειρα. Βιώνουν έναν πολύ σκληρό αγώνα ανάμεσα στον εαυτό τους και την σκληρή πραγματικότητα. Τι θα ήταν όμως η ζωή χωρίς τα όνειρα;η τέχνη θα μπορούσε να βοηθήσει τον άνθρωπο να εξελιχθεί;....Σαφέστατα, γιατί αφυπνίζει, θέτει ερωτήματα, προβληματίζει, παρουσιάζει τον κόσμο από μία άλλη οπτική γωνία. Δεν μπορούμε να εξελιχθούμε αν δεν δούμε τα πράγματα από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες. Χωρίς την ποικιλομορφία της τέχνης πολλά ερωτήματα θα είχαν μείνει αναπάντητα, και σε πολλούς τομείς ο ανθρώπινος νους θα ζούσε στο σκοτάδι.
Κι έρχονται μετά με πολλά ταμ-ταμ διάφοροι έξυπνοι που κυριολεκτικά έχοντας το σύνδρομο του αριβίστα σε βάζουν σε διαδικασίες παράκρουσης,με πολλαπλές δολοπλοκίες κι εντάσεις.Ως γνωστόν εγώ βρίσκομαι εδώ για να συναντώ φίλους-ες,παλαιούς συνεργάτες που στα πολλά χρόνια ζώντας στα μετόπισθεν χαθήκαμε! Παράλληλα επιθυμώ να προβάλλω τη συνθετική κυρίως εργασία μου, όσο μπορώ καλύτερα..και σε όποιους αρέσκονται στα δικά μου πράγματα.
Για τους εκτός ορίων μου- πολλούς κι ανώφελους που κουρντίζουν το νεύρο μου σε διαστάσεις κτηνώδους δόξας,"κολοσσοί" κουλτούρας, που κατακερματίζουν τους πάντες και τα πάντα,με τις απόψεις-συμβουλές τους... έχω να πω "με τις υγείες τους" τους,ενώ η μη ενεργή κατάσταση τους διαγράφεται εν καιρώ...Σε όποιον αρέσουμε...!!Δεν θα μπορέσω λοιπόν να παρακολουθήσω ποτέ το λόγο, την άποψη και την συνοχή του αριβισμού κάποιοων,(με ή χωρίς εκατοντάδων ενίοτε "Like"...) καθότι πιστεύω ότι η μεγάλη τέχνη είναι του λίγους κι εκλεκτούς.
Σας χαιρετώ γνωστοί αγαπημένοι φίλοι και φίλες διαδικτυακά! Υγιαίνω και το ίδιο επιθυμώ και για όλους γενικότερα.
Α.Α.Α
Επαναλαμβάνομαι αλλά δεν μπορείς να παράγεις τέχνη αν δεν δεις την εσωτερική πλευρά των πραγμάτων. Αυτοί που κολλάνε στην εξωτερική εμφάνιση είναι αυτοί που αναζητούν την εμπορικότητα των πραγμάτων. Δεν εννοείται να είσαι καλλιτέχνης και να μην εισχωρήσεις στην εσωτερική θέαση των πραγμάτων. Οπότε σαφώς και ζουν μέσα στο όνειρο τους, γιατί είναι ο καθένας τους ένας ποιητής δηλ. κάποιος που δημιουργεί είτε με λέξεις, είτε με χρώματα,(μουσική εν προκειμένω...) είτε με οποιοιανδήποτε άλλη μορφή τέχνης.
Ο καθένας στα όνειρά του μπορεί να κάνει ότι θέλει! Σήμερα όμως ζούμε μέσα σε μία άκρως υλιστική ζωή, όπου το όνειρο κάποια στιγμή σβήνει. Οι δημιουργοί ασφυκτιούν από την κοινωνική πραγματικότητα, καταπιέζονται, εγκλωβίζονται πολλές φορές μέσα στα ίδια τους τα όνειρα. Βιώνουν έναν πολύ σκληρό αγώνα ανάμεσα στον εαυτό τους και την σκληρή πραγματικότητα. Τι θα ήταν όμως η ζωή χωρίς τα όνειρα;η τέχνη θα μπορούσε να βοηθήσει τον άνθρωπο να εξελιχθεί;....Σαφέστατα, γιατί αφυπνίζει, θέτει ερωτήματα, προβληματίζει, παρουσιάζει τον κόσμο από μία άλλη οπτική γωνία. Δεν μπορούμε να εξελιχθούμε αν δεν δούμε τα πράγματα από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες. Χωρίς την ποικιλομορφία της τέχνης πολλά ερωτήματα θα είχαν μείνει αναπάντητα, και σε πολλούς τομείς ο ανθρώπινος νους θα ζούσε στο σκοτάδι.
Κι έρχονται μετά με πολλά ταμ-ταμ διάφοροι έξυπνοι που κυριολεκτικά έχοντας το σύνδρομο του αριβίστα σε βάζουν σε διαδικασίες παράκρουσης,με πολλαπλές δολοπλοκίες κι εντάσεις.Ως γνωστόν εγώ βρίσκομαι εδώ για να συναντώ φίλους-ες,παλαιούς συνεργάτες που στα πολλά χρόνια ζώντας στα μετόπισθεν χαθήκαμε! Παράλληλα επιθυμώ να προβάλλω τη συνθετική κυρίως εργασία μου, όσο μπορώ καλύτερα..και σε όποιους αρέσκονται στα δικά μου πράγματα.
Για τους εκτός ορίων μου- πολλούς κι ανώφελους που κουρντίζουν το νεύρο μου σε διαστάσεις κτηνώδους δόξας,"κολοσσοί" κουλτούρας, που κατακερματίζουν τους πάντες και τα πάντα,με τις απόψεις-συμβουλές τους... έχω να πω "με τις υγείες τους" τους,ενώ η μη ενεργή κατάσταση τους διαγράφεται εν καιρώ...Σε όποιον αρέσουμε...!!Δεν θα μπορέσω λοιπόν να παρακολουθήσω ποτέ το λόγο, την άποψη και την συνοχή του αριβισμού κάποιοων,(με ή χωρίς εκατοντάδων ενίοτε "Like"...) καθότι πιστεύω ότι η μεγάλη τέχνη είναι του λίγους κι εκλεκτούς.
Σας χαιρετώ γνωστοί αγαπημένοι φίλοι και φίλες διαδικτυακά! Υγιαίνω και το ίδιο επιθυμώ και για όλους γενικότερα.
Α.Α.Α
Υ.Γ: Όταν μαζεύονται πολλοί μαζί, οι άνθρωποι γίνονται μικροί. Είναι σαν τους διαβόλους του Milton που αναγκάζονται να γίνουν πυγμαίοι για να μπουν στο Πανδαιμόνιον.
(Νικολά Σαμφόρ, 1740-1794, Γάλλος συγγραφέας
το Πανδαιμόνιον είναι η πρωτεύουσα της κόλασης στον «Χαμένο Παράδεισο» [1667] του Μίλτων)
(Νικολά Σαμφόρ, 1740-1794, Γάλλος συγγραφέας
το Πανδαιμόνιον είναι η πρωτεύουσα της κόλασης στον «Χαμένο Παράδεισο» [1667] του Μίλτων)
----------------------------------------------------------------------------------
--------------------
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ «ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΤΑΔΙΟ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ ΖΩΗΣ»
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφηκαν στο φιλμ των αναμνήσεων… Θυμάμαι πάντα αυτή την εποχή να κοιτώ στην Πάφο τη θάλασσα από ψηλά στον «Μουσαλλά» και στην εφηβεία αργότερα το χειμώνα, την «Αλυκή της Σκάλας»-Λαρνακας τότε που λανσάρουν νέα ήθη και συμπεριφορές ,μεταπολεμικά μεσούσης δεκαετίας ‘70. Αργότερα σπατάλησα ενέργεια και σκέψεις στην Αθήνα πολύ καιρό..χρόνια!
Η φαντασία ενίοτε παίζει πολλά παιχνίδια σε μιαν άλλην προοπτική θα έλεγα να ανοίξουμε τις στρόφιγγες του ονείρου και να πετάξουμε προς άλλες παραμέτρους. Πόσο εύκολο είναι στ’ αλήθεια κανείς να κοιμάται στις στάχτες του . Η σημασία της συγχώρεσης έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας, παρόλο που τις περισσότερες φορές δρα καθαρτικά και απελευθερώνει.Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε, αλλά κυρίως να μπορέσω μέσα μου να δικαιολογήσω ή να απαλλάξω τον εαυτό μου από το βάρος των σκέψεων και συναισθημάτων που με βάζουν στο ρόλο του θύματος. (Αυτός ο μηχανισμός βοηθά κυρίως τον άνθρωπο να προχωρήσει και να απαλλαχτεί από τα μόνιμα «γιατί» που τον βασανίζουν).
Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του.Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές. Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση. Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει.Όχι. "Εγώ είχα το σωστό κλειδί...εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου" κι “Ο Άνθρωπος Είναι Ον Δίποδο, Άπτερο Και Αχάριστο.”(Έχω ζήσει με πολλά αχάριστα όντα στην όλη καλλιτεχνική (και μη )πορεία ζωής μου).
Όσο παράδοξο και να σας ακουστεί αυτό που θα πω, οι ηττημένοι είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία, όχι οι νικητές. Οι νικητές είναι συνήθως άνθρωποι μέσης ευφυϊας,χωρίς όραμα και φαντασία,τρομακτικά μέτριοι άνθρωποι που χτίζουν παλάτια πάνω σε αυτήν ακριβώς τη μετριότητα τους. Καλλιεργούν τριγύρω τους τη μετριότητα, την εμπλουτίζουν με μίσος για κάθε τι πρωτόγνωρο, και νικούν. Αφήστε τους λοιπόν να νικήσουν ,να σας χάσουν αφού δεν μπορούν να σας κρατήσουν...
Το πλήθος εύκολα τους ακολουθάει, γιατί βλέπει σε Εκείνους τον εαυτό του, καταλαβαίνει ότι μπορεί κι εκείνος να γίνει Σπουδαίος, Νικητής, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα.
Μέσα σε αυτή τη θάλασσα της μετριότητας και της οπισθοδρομικότητας είναι αναπόφευκτο να ηττώνται όσοι τολμούν να υπερασπιστούν το καινούριο. Ύστερα είναι και το χρήμα όσοι το στερήθηκαν και τώρα το έχουν κατακτήσει, μπορούν να το κλώθουν (σαν το σκατό τους) παξιμάδι εφ όρου ζωής.
Η Ελευθερία έκφρασης και η χαρά της δημιουργίας «είναι αιωνιότητα». Αν μπορούμε να ορίσουμε την αιωνιότητα εμπειρικά, ως άνθρωποι πεπερασμένοι, θα μπορούσαμε, απλά, να πούμε πως αιωνιότητα είναι αυτό που αποζητούμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Θέλουμε η στιγμή να κρατήσει για πάντα, αμετάβλητη Αρκεί. Ίσως, πρακτικά, αυτό να μην είναι αρκετό μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν απασχολεί τη σκέψη μας στο παρόν. Άλλωστε το μέλλον υπάρχει μόνο αυτή τη στιγμή, όπως όλα.
Ταξιδιώτης, παραθεριστής, εξερευνητής.. Υπάρχουν τόσοι κι άλλοι εκατοντάδες χαρακτηρισμοί για να αποδώσει κανείς σ’ έναν άνθρωπο με καλοκαιρινή διάθεση και σανδάλια. Το τελευταίο, αν και συνηθίζεται, δεν είναι υποχρεωτικό… Κι εγώ έχω αποφασίσει να ζήσω από χρόνια Ελεύθερος, με όλα τα τιμήματα,αφού έζησα όλα τα στάδια της «μαύρης τρύπας του πολιτισμού» των ανθρώπων Η ουσία όμως των πραγμάτων είναι ότι ,δεν γνωρίζετε τίποτα για όσους ζούμε στα σύννεφα. Νομίζετε ότι επιβιώνουμε σαν τους δημόσιους υπαλλήλους με συμβιβασμούς, υποκλίσεις κι άλλα παρελκόμενα. Παρόλα αυτά επιθυμείτε ή νομίζετε σαν έξυπνοι ότι μπορείτε να μας ελέγχετε (τάχα)... και να έχετε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζετε τα πάντα. Λύνω λοιπόν τα πανιά σπουδάζοντας των ανέμων την ένταση και τη φορά…
Είθε λοιπόν, ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα και η θερινή ραστώνη να μας κάνουν όλους, να αναλογιστούμε τρόπους για καλύτερα καλοκαίρια αλλά και χειμώνες…
Κουράγιο…
Α.Α.Α
Η φαντασία ενίοτε παίζει πολλά παιχνίδια σε μιαν άλλην προοπτική θα έλεγα να ανοίξουμε τις στρόφιγγες του ονείρου και να πετάξουμε προς άλλες παραμέτρους. Πόσο εύκολο είναι στ’ αλήθεια κανείς να κοιμάται στις στάχτες του . Η σημασία της συγχώρεσης έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας, παρόλο που τις περισσότερες φορές δρα καθαρτικά και απελευθερώνει.Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε, αλλά κυρίως να μπορέσω μέσα μου να δικαιολογήσω ή να απαλλάξω τον εαυτό μου από το βάρος των σκέψεων και συναισθημάτων που με βάζουν στο ρόλο του θύματος. (Αυτός ο μηχανισμός βοηθά κυρίως τον άνθρωπο να προχωρήσει και να απαλλαχτεί από τα μόνιμα «γιατί» που τον βασανίζουν).
Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του.Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές. Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση. Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει.Όχι. "Εγώ είχα το σωστό κλειδί...εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου" κι “Ο Άνθρωπος Είναι Ον Δίποδο, Άπτερο Και Αχάριστο.”(Έχω ζήσει με πολλά αχάριστα όντα στην όλη καλλιτεχνική (και μη )πορεία ζωής μου).
Όσο παράδοξο και να σας ακουστεί αυτό που θα πω, οι ηττημένοι είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία, όχι οι νικητές. Οι νικητές είναι συνήθως άνθρωποι μέσης ευφυϊας,χωρίς όραμα και φαντασία,τρομακτικά μέτριοι άνθρωποι που χτίζουν παλάτια πάνω σε αυτήν ακριβώς τη μετριότητα τους. Καλλιεργούν τριγύρω τους τη μετριότητα, την εμπλουτίζουν με μίσος για κάθε τι πρωτόγνωρο, και νικούν. Αφήστε τους λοιπόν να νικήσουν ,να σας χάσουν αφού δεν μπορούν να σας κρατήσουν...
Το πλήθος εύκολα τους ακολουθάει, γιατί βλέπει σε Εκείνους τον εαυτό του, καταλαβαίνει ότι μπορεί κι εκείνος να γίνει Σπουδαίος, Νικητής, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα.
Μέσα σε αυτή τη θάλασσα της μετριότητας και της οπισθοδρομικότητας είναι αναπόφευκτο να ηττώνται όσοι τολμούν να υπερασπιστούν το καινούριο. Ύστερα είναι και το χρήμα όσοι το στερήθηκαν και τώρα το έχουν κατακτήσει, μπορούν να το κλώθουν (σαν το σκατό τους) παξιμάδι εφ όρου ζωής.
Η Ελευθερία έκφρασης και η χαρά της δημιουργίας «είναι αιωνιότητα». Αν μπορούμε να ορίσουμε την αιωνιότητα εμπειρικά, ως άνθρωποι πεπερασμένοι, θα μπορούσαμε, απλά, να πούμε πως αιωνιότητα είναι αυτό που αποζητούμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Θέλουμε η στιγμή να κρατήσει για πάντα, αμετάβλητη Αρκεί. Ίσως, πρακτικά, αυτό να μην είναι αρκετό μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν απασχολεί τη σκέψη μας στο παρόν. Άλλωστε το μέλλον υπάρχει μόνο αυτή τη στιγμή, όπως όλα.
Ταξιδιώτης, παραθεριστής, εξερευνητής.. Υπάρχουν τόσοι κι άλλοι εκατοντάδες χαρακτηρισμοί για να αποδώσει κανείς σ’ έναν άνθρωπο με καλοκαιρινή διάθεση και σανδάλια. Το τελευταίο, αν και συνηθίζεται, δεν είναι υποχρεωτικό… Κι εγώ έχω αποφασίσει να ζήσω από χρόνια Ελεύθερος, με όλα τα τιμήματα,αφού έζησα όλα τα στάδια της «μαύρης τρύπας του πολιτισμού» των ανθρώπων Η ουσία όμως των πραγμάτων είναι ότι ,δεν γνωρίζετε τίποτα για όσους ζούμε στα σύννεφα. Νομίζετε ότι επιβιώνουμε σαν τους δημόσιους υπαλλήλους με συμβιβασμούς, υποκλίσεις κι άλλα παρελκόμενα. Παρόλα αυτά επιθυμείτε ή νομίζετε σαν έξυπνοι ότι μπορείτε να μας ελέγχετε (τάχα)... και να έχετε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζετε τα πάντα. Λύνω λοιπόν τα πανιά σπουδάζοντας των ανέμων την ένταση και τη φορά…
Είθε λοιπόν, ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα και η θερινή ραστώνη να μας κάνουν όλους, να αναλογιστούμε τρόπους για καλύτερα καλοκαίρια αλλά και χειμώνες…
Κουράγιο…
Α.Α.Α
--------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------
-------------------------------
Ιούλιος 2020....Πλήρης αποσιωπητικών......!!!
Μας κοιτάζει περίεργα…σχεδόν ανισόρροπα, ανοιγοκλείνει τις εκλάμψεις των Έκπτωτων.. "Αγγέλων" του με πύρινες λέξεις στους μιχούς του νοείν και του είναι(του τύπου.. εμπάτε σκύλοι γαυγίστε! ,άλλοτε ημίγυμνος κι άλλοτε με εν στολή… στα ενδιάμεσα κομματικών διακηρύξεων, αθόρυβων ανεμιστήρων και άλλων μικρό-αξεσουάρ, στοιχειοθετείται... με απαντήσεις άνευ ερωτήσεων.
Μεθυσμένος ο Ιούλιος πλήρης αποσιωπητικών, απόμακρος και μόνος γιατί κανείς δεν θέλει να τον θυμάται, εκτός της καλοκαιρινής αστάθειας και θερμοπληξίας, ανασύρει παλαιά συνθήματα, λάβαρα και τσίγκινα παράσημα. Κι αφού κανείς πλέον δε θέλει να θυμάται ¨ποιος έπραξε το κακό¨., γιατί όπως ακριβώς συμβαίνει πάντα ¨εκείνοι¨ που θα τριχοτοτομήσουν το κακό, την καρέκλα τους την υψηλή σκουπίζουν και γι αυτή τους πάντες φοβερίζουν….και φροντίζουν!
Ο Ιούλιος είναι ο μήνας των τρελών εντυπώσεων, των ερωτικών φαντασιώσεων και των υγρών πανδοχείων, του αναποδογυρισμένου βιβλίου ,της καρπουζόφλουδας της χωμένης κατά το ήμισυ, στην αμμώδη παραλία του απρόσωπου και του πολιτισμένου γένους μας!
Φέτος οι λέξεις μυρίζουν μπαρούτι καθώς συνοδεύουν τα μεσημεριάτικα λαδωμένα εγερτήρια με αναρροφήσεις και καταπόσεις υποσχέσεων απαλλαγής πανδημίας, ξένων κατά ακρίβεια κέντρων!
Μοναδική πυξίδα τα ξεφτισμένα συνθήματα, άλλων εποχών ,αλλά και τα λικνίσματα αντιμαστούρικων ασμάτων.. Κουράγιο!
Μας κοιτάζει περίεργα…σχεδόν ανισόρροπα, ανοιγοκλείνει τις εκλάμψεις των Έκπτωτων.. "Αγγέλων" του με πύρινες λέξεις στους μιχούς του νοείν και του είναι(του τύπου.. εμπάτε σκύλοι γαυγίστε! ,άλλοτε ημίγυμνος κι άλλοτε με εν στολή… στα ενδιάμεσα κομματικών διακηρύξεων, αθόρυβων ανεμιστήρων και άλλων μικρό-αξεσουάρ, στοιχειοθετείται... με απαντήσεις άνευ ερωτήσεων.
Μεθυσμένος ο Ιούλιος πλήρης αποσιωπητικών, απόμακρος και μόνος γιατί κανείς δεν θέλει να τον θυμάται, εκτός της καλοκαιρινής αστάθειας και θερμοπληξίας, ανασύρει παλαιά συνθήματα, λάβαρα και τσίγκινα παράσημα. Κι αφού κανείς πλέον δε θέλει να θυμάται ¨ποιος έπραξε το κακό¨., γιατί όπως ακριβώς συμβαίνει πάντα ¨εκείνοι¨ που θα τριχοτοτομήσουν το κακό, την καρέκλα τους την υψηλή σκουπίζουν και γι αυτή τους πάντες φοβερίζουν….και φροντίζουν!
Ο Ιούλιος είναι ο μήνας των τρελών εντυπώσεων, των ερωτικών φαντασιώσεων και των υγρών πανδοχείων, του αναποδογυρισμένου βιβλίου ,της καρπουζόφλουδας της χωμένης κατά το ήμισυ, στην αμμώδη παραλία του απρόσωπου και του πολιτισμένου γένους μας!
Φέτος οι λέξεις μυρίζουν μπαρούτι καθώς συνοδεύουν τα μεσημεριάτικα λαδωμένα εγερτήρια με αναρροφήσεις και καταπόσεις υποσχέσεων απαλλαγής πανδημίας, ξένων κατά ακρίβεια κέντρων!
Μοναδική πυξίδα τα ξεφτισμένα συνθήματα, άλλων εποχών ,αλλά και τα λικνίσματα αντιμαστούρικων ασμάτων.. Κουράγιο!
----------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------
------------------------------
ΤΑ ΟΡΙΑ
«Για
όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, γι’ αυτά πρέπει να σωπαίνει».
Για τα «όρια της σκέψης», Σαν την
θαλασσοδαρμένη ιστορία του Οδυσσέα με ή
χωρίς επιστροφή, η γνώση, η αντίληψη η έκφραση αλλά και η σιωπή είναι όλα όσα
πρέπει ή θα έπρεπε να μας προσδιορίζουν αν κι αυτό δεν μας αφορά άμεσα το «happy
end» αυτής της αρχαίας περιπέτειας. Ο Ludwig Wittgenstein (1889-1951,
Αυστριακός φιλόσοφος) ο κατεξοχήν φιλόσοφος της γλώσσας και της λογικής, μας
υπενθυμίζει την αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, όταν ο
άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος
νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται
μέτρα» λέει ο Ηράκλειτος «ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι
εξευρήσουσιν»..γράφει ο Γ. Σεφέρης. Η έννοια νόημα είναι όπως ή έννοια
«παιχνίδι». Τα παιχνίδια είναι πολλών και διαφόρων ειδών και δεν έχουν όλα τους
ένα γνώρισμα πού να τα κάνει παιχνίδια. Το ίδιο και οι χρήσεις της γλώσσας
παρουσιάζουν ακόμα μεγαλύτερη πολυμορφία…Βέβαια στον γραπτό στον ποιητικό λόγο
ή και τον φιλοσοφικό θα πρέπει ίσως να
στηρίζεται σε μια συναισθηματική και ψυχική αγωγή, να 'χει σχέση με την
ύπαρξη μιας καλής ποιότητας ευαισθησίας, με την παρουσία μιας ανάγκης
πραγματικής για ποιητικό πέταγμα, που απουσιάζει παντελώς θα’λεγα από την
εποχή και σε τούτο τον τόπο. Ωστόσο η τέχνη, λοιπόν, που δεν πρέπει και δεν
μπορεί να γίνει «της κοινωνίας η μαμή», οφείλει εγκαταλείποντας τη νωχελική της
αυταρέσκεια και την ελιτιστική της αυτοαπομόνωση, να εκφράσει χωρίς διχαστικές
τάσεις, μικρόψυχα διλήμματα και ιδιοτελή προσχήματα, τις πανανθρώπινες
ανησυχίες, αγωνίες και ευαισθησίες και να γίνει ο συνεκτικός κρίκος ανάμεσα στη
θεία μακαριότητα και στην ανθρώπινη ματαιότητα. Για τούτο το λόγο συχνά σιωπώ.
Κι η σιωπή δεν είναι ούτε χρυσή ούτε τσίγκινη. Κι έρχεται η στιγμή που λύνονται
στον αέρα όλες οι λέξεις και γίνονται χαρταετοί που χάνονται στο διάστημα. Ή
έρχεται η στιγμή που χωρίς ερωτήσεις δίνονται όλες οι απαντήσεις. Δεν ξέρω αλλά
έχω την εντύπωση ότι η ποιητική αυτή νοημοσύνη μπορεί να λείπει από τους
«παντογνώστες-συμπορευτές» και, ωστόσο, να κατοικεί μέσα στον πιο απλόν
άνθρωπο. Εκ πείρας ζωής συναντώ συχνά αυτή την εσωτερική, την υπαρξιακή, αυτήν
της κοινωνικής υποκρισίας.Στη ζωή μου είχα πολύ καλούς φίλους και δασκάλους.
«Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει/και γέρος πια/ ν’ αράξεις στο
νησί….πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο/μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η
Ιθάκη. …θα μας μουρμουρίσει σοφά ο Αλεξανδρινός ποιητής που καθρεφτίζει τα
πολύχρωμα ινδάλματα της ηδονής του.
Ύστερα είναι κι ο Ντοστογιέβσκι. Τα έργα
είναι έμπλεα ενός μηνύματος, έμπλεα ενδείξεων για την απόλυτα τελική μεταστροφή
προς τη μεταμόρφωση των πάντων επί της γης, προς την ανάδυση ύστατων
απαντήσεων, προς μιαν όντως αιώνια ζωή.
Και κλείνω με τα λόγια Άλμπερτ Άϊντσταιν: « Μόνο δυο πράγματα είναι
άπειρα, το σύμπαν κι η ανθρώπινη βλακεία..κι ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες
επιφυλάξεις…»
Μια άνω τελεία με ακολουθεί μήνες τώρα…
Ίδωμεν!
Α.Α.Α
ΑΛΛΑΓΗ....ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΕΙΞΗ "ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ"
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι οι καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι να μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος ,δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθρες που προκαλούν διάφοροι κερατάδες ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση. Σκέφτομαι ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να «πατήσουν» πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι «ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης». Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπάρχει άραγε «συνωμοτικό κέντρο» εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων. «μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπάρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας… Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε. Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα. Τώρα σας λένε: «είστε ωραίοι ρε…» και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας. Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι θυμόσοφοι…. ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε, από αισθήματα που μετατρέπονται σε ψιλομαγκιά γιατί φυσικά «είστε σπουδαίοι…» τάχα, με στόχο μόνο το προσωπικό κέρδος ανάδυσης, ενίοτε και με λεφτά κάτω από το τραπέζι. Πες μου ποιους ξέρεις… να σου πω ποιος είσαι! Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. (Εάν ο ίδιος ο υποστηρικτής της πρότασης την πιστεύει για αληθή ενώ δεν είναι, έχουμε να κάνουμε με πλάνη και όχι με ψέμα). Πολλές φορές η λέξη ψέμα χρησιμοποιείται και για να δηλώσει (κάποιος) το μη αληθές. Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ωστόσο αυτή είναι μόνο μια κατηγορία ψεμάτων. Δηλαδή, ένας άνθρωπος λέει ένα ψέμα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ενώ ο ίδιος έχει αμφιβολίες προς την αλήθεια της πρότασης ή γνωρίζει όντως ότι είναι αναληθής. Μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες. Καλού κακού έχετε γενικότερα το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη «δουλειά» σας, έπαψα να σας πιστεύω πια! Εσείς μην σταματάτε να αγωνίζεστε για καλύτερες μέρες .Και καλό είναι να ξέρετε ότι ο άνθρωπος κουράζεται εύκολα, αφού πρώτα τον παραλύσουν κι ύστερα αθόρυβα τελικός στόχος είναι να τον αφανίσουν. Δεν χρειάζονται μέθοδο, καθότι ζούμε σε μικρές κοινωνίες ανεκτικές ,που μπορούν να σε αναστήσουν με γεμάτο πορτοφόλι..ακόμη κι από το μνήμα.
Nαι… Καλού κακού έχετε το νου σας!
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι οι καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι να μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος ,δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθρες που προκαλούν διάφοροι κερατάδες ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση. Σκέφτομαι ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να «πατήσουν» πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι «ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης». Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπάρχει άραγε «συνωμοτικό κέντρο» εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων. «μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπάρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας… Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε. Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα. Τώρα σας λένε: «είστε ωραίοι ρε…» και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας. Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι θυμόσοφοι…. ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε, από αισθήματα που μετατρέπονται σε ψιλομαγκιά γιατί φυσικά «είστε σπουδαίοι…» τάχα, με στόχο μόνο το προσωπικό κέρδος ανάδυσης, ενίοτε και με λεφτά κάτω από το τραπέζι. Πες μου ποιους ξέρεις… να σου πω ποιος είσαι! Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. (Εάν ο ίδιος ο υποστηρικτής της πρότασης την πιστεύει για αληθή ενώ δεν είναι, έχουμε να κάνουμε με πλάνη και όχι με ψέμα). Πολλές φορές η λέξη ψέμα χρησιμοποιείται και για να δηλώσει (κάποιος) το μη αληθές. Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ωστόσο αυτή είναι μόνο μια κατηγορία ψεμάτων. Δηλαδή, ένας άνθρωπος λέει ένα ψέμα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ενώ ο ίδιος έχει αμφιβολίες προς την αλήθεια της πρότασης ή γνωρίζει όντως ότι είναι αναληθής. Μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες. Καλού κακού έχετε γενικότερα το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη «δουλειά» σας, έπαψα να σας πιστεύω πια! Εσείς μην σταματάτε να αγωνίζεστε για καλύτερες μέρες .Και καλό είναι να ξέρετε ότι ο άνθρωπος κουράζεται εύκολα, αφού πρώτα τον παραλύσουν κι ύστερα αθόρυβα τελικός στόχος είναι να τον αφανίσουν. Δεν χρειάζονται μέθοδο, καθότι ζούμε σε μικρές κοινωνίες ανεκτικές ,που μπορούν να σε αναστήσουν με γεμάτο πορτοφόλι..ακόμη κι από το μνήμα.
Nαι… Καλού κακού έχετε το νου σας!
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥΛΙΑ ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ...
Ζούμε σε μια εποχή και
πάλι αρπακτικών σε μονόχνοτους καιρούς χωρίς χάρη, χωρίς ρυθμό και μέτρο. Ποιόν να εμπιστευτείς στις
μέρες μας; Αφήστε κάτω τα πιρούνια, τα κουτάλια και τα μαχαίρια. Σταματήστε να
μασουλάτε τα πάντα για να ξεχάσετε ότι υπάρχετε, και δώστε λίγο χρόνο για να
σκεφτείτε τι κάνετε με την ζωή σας και με τα συναισθήματά σας.
Είναι καιρός να αποβάλλετε τα τόσα ψέματα που βιώνετε και στηρίζετε με επιμονή, και να ξεκινήσετε μια πιο ποιοτική και ουσιαστική ζωή.
Σταματήστε λοιπόν να λειτουργείτε σαν τοκογλύφοι στην κοινωνική σας ζωή, αναζητώντας όλο και περισσότερα χρήματα και υλικά αγαθά, ενώ ταυτόχρονα δηλώνετε απλοί και ταπεινοί, που αγαπούν και ενδιαφέρονται για όλους. Κλείστε την τηλεόραση! Η τηλεόραση είναι κι εδώ το αγαπημένο -μα και γνήσιο-παιδί του συστήματος. Όσο κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, είναι σίγουρα εκτός των άλλων και ένα αποφασιστικής σημασίας εργαλείο για την άσκηση της εξουσίας. Μ' αυτήν ελέγχεται αποτελεσματικά ή κοινή γνώμη, επηρεάζονται απόψεις, διαμορφώνονται τάσεις κατασκευάζονται αντιδράσεις, αισθήματα, ή ανάγκες και παράγονται ή πρέπουσα φιλοσοφία και ή τρεχούμενη κουλτούρα. Προστατεύεται, στεγανοποιείται, επιχορηγείται, και πρόσθετα εισπράττει και χαράτσι από το λαό πού είναι παγιδευμένος από τους μηχανισμούς έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει.
Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός,κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα…Μέσα από τη μούχλα της ηττοπάθειας εκείνη η διαδικασία της μεταμόρφωσης, πάντα με γοήτευε. Ωστόσο αυτή αέναη αντιγραφή που η επανάληψη της μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να γράφω. Κι φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης :…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!
H ταχύτητα με την οποία αποδίδεται το προσδοκόμενο κέρδος, η άμεση μετατροπή των χωρικών σε εμπόρους, οι παρεπόμενες μεγάλοστομίες ηλίθιων κατασκευασμάτων που απαιτούν δήθεν θυσίες, για έργα τέχνης ή μη, πιστοποιούν ασφαλώς ακαταμάχητη δύναμη αλλά και μια έντονη τάση για προμελετημένη διακύβευση.
Πάει χάθηκε το μέτρο. Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν στο ανέφικτο;
Κλέβω αυτό για να το δείτε: «Για να εξοικειωθεί κανείς σε μια αλλόκοτη πόλη, χρειάζεται έναν αποκλεισμένο χώρο στον οποίο να έχει κάποιο δικαίωμα - και όπου να μπορεί να μένει μόνος όταν η σύγχυση των νέων, ακατάληπτων φωνών παραγίνει μεγάλη. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι ήσυχος, κανείς δεν πρέπει να σε βλέπει όταν καταφεύγεις εκεί, κανείς όταν πάλι τον εγκαταλείπεις. Το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή». Το αίτημα της στιγμής, η περισυλλογή μέσα στο πλήθος…”.
…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!...ο λαϊκισμός βλάπτει σοβαρά το κοινωνικό σύνολο.
Y.Γ:Το πολιτικό μέσο ήταν αυτό που ήταν πάντα. Η στυγνή και απροκάλυπτη βία. Η τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος.Για όσους κατανοούν όσα γράφω παραπάνω..ας έχουν το νου τους γενικότερα…
Είναι καιρός να αποβάλλετε τα τόσα ψέματα που βιώνετε και στηρίζετε με επιμονή, και να ξεκινήσετε μια πιο ποιοτική και ουσιαστική ζωή.
Σταματήστε λοιπόν να λειτουργείτε σαν τοκογλύφοι στην κοινωνική σας ζωή, αναζητώντας όλο και περισσότερα χρήματα και υλικά αγαθά, ενώ ταυτόχρονα δηλώνετε απλοί και ταπεινοί, που αγαπούν και ενδιαφέρονται για όλους. Κλείστε την τηλεόραση! Η τηλεόραση είναι κι εδώ το αγαπημένο -μα και γνήσιο-παιδί του συστήματος. Όσο κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, είναι σίγουρα εκτός των άλλων και ένα αποφασιστικής σημασίας εργαλείο για την άσκηση της εξουσίας. Μ' αυτήν ελέγχεται αποτελεσματικά ή κοινή γνώμη, επηρεάζονται απόψεις, διαμορφώνονται τάσεις κατασκευάζονται αντιδράσεις, αισθήματα, ή ανάγκες και παράγονται ή πρέπουσα φιλοσοφία και ή τρεχούμενη κουλτούρα. Προστατεύεται, στεγανοποιείται, επιχορηγείται, και πρόσθετα εισπράττει και χαράτσι από το λαό πού είναι παγιδευμένος από τους μηχανισμούς έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει.
Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός,κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα…Μέσα από τη μούχλα της ηττοπάθειας εκείνη η διαδικασία της μεταμόρφωσης, πάντα με γοήτευε. Ωστόσο αυτή αέναη αντιγραφή που η επανάληψη της μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να γράφω. Κι φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης :…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!
H ταχύτητα με την οποία αποδίδεται το προσδοκόμενο κέρδος, η άμεση μετατροπή των χωρικών σε εμπόρους, οι παρεπόμενες μεγάλοστομίες ηλίθιων κατασκευασμάτων που απαιτούν δήθεν θυσίες, για έργα τέχνης ή μη, πιστοποιούν ασφαλώς ακαταμάχητη δύναμη αλλά και μια έντονη τάση για προμελετημένη διακύβευση.
Πάει χάθηκε το μέτρο. Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν στο ανέφικτο;
Κλέβω αυτό για να το δείτε: «Για να εξοικειωθεί κανείς σε μια αλλόκοτη πόλη, χρειάζεται έναν αποκλεισμένο χώρο στον οποίο να έχει κάποιο δικαίωμα - και όπου να μπορεί να μένει μόνος όταν η σύγχυση των νέων, ακατάληπτων φωνών παραγίνει μεγάλη. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι ήσυχος, κανείς δεν πρέπει να σε βλέπει όταν καταφεύγεις εκεί, κανείς όταν πάλι τον εγκαταλείπεις. Το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή». Το αίτημα της στιγμής, η περισυλλογή μέσα στο πλήθος…”.
…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!...ο λαϊκισμός βλάπτει σοβαρά το κοινωνικό σύνολο.
Y.Γ:Το πολιτικό μέσο ήταν αυτό που ήταν πάντα. Η στυγνή και απροκάλυπτη βία. Η τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος.Για όσους κατανοούν όσα γράφω παραπάνω..ας έχουν το νου τους γενικότερα…
~@ ~@~@~@~@~@~@~
~@~@~@~@~
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ....
Προ εικοσαετίας ξεκίνησα να γράφω μετά από σκέψη ένα διαφορετικό βιβλίο από όλα όσα συνέγραψα παλαιότερα αυτού...με στόχο να εκδοθεί κάποτε.Βέβαια με την ιδιότητα του δασκάλου φωνητικής τέχνης και του ερευνητή για το αντικείμενο μου στην όλη πορεία,ανακαλύπτω και κάνω προσθαφαιρέσεις.Ωστόσο ένα απόσπασμα το δημοσιεύω εκ νέου στο φβ, που κυρίως έχει να κάνει με το επικοινωνιακό κομμάτι της όλης διεργασίας.θέλοντας παράλληλα να υπενθυμίσω σε μερικούς και μερικές την επικινδυνότητα αυτής της πολύ σοβαρής μόδας του τραγουδιού....να εμπιστεύονται δηλαδή τη φωνή τους, σε δήθεν ειδικούς καθοδηγητές καλλιτεχνικών ωδειακών οραμάτων ή "καφενείων" ....
-----------------------------------------------------------------------------
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ και η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΦΩΝΗΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
(απόσπασμα...)
Η επικοινωνία είναι για τις σχέσεις των ανθρώπων ό,τι η αναπνοή για την διατήρηση της ζωής (V. Satir)
Επικοινωνία είναι η ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ δύο (ή περισσότερων) ανθρώπων, μέσω της οποίας αναπτύσσονται σχέσεις. Η λειτουργία της επικοινωνίας εξυπηρετεί σημαντικές πτυχές της ζωής του ανθρώπου, όπως είναι η κάλυψη βασικών αναγκών(εύρεση τροφής,στέγης κλπ), η ενίσχυση και διατήρηση της αίσθησης του εαυτού, η ανταλλαγή πληροφοριών, η αυτοανάπτυξη κ.ά.
Είναι διαδεδομένη η εξής αντίληψη, σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο συντελείται η επικοινωνία: ένας άνθρωπος (πομπός) θέλει να στείλει μήνυμα σε έναν άλλο(δέκτης). Ο πομπός κωδικοποιεί το μήνυμα (του δίνει την μορφή κατάλληλων λέξεων, χειρονομιών, εκφράσεων κλπ) και το κοινοποιεί στον δέκτη. Ο τελευταίος δέχεται το μήνυμα και το ερμηνεύει σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις. Μία επικοινωνιακή κατάσταση λοιπόν περιλαμβάνει τους ακόλουθους βασικούς παράγοντες: τον πομπό ή αποστολέα (αυτός ο οποίος στέλνει το μήνυμα), τον δέκτη ή παραλήπτη (αυτός ο οποίος δέχεται το μήνυμα), το μήνυμα, τη γλώσσα, τον κώδικα δηλαδή με τον οποίο είναι διατυπωμένο το μήνυμα, το μέσο (το «όχημα» με το οποίο μεταφέρεται το μήνυμα) και το επικοινωνιακό πλαίσιο που είναι η διάταξη, η οργάνωση, η σχέση και οι συνθήκες όλων των παραπάνω μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Μεταδίδουμε πολλές από τις σκέψεις μας και πολλά συναισθήματά μας μέσω λέξεων, φράσεων. Ο τρόπος που οργανώνουμε τον λόγο μας (γραπτό ή προφορικό, μέσα από την επιλογή των λέξεων, το συντακτικό κλπ) είναι ένα στοιχείο που μας βοηθά να δημιουργούμε ή και να μεταβάλλουμε το περιβάλλον μας: επιλέγουμε να δώσουμε ή να αναζητήσουμε πληροφορίες ή μπορούμε να επιλέξουμε το αντίθετο. Μπορούμε να είμαστε σαφείς ή ασαφείς, να αποκαλύψουμε τι σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε και εν τέλει να επηρεάσουμε κάθε πιθανή όψη των σχέσεών μας. Κάθε χρήση όμως του λόγου μπορεί να είναι η πηγή ή η θεραπεία για την λεκτική έλλειψη κατανόησης.
Σημαντικό χαρακτηριστικό της λεκτικής επικοινωνίας είναι η παραγλωσσική επικοινωνία, η οποία αφορά στον τρόπο με το οποίο χρωματίζεται ο λόγος, προκειμένου να επιτευχθεί η επικοινωνία. Τα βασικά χαρακτηριστικά της παραγλωσσικής επικοινωνίας είναι: ο τόνος (το ύφος), η ένταση και η ποιότητα (η χροιά) της φωνής και ο ρυθμός του λόγου. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι τείνουν να μιλούν απαλά και σε χαμηλό τόνο όταν θέλουν να είναι τρυφεροί, ενώ μιλούν δυνατά όταν θέλουν να ακουστούν μακριά ή όταν είναι νευριασμένοι. Ο καθένας μας διαθέτει ένα σύστημα από αντιλήψεις, με βάση το οποίο καταλαβαίνει την πραγματικότητα. Αυτό το σύστημα βασίζεται, με την σειρά του, στις προηγούμενες εμπειρίες μας (προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές) στην παιδεία και στην ευρύτερη καλλιέργειά μας, αλλά και στην τωρινή διάθεση, στις ανάγκες και στις προσδοκίες μας. Έτσι, κάθε άνθρωπος βρίσκει την ισορροπία του, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, μέσα στην περίπλοκη πραγματικότητα που τον περιβάλλει και η οποία, χωρίς τον μηχανισμό που περιγράφηκε, θα μετατρεπόταν σε χάος.
Το σύστημα αντιλήψεων λοιπόν είναι λειτουργικό και αναγκαίο μέρος της προσωπικότητας και εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο της επικοινωνίας.Θεμελιώδες στοιχείο της επικοινωνίας είναι η εκτίμηση προς τον εαυτό και προς τον άλλο. Στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ανθρώπου με αυτοεκτίμηση, θα μπορούσαμε να καταγράψουμε την ικανότητα να αναγνωρίζει τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που τον κάνουν ξεχωριστό (ιδέες, συναισθήματα, ιδιότητες) αλλά και τις ελλείψεις και αδυναμίες του, τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει δίχως ενοχές. Υπερασπίζεται το δίκιο του, αλλά και αυτό των άλλων και είναι ανοικτός σε νέες γνώσεις, από τις οποίες δεν αισθάνεται απειλή. Έχει επαφή με τα συναισθήματά του, την ικανότητα να τα εκφράζει και είναι συνεπής με αυτά. Τέλος,προσπαθεί να κατανοεί τους άλλους, τις ανάγκες και συμφραζόμενά τους, αποδεχόμενος την διαφορετικότητά τους εμπράκτως και όχι συμβατικά, χωρίς να υιοθετεί κατ’ ανάγκη και τις απόψεις τους.
Η συνθετότητα αυτή της διεργασίας της επικοινωνίας συνεπάγεται ότι, για να αποκατασταθούν αποτελεσματικές και δημιουργικές επικοινωνιακές σχέσεις.
“Μάθε να μιλάς σωστά” !
Προ εικοσαετίας ξεκίνησα να γράφω μετά από σκέψη ένα διαφορετικό βιβλίο από όλα όσα συνέγραψα παλαιότερα αυτού...με στόχο να εκδοθεί κάποτε.Βέβαια με την ιδιότητα του δασκάλου φωνητικής τέχνης και του ερευνητή για το αντικείμενο μου στην όλη πορεία,ανακαλύπτω και κάνω προσθαφαιρέσεις.Ωστόσο ένα απόσπασμα το δημοσιεύω εκ νέου στο φβ, που κυρίως έχει να κάνει με το επικοινωνιακό κομμάτι της όλης διεργασίας.θέλοντας παράλληλα να υπενθυμίσω σε μερικούς και μερικές την επικινδυνότητα αυτής της πολύ σοβαρής μόδας του τραγουδιού....να εμπιστεύονται δηλαδή τη φωνή τους, σε δήθεν ειδικούς καθοδηγητές καλλιτεχνικών ωδειακών οραμάτων ή "καφενείων" ....
-----------------------------------------------------------------------------
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ και η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΦΩΝΗΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
(απόσπασμα...)
Η επικοινωνία είναι για τις σχέσεις των ανθρώπων ό,τι η αναπνοή για την διατήρηση της ζωής (V. Satir)
Επικοινωνία είναι η ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ δύο (ή περισσότερων) ανθρώπων, μέσω της οποίας αναπτύσσονται σχέσεις. Η λειτουργία της επικοινωνίας εξυπηρετεί σημαντικές πτυχές της ζωής του ανθρώπου, όπως είναι η κάλυψη βασικών αναγκών(εύρεση τροφής,στέγης κλπ), η ενίσχυση και διατήρηση της αίσθησης του εαυτού, η ανταλλαγή πληροφοριών, η αυτοανάπτυξη κ.ά.
Είναι διαδεδομένη η εξής αντίληψη, σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο συντελείται η επικοινωνία: ένας άνθρωπος (πομπός) θέλει να στείλει μήνυμα σε έναν άλλο(δέκτης). Ο πομπός κωδικοποιεί το μήνυμα (του δίνει την μορφή κατάλληλων λέξεων, χειρονομιών, εκφράσεων κλπ) και το κοινοποιεί στον δέκτη. Ο τελευταίος δέχεται το μήνυμα και το ερμηνεύει σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις. Μία επικοινωνιακή κατάσταση λοιπόν περιλαμβάνει τους ακόλουθους βασικούς παράγοντες: τον πομπό ή αποστολέα (αυτός ο οποίος στέλνει το μήνυμα), τον δέκτη ή παραλήπτη (αυτός ο οποίος δέχεται το μήνυμα), το μήνυμα, τη γλώσσα, τον κώδικα δηλαδή με τον οποίο είναι διατυπωμένο το μήνυμα, το μέσο (το «όχημα» με το οποίο μεταφέρεται το μήνυμα) και το επικοινωνιακό πλαίσιο που είναι η διάταξη, η οργάνωση, η σχέση και οι συνθήκες όλων των παραπάνω μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Μεταδίδουμε πολλές από τις σκέψεις μας και πολλά συναισθήματά μας μέσω λέξεων, φράσεων. Ο τρόπος που οργανώνουμε τον λόγο μας (γραπτό ή προφορικό, μέσα από την επιλογή των λέξεων, το συντακτικό κλπ) είναι ένα στοιχείο που μας βοηθά να δημιουργούμε ή και να μεταβάλλουμε το περιβάλλον μας: επιλέγουμε να δώσουμε ή να αναζητήσουμε πληροφορίες ή μπορούμε να επιλέξουμε το αντίθετο. Μπορούμε να είμαστε σαφείς ή ασαφείς, να αποκαλύψουμε τι σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε και εν τέλει να επηρεάσουμε κάθε πιθανή όψη των σχέσεών μας. Κάθε χρήση όμως του λόγου μπορεί να είναι η πηγή ή η θεραπεία για την λεκτική έλλειψη κατανόησης.
Σημαντικό χαρακτηριστικό της λεκτικής επικοινωνίας είναι η παραγλωσσική επικοινωνία, η οποία αφορά στον τρόπο με το οποίο χρωματίζεται ο λόγος, προκειμένου να επιτευχθεί η επικοινωνία. Τα βασικά χαρακτηριστικά της παραγλωσσικής επικοινωνίας είναι: ο τόνος (το ύφος), η ένταση και η ποιότητα (η χροιά) της φωνής και ο ρυθμός του λόγου. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι τείνουν να μιλούν απαλά και σε χαμηλό τόνο όταν θέλουν να είναι τρυφεροί, ενώ μιλούν δυνατά όταν θέλουν να ακουστούν μακριά ή όταν είναι νευριασμένοι. Ο καθένας μας διαθέτει ένα σύστημα από αντιλήψεις, με βάση το οποίο καταλαβαίνει την πραγματικότητα. Αυτό το σύστημα βασίζεται, με την σειρά του, στις προηγούμενες εμπειρίες μας (προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές) στην παιδεία και στην ευρύτερη καλλιέργειά μας, αλλά και στην τωρινή διάθεση, στις ανάγκες και στις προσδοκίες μας. Έτσι, κάθε άνθρωπος βρίσκει την ισορροπία του, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, μέσα στην περίπλοκη πραγματικότητα που τον περιβάλλει και η οποία, χωρίς τον μηχανισμό που περιγράφηκε, θα μετατρεπόταν σε χάος.
Το σύστημα αντιλήψεων λοιπόν είναι λειτουργικό και αναγκαίο μέρος της προσωπικότητας και εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο της επικοινωνίας.Θεμελιώδες στοιχείο της επικοινωνίας είναι η εκτίμηση προς τον εαυτό και προς τον άλλο. Στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ανθρώπου με αυτοεκτίμηση, θα μπορούσαμε να καταγράψουμε την ικανότητα να αναγνωρίζει τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που τον κάνουν ξεχωριστό (ιδέες, συναισθήματα, ιδιότητες) αλλά και τις ελλείψεις και αδυναμίες του, τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει δίχως ενοχές. Υπερασπίζεται το δίκιο του, αλλά και αυτό των άλλων και είναι ανοικτός σε νέες γνώσεις, από τις οποίες δεν αισθάνεται απειλή. Έχει επαφή με τα συναισθήματά του, την ικανότητα να τα εκφράζει και είναι συνεπής με αυτά. Τέλος,προσπαθεί να κατανοεί τους άλλους, τις ανάγκες και συμφραζόμενά τους, αποδεχόμενος την διαφορετικότητά τους εμπράκτως και όχι συμβατικά, χωρίς να υιοθετεί κατ’ ανάγκη και τις απόψεις τους.
Η συνθετότητα αυτή της διεργασίας της επικοινωνίας συνεπάγεται ότι, για να αποκατασταθούν αποτελεσματικές και δημιουργικές επικοινωνιακές σχέσεις.
“Μάθε να μιλάς σωστά” !
Ανδρέας Α. Αρτέμης
"Η Δύναμη του απολεσθέντος Λόγου"
Μουσικοσυνθέτης
Δάσκαλος Φωνητικών μαθημάτων
"Η Δύναμη του απολεσθέντος Λόγου"
Μουσικοσυνθέτης
Δάσκαλος Φωνητικών μαθημάτων
Η «Πολιτεία» της Ψυχής
Που ενοικεί λοιπόν η Ψυχή; Που βρίσκεται το μεγαλείο της και ποιοι κανόνες νόμοι διέπουν αυτή τη φανταστική πολιτεία. Τέτοιοι είναι οι νόμοι τους οποίους προτείνει ο Πλάτων ως ηθικές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ζει ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πολιτικό σύστημα του τόπου του
Η «Πολιτεία» είναι το πιο πολυσυζητημένο έργο τού Πλάτωνα. Πρόκειται για έναν διάλογο περίτεχνο και σύνθετο, στο οποίο ο Σωκράτης περιγράφει μία ιδανική πόλη ή καλύτερα ένα ιδανικό πολίτευμα. Άλλωστε αυτό ακριβώς σημαίνει στα αρχαία ελληνικά η λέξη «Πολιτεία». Πρόκειται όμως για πολίτευμα, όχι μίας πόλης, αλλά της ανθρώπινης ψυχής...Η ευτυχία, λέει ο Πλάτωνας, είναι εφικτή μόνο όταν κάθε μέρος κοιτάζει τα δικά του και δεν μπλέκεται στις δουλειές των άλλων μερών. Και για να επιτύχουν αυτή την αρμονική συνεργασία, είναι απαραίτητο να δώσουν την πρωτοκαθεδρία στη λογική. Ακριβώς όπως ο ηνίοχος ενός άρματος που τρέχει στους αγώνες, είναι υπεύθυνος για τη συνεργασία των δύο αλόγων του. Δεν τα κακοποιεί, δεν ευνοεί το ένα εις βάρος του άλλου, αλλά είναι πάντα σε εγρήγορση να εναρμονίζει τις κινήσεις τους, ώστε το άρμα να φτάσει στο τέρμα. Αν δεν αναλάβει αυτή την ευθύνη, αλλά αφήσει τα άλογα να τεμπελιάσουν ή να αφηνιάσουν, τότε το άρμα, στην καλύτερη περίπτωση θα χάσει τον αγώνα και στη χειρότερη θα βγει τελείως από τον δρόμο του και θα ανατραπεί.Πόσα τέτοια παραδείγματα δεν βλέπουμε στο επίστρωμα της επιφανειακής ζωής μας κάθε μέρα σκέπτομαι...!
...και συνεχίζει ο αρχαίος σοφός με αυτό.."Ένας άρχοντας πρέπει να είναι ευπρεπής, εγκρατής, ευπροσάρμοστος και οπωσδήποτε φιλόσοφος! Η τάξη των αρχόντων είναι επιφορτισμένη με το καθήκον να παρέχει την κατάλληλη παιδεία, να οργανώνει την άμυνα της χώρας ή και την επέκτασή της, αν χρειαστεί, να φροντίζει για την ευτυχία της πόλης, η οποία στο μυαλό του Σωκράτη ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη".
Μη χάνετε όμως τις ελπίδες σας στο σήμερα.Μία μεγάλη πρόκληση που αξίζει τον κόπο ν’ αποδεχτεί κάποιος, επειδή οι ανταμοιβές της έρχονται κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, βήμα-βήμα. Δεν χρειάζεται να γίνετε πρωταθλητές, αρκεί να ξεκινήσετε τη διαδρομή.....
Η «Πολιτεία» είναι το πιο πολυσυζητημένο έργο τού Πλάτωνα. Πρόκειται για έναν διάλογο περίτεχνο και σύνθετο, στο οποίο ο Σωκράτης περιγράφει μία ιδανική πόλη ή καλύτερα ένα ιδανικό πολίτευμα. Άλλωστε αυτό ακριβώς σημαίνει στα αρχαία ελληνικά η λέξη «Πολιτεία». Πρόκειται όμως για πολίτευμα, όχι μίας πόλης, αλλά της ανθρώπινης ψυχής...Η ευτυχία, λέει ο Πλάτωνας, είναι εφικτή μόνο όταν κάθε μέρος κοιτάζει τα δικά του και δεν μπλέκεται στις δουλειές των άλλων μερών. Και για να επιτύχουν αυτή την αρμονική συνεργασία, είναι απαραίτητο να δώσουν την πρωτοκαθεδρία στη λογική. Ακριβώς όπως ο ηνίοχος ενός άρματος που τρέχει στους αγώνες, είναι υπεύθυνος για τη συνεργασία των δύο αλόγων του. Δεν τα κακοποιεί, δεν ευνοεί το ένα εις βάρος του άλλου, αλλά είναι πάντα σε εγρήγορση να εναρμονίζει τις κινήσεις τους, ώστε το άρμα να φτάσει στο τέρμα. Αν δεν αναλάβει αυτή την ευθύνη, αλλά αφήσει τα άλογα να τεμπελιάσουν ή να αφηνιάσουν, τότε το άρμα, στην καλύτερη περίπτωση θα χάσει τον αγώνα και στη χειρότερη θα βγει τελείως από τον δρόμο του και θα ανατραπεί.Πόσα τέτοια παραδείγματα δεν βλέπουμε στο επίστρωμα της επιφανειακής ζωής μας κάθε μέρα σκέπτομαι...!
...και συνεχίζει ο αρχαίος σοφός με αυτό.."Ένας άρχοντας πρέπει να είναι ευπρεπής, εγκρατής, ευπροσάρμοστος και οπωσδήποτε φιλόσοφος! Η τάξη των αρχόντων είναι επιφορτισμένη με το καθήκον να παρέχει την κατάλληλη παιδεία, να οργανώνει την άμυνα της χώρας ή και την επέκτασή της, αν χρειαστεί, να φροντίζει για την ευτυχία της πόλης, η οποία στο μυαλό του Σωκράτη ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη".
Μη χάνετε όμως τις ελπίδες σας στο σήμερα.Μία μεγάλη πρόκληση που αξίζει τον κόπο ν’ αποδεχτεί κάποιος, επειδή οι ανταμοιβές της έρχονται κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, βήμα-βήμα. Δεν χρειάζεται να γίνετε πρωταθλητές, αρκεί να ξεκινήσετε τη διαδρομή.....
Υ.Γ: Το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια, το δίκιο του που λαβώνεται θανάσιμα, καθένας το υπομένει μόνος του βουβά, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του. Ζούμε σε χώρες που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που κάθε μέρα που περνά πιστεύουμε πως γεννήσαμε τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα… Τα άλογα... ... της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα. Ένα έχω μονάχα να σου πω: O πραγματικός νικητής θα είναι πάντα ο καβαλάρης..!
Α.Α.Α
ΥΠΕΡΒΟΛΗ της ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ και η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ του ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ζούμε σε περίεργους καιρούς αδιαφορίας. Αδιαφορούμε για όλα γενικώς.ότι είναι έξω από εμάς, ουσιαστικά αδιαφορούμε..τέρμα! Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις …απαντήσεις χωρίς ερωτήματα, αρκεί να έχεις τα μάτια και τ’ αυτιά σου ανοιχτά . Η ανθρωπιά είναι η ελάχιστη σχέση μεταξύ ατόμων όπου η ανθρωπότητα δεν βρίσκεται σε εκφυλισμένη περίπτωση. Εμπεριέχει διαχρονικά στοιχεία που λειτουργούν ως νοητικά σχήματα μιας ανοιχτής δομής που ενεργοποιείται με τη δικτύωση του δασκάλου, ο οποίος επιτρέπει την ύπαρξη της συνεκτικότητας του ανθρώπου με την ανθρωπότητα.
” Τέλος πάντων, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις δεν οδηγούν πουθενά, ειδικά όταν έχεις τον Σεπτέμβριο να έρχεται προς τα πάνω σου. Διότι ενόψει Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν δεν έχεις φύγει, πρέπει να επιστρέψεις..”…
Τώρα που δε μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω κι έμαθες με πικρό τρόπο ότι η ζωή ανταποδίδει αυτά που δημιουργείς σαν αντικαθρέφτισμα..κακά και καλά… Τώρα που κυλάει το ποτάμι στο μέρος του καταρράκτη σε θυμήθηκα.! Γιατί η φυσιογνωμία του συνανθρώπου είναι, θα πρέπει να είναι, ο καθρέφτης στον οποίο φτιασιδώνουμε την ψυχή μας. Η σφραγίδα στην καθεμιά σελίδα του βίου μας. Η σκέψη του για το τι θα με βρει αύριο. Εδώ, η ανθρωπιά επιπλέον είναι κλαγγή, είναι αλαλαγμός, είναι ξόδεμα. Σαν τη βροχή στη χαίτη του ποταμού. Σαν τη σιωπή κάτω από ταφόπλακα. Το όνειρο που με θρέφει, η υποτείνουσα που με συντάσσει.
Η ζωή ναι, είναι μικρή κι οι δρόμοι κοντινοί τόσο κοντινοί που ούτε το φαντάζεσαι. H παραμυθία από τούτη την ισότητα ενώπιον του θανάτου έχει τα όριά της. Καθώς ο καθένας οφείλει να ζήσει τη δική του ζωή, η υπαρξιακή ανομοιότητα των ανθρώπων δεν απαλλάσσει κανέναν. Όποιος όμως δεν παραδέχεται καμιά απολύτως διαφορά, από την παραμυθία δημιουργεί μια προκατάληψη, που τελικά καταστρέφει κάθε αξία. Στην πραγματικότητα, ακόμη και ο ίδιος ο θάνατος επιβεβαιώνει τη μοναδικότητα της ύπαρξης, διότι μας διδάσκει κατά τρόπο ανέκκλητο ότι καθένας μας έχει τη δική του μοίρα με όλες τις παρελκόμενες προφυλάξεις με διαλυτικά ,μάσκες κι ασπίδες.
Μην προκαλείτε σας παρακαλώ τη μοίρα μας. Γιατί στον μάταιο τούτο κόσμο δεν κάνει εξαιρέσεις σε πλούσιους και φτωχούς .Κτυπάει αλύπητα ..κι υπάρχουν κι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν ή επιθυμούμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις καλύτερες για μας και τους γύρω μας..Βλέπω την αδιαφορία της πανδημίας κάθε στιγμή. Δεν έχετε επίγνωση του όλου θέματος όσο θα έπρεπε, καθότι το αγαπημένο παιδί του συστήματος, η τηλεόραση εφρόντισε μισό χρόνο τώρα να μας πολυβολεί με αριθμούς και πολύπλοκες επεξηγήσεις,τόσο, όσο πια δεν ακούτε και δεν βλέπετε. Η μοναδικότητα, που γίνεται πρόδηλη με τη γέννηση και της οποίας την ευθύνη επωμίζεται —παραδόξως— ο ίδιος ο άνθρωπος κατά την πορεία της ζωής του, επισφραγίζεται από το θάνατο του σε ορισμένο τόπο και σε ορισμένο χρόνο. Ακόμα κι αν υπάρχουν γενικοί νόμοι που διέπουν το σώμα, ακόμα κι αν ο καθένας μετέχει στο πεπρωμένο της δικής του εποχής!!
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί… Αλλά αυτή η έπαρση να νομίζεις ότι πάντα όλα θα είναι εύκολα σε ένα μακράς διαρκείας“ καλοκαίρι” σε κατεβάζει στο λέω όπου να’ ναι στα τάρταρα… κι ίσως τα χρειαστείς…. Έχε το νου σου!
Ναι. Το είπε κι ο αρχαίος Ευριπίδης: “Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζονται καν τις ερωτήσεις”.
Μην προκαλείτε λοιπόν την υγεία μας. Σεβαστείτε τουλάχιστον την ανάγκη μας να επιβιώσουμε…
Α.Α.Α
----------------------------------------------------------------------
-----------------------------------
«ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤEΜΒΡΗ»
Αγαπώ ιδιαίτερα το Φθινόπωρο. Συνδέεται με την επανεκκίνηση και με την εναλλαγή εικόνων και μυρωδιών στη φύση ,που ως γνωστό η όσφρηση κατέχει την κύρια θέση στον «παράδεισο» των εντυπώσεων….Ουδέποτε οι ηλιομανείς ποιητές θα ενταχθούν στο δικό μου «κύκλο» εντυπώσεων. Ζούμε σε αντιποιητική εποχή με ξεθωριασμένες αντιλήψεις από την πολλαπλή χρήση διαλυτικών υγρών, τόσο που έχει ξεθωριάσει έμπλεη από αγωνίες και τρόμους, η ψυχή μας. Ναι αγαπώ το Φθινόπωρο… Είναι η εποχή ποιητικών συλλογισμών, το φιλμ των αναμνήσεων ενός ινδιάνικου καλοκαιριού που έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, είναι κι άλλα πολλά μαζί! . Εμπεριέχει ίσως και τα διαχρονικά στοιχεία που λειτουργούν ως νοητικά σχήματα μιας ανοιχτής δομής που ενεργοποιείται με τη δικτύωση του «δασκάλου», ο οποίος επιτρέπει την ύπαρξη της συνεκτικότητας του ανθρώπου με την ανθρωπότητα.
« Τέλος πάντων, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις δεν οδηγούν πουθενά, ειδικά όταν έχεις τον Σεπτέμβριο να έρχεται προς τα πάνω σου. Διότι ενόψει Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν δεν έχεις φύγει, πρέπει να επιστρέψεις..»…(όπως είπε κι ένας παλιός αρθρογράφος).
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφηκαν στο φιλμ των αναμνήσεων… Θυμάμαι πάντα αυτή την εποχή με αυτό το τραγούδι που το ερμήνευσα δεκάδες φορές, σε ανάλογους χώρους σε περασμένες δεκαετίες, πετώντας κυριολεκτικά σε ένα γκρίζο ερωτικό μοτίβο,όπως το ήθελαν οι δημιουργοί του. Η ευγενική φυσιογνωμία του συνθέτη Γιάννη Σπανού, (που τον γνώρισα «εξ αποστάσεως» το 1988 στην Αθήνα)…και του εξαιρετικού επίσης «ποιητή» και μουσικού παραγωγού Γιώργου Παπαστεφάνου.
Ας με συγχωρέσουν οι θεματοφύλακες της «παραδοσιακής σχολής» για την προσέγγιση και την ηλεκτρονική διάσταση του όλου αποτελέσματος.
Αφιερωμένο (αν και μελαγχολικό το τραγούδι) διεξοδικά πια, σε όσους-σες μπορούν να ονειρεύονται καλύτερες μέρες!!!
Α.Α.Α
Α.Α.Α
ΥΠΕΡΒΟΛΗ της ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ και η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ του ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ζούμε σε περίεργους καιρούς αδιαφορίας. Αδιαφορούμε για όλα γενικώς.ότι είναι έξω από εμάς, ουσιαστικά αδιαφορούμε..τέρμα! Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις …απαντήσεις χωρίς ερωτήματα, αρκεί να έχεις τα μάτια και τ’ αυτιά σου ανοιχτά . Η ανθρωπιά είναι η ελάχιστη σχέση μεταξύ ατόμων όπου η ανθρωπότητα δεν βρίσκεται σε εκφυλισμένη περίπτωση. Εμπεριέχει διαχρονικά στοιχεία που λειτουργούν ως νοητικά σχήματα μιας ανοιχτής δομής που ενεργοποιείται με τη δικτύωση του δασκάλου, ο οποίος επιτρέπει την ύπαρξη της συνεκτικότητας του ανθρώπου με την ανθρωπότητα.
” Τέλος πάντων, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις δεν οδηγούν πουθενά, ειδικά όταν έχεις τον Σεπτέμβριο να έρχεται προς τα πάνω σου. Διότι ενόψει Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν δεν έχεις φύγει, πρέπει να επιστρέψεις..”…
Τώρα που δε μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω κι έμαθες με πικρό τρόπο ότι η ζωή ανταποδίδει αυτά που δημιουργείς σαν αντικαθρέφτισμα..κακά και καλά… Τώρα που κυλάει το ποτάμι στο μέρος του καταρράκτη σε θυμήθηκα.! Γιατί η φυσιογνωμία του συνανθρώπου είναι, θα πρέπει να είναι, ο καθρέφτης στον οποίο φτιασιδώνουμε την ψυχή μας. Η σφραγίδα στην καθεμιά σελίδα του βίου μας. Η σκέψη του για το τι θα με βρει αύριο. Εδώ, η ανθρωπιά επιπλέον είναι κλαγγή, είναι αλαλαγμός, είναι ξόδεμα. Σαν τη βροχή στη χαίτη του ποταμού. Σαν τη σιωπή κάτω από ταφόπλακα. Το όνειρο που με θρέφει, η υποτείνουσα που με συντάσσει.
Η ζωή ναι, είναι μικρή κι οι δρόμοι κοντινοί τόσο κοντινοί που ούτε το φαντάζεσαι. H παραμυθία από τούτη την ισότητα ενώπιον του θανάτου έχει τα όριά της. Καθώς ο καθένας οφείλει να ζήσει τη δική του ζωή, η υπαρξιακή ανομοιότητα των ανθρώπων δεν απαλλάσσει κανέναν. Όποιος όμως δεν παραδέχεται καμιά απολύτως διαφορά, από την παραμυθία δημιουργεί μια προκατάληψη, που τελικά καταστρέφει κάθε αξία. Στην πραγματικότητα, ακόμη και ο ίδιος ο θάνατος επιβεβαιώνει τη μοναδικότητα της ύπαρξης, διότι μας διδάσκει κατά τρόπο ανέκκλητο ότι καθένας μας έχει τη δική του μοίρα με όλες τις παρελκόμενες προφυλάξεις με διαλυτικά ,μάσκες κι ασπίδες.
Μην προκαλείτε σας παρακαλώ τη μοίρα μας. Γιατί στον μάταιο τούτο κόσμο δεν κάνει εξαιρέσεις σε πλούσιους και φτωχούς .Κτυπάει αλύπητα ..κι υπάρχουν κι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν ή επιθυμούμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις καλύτερες για μας και τους γύρω μας..Βλέπω την αδιαφορία της πανδημίας κάθε στιγμή. Δεν έχετε επίγνωση του όλου θέματος όσο θα έπρεπε, καθότι το αγαπημένο παιδί του συστήματος, η τηλεόραση εφρόντισε μισό χρόνο τώρα να μας πολυβολεί με αριθμούς και πολύπλοκες επεξηγήσεις,τόσο, όσο πια δεν ακούτε και δεν βλέπετε. Η μοναδικότητα, που γίνεται πρόδηλη με τη γέννηση και της οποίας την ευθύνη επωμίζεται —παραδόξως— ο ίδιος ο άνθρωπος κατά την πορεία της ζωής του, επισφραγίζεται από το θάνατο του σε ορισμένο τόπο και σε ορισμένο χρόνο. Ακόμα κι αν υπάρχουν γενικοί νόμοι που διέπουν το σώμα, ακόμα κι αν ο καθένας μετέχει στο πεπρωμένο της δικής του εποχής!!
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί… Αλλά αυτή η έπαρση να νομίζεις ότι πάντα όλα θα είναι εύκολα σε ένα μακράς διαρκείας“ καλοκαίρι” σε κατεβάζει στο λέω όπου να’ ναι στα τάρταρα… κι ίσως τα χρειαστείς…. Έχε το νου σου!
Ναι. Το είπε κι ο αρχαίος Ευριπίδης: “Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζονται καν τις ερωτήσεις”.
Μην προκαλείτε λοιπόν την υγεία μας. Σεβαστείτε τουλάχιστον την ανάγκη μας να επιβιώσουμε…
Α.Α.Α
----------------------------------------------------------------------
-----------------------------------
«ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤEΜΒΡΗ»
Αγαπώ ιδιαίτερα το Φθινόπωρο. Συνδέεται με την επανεκκίνηση και με την εναλλαγή εικόνων και μυρωδιών στη φύση ,που ως γνωστό η όσφρηση κατέχει την κύρια θέση στον «παράδεισο» των εντυπώσεων….Ουδέποτε οι ηλιομανείς ποιητές θα ενταχθούν στο δικό μου «κύκλο» εντυπώσεων. Ζούμε σε αντιποιητική εποχή με ξεθωριασμένες αντιλήψεις από την πολλαπλή χρήση διαλυτικών υγρών, τόσο που έχει ξεθωριάσει έμπλεη από αγωνίες και τρόμους, η ψυχή μας. Ναι αγαπώ το Φθινόπωρο… Είναι η εποχή ποιητικών συλλογισμών, το φιλμ των αναμνήσεων ενός ινδιάνικου καλοκαιριού που έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, είναι κι άλλα πολλά μαζί! . Εμπεριέχει ίσως και τα διαχρονικά στοιχεία που λειτουργούν ως νοητικά σχήματα μιας ανοιχτής δομής που ενεργοποιείται με τη δικτύωση του «δασκάλου», ο οποίος επιτρέπει την ύπαρξη της συνεκτικότητας του ανθρώπου με την ανθρωπότητα.
« Τέλος πάντων, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις δεν οδηγούν πουθενά, ειδικά όταν έχεις τον Σεπτέμβριο να έρχεται προς τα πάνω σου. Διότι ενόψει Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν δεν έχεις φύγει, πρέπει να επιστρέψεις..»…(όπως είπε κι ένας παλιός αρθρογράφος).
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφηκαν στο φιλμ των αναμνήσεων… Θυμάμαι πάντα αυτή την εποχή με αυτό το τραγούδι που το ερμήνευσα δεκάδες φορές, σε ανάλογους χώρους σε περασμένες δεκαετίες, πετώντας κυριολεκτικά σε ένα γκρίζο ερωτικό μοτίβο,όπως το ήθελαν οι δημιουργοί του. Η ευγενική φυσιογνωμία του συνθέτη Γιάννη Σπανού, (που τον γνώρισα «εξ αποστάσεως» το 1988 στην Αθήνα)…και του εξαιρετικού επίσης «ποιητή» και μουσικού παραγωγού Γιώργου Παπαστεφάνου.
Ας με συγχωρέσουν οι θεματοφύλακες της «παραδοσιακής σχολής» για την προσέγγιση και την ηλεκτρονική διάσταση του όλου αποτελέσματος.
Αφιερωμένο (αν και μελαγχολικό το τραγούδι) διεξοδικά πια, σε όσους-σες μπορούν να ονειρεύονται καλύτερες μέρες!!!
Α.Α.Α
ΟΤΑΝ Ο ΦΟΒΟΣ ΕΦΑΓΕ ΤΟΝ ΘΗΡΙΟΔΑΜΑΣΤΗ
(Μπορείς να φοβάσαι μόνο αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις.
Jiddu Krishnamurti, 1895-1986, Ινδός θεοσοφιστής).
Αφορισμοί, απελπισία, γνώμες, σκοτάδι και οι βαστάζοντες τα κομφετί και
τις σερπαντίνες (έρχονται κι εκλογές …) κι ας μην είναι εποχή αποχής
και νηστείας… Είναι καιρός αναθεωρήσεων; Καιροί ανημπόριας; Όλοι αυτοί
οι μεγαλοσχήμονες πύρινων λογυδρίων, αλλά και οι συνεχιστές των φτωχών
ψαράδων της Γαλιλαίας τι έχουν να μας αντιπροτείνουν.
Μέσα μου η αιώνια κόλαση που ηχούν τα λόγια του φιλοσόφου…. « Όταν ζεις
κάθε μέρα σαν νά ναι η τελευταία τότε δεν μένει τίποτα για την επόμενη.
Και ενώ η τελευταία μέρα είναι μόνο μία, οι επόμενες είναι πολλές, πάρα
πολλές. Η μιζέρια του σήμερα είναι η απρονοησία του χθες». Πίσω από
κλειστές πόρτες ασυμφωνίες που δεν τηρήθηκαν ποτέ, το άβατον .Κι απ’ την
άλλην όχθη ο αρχαίος φωνάζει: «ευβουλία» περί των οικείων του
πραγμάτων, πώς να διοικεί άριστα τα του οίκου του και πώς να γίνει
ικανότερος να κατευθύνει τις υποθέσεις της πόλης του με τα όσα πράττει
και τα όσα λέγει…
Τελικά αυτές οι απέραντες επιχειρήσεις και τα
μαυσωλεία τους που μέσα τους ανατρέφονται κάθε καρυδιάς καρύδι..καιρός
για αναθεωρήσεις και απολύμανση! Ή καλύτερα σκούπα και φτυάρι και
μάλιστα χωρίς ανακυκλώσεις. Στην Αιώνια βασιλεία των ουρανών η
σιδεροκουτάλα θέλει γερά μπράτσα για τους υποψηφίους βαστάζοντες.
«Παγιδευμένοι σ' εκείνο το σύμπαν, σ' ένα κόσμο εικονικών σκιών”…. Τι
θέλουν να κάνουν μέσα από το ονείρεμα αν δεν είναι συνειδητό; Να μας
κλέβουν την ψυχή, όσοι έχουμε ψυχή».
Στην εποχή της πανδημίας και
του γενικότερου πανικού καθώς γύρω σφίγγει ο κλοιός, αρχίζουν ένας ένας
να κρίνονται όλοι: ποιος είναι καλός φίλος, ποιος είναι καλός σύντροφος,
ποιος είναι καλός συνεργάτης, ποιος είναι καλός εργοδότης, ποιος είναι
καλός γείτονας, ποιος είναι καλός συμπολίτης, o καλός χριστιανός... Στα
εύκολα όλοι είμαστε καλοί, στα δύσκολα κρινόμαστε όλοι… Και
ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι στην πράξη «να γίνεις στ’αλήθεια καλός»
–έστω για λίγο, αν παραστεί ανάγκη.
θυμήθηκα το κόστος πάλι των
λόγων. Η εξυπνοβλακεία δεν έχει όρια τελικά για μερικούς της θρησκείας
και μη "επαναστάτες" που βγαίνουν στην τηλεθέαση των τηλεοπτικών
πορτοπαραθύρων της δημόσιας...
Ας έχουμε λοιπόν όλοι το νου μας.Στο τσίρκο αυτό οι κινούμενοι στόχοι βάλλονται ευκολότερα....!..(Μπούμ….)
Οι ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΕΣ,οι ΠΑΥΣΕΙΣ και τα ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ
Η άνω τελεία και η Παύση είναι ένα κεφάλαιο της μουσικής σύνθεσης .Θα
μπορούσαμε να φανταστούμε και τα δύο αυτά «σημεία» ως χρονικές
καταγραφές των αισθήσεων έτσι όπως τα κατέγραψε ο ανθρώπινος
εγκέφαλος, καθώς και το πως επεκτείνονται στο παρόν και στο μέλλον. Η
συνέχεια «κυοφορεί» τον μουσικό πλούτο που επέλεξε ο συνθέτης ,ο
ποιητής, ο δημιουργός γενικότερα για να γνωστοποιήσει στο κοινό του…
Τραγουδώ από τότε που γεννήθηκα, έχω επενδύσει με τη μουσική μου με
απόλυτο σεβασμό εκατοντάδες ποιήματα κι αισθάνομαι πέρα από κάθε
αναλογία ευτυχής. Ωστόσο συνεχίζω να ερμηνεύω την ποίηση τραγουδώντας ή
κάνοντας μουσική με τη μάταιη επιδίωξη σήμερα να σπρώξω ένα βήμα πάρα
πέρα ,τον ορίζοντα της καθημερινότητας
Και πριν σκεφτείτε κάτι άλλο
ίσως με την πρώτη σας εδώ ανάγνωση, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα εξής: Ο
καλλιτέχνης πρέπει να έχει «άποψη»..είναι μια δέσμευση η φόρμα..Η
εμπορικότητα των πραγμάτων είναι κακή σύμβουλος σε όλους σχεδόν της
καθημερινότητας ακόλουθους. Η φύση κι ο χρόνος και η διάρκεια είναι
σχέση με όλο το σύμπαν. Η φύση του ανθρώπου μένει σχεδόν πάντοτε σε
κατάσταση «ακινησίας» όταν βιώνει τη στασιμότητα. Ποιος τελικά κυβερνά
το σύμπαν του ψυχισμού μας και ποιος είναι αυτός ή αυτή που θα μας
κρίνει σε μια εποχή που επιδιώκει άλλα μοντέλα διακυβέρνησης της
αντίληψης μας; Είμαι άνθρωπος του ραδιοφώνου πάνω από τρείς δεκαετίες.
Τότε που ο ρόλος του μέσου αυτού έχανε και τα τελευταία απομεινάρια
αντίστασης στο σύντομο κι εύπεπτο, όπως σήμερα το έχουν οι κρατούντες τα
μέσα καταντήσει. Προσπαθώ ακόμα όσο μου επιτρέπουν οι δυνάμεις μου και
οι «ανεμόμυλοι» μου να θεωρώ ότι ο επιμορφωτικός χαρακτήρας των μέσων
πεθαίνει και δεν τον σώζουν ούτε οι αναπνευστήρες !
Επομένως κάθε
σκέψη πομπού, δημιουργεί τις ανάλογες αντιδράσεις στους από-δέκτες ή
τους αφήνει και αδιάφορους. Η ζωή των δημιουργών είναι ασφυκτικά
επικίνδυνη στις μέρες μας.
Μας προσπερνούν οι περισσότεροι (ενίοτε
μας αντιγράφουν κιόλας) ανυποψίαστοι τι τους περιμένει), όπως ακριβώς
μας προσπερνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα τροχοφόρα.Άλλωστε ποιον αδαή
αφορά η χρήση συναισθημάτων ή οι εκπληκτικές ικανότητες αυτοϊασης που
οι δημιουργοί τη θεωρούν κι ως μια συνταγή ενίοτε; Σίγουρα οι
περισσότερο παραγωγικοί , βλέπουν μακριά αφού έχουν και την ικανότητα
να μας προσελκύσουν στα βάθη της τέχνης και τεχνικής τους .
Η
υπερηφάνεια ή αλαζονεία είναι το μοναδικό από τα επτά θανάσιμα
αμαρτήματα που έχει μια ηθική πλευρά. Ασφαλώς και είναι καλό να
αισθάνεσαι υπερηφάνεια για την πατρίδα σου, την κοινότητά σου, τον εαυτό
σου. Όταν όμως φτάνει κανείς σε σημείο υπερβολής, τότε αυτές οι αρετές
γίνονται θανάσιμα αμαρτήματα. Χρειάζεται μεγάλο πολιτικό θράσος,
περίσσευμα αλαζονείας και αρκετή έπαρση για να πιστεύεις ότι οι άνθρωποι
δεν θυμούνται, δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν και δεν γνωρίζουν την
διαδρομή, το ύφος και το ήθος στην διοίκηση του καθενός.
(Μικρό
πράσινο φύλλο βρίσκει διέξοδο μεσ’ από μια ρωγμή του δρόμου, πρόσκαιρες
δόξες για την πρωτόγνωρή του ελευθερία κι έπειτα ο μαρασμός, αλλά η ρίζα
εκεί από κάτω μεγαλώνει και δυναμώνει, δυναμώνει, δυναμώνει. Κάρλος
Κορτέζ)
Θυμήθηκα τον Κάρλος Κορτέζ όπως πάντα θυμάμαι και τους
αρχαίους…"Γνώθι σ' αυτόν" έγραφε το μαντείο το Δελφών. Γιατί, μόνο όσα
γνωρίζεις μπορείς να αγαπήσεις. Μόνο όταν γνωρίσεις τον εαυτό σου,
μπορείς να τον αγαπήσεις κι απ' αυτήν την αγάπη κάποια στιγμή να
ξεχυλίσεις και απλόχερα να την προσφέρεις σ' αυτούς που δίπλα σου εκείνη
τη στιγμή τυχαίνει να περνούν….Οι Κινέζοι λένε πως για να καταλάβεις
τον άλλον πρέπει να περπατήσεις 3.000 μίλια φορώντας τα παπούτσια του. Ο
πηλός που κάθεται στον ήλιο μένει πάντα πηλός. Πρέπει να μπει στον
καυτό φούρνο για να μετατραπεί σε πολύτιμη πορσελάνη. Χρειάζεται θάρρος
και πίστη για να φύγουμε από την κατάσταση του πηλού.
Η έννοια του ήθους στη μουσική συνδέεται με την αντίληψη ότι η μουσική μπορεί να ασκεί επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου. Σύμφωνα με τη θεωρία του ήθους ή αλλιώς ηθική θεωρία της μουσικής, σε κάθε ρυθμική και μελωδική κίνηση υπάρχει μια ανάλογη συναισθηματική αντίδραση, με την έννοια ότι η μουσική μπορεί να επιδράσει στον άνθρωπο είτε θετικά παροτρύνοντας τον σε μία ενέργεια της βούλησής του είτε αρνητικά αποτρέποντάς τον από μία ενέργεια της βούλησης είτε τέλος απονεκρώνοντας τη βούλησή του. Βέβαια η θεωρία του ήθους δεν εξαντλείται μονάχα σε γενικές διαπιστώσεις, αλλά εμβαθύνει στην αισθητική διερεύνηση των δομικών παραμέτρων της μουσικής εξετάζοντας το ήθος της…
Ίσως τελικά αν η λεγόμενη Ελευθερία είναι Πολιτισμός, τότε μάλλον ζούμε σήμερα σε ένα ακόμη μεσαίωνα εξαθλίωσης…
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;
Αιματηρός μήνας αυτός. Θυμόμαστε τα «Έπη», και τις γενοκτονίες. Ζούμε ανάμεσα σε killers φορείς αιματολαγνείας, ναρκομανείς ,κι άλλα πολλαπλά «αιλουροειδή» που επιζητούν μετά μανίας το «bloody end»…χωρίς μέτρα και μετρήσεις ,χωρίς ασπίδες προστασίας, χωρίς πρόνοια ή αισθηματικά νοσηλευτικά συνεργεία.
Πλήρης αποσιωπητικών ο Οκτώβρης μήνας σε καιρό πανδημίας δεν μας κοιτά περίεργα. Μυρίζει οινόπνευμα,διαλυτικά, αντισηπτικά και ναϋλον αισθήματα …. Θα θυμόμαστε πάντα εκ νέου, την τεράστια πληγή που την σκούριασε ο χρόνος, έτσι όπως σταμάτησε στην περίκλειστη λεηλατημένη, εγκαταλελειμμένη ματωμένη Αμμόχωστο. Πολύ αίμα κυλάει χρόνια από τους ποταμούς του Πενταδακτύλου.. Κουράστηκε να μας φασκελώνει καθημερινά για την κατάντια μας.
Βουλιάζει στο αίμα φέτος ο Οκτώβρης. «Κινούμαστε από μια αόρατη και παντοδύναμη αιτία προς τα εμπρός, προς το θάνατο, χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση. Ένα ρεύμα μας παρασύρει διαρκώς, θέλουμε να απλώσουμε τα χέρια, να κρατηθούμε από κάπου, να σταθούμε στην όχθη του ποταμού, να δούμε το ρεύμα να φεύγει εμπρός κι εμείς να μένουμε πίσω. Μάταια όμως! Η δύναμη που μας παρασύρει, είναι εντός μας, δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε. Είναι ο νόμος της αενάου και διαρκούς αλλαγής του φυσικού κόσμου».
ΟΡΑΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ ! (επιρροές από τον αείμνηστο Α.Χ)
Το απόσπασμα του Ηράκλειτου του φιλοσόφου «όλα τα πράγματα ανταλλάσσονται με φωτιά και η φωτιά με όλα τα πράγματα»,βέβαια δεν μπορούσε να προβλέψει ο αρχαίος φιλόσοφος με τι θα μπορούσε σήμερα ο άνθρωπος να ανταλλάξει προκειμένου να εντυπωσιάσει. Όταν κάποτε ρώτησαν τον Μπέρναρντ Σω να ορίσει τι είναι ο κυνικός άνθρωπος απάντησε ότι «κυνικός είναι αυτός που ξέρει την τιμή του καθενός και την αξία κανενός..»
Ύστερα θυμήθηκα πόσα υπερβολικά και γελοία σήμερα γίνονται με τον χρυσό του Ηράκλειτου. Οι κυνικοί λοιπόν κάτοχοι της αλήθειας που ξέρουν την τιμή του καθενός και την αξία κανενός είναι πανέτοιμοι να πωλήσουν την αθάνατη ψυχή τους στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων. Σήμερα καθώς τα βλέμματα μας συναντήθηκαν έκανα κι άλλες διαπιστώσεις. Καθώς περνούν τα χρόνια επιτείνεται η αδιαφορία..Κι όμως εγώ κάποια στιγμή σε χόρτασα κι εσύ βέβαια για να το ξεπληρώσεις μου έδωσες μια σειρά μαθημάτων πως κανένας τιμωρείται όταν δεν εκτιμά σωστά τις ταλαντεύσεις και τις ισορροπίες. Μυαλά κενά αξιών. Ακουλουθικιστές δουλοπρέπειας. Έτσι πάει σήμερα ο κόσμος μπροστά. Άλλωστε γιατί να σπάσω εγώ την παράδοση!
Όμως μπορώ να διεισδύσω και βαθύτερα. Συγχωρώ βέβαια τον άνθρωπο που αναγκάζεται να κάνει επανάσταση ή πόλεμο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του έστω για «ένα πουκάμισο αδειανό..» που ανακαλύπτει όπως κι εγώ τώρα καθώς το ξανασκέφτομαι αυτή την πληρότητα του «δήθεν»,που μπορεί να μην είναι το παν..είναι όμως αν θεραπευτεί η μετριότητα, κέρδος!
ΠΕΡΙ "ΜΑΡΑΘΩΝΙΩΝ" ΠΟΙΗΣΗΣ..
Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτούς τους ποιητικομαραθώνιους οίστρους- που έχουν σκαρφιστεί διάφοροι-ες και φοριούνται πολύ στο χώρο του διαδικτύου τελευταία.
Ποιος άραγε ο στόχος του ζήλου αυτού και που αποσκοπεί; Και που ήσαν κρυμμένες οι «κοσμογερόντισσες» και οι «κοσμοκαλόγεροι» τόσο καιρό, που υπό των συνθηκών που βιώνουμε του μαύρου σκότους..εδώ κι αιώνες δηλαδή έπρεπε να πιάσουν την "καλή" μια και καλή ..κατά που λέει κι ο ποιητής «…Να πιάσεις από τα λουριά του Αχιλλέα τ’ άλογα/Αντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις/Τον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Κίτσου».Αλλά που να βρεις τη «μάνα του Κίτσου» σήμερα, που πολλοί-ες μοστράρουν υψηλόβαθμοι εθνοσωτήρες του μάταιου τούτου κόσμου… Ναι, η ποίηση δεν μπορεί να σας σώσει. Δεν μπορεί να τροφοδοτήσει «ψωμί»..κι είναι ακόμα πιο αργά για «παντεσπάνι».
(Το παντεσπάνι είναι ένα ελαφρύ κέικ φτιαγμένο με αυγά, αλεύρι και ζάχαρη, μερικές φορές με ζύμη με σκόνη ψησίματος. Κέικ σφουγγαριών, με ζύμη με χτυπημένα αυγά, που προήλθαν κατά την Αναγέννηση, πιθανώς στην Ισπανία --επεξήγηση ..κι άσχετο…)
«Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει,Γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δε θα τραγούδαγε» …Παραλλάζοντας την παραπάνω ρήση του Πωλ Βαλερύ θα λέγαμε: «Αν ένας ποιητής μπορούσε να πει με ακρίβεια τι γράφει, γιατί γράφει και τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δεν θα έγραφε». Προφανώς οι «μαραθώνιοι» και τα διάφορα παιχνίδια της γραφής έχουν μπει σε αγγελίες με την ένδειξη του «κατεπείγοντος»… Θυμήθηκα τον γλυκύτατο Φ, Λόρκα: «Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι αυτές, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω. Ίσως μια μέρα να αγαπήσω πολύ την κακή ποίηση, όπως αγαπώ σήμερα την κακή μουσική, παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για ν’ αρχίσω να τον κτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ. Όχι γιατί δεν έχω συνείδηση του τι κάνω. Αντίθετα, αν είναι αλήθεια πως είμαι ποιητής από χάρη του θεού- ή του δαίμονα- είναι εξίσου αλήθεια ότι είμαι ποιητής χάρη στην τεχνική και την προσπάθεια, και γιατί κατέχω απόλυτα του τι είναι ποίημα».
Τελικά τι προβολείς χρειάζονται για την πλήρη συσκότιση του κοινωνικού ιστού; και ποιος είναι ο ρόλος του ποιητή μέσα σ΄αυτόν! Καημένε Ουΐλλιαμ Μπλέηκ , πάλι σε θυμήθηκα: «Οι ημέρες στον πλανήτη αυτό είναι φορτωμένες από μόχθο και αγωνία και οι νύχτες σκιάζονται απ’ τον φόβο του θανάτου. Γι' αυτό οι άνθρωποι ανάβουν από νωρίς τα φώτα για να απωθήσουν το σκοτάδι και διασκεδάζουν για να διώξουν τον φόβο... και τις ενοχές».
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ
Η ομορφιά του παιγνιδιού κορυφούται. Άλλωστε για όλους τους Έλληνες η ζωή ήταν ένα παιγνίδι. Κι ο χειμώνας (αλήθεια πότε θα’ ρθει;) παραμονεύει…Έχει…δε λέω και τις ηλιόλουστες μέρες του, τη διονυσιακή του λατρεία κι ήτο κάποτε ο κατ’ εξοχήν μήνας των εκπτώσεων, των μπαλωμάτων, των χρωμάτων, των αρωμάτων και των επαναστατικών απροσδιόριστων φαινομένων του! Έχει, και τις προκηρύξεις και τις μοναξιές και τα ..Πολυτεχνεία του… και τις τιμωρίες του.
Ήρθε πάλι ο Νοέμβριος. Φέτος μπήκε κρυφά από την πόρτα υπηρεσίας την ώρα που οι εγχώριοι δάκτυλοι εισχωρούσαν στο έρεβος μνήμης και τσέπης… «Κι ήταν πέντε η ώρα..το πρωϊ…» που ξεχείλισαν μανιωδώς σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί και μας άφησε πάλι με το στόμα ανοικτό κάτω από μάσκες και διαλυτικά… Κι ο φτωχός τίμιος Νοέμβριος ως άλλος Όλιβερ Τουϊστ κάθισε στα σκαλοπάτια του σχολείου του για να ονειρεύεται καλύτερες ημέρες… Ναι, η ζωή μας έγινε πρόχειρη κι ατημέλητη. Το «τι» των Λόγων υποφερτό-αλλά το «πώς»… απαράδεκτο !
Στην παλιά εποχή ήταν μεγάλο κομπλιμέντο να είσαι «ευπροσήγορος»… μη βλέπετε που σήμερα διάφοροι απατεωνίσκοι καταλύουν και τα τελευταία ίχνη προσπάθειας πως το ύφος είναι η εξωτερική όψη της προσωπικότητας..κι ένα έργο τέχνης- όπως και η προσωπικότητα είναι έργο ζωής!! Τώρα λοιπόν που οι άναρθρες κραυγές και οι γρυλισμοί μας φαίνονται πιο φυσικοί, λέω να πούμε κάτι υπέρ..πίστεως! Αλήθεια τι εξυπηρετεί αυτός ο πιστευτός διαρκής ψίθυρος; ..Μα την κάλυψη του ψυχικού μας …κενού..τι άλλο! που επεκτείνεται και σε άλλες διαστάσεις όπως ο φόβος του μέλλοντος, της άδειας τσέπης, της άδειας καρδιάς, που μέσα στην προχειρότητα τους όλα,πρέπει να πήξουν, κακόγουστα όπως όπως… Το κενό, σαν τον πίθο των Δαναϊδων που δε γεμίζει, αλλά μάλλον όσο του ρίχνεις πράγματα για να γεμίσει , αυτό μεγαλώνει… (Αλήθεια! πως μεγάλωσαν τόσο πολύ οι.. άσχετοι του κάθε είδους;).Και καλά, η ανάγκη σε κάνει αυτοδίδακτο… Αλλά πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;.. Άσε! Τόσο πολύ λοιπόν απροσδιόριστος ..ήρθε φέτος ο Νοέμβρης,χαλαρός,ηλιόλουστος.. υποσχεσιολόγος!
Ένας άμορφος σωρός γεγονότα είναι η ιστορία.
Ο Πολιτισμός δεν γράφεται σε γραμμένες σελίδες Κι ίσως ηχεί παράδοξα… ότι για να αισθανθείς την ουσία της Ιστορίας, πρέπει να βγεις έξω από τη διάσταση της-τη χρονικότητα. Γιατί τελικά σημαντικό είναι το αιώνιο μέσα στο εφήμερο….
Γεμίσαμε συμβουλάτορες αλλά χωρίς επιχειρηματολογία δεν αρκεί για να πας μπροστά… γιατί ίσως θα χρειαστεί να έχουν περάσει μήνες ,χρόνια κι εσύ ακόμη θα ονειρεύεσαι ίσως εκείνες τις περασμένες δόξες.
«Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου με λογισμό και μ' όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια ...» (Σολωμός ο ποιητής κι ουχί ..ο καπνιστός!).
Όλοι, συνένοχοι ξεροκέφαλοι βυθιζόμαστε σταθερά, αργά σε πανδημίας εποχή στα κακώς έχοντα, ενός ακόμα άδειου, μέσα στη σήψη… προεκλογικού Νοεμβρίου!
Να΄μαι ΚΑΛΟΣ ή ΝΑ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ;
Μπορεί να την έχετε σκεφτεί, να μην την έχετε φωνάξει, ωστόσο κακό να’ σαι μικρόψυχος, τσιγγουνόψυχος, μικροπρεπής, να μην ξοδεύεσαι, να μην δαπανάς (κυριολεκτικά και μεταφορικά!), να μην δίνεσαι…κι ακόμα χειρότερο αν βρεθείς σε θέση ψηλή (αν η τύχη ή πονηριά και στο δώσει!), όπου θέλεις δε θέλεις γίνεσαι στόχος και παράδειγμα… όπου κάθε πράξη είναι ορατή από μίλια μακριά-ιδιαίτερα μάλιστα αν η μικροπρέπεια του ανθρώπου έρχεται σε αντίθεση με την απαιτούμενη μεγαλοπρέπεια της θέσης. Παραδείγματα πολλά.
Μερικοί άνθρωποι είναι καλοί μόνον όταν τους χρειάζεστε. Η λέξη «χρησιμοποιώ» είναι δεδομένη.. Σε έχω δεδομένο (κι εγώ απλά δεν διαμαρτύρομαι λόγω ευγένειας (χμ!) και σε αφήνω να πιστεύεις ότι είσαι εξυπνότερος από εμένα…». Κάπως έτσι σκέφτονται μερικοί . Και το πάω λίγο παρακάτω το όλο θεματάκι…. «Φτου σου! Βρε αχάριστο όν..» μια σχεδόν βρισιά που όλοι λίγο πολύ την έχουμε εκστομίσει σε συνθήκες απερίγραπτης αηδίας, κι όταν ακόμη μπορεί να είσαι σε λάθος διαδρομή, σε λάθος τόπο, με χαλασμένους ανθρώπους…
Κακό να’ σαι μικροπρεπής…είναι αρρώστια της ψυχής! Πόσο μάλλον οι άνθρωποι μιας δημοκρατικής εποχής που δεν χρειάζονται να σφάζουν ,να θυσιάζουν, να βασανίζουν για να κρατηθούν στην εξουσία. Τι βλακεία στ’ αλήθεια! ( αν παρατηρήσετε από κοντά ένα βλάκα θα δείτε πόσο οι αλλαγές τον τρομάζουν.. και φοβάται…)
Το κακό είναι ότι μέρα με τη μέρα οι βλάκες πληθαίνουν και φυσικά το να καταφέρεις να γίνεις αντιπαθής τη στιγμή που δεν έχεις τίποτα να μοιράσεις με κανένα…ναι! ,θέλει ιδιαίτερο ταλέντο.
Βέβαια ζούμε σε μια ανεκτική κοινωνία με πολλούς καταχραστές της καθημερινής μας αξιοπρέπειας.. και οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν από ένα σημείο και μετά…Βέβαια από παροιμίες; Άλλο τίποτα.. ένα σωρό!
Υ.Γ:«Μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά γιατί μπορεί να τον χάσεις» (από τα ρήματα του Νικόδήμου του σκωπτικού.
«Να θεωρείς μεγάλη μόρφωση εκείνη, που θα σου δώσει την ικανότητα να υποφέρεις την αμορφωσιά» . (Πυθαγόρας)
Αν και «κοινωνικός αποκλεισμός» ονομάζεται η παρεμπόδιση απορρόφησης κοινωνικών και δημοσίων αγαθών (υλικών και πνευματικών), όπως του αγαθού της εκπαίδευσης, του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, της συμμετοχής στο πολιτικό γίγνεσθαι και άλλων, η έλλειψη των οποίων οδηγεί συνήθως και στην οικονομική ανέχεια. Σε μια εποχή ασκήμιας σαν αυτή που διανύουμε οι σχέσεις και οι συμπεριφορές των ανθρώπων κυρίως του συμφέροντος, μεταβάλλονται με ταχύτητα φωτός..Ποιόν να εμπιστευτείς στις μέρες μας; Παραμένει ρητορικό το ερώτημα βέβαια αφού η ανειλικρίνεια κι απαξίωση ….όταν η γλυκιά μερίδα των παροχών… κοπεί απότομα..! Κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι τύποι παντού..(ιδιαιτέρως στον καλλιτεχνικό χώρο....ακόμα χειρότερα)! Ο άνθρωπος, λοιπόν, ο οποίος κοσμείται με ηθικές αρετές, όπως ο σεβασμός, η ευθύνη και η αλληλεγγύη, συμβάλλει λόγοις τε και πράξεσι στον αποκλεισμό του κοινωνικού αποκλεισμού και συντελεί στην ατομική και κοινωνική πρόοδο και ευημερία. Ακούει κανείς….;
Θυμάμαι ένα σοφό μου δάσκαλο που συνέχεια έλεγε το εξής: “…μην γίνεις ποτέ διεκπεραιωτής …μην γίνεις ποτέ εσύ η ευκαιρία για να ικανοποιήσει τα συμπλέγματα του και τις συναισθηματικές του ανεπάρκειες. Άφησε τον να ζήσει και να πεθάνει ήσυχος κι ανέπαφος. Έτσι κι αλλιώς δεν ζει …για να πεθάνει…”.
Ή θα πέσεις μέσα στο κενό του παρελθόντος και θα χαθείς μέσα σε αυτό ή θα συμβιβαστείς με τα είδωλα που βλέπεις στους καθρέπτες σου και θα το αντιμετωπίσεις. Τελικά το παρελθόν σου στέλνει μηνύματα φυλαγμένα χρόνια…! Στις κοινωνίες των κουμπάρων η υπομονή μου ξεκαπνίζει...χρόνια τώρα...Ευλογημένο ανυποψίαστο ηφαίστειο μου σ΄ ευχαριστώ που υπερασπίζεσαι το ξεχασμένο δικαίωμά μου «απλώς να μην μπορώ!» να αντέξω τόση ηλιθιότητα.
Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
(Με την ένδειξη του "κατεπείγοντος"....).
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελεί ένα πραγματικό θαύμα. Τα μυστικά και οι δυνατότητές του παραμένουν ακόμα ανεξερεύνητα, ενώ είναι άγνωστο αν θα μπορέσουν κάποτε οι επιστήμονες να ερμηνεύσουν με απόλυτη ακρίβεια τη λειτουργία του. Πόσο μάλλον όταν τα νούμερα που τον αφορούν είναι αστρονομικά:
Διαθέτει ούτε λίγο ούτε πολύ περίπου 100 δισεκατομμύρια νευρώνες, ένα τετράκις εκατομμύριο συνάψεις (μικροσκοπικούς συνδέσμους ανάμεσα στα νευρικά εγκεφαλικά κύτταρα), 160.000 χιλιόμετρα αιμοφόρων αγγείων, ενώ βοηθά τον μέσο άνθρωπο να κάνει κάθε μέρα τουλάχιστον 70.000 σκέψεις. Επίσης είναι το πιο λιπαρό όργανο του σώματος (αποτελείται τουλάχιστον από 60% λίπος) και χρησιμοποιεί το 20% του οξυγόνου και του αίματος που κυκλοφορεί στον οργανισμό μας. Όσο για την πολυπλοκότητά του, είναι ομολογουμένως εκπληκτική, όπως εξηγούν οι ερευνητές.
Ο νευροεπιστήμονας είναι σαν τον αστρονόμο
Το να είσαι αστρονόμος και να προσπαθείς να εξερευνήσεις το σύμπαν είναι το ίδιο πολύπλοκο και δύσκολο με το να είσαι νευροεπιστήμονας και να παλεύεις να μελετήσεις πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Αυτή είναι η άποψη του βραβευμένου με Νόμπελ βιολόγου και διευθυντή του αμερικανικού ερευνητικού ινστιτούτου Νευροεπιστημών La Jolla Light, Gerald M. Edelman.
Ένας επιστήμονας… μετράει τις εγκεφαλικές συνάψεις…
Στο διήγημα «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» του συγγραφέα Μενέλαου Λουντέμη, ένα παιδί καταφέρνει να μετρήσει όλα τα άστρα σε μια νύχτα. Πόσο χρόνο θα χρειαστεί αντίστοιχα ένας νευροεπιστήμονας για να μετρήσει όλες τις εγκεφαλικές συνάψεις; Μέσα από το La Jolla Light, το «επιστημονικό μοναστήρι της αντισυμβατικής έρευνας του εγκεφάλου» και ένα από τα πιο προηγμένα ιατρικά ερευνητικά κέντρα στον κόσμο, ο Edelman εξηγεί ότι, αν προσπαθούσαμε να μετρήσουμε κάθε μια από τις εγκεφαλικές συνάψεις με ρυθμό μιας ανά δευτερόλεπτο, θα τελειώναμε το μέτρημα 2 εκατομμύρια χρόνια αργότερα!
Υ.Γ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ..!
Ωραίο το παραπάνω το ιντερνετικό αρθράκι κι αυτό επειδή ο τίτλος σε βάζει στη διαδικασία να το διαβάσεις όλο, έστω και υποσυνείδητα, θα δεις ότι τελικά υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις. Λέξεις που δεν είπες, λέξεις υφασμένες με δικαιολογίες και ψέματα..Ναι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλο τον κόσμο ,ούτε εμείς ,ούτε τα δημιουργήματα μας. Τώρα βέβαια για όσους με γνωρίζουν προσωπικά και ξέρουν ότι τον γράφοντα δεν τον πτοούν οι αποχρώσεις, τα αμήχανα χαμόγελα, ούτε τα βιαστικά σχόλια για ότι σπέρνει ή θερίζει γενικότερα… Ζούμε σε εξελικτική μορφή και μεταμόρφωση μιας πάγιας παλιάς τακτικής επικοινωνιακού κώδικα κι αυτό όλο και περισσότερο μας συναρπάζει.
«Μερικοί άνθρωποι δεν σε συμπαθούν, γιατί τους πλήγωσες, εκούσια ή ακούσια. Μάθε από τα λάθη σου. Μερικοί άνθρωποι δεν θα σε συμπαθήσουν έτσι απλά. Χωρίς λόγο. Επειδή δεν είσαι του γούστου τους. Και δεν πρέπει να έχεις πρόβλημα με αυτό. Ο καθένας δεν μπορεί να αρέσει σε όλους, επειδή έτσι είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος». Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, όταν συναντάμε στο δρόμο μας άτομα όπως το περιγράφω παραπάνω…και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απομακρυνθούμε από κοντά τους, το συντομότερο, για το γενικότερο καλό μας. Άλλωστε όσα ζούμε το τελευταίο διάστημα με της πανδημίας τον τρόμο, ας είμαστε τουλάχιστον σε «επικοινωνία με το μηχανοστάσιο μας». Σκέφτομαι ότι στον πλανήτη ουδέποτε υπήρξε αγάπη. Για αγάπες στο μέλλον θα μιλάνε (όσοι επιβιώσουμε..) μόνο οι τρελαμένοι. Και σε αυτούς αναφέρομαι προς μια μελλοντική συσπείρωση ίσως..
Προσέξετε το μυαλό σας γενικότερα..
ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ
Το άρθρο είναι εξ αρχής συγκεκριμένο χωρίς ίχνος υπερβολής. Μια σύνθετη λέξη τύχη + διώκω.. κι αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα»(που λέει κι ο λαουτζίκος) ..κι αν ανοίξετε λεξικό θα βρείτε όλη τη σημασία π.χ: Τυχοδιώκτης είναι αυτός που εκμεταλλεύεται όλες τις περιστάσεις για να πετύχει στη ζωή του ή αυτός που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, έστω και αθέμιτο, για να πετύχει το σκοπό του. Μια θεσούλα στην «ουράνια βασιλεία της μονιμότητας ή στασιμότητας» και τι άλλο να ζητήσει από τις επουράνιες δυνάμεις;
Πόσα κιλά τυχοδιωκτισμού έχουν καταναλωθεί σε αυτόν τον τόπο κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς. Δεν ήτο μόνο ο αρχαίος πολυμήχανος Αγαθόκλης που είχε διαπράξει πολλά και κάθε είδους φονικά κατά την ηγεμονία του και, επειδή είχε προσθέσει στην ωμότητα εναντίον των ομοφύλων του και την ασέβεια προς τους θεούς», ο Διόδωρος μας λέει τι απέγινε η κληρονομιά του μετά τον θάνατό του:«Οι Συρακούσιοι, μόλις απέκτησαν δημοκρατικό πολίτευμα, δήμευσαν την περιουσία του Αγαθοκλή και γκρέμισαν τα αγάλματα που είχε στήσει εκείνος». Και σύντομα το βασίλειο που με τόση μπαμπεσιά και στρατιωτική ικανότητα κατάφερε να δημιουργήσει θα ήταν παρελθόν…
Διότι αν υπήρχε μια έστω «θεία θέληση» θα το έκαναν οι αρχαίοι επιχείρηση και θα επωλείτο κονσερβοποιημένος σίγουρα, τυχοδιωκτισμός. Κι αν τυχόν δεν το φυσήξεις καλά το όλο πράμα και να το θελήσει κι ο έξω απ΄ δώ και να μην φέρεις «εξάρες» αν είσαι τυχερός κι έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, όλα μπορούν να τακτοποιηθούν..αρκεί να «υπάρξει θεία θέληση..κι ενός αγίου θαύμα».
Ναι η επίγνωση είναι μεγάλη υπόθεση. Κι αν τυχόν και δεν κατέχεις το θέμα, όλο και σε κάποια θεσούλα αξίωμα θα ανεβείς να πεις και τα μέχρι και τα «κάλαντα…»αν χρειαστεί. Πάντοτε ζούσαμε ανάμεσα χαρακτήρες τύπου «γκάγκστερ»..Μας προσπερνούν και σήμερα ακόμη με τη μόνιμη άγραφη σφραγίδα της εξαπάτησης. Εσείς όμως μην λησμονάτε ποτέ τις καλές τους προθέσεις κι εννοώ εσάς που μοιράζετε με την ίδια ευκολία τα «συγχωροχάρτια» σε κάθε τυχοδιώκτη, μην θορυβείστε..θα έρθει κι η δική σας σειρά.
Ζούμε σε εποχές που «τυχοδιωκτισμός» κτυπάει κόκκινο. Οι επιστήμονες δεν έχουν ανακαλύψει σχετικό εμβόλιο, αλλά είμαστε όλοι αυτόπτεις μάρτυρες (και μερικοί συνένοχοι) του κληρονομικού «χαρίσματος» της… όπως και να΄χει, προσωπικά πιστεύω ότι είναι κληρονομική. Λειτουργεί με ίντριγκες, ψέματα, υπονομεύσεις και κυρίως... «βαποράκια». Ανθρώπους δηλαδή που χρησιμοποιεί για να πετύχουν το σκοπό.Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να “πατήσουν” πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης. Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Λέμε συχνά ότι ο χρόνος «ρέει», «κυλά» και «φεύγει», χωρίς ποτέ να προσδιορίζουμε επακριβώς τι είδους «πράγμα» είναι αυτό που κυλά και φεύγει ασταμάτητα ή, τουλάχιστον, ποιος ή πώς μπορεί κανείς να μετρά την αδιάκοπη ροή του.
Η σημασία της συγχώρεσης του τυχοδιώκτη στον καιρό μας έχει παραγκωνιστεί. Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε. Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες σε όσους τυχοδιώκτες μας έχουν πονέσει. Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι κάποιες καταστάσεις στη ζωή που μας αλλάζουν σαν ανθρώπους, το είναι μας, τη σκέψη μας, τα συναισθήματά μας. Κάθε άνθρωπος μετρά διαφορετικά τέτοιες καταστάσεις και τις κρίνει σύμφωνα με το βαθύτερο είναι του.
Όλοι μας ως αδύναμες ανθρώπινες υπάρξεις υποπίπτουμε σε λάθη. Το να κάνει κάποιος ένα λάθος, μια αμαρτία, ένα σφάλμα, είναι κάτι αποδεκτό.Σε κάθε λοιπόν επανάληψη του λάθους,(γιατί ο τυχοδιωκτισμός δεν είναι ούτε συνάχι ούτε πονόλαιμος)να έχετε το νου σας μην και σας μπλέξουν σε παλιοϊστορίες. Έχοντας εμπειρίες προηγουμένων λαθών και γνωρίζοντας τα επακόλουθα θα αποτελεί άραγε χαρακτηριστικό ενός φρόνιμου και συνετού ανθρώπου για όσα βλέπει κι ακούει;…… Συνεχίζω, ακόμα να γράφω… σκεπτόμενος ! «Ποια τιμωρία θα του άξιζε (σκέπτομαι δηλαδή....) στην άνομη ζωή του;»
ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΦΑΝΕΡΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ
(Καταπιεσμένοι σκλάβοι ..ενωθείτε)
“Σκύλος γενού και δάγκανε, άμα θέλεις να ‘σαι κάτι”.
Κώστας Βάρναλης ( 1883-1974, Ποιητής)
Η «μάσκα» του καλού και πονόψυχου συνανθρώπου είναι μια βιτρίνα που δύσκολα καταρρέει. Ρητά σοφά ..πολλά..όπως το «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτης»..Κάποιος είπε κάποτε: «Υπάρχουν τρία πράγματα στον κόσμο που δεν αξίζουν κανένα έλεος: η υποκρισία, η απάτη, και η τυραννία».Ο αρχαίος δε ο Ευριπίδης τονίζει: «Συχνά ένα ευγενικό πρόσωπο κρύβει ακάθαρτους τρόπους». Ο Βολταίρος επίσης είχε πει: «Πόσο απερίγραπτη είναι η ευτέλεια της υποκρισίας! Πόσο φρικτό είναι να είσαι ένας κακόβουλος και κακοήθης υποκριτής».
Σίγουρα έχετε συναντήσει ή ζήσει κι εσείς με ανθρώπους συμπλεγματικούς που στο βάθος είναι «κτήνη»..Ξέρετε αυτοί που έχουν τοξική ενέργεια και κακία. Βρίσκουν συχνά παρηγορία στο ότι κάποιος άλλος βιώνει κάτι επώδυνο, είτε σωματικά είτε ψυχικά είτε συναισθηματικά. Τέτοιοι άνθρωποι απολαμβάνουν να σε βλέπουν να υποφέρεις. Και δεν κάνουν καν τον κόπο να σε βοηθήσουν, ούτε ηθικά ,ούτε υλικά. Γιατί λατρεύουν να σε βλέπουν σε αυτή τη θέση. Μέσα στο μυαλό και την ψυχή τους φαντάζεις τόσο κατώτερός τους, σε σημείο που… ηδονίζονται. Κανόνας τους: Η Δυστυχία σου είναι η Ευτυχία τους. Και το χειρότερο; Μπορεί να είναι εκείνοι που σου προξένησαν το κακό, μόνο και μόνο για να «παίξουν» μαζί σου. Μπορεί να σε μειώσει για κάτι που δεν κάνεις και πολύ καλά. Ή μπορεί να υποτιμήσει ένα κατόρθωμά σου όπως την προσπάθειά σου στη δουλειά ή τη βοήθειά σου μέσα στην οικογένεια. Οι τρόποι είναι πολλοί και εκείνος δεινός στο να σκαρφίζεται τεχνάσματα για να σε φέρει σε δύσκολη θέση. Και εσύ συνήθως «μασάς» από τα καψόνια γιατί, όπως είπαμε και παραπάνω πρόκειται για άτομο από το κοντινό σου περιβάλλον. Άρα του έχει δοθεί- με κάποιον τρόπο- ο χώρος να συμπεριφέρεται έτσι. Θα πρέπει λοιπόν σ’ αυτούς /ες τους καταχραστές της αξιοπρέπειας να δοθεί ένα καλό μάθημα. Πιστεύω ότι η ζωή «ανταμείβει γενναιόδωρα» αυτούς/ες όλους που σας θέλουν σκώληκες ενώ εσείς είστε στην ουσία ελεύθερο πετούμενο. Επικαλούμαι την «θεία πρόνοια».
Ας τρέμουν λοιπόν αυτοί/ες που στη δίνη των παθών τους έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι κατασκευάσματα «χαρισματικά». Απλά να υπενθυμίσω ότι είναι κανόνας και πάντα κάποια «ενέργεια» θα αποδώσει δικαιοσύνη..Δεν μπορεί..όλο και κάτι θα γίνει σύμφωνα με ένα σχέδιο σωτηρίας. Μια επανάσταση και καταδίκη όλους τους βλαμμένους/ες θα ήτο προφανώς «μια κάποια λύση».(θα επανέλθω σχετικά σύντομα στο θέμα).Προσωπικά ΔΕΝ ξεχνώ ποτέ!!!
Ζήτω η Ελευθερία ,Ζήτω η Δικαιοσύνη !!
ΕΙΝΑΙ…
Το «είναι», αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, στο βάθος, και το οποίο τις περισσότερες φορές επιδιώκουμε να κρύπτουμε επιμελώς… Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Το «φαίνεσθαι» είναι το εξωτερικό, αυτό που θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι για μάς, αυτό που εμείς αφήνουμε να αντιληφθούν οι άλλοι.( Το τραγικό τέλος του Νάρκισσου όμως είναι αυτό που κάνει την ιστορία του πολύ ενδιαφέρουσα και εξαιρετικά αλληγορική. Μια μέρα, καθώς περιφερόταν στον ποταμό ο Νάρκισσος πρόσεξε το είδωλό του στο νερό. Ήταν το πιο όμορφο πρόσωπο που είχε δει. Θεωρώντας πως αυτό που έβλεπε ήταν άλλη μία από τις νύμφες που τον κυνηγούσαν, ερωτεύτηκε σφόδρα το είδωλό του και καθόταν με τις ώρες και το θαύμαζε, ενώ ταυτόχρονα παραπονιόταν που το πρόσωπο μέσα στο νερό δεν του έλεγε τίποτα, αλλά μόνο τον κοιτούσε…)
Ωστόσο…η Φιλοσοφία μας διδάσκει για κάποιες συμπεριφορές και φαινόμενα που συμβαίνουν και τα βλέπουμε γύρω μας. Τα φαινόμενα αυτά μπορεί να υπάρχουν και να είναι αληθινά. Έχουμε τότε το «Αληθές φαίνεσθαι». Τις περισσότερες φορές τα φαινόμενα μπορεί να είναι «κατασκευασμένα». Δηλαδή σκοπίμως ψεύτικα .
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έλεγε:
«Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το είναι κι όχι το φαίνεσθαι». Έτσι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας! Η εγωιστική και αφελής επιδίωξη των ανθρώπων να βρεθούν έστω και για λίγο στο κέντρο του ενδιαφέροντος και της επικαιρότητας τους επιτρέπει να αφήνουν στο περιθώριο το μεστό σε νόημα αρχαιοελληνικό ρητό “γνώθι σ αυτόν” και να διεκδικούν το δικαίωμα, ενός λεπτού δημοσιότητα…
Το φαίνεσθαι είναι μερικές φορές το ίδιο σημαντικό με το είναι. Όπως και η γυναίκα του Καίσαρα, δεν αρκεί να είναι ένας παράδεισος, αλλά και να καλλιεργεί και να συντηρεί αυτή την εικόνα προς τα έξω…Ο αγώνας θέλει κότσια με ουσιαστικές προεκτάσεις. Τελικά…το ''είναι'' η' το ''φαίνεσθαι'' μετράει;
(Εϊ...ψιτ....΅Όταν μισούμε κάποιον, μισούμε στην εικόνα του κάτι που υπάρχει μέσα μας..΅ Hermann Hesse).
ΡΑΓΙΣΜΑΤΑ..
Το χρηματικό θέμα γενικότερου βιοπορισμού τσακίζει τους ανθρώπους. Αν τύχει π.χ να πέσεις στην ανάγκη τις περισσότερες φορές,( μην πω όλες) η λέαινα ανάγκη μετατρέπει του ισχυρούς σε δυνάστες. Αυτή η εσωτερική μοχθηρία ανθρώπων που μεταμορφώνονται στην ανάγκη σου και στον κομπλεξισμό τους μέσα σε κτήνη. Στη ζωή μου «εντός κι εκτός» βιώνω πολλούς τέτοιους που εκμεταλλεύονται κάθε ρανίδα υπομονής, ικανότητας, αξιοπρέπειας φτωχών ..πλην τίμιων ανθρώπων. Η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της σπατάλης, είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, για να το προεκτείνω…δεν είναι προϊόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «θεικός» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.Γνωρίζω και μικρούς τέτοιους εκμεταλλευτές του κόπου και της ανάγκης των αδυνάτων οικονομικά…
Βέβαια θα μου πείτε τις γνωστές ή άγνωστες παροιμίες… που οι παλαιοί και οι νεότεροι στη φτώχεια τους μέσα, διαχρονικά βιώνουν και σήμερα.πχ: « Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς. Γλυκά τρως, πικρά κλάνεις. Ο μύλος αυτό που του βάνεις αλέθει. Αλλού χτυπάει το νερό κι αλλού αλέθει ο μύλος. Όπου μιλούν τα πράγματα, τα στόματα σωπαίνουν. Βρέχει ο Θεός και φταίν’ οι μήνες. Δουλειά χωρίς ανταμοιβή λέγεται τιμωρία. Κάθε φτωχός κι μοίρα του…».
«Αναισχυντία» είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός. Οι ειδικοί επιστήμονες θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τονίζουν ότι η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. «Είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα.
Αυτό λέει και μια κυπριακή παροιμία που ίσως εκφράζει απόλυτα, το όλο σκεπτικό μου: «Εκαμεν ο Λύμπουρος {μέρμηγκας} φτερά... ».
Υ.Γ: Ευχαριστώ τον Θεόν ότι δεν με έκαμε παλιάνθρωπον, αλλά τον μέμφομαι ότι με έβαλε να ζω με παλιανθρώπους.
Ανδρέας Λασκαράτος, 1811-1901, Σατιρικός συγγραφέας
«Άγει δε προς φώς την αλήθεια χρόνος»
(ο χρόνος φέρνει την αλήθεια στο φως) Μενάνδρος
Σπάει το «μηδέν» και ξεκινά ο αέναος κύκλος της αιώνιας «αρχής», με το «ένα» να επισημαίνει εκκωφαντικά ένα καινούργιο ξεκίνημα. Τι σημαίνει άραγε αυτή η επαναφορά των δειχτών του βιολογικού «γίγνεσθαι»; Ερχόμαστε και φεύγουμε ο καθείς μας ,έρμαια ενός κύκλου σε χορό αρχαίας τραγωδίας. Κι ο κύκλος στενεύει τα «όρια» τον ανοχών κι αντοχών μας. Πόσα να αντέξουμε πια στην καμπούρα μας; Άνθρωπος είσαι και λυγάς. Σκέφτομαι πως αυτή η ανθρώπινη επινόηση του χρόνου δεν θα μετριέται πια με την ποσότητα, αλλά με πόση ποιότητα έζησες! Η παιδεία που τραυλίζει παράτονα, οι αδηφάγες δήθεν ανάγκες του ανθρώπου να αποκτήσει όσα περισσότερα μπορεί, από όσα μπορούν τελικά να τον κάνουν ευτυχισμένο. Η «Ευτυχία» είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας και η περιβόητη ανάπτυξη πολλών υποσχεσιολόγων στην εποχή μας, οδηγεί σε ένα εργασιακό μεσαίωνα, που δύσκολα θα απαλλαγεί η ανθρωπότητα. Εσείς λοιπόν, με ποιους θα πάτε και με ποιους θα μείνετε….Προφανώς ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. «Tetrium non datur (τρίτος δρόμος δεν υπάρχει-( Δ.Γληνός)».
Στην αιώνια πάλη και εναλλαγή, του φωτός και του σκότους…
Την ημέρα της κορυφώσεως της πάλης η φαυλότης φαίνεται προσωρινώς να υπερισχύει, τελικώς όμως το Φως κατανικά το σκότος· το Φως, άυλο θαυμαστό σύμβολο της αληθείας, της σοφίας, της αρετής θριαμβεύει! Ο ζωοδότης Ήλιος επιστρέφει νικητής στον ουρανό, στολίζει και λαμπρύνει την Φύση με τα φωτεινότερα χρώματα και μεθυστικότερες ευωδίες, μέσω των ηλιακών πτηνών και ήχους, καθιστώντας την καταλύτη και βασικό σύμμαχο στον αναπότρεπτο επερχόμενο πόλεμο…του φωτός!(Ο "Αόρατος του Παντός"..να μας φυλάει!)
Α.Α.Α
ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ «ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ»
CD: ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2020-21
Επιμένουμε ακόμα λοιπόν σε «κύκλο φωτός». Ακολουθούμε τη Λάμψη του, αφού αυτό ενισχύει την πορεία μας.
ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ…..
Είναι πολλά αυτά που μας χρειάζονται σ' αυτές τις στιγμές. Είμαστε φτωχοί μέσα στην αφθονία και στις ανέσεις που παρέχει η τεχνολογία στην υπηρεσία των πραγματικών και υποτιθέμενων αναγκών του ανθρώπου.
Τι να βρίσκεται εκεί μπροστά στο μέλλον; Η αποκατάστασή μας για την οποία στενάζουμε και μοχθούμε περιμένοντας τη μεγάλη αλλαγή.! Απελευθέρωση από την πανδημία..Και τότε τι; Τότε θα είμαστε όπως πριν; Αυτό θα συμβεί βέβαια, μέχρις ότου πρώτα αλλαχτείτε από το άγχος ….αν έγινε σωστά η δουλειά ….. Καθότι είμαστε πρώτοι στην τσαπατσουλιά, στην επιπολαιότητα κι ο ιθύνων νους μας, το καθόρισε έτσι, πάντα με την ψευδαίσθηση ότι η κακή στιγμή θα κτυπήσει τον άλλον και ποτέ εμάς. Η ατυχία είναι ότι στα ξαφνικά μας έρχονται όλα… κι αυτό αποδεδειγμένα έφερε πάνω μας μία οδυνηρή αλλαγή έτσι και η σωτηρία μας, για όσους θα επιβιώσουμε θα αργήσει για να έρθει η ευλογημένη αλλαγή. Στενάζουμε τώρα, αλλά η αποκατάσταση έρχεται; Και μέχρι τότε, θα είμαστε συνυπεύθυνοι. Μη το ξεχνάτε. Εντάξει;
Γιατί, όταν επανέλθει η ζωή μας σε ισορροπία πάλι θα ανακυκλώνετε τα καλά και συμφέροντα, θα αποκαθιστάτε, θα μπαζώνετε. Θα πυρπολείτε, θα πουλάτε, θα ξαναπουλάτε ,θα ξαναχτίζετε, θα μειώνετε χρήσεις και θα επισκευάζετε καταστροφές και θα νομίζετε ότι θα ζείτε αιώνια…. τρομάρα σας…! H απειθαρχία που αιώνια ζει και ..βασιλεύει.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ…
Πολλή δουλειά και φέτος. Ξεκαθαρίσματα. Σβήσε γράψε, άλλαξε μελάνια ,εκπομπές πολύχρωμες -πολύχρονες, νότες πρόχειρα γραμμένες. Κούραση μεγάλη… Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Να μεταφέρεις (ή να σβήνεις) ονόματα, αριθμούς τηλεφώνων που έχουν μετατρέψει σε αραχνοϊστό της μνήμης το εσώτερο διάστημα.
Πως είναι να βλέπεις τον ήλιο από άλλους πλανήτες… Σπαράγματα .Σαν τους ήλιους-φίλους που χάνονται, που φεύγουν για πάντα. Όχι εκείνους τους «δήθεν» με το γνωστό «Delete», όταν έτσι εντελώς ξαφνικά, με το πάτημα ενός κουμπιού, ξαλαφρώνεις….
Εκκαθάριση λοιπόν. Ξεσκονίσματα, επαναπροσδιορισμός του «που πάω» και «τι κάνω», ακροβατώντας επικίνδυνα σε τεντωμένο σχοινί, που αργόσυρτα μετατρέπεται σε θηλιά και στο τέλος πέφτουν οι τίτλοι ..Μάλλον έτσι εξελίσσονται με τον καιρό τα σενάρια, που μπαινοβγαίνουν πάντα τέτοια εποχή από το φούρνο στον καταψύκτη, κι έχουν γεύση από θειάφι και μέντα. Μέσα στην υπερβολή η διαδικασία εκείνη της μεταμόρφωσης, πάντα εκνευριστικά με γοήτευε. Ωστόσο αυτή αέναη αντιγραφή που η επανάληψη της μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να ενθυμούμαι …Κι αυτή η φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης μου :… «Ναι τελικά ίσως η καθεχρονική τάξη ή «μεταφορά» να είναι πάντα το επικινδυνέστερο του χαρακτήρα σου»!
Οι ειδικοί επιστήμονες πολλάκις μου συστήνουν ότι η ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Ίσως μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων (λέγω) λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Η χώρα των «λεπτομερειών» πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατείται. Η εκάστοτε κατακτητές έχουν δημιουργήσει ένα νέο σύμπαν με 3 βασικούς πλανήτες, της χυδαιότητας της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.
Η θεωρία παιγνίων περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων. Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα; Θα το ζήσουμε και αυτό….
Ποιητική αδεία ή poetic license! Κυλάει …κυλάει αργά ο ποταμός κι ούτε υποψιάζεται που πάει…μόνο μια στιγμή απότομη πλεύση ανοίγει σαν καταπακτή, κάτι σαν ρουφίκτρα.. Πάει στα Τάρταρα ,έτσι μόνο για ανάμνηση…Ο Τζον Ντράιντεν στα τέλη του 17ου αιώνα όρισε την ποιητική άδεια ("ποιητική αδεία" δεν είναι άλλο παρά η δοτική του "ποιητική άδεια" ή poetic license, αγγλιστί) ως την ελευθερία που παραχωρούν στον εαυτό τους οι ποιητές κάθε εποχής για να λένε πράγματα που ξεπερνούν την αυστηρότητα της πρόζας. Στην πιο κοινή χρήση του ο όρος περιορίζεται στο λεκτικό, προκειμένου να δικαιολογεί την απόκλιση από τους κανόνες του τυποποιημένου προφορικού και γραπτού λόγου, σε θέματα όπως η σύνταξη, η σειρά των λέξεων κλπ.(Να γιατί χρειάζεται ένας καλός γραφιάς για τους μεγαλοσχήμονες…).
Γι αυτό (πονηρούλη)… μη με κοιτάς τα γραφτά μου ειρωνικά… ουδέποτε εφοβήθηκα τους γραφιάδες της πολιτικής. Ήσαν και παρέμειναν οι κατσαρίδες κρυφών οραμάτων κι ανάλογων ΅αρωμάτων΅.
Ο όρος poetic license σήμερα είναι λίγο απαρχαιωμένος βέβαια, δε χρησιμοποιείται πλέον καθόλου στη κριτική,εφόσον η γλωσσική ελευθερία (αφού η γλώσσα τελωνείο δεν έχει…),θεωρείται δεδομένη και δε χρειάζεται να τη «δικαιολογήσουμε». Αντίθετα, αυτό που ενδιαφέρει τώρα, είναι το γιατί προβαίνει κάθε φορά στην εκάστοτε παρέκκλιση;
Αλλά, τώρα, αν πω ότι σε μια συγκεκριμένη στιγμή βλέπουμε το τάδε φαινόμενο και αυτό γίνεται για λόγους παρήχησης ή αναρρίχησης ….κι εντυπωσιασμού. Κι έτσι μείς ως αναγνώστες, ακροατές ή θεατές, ανεχόμαστε το λάθος και λέμε ότι δεν είναι λάθος αλλά ποιητική άδεια. Βέβαια θα με ρωτήσετε που βλέπω σε όλα αυτά τον ΅ποιητή΅!
Θυμήθηκα τον αρχαίο Αριστοφάνη….που τραβάει το σχοινί κάθε καλοκαίρι σχεδόν , σκορπίζοντας απλόχερα κωμικό υλικό μέσα στους αιώνες, χωρίς να ξέρουμε καλά καλά αν αγαπάει τις γυναίκες κι αν αντιδρά στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της εποχής του.
Αλλά ο Αριστοφάνης στις Εκκλησιάζουσες π.χ υπερβάλλει, ποιητική αδεία. Και φτάνει να προτείνει μια τρελή λύση, αφού όλα έχουν δοκιμαστεί κι έχουν αποτύχει…¨ Τόσο επίκαιρος και διαχρονικός αλήθεια αυτός ο Θείος Αριστοφάνης Κι ότι αρπάξαν οι υφαρπάξαντες άρπαξαν…
Η σημασία της συγχώρεσης ωστόσο έχει παραγκωνιστεί παρόλο που τις περισσότερες φορές δρα καθαρτικά και απελευθερώνει μία σχέση. Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε, αλλά κυρίως να μπορέσω μέσα μου να δικαιολογήσω ή να απαλλάξω τον εαυτό μου από το βάρος των σκέψεων και συναισθημάτων που με βάζουν στο ρόλο του θύματος. Αυτός ο μηχανισμός βοηθά κυρίως τον άνθρωπο να προχωρήσει
και να απαλλαχτεί από τα μόνιμα «γιατί» που τον βασανίζουν…
Πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες σε όσους μας έχουν πονέσει; Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι κάποιες καταστάσεις στη ζωή που μας αλλάζουν σαν ανθρώπους, το είναι μας, τη σκέψη μας, τα συναισθήματά μας. Κάθε άνθρωπος μετρά διαφορετικά τέτοιες καταστάσεις και τις κρίνει σύμφωνα με το βαθύτερο είναι του. «Το δις εξαμαρτείν ανδρός σοφού εστί…».
Συγχώρεσε με Μένανδρε μου...."Ποιητική αδεία…."
Απ’ την άλλη μεριά του καθρέφτη…
«Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…». Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού. Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη…Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας τον βιώνουμε…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη. Δείξτε μου ότι κάνω λάθος!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΚΑΝΕΛΑ…..
Οι άνθρωποι πρέπει να εξελίσσονται να προχωράνε και να μην μένουν μαγκωμένοι στις αλυσίδες που ενίοτε φτιάχνουν μόνοι τους (δεν φταίνε πάντα οι άλλοι…).
Και στην «Τέχνη» το ίδιο σε όλους τους τομείς της, γενικότερα.
Ότι πιο ζωντανό,"ο προορισμός μου δεν είναι πια ένα μέρος, αλλά μάλλον ένας καινούργιος τρόπος να βλέπω τα πράγματα." έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Μαρσέλ Προυστ.
Κι εγώ τώρα δεν μπορώ να σας εξηγήσω αν τελικά η μικρή ή μεγάλη «Τέχνη» θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς σε ένα κόσμο που οι προτεραιότητες του είναι άλλες, ενίοτε και τυφλές από εκείνες που κάποτε πιστέψαμε. Έτσι πάει ο κόσμος. Ο καθένας κάνει όσα ξέρει κι όσα νομίζει..Αν λοιπόν ένα έργο τέχνης προορίζεται να «κορνιζαριστεί» στη συνείδηση των ανθρώπων μιας ομάδας ,κοινότητας ,πόλης, χώρας κλπ τότε: «η τέχνη θα έπρεπε να λειτουργεί αφυπνιστικά και λυτρωτικά, να δημιουργεί συνειρμούς, να συνδυάζει αριστοτεχνικά την ομορφιά με την αρμονία και να δίνει στον άνθρωπο μια μελλοντική εξέλιξη ή προοπτική, διευρύνοντας τους ορίζοντες του νου και της ψυχής του. Να του χαρίζει τη δυνατότητα να αποκτήσει ενσυναίσθηση, καλλιέργεια πνεύματος και ευγένεια ψυχής». Έχουμε γενικά παρεξηγήσει τη σημασία της «τέχνης». Η τέχνη γίνεται ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, της αντίληψης της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, είτε αυτή είναι αντικειμενική είτε είναι υποκειμενική. Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας, μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, και σαφώς το μέλλον μας δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι το..(εκτός κι αν έχετε πηδήξει την μάντρα… γενικότερα και πιστεύετε ότι θα διακτινιστείτε στην βασιλεία των ουρανών..μια και καλή!).Ναι είναι δύσκολη εποχή για ρομαντικούς…
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε: ««Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. Κι όσοι αρνούνται να τσακιστούν, αυτούς ο κόσμος τους σκοτώνει.Σκοτώνει χωρίς να λογαριάζει τους πολύ γενναίους, τους πολύ δυνατούς και τους πολύ ρομαντικούς. Αν δεν είστε από αυτούς θα σας σκοτώσει επίσης. Όμως τότε θα αφήσει τον χρόνο να κάνει την δουλειά του».
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου, ένα μέρος στεριάς. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου».
«Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα.
Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
Από κτίσεως κόσμου κτυπούν ακόμα «καμπάνες» πολλές. Στην πραγματική ζωή οι καινοτομίες ζουν και βασιλεύουν. Όποιος αντιτάσσεται είναι βαθύτατα «κακός»… Από παιδιά μάς έμαθαν ότι αρκεί να είμαστε εμείς καλοί για να είναι και οι άλλοι. Πρόκειται για μια επικίνδυνη παγίδα αφού μας ακινητοποιεί στις αντιδράσεις μας. Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς κακός για να αντιμετωπίσει την κακία, έχει κάθε υποχρέωση όμως (για την ψυχική του υγεία) να προφυλάξει τον εαυτό του. Δεν είναι ελεγχόμενο συναίσθημα. Πολλές φορές αυτός που την έχει θεωρεί ότι οι πράξεις του έχουν καλές προθέσεις και αυτό του δίνει το άλλοθι να φτάσει μέχρι τα άκρα χωρίς να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες. Η κακία είναι εύκολη λύση και δεν χρειάζεται κόπο, προσπάθεια και δουλειά… Σπουδαίο και περισπούδαστο να γνωρίζεις τα όρια σου. Που μπορεί να φτάσει τελικά αυτή η μοχθηρία για τον τόπο….και ποια τα αποτελέσματα της;
Υ.Γ: Η κακία λένε οι ειδικοί είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ισχυρό, πιο ανεξέλεγκτο. Μπορεί να εμπεριέχει και την εκδίκηση, αλλά δεν είναι ποτέ μια αντίδραση σε βρασμό ψυχής». Τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από μια βαθιά ικανοποίηση για το κακό . Συνήθως πηγάζει από μια μεγάλη ανασφάλεια: με άλλα λόγια, ένας κακός δεν είναι ποτέ μόνο κακός αλλά και βαθύτατα κομπλεξικός αφού προσπαθεί να ανεβάσει τον εαυτό του «γκρεμίζοντας» τους άλλους (και το καταφέρνει θαυμάσια χωρίς να το καταλάβετε). Οι επιστήμονες δεν έχουν αποδείξει ακόμα την ύπαρξη του γονιδίου, είμαστε αυτόπτες μάρτυρες του κληρονομικού «χαρίσματος» της, ωστόσο πιστεύω ότι είναι κληρονομική...κι ίσως και κολλητική.Το νου σας!!!
KONTA ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΑ ΠΟΤΙΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΓΛΑΣΤΡΑ …
«Μανά μ΄καλέ ..σγουρός βασιλικός» έτσι πάει… εκείνο το παραδοσιακό τραγούδι. Αλλά και στην Κύπρο … «Ψιντρή βασιλιτζιά μου τζαι αερούσα μου…». Σημειώστε δε ότι γι΄ αυτήν την «Αερούσα» θα έχω γράψει πάνω από δέκα τραγούδια σε περασμένα χρόνια. Όμως το «σκήπτρο» το κρατά το βασιλικός… σγουρός ,μυριστικός και μάλιστα ποτίζεται μαζί με την γλάστρα του κι είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ο βασιλικός ήταν που μοσχοβόλησε και υπέδειξε στην Αγία Ελένη τη θέση που ήταν θαμμένος ο Τίμιος Σταυρός. Eτσι αυτό το φυτό με τα μεθυστικά πράσινα φύλλα πήρε το όνομά του από τον Βασιλέα των Ουρανών. Στην πίστη μας συνδέθηκε με τον αγιασμό και την αγάπη του Χριστού για εμάς, που τη σφράγισε με τη σταυρική θυσία του. Μόνο που εδώ όσο μυριστικό κι αν σας μύρισε το αρθράκι είναι μεν χαμογελαστό και διδακτικό, αλλά καθόλου πιστέψτε με, αστείο.
Εάν μπορούσες να φυλάξεις τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά, μπορούσες εξίσου εύκολα να πάρεις κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει, χώρια που αγάλια-αγάλια γίνεται η αγουρίδα μέλι.
Πόσες «γλάστρες» αλήθεια δεν έμειναν στην ιστορία μάρτυρες για να γεμίσουν ενίοτε το χώρο και το χρόνο..Και βέβαια πολλοί έμειναν στην μετέπειτα αιματοβαμμένη ιστορία μας σαν «βαστάζοντες» με στόχους ανάλογους. Σαφώς οι λογής διακοσμητές γνωρίζουν καλύτερα. Μόνο που αυτοί δεν είναι των παρασκηνίων. Καθότι τα «παρασκήνια» και οι διαβουλεύσεις τους δεν φτάνουν ποτέ στους υποψιασμένους..Αν ανήκετε σ΄αυτή την κατηγορία τότε θα πρέπει να γνωρίζετε απλή βοτανολογία, ότι ο βασιλικός ευδοκιμεί σε σκιερό μέρος και με διάφορες προφυλάξεις..αλλά…. στο πότισμα του ποτίζεται και η γλάστρα. Ίσως η ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα κι ίσως (για αν το προεκτείνω λίγο περισσότερο..) μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Αυτό ως ένα σημείο είναι φυσικό, όμως σε τελική ανάλυση πάντα τα πιο απλά και βασικά πράγματα είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία; Μεταχειρίζομαι; Κάνω χρήση; Εκμεταλλεύομαι; Η χώρα πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατάται. Η εκάστοτε κρατούντες έχουν δημιουργήσει ένα νέο σύμπαν με 3 βασικούς πλανήτες, της χυδαιότητας της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.
Τελικά ο βασιλικός είναι το θέμα ή η γλάστρα; και που χωράνε τόσα «γιατί» και «διότι»; Κλέβω αυτό για να το δείτε: «Για να εξοικειωθεί κανείς σε μια αλλόκοτη πόλη, χρειάζεται έναν αποκλεισμένο χώρο στον οποίο να έχει κάποιο δικαίωμα - και όπου να μπορεί να μένει μόνος όταν η σύγχυση των νέων, ακατάληπτων φωνών παραγίνει μεγάλη. Αυτός ο χώρος πρέπει να είναι ήσυχος, κανείς δεν πρέπει να σε βλέπει όταν καταφεύγεις εκεί, κανείς όταν πάλι τον εγκαταλείπεις. Το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή». Το αίτημα της στιγμής, η περισυλλογή μέσα στο πλήθος…”.
…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!
H ταχύτητα με την οποία αποδίδεται το προσδοκόμενο κέρδος, η άμεση μετατροπή των χωρικών σε εμπόρους, οι παρεπόμενες μεγάλοστομίες ηλίθιων κατασκευασμάτων που απαιτούν δήθεν θυσίες, για έργα της πολιτικής ή και της τέχνης , πιστοποιούν ασφαλώς ακαταμάχητη δύναμη αλλά και μια έντονη τάση για προμελετημένη διακύβευση.
Πάει χάθηκε το μέτρο, Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν σε καιρούς πανδημίας άραγε στο ανέφικτο;
Η δυναμική της λέξης ”ΚΑΤΑΧΡΩΜΑΙ΅
Το ρήμα «τρώω», όταν συντάσσεται με χρηματοοικονομικό υποκείμενο και εκφέρεται με επιθετικό τόνο σε δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο, αναμφίβολα γίνεται συνώνυμο του «καταχρώμαι»… Καταχρώμαι την Αγάπη σου, την ευαισθησία σου,την εργασία σου- εν προκειμένω..., τον κόπο σου,την προσφορά σου,τη φιλία σου….κλπ..αυτό κολλάει πάντα και παντού σε τέτοιες παλιοιστορίες.Μένει όμως αυτή η μουντή ατμόσφαιρα, το κενό στα μάτια που όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, όσο και να το κρύβεις, τρομάζει και τον πιο θαρραλέο.Mάλιστα κάποιοι είναι ικανοί να ξεπεράσουν τα όρια της αντοχής μου.Καλό να είναι οι συγκεκριμένοι καταχραστές ιδιαίτερα προσεκτικοί μαζί μου καθότι αλλάζω διαθέσεις-αποφάσεις τελευταία... πολύ εύκολα....!
Πάντα λοιπόν το ίδιο γαστρονομικό ρήμα…...(Αλλά πού ευθιξία…!)
ΛΕΞΕΙΣ …ΛΕΞΕΙΣ…!
«Καταφύγιον», εκεί που αισθάνεσαι προστατευμένος που δεν μπορεί να σε βρει μια καθημερινή πεζότητα συμφοράς, αν δώσει ο θεός (Κύριε καταφυγήν…) και η εσωτερική ησυχία το παρόν της… όταν η τηλεόραση και οι γίγαντες ειδήσεις εξαφανίζονται με τις καταθλίψεις τους και τα αδιέξοδα τους. Τίποτα. Απόλυτη ησυχία κι όλες οι ερωτήσεις να έχουν τις απαντήσεις τους. «Η τέχνη η δημιουργικότητα είναι διέξοδος ή βάλσαμο για την ψυχή. Θα έλεγα τη λέξη «Ελευθερία» στην άκρη των δακτύλων την έχω πληκτρολογώντας το κειμενάκι...όμως δεν υπάρχει ελευθερία με την πολλαπλή έννοια της ίδια της λέξης...Σκέφτομαι ότι πριν τον εγκλεισμό μας κάθε λέξη έπεφτε στο κενό. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόση βαρύτητα έχουν τώρα πια οι λέξεις.
«Λέξεις στίλβουσες, απαστράπτουσες, στρογγυλεμένες» ,βουϊζει στ΄αυτιά μου ο παλιός αρθρογράφος. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Χουάν Κάρλος Ονέττι (που τον θυμήθηκα ξαφνικά) έλεγε ότι το γράψιμο είναι «πράξη αγάπης» προς εμάς τους ίδιους, αφού αφήνουμε την ψυχή μας να ξεπηδήσει και της δίνουμε φωνή. Και έχει απόλυτο δίκιο, ιδιαίτερα για μυθιστορήματα, αλλά κυρίως για την ποίηση η οποία είναι η πιο ευγενική γραφή.
Ο κόσμος υφαίνεται από λέξεις κι όταν αυτές χάνουν τη σημασία τους μπορούν να στιγματίσουν τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες ή ακόμη και ολόκληρη την ζωή ενός ατόμου που αφήνεται στην επίδραση των λέξεων..Ωστόσο «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει». Το ράγισμα μετά από τον εγκλεισμό μας καταπίνει τη συνοχή λέξεων, εννοιών γίνονται πολυμορφικές, ίσως παρερμηνεύονται κιόλας και στο τέλος τις εξευτελίζουν, ανελέητα, ασύστολα. Η υπομόνευση εννοιών κι αξιών στην εποχή μας μοιάζει με «γυάλινο κόσμο», με όλες τις δεινότητες που μπορούν να συμβούν, κυρίως όταν χάνουν τα νοήματα και την ουσιαστική τους αξία…
Η Μουσικές εικόνες των λέξεων ηχούν τώρα εντός μου, περίεργα. Οι ποιητές γνωρίζουν καλύτερα.
ΡΕΜΒΑΖΟΜΕΝΟΣ
«Ἡ ἔννοια τῆς ἐκτάσεως τοῦ πελάγους ἐκπηδᾶ καὶ ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ παλάμη = ἡ ἀνοικτὴ καὶ ὑπτία χείρ. Τὸ ἐπίθετο πλατὺς ἐκφράζει καὶ τὴν ἔννοια τῆς ἐκτάσεως ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπιπεδότητος, τῆς ἁπλάδας...».
Σε τόπο πανφώτιστο, δίπλα στη θάλασσα ,με καλοκαιρινή περιβολή και να είσαι και δεκαοκτώ ετών..τι να πρωτοθυμηθώ! Τότε η ζωή προχωρούσε με άλλους τρόπους κι άλλες συντεταγμένες. Άν μπορούσε η φωτογραφία μου να μιλήσει θα είχε προφανώς να σας πει μόνο για μουσική και τραγούδια που εμπνεύστηκε και κατέγραφε ,για μεγάλα καράβια και μεγάλες φουρτούνες.( Ἡ ἔννοια τοῦ ρίπτομαι, προσκρούω ἐπάνω, πέφτω (πίπτω) μὲ ὁρμὴ καὶ ἄρα πλήττω κάτι, ἀναδεικνύονται καὶ στὸ παράγωγο πόλεμος (πτόλεμος). Ἡ ἔννοια τῆς ὃρμῆς, τοῦ σφρίγους, τῆς σφοδρότητος ἐκφράζεται στὴν ἔννοια καὶ τὴν κίνησι τοῦ παλ-μοῦ).
Αργότερα βέβαια έφτιαξα εξελιγμένου τύπου εντυπώσεις, μέσα στους κυκλώνες και τα τεράστια κύματα. Μεγάλωσα..σε μικρές και μεγάλες πόλεις ενίοτε φτιάχνοντας «μουσικοποιητικές χάρτινες βαρκούλες». Τη θάλασσα δεν την λησμόνησα ποτέ. Είναι πάντοτε μεγάλο «παυσίλυπον» σε όλες τις εποχές του χρόνου. Άλλωστε και ως χώρος διαμονής προσέφερε ηρεμία και χρώματα, όπως ακριβώς τα περιγράφουν οι αρχαίοι συγγραφείς και καλλιτέχνες. Εδώ στην Πάφο τοποθέτησαν τους θεούς και τους ναούς τους και τους έδωσαν λατρεία μεγάλη..
«Πήγα να χαζέψω στο κύμα. Πήγα πιο πολύ για να κάνω όνειρα. Γίνονται όνειρα και μάλιστα όνειρα μεγάλα, όταν το κύμα είναι γαλανό».(Μενέλαος Λουντέμης)
Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει ἐκπληκτικὸ πλοῦτο χαρακτηρισμῶν ἢ ὀνομασιῶν γιὰ τὴν θάλασσα ποὺ πετυχαίνουν μὲ ἐξαιρετικὰ παραστατικὸ καὶ ἀκριβῆ τρόπο νὰ παρουσιάσουν τὸ ἀχανές, τὴν ἔκταση, τὸ βάθος ἢ τὰ φαινόμενα ποὺ συναντοῦν οἱ θαλασσοπόροι στὴν θάλασσα, ἀλλὰ καὶ σὲ σχέση μὲ τὸν ἀπόπλου καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν στεριά.
Στο απέραντο γαλάζιο ξεκουράζονται τα μάτια και η ψυχή μας, ηρεμούν οι απελέκητοι χαρακτήρες, λειαίνουν οι αιχμηρές συμπεριφορές…
Α.Α.Α
ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΗΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ..
Αυτή η «νέα εποχή» του 21ου αιώνα που μας ξεσήκωσε πως θα κατακτήσουμε το σύμπαν… καθώς κάποιοι περίμεναν τις μαούνες και τα τελεφερίκ για το «μυθικό απέναντι» χωρίς κόπους, χωρίς γνώση ,ενίοτε και χωρίς αιδώ! Έρμαια της πολυπόθητης «παντογνωσίας» σαν νάρκισσοι που ήθελαν μόνο να λατρεύουν το είδωλο τους στα νερά μιας λίμνης, ή ενός καθρέφτη, αναλόγως ώρα και ορέξεως. Κι όλα λοιπόν τώρα… τα βρήκαμε μπροστά μας, απροετοίμαστοι στο κακό και προχειρολόγοι. Άτακτοι σε όλα μας τα «τερτίπια» ενίοτε και με ακριβά γούστα, καλομαθημένοι στης εφήμερης ζωής την «ανηφόρα» που είναι τελικά «κατηφόρα». Συχνά τραβώ τον καθρέφτη απότομα και κάποιοι..θυμώνετε το ξέρω. Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός, κυνικός; Σε κοινωνίες που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα…η πανδημία δεν κάνει διακρίσεις σε πλούσιους ή φτωχούς…. και η περιβόητη «ανάπτυξη» που κάποιοι υπόσχονταν, το μέλλον προφανώς θα βασίζεται πια πάνω στον εργασιακό μεσαίωνα.
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έλεγε:
«Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το «είναι» κι όχι το «φαίνεσθαι». Έτσι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας! Η εγωιστική και αφελής επιδίωξη των ανθρώπων να βρεθούν έστω και για λίγο στο κέντρο του ενδιαφέροντος και της επικαιρότητας τους επιτρέπει να αφήνουν στο περιθώριο το μεστό σε νόημα αρχαιοελληνικό ρητό “γνώθι σ αυτόν” …Το «φαίνεσθαι» είναι μερικές φορές το ίδιο σημαντικό με το είναι. Ο αγώνας θέλει κότσια με ουσιαστικές προεκτάσεις. Τελικά…το «είναι» ή το «φαίνεσθαι» μετράει;
Με ζήτησε κανείς; Ποιος αγοράζει και ποιος πουλάει ενδιαφέρον; Η φαντασία ενίοτε παίζει πολλά παιχνίδια σε μιαν άλλην προοπτική θα έλεγα να ανοίξουμε τις στρόφιγγες του ονείρου και να πετάξουμε προς άλλες παραμέτρους. Πόσο εύκολο είναι στ’ αλήθεια κανείς να κοιμάται στις στάχτες του.
Ξαφνικά γενικά μας έρχονται όλα. Ξεχνάμε την ουσία των πραγμάτων κι ανακαλύπτεις μια μέρα την οξεία και την περισπωμένη παροπλισμό στου βίου σου τη στενότητα..
Θυμήθηκα σήμερα τον Θύμιο Καρακατσάνη που είπε κάποτε και το κράτησα για ώρα περίσταση και το μοιράζομαι μαζί σας:
«Η ιστορία (η όποια «ιστορία»), για να γραφτεί θέλει λευκή σελίδα,
δε γράφετε πάνω σε γραμμένες .Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν αρχίζει να λείπει ….»
Aυτά λοιπόν…ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ…!!! ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΩΜΑΣΤΕ.
ΦΘΟΝΕΙ ΜΗΔΕΝΙ*
Θυμήθηκα προσφάτως τον Δημήτρη Χορν που είπε σε συνέντευξη του περί των «θερμοκρασιών» των θεατρικών επαναλήψεων, που είχε άμεση σχέση με τις απαιτήσεις μερικών καλλιτεχνών να επαναλαμβάνουν πολλάκις «ρόλους», έτσι σαν μη εντιμότητα απέναντι στο κοινό και στον εαυτό τους. Βέβαια και στη μουσική (όπως και στο θέατρο) τα έργα σπουδαίων δημιουργών επαναλαμβάνονται ή κακοποιούνται άλλοτε με στόχο την ανάδειξη δήθεν του ταλέντου ή και προς εντυπωσιασμό. Στην αιματοβαμμένη ιστορία της τέχνης της μουσικής και των τραγουδιών τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει ένα «limit».. «όριο» ελληνιστί, που θα έβαζε στη «θέση» τους μερικούς θεματοφύλακες φαντασμένους του είδους. Τι έχουν να προσφέρουν άραγε με την επαναληπτικότητα ή μάλλον (για να΄μαι σαφέστερος), στο βωμό του κέρδους όλοι αυτοί, που στην πραγματικότητα μπορούν να πωλήσουν και τη ψυχή τους στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων, για μια στιγμή δημοσιότητας;
Οι καημένοι όμως αποδημήσαντες δημιουργοί που στον αιώνιο ύπνο τους δεν υποπτεύονται αυτή τη δήθεν «μετουσίωση ή «επαναφορά» των έργων τους ,είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα επαναστατούσαν σήμερα,ενώ πολλούς (και πολλές ) από τους «διασώστες» θα τους έστελναν στον αγύριστο.
Βέβαια όταν η τέχνη δενείναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα, τότε μιλάμε σαφώς για άλλους είδουςεκτιμήσεις. Έτσι για να μην γίνονται συγκρίσεις και χάνουμε το μπούσουλα μας με ότι μας σερβίρει ο καθένας… Καλό λοιπόν να ξέρουμε με μελέτη κυρίως επί του θέματος τι αντιπροσωπεύει ο καθείς, που μπαίνει σε δύσβατα χωράφια. Τώρα εδώ,προσωπικά ,ο γράφων και οι «συνεργοί» του είναι σαφές, ότι αθόρυβα εργαζόμαστε με την Τέχνη μας και δεν ενοχλούμε κανένα. Δεν αποζητούμε την επιβεβαίωση, ούτεκαι χρωστούμε εξηγήσεις. Μόνο λοιπόν πληρότητα μυαλού Ψυχής και Γνώσης.
Ο γράφων πολλάκις έχει γράψει για την πληρότητα του αφού έδωσε ευκαιρίες σε πολλούς και πολλές που μαθητεύουν κοντά του, το αίσθημα της συνύπαρξης κι αμοιβαιότητας, όταν η σπανιότητα του ταλέντου «φωνάζει». Να θυμάστε όμως πάντοτε ότι όσο ψηλώνει κανείς το ανάστημα του καλό είναι ξέρουμε τα : «που πως και γιατί». Η αγνωμοσύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και τέτοιες συμπεριφορές θα πληρωθούν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων έτσι κι αλλιώς θα το αισθανθούν, ίσως κιόλας το βιώνουν Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα Brendan Francis, κάποτε είχε πει: «Αν έχεις κάποιο ταλέντο, χρησιμοποίησε το με όποιον τρόπο μπορείς. Μην το κρύβεις και μη το δίνεις μίζερα. Να το σπαταλάς απλόχερα σαν ένας εκατομμυριούχος που θέλει να μείνει απένταρος». Δεν ξεχνώ όμως και την «Ανατολή με τη σοφία της…» με μια αραβική παροιμία που λέει: «Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, μάλλον θα του χρωστούσες. Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν κακό άνθρωπο μάλλον θα σε είχε πολεμήσει».
Υ.Γ: Ο μέγας συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) είπε κάποτε: «Μην μιμείσαι κανέναν και τίποτα. Το λιοντάρι που μιμείται ένα άλλο λιοντάρι γίνεται πίθηκος»..αλλά και η λαϊκή σοφία θυμοσοφία λέει: «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, μικρό χωριό, μεγάλη ζήλια».
ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ και στα πέριξ….
Πόσες αναμνήσεις κρύβουν αυτές οι φωτογραφίες στην Ακρόπολη των Αθηνών και στην Πλάκα.Δεν θυμάμαι πόσες φορές ανεβοκατεβαίνοντας όλα αυτά κι άλλα, χαράκτηκαν μέσα μου,έγιναν αφορμές για περισυλλογή και μουσικοποιητικές μελέτες ανάλογες.
«Που είπαμε φτερουγίζει η καρδιά σου; Αν και πέρασαν από το 1981 τόσα χρόνια;» Νομίζω δεν χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις. Οι φωτογραφίες αποτύπωσαν το ύφος, το χώρο και τον τόπο, κυρίως το ενδιαφέρον ενός νέου που λάτρεψε την Ελλάδα.
Πως είναι να βλέπεις τον ήλιο από άλλους πλανήτες… Σπαράγματα. Σαν τους ήλιους-φίλους που χάνονται, που φεύγουν για πάντα.( Όχι εκείνους τους «δήθεν» με το γνωστό «Delete», όταν έτσι εντελώς ξαφνικά, με το πάτημα ενός κουμπιού, ξαλαφρώνεις….).
Εκκαθάριση λοιπόν. Ξεσκονίσματα, επαναπροσδιορισμός του «που πάω» και «τι κάνω», ακροβατώντας επικίνδυνα σε τεντωμένο σχοινί, που αργόσυρτα μετατρέπεται σε θηλιά και στο τέλος πέφτουν οι τίτλοι ..Μάλλον έτσι εξελίσσονται με τον καιρό τα σενάρια μεγαλώνοντας, που μπαινοβγαίνουν τέτοια εποχή από το φούρνο στον καταψύκτη, κι έχουν γεύση από θειάφι και μέντα. Μέσα στην υπερβολή η διαδικασία εκείνη της μεταμόρφωσης, πάντα εκνευριστικά με γοήτευε. Ωστόσο αυτή αέναη επανάληψη της, μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να επιστρέφω …Κι αυτή η φωνή του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης μου :… «Ναι τελικά ίσως η ταξινόμηση ή «μεταφορά» να είναι το επικινδυνέστερο του χαρακτήρα σου»!
Οι ειδικοί επιστήμονες πολλάκις μου συστήνουν ότι η ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Ίσως μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων (λέγω) λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Η χώρα των «λεπτομερειών» πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατείται. Η εκάστοτε κατακτητές έχουν δημιουργήσει ένα νέο σύμπαν με 3 βασικούς πλανήτες, της χυδαιότητας της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.
Η θεωρία παιγνίων περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων. Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.
Τι θα θεραπεύσει την αλαζονεία, την κοινωνική ανισότητα, το διαχωρισμό και θα μας ανεβάσει σε μια άλλη συνειδητότητα; Μα τι λέω...."τόπο στα νιάτα"!!!
Υ.Γ: Αυτά κάνει ο εγκλεισμός....κι ύστερα; Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες..
ΜΟΥΣΙΚΟ-ΟΠΤΙΚΟ-ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Η ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΑΓΡΑΦΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ;
Για τη σύγχρονη οπτική διάσταση μιας «ανιδιοτελούς» εντός εισαγωγικών προσέγγισης της σύγχρονης μουσικοποιητικής τέχνης όντας συνθέτης ο γράφων, ποιημάτων και εικόνων (άλλως μουσικολεξοπλάστης..!αντί...λεξιπλάστη....),θεωρώ ότι είναι καιρός να εμβαθύνουμε στη νέα μορφή παραγωγής συναισθημάτων.Βέβαια υπήρξαν πάντα οι ιδεολογικές και μεθοδολογικές μήτρες.Η ανάπτυξη της Οπτικής Ποίησης στα χρόνια 1960/70 είναι συνδεδεμένη με τη γενίκευση της τεχνικής του offset η οποία αντικαθιστά αυτή της παραδοσιακής τυπογραφίας πράγμα που επιτρέπει να εισαχθεί στο κείμενο η φωτογραφία ή η γράμμωση (tapuscrit).(Γεννήθηκε στη Φλωρεντία το Μάιο του 1963 με την ευκαιρία του συνεδρίου «Τέχνη και επικοινωνία» στο Forte di Belvedere, με τον Eugenio Miccini και τον Lamberto Pignotti και του συνεδρίου «Τέχνη και Τεχνολογία» τον Ιούνιο του 1964 στο οποίο συμμετείχε ο Umberto Eco με θέμα την «Επικοινωνία»). Δεν πρέπει να συγχέεται η Οπτική Ποίηση με τα ποιήματα με εικόνες της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα …
Ο Αμερικάνος ποιητής Richard Kostelanetz γράφει σ’ ένα κείμενο του 1974 ότι η οπτική ποίηση είναι ένα ιδιαίτερο είδος λογοτεχνίας ποιητικής, ιδιαίτερο σε σχέση με την συγκεκριμένη ποίηση η την φανταστική λογοτεχνία. Σύμφωνα μ΄ αυτόν, η οπτική ποίηση (“visual poetry”) είναι ένα διάμεσο ανάμεσα στην ποίηση και το σχέδιο, ή αυτό το οποίο ονομάζει word-image-art,μια «τέχνη ανάμεσα σε λέξη και εικόνα».Κι ύστερα η μουσική: «πέπλο που αγωνίζεται να καλύψει το απέραντο του Ορίζοντα»!
Αυτή η μορφή της «νέας ποιητικής» εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματα της μη προφορικής επικοινωνίας χωρίς ωστόσο να εγκαταλείπει την γλώσσα. Δημιουργεί με τον καλύτερο τρόπο «ένα πεδίο δράσης οπτικο-γλωσσικό» όπου οι οπτικές και γλωσσικές διαστάσεις αναγνωρίζονται ταυτόχρονα.
(Σκέφτομαι ότι ίσως ποίηση να ασχολείται μόνο με την πραγματικότητα. Είναι καιρός για την ποίηση και την τέχνη γενικότερα, να παίξει το δικό της παιχνίδι, για μια φορά να ακολουθήσει η πραγματικότητα την τέχνη και όχι η τέχνη την πραγματικότητα.
Σήμερα το διαδίκτυο το όποιο κατά ένα τρόπο έχει βοηθήσει πολύ, όχι τόσο στην μετάδοση και απομνημόνευση από το κοινό ολόκληρων ποιημάτων, αλλά συγκεκριμένων στίχων που έχει ξεχωρίσει ο καθένας για τους λόγους του, είναι το «όχημα» για την πάρουν μακρύτερα…).
Η μουσική είναι η τέχνη των ήχων. Ποίηση, εικόνα και μουσική! Αν για παράδειγμα μπορούσαμε να ονειρευτούμε μέσα στην πεζή καθημερινότητα μας μια βραδιά μουσικοποιητικής πανδαισίας πως θα την φανταζόσασταν;
Η μουσική της ποίησης ,το φεγγαρόφωτο και τα όνειρα είναι όπλα μαγικά ...
Το φεγγάρι που επιμηκύνει τις σκιές κάνοντας τα δέντρα να φαίνονται μεγαλύτερα.. τα όνειρα να είναι μέρος του εαυτού μας..και μέσα σ΄ όλα η μουσική να ταξιδεύει τη σκέψη, τη ψυχή μας! Ότι είναι εκτός αυτού είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Υπάρχει φυσικά και καλή και κακή ποίηση! Να γιατί στην ποίηση πολλές φορές οργανωτικές διαθέσεις καλοπροαίρετων ερασιτεχνών, μπορεί να εξελιχτούν σε πυροτεχνήματα.
Η ποίηση πρέπει είναι ικανή να μας οδηγήσει στο Φως.
Τα αστέρια των μεγάλων ποιητών είναι ικανά να μας οδηγήσουν εκεί που η καθημερινότητα σε τελική ανάλυση αλλιώς διδάσκεται κι αλλιώς πλάθεται. Όταν πέφτει πνευματικό σκοτάδι, θα μπορούσε άραγε η ποίηση να επαναπροσδιορίσει τον υπαρκτό της ρόλο στην κοινωνία; Οι απαντήσεις βέβαια κι οι απόψεις πολλές! Και τι είναι τελικά η ποίηση;
Ίσως είναι ώρα να ξαναθυμηθούμε τις πλατωνικές θεωρήσεις. Η Τέχνη γίνεται παιδαγωγός των λαών όταν η ίδια είναι αποτέλεσμα πνευματικού πολιτισμού. Πρέπει δηλαδή να υπάρχει ένας ενσυνείδητος πολιτισμός, για να υπάρξει και η παιδαγωγική σημασία της Τέχνης...
Η πνευματική ζωή, στην οποία υπάγεται η τέχνη και της οποίας αυτή είναι ένα από τα πιο δυνατά εργαλεία, ισοδυναμεί με μια ανοδική κίνηση προς τα εμπρός. Είναι τελικά η ίδια η κίνηση της γνώσης; Από τις τέχνες των πρωτογόνων, αυτή που απαιτεί τις λιγότερες προϋποθέσεις είναι η ποίηση. Σωστά;
Η επιστήμη, αντίθετα προς τη ποίηση, δεν μπορεί να παραχθεί εκ του μηδενός. Απαιτούνται ειδικές συνθήκες, μέσα στις οποίες μπορεί να εμφανισθεί και να καλλιεργηθεί. Απαιτεί παράδοση και κάποιο στάδιο πολιτισμού..
Όσο για τη χαμένη μαγεία των στιγμών; Ας το φιλοσοφήσουμε και πάλι (με κάτι που διάβασα κάπου και μου άρεσε...)
«Στιγμές... για να μείνουν όμορφες! Περαστικές είναι όλες τους και ταυτόχρονα αμετακίνητες στην ροή του Χρόνου. Περαστικοί κι εμείς...Κι όμως,υπάρχει κάτι που μένει για πάντα κι ας μην αποτυπώνεται στις εικόνες...κάτι που κυλά και διαχέεται όπως η ίδια η Ζωή! Έστω και σε στιγμιότυπα…».
ΓΡΑΜΜΑ από την ΚΟΛΑΣΗ…
Και αφού τελικά έγινε η δουλειά , δίπλωσε τα σιδερωμένα αισθήματα στην αναμνησιολογία του εφήμερου,( συνήθεια βέβαια γνωστή),επάνω ψηλά στα επάνω ράφια του «φαίνεσθαι». Προφανώς μετά θα έραψε ελαφρώς τη ξεφτισμένη ρωγμή της ευπρέπειας, με διάφανη κλωστή, μη τυχόν και διακρίνει κανείς, τη ξεφτιλισμένη διάσταση της αιλουροειδούς του αυταρέσκειας.
Οι λέξεις δεν σώζουν τη συνέχεια. Λέξεις που απλωμένες, βρεγμένες, σαλιωμένες, απαστράπτουσες. ενωμένες ίσως μεταξύ τους, που έρπουν, σε συνθήκες καθημερινής συμπίεσης .Ανάμεσα σε εναγκαλισμούς κι υποσχέσεων αναλόγως ώρας κι ορέξεως.
Λατρεύω τους παραγωγούς ψεύδους. Αυτοί τουλάχιστον γνωρίζουν τι πουλάνε. Ποιά η «αλήθεια» της αλήθειας και ποιος είναι εκείνος ή εκείνη που με τσίγκινα παράσημα μπορεί να περιφέρει το προσωπικό κάτοπτρο του, με τόση άνεση; Όταν μου μιλάς βλέπω πίσω από τις εικόνες των λέξεων. Βλέπω πως είσαι ένας χάρτινος θεός που όταν μιλάει για τον εαυτό του ντύνεται την αρετή της ταπεινοφροσύνης… αυτάρεσκα πάντα Όλα για χάρη της Αγίας τράπεζας και της κονόμας.Ένας «θεός» με τα όλα του. Ακριβοθώρητος. Τον βλέπεις από χαμηλά και κατακεραυνώνει τους πάντες… και μιλάει για τα πάντα!
Γνωρίζω ότι ως παγκόσμιος καλός πολίτης σε κρατίδιο κερατάδων που τα κονομάνε αφού πρώτα μας χαλάσουν και μας βγάλουν τον αδόξαστο, γνωρίζω λοιπόν (κι όχι μόνο εγώ),πως είναι να σταυρώνεις τα χέρια βρίζοντας από μέσα σου. Αυτές τις σεμνές σκέψεις τις διατηρώ από τότε που έγραφα σε λευκώματα. Το να έχει ένας πολίτης λοιπόν το φάκελο του, είναι κάτι. Το να έχει κάθε δήθεν ένοχος το φάκελο του είναι το παν.
Γι αυτό κι εγώ περιφέρω τις λέξεις μου αυτάρεσκα. Ακόμα κι όταν οι αρμόδιοι ανοίγουν λεξικά για όλα τα μυθικά «απέναντι» κάθε άσχετου αιλουροειδούς. Σκέφτομαι να ανοίξω εργοστάσιο φακέλων ..και τέτοιοι φάκελοι σε οικονομική συσκευασία συμφέρουν!
Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι τόσο ευχάριστα και μην βιαστείτε να μου πείτε ότι φταίει το πάχος μου.Σίγουρα το πάχος του φακέλου μου θα φταίει..κι όπως λέει κι ένας παλιόφιλος «….ο φάκελος σου σέσωκε σε».
Ανήκω στους αμαρτωλούς επικριτές της επικράτειας.Μιλώντας με ποιητές και ειδικούς πολιτευτάδες σε κλίμα αμοιβαίας δήθεν εμπιστοσύνης οι συνέχειες είναι αρκετά αποκαλυπτικές .Όταν λοιπόν το σκουπόξυλο έχει στην άκρη του και σκούπα τότε μπορείς να διακτινιστείς και στην ουράνια βασιλεία. Ο θεός του χρήματος μικρός σε εμφάνιση δείχνεις μέγας κι ατελείωτος σε δύναμη, πολύ φιλοχρήματος.Ζει για το χρήμα και πεθαίνει γι αυτό. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ολίγον ψεύτης, απ’ όλα… Σου στέλλω μια αναμνηστική φωτογραφία για να με θυμάσαι!
Αυτά και τοις θεοίς δόξα!
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ «ΚΑΛΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΜΗΝΑ»
Η Ελευθερία έκφρασης και η χαρά της δημιουργίας «είναι αιωνιότητα». Αν μπορούμε να ορίσουμε την αιωνιότητα εμπειρικά, ως άνθρωποι πεπερασμένοι, θα μπορούσαμε, απλά, να πούμε πως αιωνιότητα είναι αυτό που αποζητούμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Θέλουμε η στιγμή να κρατήσει για πάντα, αμετάβλητη Αρκεί. Ίσως, πρακτικά, αυτό να μην είναι αρκετό μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν απασχολεί τη σκέψη μας στο παρόν. Άλλωστε το μέλλον υπάρχει μόνο αυτή τη στιγμή, όπως όλα.
Ταξιδιώτης, παραθεριστής, εξερευνητής.. Υπάρχουν τόσοι κι άλλοι εκατοντάδες χαρακτηρισμοί για να αποδώσει κανείς σ’ έναν άνθρωπο με δημιουργική διάθεση.Έχω αποφασίσει να ζήσω από χρόνια Ελεύθερος,με όλα τα τιμήματα,αφού έζησα όλα τα στάδια της «μαύρης τρύπας του πολιτισμού» των ανθρώπων Η ουσία όμως των πραγμάτων είναι ότι ,δεν γνωρίζετε τίποτα για όσους ζούμε στα σύννεφα. Νομίζετε ότι επιβιώνουμε σαν τους δημόσιους υπαλλήλους με συμβιβασμούς, υποκλίσεις κι άλλα παρελκόμενα. Παρόλα αυτά επιθυμείτε ή νομίζετε σαν έξυπνοι να μας ελέγχετε (τάχα) όλα και να έχετε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζετε τα πάντα....Λύνω λοιπόν τα ανοιξιάτικα πανιά σπουδάζοντας των ανέμων την ένταση και τη φορά…
Είθε λοιπόν,ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα να μας κάνουν όλους,να αναλογιστούμε τρόπους για καλύτερες ημέρες
Κουράγιο…
ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΝΟΣ ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΥ...
Όταν έγινε η δουλειά κι ικανοποίησε την πείνα της φιλοδοξίας του δίπλωσε ο αχόρταγος καλά καλά τα φτερά του και κοντοστάθηκε, κοιτάζοντας από το φιλιστρίνι τον παράδεισο. Ποτέ άλλοτε δεν είχε δει τόσα πολλά χρώματα να τον πλησιάζουν, να τον ακινητοποιούν και να τον ανεβάζουν ταυτόχρονα σε ανάλογα ύψη…. Του θύμιζα κάτι σαν «λούνα πάρκ» με τις βαρκούλες του , τα αεροπλανάκια, τα αυτοκινητάκια του. Ύστερα έβγαλε και σιδέρωσε την αυταρέσκεια του κι είπε με τον ναρκισσισμό του να παίξουν ζάρια. Στην εποχή μας που όλα γίνονται κι όλα πετυχαίνουν άμα είσαι καλός παίκτης, θαρρείς ότι μπορείς να κατακτήσεις τα πάντα. Ποιός θα σταθεί εμπόδιο άλλωστε και ποιος μπορεί με αυτούς όλους να διαφωνήσει; Για την καινούργια χρονιά έχω αποφασίσει να μη κάνω «σκόντο» σε «αυθεντίες» και σε αξίες, που έχουν αποκτηθεί με πόνο και στράγγισμα σκέψης και ψυχής.
«Δε με ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω από το φεγγάρι σου. Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης, αν είσαι ανοιχτός στις προδοσίες η αν έχεις ζαρώσει από το φόβο. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις με τον πόνο το δικό σου και το δικό μου, χωρίς να τρέξεις να κρυφτείς. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις με τη χαρά τη δικιά μου η τη δικιά σου. Αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και να αφήσεις τη έκσταση να σε γεμίσει χωρίς να ανησυχείς και να πρέπει να προσέχεις να είσαι ρεαλιστής και να θυμάσαι τα όρια σου».(απόσπασμα αυτό, από ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας αφιερωμένο σε ψυχές που μπορούν ακόμη να ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο, ιδιαιτέρως σε εκείνους που στέκονται στο κέντρο της φωτιάς του ονείρου τους και δεν κάνουν ποτέ πίσω).
ΜΠΟΥΛΙΓΚ και ΡΟΛΟΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑΣ, ΜΟΧΘΗΡΙΑΣ ,ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ
«Ένα άνθρωπο τον σκοτώνεις ευκολότερα με τη γλώσσα. Κυρίως αν η τοξικότητα του μυαλού εισχωρήσει βαθύτερα, τότε ναι, έχουμε να κάνουμε με ένα δηλητηριώδες ον».
Πίσω ή κάτω από τις μάσκες με τα διαλυτικά και τα οινοπνεύματα υπάρχουν και οι ανάλογες συμπεριφορές όταν πολλάκις η γλώσσα (και η γραφή..) αν και η λεκτική βία, είναι το χειρότερο μέσο για να κάνουν κάποιοι τη δουλεία τους ενίοτε και χωρίς αποδείξεις.
Η κακία έχει μακριά γλώσσα και χέρια. Ίσως μάλιστα συν-αγωνίζονται και δεν καταλαβαίνουν απολύτως τίποτα από ανθρώπους που έχουν άλλη παιδεία.
Κανένα κοινωνικό σύστημα, όσο καλά σχεδιασμένο και αν είναι , δεν μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους ευημερία και ευτυχία αν λείπει απ’ αυτούς η αγάπη. Η ζήλια πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε μίσος, αν και μπορεί να αρχίσει ήπια. Η αντιπάθεια προς τον εαυτό σας ξεκινάει όταν αρχίζετε να συγκρίνετε τη ζωή σας με τους άλλους, που νομίζετε ότι έχουν μια καλύτερη τύχη απ’ ό, τι εσείς. Το μίσος σας μπορεί να διαλυθεί μόνο όταν αναζητήσετε την τελική εκδίκηση πάνω στο στόχο του μίσους σας. Τι να κάνετε όταν σας τύλιξε το μίσος; Η δύναμη της αγάπης μπορεί να διαλύσει το μίσος, αμέσως. Φωτισμός λοιπόν της Συνείδησης, θα δοθεί στον κόσμο ως Μεγαλύτερη Πράξη … Το μίσος είναι αυτοτιμωρία. Κολλάς λασπώνεσαι μέσα του κι είναι ικανό να απλωθεί σε όλη την ανθρωπότητα. Αρκεί να σας μισήσουν για αυτό που είστε, παρά να σας λατρέψουν για αυτό που δεν είστε… Πάντα το μίσος προσπαθεί να γενικεύσει, ενώ η αγάπη εκθέτει λεπτομερώς. «Όταν αγαπάει κανείς, δεν καταπιέζει ,ούτε προδίδει. Η αγάπη δεν μπορεί να περιοριστεί σε λέξεις. Είναι κάτι που πρέπει να νοιώσουμε για να μπορούμε να το περιγράψουμε και να το εκφράσουμε σε όλη του την έκταση».
Υ.Γ: Η γνωστή συνταγή των ύπουλων και τοξικών και μάλιστα όπως τον συστήνουν ιδιοφυϊες που έχουν ταλανίσει κόσμο και ντουνιά με τις γενικότερες συμπεριφορές τους είναι στο προσκήνιο. Ειδικοί λένε : «Η καρδιακή προσβολή, το έμφραγμα του μυοκαρδίου ποια σχέση έχουν με τους ψυχολογικούς παράγοντες, όπως η εχθρική συμπεριφορά, ο θυμός και η επιθετικότητα…». Η διαταραχή μετατραυματικού στρες είναι εξαιρετικά συνήθης στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας με θύματα και άνδρες. Αυτές οι μορφές κακοποίησης μπορεί να συνυπάρχουν σε διαφορετικό βαθμό και σε διάφορους συνδυασμούς.
Η φυσική κακοποίηση συμβαίνει πάντα στα όρια του χώρου... και, συνήθως, δεν γίνεται αντιληπτή από τον περίγυρο.
Η ψυχική κακοποίηση προκαλεί συνήθως φόβο, αισθήματα ντροπής, εξευτελισμού και ανημπόριας και, ως εκ τούτου, οδηγεί τους άνδρες στην αποφυγή καταστάσεων που εμπεριέχουν τον κίνδυνο αυτής της μορφής κακοποίησης.
Η οικονομική κακοποίηση περιλαμβάνει -εκτός της άμεσης οικονομικής εκμετάλλευσης του άνδρα- συστηματική απόκρυψη των πραγματικών εσόδων της οικογένειας, αποκλειστική διαχείρισή τους από τη γυναίκα. Πίσω από κάθε περίπτωση άσκησης βίας ή απειλής, στις στενές συναισθηματικές σχέσεις, κρύβεται σχεδόν πάντα μια ανθρώπινη τραγωδία για την οποία κάθε κοινωνία φέρει μέρος της ευθύνης. Εδώ, δεν υπάρχουν στην ουσία θύτες και θύματα αλλά μόνον ηττημένοι, καταρρακωμένοι και δυστυχισμένοι Άνθρωποι που χρειάζονται επειγόντως τη βοήθεια που,σε κάθε περίπτωση, δικαιούνται…
Η συνταγή για όλα αυτά κι άλλα πολλά είναι κρυμμένη στα τάρταρα των ενστίκτων…απλά να ξέρετε ότι ο γράφων ...έχει να λέει….!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ..ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ.. «Μη ανωφέλετα θρηνήσεις»
Να βλέπεις είναι το «παν» και να μην πολυπιστεύεις τους κακούς του κόσμου τούτου. Ζούμε σε ανεκτικές κοινωνίες που ο καθένας μπορεί να αγοράζει και να πουλά κάθε δευτερόλεπτο ότι του κατέβει στο νου. Οι πολλαπλές προεκτάσεις και τα επακόλουθα μαζί με τον τρόμο της πανδημίας, έχει αποτελειώσει ή αποπροσανατολίσει τους πολλούς.Τις προάλλες έκατσα να σκεφτώ πόσες φορές τυλίχθηκα στις αμφιβολίες για πρόσωπα και καταστάσεις που τελικά αποδείχτηκαν «..όλα πλάνα» κατά που είπε κι μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής. Περνάμε και φεύγουμε από τη ζωή με πολλαπλές απορίες και σαστίσματα. Τέτοια σαστίσματα παραμονεύουν κάθε στιγμή. Όταν δίνεις δικαιώματα κυρίως σε ανθρώπους που έχουν μετριασμένη άποψη για το «που», «πως» και «γιατί», χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Όλο αυτό τον καιρό της πανδημίας που ήταν μια μη ηθελημένη σπαταλημένη χρονική στιγμή αναγκαστικής ακινησίας, τότε άρχισε να συμπληρώνεται πάλι εκείνο το ξεχασμένο «πάζλ». Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός, κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα… Μέσα από τη μούχλα της ηττοπάθειας εκείνη η διαδικασία της μεταμόρφωσης, πάντα εκνευριστικά με γοήτευε. Ωστόσο αυτή αέναη αντιγραφή που η επανάληψη της μου ερέθιζε πάντα την ιδέα να γράφω. Κι φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης :…” η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών”!
Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη… Ο κόσμος εγκλωβίζεται αυτόματα σπαταλώντας υπερβολική αδρεναλίνη;
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί… Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Γι αυτό έρχεται μια μέρα που η αλήθεια θα λάμψει… και πάλι. Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη και δράση. Κάποτε θα αλλάξω τις χρονικές διαστάσεις μεταθέτοντας τες ,στις σκοτεινές εποχές του σύμπαντος κόσμου..κι ας πάτησε ο άνθρωπος στον πλανήτη Άρη…. (κατάλαβες;)!
Ο τόπος αυτός είναι καταδικασμένος να είναι υπόδουλος-σκλάβος των παθών συμπλεγματικών ανθρώπων, σε όλες τις εκφάνσεις του βίου !
Τi είναι το ταλέντο;
Είναι το ταλέντο εξυπνάδα? Σίγουρα όχι. Η γενική εξυπνάδα είναι σίγουρα χρήσιμη (και εν μέρει μετρήσιμη με το IQ) όμως το κάθε είδους ταλέντο είναι κάτι εξειδικευμένο. Δε νομίζω να υπάρχουν πραγματικά πολυτάλαντοι άνθρωποι. Μάλλον έχουν μια ιδιαίτερη εξυπνάδα που τους επιτρέπει να κάνουν πολλά πράγματα πολύ καλά. Άλλο όμως είναι το ταλέντο. Πόσο δυσάρεστο είναι να έχει κανείς αρρώστια με κάτι χωρίς να έχει την ανάλογη κλίση σε αυτό. Οι άνθρωποι επιδίδονται σε τέτοια πειράματα στον τομέα της τέχνης συχνά. Δεν υπάρχει μεγάλο ταλέντο χωρίς μεγάλη δύναμη θέλησης και προσπάθειας. Σε εποχές φτώχειας πνευματικής μόνο η Τέχνη μας λυτρώνει από την παράνοια, την ανασφάλεια και την συναισθηματική απομόνωση. Το ταλέντο είναι η έμφυτη ανάγκη για έκφραση. Όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η ανάγκη τόσο καλύτερος και δημιουργικότερος είναι ο καλλιτέχνης, γιατί τόσο πιο προσωπικό είναι το έργο που δημιουργεί. Όμως για να δημιουργήσει, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα θαυμαστά αυτά εργαλεία, πρέπει πρώτα να περάσει από επίπονα και χρονοβόρα στάδια εκμάθησης. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Όσους ο κόσμος λανθασμένα αποκαλεί ταλέντα είναι άνθρωποι που ένιωσαν τόσο μεγάλη την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από τη μουσική και τις άλλες τέχνες, που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στο να τη μάθουν, να τη νιώσουν, να την αγαπήσουν και να θυσιάσουν ένα μέρος του εαυτού τους για αυτή. Δεν υπάρχει μαγεία, μόνο αγάπη, πόνος και σκληρή, αλλά διασκεδαστική, δουλειά. Ανταμοιβή; Η λύτρωση με την απελευθέρωση των συναισθημάτων μέσα από ήχους, χρώματα και ποίηση. Στην εποχή μας οι άνθρωποι αλλάζουν αποφάσεις και γούστα με ταχύτητα φωτός. Πειραματίζονται γιατί έχουν την επιθυμία να βρεθούν στο επίκεντρο της δημοσιότητας ..έστω για 3 λεπτά!
Μια από τις προαιώνιες συζητήσεις-διαφωνίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι το αν γεννιόμαστε με κάτι ή γινόμαστε στην πορεία. Αν δηλαδή ένα χαρακτηριστικό (προσωπικότητα, ταλέντο, διαταραχή κτλ.) είναι έμφυτο χαρακτηριστικό, γραμμένο στον γενετικό μας κώδικα, κληροδοτημένο ή όχι από προγόνους, ή αν αποτελεί δημιούργημα της άσκησης επιρροών από το περιβάλλον μας. Η κλίση, για να οδηγήσει σε υψηλότατη επίδοση, χρειάζεται εξάσκηση. Πολλή εξάσκηση. Και η εξάσκηση χρειάζεται αφοσίωση και πειθαρχία.
Σ’ αυτούς αναφέρομαι και μόνο! Οι υπόλοιπες δικαιολογίες είναι απλά ανυπόστατες…
(Το ταλέντο ωριμάζει μες στη σιγή, ο χαρακτήρας ατσαλώνει μες στις θύελλες της ζωής….) Γκαίτε
ΥΠΟΦΩΝΗΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ή …ΨΙΘΥΡΙΣΜΑ
(ακραίο κι ακατάλληλο για χαμηλων τόνων τύπους)
Ο μακρόσυρτος και ασαφής ήχος με χαμηλή ένταση, που παράγεται από χαμηλόφωνη ομιλία λέγεται «ψίθυρος».Πολύ συχνά συμβαίνει αυτό με πολλούς ανθρώπους να μην ακούνε «καλά». Ας πούμε αν βρίσκεσαι σε απόσταση κι άλλος «ψιθυρίζει» πολύ απλά δεν ακούς..ή δεν χαρίζεις την προσοχή σου, τότε απλά θα χαρακτηριστείς «κουφός».
Στη ζωή μου έχω συναναστραφεί με πολλούς ανθρώπους που η φωνή τους ήταν ρυθμισμένη στις ανάλογες συχνότητες κι εντάσεις, τόσο,ώστε δεν χρειαζότανε να επαναλάβω το γνωστό «τι είπες..δεν άκουσα…». Δεν είμαι κουφός και μη θαρρείτε ότι τα ακουογράμματα μου δεν τα ελέγχω…. Απλά μερικοί άνθρωποι είναι ψιθυριστές !
Αλήθεια τι έχουν να κρύψουν;Τι κρύβεται πίσω από όλο αυτό,το ίδιο ενοχλητικό και για όσους φωνασκούν, ενίοτε και χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε για λόγους ευγενείας και θα δείτε ότι το να απευθύνεις τον λόγο και σε απόσταση ψιθυριστά, είναι αγένεια. Εξαναγκάζεις ουσιαστικά τον αποδέκτη να εισβάλει σε υπόγεια κολαστήρια παθών και ενστίκτων, αλλά κι αναπόφευκτων ερωτήσεων αυτοπαρατήρησης .Και ξέρετε..έτσι και σε περάσουν για «κουφό» γίνεσαι συνένοχος σε παιχνίδια διαρκείας και δεν ησυχάζεις ποτέ εκτός.... κι αν βρεις τον γιατρό σου….!
Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ένας ασθενής με παρανοϊκή σχιζοφρένεια ο οποίος υπέφερε από συχνές ακουστικές ψευδαισθήσεις. είναι επικίνδυνος με ένα εξίσου «ψιθυριστή» που σκοπίμως θέλει να προσελκύσει με αυτό τον τρόπο τη γενικότερη προσοχή. Σας το μεταφέρω αυτούσιο κι ο νοών νοείτω….
«Ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται όλες τις γλώσσες, ακόμη και την ιδιωτική γλώσσα στο μυαλό μας, χρησιμοποιώντας διακριτές γλωσσικές περιοχές και τεράστιες νευρικές οδούς που μεταδίδουν οδηγίες προς τους μυες της ομιλίας. Οι σκέψεις μας μετατρέπονται σε υποφωνητική ομιλία, όταν ο μηχανισμός στρεσσάρεται και κάνει τους εν λόγω μύες να συσταλλούν, παρόλο που αυτή η διέγερση είναι συνήθως πολύ αδύναμη για να δημιουργήσει μια φωνή που ο καθένας θα μπορούσε πραγματικά να ακούσει.
Ο ψυχίατρος Λούις Γκούλντ ήθελε να ξέρει αν οι ακουστικές ψευδαισθήσεις στη σχιζοφρένεια είχαν να κάνουν με το φαινόμενο της υποφωνητικής ομιλίας. Οι εμπειρίες που περιγράφουν οι σχιζοφρενείς ως «φωνές στο κεφάλι τους» είναι μόνο τα ακούσια μουρμουρητά των μυών της ομιλίας; Αν ναι, γιατί οι σχιζοφρενείς τυχαίνει να παρατηρούν την υποφωνητική ομιλία τους, ενώ οι υγιείς άνθρωποι δεν το κάνουν;
Ο Γκούλντ, σχεδίασε ένα πείραμα χρησιμοποιώντας μια τεχνική που ονομάζεται ηλεκτρομυογράφημα (electromyography –EMG), το οποίο μετρά την ενεργοποίηση των μυών μέσα στο χρόνο. Μάζεψε μια ομάδα σχιζοφρενών και υγιών ασθενών και, μία προς μία, κατέγραψε τη φωνητική μυϊκή δραστηριότητα τους.
Όταν ο Γκούλντ συνέκρινε τις ηχογραφήσεις EMG των σχιζοφρενών ασθενών που παρουσίασαν τις ακουστικές ψευδαισθήσεις με εκείνες των ασθενών που δεν είχαν παραισθήσεις, διαπίστωσε ότι, όταν οι ασθενείς άκουγαν φωνές, οι ηχογραφήσεις EMG, έδειξαν σε εκείνους μεγαλύτερη φωνητική ενεργοποίηση των μυών. Το αποτέλεσμα αυτό σήμαινε ότι όταν οι σχιζοφρενείς άκουγαν φωνές στο κεφάλι τους, οι φωνητικοί τους μύες συστέλλονταν, καθώς συμμετείχαν σε υποφωνητική ομιλία.
Η υποφωνητική ομιλία είναι μια ενεργοποίηση των φωνητικών μυών, ακόμη και αν δεν ακούγεται η φωνή. Αλλά γιατί δεν ακούγεται; Δεν παράγεται καθόλου φωνή ή η φωνή είναι απλά πολύ ήσυχη; Εάν δεν παραγόταν καθόλου φωνή, τότε η υποφωνητική ομιλία δεν θα μπορούσε να είναι η πηγή της παραισθησιακής φωνής. Αλλά αν η υποφωνητική ομιλία είναι απλά πολύ ήσυχη και μόνο ο ασθενής μπορεί να την ακούσει; Θα μπορούσε να βοηθήσει να εξηγήσουμε γιατί οι σχιζοφρενείς ακούν φωνές; Αυτές είναι οι θεωρίες που ο εγκέφαλος επινοεί για να εξηγήσει πώς μια ξένη φωνή θα μπορούσε να διεισδύσει σε ένα μυαλό, γνωρίζοντάς το καλά και βασανίζοντας το θύμα του με αμείλικτη επιτήρηση. Αντιμέτωποι με τέτοιες απίστευτες συνθήκες, η εξήγηση που ο εγκέφαλος παράγει είναι εκπληκτικά λογική»..
Καλού κακού να μαθαίνετε και κάτι τις περισσότερο όσοι κι όσες ψιθυρίζετε.
Τις προάλλες στη θάλασσα φώναξα τόσο πολύ που σήκωσε τσουνάμι. Το νου σας!!!
Α.Α.Α
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Η φωνή του μουεζίνη έτσι όπως ακουγόταν από την κατεχόμενη Λευκωσία μοίρασε στα δυο την καρδιά μου.Ήταν ακριβώς σαν σήμερα αρχή «ραμαζανιού» για τους μουσουλμάνους..κι η φωνή μου φάνηκε καθώς ηχούσε από τα χωνιά-μεγαφώνων πολλών ντεσιμπέλ, τόσο διαπεραστική. Μεγαλώνοντας κανείς μαθαίνει πολλά για όλο αυτό το «αλλόθρησκο» για τους χριστιανούς «κάλεσμα». Δεν τρώνε τίποτε όλη τη μέρα με την ανατολή του ήλιου ως την δύση του για τριάντα μέρες. Ο προφήτης λέγει ότι με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει κανείς πως είναι να είσαι φτωχός και πεινασμένος..Κι αν το βράδυ τη ώρα του φαγητού περάσει κάποιος φτωχός στην πόρτα τους… έχουν να μοιραστούν πολλά. Σκέφτηκα ότι έτσι ζουν και τα πουλιά του ουρανού. Μετά οι συνθήκες χάλασαν τους μηχανισμούς ανίχνευσης «ποιος είναι τι…»…! Αυτό βέβαια σηκώνει πολλές σκέψεις αφού ζούμε σε εποχές κρίσιμες και μεταβατικές. Ο φανατισμός έχει ριζώσει στις ψυχές των ανθρώπων από αιώνες κι η φωνή του μουεζίνη επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης μου :…
«η γλώσσα θα είναι πάντα το επικινδυνέστερο των αγαθών»!
Ο μουεζίνης (έτσι για την ιστορία) στο Ισλάμ. είναι εκείνος που έχει καθήκον με τη μελωδική φωνή του να αναγγέλλει την ώρα της προσευχής και να καλεί τους πιστούς στο τζαμί από τον μιναρέ (σήμερα η αναγγελία εναλλακτικά γίνεται από τα ηχεία του τζαμιού αντικαθιστώντας τον μουεζίνη ,εκφωνώντας φράσεις του Κορανίου με γνωστότερη εκείνη: «Αλλάχου άκμπαρ» που σημαίνει «Ο Θεός είναι μεγάλος»…
Στην ισλαμική θρησκεία δεν χρησιμοποιούνται καμπάνες και σήμαντρα. Για το λόγο αυτό, στην πρόσκληση των πιστών χρησιμοποιείται η ζώσα φωνή του μουεζίνη που εκφωνεί την πρόσκληση για προσευχή της παρασκευής, που ονομάζεται «αντχάν» (στα αραβικά η λέξη σημαίνει κάλεσμα), καθώς και το κάλεσμα «σαλάτ» στις καθημερινές πέντε προσευχές από τον μιναρέ (ή τα ηχεία) του τζαμιού..
Ο μουεζίνης δεν είναι πάντοτε ιερωμένος (χότζας) ενώ απαραίτητα πρέπει να έχει δυνατή φωνή. Έτσι, ο επαγγελματίας μουεζίνης επιλέγεται για να υπηρετήσει στο μουσουλμανικό τέμενος με βάση τον καλό χαρακτήρα του, τη δυνατή φωνή του και τις δεξιότητες της καλλιφωνίας του (κατά τη διάρκεια μάλιστα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι μουεζίνιδες ήταν οι πιο καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον Αλλάχ. Ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του Αλλάχ. Ελάτε στην προσευχή. Ελάτε στη σωτηρία. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον Αλλάχ»…..
Σκέφτηκα τους στίχους του ποιητή «μια σημαία ο άνεμος στους δρόμους της Λευκωσίας» (ποίημα του Ανδρέα Θωμά από «Μυθικό καλοκαίρι»του που έκανα δίσκο το 2004 ).Η Φωνή του μουεζίνη αποτυπώνεται με τις πρώτες νότες στο φωνητικό μέρος του κομματιού, αποτυπώνοντας τη βαθειά πληγή που κουβαλάω κάθε φορά που θα βρεθώ στα δρομάκια της αγοράς της παλιάς Λευκωσίας,με την φωνή του μουεζίνη να μου υπενθυμίζει ότι ο αγώνας για την πολυπόθητη «Ελευθερία» συνεχίζεται….
ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΝ
Σαστίζοντας κανείς πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμος. Σε μια εποχή που διεκδικεί πολλά ξεσπάσματα..ξέρετε όταν ο άνθρωπος ξεπερνά τα όρια του εαυτού του και σταθερά πλέον μεταμορφώνεται ,ανακυκλώνεται ή απλά σιωπά, ένα είδος παραίτησης…. Σε εποχές τρόμου και διατήρησης της επίγειας εφήμερης ζωής, ο άνθρωπος ως δίποδο αχάριστο, αχόρταγο, φοβισμένο, δυστυχισμένο ον, ίσως δεν υποπτεύεται τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν ανίκανο να αντιδράσει. Η ακινητοποίηση των αντιδράσεων ξεκινά από ένα μηχανισμό με κύριο στόχο του μηχανισμού αυτού να αποτελειώσει (λυτρωτικά,τελεσίδικα) ότι έχει ξεκινήσει. Τροχαλίες κι έμβολα διαταράσσουν την επιφάνεια των πραγμάτων ενίοτε και με άλλες μεθόδους.
Ήρθε η εποχή της ερημοποίησης των πάντων. Οι παγετώνες αισθημάτων στις άκρες των νησίδων του εαυτού μας γλιστρούν πλέον, σε λίμνες δακρύων και κανείς δεν γνωρίζει τελικά το τέλος αυτής της διατάραξης του σύμπαντος κόσμου. Αυτή ή γενικότερη αίσθηση της ανεκπλήρωτης δυνατότητας που κτυπά υπόγεια, ύπουλα ή και προειδοποιητικά, απειλητικά τις ζωές των μακαρίων κατοίκων του πλανήτη μας. Κοιμάται η «ωραία κοιμωμένη»..και δεν υποπτεύεται τη στυγνή κι απροκάλυπτη βία. Την τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος.
Εδώ που έχουμε φτάσει πλέον δεν υπάρχουν πισωγύρισματα. Θα το έχετε αισθανθεί πολλοί και πολλές μέσα στη τύρβη της ασθένειας και της ανημπόριας. να χάνεσαι δηλαδή σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή.(Το έχω βιώσει και ξέρω).
Λέμε συχνά ότι ο χρόνος «ρέει», «κυλά» και «φεύγει», χωρίς ποτέ να προσδιορίζουμε επακριβώς τι είδους «πράγμα» είναι αυτό που κυλά και φεύγει ασταμάτητα ή, τουλάχιστον, ποιος ή πώς μπορεί κανείς να μετρά την αδιάκοπη ροή του.
Η σημασία της συγχώρεσης ωστόσο έχει παραγκωνιστεί παρόλο που τις περισσότερες φορές δρα καθαρτικά και απελευθερώνει μία σχέση. Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε, αλλά κυρίως να μπορέσω μέσα μου να δικαιολογήσω ή να απαλλάξω τον εαυτό μου από το βάρος των σκέψεων και συναισθημάτων που με βάζουν στο ρόλο του θύματος. Αυτός ο μηχανισμός βοηθά κυρίως τον άνθρωπο να προχωρήσει και να απαλλαχτεί από τα μόνιμα «γιατί» που τον βασανίζουν…
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον Άνθρωπο από τα ζώα. Είναι η Φαντασία. Η δυνατότητα να ελπίζει, να οραματίζεται το μέλλον του, ακόμη και να έχει την γνώση ότι κάποτε όλα θα τελειώσουν. Ο άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο του. Έχει την δύναμη να κρίνει και να αμφιβάλλει, αλλά και να πιστεύει…Ο άνθρωπος εν κατακλείδι πεθαίνει όταν αρχίζει να λείπει.
Συνεχίζω, ακόμα να γράφω… σκεπτόμενος.
ΕΦΥΓΕ ΣΤΟ ΦΩΣ Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΝΤΙ ΤΑΣΣΟ (19/5/2021)
Υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα,Πριμαντόνα και κορυφαία δασκάλα Φωνητικής- κλασσικού τραγουδιού. Μαθήτευσα κοντά της στην Αθήνα για δώδεκα χρόνια διδάσκοντας μου μεθόδους τραγουδιού ερμηνευτικής κι έκφρασης.Της χρωστάω πολλά για όσα με δίδαξε και για ότι επακολούθησε στη μέχρι τώρα μουσική μου πορεία. Παράλληλα είχε γίνει η αφορμή στα μέσα της δεκαετίας του 1980 (την εποχή που συνεργάστηκε με τον Σπύρο Σακκά στην "Κασσάνδρα" του Γιώργου Σισιλιάνου) να γνωρίσω τον Μάνο Χατζιδάκι κι άλλους σπουδαίους μεγάλους της μουσικής.Μου δίδαξε να βλέπω και να οραματίζομαι μέσα από την ερμηνεία και τη μουσική μου,ένα καλύτερο κόσμο...."Σε έχασε η Θέμιδα..σε κέρδισε η μουσική" μου έλεγε συχνά!
Καλό ταξίδι στο Φως αγαπημένη μου κυρία Γιολάντα Ντι Τάσσο. Ο Παράδεισος θα έχει σίγουρα πλημμυρίσει σήμερα από τα σπάνια ηχοχρώματα της φωνής σας...
Η Γιολάντα Ντι Τάσσο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε φωνητική με τον Κίμωνα Τριανταφύλλου στο Ωδείο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο Ωδείο της Αγίας Καικιλίας στη Ρώμη. Μετά το πέρας των σπουδών της διακρίθηκε στους διεθνείς διαγωνισμούς «Φαμπριάνο» και «Βερτσέλλι». Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στην Όπερα του Καΐρου, στα έργα Αΐντα [Aida] και Ο τροβαδούρος [Il trovatore]. Τραγούδησε σε σημαντικές λυρικές σκηνές της Ιταλίας, με κορυφαίες στιγμές το Θέατρο «Σαν Κάρλο» της Νάπολης, το «Μπελλίνι» της Κατάνια, τη Σκάλα του Μιλάνου (για δύο συνεχείς περιόδους), καθώς επίσης σε Ολλανδία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Περού, Παναμά, Κόστα Ρίκα, Ονδούρα, Νικαράγουα, Ελ Σαλβαδόρ, Μεξικό. Έχει εμφανιστεί επανειλημμένα στην Όπερα του Ισραήλ. Το 1985 συνέπραξε με τη χορωδία και την ορχήστρα της Βουλγαρικής Ραδιοφωνίας στην ηχογράφηση της όπερας Κασσάνδρα του Γιώργου Σισιλιάνου. Δίδαξε μονωδία και μελοδραματική στο Ελληνικό Ωδείο. Με την Ελληνική Λυρική Σκηνή συνεργάστηκε κατά την τριακονταετία 1964-94, συμμετέχοντας σε 100 παραγωγές ή/και αναβιώσεις παραγωγών 38 λυρικών έργων, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς και βασικούς ρόλους μεσοφώνου όπως: Κάρμεν [Κάρμεν/Carmen], Σαρλότ [Βέρθερος/Werther], Ορλόφσκι [Η νυχτερίδα/Die Fledermaus], Ατσουτσένα [Ο τροβαδούρος/Il trovatore], Ροζίνα [Ο κουρέας της Σεβίλλης/Il barbiere di Siviglia], Τζοβάννα Σέυμουρ [Άννα Μπολένα/Anna Bolena], Πρετσιοζίλλα [Η δύναμη του πεπρωμένου/La forza del destino], Ιζαμπέλλα [Η Ιταλίδα στο Αλγέρι/L’ Italiana in Algeri], Ντοραμπέλλα [Έτσι κάνουν όλες/Così fan tutte], Σαντούτσα [Καβαλλερία ρουστικάνα/Cavalleria rusticana], Μπάμπα Τούρκα [Η ζωή ενός ακόλαστου/The rake’s progress], Πριγκίπισσα Έμπολι [Ντον Κάρλος/Don Carlos], Μανταλένα [Ριγολέττος/Rigoletto], Λάουρα [Τζοκόντα/La Gioconda], Κα Πέιτζ [Φάλσταφ/Falstaff], Άμνερις [Αΐντα/Aida] κ.ά. Ερμήνευσε, επίσης, έργα του 20ού αιώνα και έργα Ελλήνων συνθετών σε πρώτες παρουσιάσεις.
Υ.Γ:Αυτή η φωτογραφία είναι του 2005 όταν την επισκέφθηκα στην Αθήνα λίγο καιρό πριν φύγει από τη ζωή ο κ.Τάκης, ο συζυγός της. Όσοι μαθητεύσαμε κοντά της γνωρίζουμε πολύ καλά το χώρο αυτό διδασκαλίας στο σπίτι της...Ακόμα ηχούν μέσα μου οι μακρόσυρτες χιουμοριστικές τραγουδιστικές της ατάκες,αλλά και η σπανιας βαρύτητας ηχοχρωμάτων Φωνή της.
ΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΞΑΦΝΙΚΑ…
Υπάρχουν σύμφωνα με τους επιστήμονες «ειδικές» κάψουλες που σε επαναφέρουν στο παρελθόν σου. Επιστρέφεις δηλαδή στην «πηγή», ανατρέποντας ακόμη και τη γέννησή σου… Όσο κι αν αυτό το «παραμύθι/προοπτική» σαγηνεύει, μην βιάζεστε … Θα πρέπει να εστιάσετε με καλό εξοπλισμό πολύ συγκεκριμένα τους λόγους αυτού του επαναπροσδιορισμού. Οι άνθρωποι ως γνωστό πρέπει να εξελίσσονται να προχωράνε και να μην μένουν μαγκωμένοι στις αλυσίδες που έφτιαξαν μόνοι ..(δεν φταίει πάντα η επιστήμη των παραμυθιών…).Κι εγώ τώρα δεν μπορώ να σας εξηγήσω αυτή τη διάθεση της σαγηνευτικής «επιστροφής» σε ένα παρελθόν που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς σε ένα κατακερματισμένο κόσμο που οι προτεραιότητες του είναι άλλες, ενίοτε και τυφλές από εκείνες που κάποτε πιστέψαμε. Έτσι πάει ο κόσμος. Φαντάζεται διάφορα κι αυτό υπάρχει από κτίσεως κόσμου.. Κτυπούν ακόμα «καμπάνες» πολλές. Στην πραγματική ζωή όμως, οι «καινοτομίες» ζουν και βασιλεύουν. Όποιος αντιτάσσεται απλά χάνει κάθε προοπτική ανατροφοδότησης της μνήμης, μια κι όπως όλοι γνωρίζουμε στην εποχή μας η μνήμη είναι κοντή κι υπό διωγμό… Από παιδιά μάς έμαθαν ότι αρκεί να είμαστε εμείς καλοί για να είναι και οι άλλοι. Πρόκειται για μια επικίνδυνη παγίδα αφού μας ακινητοποιεί στις αντιδράσεις μας. Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς κακός για να αντιμετωπίσει την κακία, έχει κάθε υποχρέωση όμως (για την ψυχική του υγεία) να προφυλάξει τον εαυτό του. Δεν είναι ελεγχόμενο συναίσθημα. Πολλές φορές αυτός που την έχει θεωρεί ότι οι πράξεις του έχουν καλές προθέσεις και αυτό του δίνει το άλλοθι να φτάσει μέχρι τα άκρα χωρίς να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες.
«Κανένας δεν βλέπει το κλειστό μάτι του Κύκλωπα
που ρουφάει ανέμελα τον καφέ του
σ’ εγκλωβισμένα παραλιακά καφενεία
παρέα με τσιρκολάγνους και χαφιέδες». (α.α.α)
Προχθές σκεφτόμουνα ότι η κακία ( όπως λένε κι οι ειδικοί) είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ισχυρό, πιο ανεξέλεγκτο. Μπορεί να εμπεριέχει και την εκδίκηση, αλλά δεν είναι ποτέ μια αντίδραση σε βρασμό ψυχής». Τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από μια βαθιά ικανοποίηση για το κακό του παρελθόντος . Για όσα δεν έγιναν κι «εδώ και τώρα» πρέπει να πληρωθούν όλα τα τιμήματα Συνήθως όλο αυτό πηγάζει από μια μεγάλη ανασφάλεια: με άλλα λόγια, ένας κακός δεν είναι ποτέ μόνο κακός αλλά και βαθύτατα κομπλεξικός αφού προσπαθεί να ανεβάσει τον εαυτό του «γκρεμίζοντας» τους άλλους (και το καταφέρνει θαυμάσια χωρίς να το καταλάβετε). Οι επιστήμονες δεν έχουν αποδείξει ακόμα την ύπαρξη του γονιδίου, είμαστε αυτόπτες μάρτυρες του κληρονομικού «χαρίσματος» της, ωστόσο πιστεύω ότι είναι κληρονομική… κι ίσως και κολλητική.
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε κάποτε το εξής: ««Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. Κι όσοι αρνούνται να τσακιστούν, αυτούς ο κόσμος τους σκοτώνει.Σκοτώνει χωρίς να λογαριάζει τους πολύ γενναίους, τους πολύ δυνατούς και τους πολύ ρομαντικούς. Αν δεν είστε από αυτούς θα σας σκοτώσει επίσης. Όμως τότε θα αφήσει τον χρόνο να κάνει την δουλειά του».
Μεγαλώνοντας κανείς πρέπει ή δεν πρέπει να αλλάζει συχνά οπτικές γωνίες και να εμπλουτίζει τις εικόνες και τις γνώσεις που αποκόμισε μεταλαμπαδεύοντας τα όλα σε άλλες συνειδήσεις;
Σε μια εποχή που διεκδικεί άλλα μοντέλα διαβίωσης ,η μονολιθικότητα, ο ρατσισμός κι ότι συνεπάγεται είναι άραγε μια τεράστια παγίδα για τον ανυποψίαστο; Βέβαια οι εξουσίες άγονται και φέρονται αναλόγως ώρας και ορέξεως, απρόσκοπτα με την ψευδαίσθηση ότι ένα άλλο είδος χειρισμού των περιστάσεων να είναι αποτελεσματικότερο.
Κι έτσι ο κόσμος συνεχίζει να ζει με την απατηλά οράματα και ψευδαισθήσεις και για όλα είναι ασφαλής και σίγουρος ακόμα και για τους «προστάτες»του.
Υ.Γ: Οι Παύσεις στη ζωή μας ενίοτε εγκυμονούν μεγάλες ή μικρές αναλαμπές ανάσας για όλες τις α-συνέχειες...Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας.Μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, το παρακάτω... όμως δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι το μέλλον ..(εκτός κι αν έχετε πηδήξει κι εσείς την μάντρα…γενικότερα... και πιστεύετε ότι θα διακτινιστείτε στην βασιλεία των ουρανών..μια και καλή!).
Οι άνθρωποι σκέπτονται περισσότερο από όσο αναπνέουν. Σε μια αναπνοή μπορούμε να κάνουμε χίλιες σκέψεις, και αυτό είναι κάτι που δεν το σκεπτόμαστε ( εκτός κι αν σε έχουν μάθει να βλέπεις…). Δε σκεπτόμαστε ότι οι σκέψεις που κάνουμε σχηματίζουν τον χαρακτήρα μας, διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, οι σκέψεις που κάνουμε μας δίνουν την ταυτότητά μας και παρουσιάζουν αυτό που είμαστε, σε τέτοιο σημείο που ένας φιλόσοφος λέει: «είστε αυτό που σκέπτεστε»…Το νου σας όμως να έχετε εσείς ενικότερα.... «Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη»...
ΣΙΩΠΗ ………..και τι να μην πεις από τις «Ιστορίες του Ναστραδίν Χότζα»
Επιθυμούμε πρώτιστα Υγεία, γιατί όταν αυτή την σκιάζει ο τρόμος του θανάτου και της απώλειας μαραζώνει το εσώτερο μας διάστημα. Ύστερα είναι και οι τοξικοί άνθρωποι.. Τους μυρίζεις από χιλιόμετρα μακριά, έχουν όλοι μια ίδια μυρωδιά αόρατη ρευστή … σαν γάζα που σε τυλίγει συνέχεια και σε αφήνει ακινητοποιημένο, μέχρι τελικής πτώσεως…. Παρακαλώ μην τους κάνετε το χατίρι. Μην αφήνετε εντός σας χαραμάδες και μην τους επιτρέψετε να μπουν σαν διαρρήκτες λεηλατώντας τη ψυχή σας. «Ο κακός ποτέ δεν χάνεται» να το θυμάστε. Γι’ αυτό το λόγο ίσως βασιλεύει από κτίσεως κόσμου, η κακοδαιμονία. Να βλέπεις είναι το «παν» και να μην πολυπιστεύεις τους κακούς του κόσμου τούτου. Ζούμε σε ανεκτικές κοινωνίες που ο καθένας μπορεί να αγοράζει και να πουλάει κάθε δευτερόλεπτο ότι του κατέβει στο νου. Οι πολλαπλές προεκτάσεις και τα επακόλουθα μαζί με τον τρόμο της πανδημίας, έχει αποτελειώσει ή αποπροσανατολίσει τους πολλούς. Τις προάλλες έκατσα να σκεφτώ πόσες φορές τυλίχθηκα στις αμφιβολίες για πρόσωπα και καταστάσεις που τελικά δεν αποδείχτηκαν «..όλα πλάνα», κατά που είπε κι μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής.
«Να θεωρείς μεγάλη μόρφωση εκείνη, που θα σου δώσει την ικανότητα να υποφέρεις την αμορφωσιά» . (Πυθαγόρας)Σε μια εποχή σαν αυτή που διανύουμε οι σχέσεις και οι συμπεριφορές των ανθρώπων του συμφέροντος μεταβάλλονται με ταχύτητα φωτός..Ποιόν να εμπιστευτείς στις μέρες μας; Παραμένει ρητορικό το ερώτημα βέβαια αφού βασιλεύει η ανειλικρίνεια κι απαξίωση.
Ποιος μπορεί να καταδικάσει δια βίου παλιάνθρωπους σαν αυτούς; Κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι τύποι παντού..(ιδιαιτέρως στον καλλιτεχνικό χώρο....ακόμα χειρότερα)! Θυμάμαι ένα σοφό μου δάσκαλο που συνέχεια έλεγε το εξής: «…μην γίνεις ποτέ διεκπεραιωτής…μην γίνεις ποτέ εσύ η ευκαιρία για να ικανοποιήσει τα συμπλέγματα του και τις συναισθηματικές του ανεπάρκειες. Άφησε τον να ζήσει και να πεθάνει ήσυχος κι ανέπαφος. Έτσι κι αλλιώς δεν ζει …για να πεθάνει…» .Ή θα πέσεις μέσα στο κενό του παρελθόντος και θα χαθείς μέσα σε αυτό ή θα συμβιβαστείς με τα είδωλα που βλέπεις στους καθρέπτες σου και θα το αντιμετωπίσεις. Τελικά το παρελθόν σου στέλνει μηνύματα φυλαγμένα χρόνια…!
Στις κοινωνίες των κουμπάρων και των ερπετών, η υπομονή μου ξεκαπνίζει...χρόνια τώρα...Δεν υπάρχουν άλλα υποθετικά όρια σε αυτές τις παλιο-ιστορίες. Υπάρχει όμως ο «υποκινητής» και ο «σκηνοθέτης»...(αν και το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι!).....Ξέρετε τώρα αυτό το «δήθεν», που αποκαλύπτονται αργά και μεθοδικά, οι «Μακιαβελικές» διαθέσεις, που θα σαπίσουν αργά ή γρήγορα στην κενοδοξία του ανέφικτου, πάντα τιμωρημένοι και ξεχασμένοι (-σαν να μην υπήρξαν ποτέ)...Ναι έτσι πάει ο κόσμος.«Πόλεμος πάντων πατήρ» όπως έλεγε κι σκοτεινός αρχαίος Ηράκλειτος. Μόνο που δεν μπορούσε ο αρχαίος αυτός Έλληνας πρόγονος να υπολογίσει την κατάντια του σημερινού κόσμου. Ότι όλα πια μεταφράζονται με εξαγορές συνειδήσεων με τυχερά ή μη ενίοτε παιχνίδια, που καμιά φορά, είναι πουλημένα από την αρχή τους. Και πώς να χαλάσουμε λοιπόν επιτέλους αυτή την προοπτική των διαφόρων ξύπνιων; Μια επανάσταση εναντίον όλων των φαντασμένων ηλιθίων της εποχής μας που το παίζουν σπουδαίοι (μόνο γι’ αυτό) αξίζει τελικά….Περνάμε και φεύγουμε από τη ζωή με πολλαπλές απορίες και σαστίσματα. Τέτοια σαστίσματα παραμονεύουν κάθε στιγμή. Όταν δίνεις δικαιώματα κυρίως σε ανθρώπους που έχουν μετριασμένη άποψη για το «που», «πως» και «γιατί», χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Κυρίως αν ο άνθρωπος βρεθεί στην ανημπόρια της αρρώστιας κι αναγκαστικής ακινησίας, (σε μικρές κοινωνίες, ακόμα χειρότερα), τότε βιώνεις ανεκδιήγητες καταστάσεις… Τσακίστε όσο είναι καιρός τις «θεωρίες των παιγνίων». Ελάτε να τους χαλάσουμε αυτή την προοπτική. Διαφορετικά, ο τόπος αυτός είναι καταδικασμένος να είναι υπόδουλος-σκλάβος των παθών συμπλεγματικών ανθρώπων, σε όλες τις εκφάνσεις του βίου !
Υ.Γ: «Έχω κάνει μόνο μια προσευχή στον Θεό: «Θεέ μου, κάνε τους εχθρούς μου γελοίους». Και ο Θεός με εισάκουσε». (Βολταίρος, 1694-1778,). Κι ύστερα..«Όποιος δεν μίλησε πέθανε» (ολόδικό μου)…. ή το άλλο του Κέννετυ… «Κι αν κάποτε συγχωρέσεις τους εχθρούς σου, ποτέ μην ξεχνάς τα ονόματά τους»..Ευλογημένο ανυποψίαστο ηφαίστειο μου σ΄ ευχαριστώ που υπερασπίζεσαι το ξεχασμένο δικαίωμά μου «απλώς να μην μπορώ!» να αντέξω τόση ηλιθιότητα.
ΙΟΥΛΙΟΣ ΣΙΩΠΗΣ και ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΩΝ
Ο φετινός Ιούλιος μας κοιτάζει περίεργα… σχεδόν ανισόρροπα, ανοιγοκλείνει τις εκλάμψεις των Έκπτωτων.. αποφάσεων του με πύρινες λέξεις του νοείν και του είναι (του τύπου.. «εμπάτε σκύλοι γαυγίστε»,άλλοτε ημίγυμνος κι άλλοτε ένστολος… στα ενδιάμεσα κομματικών διακηρύξεων,αθόρυβων ανεμιστήρων και άλλων μικρό-αξεσουάρ, στοιχειοθετείται... με απαντήσεις άνευ ερωτήσεων!
Μεθυσμένος ο Ιούλιος πλήρης αποσιωπητικών, απόμακρος και μόνος γιατί κανείς δεν θέλει να τον θυμάται, εκτός της καλοκαιρινής αστάθειας και θερμοπληξίας, ανασύρει παλαιά συνθήματα, λάβαρα και τσίγκινα παράσημα. Κι αφού κανείς πλέον δε θέλει να θυμάται «ποιος έπραξε το κακό»….Γιατί όπως ακριβώς συμβαίνει πάντα εκείνοι που θα τριχοτοτομήσουν το κακό, την καρέκλα τους την υψηλή σκουπίζουν και γι αυτή τους πάντες φοβερίζουν….και φροντίζουν!
Ο Ιούλιος είναι ο μήνας των τρελών εντυπώσεων, των ερωτικών φαντασιώσεων και των υγρών πανδοχείων, του αναποδογυρισμένου βιβλίου ,της καρπουζόφλουδας της χωμένης κατά το ήμισυ, στην αμμώδη παραλία του απρόσωπου και του πολιτισμένου γένους μας!
Φέτος οι λέξεις μυρίζουν μεταλλάξεις καθώς συνοδεύουν τα μεσημεριάτικα λαδωμένα εγερτήρια με αναρροφήσεις και καταπόσεις υποσχέσεων απαλλαγής της πανδημίας, από ξένων κατά ακρίβεια κέντρων! Ο Πενταδάκτυλος αγέρωχος μας κοιτάζει φασκελώνοντας μας καθημερινά.
Μοναδική πυξίδα τα ξεφτισμένα συνθήματα, άλλων εποχών ,αλλά και τα λικνίσματα αντιμαστούρικων ασμάτων.. Κουράγιο Πατρίδα!
«Ο ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ»
Όλο και σπανίζουν οι ευγενικοί άνθρωποι στην εποχή μας. Ιδιαιτέρως μετά την επιδημία και τον εγκλεισμό μας , θα έπρεπε η «ανοιχτοσύνη» νου και καρδιάς να χωράει τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης κι αλληλεγγύης. Ναι, ξέρω ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Σχεδόν όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του. Οι ποιητικές διαθέσεις έχουν εξαφανιστεί, τα δε αισθήματα έχουν κρυφτεί σε ανάλογες κρυψώνες. Ζουν και θρέφονται με αυταπάτες….Να έχεις μια άλλη οπτική για όλα όσα συμβαίνουν αποτελεί σοβαρό παράπτωμα καθότι μας θέλουν μελαγχολικούς κι ενημερωμένους για όλα… Λέω ότι είναι καιρός να ανοίξουμε τους ασκούς του Αιόλου ή το κουτάκι με τα παλιά μυστικά και τις συνταγές της αυτογνωσίας. Δύσκολη δουλειά βέβαια η προσπάθεια άμα δεν έχεις μάθει να είσαι ανοιχτός στις χαρές της εφήμερης ζωής! Ωστόσο έφτασε ο καιρός για ταλαντεύσεις άλλου τύπου. Εσείς τι λέτε;
Η αρετή της γενναιοδωρίας είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα για όλους μας!
ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ….
Έτσι χάνονται στην «πανδημία» του διαδικτύου οι άνθρωποι..Μένουν τα δημιουργήματα τους να αιωρούνται σε ακαθόριστες χρονικές ταλαντεύσεις, ενίοτε μακάβρια στολίζοντας με φωτογραφίες ,πλέον την ανυπαρξία τους. Σαν καταθέσεις, πιστοποιήσεις ότι υπήρξαν συγκαταβατικοί, ίσως κι «ασυμβίβαστοι» ή δοτικοί… με χαμόγελο πίκρας ή πόζας ανάλογης, για να είναι όλα όμορφα, ωραία..να μείνει κάτι στις αποτυπώσεις των γενικότερων εντυπώσεων..
Χάσαμε φίλους τελευταία, με την πανδημία (χαθήκαμε)… απότομα και ξαφνικά, ανατινάχθηκαν όλες τις γέφυρες επικοινωνίας. Έφυγαν για πάντα, τους ρούφηξε όλη τη πνοή το θεριό....και πουθενά ένας «κονταροφόρος» να ορθώσει ανάστημα του... «για να τρέξει το νερό στη χώρα και να διώξει την κακοδαιμονία».
Αυτή η αίσθηση της ανεκπλήρωτης δυνατότητας …κι από την άλλη αυτή …η μούχλα της ηττοπάθειας εισάγοντας πάνω κάτω με υπολογίσιμες μετρήσεις που μας σκοτώνει. Πόσο εκνευριστικά με γοήτευε στις αρχές της πανδημίας το γινάτι (μερικοί το αποκαλούν κι «ηρωϊσμό») να ανθίστανται και να επιμένουν..ακόμα. Κι επιμονή να αυξάνει τους αριθμούς….. κι φωνή πάντα του χάους να επαναλαμβάνει τον αντίλαλο της σκέψης :… «μια ευκαιρία δώσε μου ακόμα να ζήσω»..αχ αυτές οι λέξεις των προσευχών που πρέπει να μπουν στη σειρά…. Ναι η γλώσσα είναι το επικινδυνέστερο των αγαθών»! Ωστόσο η στυγνή και απροκάλυπτη «τρομολαγνεία» και πάλι επιστρέφει .
Η τρομοκρατία του πληθυσμού κι ο αγώνας να ζήσει έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς τους ίδιους να σωθεί, αλλά και από εμάς να φοβάται ταυτόχρονα. Από αυτούς ιδιαίτερα που στόχος κάποιων πάντα «να φοβάσαι « όταν η βία δεν είναι μόνο μέσο, αλλά και σκοπός ....
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με ενδιαφέρον την αδιαφορία ορισμένων ανθρώπων. Αδιαφορία προς αγαπημένα πρόσωπα, αδιαφορία προς κοινωνικά θέματα, αδιαφορία για τον ίδιο τον εαυτό τους. Θεωρώ ότι η αδιαφορία, η αφροντισιά του ίδιου μας του εαυτού φέρνει και την αδιαφορία για τα υπόλοιπα… Πάλι τα πυροτεχνήματα και οι πυροβολισμοί εξελίσσονται τα απόβραδα έξω μακριά, προφανώς προς εκτόνωση, χαρούμενων στιγμών γενικότερα !
«Ο άνθρωπος δεν σηκώνει τελικά μεγάλες δόσεις πραγματικότητας» έλεγε ο ποιητής Eliot.
Κουράγιο, η ζωή συνεχίζεται….
Η «Πολιτεία» της Ψυχής.
Που ενοικεί λοιπόν η Ψυχή; Που βρίσκεται το μεγαλείο της και ποιοι κανόνες νόμοι διέπουν αυτή τη φανταστική πολιτεία. Τέτοιοι είναι οι νόμοι τους οποίους προτείνει ο Πλάτων ως ηθικές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ζει ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πολιτικό σύστημα του τόπου του
Η «Πολιτεία» είναι το πιο πολυσυζητημένο έργο τού Πλάτωνα. Πρόκειται για έναν διάλογο περίτεχνο και σύνθετο, στο οποίο ο Σωκράτης περιγράφει μία ιδανική πόλη ή καλύτερα ένα ιδανικό πολίτευμα. Άλλωστε αυτό ακριβώς σημαίνει στα αρχαία ελληνικά η λέξη «Πολιτεία». Πρόκειται όμως για πολίτευμα, όχι μίας πόλης, αλλά της ανθρώπινης ψυχής...Η ευτυχία, λέει ο Πλάτωνας, είναι εφικτή μόνο όταν κάθε μέρος κοιτάζει τα δικά του και δεν μπλέκεται στις δουλειές των άλλων μερών. Και για να επιτύχουν αυτή την αρμονική συνεργασία, είναι απαραίτητο να δώσουν την πρωτοκαθεδρία στη λογική. Ακριβώς όπως ο ηνίοχος ενός άρματος που τρέχει στους αγώνες, είναι υπεύθυνος για τη συνεργασία των δύο αλόγων του. Δεν τα κακοποιεί, δεν ευνοεί το ένα εις βάρος του άλλου, αλλά είναι πάντα σε εγρήγορση να εναρμονίζει τις κινήσεις τους, ώστε το άρμα να φτάσει στο τέρμα. Αν δεν αναλάβει αυτή την ευθύνη, αλλά αφήσει τα άλογα να τεμπελιάσουν ή να αφηνιάσουν, τότε το άρμα, στην καλύτερη περίπτωση θα χάσει τον αγώνα και στη χειρότερη θα βγει τελείως από τον δρόμο του και θα ανατραπεί.Πόσα τέτοια παραδείγματα δεν βλέπουμε στο επίστρωμα της επιφανειακής ζωής μας κάθε μέρα σκέπτομαι...!
...και συνεχίζει ο αρχαίος σοφός με αυτό.."Ένας άρχοντας πρέπει να είναι ευπρεπής, εγκρατής, ευπροσάρμοστος και οπωσδήποτε φιλόσοφος! Η τάξη των αρχόντων είναι επιφορτισμένη με το καθήκον να παρέχει την κατάλληλη παιδεία, να οργανώνει την άμυνα της χώρας ή και την επέκτασή της, αν χρειαστεί, να φροντίζει για την ευτυχία της πόλης, η οποία στο μυαλό του Σωκράτη ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη".
Μη χάνετε όμως τις ελπίδες σας στο σήμερα.Μία μεγάλη πρόκληση που αξίζει τον κόπο ν’ αποδεχτεί κάποιος, επειδή οι ανταμοιβές της έρχονται κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, βήμα-βήμα. Δεν χρειάζεται να γίνετε πρωταθλητές, αρκεί να ξεκινήσετε τη διαδρομή.....
Υ.Γ: Το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια, το δίκιο του που λαβώνεται θανάσιμα, καθένας το υπομένει μόνος του βουβά, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του. Ζούμε σε χώρες που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που κάθε μέρα που περνά πιστεύουμε πως γεννήσαμε τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα… Τα άλογα... ... της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα. Ένα έχω μονάχα να σου πω: O πραγματικός νικητής θα είναι πάντα ο καβαλάρης..!
ΦΑΝΤΑΣΙΑ του ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ
ΛΕΞΕΙΣ ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΟΥΣΕΣ…!
Η μουσική είναι το «Καταφύγιον», εκεί που αισθάνεσαι προστατευμένος που δεν μπορεί να σε βρει μια καθημερινή πεζότητα συμφοράς, αν δώσει ο θεός (Κύριε καταφυγήν…) και χαθεί η εσωτερική ησυχία … Όταν η τηλεόραση και οι γίγαντες ειδήσεις εξαφανίζονται με τις καταθλίψεις τους και τα αδιέξοδα μας. Τίποτα. Θα αναζητήσουμε και φετός τον Αύγουστο την απόλυτη ησυχία κι όλες οι ερωτήσεις θα έχουν τις απαντήσεις τους. «Η τέχνη η δημιουργικότητα είναι διέξοδος ή βάλσαμο για την ψυχή. Θα έλεγα τη λέξη «Ελευθερία» στην άκρη των δακτύλων την έχω πληκτρολογώντας το κειμενάκι...όμως δεν υπάρχει ελευθερία με την πολλαπλή έννοια της ίδια της λέξης...Σκέφτομαι ότι πριν την πανδημία κάθε λέξη έπεφτε στο κενό. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόση βαρύτητα έχουν τώρα πια οι λέξεις.
«Λέξεις στίλβουσες, απαστράπτουσες, στρογγυλεμένες» ,βουϊζει στ΄αυτιά μου ο παλιός αρθρογράφος. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Χουάν Κάρλος Ονέττι (που τον θυμήθηκα ξαφνικά) έλεγε ότι το γράψιμο είναι «πράξη αγάπης» προς εμάς τους ίδιους, αφού αφήνουμε την ψυχή μας να ξεπηδήσει και της δίνουμε φωνή. Και έχει απόλυτο δίκιο, ιδιαίτερα για μυθιστορήματα, αλλά κυρίως για την ποίηση η οποία είναι η πιο ευγενική γραφή.
Ο κόσμος υφαίνεται από λέξεις κι όταν αυτές χάνουν τη σημασία τους μπορούν να στιγματίσουν τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες ή ακόμη και ολόκληρη την ζωή ενός ατόμου που αφήνεται στην επίδραση των λέξεων..Ωστόσο «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει». Το ράγισμα μετά από τον εγκλεισμό μας καταπίνει τη συνοχή λέξεων, εννοιών γίνονται πολυμορφικές, ίσως παρερμηνεύονται κιόλας και στο τέλος τις εξευτελίζουν, ανελέητα, ασύστολα. Η υπομόνευση εννοιών κι αξιών στην εποχή μας μοιάζει με «γυάλινο κόσμο», με όλες τις δεινότητες που μπορούν να συμβούν, κυρίως όταν χάνουν τα νοήματα και την ουσιαστική τους αξία…
Οι μουσικές εικόνες των λέξεων ηχούν τώρα εντός μου, περίεργα. Η κορδέλα από το κομψό καπέλο της ανέμιζε «έξω από την τρικυμία αυτού του κόσμου»….Οι ποιητές γνωρίζουν καλύτερα.
«ΕΚ ΤΟΥ ΜΗ ΟΝΤΟΣ…» (και…οι Τελευταίοι των Μοϊκανών).
Επισήμανση αρχική:
(Αρχικά να πω ότι «Ο Τελευταίος των Μοϊκανών» είναι ιστορικό μυθιστόρημα του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ, που εκδόθηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1826. Ο τελευταίος των Μοϊκανών έγινε και ταινία το 1992.Ασχέτως όμως με την ιστορία αυτή, χρησιμοποιώ τον τίτλο για το άρθρο αυτό, με κύριο στόχο να τονίσω το τέλος μιας εποχής ανθρώπων και των έργων τους).
Αν και ζούμε στην εποχή που έχουν λιώσει οι παγετώνες και μας πνίγουν ή βουλιάζουμε, ουδέποτε υπήρξε αγάπη για τον πλανήτη και μάλιστα στο δικό μας μικρό τον τοπικό «πλανήτη». Κυκλοφορούν από πολύ παλιά ακόμη κάποιοι, που όμοιοι τους θα μπορούσαν να καταγραφούν στις σκοτεινές περιόδους του σύμπαντος κόσμου..Αλλά ποιος είναι όμως ο χρηματοδότης σεναρίων ή βιβλίων σήμερα, που θα εξαντλούσε χρήμα και υπομονή για να περιγράψει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μιας εποχής που σβήνει αργά και μεθοδικά..και μαζί της παρασέρνει κι εμάς καθώς τα χρόνια έρπουν και χάνονται….από μικρά αποστακτήρια…
Είναι γεγονός ότι ζήσαμε γενικότερα σε ανεκτικές κλειστές κοινωνίες, πάντα με τα κλασσικά δεδομένα:. «γέννηση», «έρωτας», «θάνατος» σε τόπο από εκείνους που οι κρατούντες μοίραζαν πολύ εύκολα σε ευκολόπιστους συγχωροχάρτια, επιβραβεύσεις, οφίτσια και καρικατούρες διαφόρων μεγεθών (κυρίως αν υπήρξε και υπάρχει… μελλοντικό κληροδοτημένο χρήμα). Σαφώς υπάρχει και η ρήση: «εκ του μη έχοντος τι να λάβει κανείς»..αλλά με αυτούς θαρρώ τους πραγματικούς ήρωες της καθημερινότητας (οι περισσότεροι πέθαναν) ,εξατμίστηκαν στην αιώνια λήθη των μακαρίων θνητών, καθότι η ζωή προχωρά, κι ο καθένας αναχωρεί στην ώρα του, χωρίς αναβολές.
Υπήρξαμε συναισθηματικά αναλφάβητοι (είπε ο Ingmar Bergman). Και θαρρώ πολύ ανεκτικοί σε πολλές αιματοβαμμένες ιστορικές εποχές του μικρού μας «πλανήτη» με επακόλουθα να πληρώνουμε αλλονών αμαρτίες ή τιμήματα στα χρηματιστήρια των συνειδήσεων..για όποιον διαθέτει μνήμη και κρίση! Αλλάζουμε όλοι πρόσωπα και ενίοτε φορούμε τα προσωπεία της μη αληθινής μας οντότητας, με υποκύψεις, ψευτιές, υποκρισίες, με διαθέσεις ύπουλες..κυρίως όταν το «παραδάκι» ρέει ή γίνεται η αφορμή, να επιβώσεις μακριά από τα λογής μικρομαγαζάκια-τράπεζες.
Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός, κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα… H ταχύτητα με την οποία αποδίδεται το προσδοκόμενο κέρδος, η άμεση μετατροπή των χωρικών σε εμπόρους, οι παρεπόμενες μεγάλοστομίες ηλίθιων κατασκευασμάτων που απαιτούν δήθεν θυσίες, για έργα τέχνης ή μη, πιστοποιούν ασφαλώς ακαταμάχητη δύναμη αλλά και μια έντονη τάση για προμελετημένη διακύβευση.
Πάει χάθηκε το μέτρο… Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν στο ανέφικτο; . Η τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος
Έχω βαρεθεί αυτή την επιφανειακή «δυσθυμία..» που με το έτσι θέλω μας επιβάλλουν πολλοί κερατάδες στην καθημερινότα. (Δυσθυμία είναι μια μακροχρόνια μορφή ήπιας κατάθλιψης που χαρακτηρίζεται από μια επίμονη απαισιόδοξη θεώρηση της ζωής και καθώς εκτείνεται στον χρόνο δημιουργεί στο άτομο μια αίσθηση ανεπάρκειας).όμως μην αγχώνεστε γιατί όπως λένε οι ειδικοί.”Το άγχος μεθυλιώνει το γενετικό κώδικα και μας εξοντώνει”. Η υπερηφάνεια ή αλαζονεία είναι το μοναδικό από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που έχει μια ηθική πλευρά. Ασφαλώς και είναι καλό να αισθάνεσαι υπερηφάνεια για την πατρίδα σου, την κοινότητά σου, τον εαυτό σου. Όταν όμως φτάνει κανείς σε σημείο υπερβολής, τότε αυτές οι αρετές γίνονται θανάσιμα αμαρτήματα. Χρειάζεται μεγάλο πολιτικό θράσος, περίσσευμα αλαζονείας και αρκετή έπαρση για να πιστεύεις ότι οι άνθρωποι δεν θυμούνται, δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν και δεν γνωρίζουν την διαδρομή, το ύφος και το ήθος..κι έτσι και δεν τα πιάνεις στον αέρα αυτά όλα ,τότε αλίμονο μας. Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας, μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, το μέλλον μας δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι το μέλλον μας..(εκτός κι αν έχετε πηδήξει την μάντρα… γενικότερα και πιστεύετε ότι θα διακτινιστείτε στην βασιλεία των ουρανών..μια και καλή!).Ναι είναι δύσκολη εποχή για ρομαντικούς… Αλλά πώς είναι δυνατό να καταλάβεις τους άλλους, όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για τον εαυτό σου;
ΗΜΕΡΑ ΦΙΛΙΑΣ...Πιστεύω τω φίλω...!
Σκληρή η περιφέρεια του κύκλου της ζωής μας… «Στην πέτρα της υπομονής…» ο χρόνος τελειώνει !…Το χρονόμετρο δεν κάνει ποτέ διακρίσεις σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι. Φτιάξτε λοιπόν το δικό σας παράδεισο και δεν θα κινδυνεύετε από κανένα να σας διώξει…Ξέρετε αυτή η εσωτερική μοχθηρία των αχόρταγων αρπακτικών της τελευταία ρανίδας της ψυχής σου, που αποζητούν την επιβεβαίωση και μόνο, ότι είναι δήθεν παντοδύναμοι. Βεβαίως αν τους ρίχνατε μια κοτρώνα στη τζαμαρία τους θα τους βλέπατε όλους να τρέχουν να κρυφτούν… Κάποτε πίστευα πως ο μορφωμένος άνθρωπος, δεν ζει με προκαταλήψεις. Επιλέγει υψηλά ιδανικά, στοχεύει στην πνευματική ανανέωση. Γίνεται Διαφωτιστής, Ευεργέτης των λαών. Ωστόσο στην εποχής της αθλιότητας οι ευγενικές αυτές αξίες χάνονται μέσα στην ανοχή και την αντοχή μας. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα νοοτροπία και στάση με όλους τους μεγαλοσχήμονες μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνισσες- καταχραστές της αξιοπρέπειας κι αποφάσισα να αλλάξω οπτικές γωνίες και διαθέσεις .Και μένα ως γνωστό, είναι να μη μου δώσεις αφορμές κι αιτίες πατώντας κυριολεκτικά στην ευαισθησία κι ανεκτικότητα μου. Όμως στην περιφέρεια του προσωρινού «κύκλου» ανήκω στους έχοντες καλές προθέσεις. Αλλά αυτό δεν εκτιμείται στη ζωή ,κυρίως όταν οι συνθήκες δεν ευνοούν «καλή σπορά». Κακός σπόρος για να φυτρώσει κακία είναι εύκολη δουλειά και δεν χρειάζεται κόπο, προσπάθεια …Ευχή σας δίνω μη φυτρώσει μέσα στα χλωρά, αγκάθι φαρμακερό με γλώσσα τέτοια… Σπουδαίο και περισπούδαστο να γνωρίζεις τα όρια της κακίας του εχθρού σου. Που μπορεί να φτάσει η μοχθηρία και ποια τα αποτελέσματα της. Ευχή και κατάρα σε κάθε «παγιδευμένο» να φανεί και να λάμψει η σύνεση και η καλοσύνη της ανεκτικότητας»!
“Πιστεύω τω φίλω.Τώ πιστώ φίλω εν τοις κινδύνοις γιγνώσκης”
(Το χαμόγελο είναι πολλές φορές εξίσου σοβαρή εκδήλωση, όσο και το δάκρυ…)
Η συμφορά της φιλίας είναι το πανηγύρι της αρρώστιας. Αρρώστιας που κινά από το συναισθηματικό ενέχυρο που καταθέτει απλόχερα είς (εναλλάξ και στο διηνεκές) εξ αμφοτέρων των συμβαλλομένων στη σχέση αυτή, η οποία περιγράφεται μόνο με λέξεις από αγαπητικό λεξικό.
ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ …«ΑΥΛΑΙΑ»
Πολλά διαβάζω τελευταία για όλα όσα η πανδημία ρήμαξε, ανάμεσα σ’ όλα και οι τέχνες. Θα σταθώ όμως στο κομμάτι που με αφορά άμεσα που είναι η σύνθεση και γενικότερα η μουσική με προεκτάσεις προϋποθέσεων μικρών ή μεγάλων παραστάσεων, εντός αλλά κι εκτός συνόρων. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τη σοβαρή, τραγική διάσταση της πανδημίας που ακόμα μας αφήνει ακάλυπτους, χωρίς να γνωρίζουμε τις μετεξελίξεις αλλά και που μπορεί να φτάσει σε λίγο ή μακρύ καιρό, σαστίζουμε. Αυτό το ξάφνιασμα καλύπτει ένα εσωτερικό «concept» του δημιουργού ,που υποτίθεται είναι δεμένος (κι έτσι πρέπει να είναι), με τις κλωστές και όλα τα παρελκόμενα της κοινωνίας, μεταφέροντας στην τέχνη του, τους παλμούς όλων των ερεθισμάτων του σήμερα. ‘Αρα θα μπορούσε αυτή η εποχή να είναι μια περίοδος περισυλλογής και παραγωγικότητας. Φυσικά στην εποχή της πανδημίας και του γενικότερου πανικού καθώς γύρω σφίγγει ο κλοιός, το ενδιαφέρον στρέφεται σε εσωτερικές καταστάσεις…. Αρχίζουν ένας ένας να κρίνονται όλοι: ποιος είναι καλός φίλος, ποιος είναι καλός σύντροφος, ποιος είναι καλός συνεργάτης, ποιος είναι καλός εργοδότης, ποιος είναι καλός γείτονας, ποιος είναι καλός συμπολίτης, o καλός χριστιανός... Στα εύκολα όλοι είμαστε καλοί, στα δύσκολα κρινόμαστε όλοι… Και ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι στην πράξη «να γίνεις στ’ αλήθεια καλός» –έστω για λίγο, αν παραστεί ανάγκη. «Παγιδευμένοι όλοι σ' αυτό το σύμπαν, σ' ένα κόσμο εικονικών προθέσεων…. τι θέλει να κάνει ο δημιουργός, μέσα από το ονείρεμα αν δεν είναι συνειδητό;». . Όσο κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, είναι σίγουρα εκτός των άλλων και ένα αποφασιστικής σημασίας εργαλείο για την άσκηση της εξουσίας. Μ' αυτήν ελέγχεται αποτελεσματικά ή κοινή γνώμη, επηρεάζονται απόψεις, διαμορφώνονται τάσεις κατασκευάζονται αντιδράσεις, αισθήματα, ή ανάγκες και παράγονται ή πρέπουσα φιλοσοφία και ή τρεχούμενη κουλτούρα. Προστατεύεται, στεγανοποιείται, (επιχορηγείται), και πρόσθετα εισπράττει και χαράτσι από το λαό πού είναι παγιδευμένος από τους μηχανισμούς έτσι ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει. Να γιατί ο ενημερωμένος πολίτης δημιουργός ήταν πάντα ο μελαγχολικός…. Στην πραγματικότητα, η κοινωνία θα έπρεπε να λειτουργεί στηριζόμενη στους καλοπροαίρετους ανθρώπους. «Μην διαψεύσεις τις ελπίδες ενός δημιουργού, πριν μπορέσεις να του δώσεις άλλες». Ίσως το καλύτερο είναι να χάνεσαι σ' ένα αδιέξοδο, να στέκεσαι μπροστά σε μια πύλη της οποίας το κλειδί έχεις στην τσέπη και να ξεκλειδώνεις χωρίς να σε ακούει ψυχή. Κι ίσως τελικά ο δημιουργός πάντοτε να λειτουργούσε στη διαδικασία αυτή.
Ωστόσο στο ερώτημα αν μπορεί να πεθάνει ο πολιτισμός, σκέφτομαι το εξής:
Η εξαφάνιση ενός πολιτισμού ή ενός είδους αντιστοιχεί με μια καταστροφή για εκείνους που είναι τα άτομα αυτού του πολιτισμού ή είδους. Στις μέρες μας θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε πολλές καταστροφές στην ανθρωπότητας. Όταν κάτι διακόπτεται θα μπορούσε να είναι στα ευρύτερα πλαίσια επακόλουθο μιας καταστροφής…. Ωστόσο, το ότι ένας πολιτισμός πεθαίνει είναι ένα γεγονός, μία πραγματικότητα, που επαναλαμβάνεται στον πλανήτη αυτό. Όταν ένας πολιτισμός πεθαίνει βίαια τότε προκαλεί το ενδιαφέρον και τα σχόλια καθώς και τον εντυπωσιασμό όλων.
Ο αργός θάνατος ενός πολιτισμού περνάει μερικές φορές έως και απαρατήρητος. Ο θάνατος έρχεται πολλές φορές ύπουλα, αθόρυβα και εξαπλώνεται σταδιακά. . Έτσι όταν ένας πολιτισμός πεθαίνει, δημιουργώντας ένα παρελθόν, ο θεός με το άλλο του πρόσωπο ατενίζει την εμφάνιση κάποιου άλλου, που δεν είναι αναγκαίο να αντικαταστήσει τον παλιό, αλλά που συχνά ενσωματώνει όλα τα στοιχεία που μπόρεσαν από τον προηγούμενο να επιβιώσουν. Γιατί, όταν ένας πολιτισμός πεθαίνει πάντοτε υπάρχει εντός αυτού κάτι το ζωντανό, έτοιμο να μεταφερθεί και να πολλαπλασιαστεί κάπου αλλού...( αρχαία Ρώμη υπήρχε ένας θεός, ο Ιανός, που συνήθως απεικονιζόταν με δύο πρόσωπα, στραμμένα σε δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Τοποθετημένος στον χρόνο, το ένα πρόσωπό του έβλεπε το παρελθόν και το άλλο πρόσωπο έβλεπε το μέλλον).
Αυτό το μέλλον τώρα λοιπόν κοιτάμε, με σαστίσματα,αγωνία…. και χωρίς αναβολές.
«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΗ…..» είδος προς εξαφάνιση!!
«Κανένα χαρτί δεν μπορεί να σε μεταμορφώσει, να γίνεις αυτό που δεν είσαι.Ο πραγματικά καλλιεργημένος άνθρωπος μπορεί να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Είναι αυτός που έχει στην ψυχή του ήλιους και λουλούδια. Είναι αυτός που είναι κύριος με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Είναι ο άνθρωπος, που ξέρει ν’ αγαπά και ν’ αγαπιέται. Είναι ο άνθρωπος, που δεν προσβάλλει, δεν εκμεταλλεύεται, δεν φέρνει σε δύσκολη θέση τους υπόλοιπους. Είναι ο άνθρωπος που με την συμπεριφορά του ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος». (Κλεμμένο ιντερνετικό που μ’ άρεσε και είπα να προλογίσω το αρθράκι μου)…
Ναι, κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση.Μη ψάξετε πολύ μακριά. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι χωρίς δυσκολίες θα εντοπίσετε διαφόρων ειδών αναιδείς … Σαφώς η Παιδεία αποτελεί το βαθύτερο περιεχόμενο της αγωγής και της μόρφωσης, έννοια άλλοτε υπερκείμενη και άλλοτε υποκείμενη καθώς δηλώνει άλλοτε όλο το εννοιολογικό περιεχόμενο και άλλοτε το αποτέλεσμα που επιφέρουν στην ψυχή και στο πνεύμα. Με τέτοιους ανθρώπους αν σου’ λαχε να συναντήσεις,λίγα να είναι τα λόγια σου. Παιδεία έχει ο βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, ο άνθρωπος που έχει τρόπους, κουλτούρα, ευγένεια και κοινωνική ευφυΐα. Κι αυτά τα χαρακτηριστικά πηγάζουν απ’ τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου, απ’ τις εμπειρίες του κι απ’ τη στάση ζωής του κι όχι μόνο απ’ το επίπεδο της μόρφωσής του. Σημαντικό είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, την αξία του να σέβεσαι τους ανθρώπους γύρω σου, το να σε αγαπάς και να σε προσέχεις και το κυριότερο, να κάνεις πράγματα και επιλογές που γεμίζουν την καρδιά και την ψυχή σου και δεν εξυπηρετούν απλά την κοινωνία και τα στερεότυπά της.
«Αναισχυντία» είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός. Οι ειδικοί επιστήμονες θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τονίζουν ότι η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. «Είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα. Η αναισχυντία παρουσιάζεται συχνά σε μερίδα πολιτικών της μπανανοκουμπαροκρατίας, που ανερυθρίαστα υπόσχονται πριν από εκλογές μέτρα θετικά για το λαό και εν συνεχεία “λησμονούν” κάθε λόγο τους.
Ναι γενικά, η αναισχυντία εμφανίζεται ως κορωνίδα της υποκρισίας. Έτσι οι αναίσχυντοι με τη στάση τους αυτή προσθέτουν κακό πάνω στο κακό που έκαναν». Στο τέλος λοιπόν αυτή της ιστοριούλας.. ύστερα θυμήθηκα την τελευταία μου επίσκεψη σε κάποια από τις πολλές δημόσιες υπηρεσίες, πρό κορωνοϊού (θα σας πω προσεχώς γι αυτές τις άλλες ανεύθυνες «μαϊμούνες»).....Εσείς όμως πάντα καλού κακού, το νου σας να έχετε…!
Υ.Γ: Θυμήθηκα τον Προμηθέα, αυτή την εξέχουσα μορφή της μυθολογίας που ο πρωταγωνιστής είναι γνωστός τόσο για την αγάπη του προς το ανθρώπινο γένος όσο και για το μαρτύριο που υπέστη εξαιτίας της. Ο μυθικός ήρωας συνδέεται με την συνολική πρόοδο του ανθρώπου, τόσο στις τέχνες όσο και στις επιστήμες, ενώ την πιο γνωστή προσφορά του στο ανθρώπινο γένος αποτελεί η φωτιά. Χάρη στη φωτιά του Προμηθέα μπήκε το πρώτο λιθαράκι για την εξέλιξη και τη βελτίωση της ζωής του ανθρώπου.
Ωστόσο, η φωτιά ήταν ένα προνόμιο μόνο των θεών που ο Προμηθέας έκλεψε, κατά μια εκδοχή, από το εργαστήρι του Ηφαίστου και παρανομώντας απέναντι στο Δία την έδωσε στον άνθρωπο. Ο πατέρας των θεών, που δεν φημίζεται για την ηρεμία του, καταδίκασε τον κλέφτη σε βαριά τιμωρία. Ο Προμηθέας αλυσοδέθηκε στον Καύκασο και καταδικάστηκε να μείνει εκεί αιώνιος δεσμώτης, ενώ ένας αετός θα του κατατρώει το συκώτι. Δεδομένου ότι ο Προμηθέας είναι προικισμένος με αθανασία, το μαρτύριο του είναι ατέρμονο και ο αετός αιώνιος δεσμοφύλακάς του.
Ήθος ανθρώπω δαίμων.
(Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ο θεός του πεπρωμένου του). Ηράκλειτος.
Καθώς περνούν οι "αιώνες" ας πούμε ότι μπορούμε να διακρίνουμε από ποτέ ποιος είναι ο καλύτερος άνθρωπος μας είτε ανήκει στη σφαίρα των φιλικών συναναστροφών, στους χώρους εργασίας, …κλπ..κλπ
Αιώνες σιωπής μέχρι να οικοδομηθεί το εσώτερο λάθος ή η «σωστή» πλευρά του κοίλου κάτοπτρου. Κι έτσι και παίξεις κυριολεκτικά ή πατήσεις το πόδι σου μέσα στη διαδικασία αυτή…. την έβαψες.
Είμαστε περιπλανόμενοι, πρόσκαιροι σε ένα κόσμο που σαστίζει με όσα γίνονται και μας καταδυναστεύουν συνεχώς. Ένα φύσημα του αέρα, μια φαρμακερή σταγόνα μας λυγίζει και μας τοποθετεί στις σκοτεινές του σύμπαντος κόσμου ιστορίες, καθότι οι περισσότεροι έχουμε την πεποίθηση ότι θα ζούμε για πάντα. Και τα χρόνια έρπουν κυριολεκτικά και μεταφορικά,κι αφού έρπουν εμείς βρίσκουμε χιλιάδες τρόπους για να σκοτώσουμε αυτόν που μας κρατά στη ζωή…. τον χρόνο!
Χτες με προσπέρασε με ιλιγγιώδη ταχύτητα μια κυρία. Που έτρεχε άραγε και γιατί;
Σκέφτομαι ότι ουδέποτε υπήρξε μέτρο στον μάταιο τούτο πλανήτη. Ο αρχαίος Πρωταγόρας έλεγε με τη χαρακτηριστική ρήση «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Η έκφραση αυτή σημαίνει ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέτρο της αλήθειας και της γνώσης δεν σημαίνει βέβαια τις νομισματικές αξίες, αλλά, γενικά, τις ποιότητες, τις πεποιθήσεις, τις αρχές, την εσωτερική συγκρότηση με άλλα λόγια, και την ικανότητα κάθε ανθρώπου, χωριστά, να αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο ό,τι είναι κοινό, μόνο κατ΄ όνομα, για όλους τους ανθρώπους.
Με βάση τα παραπάνω, η φράση θα μπορούσε να μεταφρασθεί ως εξής: "Ολων των αξιών (ποιοτήτων) μέτρο είναι ο άνθρωπος, αυτών που υπάρχουν, για το ότι υπάρχουν και αυτών που δεν υπάρχουν, για το ότι δεν υπάρχουν".
Βέβαια γνωρίζουμε όλοι περί κτηνώδους βλακείας…«Τα φαντάσματα του κτηνώδους ανορθολογισμού» .Τα «ναζιστικά» κελεύσματα περί της αρίας φυλής κείτονται θρυμματισμένα στο έδαφος ...
ΥΓ : Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι.
(Τα γουρούνια ευχαριστιούνται περισσότερο στον βούρκο, παρά στο καθαρό νερό).
"Με τις υγείες σας.." αν και το φτάρνισμα φέρνει στις μέρες μας... τρόμο..
ΚΑΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ….
Καθώς γυροφέρνουμε τέλος Αυγούστου με εντυπώσεις εφήμερων πλήξεων κι αλλαγών στης πανδημίας τη συνέχεια.
Από τη χαλασμένη ρέμβη του καλοκαιριού στον Σεπτέμβρη των εκπλήξεων. Ημερολογιακά πάντα ο δείκτης ιλίγγου ανεβαίνει, μετρώντας απρόθυμες διαδικασίες επαναπροσδιορισμού ή επαναφοράς. Κι ψυχή με πόση δυσκολία εισπνέει τη δόξα μιας ανθοφορίας στου φθινοπώρου την απογύμνωση;
Αυτό τελικά που δεν μπορεί κανείς να μας το ληστέψει στο εσώτερο διάστημα μας.Το δικαίωμα να σκεφτόμαστε με ελεύθερη βούληση. Η απομάκρυνση όλων των τοξικών αποβλήτων, η σκιά των πολέμων και φυγή στο άγνωστο….
Με ένα κλικ΅ έτσι ξαφνικά όλα τελειώνουν. Ο αέναος κύκλος της εφήμερης ζωής συμπληρώνει τη δουλειά του.Φεύγουμε χωρίς καθυστερήσεις, αφήνοντας πίσω μας , πρόσωπα, μισοτελειωμένες φράσεις, προσβολές, λόγια ανείπωτα,αντικείμενα,δουλειές, εντυπώσεις,λόγια ...λόγια πολλά λόγια. Ο κόσμος μας που υφαίνεται από λόγια και ηλίθιους λογοκλόπους.
Σε δύσκολες εποχές ο καθένας κρίνεται ανάλογως συνθηκών και περιστάσεων..Περί αγαπητικών λεξικών κι άλλων σεναρίων,η απόλυτη σιωπή. Η ποίηση δεν μπορεί να μας σώσει... κι ενίοτε προϋπόθεση τραγωδίας είναι....!
Ναι, ξέρω ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Σχεδόν όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του. Οι ποιητικές διαθέσεις έχουν εξαφανιστεί, τα δε αισθήματα έχουν κρυφτεί σε ανάλογες κρυψώνες. Ζουν και θρέφονται με αυταπάτες…. Να έχεις π.χ μια άλλη οπτική για όλα όσα συμβαίνουν αποτελεί σοβαρό παράπτωμα καθότι μας θέλουν μελαγχολικούς κι ενημερωμένους για όλα… Λέω ότι είναι καιρός να ανοίξουμε τους ασκούς του Αιόλου ή το κουτάκι με τα παλιά μυστικά και τις συνταγές της αυτογνωσίας. Δύσκολη δουλειά βέβαια η προσπάθεια άμα δεν έχεις μάθει να είσαι ανοιχτός στις χαρές της εφήμερης ζωής! Ωστόσο έφτασε ο καιρός για ταλαντεύσεις άλλου τύπου. Εσείς τι λέτε;
Υ:Γ: Διάβαζε ακατάπαυστα!
Για όλους όσους έχουμε λόγω ιδιοσυγκρασίας κι επαγγέλματος στα μετόπισθεν ζώντας εγκλωβιστεί, λόγω πανδημίας περιμένοντας του τοπίου την καθαρότητα ,ανοίγοντας των εμπνεύσεων τις στρόφιγγες θαρραλέα… Συνεχίζοντας να εργαζόμαστε σκληρά όλο αυτό το διάστημα με την τέχνη μας χωρίς να ενοχλούμε κανένα……
Είμαστε παράλληλα και παρατηρητές όμως του θράσους και της αποδόμησης μερικών εξανδραποδισμένων όντων στο ορατό πεδίο της κάθε ημέρας. Ζούμε και βιώνουμε σαν μια αλυσίδα σκέψεων και εικόνων, που μπορούν να προχωρήσουν σε όλο και πιο καταστροφικές και απίθανες μελλοντικές καταστάσεις…Όσες τούμπες λοιπόν λεκτικές κι αν κάνουν, ένα είναι το σίγουρο: Η Αλήθεια αργεί καμιά φορά… αλλά θα λάμψει με συνέπεια!
Υ.Γ: Όταν τρίζει η άμαξα ο αμαξηλάτης τρέμει.
Ο ΜΙΚΗΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
Και ξαφνικά σήμερα με το φευγιό σου, όλοι θυμήθηκαν τις μουσικές σου, το βίο, την πολιτεία σου, την προσωπικότητα σου. Τα λένε όλα για σένα Μίκη ογκόλιθε..... σήμερα τη δεύτερη ημέρα του Σεπτέμβρη που υπερίπτασαι σαν Αρχάγγελος, μακριά από τον μάταιο τούτο κόσμο.Ενενήντα έξι χρόνια πλήρους διαύγειας,η ζωή σου χάρισε το δώρο αυτό κι οι μουσικές σου κάνουν το γύρο του πλανήτη με υπέρτιτλους.Θυμηθήκαμε ξανά μέσα από τις μουσικές σου που πλανιούνται σήμερα στον αέρα, τη σημασία της «ανοιχτοσύνης» νου και καρδιάς , ώστε να χωράει τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης της αλληλεγγύης,της δικαιοσύνης και της Ελευθερίας.
Ναι, ξέρω ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Σχεδόν όλα στον αιώνα αυτό, από παλιά είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του. Οι ποιητικές διαθέσεις έχουν εξαφανιστεί, τα δε αισθήματα έχουν κρυφτεί σε ανάλογες κρυψώνες. Ζουν και θρέφονται με αυταπάτες γιατί μας θέλουν μελαγχολικούς κι ενημερωμένους για όλα. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Πολλά «ταμ ταμ» μαζεύτηκαν και η μουσική της νέας εποχής μας σέρνει στην κατρακύλα. Εδώ δε, στο «χρυσοπράσινο πάρκο της μεσογείου», το βουνό με τα χαραγμένα σύμβολα του Αττίλα, μας φασκελώνει καθημερινά, χωρίς ντροπή, για την κατάντια μας. «μη παρακαλώ σας μη..λησμονάτε τη χώρα μου…»....Το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια, το δίκιο του που λαβώνεται θανάσιμα, καθένας το υπομένει μόνος του βουβά, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του.... .Ζούμε σε χώρες που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που κάθε μέρα που περνά πιστεύουμε πως γεννήσαμε τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Κι οι αλλοτινοί επαναστάτες εγκλωβίστηκαν σε πολλά… Ωστόσο μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα… Τα άλογα... ... της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα....Σκέφτομαι ότι τελικά δεν είμαστε φτωχότεροι. Είμαστε υπερήφανα πλούσιοι που αναθαρρεύαμε μεγαλώνοντας, ακούγοντας τις μουσικές και τα τραγούδια σου.....Κι από όλες τις δικές μου αναμνήσεις,τραγουδώντας σε.... ένα έχω μονάχα να σου πω: Εθαύμαζα σε πάντα που ήσουν πραγματικός μαχητής-νικητής σε όλα !
Καλό σου ταξίδι....
ΕΚΕΙΝΟ ... ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ
αφιερωμένο σε όσους μας κλέβουν το χαμόγελο…
Ο Albert Einstein είπε ότι αν θες να καταλάβεις ένα άτομο, να μην ακούς τα λόγια του, απλά παρατήρησε τη συμπεριφορά του. Δακρύβρεκτες αηδιαστικές ιστορίες είναι οι περισσότερες εντυπώσεις που έχω μαζέψει στο ατέλειωτο βιβλίο μου,που θέλει ακόμα περισσότερη επεξεργασία διατυπώσεων. Είναι να μη σου πετύχουν στο διάβα σου τέτοιες παλιοϊστορίες και μπλεξίματα. Την πορδή του καθενός για άρωμα την οσφραίνονται μερικοί. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα «χαβά» και τους αφήνω να νομίζουν πως είναι μεσάνυχτα αργά..πολύ αργά…. κι αργεί να ξημερώσει. Και μετά αν… κι εφόσον ξημερώσει, τους επαναφέρω εάν χρειαστεί ανάγκη, σε προσγείωση. Αυτοί οι «καταδότες» οι πλερωμένοι από διάφορα «ανθρωπάκια» που τους ποτίζουν θειάφι κι αψέντι, τόσο αναλώσιμοι κι ανόητοι , ανεβαίνουν τα σκαλιά των εντυπώσεων, με κομφετί κι υποκλίσεις… και μετά τρελαίνονται, ξεπερνούν κάθε μέτρο και μετρήσεις….. Τσογλάνια ενίοτε κάθε κομπλεξικού απατεωνίσκου. Αυτούς που δεν τους κλείνουν σε τρελλάδικα κι απλά αντικαθρεφτίζουν τις ελλείψεις του εσώτερου διαστήματος τους σε όσους δεν χωνεύουν. Είναι «άδετα, λυμένα τετράποδα» και μιλούν και κατανοούν τους πάντες ..χωρίς άπαντα κοινωνικής μόρφωσης… Πολύ κακό να μην έχεις συναίσθηση κι ακόμη χειρότερο να μην διαθέτεις ενσυναίσθηση .Να νομίζεις, ότι ο κοσμάκης δεν βλέπει και δεν ακούει τον μεταλλικό ήχο που κουδουνίζει… καθώς τα «τάλαντα» πέφτουν στο υπόγειο της δήθεν ανωνυμίας…. Κουβεντιάζοντας λίγο μαζί τους, αντιλαμβάνεσαι από τους φωνητικούς ελιγμούς τους, με τι…. έχεις …να κάνεις! Η τοξικότητα κάποιες φορές διαπερνά την εικόνα της δήθεν εντιμότητας. Κι αν για παράδειγμα αυτός ή αυτή κάθεται σε θέση υψηλή… εκεί διαβάζεις υπέρτιτλους….
Υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και «βραβεία» που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Μη ψάξετε πολύ μακριά. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι χωρίς δυσκολίες θα εντοπίσετε διαφόρων ειδών αναιδείς … Σαφώς η Παιδεία αποτελεί το βαθύτερο περιεχόμενο της αγωγής και της μόρφωσης, έννοια άλλοτε υπερκείμενη και άλλοτε υποκείμενη καθώς δηλώνει άλλοτε όλο το εννοιολογικό περιεχόμενο και άλλοτε το αποτέλεσμα που επιφέρουν στην ψυχή και στο πνεύμα. Με τέτοιους ανθρώπους αν σου χει λαχει να συναντήσεις, λίγα να είναι τα λόγια σου. Παιδεία έχει ο βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, ο άνθρωπος που έχει τρόπους, κουλτούρα, ευγένεια και κοινωνική ευφυΐα. Κι αυτά τα χαρακτηριστικά πηγάζουν απ’ τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου, απ’ τις εμπειρίες του κι απ’ τη στάση ζωής του κι όχι μόνο απ’ το επίπεδο της μόρφωσής του. Σημαντικό είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, την αξία του να σέβεσαι τους ανθρώπους γύρω σου, το να σε αγαπάς και να σε προσέχεις και το κυριότερο, να κάνεις πράγματα και επιλογές που γεμίζουν την καρδιά και την ψυχή σου και δεν εξυπηρετούν απλά την κοινωνία και τα στερεότυπά της.
«Αναισχυντία» είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός. Οι ειδικοί επιστήμονες θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τονίζουν ότι η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. «Είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα. Εσείς όμως πάντα καλού κακού, το νου σας να έχετε…!
ΖΩΗ ΜΙΚΡΗ,ΠΙΚΡΗ... (για ακραίους τύπους..)
Ποιος διαφωνεί άραγε με τον τίτλο του κειμένου; Ασφαλώς ουδείς καθότι όλοι τρομάζουν με την ιδέα του θανάτου,πράγμα που ανακαλύπτει κανείς όταν περάσει από αυτή τη διαδικασία, ότι κάποιοι έχουν ξεφύγει πια παντελώς κι όλα είναι πιθανά να συμβούν πλην του εαυτούλη τους που΄ναι ασφαλώς εξυπνότερος, ομορφότερος και χαρισματικός οραματιστής στης «ξερόλας» τους κώδικες.
Μεταξύ μας γνωρίζω κι εγώ κάποιους αργόσχολους κολοσσούς επιστήμης και μη υποταγής ή σύνεσης. Τους συναντάτε κι εσείς παντού στης πανδημίας τη φάκα.Τους βλέπεις από μακριά, δεν τους κόφτει τίποτε και κανένας ….χαχανίζουν χωρίς τις αναγκαίες κι απαραίτητες προφυλάξεις… κι έχουν και λόγο σπουδαίο και τρανό με επιχειρήματα σαν ειδικοί .Τα όρια μου εξαντλούνται αργά και μεθοδικά κι έτσι και δω ότι ο κίνδυνος πλησιάζει, τότε συνωμοτώ με τον διάβολο. Αυτοί οι ειδικοί θα έπρεπε μέρα νύχτα να μας βομβαρδίζουν με υπενθυμίσεις αυτοπροστασίας. Φτάσαμε να μην μπορούμε να ελέγξουμε πια την αλήθεια από το ψέμα. Ζούμε σε ανεκτικές κοινωνίες. Ανεχόμαστε με την ίδια ευκολία που μπορεί κάποιος μολυσμένος οργανισμός, με ένα σταγονίδιο να μας στείλει εις τας αιωνίους μονάς και μάλιστα χωρίς να μας ζητήσει και την άδεια. Ότι κακό είναι να σου έρθει ,σε βρίσκει συνήθως απροετοίμαστο, ενίοτε κι απονήρευτο μέχρι βλακείας. Αυτό λοιπόν εσυνέβη προ μηνών και στον γράφοντα ! Γι αυτό άλλαξα νοοτροπία και βλέπω καχύποπτα εκείνους που προσπαθούν να με πιτσιλίσουν με τα εκκωφαντικά φταρνίσματα τους. Αυτούς όλους λοιπόν δεν τους γουστάρω ούτε στο οπτικό μου πεδίο όταν δεν σέβονται πρώτα τον εαυτό τους .Στη ζωή μου υπήρξα πολύ δοτικός κι ανεκτικός με διάφορα άθλια κατασκευάσματα. Αλλά τώρα κυκλοφορούν πολύ περισσότερα, πανσπερμία, όλα τα είδη και δεν χρειάζεται να σας απαριθμήσω γεγονότα, που θα σας έκαναν να δακρύσετε ή και να γελάσετε μέχρι συντέλειας του κόσμου. Αυτό όμως που συμβαίνει είναι εκτός ορίων αφού μπορεί να σε στείλει π.χ ένας μολυσμένος, αδιάβαστο.... σκοπίμως.
Η ανεντιμότητα κι εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους δεν έχει όρια.
Μπορεί (επαναλαμβάνω σκοπίμως) να σας στείλει αδιάβαστο στα καλά του καθουμένου. Προσοχή λοιπόν. Μην παρέχετε ευκολίες επαφών με ανθρώπους που δεν σέβονται πρωτίστως τον άλλον… περιφέροντας τον εαυτό τους σαν ατομική βόμβα για κάθε ανυποψίαστο.
Είθε να μπορέσουμε κάποια ώρα να αγγιζόμαστε εμβολιασμένοι, χωρίς φόβο. Μέχρι τότε όμως ,φορέστε με πάθος τη μάσκα σας…
Λέω ότι είναι καιρός να ανοίξουμε τους ασκούς του Αιόλου ή το κουτάκι με τα παλιά μυστικά και τις συνταγές της αυτογνωσίας. Δύσκολη δουλειά βέβαια η προσπάθεια άμα δεν έχεις μάθει να είσαι ανοιχτός στις χαρές της εφήμερης ζωής! Ωστόσο έφτασε ο καιρός για ταλαντεύσεις άλλου τύπου. Εσείς τι λέτε;
Θεωρώ ύψιστη αρετή και γενναιοδωρία ψυχής την εντιμότητα που θα έπρεπε είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της εντιμότητας, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...
Υ.Γ:Θυμώνεις όταν τραβάω λοξά τον καθρέφτη και στο χώνω στα μούτρα.Κοίταξε λοιπόν.Αυτό που βλέπεις λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο σου τον εαυτό!
ΒΟΥΤΙΕΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΝΟΜΟ από ΓΥΑΛΙΝΗ ΒΑΡΚΑ …(Τυχοδιώχτης)
(αφιερωμένο σε ψυχές που μπορούν ακόμη να ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο, ιδιαιτέρως σε εκείνους που στέκονται στο κέντρο της φωτιάς του ονείρου τους και δεν κάνουν ποτέ πίσω).
Το καλό καμουφλάζ είναι η τεχνική πολλών τέτοιων τοξικών «αποβλήτων» που μας τρώνε τα σωθικά και συχνά κυκλοφορούν ανάμεσα μας ,χωρίς να υποψιάζεστε ότι αν τελικά ξύνατε λίγο το επίστρωμα της πρόσοψης τους θα διαπιστώνατε ότι πρόκειται για κτήνη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι αφορμές πολλές και η ανάγκη λέαινα, σε εξαναγκάζει να σιωπάς στον κόσμο των «ορατών κι αοράτων» τεράτων. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης…(για τη η ψαλίδα που μεγαλώνει (όντος… ) δραματικά μεταξύ μορφωμένων κι αμόρφωτων..).
Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι ζούσανε με «κλασσικά» δεδομένα κι εντυπώσεις διάφορες.
Ο ισχυρότερος (π.χ ) σε «μυϊκή» δύναμη, μπορούσε να κατακτήσει τους πάντες .Η πονηριά (με υποτακτικούς/ες ..ή μή…) έκανε τους παλιούς αυτούς χαρακτήρες άξιους θαυμασμού…. να άγονται και να φέρονται και να δρουν ,αναλόγως συμφερόντων κυρίως έρμαια πολιτικάντηδων φιλόδοξων ανδρών,(ή και διψασμένων γυναικών) που τους χρησιμοποιούσαν σαν φερέφωνα κυρίως , (οι πρώτοι σαφώς, προς εκκόλαψη και ψηφοφόρων) Κι ασφαλώς τα κατάφερναν πολύ καλά, με τα ανάλογα ανταλλάγματα όπως ρουσφέτια αναλόγως καιρού και συνθηκών. Τους εμπιστεύονταν ακόμη και σαν καπετάνιους (killers στον παλιό αμερικάνικο κινηματογράφο λέγονται…),με τη γνωστή ταπέλα: «όλα σφάζω ,όλα τα διαλύω, αρκεί παντού να χωράω». Βλέπετε τα «εκτοπίσματα» τέτοιων Ράμπο, δεν έχουν σχέση με «δίκαια», κοινωνικές μορφώσεις παρά μόνο με αποκτηνώσεις χωρίς να υποπτεύονται ότι επειγόντως χρειάζονται τα ανάλογα αναμορφωτήρια… Κι αλίμονο σ’ αυτόν ή αυτήν που δεν πιάνει πουλιά στον αέρα….
(Η ιστορία αυτή είναι αληθινή χωρίς ίχνος υπερβολής). Και τα χρόνια λοιπόν έρπουν έτσι αλόγιστα, αγόγγυστα χωρίς να φαίνονται ίχνη των λογής αόρατων δυνάμεων που κάποτε μια «θεία έμπνευση» τους είχε ρίξει με αλεξίπτωτο στη γη της επαγγελίας…. Κάθε ιστορία βέβαια κρύβει μέσα της και το ανάλογο δραματάκι .
Ας πούμε….Όταν έγινε λοιπόν η δουλειά κι ικανοποίησε την πείνα της φιλοδοξίας του ,δίπλωσε ο αχόρταγος καλά καλά τα φτερά του και κοντοστάθηκε ..να αγοράσει σουϊτα στον παράδεισο. Ποτέ άλλοτε δεν είχε δει τόσα πολλά χρώματα να τον πλησιάζουν, να τον ακινητοποιούν και να τον ανεβάζουν ταυτόχρονα σε ανάλογα ύψη…. Κάτι σαν «λούνα πάρκ» με τις βαρκούλες του , τα αεροπλανάκια, τα αυτοκινητάκια του. Ύστερα .έβγαλε και σιδέρωσε την αυταρέσκεια του κι είπε με τον ναρκισσισμό του να παίξουν ζάρια. Στην εποχή μας που όλα γίνονται κι όλα πετυχαίνουν άμα είσαι καλός παίκτης, θαρρείς ότι μπορείς να κατακτήσεις τα πάντα. Ποιός θα σταθεί εμπόδιο άλλωστε και ποιος μπορεί με αυτούς όλους να διαφωνήσει; Για την «καινούργια προοπτική της νέας ζωής τους» ,δεν κάνουν ούτε εδώ «σκόντο» σε «αυθεντίες» και σε αξίες, που έχουν αποκτηθεί με πόνο και στράγγισμα σκέψης και ψυχής. Καθότι για όλους αυτούς η ψυχή σε όλα προκειμένου να γίνει η δουλειά τους..είναι ανύπαρκτη.
Η εκδικητικότητα σε ότι σταθεί εμπόδιο στο διάβα τους θεωρείται δεδομένη. Η γλώσσα, τα δόντια τους είναι φαρμακερά σαν τα σκουριασμένα τοξικά γρανάζια στα εντόσθια τους.
Η εικόνα διεκδικεί από μόνη της μια δίοδο αποστροφής ,αν όχι από την μπόχα τέτοιων ανθρώπων και των έργων τους, αλλά μακροβούτια εκεί που φαινομενικά έχεις την ψευδαίσθηση, ότι «..όλα πάνε υπέροχα»...κι ασφαλώς πάνε.... Θα πω ξανά για τη λέαινα ανάγκη …το χρηματικό θέμα γενικότερου βιοπορισμού που τσακίζει τους ανθρώπους. Αν τύχει π.χ να πέσεις στην ανάγκη τις περισσότερες φορές,( μην πω όλες) η ανάγκη μετατρέπει τους ισχυρούς σε δυνάστες. Αυτή η εσωτερική μοχθηρία ανθρώπων που μεταμορφώνονται στην ανάγκη σου και στον κομπλεξισμό τους μέσα σε κτήνη. Στη ζωή μου «εντός κι εκτός» είδα από πολύ κοντά πολλούς τέτοιους που εκμεταλλεύονται κάθε ρανίδα υπομονής, ικανότητας, αξιοπρέπειας φτωχών, τίμιων ανθρώπων. Η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της σπατάλης, είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, για να το προεκτείνω… δεν είναι προϊόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «ατσαλένιος» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. (Γνωρίζω τέτοιους εκμεταλλευτές του κόπου και της ανάγκης των οικονομικά κατακα(η)μένων )…
Βέβαια θα βιαστείτε να μου πείτε τις γνωστές ή άγνωστες παροιμίες… που οι παλαιοί και οι νεότεροι στη φτώχεια τους μέσα, διαχρονικά βιώνουν και σήμερα.πχ: « Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς. Γλυκά τρως, πικρά κλάνεις. Ο μύλος αυτό που του βάνεις αλέθει. Αλλού χτυπάει το νερό κι αλλού αλέθει ο μύλος. Όπου μιλούν τα πράγματα, τα στόματα σωπαίνουν. Βρέχει ο Θεός και φταίν’ οι μήνες. Δουλειά χωρίς ανταμοιβή λέγεται τιμωρία. Ναι, Κάθε φτωχός κι μοίρα του…» κι άλλα παρόμοια.
Είναι γνωστό ότι γυροφέρνουμε στην καθημερινότητα μας σε κάθε λογής κολαστήρια παθών τέτοιων τοξικών αποβλήτων. Καθώς τα χρόνια έρπουν, βλέπω τώρα ξεκάθαρα πόση αξία κάποτε τους δώσαμε .
Κανείς όμως….. δεν μπορεί να σε τσακίσει αν δεν του το επιτρέψεις εσύ. Κι ίσως μια «εξέγερση» πια, εναντίον όλων αυτών των καταχραστών της αξιοπρέπειας μας,.. να αξίζει!
Υ.Γ: Πόσες φορές έχω ελπίσει …ότι κάποτε έρχονται οι μέρες που δικάζουν. Ποιος είναι τυφλός. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Αργεί αλλά έρχεται ενίοτε απροειδοποίητα.
ΙΣΟΖΥΓΙΟ…. ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
(Παλαιά καινοίς δακρύοις ου χρη στένειν.
Μη χύνεις καινούργια δάκρυα για παλιές λύπες. Μ. Αλέξανδρος).
Κάποτε ένας σοφός είπε ότι τυχερός κι ευτυχισμένος είναι αυτός που λαμβάνει αξόδευτα. Στην εποχή μας που πληθαίνουν οι επιλήσμονες κι αχαριστία βασιλεύει. Όλο και σπανίζουν οι ευγενικοί άνθρωποι στην εποχή μας. Ιδιαιτέρως με την έλευση της πανδημίας (και τους εγκλεισμούς μας) θα έπρεπε η «ανοιχτοσύνη» νου και καρδιάς να χωράει τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης κι αλληλεγγύης. Ναι, ξέρω ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Σχεδόν όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του. . Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής να αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα της Τέχνης κι ιδιαίτερα όταν κάποιος ξοδεύεται ενεργειακά και υλικά για να κάνεις εσύ το κομμάτι-κέφι σου.Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Ωστόσο στην εποχής της αθλιότητας οι ευγενικές αυτές προθέσεις ή αξίες χάνονται μέσα στην ανοχή και την αντοχή μας. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα νοοτροπία και στάση με όλους τους μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες- καταχραστές της αξιοπρέπειας μας. (Ναι, ίσως τελικά ο Πολιτισμός τελικά δεν συγχωρεί γιατί Πολιτισμός είναι και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε). Ήθελα απλά να υπενθυμίσω σε μερικούς που λησμονούν πως κόσμος θα θυμάται πάντα τη κενοδοξία και ματαιοδοξία τους .Έτσι όλα κάποτε τελειώνουν χωρίς δεύτερες ευκαιρίες ή σκέψεις!
Η γενναιοδωρία συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνα τα ανθρώπινα συναισθήματα ή αρετές που σε πολλούς σπανίζουν, αλλά σε κάποιους άλλους έχουν δοθεί ή κατακτηθεί «γενναιόδωρα».
Στις περιπτώσεις αυτές, αν τύχει κανείς και συναντήσει ή γνωρίσει έναν άνθρωπο με το προσόν της γενναιοδωρίας, όχι μόνο θα βρεθεί στη θέση να δεχθεί κάποια δείγματα αυτής της αρετής, αλλά θα δοκιμάσει και την ευτυχία ή τη χαρά, την εμπειρία της μετατροπής του εαυτού του σε κάτι ανάλογο ή παρόμοιο - έστω και σε πιο περιορισμένη κλίμακα και βαθμίδα. Γιατί η αρετή της γενναιοδωρίας είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Δεν παύει όμως να είναι το «μαγικό» κλειδί, που ανοίγει όλες τις πόρτες της καρδιάς… (από μέσα).
Κάποτε κάποιος μου έγραψε: «σε μισώ γιατί δεν είσαι αυτό που θα ήθελα να είσαι».
Ευχή και κατάρα λοιπόν σε όλους τους κολασμένους της γης … να αλλάξουν οπτική γωνία για να φανεί και να λάμψει η σύνεση και η καλοσύνη της Ανεκτικότητας»! Αν ποτέ!
ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Χαμόγελο αγάπης ,αγνότητας και θρησκευτικότητας, ανταμοιβής, χαμόγελο (λοξό...) ειρωνείας, χαμόγελο κακίας και συνομωσίας, σφιγμένο, μυοχαλαρωτικό. Χαμόγελο κυριαρχίας ή ανταμοιβής ακόμη και φιλικότητας όχι σφιγμένο Ένα ωραίο χαμόγελο ενισχύει την αυτοπεποίθησή κι υποδεικνύει μάλιστα τη σωστή σύσπαση της αόρατης χορδής που πάλλεται ελεύθερα στο βλέμμα ,κατευθείαν στα μάτια. που φιλονικούν η αυταπάτη με το σημαινόμενο. Κάποτε μου χάρισαν ένα καδράκι με χαραγμένο μέσα το κόστος ενός αδέσποτου χαμόγελου… Το χαμόγελο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Μην αφήνετε κανένα επί της γης τυχάρπαστο ζωντόβολο να σας καταστρέψει όλα τα αναζωογονητικά χαμόγελα σας. Μου είχες κάποτε ορκιστεί ότι θα κρατάς στο αριστερό χέρι της καρδιάς πάντα αναμμένο το εσωτερικό φλας… να ατενίζουμε του βίου το υπερπέραν. Όχι με παραλλαγές εκείνων των χαμόγελων με σφιχτά χείλη που απλώς σχηματίζουν μια λεπτή γραμμή και τραβιούνται προς τα πίσω ενώ τα φρύδια δείχνουν μια… απόρριψη. Το άλλο, το φωτεινό το πλούσιο, της καρδιάς σαν όλα τα παιδικά χαμόγελα συμπεριλαμβανομένου και της φωτογραφίας. Με καταλαβαίνετε ασφαλώς. Στην πραγματικότητα, αυτός θα μπορούσε να είναι ο πρώτος, άγραφος κανόνας του χαμόγελου: Όταν έχεις κάτι να πεις, αλλά δεν ξέρεις πώς να το εκφράσεις, χαμογέλα με νόημα. Θα καταλάβω ακριβώς τι θέλεις να πεις.
Πάντως, στους πιο χαλεπούς καιρούς, το χαμόγελο είναι επαναστατική πράξη… κι αν υπήρχε πρέσβης του χαμόγελου, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Τζόκερ».
Σκέφτομαι ότι οι απόκριες αργούν. Εδώ όμως σε τούτον τον τόπο κάθε μέρα έχουμε καρναβάλια…!(cabito?)...
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ...
Όταν οι άνθρωποι φεύγουν οριστικά, πεισματικά, αμετάκλητα, αφήνουν ένα ράγισμα διάφανο στο πέρασμα τους, ενώ σε κάθε επαναφορά της μνήμης επανενσαρκώνονται περιστασιακά,παντού.
Τότε κατεβαίνουν τα χρωματιστά πουλιά κι αρχίζει η επικράτηση των αισθημάτων να αλλάζει όψεις και γωνίες.Εκείνα βέβαια συγκρούονται,χαϊδεύονται, προσπερνάνε, ανακατεύονται με άλλους ήχους και χάνονται στο διάστημα, παντού. Ανοίγουν τότε οι στρόφιγγες του ονείρου, σπάζοντας το φράγμα της μνήμης …και τα θραύσματα της απότομης διάσπασης (ποιος δεν φυλάει μέσα του με πόνο σπασμένα κομμάτια) που θέλουν να ξαναγίνουν χρόνος και χώρος, μέσα από ίχνη διαθλάσεων επιθυμίας παραλληλόγραμμης, κτυπούν βίαια τα πορτοπαράθυρα… Κι από τον ξέφρενο ρυθμό της καρδιάς, παρασύρονται,κι όλα στροβιλίζονται παντού.
Σ΄ αυτή την επαναφορά της παράδοσης κι υποταγής δε χωράνε αναβολές. Εκρήξεις ηφαιστειώδεις μόνο επιστρέφουν, που πάλλονται, και δονούνται.Θυμοί κατακόρυφοι, φωτός και σκότους επιφωνήματα μισοτελειωμένες φράσεις ,χωρίς συστολή, χωρίς ντροπή αποτυπώνουν το στίγμα..Πως όλα κάποτε υπήρξαν τελικά, χαμηλόφωνα ή στεντόρεια στις διαθλάσεις της ύπαρξης…
Κι εσύ αναχωρητής αιώνιος στο ελευθέριο φως της δημιουργίας ανοίγεις πανιά. Μια βαθιά ανάσα σπρώχνει το δρόμο..και το ταξίδι αρχίζει. Πόσες στ΄ αλήθεια στιγμές δεν εκτιμάμε, πριν περάσουν στην προχειρολογία του τίποτα; Και χρειάζεται μόνο μία στιγμή για να μας μάθει με σκληρό τρόπο ότι θα έπρεπε να είχαμε δει τις υπόλοιπες στιγμές με άλλο μάτι..Η αξία κοστολογείται στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων..Έτσι πάει ο κόσμος…. κι η ζωή εδώ στην πραγματική διάσταση της, συνεχίζεται!
Η αγνωμοσύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και τέτοιες συμπεριφορές θα πληρωθούν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων έτσι κι αλλιώς θα το αισθανθούν, ίσως κιόλας το βιώνουν Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα Brendan Francis, κάποτε είχε πει: «Αν έχεις κάποιο ταλέντο, χρησιμοποίησε το με όποιον τρόπο μπορείς. Μην το κρύβεις και μη το δίνεις μίζερα. Να το σπαταλάς απλόχερα σαν ένας εκατομμυριούχος που θέλει να μείνει απένταρος». Δεν ξεχνώ όμως και την «Ανατολή με τη σοφία της…» με μια αραβική παροιμία που λέει: «Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, μάλλον θα του χρωστούσες. Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν κακό άνθρωπο μάλλον θα σε είχε πολεμήσει».
Υ.Γ: Ο μέγας συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) είπε κάποτε: «Μην μιμείσαι κανέναν και τίποτα. Το λιοντάρι που μιμείται ένα άλλο λιοντάρι γίνεται πίθηκος».
ΛΕΞΕΙΣ του Οκτώβρη ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΟΥΣΕΣ …!
Η μουσική είναι το «Καταφύγιον», εκεί που αισθάνεσαι προστατευμένος που δεν μπορεί να σε βρει μια καθημερινή πεζότητα συμφοράς, αν δώσει ο θεός (Κύριε καταφυγήν…) και χαθεί η εσωτερική ησυχία … Όταν η τηλεόραση και οι γίγαντες ειδήσεις εξαφανίζονται με τις καταθλίψεις τους και τα αδιέξοδα μας. Τίποτα. Θα αναζητήσουμε και φετός τον Οκτώβριο την απόλυτη προετοιμασία κι όλες οι ερωτήσεις θα έχουν τις απαντήσεις τους. «Η τέχνη η δημιουργικότητα είναι διέξοδος ή βάλσαμο για την ψυχή. Θα έλεγα τη λέξη «Ελευθερία» στην άκρη των δακτύλων την έχω πληκτρολογώντας το κειμενάκι...όμως δεν υπάρχει ελευθερία με την πολλαπλή έννοια της ίδια της λέξης...Σκέφτομαι ότι πριν την πανδημία κάθε λέξη έπεφτε στο κενό. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόση βαρύτητα έχουν τώρα πια οι λέξεις.
«Λέξεις στίλβουσες, απαστράπτουσες, στρογγυλεμένες» ,βουϊζει στ΄αυτιά μου ο παλιός αρθρογράφος. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Χουάν Κάρλος Ονέττι (που τον θυμήθηκα ξαφνικά) έλεγε ότι το γράψιμο είναι «πράξη αγάπης» προς εμάς τους ίδιους, αφού αφήνουμε την ψυχή μας να ξεπηδήσει και της δίνουμε φωνή. Και έχει απόλυτο δίκιο, ιδιαίτερα για μυθιστορήματα, αλλά κυρίως για την ποίηση η οποία είναι η πιο ευγενική γραφή.
Ο κόσμος υφαίνεται από λέξεις κι όταν αυτές χάνουν τη σημασία τους μπορούν να στιγματίσουν τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες ή ακόμη και ολόκληρη την ζωή ενός ατόμου που αφήνεται στην επίδραση των λέξεων..Ωστόσο «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει». Το ράγισμα μετά από της πανδημίας τις απαγορεύσεις καταπίνει τη συνοχή λέξεων, εννοιών ίσως να γίνονται πολυμορφικές, ίσως παρερμηνεύονται κιόλας και στο τέλος τις εξευτελίζουν, ανελέητα, ασύστολα. Η υπομόνευση εννοιών κι αξιών στην εποχή μας μοιάζει με «γυάλινο κόσμο», με όλες τις δεινότητες που μπορούν να συμβούν, κυρίως όταν χάνουν τα νοήματα και την ουσιαστική τους αξία…
Οι μουσικές εικόνες των λέξεων ηχούν τώρα εντός μου, περίεργα.Οι ποιητές γνωρίζουν καλύτερα.
ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΚΦΡΑΣΙΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ
Όλα τελικά έχουν κατάληξη στου γούστου το «βωμό».Η τέχνη «μικρή ή μεγάλη» προκαλεί τα ανάλογα συναισθήματα για όσους έχουν την τάση να εξερευνούν π.χ τα τραγούδια που παράγονται σήμερα με ευκολία μεγάλη, προς τέρψιν και κατανάλωση.Το τεράστιο θέμα της τέχνης γενικότερα «αποδοχής» ή «απόρριψης» προκαλεί τις ανάλογες επιδράσεις ή αντιφράσεις στης απήχησης (ἀπήχησις στα αρχαία ελληνικά… ἀπηχέω < ἀπό + ἠχέω) το
μαγγγανοπήγαδο…
Το ερώτημα όμως που τίθεται εδώ είναι ξεκάθαρα αισθητικό και παραμένει άξιο απορίας για όλους σχεδόν τους δημιουργούς:Τι καθιστά,ένα έργο τέχνης διαχρονικό και ποιες περιπέτειες του χαρίζουν μια ζηλευτή διάρκεια στον χρόνο;
Παρά το γεγονός πως τα ρεύματα κάθε εποχής ρυθμίζονται και συστηματοποιούνται πολύ αργότερα και με κάποια απόσταση από μια συγκεκριμένη περίοδο δημιουργίας, κάθε εποχή παρουσιάζει ενιαία -κατά βάση- χαρακτηριστικά που ομαδοποιούν τις τεχνικές και τη θεματολογία των καλλιτεχνών που την «υπηρέτησαν». Κι έτσι όλοι δημιουργοί έξω από την διαχρονικότητα των έργων τους, οι απορίες τους παραμένουν ενίοτε αναπάντητες.Η κατανόηση –αποδοχή-εκτίμηση από το ευρύ κοινό αποτελεί σημαντικό στοιχείο για τη διαχρονικότητά ενός έργου. Εδώ μπορούμε να διαχωρίσουμε τη διαχρονικότητα που προκαλεί η ερμηνεία ενός έργου τέχνης σε δύο κατηγορίες: στην αριστουργηματική απόδοση μιας διαχρονικής ιδέας και στο μυστήριο που καλύπτει άλλοτε την ερμηνεία συγκεκριμένων έργων. Μόνο που η μουσική μετρά με άλλα μέτρα και σταθμά ή λύνει με άλλους τρόπους το θέμα.
Άσχετοι παντός είδους, άμουσοι, ακαλλιέργητοι αναδύονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανάγουν εαυτούς ως κολοσσούς κουλτούρας, κι αποθεώνουν σε μια θάλασσα υπερβολής τους πάντες και τα πάντα Εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις βέβαια….
Δεν παράγονται όλα τα έργα τέχνης ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας έκφρασης αλλά και ούτε όλα εκείνα τα τεχνουργήματα ή τα πονήματα που παράγονται με τέτοιο στόχο ή πρόθεση συνιστούν κατ’ ανάγκην έργα τέχνης. Όταν λοιπόν αναφέρεται κάποιος σ’ αυτό που το έργο εκφράζει, αυτό που εννοεί είναι ότι το έργο ξυπνά μέσα του συναισθήματα χαράς, λύπης, κ.τ.λ. Δεδομένου ότι πρόκειται για υποκειμενικές καταστάσεις δεν μπορεί παρά να βιώνονται σε ένα ιδιωτικό επίπεδο, επιχειρηματολογούν οι υποστηρικτές αυτής της δεύτερης εκδοχής της θεωρίας της έκφρασης και, επομένως, δεν είναι δυνατόν να καθίστανται αισθητές αυτές οι ίδιες. Ανήκουν στο θεατή ή τον ακροατή του έργου, όχι στο έργο.
Στην αρχαιότητα η μουσική ήταν στοιχείο μόρφωσης.Στα νεότερα χρόνια ορίζεται ως η τέχνη έκφρασης των αισθημάτων και των ιδεών, με τη βοήθεια αρμονικά συνδυασμένων ήχων,η μελωδία μιας μουσικής σύνθεσης που εκτελείται με φωνή, με όργανα ή και ορχήστρα, και στηρίζεται στη μελωδία, την αρμονία, τον ρυθμό, τον τονισμό κ.ά. Η μουσική επιδρά στον άνθρωπο με οργανωμένες ηχητικές δομές που αποτελούνται κυρίως από τους τόνους και βρίσκεται περισσότερο κοντά στον λόγο, τους κραδασμούς της φωνής που εξωτερικεύει τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου.
Μουσική είναι η οργάνωση των ήχων με σκοπό τη σύνθεση ή το σύνολο ήχων από το οποίο απαρτίζεται ένα μουσικό κομμάτι ή η εκτέλεση ενός μουσικού έργου. Η μουσική είναι λοιπόν τέχνη και όχι μόνο: η μουσική είναι έκφραση, η μουσική είναι ρυθμός, η μουσική, εντέλει, είναι ανάγκη. Γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, ο οποίος κατάφερε γρήγορα να διακρίνει αρμονικούς φυσικούς ήχους που τον βοηθούσαν στη ζωή του. Ο Μπετόβεν είπε ότι “η μουσική είναι ένας μεσίτης μεταξύ της ζωής του νου και της ζωής των αισθημάτων”. Ο Νίτσε έγραψε ότι “χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος” ενώ, σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, “η μουσική ξυπνά στην καρδιά τον πόθο των ωραίων πράξεων”.Ο Πλάτων πίστευε ότι η μουσική είναι η κίνηση του ήχου να φτάσει την ψυχή και να της δείξει την αρετή. Ότι η μουσική δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα.
Ο γράφων συνθέτης πλήρης,χαίρεται και σφίγγει το χέρι σε όσους ενεργά στηρίζουν,συμπορεύονται ή εμπλέκονται στο παρόν και στο μέλλον με τις συνθετικές και δημιουργικές του γενικότερα δραστηριότητες.
ΤΑ ΚΑΛΟΠΑΙΔΑ
Καθώς μεγαλώνει ο άνθρωπος ηλικιακά μαθαίνει να ξεχωρίζει ή να ξεχνά σημαντικά ή μη θέματα καθώς η καταπακτή του χρόνου καταπίνει κι αλέθει τα πάντα σχεδόν! Ζούμε σε εποχές που η ιστορία της ανθρωπότητας θα τις καταχωρήσει σαν αμφιλεγόμενες.Ακόμα κι αν κάποιοι μας κρυφοκοιτάζουν μέσα από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος κόσμου, σίγουρα θα μας έχουν στα σίγουρα κατατάξει στις σκοτεινές,αόρατες εμπειρίες τους, σαν ζωντανούς οργανισμούς, απεχθείς!
Κι εμείς εδώ,ζούμε καθημερινά με ανθρώπους που καταστρέφουν κάθε ρανίδα ικμάδας και διάθεσης για δημιουργία. Είναι σαφώς κι ένα είδος τακτικής μερικών «καλόπαιδων» αυτό. Αφού δεν μπορούν να σε εξαφανίσουν εφευρίσκουν άλλες μεθόδους, περισσότερο εναλλακτικές. Κι έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα στην ίντρικα (ίντριγκα λέγεται δολοπλοκία, μηχανορραφία, πλεκτάνη)….και τη λάσπη, κολλάς παντού. Ενώ όταν είσαι ευπροσήγορος δεν έχεις παραπανίσια λόγια –απαντήσεις ούτε να χρωστάς ή να μη χρωστάς, τα λες «ολοσούμπιτα» και ξεγνοιάζεις.
Οι γιατροί όλου του κόσμου συστήνουν για την πρόληψη καρδιακών παθήσεων, πρώτιστα την ηρεμία, μεθόδους άλλοι ειδικοί για το στρες και οι ψυχίατροι την ανάλογη φαρμακευτική αγωγή. Παρόλα αυτά ο αριθμός των επικινδύνων αυτών τοξικών υπάρξεων, κυκλοφορούν πανσπερμία παντού, και δεν υπάρχει μάλλον κι η ανάλογη θεραπεία. Μάλιστα με την τελευταία πανδημία ο κόσμος μάλλον γίνεται χειρότερος και με σημάδια παρανοϊκής παράκρουσης το μοντέλο αυτό, όλο και περισσότερο αναπτύσσεται.
Ναι ζούμε σε κοσμοϊστορικές εποχές...σως μεταβατικές, δύσκολες οικονομικά και οι άνθρωποι μεταλλάσσονται κι έχουν όλοι μια ίδια μπόχα,πάντα. Είναι να μην βρεθείς στη θέση αυτή, κυρίως αν έχεις ζήσει με αξιοπρέπεια κι ένταση τον έντιμο «βίον»σου! Ωστόσο πέρασαν οι καλές εποχές της ευγένειας και της ανοχής ! Όποιος επιμένει στην ευγενική και παλιομοδίτικη νοοτροπία ότι θέτει τον εαυτό του στην διαδικασία της ανοχής απλά περνιέται για ηλίθιος. Γεμίζει αργά και μεθοδικά ο τόπος ,με παντός είδους ειδικούς εξειδικευμένους σε όλα τα θέματα, παντού. Ανάμεσα σε εξειδικευμένους λοιπόν με πτυχία σε αερολογήματα της πολιτικής νεοπλουτισμού,καλλιτεχνιλίκια ανάλογως περιστάσεων, στοιχεία βέβαια που δεν οδηγούν στον Όλυμπο, δεν έχουν θέση στο «Ευ ζην», στους μεγάλους σκοπούς, και στα αθάνατα έργα.
Οι τσιρκολάγνοι πληθαίνουν μέρα με τη μέρα κι έχουν ίδια μούρη και βίτσια κι ασφαλώς έχουν ίδια φάτσα . Ποιός άραγε τους θα τους παίρνει στα σοβαρά;
Απλωθείτε λοιπόν όσο διαρκεί μια στιγμιαία ανάσα δικής μου ανοχής σε κατάδυση. Αφού είναι πλέον γνωστή η ρήση..και την ξέρετε….. για τα αυγά του φιδιού… Απλά.. κι εσείς που δε με γνωρίζετε και διαβάσατε τώρα τα γραφόμενα μου…σπάστε όσο είναι καιρός το τσόφλι του μικρόκοσμου που σας περιβάλλει …Όσο είναι ακόμη καιρός. Οι δεινόσαυροι και οι καρκελοκένταυροι θα υπάρχουν όσο εσείς το επιτρέπετε …και θα παίζουν το ίδιο σενάριο-μασκαραλίκι!
Ναι …“πόλεμος πάντων πατήρ” όπως έλεγε κι σκοτεινός αρχαίος Ηράκλειτος. Μόνο που δεν μπορούσε ο αρχαίος αυτός Έλληνας πρόγονος να υπολογίσει την κατάντια του σημερινού κόσμου. Ότι όλα πια μεταφράζονται με εξαγορές συνειδήσεων με χρυσάφι ..ή ότι το παιχνίδια καμιά φορά είναι πουλημένα από την αρχή τους.
Ας χαλάσουμε λοιπόν επιτέλους αυτή την προοπτική των διαφόρων ξύπνιων «καταδοτών». Μια επανάσταση εναντίον όλων των φαντασμένων ηλιθίων της εποχής μας που το παίζουν σπουδαίοι… για να τα κονομάνε, πουλώντας φούμαρα ,αξίζει στην όλη προσπάθεια. Εμπρός λοιπόν! Θέσε (κι εσύ) υψηλούς στόχους και μη σέρνεσαι σαν σκουλήκι ή σερπαντίνα τρομάζοντας κάθε φορά από στις πατημασιές εκμεταλλευτών της καθημερινότητας
Επίλογος:
Οι «σοφοί φίλοι μου» επιστήμονες, ψυχολόγοι, ψυχίατροι…. που ξέρουν να βλέπουν μακριά ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προβλέψουν κάθε μας κίνηση, έχουν διαφορετικές απόψεις ,αφού πρόκειται για ύφανση μίσους και άλλων ΅ποταπών΅ αισθημάτων .
«Ευχή και κατάρα λοιπόν στις μέρες μας… να φανεί και να λάμψει η σύνεση και η καλοσύνη της Ανεκτικότητας»!
ΤΟ ΑΣΗΜΕΝΟΙ ΠΙΘΑΡΙ
Ποση αλήθεια άραγε κρύβεται στην μικρή μου ιστορία που ακολουθεί θέλοντας να δείξει τις τσαπατσουλιές της ημιμάθειας, της ασχετοσύνης, που είναι οι μεγαλύτερες συμφορές πολλών δεινών σε πολλούς τομείς της εφήμερης ζωής…. Έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα στη φάκα του μη προβλέψιμου σε περιμένει η άβυσσος …..
«Άρμεγε….κι έτρεχε λοιπόν πλούσιο το γάλα στην ασημένια γαρδάρα.κι εκείνος καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι στην πρωϊνή πάχνη, σκεπτόμενος τα λεφτά που θα κέρδιζε με τις ποσότητες γάλακτος που η αγελάδα εκείνη τη μέρα θα του έδινε. Αλλά και η Άξια αγελάδα επίσης ήταν πολύ ικανοποιημένη με τα αποτελέσματα της, καθώς έβλεπε το αφεντικούλι της ετυχισμένο.Κι έτσι ήσαν κι δυό χαρούμενοι κι ήσυχοι ότι άλλη μια φορά κατάφεραν να πετύχουν το ποθούμενο αποτέλεσμα.Κι εκεί λοπόν που γέμιζε το «ασημένιο πιθάρι» με το λευκό, βελούδινο υγρό «χρυσάφι»....της ήρθε της Άξιας αγελάδας η όρεξη και ούρησε (μετά συγχωρήσεως…) μέσα στην ασημένια γαρδάρα.
Πάει το γάλα,πάει τ’ ασημένι πιθάρι,πάνε οι ελπίδες πάνε οι προγραμματισμοί,όλα χάθηκαν σε μια «άτυχη»,απρόβλεπτη» στιγμή!
Υ.Γ: Σοφές προτροπές:
Να είστε προσεχτικοί γενικότερα.Μην εμπιστεύεστε ποτέ εκείνους που νομίζουν ότι θα σας οδηγήσουν στην ουράνια βασιλεία της δόξας.«Μάθε ότι αι συμφοραί των ανθρώπων άρχουσι και ουχί άνθρωποι των συμφορέων».(Μάθε ότι οι περιστάσεις κυβερνούν τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι τις περιστάσεις) έλεγε ο αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος Ηρόδοτος.
Αλλά κι ο Μιγκέλ Θερβάντες, 1547-1616, Ισπανός συγγραφέας τόπε ξεκάθαρα: «Τα γεγονότα, καλέ μου Σάντσο, είναι οι εχθροί της αλήθειας».
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ !! FRAGILE !!
Στις αντιξοότητες της ζωής και στην αναπόφευκτη φθορά.
Ο αέναος κύκλος της επίγειας ζωής: γένηση, έρωτας, θάνατος. με (μετ-)εξέλιξη η μη, σε όλη τη διάρκεια του βίου...Αισθήματα ,τοξικότητες, αγάπη, μίσος, φθόνος, αρρώστεια ,ο φόβος , η ανάγκη,ο εθισμός, οι σχέσεις που παύουν να είναι αυτές που νόμιζες πηγές ενέργειας, που μετατρέπονται σε απόβλητα και χάνονται στο έρεβος…(μη σου τύχει…).
Εύθραστα αισθήματα, λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε αρμονία και δυσαρμονία συγχρονισμού στη σκληρή περιφέρεια του κύκλου.Και λόγια πολλά μαζί που υφαίνονται κι ύστερα χάνονται στο χάος της μνήμης, όπως: «αμφιθυμία» (είναι ένα συναίσθημα που εξυπηρετεί τις επιλογές μας, μας δίνει το περιθώριο να επιλέξουμε, να ζυγίσουμε, να διαλέξουμε ανάμεσα σε πρόσωπα ή καταστάσεις. Στη δύσκολη μορφή της μας παγιδεύει σε αυτό το πεδίο και δεν μπορούμε να αποφασίσουμε).Κι ύστερα όταν αποφασίζεις ραγίζει η πρόσοψη κι ένα ρήγμα ανοίγεται σαν στόμα γεμάτο σκότος,ικανό να καταπιεί όλη σου την ύπαρξη, που καμμία μετάνοια δεν μπορεί να συγκλολήσει τα θραύσματα.
«Μεγαλώνουμε και καθώς μεγαλωνουμε γινόμαστε δέσμιοι έντονων συναισθηματικών πιέσεων, συντριβής και αποδόμησης του εαυτού , καθώς με την παθητική αυτή στάση τροφοδοτούνται συναισθήματα "τοξικά" του ανικανοποίητου, κενότητας, ματαιότητας, εσωστρέφειας, απομόνωσης-κλεισίματος στον εαυτό, μοναξιάς και απελπισίας. Και δίχως να ανοίγουν την καρδία τους, δίχως να ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, δεν την απαλλάσσουν από τα δεσμά της μυστικοπάθειας και της ψεύτο-υπερηφάνειας, της έπαρσης και του φόβου για να μην φανούν εύθραυστοι, ευάλωτοι, αδύναμοι..."μικροί».
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έλεγε:«Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το «είναι» κι όχι το «φαίνεσθαι». Έτσι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας !
Σαν ένα σπάνιο,ακριβού γούστου γυάλινο συναίσθημα, ενίοτε έρμαιο της πολυπόθητης «παντογνωσίας» σαν νάρκισσοι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας!Και το μόνο που μένει τελικά είναι μια στιγμή πολύτιμη που εντελώς ξαφνικά σπάει. (ακόμη κι όταν ξεχνάμε την ουσία των πραγμάτων κι ανακαλύπτεις μια μέρα την οξεία και την περισπωμένη τον παροπλισμό του βίου σου, εύθραυστον) !!
Στην ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ μιας ΑΜΕΛΗΤΕΑΣ ΑΠΡΟΣΕΞΙΑΣ
Αυτός που πατά το κουμπί on/off του τοξικού άγχους, αυτής της έντονης συναισθηματικής εμπειρίας , όσες περιγραφές και να δώσεις, έχουν στη βάση τους όλες έναν κοινό παρονομαστή: τοξικά συναισθήματα που δηλητηριάζουν τη ζωή του ανθρώπου και δεν του επιτρέπουν να χαρεί. Και γιατί να μην μπορούμε να χαρούμε, ποιος λόγος συντρέχει άραγε και τι έχουν οι ειδικοί να μας πούνε; Συνήθως είναι δείκτες ενός ανεπίλυτου τραύματος, μιας ψυχολογικής διαταραχής ή απλά μιας προσωπικότητας που απομυζεί την ενεργειακή κατάσταση των άλλων ανθρώπων με σκοπό την προσωπική ικανοποίηση. Πρόκειται για ανθρώπους που εκδηλώνουν την τάση να δυσαρεστούν και να απογοητεύουν με τη συμπεριφορά τους, τους άλλους, με αποτέλεσμα να μη λειτουργούν μέσα σε σχέσεις
και να προκαλούν συναισθηματική ή ψυχολογική φθορά. Δεν έχουν θάρρος αλλά θράσος. Επιβάλλονται στις ζωές των άλλων, τις αποδιοργανώνουν ή τις καταστρέφουν. Παρεμβαίνουν απρόσκλητοι. Μπλοκάρουν οτιδήποτε καλό ή λειτουργικό μπορεί να βιώσουν από τους άλλους και…. τους αρέσει η ενασχόληση με τη ζωή των άλλων / συνήθως η δική τους ζωή νοηματοδοτείται (από τους ίδιους) αρνητικά.Στη πορεία της ζωής έχω αντιμετωπίσει ανάλογες τέτοιες περιπτώσεις τοξικών συμπεριφορών. Αυτά παράλληλα με το “καβαλίκευμα του κάλαμου”, που ήταν πάντοτε διαχρονικά της “μόδας” σε χώρους που εκκολάπτονται αυγά ερπετών.
Σκέπτομαι ότι ποτέ δεν υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη, όλα ήσαν προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του πλανήτη τούτου.
Οι άνθρωποι διψούν για δικαίωση και αφήνονται στη δίνη του χρόνου να δικαιώσει τους αγώνες τους. Κακός σπόρος φυτρώνει πάντα εκεί που υπάρχει …δόξα και χρήμα. Και τέτοιοι … έχουν καλό καμουφλάζ! Το νου σας!
(επιρροές από το παραμύθι:Ο βασιλιάς είναι γυμνός)
Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΜΗ» και του «ΔΕΝ»…
Δεν είναι γιατί δεν μπορούσαν…Είναι γιατί απλά δεν ήθελαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι αλλάζουν διαθέσεις και οπτικές γωνίες σύμφωνα με τις διαθέσεις τους, ενίοτε και ...με τα συμφέροντα τους. Ανάμεσα στη κοκεταρία και στην ασημαντότητα υπάρχει μια λεπτή γραμμή, η ίδια που χωρίζει το εκκεντρικό από το γελοίο, την περηφάνια από την αλαζονεία ή το κωμικό από το αξιολύπητο. Σοφός είναι αυτός που περπατάει αυτή τη γραμμή σαν να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί, χωρίς ποτέ να γέρνει από τη μια ή την άλλη πλευρά. Αν χάσουμε την ισορροπία μας και πέσουμε στο κενό..αν ανακαλύψουν τα κενά αέρος ή κάποιος φωνάξει δυνατά¨… «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός;…»
O τρόπος λοιπόν που επιλέγουμε να ζούμε και να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις στη ζωή μας είναι καθαρά προσωπική επιλογή, όπως και οι συνέπειες των επιλογών αυτών.
Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να διαχειρίζονται τις «τύχες» άλλων με τρόπο κατάπτυστο….(γι αυτό και δεν σας θέλω να χώνεστε γενικότερα στο βυθό μου... πριν την ανάδυση..... γιατί δαγκώνω κι ούτε τα ηλεκτροσόκ με επαναφέρουν σε τάξη...).
Μην διστάζετε και μη βιαστείτε να απαντήσετε γιατί η απάντηση θα είναι μάλλον καταφατική. Ματαιόδοξοι πολλοί-ες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Φυσικά, μπορούμε να είμαστε τόσο ματαιόδοξοι που να καταλήγουμε εντελώς ανόητοι.
Σ’ όλους μάς κάνει καλό να πατάμε πότε πότε φρένο, ειδικά εκείνες τις στιγμές που νομίζουμε πως είμαστε βασιλιάδες του κόσμου.
Δεν είναι γιατί δεν μπορούσαν…Είναι γιατί απλά δεν ήθελαν…και τώρα βέβαια που κύλισαν οι παραπόταμοι ΔΕΝ θέλω εγώ!
Α.Α.Α
από το υπό έκδοση βιβλίο μου:
«Το άγραφο ημερολόγιο ενός κοσμοκαλόγερου»
ΚΛΕΦΤΕΣ ΙΔΕΩΝ και ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
Τα Κυπριακά μου τραγούδια που έχω γράψει από το 2000 και μετά (και συνεχίζω ενίοτε να συνθέτω και....κατά παραγγελία…) και δισκογραφήθηκαν πολλά στις εργασίες μου: «Λόγια της Κύπρου Χάλκινα»(2006), «Τρίλες στο Φώς» (2007 με την Καλλιόπη Σπύρου να τραγουδά συνθέσεις μου), αλλά κι άλλα σκόρπια γενικότερα… έχουν λεηλατηθεί από διάφορα «κλεφτρόνια». Αφήνω δε τους λοιπούς κύκλους εργασιών μου σε ποίηση από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας...αρπακτικά λυμαίνονται τα πάντα!
Σε μια εποχή που διαχρονικά.. ότι δηλώσεις είσαι…, θα έπρεπε να υπάρχει μέτρο σε όλους αυτούς κι αυτές που χαλούν τη γενικότερη αισθητική μας; Ποιος θα τους κόψει τον αέρα και τη φόρα είναι το θέμα, αφού ο περισσότερος κόσμος καθόλου δεν νοιάζεται για τη διατήρηση της παραδοσιακής μουσικής (ή δεν την γνωρίζει)….αφού τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα επιδεικνύουν «πονήματα» (κανόνας) φίλων και παρατρεχάμενων γενικότερα…..
Έτσι λοιπόν τη λυμαίνονται διαφόρων ειδών κλεπτομανείς την δήθεν εγχώρια μουσική μας. Ο άνθρωπος που θα θέσει στον εαυτό του την διαδικασία να πάρει κάτι από τον άλλον που δεν του ανήκει, έχει μία ιδιαίτερη εξήγηση και ερμηνεία. Για τον καθένα που το κάνει η εξήγηση είναι και διαφορετική. Όταν κάποιος κλέβει δεν σημαίνει πάντα απαραίτητα ότι αυτό μπορεί να είναι μόνο αντικείμενο, παίρνω ή αρπάζω κάτι από τον άλλον χωρίς να μου ανήκει, αυτό μπορεί να είναι μία ιδέα .....ακόμα και όταν αυτό γίνεται με ετσι-θεληματικό εκβιαστικό τρόπο δεν παύει να είναι ένας τρόπος κλεψίματος. Δειλία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που παίρνουν «κάτι» από τους άλλους δεν τους το ανακοινώνουν και το παρουσιάζουν ως δικό τους...που έχουν την ψευδαίσθηση δηλαδή ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν...γενικότερα!!Επιτέλους ας συνέλθουν μερικές και μερικοί λωποδύτες της μικρής πεζής καθημερινότητας μας. Η κλεπτομανία ανήκει στις διαταραχές του ελέγχου των παρορμήσεων λένε οι ψυχολόγοι (και μη προβάλετε τώρα ηλίθιες δικαιολογίες).Γενικά στη ζωή μου υπήρξα πολύ ανεκτικός κι αξιοπρεπής ενίοτε κι ευγενής! Αλλά κάποτε όλα αυτά τελειώνουν όταν διαπιστώσεις ότι μερικοί άνθρωποι δεν έχουν ..γενικότερα "το Θεό τους.." και μερικοί Θεοί ..τους ανθρώπους τους, έτσι ώστε να καταφεύγουν σε διαφόρων τύπων κλοπές .Επισημαίνω ότι στον τόπο μας υπάρχουν νέοι άνθρωποι με υψηλό ταλέντο που δουλεύουν με την Κυπριακή μουσική αλλά μ ένα διαφορετικό απ τον τετριμμένο τρόπο. Έντονα επηρεασμένοι απ τους παραδοσιακούς ήχους χρησιμοποιούν πολλά στοιχεία τους αλλά δεν μπορούν να καταταχθούν στους παραδοσιακούς μουσικούς με την στενή έννοια του όρου, όπως άλλωστε και ο γράφων… και ξεφεύγουμε απ τα γνωστά ζητώντας απ τον ακροατη ή θεατή, άποψη και συνειδητή επιλογή…
ΟΤΑΝ Η ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ ΘΑ ΘΕΡΙΣΕΙ ΤΑ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ
Ανάμεσα σε πολλούς παλιανθρώπους μαζεμένους σε φωλιά ..ή κι ακόμη μπορεί να συνυπάρχουν με το «κακό» συνήθως τους συναντάς «χύμα» παντού….μαθαίνεις σιγά και μεθοδικά, πως να μετατρέψεις τα ζωτικά σου όργανα σε σιδερένια γρανάζια, για να συντονιστούν, δόντια, στομάχι …καρδιά (για όσους διαθέτουν) .Οι αντοχές λοιπόν λιγοστεύουν κυρίως αν ονειρεύεσαι μιαν άλλη προ-οπτική, αν και στις μέρες μας η ευαισθησία θεωρείται ασθένεια και μάλιστα για τους περισσότερους σιδερόφρακτους (killers),ανίατη. Στενός συγγενής της μη ευαισθησίας είναι η «Αναισχυντία» ( είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός). Οι ειδικοί επιστήμονες θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τονίζουν ότι η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. «Είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα. Η αναισχυντία παρουσιάζεται συχνά σε μερίδα έξυπνων φελλών ή χρυσοκάνθαρων (ενίοτε φιλόδοξων πολιτικών) , που ανερυθρίαστα υπόσχονται (πριν από εκλογές) μέτρα θετικά για το λαό και εν συνεχεία “λησμονούν” κάθε λόγο τους. (Εϊ Ψιτ!! Μπορείς να ονειρεύεσαι χάρτινες «νίκες» καθότι τώρα πια φτάνει κι η δική σου σειρά να πληρώσεις στο χρηματηστήριο των συνειδήσεων τις ωφειλές σου. Καμιά δικαιολογία δεν μπορεί πια να σε σώσει…κι η ντροπή, ντροπή δεν έχει και χαράς τον που την έχει…).
Ναι γενικά, η αναισχυντία εμφανίζεται ως κορωνίδα της υποκρισίας. Έτσι οι αναίσχυντοι με τη στάση τους αυτή προσθέτουν κακό πάνω στο κακό που έκαναν. (Μπορείτε εύκολα να το τσεκάρετε αν τους εκνευρίσετε....Αρκεί αυτό μόνο για να διαπιστώσετε όλο το «μεγαλείο» τους).
Στο τέλος λοιπόν αυτή της ιστοριούλας.. και κλείνω το θεματάκι ενθυμούμενος παράλληλα κάποια τελευταία μου επίσκεψη σε κάποια από τις πολλές δημόσιες υπηρεσίες, πρό κορωνοϊού (θα σας πω προσεχώς γι αυτές τις άλλες ανεύθυνες «μαϊμούνες»).....Εσείς όμως πάντα καλού κακού να προσέχετε από παντού και… το νου σας να έχετε…!
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
Τα χρώματα βάφουν την εξωτερική όψη… Βαθύτερα κόκκινο το σκηνικό παγιδεύει τους ήχους. Όλα αλλάζουν σήμερα. Υπάρχει αστάθεια και συνεχής αλλαγή σε όλες τις δομές τις ανθρωπότητας.
Η συνεχής αλλαγή είναι η καθημερινότητα της κοινωνίας μας, το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς. Γίνεται εμείς να εμμένουμε στο ''εγώ δεν αλλάζω'' με πείσμα και εγωκεντρισμό.. Θέλει κόπο! Πολύ κόπο η αλλαγή..και πόνο πολλές φορές. Είναι δύσκολη διαδικασία να ''ξεφορτώσουμε'' όλα αυτά που κουβαλάμε, όλα αυτά που μας έμαθαν - είναι πολλά τα χρόνια που κουβαλάμε..έτσι κι η αλλαγή αργεί να έρθει.
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφησαν στο φιλμ των αναμνήσεων… Ηλιομανείς που λανσάρουν νέα ήθη και συμπεριφορές πολλάκις μου συστήνουν τα ανοιχτά χρώματα. Υπάρχει η πεποίθηση ότι το χρώμα γενικότερα έχει μία συγκεκριμένη επιρροή στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Θεωρείται ότι η ενέργειά του είναι τόσο ισχυρή ώστε είναι ικανή ν’ αλλάξει τη ζωή. Η φαντασία ενίοτε παίζει πολλά παιχνίδια και σε μιαν άλλην προοπτική θα έλεγα να ανοίξουμε τις στρόφιγγες του ονείρου και να πετάξουμε προς άλλες παραμέτρους. Πόσο εύκολο είναι στ’ αλήθεια κανείς να κοιμάται στις στάχτες του!
Η αισθητική μας αντίληψη σχετίζεται με το «χτίσιμο» εσωτερικών εικόνων του κόσμου. Τα αισθητικά μας συστήματα αντλούν πληροφορίες από το εξωτερικό περιβάλλον και τις διοχετεύουν στον εγκέφαλο, ο οποίος στη συνέχεια διαμορφώνει μια αναπαράσταση του περιβάλλοντος μας. Επομένως το να αισθανόμαστε είναι μια παθητική διεργασία συλλογής ερεθισμάτων. Η αντίληψη είναι μια ενεργητική διαδικασία κατά την οποία τα ερεθίσματα μετατρέπονται σε αξιοποιήσιμες και χρήσιμες πληροφορίες. Αυτό το μοντέλο συμφωνεί με την καθημερινή μας εμπειρία, όπου συχνά μιλάμε για αποθηκευμένες εικόνες που ανασύρονται στην επιφάνεια όταν χρειαστεί.
Κι εγώ προσπαθώ να επαναφέρω τις διαστάσεις των ορίων μου με έντονα χρώματα. Άλλωστε δεν μπορείς να παράγεις τέχνη αν δεν δεις την εσωτερική πλευρά των πραγμάτων. Αυτοί που κολλάνε στην εξωτερική εμφάνιση είναι αυτοί που αναζητούν την εμπορικότητα των πραγμάτων. Δεν εννοείται να είσαι καλλιτέχνης και να μην εισχωρήσεις στην εσωτερική θέαση των πραγμάτων.
Περισσότερα δεν θα σας αποκαλύψω τώρα....αλλά σύντομα θα δώσουμε όλες τις πληροφορίες!
Υ.Γ: Η Ποιητική γλώσσα, θέλει και ποιητική σκέψη για να κατανοηθεί!
ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ και ΠΟΙΗΣΗΣ
Η μουσική της ποίησης είναι μουσική μαθηματική εγκεφαλική πράξη που μέσα της κρύβει ολόκληρο τον κόσμο της νόησης.
Εξίσωση που λύνει το χρόνο σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, ημέρες, μήνες, χρόνια. Ο αείμνηστος πατέρας μου Αντώνης, που με ήθελε νομικό αλλά τελικά με κέρδισε η «τέχνη των ήχων», λίγο πριν πεθάνει στα τέλη του χίλια εννιακόσια ογδονταπέντε (πολύ νέος, μόλις 56 ετών), με συμβούλευε να μην εμπιστεύομαι τις κίβδηλες παράτονες οντότητες των υψηλών θρόνων. Μάλλον αυτή η ασυνέπεια μου υπό συνθήκες «μετέωρου κι άγνωστου μέλλοντος», με πήγε κοντά σε πολυεμπνευσμένους ανθρώπους, που με αγάπη κι εμπιστοσύνη μου δίδαξαν αυτό που είμαι σήμερα. Ευγνωμονώ (μνημονεύοντας) τους δασκάλους μου, που με έμαθαν να σκέφτομαι. Ευγνωμονώ τις «Μούσες» που με γλυκοντάντευαν μικρό μεταξύ «μύθου και πραγματικότητας». Το 1974 έφηβος έζησα με όλους τους συμπατριώτες μου όλα τραγικά γεγονότα κι επακόλουθα του πολέμου στην Κύπρο. Άν και δεν είμαι εκτοπισμένος,πρόσφυγας, είδαν πολλά τα μάτια μου. Έμαθα εκτιμώ να μετρώ τη σημασία της κάθε ημέρας που μου δίνεται ως δώρο ζωής, εις βάθος και μάκρος ,γι΄αυτό και δεν έγινα ποτέ «αυλοκόλακας» κανενός. Άλλωστε ο δρόμος της μουσικής αυτής της συγκεριμένης που διάλεξα οδηγεί (συνειδητά) με ακρίβεια σε βαθύτερες θάλασσες…κι αν δεν ξέρεις κολύμπι,το τέλος είναι δεδομένο. Η Τέχνη επιζητεί θυσίες εσωτερικές, ρουφά χρήμα και δεν κάνει εκπτώσεις σχεδόν ποτέ. Ίσως γι΄αυτό δεν πηγαίνω και δεν φυτρώνω σε γλέντια παρακρούσεων, ασυνενοησίας. Για όλες τις βλακώδεις μετριότητες κι ασημαντότητες που αναζητούν να πιάσουν την «καλή» μια και καλή... δεν θα μπορέσω ποτέ να τους κάνω τα χατίρια ή να τους παρ-ακολουθήσω.
Έγραψα μουσική σε μεγάλες ποσότητες αρχικά, ξεπερνώντας τα πειραματικά στάδια με στόχο να κερδίσω μια προοπτική επαναπροσδιορισμού της δύσκολης μουσικοποιητικής ενασχόλησης. Αργότερα άρχισα να κάνω μακροβούτια χωρίς αναπνεστήρες. Έβαλα τη ζωή μου σε διαδικασίες οδύνης, ασφυξίας, πολλές φορές ανάμεσα σε λύκους, αιλουροειδή, γύπες κι αρπακτικά, που το μόνο που ζητούσαν ήταν να εμπλουτίσω τα όνειρα τους με τη φωνή μου. Σαφώς, αυτό φαίνεται και μέσα από τη συνθετική εργασία μου,άλλοι το πέτυχαν (ξεδιπλώνοντας κάποιοι εξ αυτών και το χαρακτήρα τους),το πέτυχαν,το έζησαν κάνοντας το κομμάτι τους, είτε τραγουδώντας ,είτε γράφοντας στίχους.. μέχρι που είδαν και την συνέχεια το όνομα τους και το έργο τους να δισκογραφείται.Η αχαριστία είναι ένα από τα χειρότερα αμαρτήματα και τιμωρείται …αλλά « κάθε πράμα θα γίνει στην ώρα του».
Η σημασία της προσφοράς είναι μια επικίνδυνη διαδικασία,αν δεν ξέρεις να οσφραίνεσαι την επικινδυνότητα του «κάλαμου» και καβάλα όπως ξέρετε,τρέχεις παντού.Είπα πολλές φορές το «ναι», με φρέναρε όμως η φωνή της ποίησης υπενθυμίζοντας μου ότι… «ο κόσμος νοιάζεται μονάχα για το «ναι»..φτάνει μην πεις εσύ, το «όχι».
Η έννοια του ήθους στη μουσική συνδέεται με την αντίληψη ότι η μουσική μπορεί να ασκεί επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου. Σύμφωνα με τη θεωρία του ήθους ή αλλιώς ηθική θεωρία της μουσικής, σε κάθε ρυθμική και μελωδική κίνηση υπάρχει μια ανάλογη συναισθηματική αντίδραση, με την έννοια ότι η μουσική μπορεί να επιδράσει στον άνθρωπο είτε θετικά παροτρύνοντας τον σε μία ενέργεια της βούλησής του είτε αρνητικά αποτρέποντάς τον από μία ενέργεια της βούλησης είτε τέλος απονεκρώνοντας τη βούλησή του. Έγινα ωδειακός δάσκαλος μελετώντας σκληρά (εξ ανάγκης αρχικά οικονομικής).Βέβαια η θεωρία του ήθους δεν εξαντλείται μονάχα σε γενικές διαπιστώσεις, αλλά εμβαθύνει στην αισθητική διερεύνηση των δομικών παραμέτρων της μουσικής εξετάζοντας το ήθος της… Κι αυτό το επισημαίνω συνεχώς σε όσους/ες μαθητεύουν κοντά μου. Η τέχνη των ήχων είναι μια πολύ σοβαρή και σκληρή διαδικασία. Γι’ αυτό μην την κακοποιείτε με τα τοξικά απόβλητα σας την ιερή τέχνη της μουσικής. Παράλληλα μην λημονείτε πως η αρετή της και η γενναιοδωρίας της, είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη γνώση,πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής..και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους. Είναι ένα δώρο χωρίς ημερομηνία λήξης. Πρέπει να είμαστε δοτικοί κι ευγνώμονες αν δεχόμαστε την ευλογία της. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις.Κι η μουσική δεν συγχωρεί εύκολα Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά σαν μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ταλαντούχων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. Όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα για όλους μας! (Μερικές λεκτικές απαντήσεις χρειάζονται αν και τα έργα μιλούν καλύτερα από τα λόγια).
Κλείνοντας με βαμβάκι το όλο σκεπτικό και τις χαραμάδες του.... εύχομαι σε όσους/ες εμπιστεύτηκαν τον γράφοντα σε όλο το συνθετικο-ερμηνευτικό,δασκαλίστικο βίο του,Ειρήνη,Υγεία, Δύναμη Ψυχής, σε μια μακρόσυρτη επερχόμενη Άνοιξη.
ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ !! FRAGILE !!
Στις αντιξοότητες της ζωής και στην αναπόφευκτη φθορά καταστάσεων.
Ο αέναος κύκλος της επίγειας ζωής: γένηση, έρωτας, θάνατος. με (μετ-)εξέλιξη η μη, σε όλη τη διάρκεια του βίου...Αισθήματα τοξικότητες, αγάπη, μίσος, φθόνος, αρρώστεια ,ο φόβος ,η ανάγκη,ο εθισμός, οι σχέσεις που παύουν να είναι αυτές που νόμιζες πηγές ενέργειας, που μετατρέπονται σε απόβλητα και χάνονται στο έρεβος…(μη σου τύχει…).
Εύθραστα αισθήματα, λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε αρμονία και δυσαρμονία συγχρονισμού στη σκληρή περιφέρεια του κύκλου.Και λόγια πολλά μαζί που υφαίνονται κι ύστερα χάνονται στο χάος της μνήμης, όπως: «αμφιθυμία» (είναι ένα συναίσθημα που εξυπηρετεί τις επιλογές μας, μας δίνει το περιθώριο να επιλέξουμε, να ζυγίσουμε, να διαλέξουμε ανάμεσα σε πρόσωπα ή καταστάσεις. Στη δύσκολη μορφή της μας παγιδεύει σε αυτό το πεδίο και δεν μπορούμε να αποφασίσουμε).Κι ύστερα όταν αποφασίζεις ραγίζει η πρόσοψη κι ένα ρήγμα ανοίγεται σαν στόμα γεμάτο σκότος,ικανό να καταπιεί όλη σου την ύπαρξη, που καμμία μετάνοια δεν μπορεί να συγκλολήσει τα θραύσματα.
«Μεγαλώνουμε και καθώς μεγαλώνουμε γινόμαστε δέσμιοι έντονων συναισθηματικών πιέσεων, συντριβής και αποδόμησης του εαυτού , καθώς με την παθητική αυτή στάση τροφοδοτούνται συναισθήματα "τοξικά" του ανικανοποίητου, κενότητας, ματαιότητας, εσωστρέφειας, απομόνωσης-κλεισίματος στον εαυτό, μοναξιάς και απελπισίας. Και δίχως να ανοίγουν την καρδία τους, δίχως να ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, δεν την απαλλάσσουν από τα δεσμά της μυστικοπάθειας και της ψεύτο-υπερηφάνειας, της έπαρσης και του φόβου για να μην φανούν εύθραυστοι, ευάλωτοι, αδύναμοι..."μικροί».
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έλεγε:«Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το «είναι» κι όχι το «φαίνεσθαι». Έτσι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας!
Σαν ένα σπάνιο,ακριβού γούστου γυάλινο συναίσθημα, ενίοτε έρμαιο της πολυπόθητης «παντογνωσίας» σαν νάρκισσοι περνάμε στην αφάνεια του "είναι" των πραγμάτων ή αλλιώς στην ανυπαρξία της οποιασδήποτε ουσίας!Και το μόνο που μένει τελικά είναι μια στιγμή πολύτιμη που μπορεί να γίνει κι εύθραυστη, όταν ξεχνάμε την ουσία των πραγμάτων κι ανακαλύπτεις μια μέρα την οξεία και την περισπωμένη τον παροπλισμό του βίου σου, εύθραυστον !!
Α.Α.Α
"ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ" του Ανδρέα Α. Αρτέμη (Μουσική και Ποίηση)
από την εργασία "Υψίπλους" .
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ….
(Έλα πάππο μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου…)
Στην προκυμαία …. στην ακρογιαλιά με τα φύκια λίγο πιο πέρα.Ο αέρας πια άρχισε να γίνεται πιο ζεστός και ο ήλιος αργεί στη δύση του. Ο ουρανός δεν κινείται…. Δεκαετία του 1930. Βόλτα κυριακάτικη; πρωϊνή; σε παλαιά οικογενειακή φωτογραφία κι ένας μεγάλος φακός που άλλοτε μέσα του τραγουδούσε το κύμα. Οι εποχές είναι επιθυμίες. Κάστρα φτιαγμένα από άμμο που γκρεμίζονται με τα πρώτα κύματα, με τους πρώτους αέρηδες που όταν φτάσει η Άνοιξη έχουμε την ψευδαίσθηση πως όλα μπορούν να αλλάξουν…. (εκτός από τις μόνιμες σιωπές των εικονιζόμενων ή των εποχών που μια παλιά εσωτερική βροχή βασανιστική και λυτρωτική συνάμα, δεν μπορεί θα δώσει ίσως λεκτικές απαντήσεις σε διάφορους «ξένους» και νεόκτιστα τζάκια…).
Οι παλιές φωτογραφίες είναι η νοσταλγία της επανάληψης. Η Ευτυχία η ίδια ότι ξέρεις τους προγόνους σου και την καταγωγή σου.
Παλιά οικογενειακή φωτογραφία στη δεκαετία του ’30, στο λιμανάκι της Κάτω Πάφου. Σκέφτομαι… ήρθα μετά από χρόνια και πάλι εδώ να ζήσω…. βλέποντας στον ορίζοντα το σχήμα όλων όσων άλλαξαν κι όσων… θα έρθουν.
Ακόμα κι ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων,
συχνά τελειώνει μετά το πρώτο βήμα…
( Ιαπωνικό ρητό)
Πίσω από τα μούσια και τα μουστάκια κρυβόταν αυτός. Ξυρισμένο κεφάλι τα μάτια του μόνο μου θύμισαν …βλέμμα σπινθηροβόλο διατηρούσε ακόμη κάτι από κείνη την παιδική λάμψη. «Δάσκαλε εσύ;» είπε… χαμογελώντας! Σήμερα οι σαραντάρηδες συμπληρώνουν κύκλους ζωής. Τους αλλάζουν οι συνθήκες κι είτε ωριμάζουν γρήγορα ή μένουν σε στασιμότητα. Θυμήθηκα πάλι τον ποιητή: «χρόνος είναι σώμα που μας δόθηκε για να το δουλέψουμε να το επεξεργαστούμε, να του δώσουμε την μορφή μας». Ποιός τελικά γυρίζει γρήγορα τον διακόπτη; Να πάμε να δούμε πώς βγάζουμε την πορεία στο χάρτη της ζωής λέω…, κάτι που πρέπει να γίνεται πριν σαλπάρουμε και κρατώντας σημειώσεις για την κατεύθυνση και τις αποστάσεις, ώστε να μη χρειάζεται στη μέση του ταξιδιού να απλώνουμε χάρτες και να κάνουμε μετρήσεις. Ταλαντεύσεις μετρήσεις, «ποιος είσαι; πως έγινα, που στέκω;». Ύστερα είναι κι αριθμοί. Οι αριθμοί είναι στατικοί, ψυχροί και δεν νοιάζονται για κανένα. Επίσης υπάρχουν κανόνες στον κόσμο μας. Φυσικοί, νομικοί, ταξικοί, οικονομικοί, επαγγελματικοί, άγραφοι κοκ. Κάποιοι τους ακολουθούν, κάποιοι προσποιούνται ότι δεν τους ακολουθούν πουλώντας την ψυχή τους στον διάβολο για να κερδίσουν μερικά ψίχουλα παραπάνω.
Τα μεγάλα παιδιά σήμερα είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Πολύ λίγος χρόνος για να είναι παιδιά, με τόσα που τους φορτώνουνε στο νου και στην καρδιά…
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον Άνθρωπο από τα ζώα. Είναι η Φαντασία. Η δυνατότητα να ελπίζει, να οραματίζεται το μέλλον του, ακόμη και να έχει την γνώση ότι κάποτε θα πεθάνει. Ο άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο του. Έχει την δύναμη να κρίνει και να αμφιβάλλει.
Λέμε συχνά ότι ο χρόνος «ρέει», «κυλά» και «φεύγει», χωρίς ποτέ να προσδιορίζουμε επακριβώς τι είδους «πράγμα» είναι αυτό που κυλά και φεύγει ασταμάτητα ή, τουλάχιστον, ποιος ή πώς μπορεί κανείς να μετρά την αδιάκοπη ροή του.
Η σημασία της συγχώρεσης ωστόσο έχει παραγκωνιστεί παρόλο που τις περισσότερες φορές δρα καθαρτικά και απελευθερώνει μία σχέση. Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε, αλλά κυρίως να μπορέσω μέσα μου να δικαιολογήσω ή να απαλλάξω τον εαυτό μου από το βάρος των σκέψεων και συναισθημάτων που με βάζουν στο ρόλο του θύματος. Αυτός ο μηχανισμός βοηθά κυρίως τον άνθρωπο να προχωρήσει και να απαλλαχτεί από τα μόνιμα «γιατί» που τον βασανίζουν…
Πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες σε όσους μας έχουν πονέσει; Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι κάποιες καταστάσεις στη ζωή που μας αλλάζουν σαν ανθρώπους, το είναι μας, τη σκέψη μας, τα συναισθήματά μας. Κάθε άνθρωπος μετρά διαφορετικά τέτοιες καταστάσεις και τις κρίνει σύμφωνα με το βαθύτερο είναι του. «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» (Μένανδρος -Δηλ. το να πέφτει κάποιος στο ίδιο λάθος δύο φορές δεν είναι γνώρισμα σοφού άνδρα).
Όλοι μας ως αδύναμες ανθρώπινες υπάρξεις υποπίπτουμε σε λάθη. Το να κάνει κάποιος ένα λάθος, μια αμαρτία, ένα σφάλμα, είναι κάτι αποδεκτό. Η επανάληψη του λάθους, έχοντας την εμπειρία του προηγουμένου λάθους και γνωρίζοντας τα επακόλουθα υποδηλώνει έλλειψη σοφίας, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό ενός φρόνιμου και συνετού ανθρώπου.
Συνεχίζω, ακόμα να γράφω… σκεπτόμενος !
«ΓΗΡΑΣΚΩ Δ’ΑΙΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ…»
(Την παροιμιώδη αυτή φράση την είπε ο Σόλωνας και μεταφράζεται ως: "γερνώ, μαθαίνοντας πάντα πολλά".Ακόμα και σήμερα, τη φράση αυτή τη χρησιμοποιούμε, για να δηλώσουμε τη δίψα και την ακούραστη αγάπη για μάθηση, ως ακόμα και μέσα στα γηρατειά. Αυτά τα λόγια ανήκουν στον νομοθέτη και σοφό Σόλωνα τον Αθηναίο).
Η μιζέρια των ανθρώπων που ασκούν πολλά δήθεν ταπεραμέντα και δεξιότητες… στα διάφορα πόστα ή εξώστες των «γραμμάτων και των τεχνών», ανάμεσα σε συζητήσεις κούφιων ουσιαστικά λόγων, σε τέλματα ιδεών..(όπως και στην πολιτική), πάντοτε θα αφήνουν μια γεύση αμφιλεγόμενη στα μυαλά όσων μπορούν να κατανοούν και ξέρουν να βλέπουν τον βυθό ή τον γκρεμό. Πάντα όταν πέφτει πνευματικό σκοτάδι,π.χ πρώτοι οι ποιητές βλέπουν το «άσπρο» σε όλο το «μαύρο» σκούρο χρώμα της καταχνίας κι ερημοποίησης. Αυτή η μετάλλαξη του ανέφικτου σε υπαρκτό στην εικονική διάσταση της εποχής μας , είναι ευρέως γνωστό και κάνει «κρά..» από χιλιόμετρα μακριά. Ήρθε η εποχή των διαχωριστικών γραμμών αν σκεφτεί κανείς ότι η αμορφωσιά και κυρίως η έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης δεν σε κάνει σπουδαίο όσα πτυχία και περγαμηνές ανοησίας να διαθέτεις, κυρίως με συμπεριφορές που συνθλίβουν τον «παίκτη»…αλλά και το έργο του. Όλη αυτή η λανθάνουσα προδιάθεση να υπερβεις τα όρια των δυνατοτήτων σου,χωρίς παιδεία μοιάζει με άδειο τενεκέ που κάνει κατρακυλώντας θόρυβο.
Στην καλλιτεχνική μου πορεία γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους που άξιζαν τον θαυμασμό και τον σεβασμό πολλών .Υπήρξαν δε και πολλές περιπτώσεις«φαιδρών» καταστάσεων που είχαν υπερβεί τα όρια της υπομονής κι ανοχής μου.
Κάποτε ένας σοφός ανατολίτης είχε γράψει σχετικά : «Όταν δύο μίζεροι συναντηθούν αυτό δεν αποτελεί μια συνηθισμένη πρόσθεση, αλλά πολλαπλασιασμό. Αθροιστικά δημιουργούν πολύ περισσότερη μιζέρια από αυτή που δημιουργούσε ο καθένας από μόνος του. Υπομένεις την μιζέρια ελπίζοντας στο να αποκτήσεις κάποτε ευχαρίστηση. Αν η μιζέρια σου είναι αυθεντική τότε είναι αδύνατο να παραμείνεις για πολύ προσκολλημένος σε αυτή. Η μιζέρια σε κάνει ικανό να προσελκύεις το ενδιαφέρον των άλλων Όταν είσαι μίζερος ασχολούνται μαζί σου, σε συμπονούν. Όλοι αρχίζουν να σε προσέχουν. Ποιος θα ήθελε να ενοχλήσει έναν μίζερο άνθρωπο; Ποιος ζηλεύει έναν μίζερο άνθρωπο; Ποιος θέλει να ανταγωνιστεί έναν μίζερο άνθρωπο; Αυτό θα ήταν τουλάχιστον αγενές. Υπάρχει «μεγάλη» αξία στη μιζέρια».
Όμως υπάρχουν και οι ανάλογες παραλλαγές και ο παροιμίες απλών ανθρώπων αναδύουν πάντα μια μυρωδία ανάλογη..όπως π.χ «κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα». Μόνο που εδώ όσο μυριστικό κι αν σας μύρισε το αρθράκι είναι μεν χαμογελαστό και διδακτικό, αλλά καθόλου πιστέψτε με, αστείο.
Εάν μπορούσες να φυλάξεις τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά, μπορούσες εξίσου εύκολα να πάρεις «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει», χώρια που «αγάλια-αγάλια γίνεται η αγουρίδα μέλι».
Πόσες «γλάστρες» αλήθεια δεν έμειναν στην ιστορία μάρτυρες για να γεμίσουν ενίοτε
το χώρο και το χρόνο..Και βέβαια πολλοί έμειναν στην μετέπειτα αιματοβαμμένη ιστορία μας σαν «βαστάζοντες» με στόχους ανάλογους. Σαφώς οι λογής διακοσμητές γνωρίζουν καλύτερα. Μόνο που αυτοί δεν είναι των παρασκηνίων. Καθότι τα «παρασκήνια» και οι διαβουλεύσεις τους δεν φτάνουν ποτέ στους υποψιασμένους..Αν ανήκετε σ΄αυτή την κατηγορία τότε θα πρέπει να γνωρίζετε απλή βοτανολογία, ότι ο βασιλικός ευδοκιμεί σε σκιερό μέρος και με διάφορες προφυλάξεις..αλλά…. στο πότισμα του ποτίζεται και η γλάστρα. Ίσως τελικά η ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα κι ίσως (για να το προεκτείνω λίγο περισσότερο..) μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Αυτό ως ένα σημείο είναι φυσικό, όμως σε τελική ανάλυση πάντα τα πιο απλά και βασικά πράγματα είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία; Μεταχειρίζομαι; Κάνω χρήση; Εκμεταλλεύομαι; Η χώρα πουλιέται σαν οικόπεδο και η αξιοπρέπεια μας καταπατάται. Η εκάστοτε κρατούντες έχουν δημιουργήσει ένα νέο σύμπαν με 3 βασικούς πλανήτες, της χυδαιότητας της φαυλότητας και της αρπακτικότητας.
Τελικά ο βασιλικός είναι το θέμα ή η γλάστρα; και που χωράνε τόσα «γιατί» και «διότι»;
Ο Θεός να μας φυλάει από τρωκτικά κι ανάξιους!
ΦΙΛΙΑ και ΝΕΙΚΟΣ* (με αφορμή τη Διεθνή ημέρα Φιλίας...30 Ιουλίου).
Ο νόμος του καλού και του κακούκι ο άνθρωπος πίστεψε οτι είναι έκθετος και έρμαιος σ' εναν ανταγωνισμό, ο οποίος υπάρχει πάνω και πέρα απο τη δική του θέληση και επιρροή: τον αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυό αδάμαστες δυνάμεις του αισθητού κόσμου, του καλού και του κακού. Το κακό, όμοια όπως και το καλό, θεωρήθηκε οτι είχε οντότητα, μετέχοντας στον αισθητό κόσμο της εμπειρικής πραγματικότητας, και μάλιστα ως πρωταγωνιστής του.(Κ.Μ)
Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν πάψει να ελπίζει για ότι μπορεί να του δώσει φτερά κι ελπίδες για το μέλλον του.«Η απώλεια ελπίδας /απελπισία συχνά προκαλείται από μεγάλες προκλήσεις και δυσκολίες στη ζωή μας και συνδυάζεται από μελαγχολική διάθεση και σκέψεις αρνητικότητας για το μέλλον. Στην καθημερινότητά μας, η εποχή που ζούμε συχνά ενισχύει την αρνητικότητα που μπορεί να απορρέει από τις προσωπικές δυσκολίες κάνοντάς μας όλο και πιο δύσπιστους απέναντι σ’ ένα καλύτερο αύριο.Η διατήρηση όμως της ελπίδας είναι σημαντική για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.Όταν ελπίζουμε, αισθανόμαστε ότι μπορούμε να κυριαρχήσουμε πάνω στις δυσκολίες και έχουμε την εσωτερική δύναμη να προσηλωθούμε στους στόχους μας».Όταν δεν ελπίζουμε, υποκινούμαστε από αυτό το βαθύ ένστικτο μη επιβίωσης που μάς λέει ότι τελικά δεν θα τα καταφέρουμε, δεν θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα και η τελική έκβαση θα είναι ο «θάνατος».
Ο κακοί άνθρωποι(συμπλεγματικοί, φθονεροί, κακοπροαίρετοι,κακόβουλοι κλπ…κλπ..) που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι παντοδύναμοι (κυκλοφορούν πολλοί/ες τέτοιοι σε μεγάλες ποσότητες τελευταία….) φροντίζουν να στοχεύσουν πρώτιστα το μυαλό και τη γενικότερη ψυχολογία σου.Το έχω βιώσει αυτό στο παρελθόν και ξέρω τα επακόλουθα μιας τέτοια συμπεριφοράς.
Η ελπίδα ενέχει μια βαθιά πεποίθηση ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους, ότι πάντα θα έχουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο να σταθεί δίπλα μας, να μας βοηθήσει και το οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε.Κι εσύ τη δεδομένη στιγμή στο συγκεκριμένο χώρο,τόπο δεν έχεις κανένα!Κι έτσι ο όλεθορος εξαφανίζει κάθε ελπίδα ανάτασης και θετικής ανταπόκρισης στην κάθε μέρα ,καθότι η ελπίδα και πνευματική διάσταση είναι το φάρμακο της θετικότητας. Όταν ελπίζουμε, έχουμε πίστη, αναγνωρίζουμε ένα νόημα στη ζωή και αισθανόμαστε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με κάτι μεγαλύτερο από εμάς, είτε αυτό το κάτι είναι ο Θεός είτε ένα καλόβουλο Σύμπαν.
Η λέξη «Αναισχυντία» με παραπέμπει σε καιρούς δυσανεξίας και πολλαπλών άλλων κολπακίων της καθημερινότητας, με πολλούς και πολλές που καμώνονται και παραφουσκώνουν τη βιτρίνα τους με παραμορφωτικά «κάτοπτρα». Βέβαια το να ζεις σε γυάλινο καβούκι ή σπίτι και να «πιστεύεις πως όταν σε φτύνουν απλά βρέχει»(ποντιακή παροιμία αυτή..),τότε ναι ,είσαι εκτός πραγματικότητας.
Ζω κυριολεκτικά σε άλλη διάσταση.Δεν γνωρίζετε όμως τίποτα για κείνους που ζουν στα σύννεφα. Η λέξη σύννεφο ή συννεφιά παραπέμπει αυτόματα σε άλλα, όπως π.χ: «υπάρχουν σύννεφα στις σχέσεις μας», ή «σύννεφα μαζεύονται στον ορίζοντα» θέλοντας να τονίσουμε το επερχόμενο κι απροσπέλαστο ενίοτε…. Όμως εγώ επιμένω να βλέπω το πείσμα του ανθρώπου που έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει τη δυνατότητα να αντιστέκεται σε ότι είναι καμουφλαρισμένο με πολλές δικαιολογίες, ψέματα, απλά κάποιοι για να κάνουν τη δουλειά τους. Ξέρω πολλούς τέτοιους χαρακτήρες. Στη δική μακρόχρονη πορεία, το βίωσα… κι αρκετά τέτοια αιλουροειδή τα έχω στείλει στον αγύριστο!
«Αναισχυντία» είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός. Οι ειδικοί επιστήμονες θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τονίζουν ότι η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. «Είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα.Αυτό λέει και μια κυπριακή παροιμία που ίσως εκφράζει απόλυτα, το όλο σκεπτικό μου: «Εκαμεν ο Λύμπουρος {μέρμηγκας} φτερά... ».
Υ.Γ: Ο νόμος του καλού και του κακού κι ο άνθρωπος πίστεψε οτι είναι έκθετος και έρμαιος σ' εναν ανταγωνισμό, ο οποίος υπάρχει πάνω και πέρα απο τη δική του θέληση και επιρροή: τον αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυό αδάμαστες δυνάμεις του αισθητού κόσμου, του καλού και του κακού. Το κακό, όμοια όπως και το καλό, θεωρήθηκε οτι είχε οντότητα, μετέχοντας στον αισθητό κόσμο της εμπειρικής πραγματικότητας, και μάλιστα ως πρωταγωνιστής του.(Κ.Μ)Ευχαριστώ τον Θεόν ότι δεν με έκαμε παλιάνθρωπον, αλλά τον μέμφομαι ότι με έβαλε να ζω με παλιανθρώπους.(Ανδρέας Λασκαράτος, 1811-1901, Σατιρικός συγγραφέας).
Α.Α.Α
(Φιλία και Νείκος* η αντιπαλότητα ανάμεσα, δηλαδή ανάμεσα στην αρμονική ομόνοια και στη φιλονικία, όχι πιά ως προσπωποποιημένες θεότητες, αλλ' ως φαινόμενα του φυσικού κόσμου).
ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ ; (πες μου ένα ψέμα ...να σωθώ....)
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι ο καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι να μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος ,δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθρες που προκαλούν διάφοροι κερατάδες ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση. Σκέφτομαι ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να “πατήσουν” πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης. Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπάρχει άραγε"συνωμοτικό κέντρο" εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων. «Μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπάρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας…Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε.Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα.Τώρα σας λένε: ΅είστε ωραίοι ρε…” και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας.Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι οι θυμόσοφοι….ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε. Από αισθήματα που μεταβάλλονται αναλόγως περιστάσεων.
Πες μου ποιους ξέρεις…να σου πω ποιος είσαι! Ψέμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει (ή πιστεύει) ότι η πρόταση είναι αναληθής. (Εάν ο ίδιος ο υποστηρικτής της πρότασης την πιστεύει για αληθή ενώ δεν είναι, έχουμε να κάνουμε με πλάνη και όχι με ψέμα). Πολλές φορές η λέξη ψέμα χρησιμοποιείται και για να δηλώσει (κάποιος) το μη αληθές. Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ωστόσο αυτή είναι μόνο μια κατηγορία ψεμάτων. Δηλαδή, ένας άνθρωπος λέει ένα ψέμα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ενώ ο ίδιος έχει αμφιβολίες προς την αλήθεια της πρότασης ή γνωρίζει όντως ότι είναι αναληθής. Μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες.Καλού κακού έχετε γενικότερα το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη “δουλειά ΅ σας, έπαψα να σας πιστεύω πια!
ΜΙΑ ΜΟΥΝΤΖΑ ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ
Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας γίνεται ποιητής, φιλόσοφος ή ρεμάλι. Αν δεν προλάβει να τον κτυπήσει το κύμα της άνοιας ή του κορωνοϊού, τότε ασφαλώς θα λέμε πως… έζησε ευτυχισμένος. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν και είναι υποπροϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Οι τρελαμένοι λοιπόν αυτής της γης οι τελευταίοι ρομαντικοί του είδους κοιμούνται στις στάχτες των ονείρων τους, χωρίς αγωνίες,σαστίσματα κι άλλα τερτίπια.
Στην πορεία της ζωής μεγαλώνοντας κανείς γίνεται όλο και περισσότερο ανεκτικός. Ας πούμε προσωπικά η ανοχή μου έχει ξεπεράσει τον μέσο όρο ύπαρξης της. Είναι αλήθεια (κι οι περισσότεροι που με ξέρετε αντιλαμβάνεστε τι εννοώ….)!Ωστόσο είδα κι άλλαξα μερικές (σκληρές και πολύωρες) δουλειές, περπάτησα σε πολλούς τόπους, ενώ πολλών ανθρώπων μελέτησα τα έργα τους (σαν να ήμουν, τώρα που το σκέπτομαι γι αυτούς,το προωθημένο άλογο της κούρσας για να κερδίσουν πενταροδεκάρες ..ή δόξα..). Αναγνωρίζοντας λοιπόν μέσα μου το απειροελάχιστο να ζεις ευτυχισμένος με λίγες χαρές και απέραντη μοναξιά αλλά και με πολλούς ρηγάδες και ρήγισσες....έζησα για «ένα πουκάμισο αδειανό…», «για μιας πεταλούδας τίναγμα», στη βάρβαρη ηλιθιότητα της ματαιότητας και της φιλοδοξίας τους.Τώρα βέβαια ξέρετε πως είναι αυτές οι παλιοϊστορίες των διαφόρων δήθεν,αυλοκολάκων,σφουγγοκωλάριων κι άλλων δεινών μας οντότητες μηδαμινές,που για βιοποριστικούς λόγους καθαρά, σε εξαναγκάζει το σύστημα της κονόμας να σέρνεσαι στα πόδια τους.
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι οι καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθριτες που προκαλούν διάφοροι ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση, απλώς για να κάνουν το δικό τους κομμάτι..... Ναι...σκέφτομαι ξανά ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο ίσως κι αφιονισμένο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή , καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να «πατήσουν» πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά.Οι ελπίδες του μέλλοντος λοιπόν βρίσκονται στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην ευδαιμονία και τον φόβο. Η ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να μας κάνει να νικήσουμε τους κακούς μας δαίμονες. Για να ευημερούμε χρειάζεται να επιλέγουμε μια σειρά από δράσεις οι οποίες μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά τόσο σε σωματικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Μεγαλώνοντας κανείς πρέπει ή δεν πρέπει να αλλάζει συχνά οπτικές γωνίες και να εμπλουτίζει τις εικόνες και τις γνώσεις που αποκόμισε μεταλαμπαδεύοντας τα όλα σε άλλες συνειδήσεις ….Τα παραλειπόμενα είναι απλά λογοπαίγνια ανευ ουσίας για την ώρα….
(Όταν η Πανδώρα άνοιξε το απαγορευμένο πιθάρι και ξεχύθηκαν όλα τα κακά στη γη, τελευταία έμεινε η ελπίδα και εκείνη πιάστηκε από αυτήν).
ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ
Μερικά πράγματα χρειάζονται χρόνια για να τα καταλάβεις. Η σπατάλη της διάρκειας σε μια αλλήθωρη πραγματικότητα σε προσγειώνει με ανάλογα τιμήματα, όπως γεύσεις ,σκέψεις κλπ.
Αυτή η διαρκεια των πραγμάτων που καθορίζει το χτες ,το σήμερα ,το αύριο ανάμεσα σε θεωρητικούς φιλοσοφικούς στοχασμούς, ρομαντικούς ενίοτε και σε μη αναστοχασμούς. Προδιαγεγραμμένες καμπύλες αρχής προς το άγνωστο σημείο του οριστικού. Νομίζοντας στην πορεία ότι δεν θα υπάρξει «τέλος».
Πορευόμαστε στο εφήμερο,ανακατεμένοι με αστρική σκόνη που μπορεί να μεταμορφώνει τις κινήσεις και τα «θέλω», σε μια γοητευτική πολλές φορές άγνωστη περιοχή της ζωής μας.
Μερικών πραγμάτων η αξία είναι αναντικατάστατη. Εδώ δεν χωράει σπαταλημένος χρόνος.
Το βλέπες άλλωστε, το αισθάνεσαι, καταλαβαίνεις τα «πάθη της αγριομέλισσας»…Η μεγάλη Τέχνη έχει να κανει με δύσκολες εσωτερικές διεργασίες. Έχει ειπωθεί ότι η επόμενη φάση της ανθρώπινης εξέλιξης θα βασισθεί στη μείωση του εγωιστικού ανταγωνισμού και στην αύξηση της συλλογικότητας, όχι υπό τη μορφή δεσποτισμού αλλά υπό τη μορφή μιας διευρυμένης αίσθησης του εαυτού μας.Ωστόσο, καλό είναι να οριοθετείς τα «όρια» σου.Πόσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του; Πόσα αδιέξοδα και πόσα ανώφελα συγχωροχάρτια θα μοιράσει άραγε ακόμα; Χρειαζόμαστε γενναιότητα στους καιρούς μας με τους τοξικούς τρελλούς του κόσμου τούτου! με όποια τιμήματα θα πρέπει να χρεωθείτε..κι εδώ δεν χωράνε συμβιβασμοί. Αφήστε τους να κερδίσουν την προοπτική του ολέθρου. Άλλωστε όσοι πέφτουν από ψηλά έχουν κλειστά τα μάτια.
Ο αετός είναι ο ονειρευτής. Όταν είσαι αετός με πανοραμική οπτική, είναι ευκολότερο να γίνεις Κύριος της Επίγνωσης, ένας κυνηγός που το θήραμά του είναι τα συναισθήματα. Η οπτική του αετού μας κάνει γρήγορα συνειδητούςσχετικά με τα συναισθήματα, αν και είναι δυσκολότερο να τα φτάσουμε από τέτοια απόσταση.Ο θηρευτής είναι σαν την αράχνη που υφαίνει έναν όμορφο ιστό και περιμένει το θήραμα. Οι άνθρωποι κυνηγούν όπως η αράχνη όταν δημιουργούν καταστάσεις που προσελκύουν άλλους ανθρώπους στο δίχτυ τους μέσα από το χάρισμα ή την επινοητικότητά τους. Τα ανθρώπινα θύματα πάντα προσελκύονται από κάτι που επιθυμούν, όπως η δύναμη, η εξουσία και τα χρήματα.
Ο πολεμιστής είναι θηρευτής. Όταν γίνεσαι θηρευτής, γίνεσαι κυνηγός, το οποίο σημαίνει ότι ο πολεμιστής είναι εκείνος που κυνηγά τη δύναμη. Θα κυνηγάς όλα σου τα συναισθήματα και κάθε λέξη που ξεστομίζεις. Μόλις αρχίσεις το κυνήγι θα μάθεις να ζεις με απόλυτη ελευθερία.
Το κυνήγι είναι μια αναζήτηση μεταμόρφωσης. Σε αυτή την αναζήτηση κάθε πράξη, σκέψη και λόγος αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Για παράδειγμα, μπορεί να αναμειχθούμε σε μια συζήτηση διαβολής. Για να προστατευτούμε από αυτό το δηλητήριο θα χρειαστεί να καθαρίσουμε την πληγή που μας δημιουργεί η κακολογία χρησιμοποιώντας μια τεχνική ειδικών αναπνοών.
Δεν μπορείς να πας μπροστά ποτέ αν δεν μάθεις να δέχεσαι τη νίκη και την ήττα σου με τον ίδιο τρόπο…”O άνθρωπος με την ανθρωποκεντρική του σκέψη βλέπει πολλή μοχθηρία. Αν δεν είναι μοχθηρία, τότε είναι ίσως πλήρης αδιαφορία για τα πάθη της ζωής.
Α.Α.Α
(Αφιερωμένο στη μνήμη ενός σπουδαίου Διδασκάλου)
ΑΠΟΥΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ
Όταν οι άνθρωποι φεύγουν οριστικά, πεισματικά, αμετάκλητα, αφήνουν ένα ράγισμα διάφανο στο πέρασμα τους ,ενώ σε κάθε επαναφορά της μνήμης επανενσαρκώνονται περιστασιακά, παντού. Τότε κατεβαίνουν τα χρωματιστά πουλιά κι αρχίζει η επικράτηση των αισθημάτων να αλλάζει όψεις και γωνίες .Εκείνα βέβαια συγκρούονται, χαϊδεύονται, προσπερνάνε, ανακατέβονται με άλλους ήχους και χάνονται στο διάστημα, παντού. Ανοίγουν τότε οι στρόφιγγες του ονείρου, σπάζοντας το φράγμα της μνήμης …και τα θραύσματα της απότομης διάσπασης (ποιος δεν φυλάει μέσα του με πόνο σπασμένα κομμάτια) που θέλουν να ξαναγίνουν χρόνος και χώρος, μέσα από ίχνη διαθλάσεων επιθυμίας παραλληλόγραμμης, κτυπούν βίαια τα πορτοπαράθυρα… κι από τον ξέφρενο ρυθμό της καρδιάς, παρασύρονται ,κι όλα στροβιλίζονται παντού.
Σ΄ αυτή την επαναφορά της παράδοσης κι υποταγής δε χωράνε αναβολές. Εκρήξεις ηφαιστειώδεις μόνο επιστρέφουν, που πάλλονται, και δονούνται .Θυμοί κατακόρυφοι, φωτός και σκότους ,επιφωνήματα, μισοτελειωμένες φράσεις ,χωρίς συστολή, χωρίς ντροπή αποτυπώνουν το στίγμα..πως όλα κάποτε υπήρξαν τελικά, χαμηλόφωνα ή στεντόρεια στις διαθλάσεις της ύπαρξης…
Κι εσύ αναχωρητής αιώνιος στο ελευθέριο φως της δημιουργίας ,ανοίγεις πανιά . Μια βαθιά ανάσα σπρώχνει το δρόμο..και το ταξίδι αρχίζει. Πόσες στ΄ αλήθεια στιγμές δεν εκτιμάμε, πριν περάσουν στην προχειρολογία του τίποτα; Και χρειάζεται μόνο μία στιγμή για να μας μάθει με σκληρό τρόπο ότι θα έπρεπε να είχαμε δει τις υπόλοιπες στιγμές με άλλο μάτι.
Η αξία κοστολογείται στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων..κι έτσι πάει ο κόσμος…. κι η ζωή εδώ στην πραγματική διάσταση της, συνεχίζεται!
Η αγνωμοσύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και τέτοιες συμπεριφορές θα πληρωθούν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων έτσι κι αλλιώς θα το αισθανθούν, ίσως κιόλας το βιώνουν Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα Brendan Francis, κάποτε είχε πει: «Αν έχεις κάποιο ταλέντο, χρησιμοποίησε το με όποιον τρόπο μπορείς. Μην το κρύβεις και μη το δίνεις μίζερα. Να το σπαταλάς απλόχερα σαν ένας εκατομμυριούχος που θέλει να μείνει απένταρος». Δεν ξεχνώ όμως και την «Ανατολή με τη σοφία της…» με μια αραβική παροιμία που λέει: «Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, μάλλον θα του χρωστούσες. Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν κακό άνθρωπο μάλλον θα σε είχε πολεμήσει».
Υ.Γ: Ο μέγας συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) είπε κάποτε: «Μην μιμείσαι κανέναν και τίποτα. Το λιοντάρι που μιμείται ένα άλλο λιοντάρι γίνεται πίθηκος».
ΕΝ ΠΤΗΣΕΙ…
Οι «του αέρος» μικρές ιστορίες που εμπλέκονται με τα καλλιτεχνικά μου δεν διαφέρουν καθόλου από τα χιουμοριστικά εκείνα στιγμιότυπα, μόνο που εδώ δεν υπάρχει …βιντεοσκόπηση για περισσότερο γέλιο..! Λοιπόν….όλα ξεκίνησαν από τη γνωστή τύχη ή ατυχία με τις χαμηλού (λέμε τώρα) κόστους πτήσεις προς Αθήνα, με γνωστή εταιρεία από το αεροδρόμιο Λάρνακας.Πάντοτε σε όλες τις παραστάσεις κουβαλώ κυριολεκτικά ένα ηλεκτρικό πιάνο –κομπιούτερ…και δεν το κουβαλώ απλά (ζυγίζει δεκαπέντε κιλά) κι έχει θέση στο αεροπλάνο και εισιτήριο…. Όπως λέμε δύο επί ένα..κάπως έτσι! Αφού λοιπόν οι συνεργάτιδες μου πέντε τον αριθμό φορτώσαμε βαλίτσες, όργανα κλπ, πήραμε τις θέσεις (σκορποχώρι) που διαδικτυακά είχαμε πληρώσει. Διπλά μου το πιάνο στο παράθυρο κι εγώ στη μέση, προσευχόμενος να μην καθίσει δίπλα μου κανείς….Όμως η προσευχή μου δεν εισακούγεται και στη θέση την κενή κάθεται τώρα ένας τύπος νεαρής ηλικίας που όλο κοιτάζει το όργανο και θέλει κάτι να μου πεί..αλλά περιμένει..περιμένει, (το αεροπλάνο απογειώνεται , παίρνει ύψος, μέχρι που σκάει η πρώτη ερώτηση. «Τι είναι αυτό που είναι δίπλα σου;» «Πιάνο» απαντώ… «έχει θέση πληρωμένη και του φόρεσα και τη ζώνη ασφαλείας όπως μου υπέδειξε η αεροσυνοδός»..Και σκάει η δεύτερη ερώτηση! «Παίζεις κάπου;» Λέω.. «πάμε για παράσταση στη μουσική σκηνή του Cabaret Voltaire»… κι εδώ ξεκινούν οι «ατάκες»….Ακούει καμπαρέ κι ερωτά… «μόνος σου ή με κοπέλλες;». «Μα με τραγουδίστριες» απαντώ… «Τζαι που ενι οι αρτίστες;»…..(Κόκκαλο εγώ!).
Η αεροσυνοδός αναγγέλει κάθοδο στο αεροδρόμιο της Αθήνας κι εγώ συγκρατούμαι ακόμα….Έχουμε περάσει μέσα στο αεροδρόμιο στα σημεία ελέγχου και διακριτικά μισοφωνάζω… «Για μαζευτείτε οι αρτίστες….»…!
Στο ξενοδοχείο όταν φτάνουμε η πρώτη ερώτηση μου (στην ευγενική υπάλληλο που μας υποδέχεται χαμογελαστή):… «μένουν άλλοι Κύπριοι εδώ;»…..
Λοπόν το τί γέλιο έχουμε ρίξει με αυτή την ιστορία σε κάθε εκτός Κύπρου παράσταση μας δε λέγεται.Το θυμούνται πάντοτε οι κοπέλλες –τραουδίστριες-«αρτίστες» και γελάμε…μέχρι δακρύων!
«ΣΙΧΤΙΡ» η ΣΚΟΝΗ των ΘΕΩΝ
Ήταν σαν να κράταγε στις χούφτες του σκόνη κι αποφάσισε να τη φυσήξει να πάει πέρα ψηλά στο κενό. Κι έτσι σηκώθηκαν τα μόρια της σκόνης ψηλά κι απλώθηκαν, πέρα ως πέρα μακρύτερα..κι όλα χάθηκαν μέσα στο απόλυτο «τίποτα»… αφού..σκόνη ήτανε και χάθηκε, σαν να μην υπήρξε ποτέ!
Κανείς δε μπορεί να θεραπεύσει το παρελθόν με τις παράτολμές της γλώσσας ανατροπές.
Ο Όμηρος ο αρχαίος χώριζε την ανθρωπότητα σε δύο είδη, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους: απ’ τη μια, τους ήρωες, δείγματα μιας ονειροπόλου ανθρωπότητας, άτομα ικανά να πραγματοποιήσουν το αδύνατο, και απ’ την άλλη, ένα απροσδιόριστο πλήθος ανθρώπων χωρίς θέληση, χωρίς όνειρα, απρόσωπο. Οι μεν, καθοδηγούμενοι από το πεπρωμένο, είχαν προορισμό τη μεγάλη προσωπική περιπέτεια οι δε, με προορισμό μια ασήμαντη ζωή, ζούσαν κάτω από τους νόμους της τύχης και της σύμπτωσης. Ποιος τελικά είναι ο δημιουργός της πραγματικότητας και ο επινοητής της σκιάς που γίνεται σκόνη κι απλώνεται στο υπερπέραν σκόνη παντού, στο απόλυτο τίποτα, σε ένα κόσμο υποκειμενικό, πολύ προσωπικό;
Αν το ψάξετε θα δείτε ότι ακόμη και τα λεξικά έχουν χωρίσει σε κατηγορίες τη σκόνη. «Ο όρος «σκόνη» δεν έχει ακριβή επιστημονική απόδοση, αλλά συνήθως ορίζεται ως μια στερεά ουσία που έχει κονιορτοποιηθεί ή έχει κατατμηθεί σε λεπτά σωματίδια. Το μέγεθος των σωματιδίων είναι εξίσου σημαντικό με τη φύση της σκόνης για να διαπιστωθεί εάν είναι επικίνδυνη. Γενικά, τα πλέον επικίνδυνα είδη σκόνης είναι οι σκόνες με πολύ μικρά σωματίδια τα οποία δεν είναι ορατά με το ανθρώπινο μάτι, όπως συμβαίνει με τις λεπτές σκόνες. Αυτοί οι τύποι σωματιδίων είναι αρκετά μικροί για να εισπνέονται, αλλά ταυτόχρονα αρκετά μεγάλοι, με αποτέλεσμα να παραμένουν παγιδευμένοι στον πνευμονικό ιστό και να μην εκπνέονται. Ωστόσο οι εύφλεκτες σκόνες μεταφέρονται με τον αέρα υπό μορφή νέφους και μπορούν εύκολα να αναφλεγούν, προκαλώντας μια θρυαλλίδα ή έκρηξη. Μπορούν να αναφλεγούν από έναν σπινθήρα ή γυμνή φλόγα, ή ακόμη αν επικαθίσουν σε καυτή επιφάνεια. Όταν η εύφλεκτη σκόνη επικαθίσει και αναφλεγεί, μπορεί να εκραγεί σε φλόγα ή απλώς να σιγοκαίει, για αρκετή ώρα μετά την απομάκρυνση της πηγής της ανάφλεξης. Μετά από έκρηξη, η εύφλεκτη σκόνη μπορεί να εξαπλωθεί σε μεγάλη έκταση, αυξάνοντας τον κίνδυνο σοβαρής πυρκαγιάς» Έτσι λοιπόν όλα εξελίσσονται για τη συνέχεια.
Ξένοι επιστήμονες όμως τονίζουν: Mια νέα μελέτη της διαστημικής σκόνης δείχνει ότι το νερό πάνω στη Γη μπορεί να δημιουργήθηκε κάποτε στο διάστημα με τη βοήθεια του ηλιακού ανέμου, του ρεύματος φορτισμένων ηλιακών σωματιδίων που εξαπολύει συνεχώς ο Ήλιος. Για πρώτη φορά υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι -μάλλον απρόσμενα- το άστρο μας μπορεί να έχει παίξει ρόλο-κλειδί στην παρουσία του νερού πάνω στον πλανήτη μας, καθώς φαίνεται ότι ο «άνεμός» του είναι σε θέση να ακτινοβολήσει και να μετατρέψει σε νερό τους κόκκους σκόνης στο διάστημα.
Εκεί λοιπόν που θαρρείς ότι όλα έχουν εξαφανιστεί ,κονιορτοποιηθεί, η ίδια η υποτιθέμενη εξαφάνιση της, επανεμφανίζεται.
Καλό είναι να έχετε το νου σας γενικότερα. Ύπουλη η υπόθεση «σκόνη» γενικότερα στη ζοφερή ατμόσφαιρα που ζούμε ή ακούμε. Σκέφτομαι τους χειμάρρους αιμάτων που έχυσαν όλοι εκείνοι , ώστε από δόξα ή θρίαμβο να γίνουν στιγμιαίοι κύριοι ενός κλάσματος αυτού του μορίου σκόνης, του απόλυτου «τίποτα» στο «απόγειο της ανθρώπινης παραφροσύνης» (που έλεγε κι ένας παλαιός χρονογράφος)..Και ντράπηκα σκεπτόμενος την ώρα που θα κονιορτοποιηθεί δια παντός γι αυτή την οντότητα, που επιβιώνει ακόμη κι επιμένει να λέγεται…. άνθρωπος!
(απόσπασμα από μονόλογο-χρονογράφημα μου)
ΑΚΡΑΙΟ & ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ….
Για να κάνεις σήμερα λεφτά πρέπει να κατεβάζεις το επίπεδο σου στο σημείο εκείνο που μπορούν να είσαι στη ζήτηση τους σαν προωθημένο «ά-λογο κούρσας»,σαν υπόσταση και σαν εύκολη «λεία» προς προσέλκυση πελατειακού ενδιαφέροντος .Αυτό είναι η «εξυπνάδα» ενός καλού μάνετζερ! Και δεν χρειάζεται να μου πείτε για τον επιμορφωτικό χαρακτήρα όλων των πραγμάτων, αφού μόνο ο θεούλης του χρήματος ξέρει κι έχει μακρύ χέρι….Ποσώς λοιπόν τον ενδιαφέρει ή και την πλειοψηφία (έτσι νομίζει..) η ποιότητα σε όλο το φάσμα της …Κι αν π.χ κάποιος θελήσει να επιδείξει την τέχνη και την τεχνική του, πρέπει να μοιράζει παράλληλα και λεξικά για τις επεξηγήσεις. ( όπως ο λαός λέει ..όλοι οι γύφτοι μια γενιά, αλλά και πολλές γενιές, που ποιητικά τις απαριθμεί κι ο Κωστής Παλαμάς στον Δωδεκάλογο του Γύφτου, που τον έχουμε και προτομή στην Πάφο….).
Ζούμε σε εποχές περίεργες.Δεν πάει ποτέ μπροστά αυτός ο τόπος με τους παράτονους γρυλισμούς μιας «δήθεν» διάθεσης να μιλήσεις για πράγματα και θαύματα της Τέχνης και του Πολιτισμού.Αν τελικά ο Πολιτισμός μπορεί να συγχωρέσει τους δολοφόνους του,αυτό εναπόκειται ακριβώς στο σημείο που με την ίδια ευκολία ξεχνάς εκείνους που έγιναν αφορμή για την ερημοποίηση των πάντων. Εδώ σαφώς χρειάζεται η Κουλτούρα--η καλλιέργεια, η γνώση – της ιστορίας , του πολιτισμού του ανθρώπου, για να μπορούμε να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε την πνευματική και καλλιτεχνική κληρονομιά μας και να μη μπορούν να μας τη λεηλατούν οι διάφοροι ξένοι! Ωστόσο,όλο το οικοδόμημα του Πολιτισμού είναι στερεωμένο στα λόγια…Ότι γεμίζει τη φαντασία κι επαιτεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας οι ειδήσεις, ότι διαβάζουμε, οι δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, κύρια βάση έχουν λέξεις…(τώρα μάλιαστα γράφοντας αυτό το σκεπτικό,συνειδητοποιώ πόσες λέξεις πήγαν χαμένες που εκστομήθηκαν για το «τίποτα»σε μια σπαταλημένη ώρα ,για πενταροδεκάρες)….Αμέσως όμως επαναπροσδιοριζόμενος στο όλο σκεπτικό, διαπιστώνω ότι από τότε που ανακαλύφθηκε η γραφή, το σημείο που αντιπροσωπεύει με περισσότερη ακρίβεια και διάρκεια την ομιλούμενη γλώσσα, οι λέξεις, καταλήγουν να αποτελούν εργαλεία απαραίτητης χρήσης και πρωταρχικής επιρροής στις κατασκευές της ανθρώπινης κοινωνίας, τόσο στις πρακτικές εντυπώσεις όσο και στην Λογοτεχνία…(αλλά ποιόν ενδιαφέρει αυτό είναι ένα άλλο και μεγάλο θέμα).
Στη σημερινή εποχή που τα ερείσματα ηθικής αντίστασης καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα και ο ευδαιμονισμός διαβρώνει το πνεύμα των μακαρίων κατοίκων αυτής της χώρας, είναι επιτακτική ανάγκη να προσδιορίσουμε το ρόλο ύπαρξης του δημιουργού καλλιτέχνη μέσα στο κοινωνικό σύνολο και τις συνακόλουθες επιδράσεις του πάνω σ’ αυτό. Η υγιής σκέψη και η μόδα του ασύνορου και κοσμοπολίτικου καταναλωτικό- διεθνισμού απαιτούν ξενοδοχειακή πολυγλωσσία, πολιτιστικά χαρμάνια , παρελθόν που έχει περάσει από διεθνιστική εξυγίανση, που’ χει προσεκτικά ευνουχισθεί. Κάθε εποχή έχει και το δικό της μοντέλο ανθρώπου. Το δικό μας ίνδαλμα είναι ο άπατρις, ο μισοπολύγλωσσος, πολιτισμικά και εθνικά ξεκάρφωτος, υποχρεωτικά «πολυφωνικός» ,αλλά ουσιαστικά άφωνος και απολίτικος.
Τα κεφάλια που εξέχουν κόβονται, τα πόδια που ξεπερνούν τα προκαθορισμένα όρια πριονίζονται συστηματικά.Το να θέλεις να έχεις μια Ιστορική ταυτότητα, μια προέλευση, μια συνέχεια. Στις μέρες μας ευνοούνται, δοξολογούνται και λιβανίζονται καθημερινά οι προερχόμενοι από παντού και από πουθενά, καταδικάζονται όσοι είχαν την ατυχία να γνωρίζουν τους γεννήτορες τους και επιμένουν να σέβονται τους προγόνους τους, αυτοί που θέλουν κάποιο μέλλον για τα παιδιά τους.
Μια εξέγερση ή μια ριζική επανάσταση από τους λογής -λογής αδίστακτους χρηματοσυλλέκτες ίσως δεν θα μας έβλαπτε… και με την ανάλογη τιμωρία όταν θα έρθει η ώρα να πολιτευτούν. Σαφώς απλά … ξεχνάμε πάντοτε άμα έρθει η ώρα της κάλπης , σαν βολεψάκηδες, για να έχουμε ένα καλό λαμπρό μέλλον για μας και τους απογόνους μας..( δεν θέλετε να σας υπενθυμίσω τα άπειρα παραδείγματα που όλοι ζούμε).
Τελικά υπάρχει μια απληστία για τις λέξεις όπως υπάρχει απληστία και για το χρήμα…κι από τέτοιους πολυλογάδες λογοκλόπους, χορτάσαμε!
Κάποτε πίστευα πως ο μορφωμένος άνθρωπος, δεν ζει με προκαταλήψεις. Επιλέγει υψηλά ιδανικά, στοχεύει στην πνευματική ανανέωση. Γίνεται Διαφωτιστής, Ευεργέτης των λαών. Ωστόσο στην εποχής της αθλιότητας οι ευγενικές αυτές αξίες χάνονται μέσα στην ανοχή και την αντοχή μας. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα νοοτροπία και στάση με όλους τους μεγαλοσχήμονες- καταχραστές της αξιοπρέπειας μας. Ναι, ίσως τελικά ο Πολιτισμός τελικά δεν πρέπει να συγχωρεί τους δήθεν υπέρμαχους του, όταν παίρνουν την κατρακύλα, γιατί Πολιτισμός είναι κι ο τρόπος με τον οποίο γενικότερα συμπεριφερόμαστε. Πολύ θα ήθελα απλά να υπενθυμίσω σε μερικούς που λησμονούν πως κόσμος θα θυμάται πάντα τη κενοδοξία και ματαιοδοξία τους και θα τους κατατάξει σαφώς η ιστορία του τόπου,στις σκοτεινές περιόδους της.
Κι έτσι όλα κάποτε τελειώνουν. Και για να το σπρώξω το θεματάκι πάρα πέρα… αφήνω στους διάφορους ψαγμένους είρωνες που διαβάζουν τα γραφόμενα μου, να με καταδικάσουν στο «πυρ το εξώτερον». Γιατί σε καιρό λιτότητας η πολιτιστική πολιτική όσων κάθονται σε θώκους υψηλούς (εργοδότες μικροί ή μεγάλοι) είναι μία: Άσε λένε να πεινάσει, ας τον εκμεταλλευτώ όσο μπορώ και ποιος ξέρει… (δικός μας είναι μπορούμε να τον ελέγχουμε αφού μας έχει ανάγκη…ας περιμένει …κι όλο και κάποιο αριστούργημα θα ξεπετάξει… για να μας λιβανίσει σε ώρα περίσταση…!!). ..και μένα είναι να μη μου δώσεις αφορμές κι αιτίες πατώντας κυριολεκτικά στην ευαισθησία κι ανεκτικότητα μου. Νομίσατε πως ήρθα να παίξω μαζί σας! Νομίσατε πως αυτή η οπισθοδρομική κατάσταση της «νέας εποχής» θα μου κλείσει διαπαντός το στόμα ή ότι το γρανάζι της μηχανής θα συνεχίσει το στριφογύρισμα του, ανακυκλώνοντας και συντηρώντας την βλακεία και την ηλιθιότητα σας. Κάνατε λάθος λοιπόν. Στη ζωή μου υπήρξα ανεκτικός κι αξιοπρεπής. Θεωρώ ότι η χειρότερες μορφές σκλαβιάς κι αναξιοπρέπειας είναι : η ψευτιά ή υποκρισία, αναξιοκρατία, βόλεψη ,το πώμα το λερωμένο χρήμα και η βρώμα που συνοδεύουν αυτά. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξα πολύ δοτικός με διάφορους-ες . Βλέπω τώρα πολύ καθαρά πια την εικόνα τους. Ο Πολιτισμός δεν συγχωρεί και δεν ξεχνά. Θραύσματα μαρτυρούν το απροσπέλαστο…..
«Τι τα θέλεις και τα βάζεις μαζί τους… προχώρα…», φωνάζει από το υπερπέραν, ο από καιρό χαμένος «ποιητής του Παντός»…χαμογελώντας…
«Η μεγαλύτερη φυλακή των ανθρώπων
είναι το τι σκέπτονται οι άλλοι γι’ αυτούς».
Η σιγουριά είναι πολύ άσχημο πράγμα. Δηλαδή, πρέπει να γνωρίζει κανείς καλά πως οι καρέκλες τρίζουν ανά πάσα στιγμή. Κι αυτό που σήμερα υπάρχει, αύριο μπορεί να έχει χαθεί…..Ωστόσο μια.. ανεξήγητη δύναμη έλκει και καταναλώνει σαν μαύρη τρύπα κάθε αντίσταση στο χυδαίο, μετατρέπει την όποια σιγουριά σε φριχτή αβεβαιότητα και καταρρακώνει τα όσα εναπομείναντα ίχνη περηφάνιας. ο διακεκριμένος παλιάνθρωπος είναι ο εξέχων πολίτης, αφού καταφέρνει ν' απολαμβάνει περίσσια ότι αυτός ο καταπονημένος μας πλανήτης, η επιστήμη και η κοινωνία εξακολουθούν να προσφέρουν ως γλυκό.
Μαθαίνουμε την τακτική του ετσιθελισμού, του ρουσφετιού και της ασυδοσίας τόσο καλά, ώστε να γίνεται βίωμά μας.Η παρανόηση και η παραφροσύνη οδηγούν τον θύτη πολλάκις σε ενέργειες που εγώ προσωπικά (γι αυτούς-ες που δεν το ξέρουν, αιφνιδίως ασχέτου χρόνου –διάρκειας μπορώ να ανατινάζω γέφυρες χωρίς επιστροφές ,επιδιορθώσεις και συγνώμες..με όλα τα τιμήματα).
Η εκδίκηση των (συμπλεγματικών επικίνδυνων τύπων) βέβαια, δεν παίρνει, κατ’ ανάγκη, ενεργητική μορφή. Εκδίκηση δεν είναι μόνο το να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο για να βλαπτεί ο άλλος. Υπάρχει και η παθητική εκδίκηση, όταν αμελούμε να βοηθήσουμε κάποιον που κατά τα άλλα (αν δεν υπήρχε η αρνητική διάθεση) θα φροντίζαμε να βοηθήσουμε, ή ακόμη όταν χαιρόμαστε που υποφέρει –(ποιος ξέρει τώρα…εγώ δεν μπαίνω ποτέ στα «σπίτια» τους!). Η εκδικητική διάθεση μάλλον,γεννιέται μέσα μας με ύπουλο τρόπο, χωρίς καλά – καλά να το προσέξουμε, σε ένα σχεδόν υποσυνείδητο επίπεδο. Το τραγικό όμως με την εκδικητικότητα, είναι ότι τελικά μας κάνει και εμάς σκληρούς ανθρώπους, παρόμοιους ίσως με αυτόν που αρχικά μας έβλαψε. Η εκδικητική διάθεση αιχμαλωτίζει και δηλητηριάζει το συναισθηματικό μας κόσμο, εκτοπίζοντας άλλα, ωραιότερα συναισθήματα.. Θεραπεία της εκδικητικότητας είναι όταν, αφού έχουμε ήδη κυριαρχηθεί από την αρνητική αυτή διάθεση, αλλάζουμε προσέγγιση και αναζητούμε τρόπο να συγχωρέσουμε τον άλλο για αυτό που μας έκανε. Η συγχωρητικότητα είναι η ακριβώς αντίθετη κατάσταση της εκδικητικότητας και της «ανθρωποφαγίας», και άρα έχει τη δύναμη να ενεργήσει ως “αντίδοτο” στον ψυχικό μας κόσμο.
Τελικά, ναι…έχει ο καιρός γυρίσματα και μεθόδους! Κι ήτο τόσο απλό αντί να κάθεστε τον ΅ποταμό να λιθοβολείτε ΅(όπως θα έλεγε κι ποιητής)…για να κυλίσει ο ογκόλιθος….Ήταν τόσο απλό! Γιατί όταν θέλεις να εξαφανίσεις κάτι μέσα στην ανημπόρια σου, την ασχετοσύνη και την κατάντια σου..μη μπορώντας να κάνεις αλλιώς, «ας ρωτούσες να μάθεις αφού δεν ήξερες…ότι τους ογκόλιθους ΔΕΝ μπορείς να τους κυλίσεις».
Καλοί φίλοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι μου λένε συχνά πειρακτικά να μην τα λέω φωναχτά …Κι ακόμα μου υπενθυμίζουν ότι πολλές φορές τα άτομα με ψευδαισθήσεις αναγνωρίζουν ότι τα όσα βιώνουν δεν είναι πραγματικά.Οι ψευδαισθήσεις συχνά -αλλά όχι πάντοτε- είναι σύμπτωμα ψυχικής διαταραχής, αλλά πάντα σε συνδυασμό με άλλα συμπτώματα».Αυτά… και τοις Θεοίς Δόξα!
ΕΚΕΙΝΟΙ κι ΕΜΕΙΣ....ΧΩΡΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Αν και ζούμε στην εποχή που έχουν λιώσει οι παγετώνες και μας πνίγουν ή βουλιάζουμε, ουδέποτε υπήρξε αγάπη για τον πλανήτη και μάλιστα στο δικό μας μικρό τον τοπικό «πλανήτη». Κυκλοφορούν από πολύ παλιά ακόμη κάποιοι, που όμοιοι τους θα μπορούσαν να καταγραφούν στις σκοτεινές περιόδους του σύμπαντος κόσμου..Αλλά ποιος είναι όμως ο χρηματοδότης σεναρίων ή βιβλίων σήμερα, που θα εξαντλούσε χρήμα και υπομονή για να περιγράψει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μιας εποχής που σβήνει αργά και μεθοδικά..και μαζί της παρασέρνει κι εμάς καθώς τα χρόνια έρπουν και χάνονται….από μικρά αποστακτήρια…Τι έχουν να μας πουν και οι συνεχιστές των πτωχών ψαράδων της Γαλιλαίας σε καυτά πάγια θέματα κοινωνικά, μεταθανάτια ή άλλων ....και ποιος τόλμησε με όλους αυτούς ή ενδιαφέρθηκε να διαταράξει τον μεσαίωνα τους; Κι όχι τίποτε άλλο παρά να γνωρίσουμε ή να εντυπωσιαστούμε (έστω) από το μεγαλείο της σκέψης τους!! Ύστερα, τι έχουν να μας αντιπροτείνουν πια κι όσοι γουρλώνουν με ύφος δήθεν αθωότητας τα μάτια ή ....τραβούν τα χείλη τους (ενίοτε τρίζοντας τα δόντια) όταν οραματίζονται ή ομιλούν περι σοβαρών θεμάτων κι άλλων δεινών προ ή μετά εκλογικών αναμετρήσεων..(ο θεούλης της κάλπης από όλους αυτούς τους θυμωμένους Νέρωνες να μας φυλάει...).
Είναι γεγονός ότι ζήσαμε γενικότερα σε ανεκτικές κλειστές κοινωνίες, πάντα με τα κλασσικά δεδομένα:. «γέννηση», «έρωτας», «θάνατος» σε τόπο από εκείνους που οι κρατούντες μοίραζαν πολύ εύκολα σε ευκολόπιστους συγχωροχάρτια, επιβραβεύσεις, οφίτσια και καρικατούρες διαφόρων μεγεθών (κυρίως αν υπήρξε και υπάρχει… μελλοντικό κληροδοτημένο χρήμα). Σαφώς υπάρχει και η ρήση: «εκ του μη έχοντος τι να λάβει κανείς»..αλλά με αυτούς θαρρώ τους πραγματικούς ήρωες της καθημερινότητας (οι περισσότεροι πέθαναν) ,εξατμίστηκαν στην αιώνια λήθη των μακαρίων θνητών, καθότι η ζωή προχωρά, κι ο καθένας αναχωρεί στην ώρα του, χωρίς αναβολές κι επιστροφή δεν υπάρχει....καθότι κι η μνήμη είναι κοντή στους καιρούς μας κι υπό διωγμόν!
Υπήρξαμε θαρρώ πολύ ανεκτικοί σε πολλές αιματοβαμμένες ιστορικές εποχές του μικρού μας «πλανήτη» με επακόλουθα να πληρώνουμε αλλονών αμαρτίες ή τιμήματα στα χρηματιστήρια των συνειδήσεων..για όποιον διαθέτει μνήμη και κρίση! Αλλάζουμε όλοι πρόσωπα και ενίοτε φορούμε τα προσωπεία της μη αληθινής μας οντότητας, με υποκύψεις, ψευτιές, υποκρισίες, με διαθέσεις ύπουλες..κυρίως όταν το «παραδάκι» ρέει ή γίνεται η αφορμή, να επιβώσεις μακριά από τα λογής μικρομαγαζάκια-τράπεζες.
Παθητική πλάνη ή απλά παραμένει η αίσθηση απώλειας επαφής με την πραγματικότητα με επίθετα όπως: είρωνας, υπερόπτης αλαζόνας, απαξιωτικός, κυνικός; Σε μια κοινωνία που συσχετίζει κουτά ηλίθια έως κι αδιάφορα… H ταχύτητα με την οποία αποδίδεται το προσδοκόμενο κέρδος, η άμεση μετατροπή των χωρικών σε εμπόρους, οι παρεπόμενες μεγάλοστομίες διαφόρων τύπων- κατασκευασμάτων που απαιτούν δήθεν θυσίες, για έργα τέχνης ή μη, πιστοποιούν ασφαλώς ακαταμάχητη δύναμη αλλά και μια έντονη τάση για προμελετημένη διακύβευση.
Πάει χάθηκε το μέτρο… Ποια μέτρα και ποια σταθμά μας ακολουθούν στο ανέφικτο; . Η τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος!
Εμένα ο νους μου (και μη χαμογελάτε)... δεν πάει ποτέ στο κακό (λέω τώρα). Ωστόσο έχω βαρεθεί αυτή την επιφανειακή «δυσθυμία..» που με το έτσι θέλω μας επιβάλλουν πολλοί κερατάδες στην καθημερινότα. (Δυσθυμία είναι μια μακροχρόνια μορφή ήπιας κατάθλιψης που χαρακτηρίζεται από μια επίμονη απαισιόδοξη θεώρηση της ζωής και καθώς εκτείνεται στον χρόνο δημιουργεί στο άτομο μια αίσθηση ανεπάρκειας).όμως μην αγχώνεστε γιατί όπως λένε οι ειδικοί.”Το άγχος μεθυλιώνει το γενετικό κώδικα και μας εξοντώνει”. Η υπερηφάνεια ή αλαζονεία είναι το μοναδικό από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που έχει μια ηθική πλευρά. Ασφαλώς και είναι καλό να αισθάνεσαι υπερηφάνεια για την πατρίδα σου, την κοινότητά σου, τον εαυτό σου. Όταν όμως φτάνει κανείς σε σημείο υπερβολής, τότε αυτές οι αρετές γίνονται θανάσιμα αμαρτήματα. Χρειάζεται μεγάλο πολιτικό θράσος, περίσσευμα αλαζονείας και αρκετή έπαρση για να πιστεύεις ότι οι άνθρωποι δεν θυμούνται, δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν και δεν γνωρίζουν την διαδρομή, το ύφος και το ήθος..κι έτσι και δεν τα πιάνεις στον αέρα αυτά όλα ,τότε αλίμονο μας. Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας, μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, το μέλλον μας δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι το μέλλον μας..(εκτός κι αν έχετε πηδήξει την μάντρα… γενικότερα και πιστεύετε ότι θα διακτινιστείτε στην βασιλεία των ουρανών..μια και καλή!).Ναι είναι δύσκολη εποχή για υπομονή και σύνεση!!
Τελικά (να το θυμάστε) δεν είναι καθόλου αθώες οι περιστερες..που έτσι και δοκιμάσουν ξένο πούπουλο.... μεταμορφώνονται σε ό,τι μπορεί να κακοβάλει ο νους σας.
Α.Α.Α
ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ....
(αφιερωμένο σε ψυχές που μπορούν ακόμη να ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο ιδιαιτέρως σε εκείνους που στέκονται στο κέντρο της φωτιάς του ονείρου τους και δεν κάνουν ποτέ πίσω).
Το καλό καμουφλάζ είναι η τεχνική πολλών τέτοιων «Ράμπο» (με τοξική αρρενωπότητα αλλιώτικα..)που κυκλοφορούν ανάμεσα σας ,χωρίς να υποψιάζεστε ότι αν ξύνατε λίγο το επίστρωμα της πρόσοψης τους θα διαπιστώνατε ότι πρόκειται για κτήνη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η αφορμές πολλές και η ανάγκη λέαινα, σε εξαναγκάζει να σιωπάς για όλα τα αόρατα κι ορατά τεκταινόμενα.
Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι ζούσανε με κλασσικά δεδομένα. Ο ισχυρότερος σε μυϊκή δύναμη, μπορούσε να κατακτήσει τους πάντες .Η πονηριά (με υποτακτικούς/ες ..ή μή…) έκανε τους παλιούς αυτούς χαρακτήρες άξιους θαυμασμού…. να άγονται και να φέρονται και να δρουν ,αναλόγως συμφερόντων κυρίως έρμαια πολιτικάντηδων φιλόδοξων ανδρών,(ή και διψασμένων γυναικών) που τους χρησιμοποιούσαν σαν λιπαντικά ή φερέφωνα κυρίως , (οι πρώτοι σαφώς, προς εκκόλαψη ψηφοφόρων) Κι ασφαλώς τα κατάφερναν πολύ καλά, με τα ανάλογα ανταλλάγματα όπως ρουσφέτια αναλόγως καιρού και συνθηκών. Τους εμπιστεύονταν ακόμη και σαν καπετάνιους killers,με τη γνωστή ταπέλα: «όλα σφάζω ,όλα τα διαλύω, αρκεί παντού να χωράω». Βλέπετε τα «εκτοπίσματα» τέτοιων Ράμπο, δεν έχουν σχέση με «ναυτικά δίκαια», κοινωνικές μορφώσεις παρά μόνο με αποκτηνώσεις χωρίς να υποπτεύονται ότι επειγόντως χρειάζονται τα ανάλογα αναμορφωτήρια Ποιός θα σταθεί εμπόδιο άλλωστε και ποιος μπορεί με αυτούς όλους να διαφωνήσει; Ποτέ δεν κάνουν «σκόντο» σε «αυθεντίες» ή σε αξίες, που έχουν αποκτηθεί με πόνο και στράγγισμα σκέψης και ψυχής. Καθότι για όλους αυτούς η ψυχή σε όλα προκειμένου να γίνει η δουλειά τους..είναι ανύπαρκτη.
Η εκδικητικότητα σε ότι σταθεί εμπόδιο στο διάβα τους θεωρείται δεδομένη. Η γλώσσα, τα δόντια τους είναι φαρμακερά σαν τα σκουριασμένα τοξικά γρανάζια στα εντόσθια τους.
Η εικόνα διεκδικεί από μόνη της μια δίοδο αποστροφής ,αν όχι από την μπόχα τέτοιων ανθρώπων και των έργων τους, αλλά μακροβούτια εκεί που φαινομενικά έχεις την ψευδαίσθηση, ότι «..όλα πάνε υπέροχα».
Αυτή η εσωτερική μοχθηρία ανθρώπων που μεταμορφώνονται στην ανάγκη σου και στον κομπλεξισμό τους μέσα σε κτήνη. Στη ζωή μου παρατηρώ πολλούς τέτοιους που εκμεταλλεύονται κάθε ρανίδα υπομονής, ικανότητας, αξιοπρέπειας πολλών.Ίσως μάλιστα η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της σπατάλης, είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, για να το προεκτείνω… δεν είναι προϊόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «θεικός» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. (Γνωρίζω και μικρούς τέτοιους εκμεταλλευτές του κόπου και της ανάγκης των αδυνάτων οικονομικά)…
Βέβαια θα μου πείτε τις γνωστές ή άγνωστες παροιμίες… που οι παλαιοί και οι νεότεροι στη φτώχεια τους μέσα, διαχρονικά βιώνουν και σήμερα.πχ: « Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς. Γλυκά τρως, πικρά κλάνεις. Ο μύλος αυτό που του βάνεις αλέθει. Αλλού χτυπάει το νερό κι αλλού αλέθει ο μύλος. Όπου μιλούν τα πράγματα, τα στόματα σωπαίνουν. Βρέχει ο Θεός και φταίν’ οι μήνες. Δουλειά χωρίς ανταμοιβή λέγεται τιμωρία. Ναι, Κάθε φτωχός κι μοίρα του…».
Υ.Γ: Σε μεγάλη θέση υψηλή εκαθόταν κι αγνάντευε ο εχθρός μου... «ειδικός» για πατροναρίσματα κι άλλων τερτιπίων,διαφόρων ειδών, που κυκλοφορούν πανσπερμία αλανιάρικα στον καιρό μας. Κι η τιμή;…. Μόνο στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων.Αλλά ..που ευθιξία...
ΕΝΤΟΣ κι ΕΚΤΟΣ… επί των ΦΟΒΩΝ!
Δεν μας έφτανε ο φόβος, ο τρόμος του θανάτου κι ότι κατοικεί άνωθεν της κεφαλής μας έχουμε κι εκλογές Απρόβλεπτη στιγμή από ταμ ταμ της κολάσεως....ζωή που κρέμμεσαι σε αυτοματισμούς κι εκπλήξεις με long play…
Έτσι μας έρχονται όλα ξαφνικά στη σεισμογενή περιοχή μας. Αλλά εμείς δεν αλλάζουμε ποτέ. Παραμένουμε στους αιώνας των αιώνων χωρίς «αμήν» ίδιοι κι απαράλλακτοι. Δεν χρειάζεται να σας απαριθμήσω σκοτεινές περιόδους της ζωής μας αφού ήδη ξέρουμε πια, πως δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν (ευτυχώς δηλαδή…) γιατί αν είχαμε τη σιγουριά της ατρόμητης αποκλειστικότητας με μια μαγκιά 4.500 χιλιομέτρων (βάθους-πλάτους) κάτω απ΄το «ρήγμα-αυλάκι» της πλάκας που μας κρατά άνευ τσουναμίου ζωντανούς...και σαφώς πολλοί εξωγήϊνοι δε.. θα μας έχουν κατατάξει κοιτώντας μας από τις τρύπες του διαστήματος, ήδη, στις σκοτεινές περιόδους του σύμπαντος.
Κι εμείς τώρα εδώ λοιπόν μόνοι κι απροστάτευτοι (με ψευτοπροστάτες για αρχηγούς), ζούμε καθημερινά με ανθρωποειδή (ταλιμπάν ένα πράμα...) που καταστρέφουν κάθε ρανίδα ικμάδας και διάθεσης για δημιουργία. Είναι σαφώς κι ένα είδος τακτικής μερικών «έξυπνων» αυτό. Αφού δεν μπορούν να σε εξαφανίσουν εφευρίσκουν άλλες μεθόδους, περισσότερο εναλλακτικές. Κι έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα στην ίντρικα (ίντριγκα λέγεται δολοπλοκία, μηχανορραφία, πλεκτάνη)….και τη λάσπη, κολλάς παντού. Ενώ όταν είσαι ευπροσήγορος δεν έχεις παραπανίσια λόγια –απαντήσεις ούτε να χρωστάς ή να μη χρωστάς, τα λες «ολοσούμπιτα» και ξεγνοιάζεις. βέβαια έχει και κόστος.Καθότι φροντίζουν και γι’ αυτό. Ενώ αν είχες εκ του ναυτικού δικαίου δικαίωμα, όταν βλέπεις ότι ο καπετάνιος πάει στο σκάφος για φούντο, να τον εξαναγκάσεις να το πάει γιαλό γιαλό..κι ουχί σε ανοιχτή θάλασσα… γιατί τότε, γίνεται «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»!
Οι γιατροί όλου του κόσμου συστήνουν για την πρόληψη καρδιακών παθήσεων, πρώτιστα την ηρεμία, μεθόδους ανάλογες ενώ άλλοι ειδικοί, λένε για το στρες και οι ψυχίατροι συνταγογραφούν την ανάλογη φαρμακευτική αγωγή.
Παρόλα αυτά ο αριθμός των επικινδύνων ορισμένων τοξικών υπάρξεων που παρεπιπτόντος κυκλοφορούν πανσπερμία παντού, και δεν υπάρχει μάλλον κι η ανάλογη θεραπεία από δαύτους. Μάλιστα με τις τελευταίες μεταλλάξεις της πανδημίας, ο κόσμος μάλλον γίνεται χειρότερος και με σημάδια παρανοϊκής παράκρουσης.... ενώ το μοντέλο αυτό, όλο και περισσότερο αναπτύσσεται.
Ναι ζούμε σε κοσμοϊστορικές εποχές ίσως μεταβατικές ,δύσκολες οικονομικά και οι άνθρωποι μεταλλάσσονται κι έχουν όλοι μια ίδια μυρωδιά, πάντα.
Είναι να μην βρεθείς στη θέση αυτή, κυρίως αν έχεις ζήσει με αξιοπρέπεια κι ένταση τον έντιμο «βίον»σου! Ωστόσο πέρασαν οι καλές εποχές της ευγένειας και της ανοχής ! Όποιος επιμένει στην ευγενική και παλιομοδίτικη νοοτροπία ότι θέτει τον εαυτό του στην διαδικασία της ανοχής απλά περνιέται για ηλίθιος.
Γεμίζει αργά και μεθοδικά ο τόπος με παντός είδους ειδικούς εξειδικευμένους σε όλα τα θέματα, παντού. Ανάμεσα σε εξειδικευμένους λοιπόν με πτυχία σε αερολογήματα της πολιτικής και νεοπλουτισμού, στοιχεία βέβαια που δεν οδηγούν στον Όλυμπο, δεν έχουν θέση στο «Ευ ζην», στους μεγάλους σκοπούς, και στα αθάνατα έργα. Νεόπτωχη εποχή.Τελικά τι μπορεί να κλονίσει την ψευδαίσθηση του «αιώνιου» κι απροσπέλαστου;
ΕΚΤΟΠΙΣΜΑΤΑ
«Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα
υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το
παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με
τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων
έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος.
Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το
άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο
εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού
πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να
προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας
αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από
τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την
τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…». Κάθομαι και σκέφτομαι ότι
στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση
που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από
τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης.
Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν
παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού. Όταν η σκέψη
γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με
την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που
προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα
αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη… Θηρίο είναι τελικά ο
άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει
ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι,
γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας τον βιώνουμε στην άλλη μεριά του καθρέφτη που υπομονετικά
κάθεται κι αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο
μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που
χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν
μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός
μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Κάποτε ίσως το
αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε
αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη. Δείξτε μου ότι κάνω λάθος!
Η ΚΥΡΙΑ «ΛΕΟΝΤΙΑ Παναγιωτάκη» ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ..!
Πλήρης ημερών (93ων ετών) έφυγε η γνωστή διευθύντρια δασκάλα Λεοντία Παναγιωτάκη που όλοι όσοι ζήσαμε στην πόλη της Πάφου τις δεκαετίες 1960-70, την είχαμε δασκάλα και διευθύντρια στο «Νεοφύτειο» Δημοτικό σχολείο. (Τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο η οικογένεια μου μετακόμισε στην Λάρνακα. Ίσως γι αυτό μου έμειναν καθοριστικές κι έντονες οι εικόνες των πρώτων τριών τάξεων του δημοτικού, από την αείμνηστη κα Λεοντία). Υπήρξε μια πολύ δυναμική και ταυτόχρονα ευαίσθητη γυναίκα,(παντρεμένη με παιδιά). Η Πάφος, αλλά κι η Γεροσκήπου της οφείλουν πολλά καθότι δημιούργησε προϋποθέσεις επιμορφωτικού χαρακτήρα ,όπως αθλοπαιδιών κλπ, αλλά εγώ θα σταθώ περισσότερο στην προσωπικότητα της. Θυμάμαι πάντα πόσο όμορφα ελληνικά μιλούσε, με ένα χαρακτηριστικό κάπως βιαστικό στόμφο ηχούσαν (με κινήσεις ακόμα και των χεριών της) τα φωνήεντα.... οι λέξεις της….Κατ’ αρχήν γνώριζε όλα τα ονόματα των μαθητών του σχολείου, τυχόν ιδιαιτερότητες ή μαθησιακές δυσκολίες, ενδεχομένως και στοιχεία σχετικά με την οικογένειά τους. Η ισότητα μέσα στην αίθουσα της σχολικής τάξης η ισότιμη μεταχείριση του κάθε μαθητή, αλλά και με συνυπολογισμό της διαφορετικότητας που προκύπτει τόσο από γενετικούς, όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες και η πολυπόθητη «ενσυναίσθηση» στοιχεία ήσαν κι αυτά σημαντικά του χαρακτήρα της. Είχε βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στο να είναι φιλική και να μπορεί να επιβάλλει την πειθαρχία. Ίσως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις με τις οποίες επιφορτίζονται οι παιδαγωγοί, μπορεί να αποτελέσει Αχίλλειο πτέρνα για κάποιον που τα καταφέρνει λίγο καλύτερα ,αλλά το εργασιακό ήθος της ήταν πρωτίστης σημασίας.
Η δεκαετία του ’70 υπήρξε δύσκολη δεκαετία για την Πάφο από όλες τις απόψεις, πολιτικές, κοινωνικές, συνεπώς με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, γίνεται αντιληπτό ότι ο ρόλος της ως Διευθύντριας στο κεντρικό σημείο της πόλεως είχε αρχικά τον ρόλο του διοικητή, του οργανωτή και του συντονιστή ή αλλιώς, όπως πολλοί υποστηρίζουν και προσδίδουν σε αυτόν τους χαρακτηρισμούς του «ηγέτη» και της «κεφαλής» αυτής. Υπήρξε «αγωνίστρια» με όλες τις προεκτάσεις του όρου αυτού ,σε μια μετέπειτα εποχή που ζούσε πια την αποτίναξη της Αγγλοκρατίας απολαμβάνοντας μέχρι και πριν το 1974 την ανεξαρτησία και ελληνικότητα του νησιού μας. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως οραματιζόταν τη προώθηση διαμόρφωσης ενός ρεαλιστικού, αξιόπιστου και ελκυστικού για το εκπαιδευτικό προσωπικό οράματος, το οποίο θα συνέβαλε στην ανάπτυξη/αναβάθμιση του σχολείου, της μαθητικής ζωής. Δεν γνωρίζω αν τελικά τα κατάφερε μέχρι τέλους της θητείας της ως διευθύντρια να ζήσει ικανοποιημένη με όσα κατάφερε να αναπτύξει σε όσους μαθητεύσαμε κοντά της με «ήθος, μάθηση κι ενσυναίσθηση». Υπήρξα μαχητικός από παιδί. Δεν ήσαν λίγες οι φορές που με έστειλαν οι δάσκαλοι (παράλληλα ενθυμούμαι τις δασκάλες /ους τότε στο «Νεοφύτειο» : Έρση Πιττοκοπίτου, Οδυσσέα και Ειρηνούλα Καλογήρου, Γιωργούλα Τσαππή, Γιώργο Φεραίο κ.α).στο γραφείο της για επίπληξη τιμωρία ....κι άλλα που τώρα ξέχασα. Ωστόσο στα αυτιά μου ακόμα βουϊζουν από τις τσιριχτές παιδικές φωνές στην αυλή του σχολείου (που μάλλον όσοι τη ζήσατε σαν διευθύντρια θα θυμάστε…το:) «Καταγγελία……στην κυρία Λεοντία».
Καλό ταξίδι αγαπημένη μας κυρία Λεοντία, με απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά:«Τα Σχολειά Χτίστε» (Στο ποίημά του ο Κωστής Παλαμάς σαν κι εσένα θέλησε τα σχολεία να είναι απλά χτισμένα και με γερά θεμέλια. Επίσης θέλησε να υπάρχουν μεγαλύτερα παράθυρα για να μπαίνει ο ήλιος και να φωτίζει τις αίθουσες ώστε να δίνει ένα χαρούμενο κλίμα μάθησης στα παιδιά. Ακόμα να μπαίνει ο άνεμος, τα κελαηδίσματα και οι ωραίες μυρωδιές για να υπάρχει μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Τέλος, ο δάσκαλος πρέπει να μιλάει σαν ποιητής (σαν κι εσένα) για να εμπνέει τα παιδιά και τα βιβλία να είναι όμορφα γραμμένα σαν τα λουλούδια και να προσελκύουν τους μαθητές να τα διαβάζουν).
... Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα,
μεγάλα, γερά θεμελιωμένα,
απ της χώρας, ακάθαρτης,
πολύβουης, αρρωστιάρας, μακριά.
Μακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολεία χτίστε.
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, να έρχεται ο κυρ Ήλιος,
διαφεντευτής, να χύνεται,
να φεύγει, ονειρεμένο πίσω του
αργοσέρνοντας το φεγγάρι.
Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν
μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια
με τους κελαηδισμούς και με τους μόσκους,
κι ο δάσκαλος, ποιητής
και τα βιβλία να είναι σαν τα κρίνα ...
Ανδρέας Α. Αρτέμης
μουσικοσυνθέτης
ΕΔΩ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ
Όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, να διαφοροποιηθούν .ένα «κλικ» μας φέρνει σε μια κατάσταση ανάλογη κι είναι να μη βρεθείς σ’ αυτή τη θέση. Η «διττή» σημασία ανάμεσα στην «προοπτική» και την τελική έκβαση όλων των συμβάντων στη ζωή , μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα. Ο καθένας έχει αυτό το «προνόμιο» ..κι αν δεν το διαχειριστείς γενικότερα μπορεί και να σε οδηγήσει είτε στον όλεθρο ή αλλού. Όλα τα υποτιθέμενα «απέναντι» μιας «υπέρβασης» είτε από τύχη ή μια θείας θέλησης, επίσης εμπλουτίζει αυτό το μονοπάτι της ζωής. Οι αδικίες που ζουν και βασιλεύουν αιώνια στον κόσμο πολλαπλασιάζονται. Μεγαλώνοντας διαπιστώνεις ότι η «αμελοφιλοσοφία» ασκεί μια μαγευτική και σαγηνευτική διέξοδο, μόνο που είναι απατηλή κι ανυπόστατη. Σπρώχνοντας λίγο περισσότερο το «θεματάκι» λέω ότι ίσως… Θα έπρεπε η «ανοιχτοσύνη» νου και καρδιάς να χωράει τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης κι αλληλεγγύης. Ναι, ξέρω ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη (ακόμη και εμάς που ζούμε στα σύννεφα και δεν γνωρίζετε τίποτε για όλους εμάς…). Σχεδόν όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του. Οι ποιητικές διαθέσεις έχουν εξαφανιστεί, τα δε αισθήματα έχουν κρυφτεί σε ανάλογες κρυψώνες. Ζουν και θρέφονται με αυταπάτες. Από παλιά το να έχεις μια άλλη οπτική για όλα όσα συμβαίνουν αποτελεί σοβαρό παράπτωμα καθότι μας θέλουν μελαγχολικούς κι ενημερωμένους για όλα. Το «είναι», αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, στο βάθος, και το οποίο τις περισσότερες φορές επιδιώκουμε να κρύπτουμε επιμελώς… Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Το «φαίνεσθαι» είναι το εξωτερικό, αυτό που θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι για μάς, αυτό που εμείς αφήνουμε να αντιληφθούν οι άλλοι. Ωστόσο οι άνθρωποι σήμερα λανσάρουν μια συμπεριφορική διάθεση, ανάλογα με τον τρόπο που ζουν. Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας, μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, το μέλλον μας δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι αυτό το «μέλλον». Κι όλοι κρινόμαστε στην ορμή των πραγμάτων και των καταστάσεων που σαν χείμαρρος κατακλύζει τη κάθε μέρα μας. Το να ευχαριστούμε για πράγματα υλικά ή πνευματικά που λαμβάνουμε είναι μια αρετή. Η σημασία που έχει το να ευχαριστούμε ειλικρινά για τα πράγματα που λαμβάνουμε είναι τεράστια. Όσο περισσότερο ευχαριστούμε για όλα τα καλά που δεχόμαστε, τόσο πιο πολύ ανοίγει ο δρόμος για να δεχτούμε περισσότερα. Όταν είμαστε ευγνώμονες και το εκφράζουμε είτε από κοντά σε κάποιον, είτε του στέλνουμε νοερά την ευγνωμοσύνη μας από μακριά, η ενέργεια μας ανυψώνεται σε υψηλές συχνότητες, με αποτέλεσμα να βιώνουμε μια αρμονική και γαλήνια εμπειρία. Εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για έναν άνθρωπο ή ένα γεγονός, δημιουργείτε μια τεράστια μαγνητική δύναμη η οποία προσελκύει κι άλλους ανθρώπους, γεγονότα και τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να νιώσουμε ακόμα καλύτερα. Αν δεν κατανοείς τα παραπάνω τότε είσαι Αχάριστος. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την Αχαριστία.. Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων. Ο ευγνώμων λησμονεί κάποτε να ενθυμηθεί, ο αγνώμων ενθυμείται πάντοτε να λησμονεί. Ευγνωμοσύνη είναι η μνήμη της καρδιάς.( Πρόκειται περισσότερο για μια διαισθητική «βυθομέτρηση» της συνειδήσεως που, σιωπηλά και αυθόρμητα, μας εξασφαλίζει μια αδιάσειστη βεβαιότητα για την ηθική αξία ή απαξία του άλλου, από την εν γένει σχέση και επικοινωνία μαζί με τον άλλον). Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να διαχειρίζονται τις «τύχες» άλλων με τρόπο κατάπτυστο….(γι αυτό και δεν σας θέλω να χώνεστε γενικότερα στο βυθό μου... πριν την ανάδυση..... γιατί δαγκώνω κι ούτε τα ηλεκτροσόκ με επαναφέρουν σε τάξη...).
Μην διστάζετε και μη βιαστείτε να απαντήσετε γιατί η απάντηση θα είναι μάλλον καταφατική. Ματαιόδοξοι πολλοί-ες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Φυσικά, μπορούμε να είμαστε τόσο ματαιόδοξοι που να καταλήγουμε εντελώς ανόητοι.
Σ’ όλους μάς κάνει καλό να πατάμε πότε πότε φρένο, ειδικά εκείνες τις στιγμές που νομίζουμε πως είμαστε βασιλιάδες του κόσμου.
Α.Α.Α
ΑΘΩΕΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΕΣ…
Τελικά ο χρόνος δεν καταπίνει στο πέρασμα του τις δακρύβρεκτες ιστορίες, όπως ίσως υποψιάζονται οι θύτες κυρίως,μακροπρόθεσμα. «Κινούμαστε από μια αόρατη και παντοδύναμη αιτία προς τα εμπρός με ανταλλάγματα, χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση. Ένα ρεύμα μας παρασύρει διαρκώς, θέλουμε να απλώσουμε τα χέρια, να κρατηθούμε από κάπου, να σταθούμε στην όχθη του ποταμού, να δούμε το ρεύμα να φεύγει εμπρός κι εμείς να μένουμε πίσω. Μάταια όμως! Η δύναμη που μας παρασύρει, είναι εντός μας, δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε. Είναι ο νόμος της αενάου και διαρκούς αλλαγής του φυσικού κόσμου, σαν το θάνατο».
Σκέφτομαι τις γενικότερες απειλές της ζωής μας, καθώς ο κύκλος των γεγονότων, της ειδησιογραφίας μας σφίγγει επικίνδυνα .Φροντίζουν διάφοροι καλοθελητές σε όλη τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας να μας βομβαρδίζουν με απειλές. Απειλές για την υπόσταση μας, για τη ζωή μας…. Από το πρώτο αυτό σημείο της καθημερινότητας εισβάλλουν οι «πατερούληδες» του κόσμου ετούτου ,που θέλουν να μας προστατέψουν με ανταλλάγματα. Οι παλιοί μαυραγορίτες ήξεραν τα αδύναμα σημεία του τελευταίου αυτού σταδίου της ζωής των ανθρώπων στις μικρές κοινωνίες των Γραμμάτων και των Τεχνών. Βλέπετε οι παλιές εποχές είχαν κι αυτές τα τιμήματα τους. Και καθώς ο χρόνος τρέχει στο σήμερα θυμήθηκα πάλι τις σοφές ρήσεις περί πρόνοιας κι αξιοπρέπειας. Και οι δυνάστες πολλαπλασιάζονται συνεχώς… κι έχουν απόψεις πολλές και τις δίνουν με γενναιοδωρία στους «μικρούς» προκειμένου να κάμουν τη δουλειά τους. Δεν θα πω για το χώρο που εμείς βιώνουμε. Αθόρυβα εργαζόμαστε με την Τέχνη μας και δεν ενοχλούμε κανένα. Δεν αποζητούμε την επιβεβαίωση, ούτε και χρωστούμε εξηγήσεις. Μόνο λοιπόν πληρότητα μυαλού Ψυχής και Γνώσης. Ωστόσο δεν μπορούν όσα γίνονται στις μέρες μας να μας αφήνουν αδιάφορους. Και ξαφνικά επτασφράγιστα μυστικά εκτινάχθηκαν σαν λάβα ηφαιστείων και θα κάψουν πολλές και πολλούς. Έτσι συσσωρεύονται οι σιδερένιες γροθιές κι κλειδαρότρυπες οι παλιές, καταπίνουν τους αμαρτωλούς. Έτσι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλουν απλά να κάνουν τη δουλειά τους να ικανοποιήσουν τα θέλω και τις προσδοκίες τους. Η λέξη είναι γνωστή: ”χρησιμοποιώ”…
Εύκολα καταλαβαίνεις την ποιότητα ενός ανθρώπου και ο χρόνος είναι σύμμαχός μας σε αυτό. Οι άνθρωποι οι συμφεροντολόγοι και κουτοπόνηροι προσπαθούν πάντα να βρίσκουν ανθρώπους τους οποίους θα χρησιμοποιήσουν για κάποιο σκοπό. Αρκεί να βρούνε το κατάλληλο θύμα το οποίο θα προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν. Κινούνται πάντα με τρόπο ύπουλο! Από μπροστά θα ακούσεις να εκφράζουν άλλες απόψεις και ανάλογα το συμφέρον τους και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται για να είναι αρεστοί...ενώ από ''πίσω'' θα εκφραστούν διαφορετικά. Η υποκρισία και το ψέμα είναι το βασικό στοιχείο στην ζωή τους. Επίσης είναι οι χειρότεροι ''ρουφιάνοι'' διότι με τρόπο ύπουλο θα μεταφέρουν λέξεις που έχουνε ειπωθεί κτλ με σκοπό να διαλύσουν φιλίες, γνωριμίες η να δημιουργήσουν ένα άσχημο κλίμα όταν αυτό τους συμφέρει. Σπάνια θα ακούσεις καλό λόγο από το στόμα τους για έναν άλλο άνθρωπο, καθώς έχουν για όλους και για όλα κάτι κακό να πούνε. Άτομα κακόβουλα και ζηλόφθονα που δεν τους ξεφεύγει τίποτα από την ζωή των άλλων. Προσπαθούν σαν την βδέλλα να κολλήσουν σε εκείνους που έχουνε κέρδος και να πάρουνε πράγματα αλλά και συναισθήματα. Προσπαθούν πάντα να κάνουνε τις κατάλληλες γνωριμίες. Δεν τους ενδιαφέρει ο άλλος ως άνθρωπος παρά μόνο σαν εργαλείο τους. Αρκεί να γίνει η δουλειά τους. Είναι η χειρότερη πάστα ανθρώπων καθώς είναι κακόψυχοι, ιδιοτελείς, φθονεροί και ύπουλοι διότι ο μόνος στόχος τους είναι το συμφέρον τους. Όταν σε όλα αυτά προστίθεται και η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα διότι πλέον η αγένεια τους και η ηλιθιότητα πρωταγωνιστεί. Και όταν δεν έχουνε πλέον όφελος από έναν άνθρωπο, απλά θα του κλείσουν την πόρτα. Σε άλλη περίπτωση μπορεί να βγάλουν και επιθετικότητα όταν ένας άνθρωπος τους καταλάβει και τους απορρίψει. Για αυτούς πάνω απ’ όλα είναι το συμφέρον και όχι οι ανθρώπινες σχέσεις και αξίες.Στο χώρο της καλλιτεχνίας γενικότερα κυκλοφορούν διάφορα τυπάκια και τύπισσες… (και δεν είναι μόνο στο θέατρο…για να ξέρουμε και τι μας γίνεται δηλαδή!).
Γνωρίζω πολλές πτυχές του όλου ζητήματος της κακοποίησης από λεκτικής μέχρι σωματικής που αλλιώς λέγεται εξαναγκασμός…Ναι. Είναι οι άνθρωποι που χαλάνε τον τόπο. Με τις συμπεριφορές και τα έργα τους. Κυρίως όταν έχεις ξεπεράσει κάθε όριο ανεκτικότητας, τότε δεν αργεί η επαναληπτική διάσταση σκέψεων και προβληματισμών. Παλαιότερα ρωτούσα αν πρέπει να δίνουμε δεύτερες ή τρίτες ευκαιρίες…. Ο φασισμός ζει και βασιλεύει στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Δεν χρειάζονται παραδείγματα ,ούτε αρκεί κανείς να μας παρατηρήσει από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος κόσμου για να διαπιστώσει ότι δεν είναι τα μεγάλα έργα του πολιτισμού που μπορεί να διακρίνει, αλλά τον ετσιθελισμό , ενός κόσμου που συνθλίβει και συνθλίβεται…
Η Τέχνη μας λυτρώνει από την παράνοια, την ανασφάλεια και την συναισθηματική απομόνωση. Το ταλέντο είναι η έμφυτη ανάγκη για έκφραση. Όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η ανάγκη τόσο καλύτερος και δημιουργικότερος είναι ο καλλιτέχνης, γιατί τόσο πιο προσωπικό είναι το έργο που δημιουργεί. Όμως για να δημιουργήσει, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα θαυμαστά αυτά εργαλεία, πρέπει πρώτα να περάσει από επίπονα και χρονοβόρα στάδια εκμάθησης ανάμεσα σε συμπληγάδες ενίοτε μασκοφόρων βασανιστών, που στο αληθινό τους πρόσωπο υπάρχει μια πονεμένη ιστορία..Τραβώ όσο γίνεται πιο ανώδυνα τον «σύρτη» εισόδου. Πολλές φορές μικροί και μεγάλοι μου λένε ή διαβάζω για διάφορες ιστορίες τοξικών ανθρώπων…Τοξικότητα σύμφωνα με το λεξικό: Τοξικότητα είναι η διαβάθμιση της δυνατότητας μια ουσίας να προκαλέσει βλάβη σε έναν οργανισμό. Μία τοξική ουσία μπορεί να εισέλθει στον συναισθηματικό μας κόσμο, λεκτικά, γραπτώς..ή και με άλλους τρόπους ίσως! Παραφράζοντας το όλο νόημα της βλαπτικής αυτής στάσης και συμπεριφοράς πολλών ανθρώπων που συνάντησα κάποτε κι εγώ στην όλη πορεία μου… σας κρούω το καμπανάκι για να έχετε το νου σας. Ιδιαίτερα στους νέους απευθύνομαι που πολλές φορές στη νεότητα, την απειρία ή και την φιλοδοξία τους μέσα ,διάφορα παράξενα ζωντανεύουν από προκλήσεις είτε από “εξυπνοβλακεία και με την πρώτη ευκαιρία μπορούν ίσως… να προφυλαχθούν. Που μπορεί ίσως λέω και… το αρθράκι αυτό και να προλάβει κάτι… Ίσως πολλές και διάφορες μορφές εγκεφαλικών παρανοήσεων ..που στόχος του θύτη είναι πάντα να έχει τον έλεγχο του θύματος του και στην άσκηση εξουσίας επάνω του. Σε αυτές τις παλιοϊστορίες η τοξικότητα και τα αποτελέσματα της είναι συνηθέστατα ο προάγγελος μιας μελλοντικής φυσικής κακοποίησης στις “δήθεν στενές σχέσεις”, με στόχο τον ψυχισμό, το μηχανοστάσιο ή και τον εγκέφαλο σας. Προσέξτε με….”Τον εγκέφαλο σας”.
Οι αποτυχημένοι ευφυείς αυτοί τοξικοί άνθρωποι, κυκλοφορούν κάθε στιγμή ανάμεσα μας παντού ,με καλό καμουφλάζ, τάζοντας σας , ακόμα και… την “ουράνια βασιλεία”… της δημοσιότητας. Να έχετε το νου σας εσείς οι φιλόδοξοι νέοι που νομίζετε ότι είναι αρκετό το ταλέντο και η ομορφιά για να σας οδηγήσουν στην «ουράνια βασιλεία» του καλλιτεχνικού βίου.
Επειδή η τιμωρία του άλλου διαμέσου της σιωπής είναι μία μασκαρεμένη/συγκαλυμμένη μορφή λεκτικής και ψυχικής κακοποίησης, ταιριάζει και ασκείται ιδιαίτερα από άτομα που έχουν μια παθητική-επιθετική δομή προσωπικότητας. Τα άτομα αυτά έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να βασανίζουν, να τιμωρούν και να χειρίζονται τους άλλους, την ίδια στιγμή που δίνουν την εντύπωση φυσιολογικών, πράων και πρόθυμων να βοηθήσουν τους άλλους . Μια παθητική-επιθετική συμπεριφορά είναι συνήθως δύσκολα αναγνωρίσιμη. Είναι μια, στην ουσία, απόλυτα χειριστική στάση και συμπεριφορά που επιτρέπει σε κάποιον να πετυχαίνει αυτό που θέλει, χωρίς να χρειάζεται να το εκφράσει ή να αναλάβει την ευθύνη για αυτό. Τα άτομα αυτά δεν εκφράζουν ποτέ το θυμό τους άμεσα αλλά διαμέσου σαρκασμών και ειρωνειών γαρνιρισμένων με «χιούμορ», παγερής σιωπής, αποφυγής ή με το να «ξεχνούν» τα όσα έπρεπε να κάνουν. Με τον τρόπο αυτό, δύσκολα μπορεί κάποιος να τους καταλογίσει ευθύνη καθώς ποτέ δεν αρνούνται κάτι αλλά ούτε και δείχνουν άμεσα θυμό. Τα άτομα αυτά έλκονται συνήθως από άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχουν την τάση να συγχωρούν τους άλλους για τα όποια λάθη τους».
Προφυλάξτε τον εαυτό σας ακόμη κι αν ο θεός των αδυνάτων, δεν σας “απλώσει χέρι προστασίας”. Μπορείτε να κάνετε τα πάντα για να απαλλαγείτε από τοξικούς ανθρώπους. Αυτό που δεν ξέρετε είναι πως έχετε τη δυνατότητα να τους "σκοτώσετε" με το μυαλό σας!!!!
Α.Α.Α
ΦΙΛΙΑ και ΝΕΙΚΟΣ*
Ο νόμος του καλού και του κακού κι ο άνθρωπος πίστεψε οτι είναι έκθετος και έρμαιος σ' εναν ανταγωνισμό, ο οποίος υπάρχει πάνω και πέρα απο τη δική του θέληση και επιρροή: τον αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυό αδάμαστες δυνάμεις του αισθητού κόσμου, του καλού και του κακού. Το κακό, όμοια όπως και το καλό, θεωρήθηκε οτι είχε οντότητα, μετέχοντας στον αισθητό κόσμο της εμπειρικής πραγματικότητας, και μάλιστα ως πρωταγωνιστής του.(Κ.Μ)
Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν πάψει να ελπίζει για ότι μπορεί να του δώσει φτερά κι ελπίδες για το μέλλον του. «Η απώλεια ελπίδας /απελπισία συχνά προκαλείται από μεγάλες προκλήσεις και δυσκολίες στη ζωή μας και συνδυάζεται από μελαγχολική διάθεση και σκέψεις αρνητικότητας για το μέλλον. Στην καθημερινότητά μας, η εποχή που ζούμε συχνά ενισχύει την αρνητικότητα που μπορεί να απορρέει από τις προσωπικές δυσκολίες κάνοντάς μας όλο και πιο δύσπιστους απέναντι σ’ ένα καλύτερο αύριο.Η διατήρηση όμως της ελπίδας είναι σημαντική για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Όταν ελπίζουμε, αισθανόμαστε ότι μπορούμε να κυριαρχήσουμε πάνω στις δυσκολίες και έχουμε την εσωτερική δύναμη να προσηλωθούμε στους στόχους μας». Όταν δεν ελπίζουμε, υποκινούμαστε από αυτό το βαθύ ένστικτο μη επιβίωσης που μάς λέει ότι τελικά δεν θα τα καταφέρουμε, δεν θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα και η τελική έκβαση θα είναι ο «θάνατος».
Ο κακοί άνθρωποι (συμπλεγματικοί, φθονεροί, κακοπροαίρετοι,κακόβουλοι κλπ…κλπ..) που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι παντοδύναμοι (κυκλοφορούν πολλοί/ες τέτοιοι σε μεγάλες ποσότητες τελευταία….) φροντίζουν να στοχεύσουν πρώτιστα το μυαλό και τη γενικότερη ψυχολογία σου.Το έχω βιώσει αυτό στο παρελθόν και ξέρω τα επακόλουθα μιας τέτοια συμπεριφοράς.
Η ελπίδα ενέχει μια βαθιά πεποίθηση ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους, ότι πάντα θα έχουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο να σταθεί δίπλα μας, να μας βοηθήσει και το οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε.Κι εσύ τη δεδομένη στιγμή στο συγκεκριμένο χώρο,τόπο δεν έχεις κανένα!Κι έτσι ο όλεθορος εξαφανίζει κάθε ελπίδα ανάτασης και θετικής ανταπόκρισης στην κάθε μέρα ,καθότι η ελπίδα και πνευματική διάσταση είναι το φάρμακο της θετικότητας. Όταν ελπίζουμε, έχουμε πίστη, αναγνωρίζουμε ένα νόημα στη ζωή και αισθανόμαστε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με κάτι μεγαλύτερο από εμάς, είτε αυτό το κάτι είναι ο Θεός είτε ένα καλόβουλο Σύμπαν.
Η λέξη «Αναισχυντία» με παραπέμπει σε καιρούς δυσανεξίας και πολλαπλών άλλων κολπακίων της καθημερινότητας, με πολλούς και πολλές που καμώνονται και παραφουσκώνουν τη βιτρίνα τους με παραμορφωτικά «κάτοπτρα». Βέβαια το να ζεις σε γυάλινο καβούκι ή σπίτι και να «πιστεύεις πως όταν σε φτύνουν απλά βρέχει»(ποντιακή παροιμία αυτή..),τότε ναι ,είσαι εκτός πραγματικότητας.
Ζω κυριολεκτικά σε άλλη διάσταση.Δεν γνωρίζετε όμως τίποτα για κείνους που ζουν στα σύννεφα. Η λέξη σύννεφο ή συννεφιά παραπέμπει αυτόματα σε άλλα, όπως π.χ: «υπάρχουν σύννεφα στις σχέσεις μας», ή «σύννεφα μαζεύονται στον ορίζοντα» θέλοντας να τονίσουμε το επερχόμενο κι απροσπέλαστο ενίοτε…. Όμως εγώ επιμένω να βλέπω το πείσμα του ανθρώπου που έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει τη δυνατότητα να αντιστέκεται σε ότι είναι καμουφλαρισμένο με πολλές δικαιολογίες, ψέματα, απλά κάποιοι για να κάνουν τη δουλειά τους. Ξέρω πολλούς τέτοιους χαρακτήρες. Στη δική μακρόχρονη πορεία, το βίωσα… κι αρκετά τέτοια αιλουροειδή τα έχω στείλει στον αγύριστο!
«Αναισχυντία» είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός. Οι ειδικοί επιστήμονες θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τονίζουν ότι η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. «Είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα. Αυτό λέει και μια κυπριακή παροιμία που ίσως εκφράζει απόλυτα, το όλο σκεπτικό μου: «Εκαμεν ο Λύμπουρος {μέρμηγκας} φτερά... ».
Υ.Γ: Ο νόμος του καλού και του κακού κι ο άνθρωπος πίστεψε οτι είναι έκθετος και έρμαιος σ' εναν ανταγωνισμό, ο οποίος υπάρχει πάνω και πέρα απο τη δική του θέληση και επιρροή: τον αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυό αδάμαστες δυνάμεις του αισθητού κόσμου, του καλού και του κακού. Το κακό, όμοια όπως και το καλό, θεωρήθηκε οτι είχε οντότητα, μετέχοντας στον αισθητό κόσμο της εμπειρικής πραγματικότητας, και μάλιστα ως πρωταγωνιστής του.(Κ.Μ) Ευχαριστώ τον Θεόν ότι δεν με έκαμε παλιάνθρωπον, αλλά τον μέμφομαι ότι με έβαλε να ζω με παλιανθρώπους.(Ανδρέας Λασκαράτος, 1811-1901, Σατιρικός συγγραφέας).
Α.Α.Α
(Φιλία και Νείκος* η αντιπαλότητα ανάμεσα, δηλαδή ανάμεσα στην αρμονική ομόνοια και στη φιλονικία, όχι πιά ως προσωποποιημένες θεότητες, αλλ' ως φαινόμενα του φυσικού κόσμου).
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
Τα χρώματα βάφουν την εξωτερική όψη… Βαθύτερα κόκκινο το σκηνικό παγιδεύει τους ήχους. Όλα αλλάζουν σήμερα. Υπάρχει αστάθεια και συνεχής αλλαγή σε όλες τις δομές τις ανθρωπότητας.
Η συνεχής αλλαγή είναι η καθημερινότητα της κοινωνίας μας, το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς. Γίνεται εμείς να εμμένουμε στο ''εγώ δεν αλλάζω'' με πείσμα και εγωκεντρισμό.. Θέλει κόπο! Πολύ κόπο η αλλαγή..και πόνο πολλές φορές. Είναι δύσκολη διαδικασία να ''ξεφορτώσουμε'' όλα αυτά που κουβαλάμε, όλα αυτά που μας έμαθαν - είναι πολλά τα χρόνια που κουβαλάμε..έτσι κι η αλλαγή αργεί να έρθει.
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφησαν στο φιλμ των αναμνήσεων… Ηλιομανείς που λανσάρουν νέα ήθη και συμπεριφορές πολλάκις μου συστήνουν τα ανοιχτά χρώματα. Υπάρχει η πεποίθηση ότι το χρώμα γενικότερα έχει μία συγκεκριμένη επιρροή στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Θεωρείται ότι η ενέργειά του είναι τόσο ισχυρή ώστε είναι ικανή ν’ αλλάξει τη ζωή. Η φαντασία ενίοτε παίζει πολλά παιχνίδια και σε μιαν άλλην προοπτική θα έλεγα να ανοίξουμε τις στρόφιγγες του ονείρου και να πετάξουμε προς άλλες παραμέτρους. Πόσο εύκολο είναι στ’ αλήθεια κανείς να κοιμάται στις στάχτες του!
Η αισθητική μας αντίληψη σχετίζεται με το «χτίσιμο» εσωτερικών εικόνων του κόσμου. Τα αισθητικά μας συστήματα αντλούν πληροφορίες από το εξωτερικό περιβάλλον και τις διοχετεύουν στον εγκέφαλο, ο οποίος στη συνέχεια διαμορφώνει μια αναπαράσταση του περιβάλλοντος μας. Επομένως το να αισθανόμαστε είναι μια παθητική διεργασία συλλογής ερεθισμάτων. Η αντίληψη είναι μια ενεργητική διαδικασία κατά την οποία τα ερεθίσματα μετατρέπονται σε αξιοποιήσιμες και χρήσιμες πληροφορίες. Αυτό το μοντέλο συμφωνεί με την καθημερινή μας εμπειρία, όπου συχνά μιλάμε για αποθηκευμένες εικόνες που ανασύρονται στην επιφάνεια όταν χρειαστεί.
Κι εγώ προσπαθώ να επαναφέρω τις διαστάσεις των ορίων μου με έντονα χρώματα. Άλλωστε δεν μπορείς να παράγεις τέχνη αν δεν δεις την εσωτερική πλευρά των πραγμάτων. Αυτοί που κολλάνε στην εξωτερική εμφάνιση είναι αυτοί που αναζητούν την εμπορικότητα των πραγμάτων. Δεν εννοείται να είσαι καλλιτέχνης και να μην εισχωρήσεις στην εσωτερική θέαση των πραγμάτων.
Περισσότερα δεν θα σας αποκαλύψω τώρα....αλλά σύντομα θα δώσουμε όλες τις πληροφορίες!
Υ.Γ: Η Ποιητική γλώσσα, θέλει και ποιητική σκέψη για να κατανοηθεί!
H ΤΕΧΝΗ TΩΝ ΗΧΩΝ : ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ Η ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ…
Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον των νευροεπιστημόνων για την επίδραση της μουσικής στον εγκέφαλό μας συνεχώς μεγαλώνει. Η μουσική, το δώρο των Μουσών, στην αρχαία Ελλάδα, προσδιόριζε και χαρακτήριζε τον άνθρωπο που πράττει, σκέφτεται και αισθάνεται. Έτσι ως μέσο πνευματικής ωρίμανσης, η λέξη που θα χαρακτήριζε την αρχαία ελληνική μουσική, δεν είναι η λέξη «τέχνη» αλλά οι λέξεις παιδεία και δύναμη.
Η έννοια του ήθους στη μουσική συνδέεται με την αντίληψη ότι η μουσική μπορεί να ασκεί επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου. Σύμφωνα με τη θεωρία του ήθους ή αλλιώς ηθική θεωρία της μουσικής, σε κάθε ρυθμική και μελωδική κίνηση υπάρχει μια ανάλογη συναισθηματική αντίδραση, με την έννοια ότι η μουσική μπορεί να επιδράσει στον άνθρωπο είτε θετικά παροτρύνοντας τον σε μία ενέργεια της βούλησής του είτε αρνητικά αποτρέποντάς τον από μία ενέργεια της βούλησης είτε τέλος απονεκρώνοντας τη βούλησή του. Βέβαια η θεωρία του ήθους δεν εξαντλείται μονάχα σε γενικές διαπιστώσεις, αλλά εμβαθύνει στην αισθητική διερεύνηση των δομικών παραμέτρων της μουσικής εξετάζοντας το ήθος της…
Συνήθως οι άνθρωποι δε σε αφήνουν να τους πλησιάσεις, αλλά αυτός- ο ερμηνευτής- τα δίνει όλα για σένα και σου τα εξηγεί όλα. Αυτός ο έρωτας είναι δυσβάσταχτος, γιατί βαρύνεται από τη λατρεία της δημιουργικότητας, και είναι πάντα ανεκπλήρωτος, γιατί εκπλήρωση θα σήμαινε να άγγιζες την πηγή της δημιουργίας. Είναι ένας καθόλα πραγματικός έρωτας, με τη διαφορά ότι, για κάθε φορά που βιώνεται η ερμηνεία, κρατάει για λίγα λεπτά έως λίγες μέρες. Όσο η ανάμνηση της μουσικής.
Λέω ότι ήρθε ο καιρός να βαδίσουμε στο Φως της γνώσης, που θα μας δώσει όλα τα εφόδια για την προσωπική μας βελτίωση και εξέλιξη,
ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ:
Αν είναι τέχνη, δεν είναι για όλους κι αν είναι για όλους, δεν είναι τέχνη.
Arnold Schoenborg, 1874-1951, Αυστριακός μουσικός
Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν.
Edgar Degas, 1834-1917, Γάλλος ζωγράφος & γλύπτης
Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια.
Πάμπλο Πικάσο, 1881-1973, Ισπανός Ζωγράφος
Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας.
Κάρολος Κουν, 1908-1987, Ο Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης
Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια.
Πάμπλο Πικάσο, 1881-1973, Ισπανός Ζωγράφος
Σκοπός της τέχνης δεν είναι να βγάζεις πολλά λεφτά. Σκοπός της είναι να σώσεις την ψυχή σου….
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΜΕΡΑ (ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ) ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝ ΟΡΘΙΑ…
Σήμερα μαύρισε η καρδιά μου,έγινε φονικό,κόψανε τα δέντρα στην παλιά παιδική μου γειτονια.Μέρες τώρα τα είχαν σημαδέψει με κόκκινο μελάνι και μια πρόχειρη ταπέλα προσδιόριζε τη σφαγή. Στην παλιά παιδική μου γειτονιά έζησα μέχρι και το Μάη του 1974, σε δυό διαφορετικά (το ένα δίπλα από το άλλο) σπίτια. Στο πρώτο σπίτι που δεν υπάρχει πια, τα έκαναν εμπορικά καταστήματα από χρόνια….Στην αυλή του υπήρχαν οι ακακίες των παιδικών ποιητικών μου χρόνων και ψηλά κυπαρίσσια, ευκάλυπτοι, αρτιμαθκιές και πεύκα, ενώ τους καιρούς της ανθοφορίας και της άνοιξης τα έκαναν οι νυχτερινοί ίσκοι τους συνδιασμούς με τις πυκνές φυλλώσιες τους να μοιάζουν όλα υπέροχα .Εκεί στα σημεία που κόπηκαν σήμερα τα δέντρα επί της λεωφόρου της συγκεκριμένης μεγάλωσα.Οι Παλιοί Παφίτες θα θυμούνται ότι κάποτε ο δρόμος αυτός προς την οικία του Διοικητού κι αργότερα Επάρχου, οι πρόγονοι μας, έκαναν την απογευματινή τους βόλτα…(κι ενίοτε ο έρωτας περπατούσε συνομιλώντας, ή στοχεύοντας με το τόξο του,ανηλεώς ,τα υποψήφια θύματα του). Αγαπώ τα δέντρα και όλα τα πράσινα σημεία και χαίρεται η καρδιά μου κάθε φορά που θα πρασινήσει ένα σημείο αυτής της ταλαίπωρης πόλης,που την αγαπάνε και συνεχώς την αλλάζουν…..Αγαπώ τα δέντρα κι ιδιαιτέρως τους ανθρώπους που μοιάζουν με δέντρα. Αυτή η πανάρχαιη μορφή ζωής, ποια πουλιά, έντομα, ζώα βρίσκουν καταφύγιο στους κορμούς και στα φυλλώματά τους, πώς αναπτύσσουν τον μηχανισμό καμουφλάζ από τους εχθρούς τους, να αντιληφθούν το γιατί και πότε αλλάζουν χρώμα τα φύλλα, ποια δέντρα φυλλορροούν, κι έτσι να γνωρίσουν τις τέσσερις εποχές. Άν ξέραμε να ξεχωρίζουμε ποια είναι δέντρα και ποια όχι, ποια είναι τα γηραιότερα, ποια έχουν παχύ κορμό, ποια είναι ψιλόλιγνα, να αναγνωρίζουν τα δέντρα απ’ τα φύλλα τους. Η παλιά Πάφος με τα δέντρα της και τον κήπο της, ένα πράσινος πνεύμονας ήτανε κάποτε για τους κατοίκους της..
Αραγε τι δέντρα υπήρχαν προϊστορικά; «Ο Δαρβίνος και το δέντρο της ζωής» είναι το κεφάλαιο όπου ο θεμέλιος λίθος του μυστηρίου της ζωής εξηγείται με απλά λόγια και γίνεται απολύτως κατανοητό, διαβάζοντας πως «το περιβάλλον όπου ζούμε αλλάζει συνεχώς και μόνο αυτοί που προσαρμόζονται γρήγορα μπορούν να επιβιώσουν. Ο κάθε οργανισμός αναπτύσσει καινούργια χαρακτηριστικά που δουλεύουν καλά στις νέες συνθήκες και τα μεταδίδει στους απογόνους του. Κάπως έτσι δημιουργούνται καινούργια είδη».Μέσα από αυτό το ταξίδι, περνώντας από δέντρο σε δέντρο, από ιστορίες, πολιτισμούς γεννάται ή όχι ο σεβασμός!!!
Τα δέντρα στα πεζοδρόμια των πόλεων αποτελούν δυστυχώς σε πολλές περιοχές το μοναδικό πράσινο. Ειδικά όσο πιο κεντρικά πάμε σε μια μεγαλούπολη τόσο λιγότερο πράσινο συναντάμε….Κάθε δέντρο προσφέρει ομορφιά, σκιά και έναν μεγάλο αριθμό άλλων πλεονεκτημάτων όπως η βελτίωση του κλίματος (αντιανεμική προστασία, ρύθμιση της θερμοκρασίας), πολεοδομική χρήση (μείωση θορύβων, μείωση ατμοσφαιρικής ρύπανσης), αρχιτεκτονική και αισθητική χρήση. Είναι περιττό να πούμε ότι μια πόλη χωρίς δέντρα είναι μια ακατάλληλη περιοχή για ανθρώπινη διαβίωση.
Τα ανθρώπινα χέρια μοιάζουν με τους κλάδους δέντρων και κρατούν την καρδιά δέντρων.Σκέφτομαι πόσα τέτοια δέντρα αποκόπτονται για χάρη της δήθεν μεταμόρφωσης χωρίς δικαίωμα τα καημένα,αντίδρασης.Τα μεγάλα δέντρα που φτάνουν στο ύψος του πρώτου ορόφου πολυκατοικίας γιατί έτσι είναι εύκολος ο χειρισμός τους – χρειάζονται ψηλά μηχανήματα και ειδικοί εργάτες για να κλαδέψεις ένα ψηλό δέντρο ή να το προστατέψεις.Μάλιστα τα φυτά δεν μεγαλώνουν απλώς αλλά κάτι αισθάνονται, άρα είναι και πολύ πολύτιμο για μας, γιατί μας δίνουν κάτι, αλλά θέλουν και σεβασμό, όπως σέβεσαι έναν άνθρωπο ή ένα ζώο. Και ανταποκρίνονται, όταν τα φροντίζεις και τους δείχνεις αγάπη.
Ναι.Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη.όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας.Και τα δέντρα πεφτουν θύματα συχνά πολλαπλών σχεδίων και πλάνων Η σωστή συντήρησή τους είναι ένας παράγοντας πολύ σημαντικός για την ενίσχυση της ποιότητας ζωής της πόλης. Ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Πότε τελικά οι πρόγονοί μας εγκατέλειψαν τα δέντρα και πάτησαν γερά με τα δυο πόδια τους στη γη; Αν και δίποδος ο άνθρωπος κατώρθωσε να είναι δεινός αναρριχητής, κυρίως αν κλωτσά τη σκάλα αναρριχείται ευκολότερα. Κι όταν σκοτώνεις ένα δέντρο εκείνο ματώνει, σαν την ξεριζωμένη καρδιά μου σήμερα....
Α.Α.Α
29/3/2022
Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ.. (όλων των καθαρών ημερών)!
Περί επιπέδων πτήσεων πόσο πάνω ή κάτω από «τη γης που την πατούμε κι όλοι μέσα θε να μπούμε…». Τα κέντρα των αποφάσεων πάντοτε έκρυβαν τις ανάλογες εκπλήξεις μετεκλογικώς (ή μη).
Σαν ο χαρταετός ανέβει ψηλά, κλέβει αμέσως το ενδιαφέρον σου ..λες κι είσαι δεμένος με ένα άλλο κόσμο, εκείνο που ενίοτε σαστίζει με όσα βλέπει προς… κάτω στρώματα.
Ο Πολιτισμός λοιπόν δεν στήνεται απλά ..έτσι με καλή καρδιά. Απαιτεί υψηλά ιδανικά ,ανάλογα πνευματικά εφόδια, όπως γνώση και επιδεξιότητα. Χρειάζεται η Κουλτούρα, η καλλιέργεια, η γνώση της ιστορίας μας,του πολιτισμού μας, για να μπορούμε να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε την πνευματική και καλλιτεχνική κληρονομιά μας και να μη μπορούν να μας τη λεηλατούν οι διάφοροι κατακτητές, ξένοι κ.α !
Ύστερα σκέπτομαι και όλους όσους κάθονται σε θώκους υψηλούς και νομίζουν ότι θα διοικούν for ever...το σύμπαν...το γενικότερο άγχος τους. Αν ένας από αυτούς π.χ ήξερε μουσική προφανώς θα έφτιαχνε ορχήστρες, θα δημιουργούσε σπουδαίες προοπτικές για να βρούν δουλειά μουσικοί,… Αν ήταν..λογοτέχνης θα έφτιαχνε βιβλιοθήκες για να ζωντανέψει η βούληση των μακαρίων κατοίκων της πόλης, της χώρας, το πνεύμα έστω....(κάνοντας κι αυτό τα ανάλογα κόλπα του)…Αν ήταν ζωγράφος προφανώς θα έφτιαχνε γκαλερί ή ανάλογους χώρους, δημιουργώντας και ανάλογο πρσανατολισμό σε μια εποχή υστεροβουλίας, λαμογιάς, χρηματολατρείας και ξεφτίλας κ.α ..Κι αφού τίποτε από αυτά δεν είναι ο συγκερκιμένος κύριος "Ψ" ή "Χ" ..είμαστε όλοι όσοι
γεννηθήκαμε στη χώρα ετούτη, μέσα στο χώρο αυτό,καταδικασμένοι. Ξέρετε,ο πνευματικός πολιτισμός συνδέει όλες τις ανθρώπινες θεωρητικές δημιουργίες σε σύστημα αγωγής του ίδιου του ανθρώπου. Αντίθετα υλικός πολιτισμός είναι το σύνολο των ενεργειών με τις οποίες ο άνθρωπος μεταβάλλει τον γύρω του φυσικό κόσμο και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για την εξυπηρέτηση του εαυτού του. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με συστήματα οργανωμένων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου. Το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας του Πολιτισμού είναι το ζήτημα της φύσεως του Πολιτισμού, που η λύση του εξαρτάται από την κοσμοθεωρητική βάση απ’ όπου ξεκινά η μελέτη και η ανάλυση του. Έτσι ο ιδεαλισμός δέχεται ότι η φύση του πολιτισμού είναι πνευματική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός προβολή των πνευματικών προδιαθέσεων του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η φιλοσοφία του πολιτισμού στον ιδεαλισμό αποτελεί ένα απλό παράρτημα της φιλοσοφίας του πνεύματος. Σε γενικές γραμμές όποιος παρακολουθεί τη συζητήσεις για πολιτιστική πολυμορφία μάλλον τείνει προς την απαισιοδοξία. Μοιάζει εδώ να ισχύει η αρχή του «όταν δεν θες να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα κάνε επιτροπές για να ασχοληθούν μ’ αυτό». Κι έτσι λοιπόν φτιάχνουν επιτροπές ,υποεπιτροπές αλλά… δουλειά δε γίνεται! Στο γενναίο κόσμο που έρχεται τίποτα δεν θα είναι δεδομένο. Αν όλοι κολυμπούν σε ένα ομοιόμορφο πολιτιστικό τέλμα.
Ο Πολιτισμός δε γίνεται με προσποιημένο ή μη χαμόγελο, με κέφι και καλή καρδιά. Θέλει γνώση και διοίκηση, οργανωτικές ικανότητες, μέθοδο, πρόγραμμα, μέθοδο και κυρίως μυαλό..». Βεβαίως και χρήματα. Η πρώτη ικανότητα ενός καλού "μάνατζερ" είναι να βρίσκει τους τρόπους και τους πόρους. Κι αν δεν κάνει …να παραιτείται .Φοβού λοιπόν τους ερασιτέχνες-και δη τους ενθουσιώδεις. Μόνο για την ανύπαρκτη υποδομή και την πολιτιστική ασφυξία αυτού του τόπου, για να σωθεί το όνομα και η υστεροφημία κάποιων, ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση. Ας το σκεφτούν καλύτερα επιτέλους … αυτός, αυτή ή οι άσχετοι με το πολιστισμικό θέμα, που ζητούν καθεκλογικώς πολυθρόνες-θρόνους.Ας αναπτύξουν περισσότερο την διαίσθηση ή τις γνώσεις τους στον τομέα αυτό.
Εμείς οι δημιουργοί, υπάρχουμε πεισματικά και θα δημιουργούμε παντού…. και θα πολεμούμε πάντα την τσαπατσουλιά, την προχειρότητα. Για επεξεργαστείτε μας καλά,και δείτε μας με άλλο πρίσμα, καθότι η "πίτα" κοβόταν για χρόνια στα μέτρα κάποιων και μόνο! Τα έργα μας ωστόσο σαφώς μιλούν καλύτερα από τα λόγια …!
«Στη φύση δεν υπάρχουν ούτε ανταμοιβές, ούτε τιμωρίες. Υπάρχουν πάντοτε συνέπειες.»
Α.Α.Α
ΑΠΟΥΣΙΑ
Όταν οι άνθρωποι φεύγουν οριστικά, πεισματικά, αμετάκλητα, αφήνουν ένα ράγισμα διάφανο στο πέρασμα τους ,ενώ σε κάθε επαναφορά της μνήμης επανενσαρκώνονται περιστασιακά, παντού. Τότε κατεβαίνουν τα χρωματιστά πουλιά κι αρχίζει η επικράτηση των αισθημάτων να αλλάζει όψεις και γωνίες .Εκείνα βέβαια συγκρούονται, χαϊδεύονται, προσπερνάνε, ανακατέβονται με άλλους ήχους και χάνονται στο διάστημα, παντού. Ανοίγουν τότε οι στρόφιγγες του ονείρου, σπάζοντας το φράγμα της μνήμης …και τα θραύσματα της απότομης διάσπασης (ποιος δεν φυλάει μέσα του με πόνο σπασμένα κομμάτια) που θέλουν να ξαναγίνουν χρόνος και χώρος, μέσα από ίχνη διαθλάσεων επιθυμίας παραλληλόγραμμης, κτυπούν βίαια τα πορτοπαράθυρα..κι από τον ξέφρενο ρυθμό της καρδιάς, παρασύρονται ,κι όλα στροβιλίζονται παντού.
Σ΄ αυτή την επαναφορά της παράδοσης κι υποταγής δε χωράνε αναβολές. Εκρήξεις ηφαιστειώδεις μόνο επιστρέφουν, που πάλλονται, και δονούνται .Θυμοί κατακόρυφοι, φωτός και σκότους επιφωνήματα, μισοτελειωμένες φράσεις ,χωρίς συστολή, χωρίς ντροπή αποτυπώνουν το στίγμα..πως όλα κάποτε υπήρξαν τελικά, χαμηλόφωνα ή στεντόρεια στις διαθλάσεις της ύπαρξης.
Κι εσύ αναχωρητής αιώνιος στο ελευθέριο φως της δημιουργίας ανοίγεις πανιά. Μια βαθιά ανάσα σπρώχνει το δρόμο..και το ταξίδι αρχίζει.
Πόσες στ΄ αλήθεια στιγμές δεν εκτιμάμε, πριν περάσουν στην προχειρολογία του τίποτα; Και χρειάζεται μόνο μία στιγμή για να μας μάθει με σκληρό τρόπο ότι θα έπρεπε να είχαμε δει τις υπόλοιπες στιγμές με άλλο μάτι.
Η αξία κοστολογείται στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων..κι έτσι πάει ο κόσμος…. κι η ζωή εδώ στην πραγματική διάσταση της, συνεχίζεται!
Η αγνωμοσύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και τέτοιες συμπεριφορές θα πληρωθούν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων έτσι κι αλλιώς θα το αισθανθούν, ίσως κιόλας το βιώνουν. Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα Brendan Francis, κάποτε είχε πει: «Αν έχεις κάποιο ταλέντο, χρησιμοποίησε το με όποιον τρόπο μπορείς. Μην το κρύβεις και μη το δίνεις μίζερα. Να το σπαταλάς απλόχερα σαν ένας εκατομμυριούχος που θέλει να μείνει απένταρος». Δεν ξεχνώ όμως και την «Ανατολή με τη σοφία της…» με μια αραβική παροιμία που λέει: «Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, μάλλον θα του χρωστούσες. Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν κακό άνθρωπο μάλλον θα σε είχε πολεμήσει».
Υ.Γ: Ο μέγας συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) είπε κάποτε: «Μην μιμείσαι κανέναν και τίποτα. Το λιοντάρι που μιμείται ένα άλλο λιοντάρι γίνεται πίθηκος».
ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ ΔΕΝΤΡΟ
Ένα δέντρο που μεγαλώνει κι ανθίζει πάντα τέτοια εποχή στη μέση του πουθενά. Δέντρο που ο κορμός του σκληραίνει κάθε χρόνο. Που γεμίζει εντυπώσεις από όσα η φύση ολόχρονα αποκαλύπτει.Ριζωμένο στη γη. Βαθιές σαν τις αξίες που λίγοι αθετούν ή ξεχνούν,καθώς η καθημερινότητα καταπίνει τα πάντα! Μην ξεχνάτε να είστε δεκτικοί.Ευχαριστώ το δέντρο που με την ομορφιά του εξαφάνισε όλη την άρνηση.Μάθετε να λέτε «ευχαριστώ» σε ότι σας κρατά την πόρτα ανοιχτή για να περάσετε. Ευχαριστώ που δεν μου κάνετε ερωτήσεις, που εκτιμάτε το δημιουργικό μου χρόνο, που μου αποκρύπτετε όλα όσα με λυπούν.Ευχαριστώ < ελληνιστική κοινή εὐχαριστέω / εὐχαριστῶ < αρχαία ελληνική εὐχάριστος < εὖ + χάρις. Μια τόσο απλή λέξη και πολύτιμη όπως το «ευχαριστώ» δείχνει την εκτίμησή μας για όλα τα αγαθά που έχουμε, υλικά και πνευματικά. Μπορεί να μην είναι όλα όσα θα θέλαμε αλλά είναι πολλά. Η ευγνωμοσύνη μας βοηθά να αντιληφθούμε και να συνδεθούμε με κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό μας. Να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους, με τη φύση, με το Θεό ή με μια Ανώτερη Δύναμη, κάτι που συμβάλλει στη γενικότερη βελτίωση της ψυχικής μας διάθεσης.Ξέρω, δεν είναι εύκολο να είμαστε ευγνώμονες συνεχώς. Αλλά ακριβώς εκείνες τις στιγμές που η απογοήτευση μάς κυριεύει και νιώθουμε το σκοτάδι να μας τυλίγει, η ευγνωμοσύνη μπορεί να μας προσφέρει αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο: προοπτική για το μέλλον που φτάνει «καλπάζοντας» κι απαιτεί ανασυντάξεις,επικεντρώσεις, κουράγιο και προσοχή.Το ερχόμενο καλοκαίρι θα κατακτήσουμε τις καρδιές σας-το είπα και το υπερτονίζω. Ωστόσο για την ώρα σκέφτηκα να κρατήσω τη στιγμή, φωτογραφίζοντας ένα από τα μεγάλα θαύματα του Θεού. «Σύμβολο» το ανθισμένο δέντρο για την επερχόμενη «εποχή» της φτώχειας του πολιτισμού των ανθρώπων με την υπερφίαλη ματαιοδοξία και τ’ ακριβά γούστα….σε ένα μέλλον αβέβαιο και σκληρό!
Οι Βομβιστές της Προόδου και της Εξέλιξης.
Το πνεύμα είναι κείνο που δίνει την κίνηση, τη δράση και την εξέλιξη του ατόμου μέσα σ’ ένα περιορισμένο περιβάλλον όπως είναι το περιβάλλον της ύλης. Ο άνθρωπος είναι σκλάβος της των νόμων της φύσης και των παθών του, ενώ με την λογική και τη δύναμη του πνεύματος μπορεί να προχωρεί ελεύθερος προς την εξέλιξη του .Καθοριστικοί νόμοι του πνεύματος, η Αγάπη, η Σοφία και η Αλληλεγγύη, βάσει των οποίων ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να προχωρεί στη ζωή του με αδελφικό αίσθημα προς τον συνάνθρωπο του…Έτσι θα ξεκινούσε ίσως ένας πολιτισμένος άνθρωπος να σκέφτεται αν ..βέβαια ζούσαμε σε άλλες εποχές.. αλλά βγήκαν κι αυτοί από Σχολές βλέπετε που παρόλα τα πτυχία τους αναγκάστηκαν στο τέλος να γίνουν αυτοδίδακτοι για να υπάρξουν.αργομισθίες αυλοκόλακες,φελλοί… και να ονειρεύονται πως ακόμα ζουν σε άλλες εποχές!
Σκέφτομαι μερικές φορές πως η έλλειψη μηχανισμών διδαχής και αναγνώρισης οδηγεί άλλους να επωφελούνται από τη σύγχυση και να δηλώνουν και να επιβιώνουν συστηματικές προσπάθειες αυτοδιδασκαλίας .Κάτι τέτοιο νομίσατε μάλλον για μια στιγμή αφού η ανάγκη προϋπόθεση τραγωδίας είναι... Ίσως γιατί στο τέλος φαίνεται ότι είμαστε όλοι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι. Η ανάγκη μας κάνει αυτοδίδακτους και δηλωσίες κι όχι η απάτη κι η πονηριά!!! Κανείς ας πούμε δεν γεννιέται πονηρός τον κάνουν…Κι επειδή εδώ στο τόπο αυτό έχουμε παιδεία έχουμε και παράδοση, δεν έχουμε όμως σωστούς μηχανισμούς δημιουργίας και αναγνώρισης.. για αυτό είμαστε τελικά όλοι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι… (Ίσως στα σχολεία να έπρεπε να διδάσκεται η αμφιβολία, σαν κύριο μάθημα...παρά τα διάφορα παλαιολιθικής εποχής «μανιφέστα» σε νυσταγμένες τάξεις….)
Τελικά ναι! ο Πολιτισμός αν είναι το σύνολο των εννοιών και των αξιών που βρίσκονται σε αρμονία και τάξη κι εκφράζεται με τη συνεχή πρόοδο, τότε Πολιτισμός είναι και τρόπος οργάνωσης και διαβίωσης μιας κοινωνίας.
Θεωρώντας ότι τα όρια και το περιεχόμενο του Πολιτισμού δεν εξαντλούνται μόνο σε ότι έχει σχέση με την τέχνη, τη γνώση ή την καλλιτεχνική ενασχόληση-μιας και ο πολιτισμός καλύπτει όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής και συνδέεται με τα μεγάλα προβλήματα κάθε εποχής του τόπου-μπορούμε να πούμε πως Πολιτισμός και Πολιτική έχουν ίδια ρίζα, τον πολίτη, τον άνθρωπο και το έργο του. (γι αυτό και μένα, με κρίνει όποιος με ακούει να παίζω τα έργα μου η να δημοσιεύω τα άρθρα μου.) Ακριβώς γιατί ο Πολιτισμός είναι καθημερινή πράξη και δεν είναι Πολιτισμός η έκφανση του, η καλλιτεχνική δημιουργία που γεννιέται σε ώρες πνευματικής έκφρασης, αλλά η έμπνευση, το όραμα, η δημιουργία του καθημερινού ανθρώπου και συνδέονται άρρηκτα με όνειρα, αγωνίες και καθημερινά προβλήματα του λαού…(τρομάρα μας!)
Πάντως η κριτική είναι προνόμιο της Δημοκρατίας, πλην της περίπτωσης όπου ο δικαιούχος αδυνατεί να σπάσει το τσόφλι του μικρόκοσμου που τον περιβάλλει και η καρδιά του μένει ανίκανη μπροστά στη χαρά και την απόλαυση.
Βεβαίως δεν υπάρχει συνταγή για το πώς γίνεται αυτό στον καθένα χωριστά ή σ’ ένα κοινωνικό σύνολο γενικότερα. Είναι σαν να λέμε:¨το’χεις ή δεν το’χεις¨…το αξίωμα (και ο νοών νοείτω).
Είναι μάλλον αποκαρδιωτικό ,ωστόσο όσο πιο ψηλά κάθεται κανείς ,όσο κι αν γίνεται ακριβοθώρητος, όσο φανατικός κι αν είναι, φαίνεται τελικά ότι η απάντηση είναι μία και μόνο μία: : ¨Είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν¨ των «Θεών» μας, είτε το αποδέχεστε είτε όχι…
Εφ όσον μπορούμε να βλέπουμε και να ελέγχουμε τα ανθρώπινα , κανείς «Θεός» δεν υπήρξε έξω από την Ιστορία τη δική μας, άθικτος στην αιμάτινη ή χωμάτινη Ιστορία μας που να μπορεί να κοιμάται τα βράδια ήσυχος στα σύννεφα…
Επειδή τον θέλουμε και τον κατεβάζουμε στα δικά μας μέτρα και σταθμά μέσα στις αναθυμιάσεις των ταραγμένων κόλπων των θρησκειών ή των διαφόρων κομμάτων ή παρατάξεων που αναπτύσσονται ως γνωστό οι "πνευματικές¨ έριδες"…μπορεί ας πούμε να σε καθαιρέσει και να σε πουλήσει σε μια νύχτα σύμφωνα με την δυσπεψία της προηγούμενης νύχτας…Θεός είναι ότι θέλει κάνει.. γιατί να σου δώσει λογαριασμό! (για να σας προσγειώσω στην πραγματικότητα!).
Κι επειδή μερικοί δεν έχουν τον Θεό τους πλέον.. όπως και μερικοί Θεοί δεν έχουν τους ανθρώπους τους… δεν είδα ούτε αστραπόβροντα ,ούτε να σύρει τη ρομφαία του σε κανενός το κεφάλι ….Κάθε φορά που οι επίγειοι ακόλουθοι του, ή οι επικεφαλής Θεϊσκοι (αυτόκλητοι κι αυτόνομοι, αυτοκόλλητοι) μεταχειρίζονται τα ιερά ονόματα τους με κοσμικότητες για σκοπούς διαφήμισης (όλο και κάποια προεκλογική περίοδος πλησιάζει...βλέπετε..), άλλη μια πονεμένη ιστορία κι αυτή στην αιματοβαμμένη ιστορία της ανθρωπότητας…
Ωστόσο αυτός ο Άλλος Θεός, ο μικρός ο μέγας που κυκλοφορεί από τσέπη σε τσέπη έχει τη μορφή χαρτιού, αλλά είναι ατελείωτος σε δύναμη, δε θα κάνει το Θαύμα του! Βλέπετε ο καθένας ,ότι θυμάται χαίρεται! ( η ανάγκη …προϋπόθεση τραγωδίας …που έλεγα και λίγο πριν!)
( Ο πλούσιος ο αρχαίος που έβαζε τον σκλάβο του να του φωνάζει «ε! θυμήσου πως είσαι θνητός», ήταν σοφός άνθρωπος..!)
ΕΝΟΧΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Κοιμάσαι ήσυχα και δεν υποπτεύεσαι εκείνα ή τ’ άλλα που περιμένουν πειστικά να σε πείσουν.Περνάμε ολόκληρη τη ζωή ψάχνοντας την άλλη πλευρά τη σκοτεινή. Περιφερόμαστε με μια αίσθηση ανεκπλήρωτης δυνατότητας αναζητώντας τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης κι αλληλεγγύης. Λέω ότι είναι καιρός να ανοίξουμε τους ασκούς του Αιόλου ή το κουτάκι με τα παλιά μυστικά και τις συνταγές της αυτογνωσίας. Δύσκολη δουλειά βέβαια η προσπάθεια άμα δεν έχεις μάθει να είσαι ανοιχτός στις χαρές της εφήμερης ζωής! Ωστόσο έφτασε ο καιρός για ταλαντεύσεις άλλου τύπου. Το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων, όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Κι προσγείωση δεν αργεί να δείξει τη πραγματικότητα καθώς σε τσακίζει με τη δύναμη της. Ζούμε σε μια εποχή που εύκολα μοιράζονται τα συγχωροχάρτια ιδιαιτέρως όταν ο χρόνος απαλύνει τις πληγές. Ωστόσο οι ανοικτές ουλές χάσκουν σαν ανοικτό στόμα και μια γλώσσα δηλητήριο να ροκανίζει το χρόνο… κι οι πληγές τότε, δεν κλείνουν σχεδόν ποτέ. Προσπαθώ να δικαιολογήσω μέσα μου όλα τα «γιατί» και τα «διότι».
Οι πράξεις και οι συμπεριφορές των ανθρώπων θα έπρεπε να μας βάζουν σε τέτοιες διαδικασίες συλλογισμών, ίσως ακόμη και να μας γεμίζουν αμφιβολίες. Η αχαριστία και το ψέμα θεωρώ με πολλά παρελκόμενα τους, οι χειρότερες αμαρτίες, και τέτοιες αμαρτίες δεν τις συγχωρώ ποτέ Έτσι πάει ο κόσμος μπροστά. Αν τελικά αυτό μας οδηγεί στη γνώση και στην αλήθεια. Δηλαδή «αν έτσι νομίζετε…». Πόσες φορές άραγε έχετε στρέψει προς το εσώτερο διάστημα να τρέξετε μακριά ,από ότι σας στενοχωρεί ή σας τραυμάτισε; Οι συμπεριφορές δε, που πριονίζουν το νου σας και τη ζωή σας είναι μια κατάσταση τραγική. Και τίποτα πιο ανθρώπινο από την εύκολη φυγή. Με μισείς γι’ αυτό που δεν είμαι..ή καλύτερα για κείνο που δεν θα γίνω ποτέ!
Το απόσπασμα του Ηράκλειτου του φιλοσόφου «όλα τα πράγματα ανταλλάσσονται με φωτιά και η φωτιά με όλα τα πράγματα», βέβαια δεν μπορούσε να προβλέψει ο αρχαίος φιλόσοφος με τι θα μπορούσε σήμερα ο άνθρωπος να ανταλλάξει προκειμένου να εντυπωσιάσει. Όταν κάποτε ρώτησαν Μπέρναρντ Σω να ορίσει τι είναι ο κυνικός άνθρωπος απάντησε ότι «κυνικός είναι αυτός που ξέρει την τιμή του καθενός και την αξία κανενός..»
Ύστερα θυμήθηκα πόσα υπερβολικά και γελοία σήμερα γίνονται με τον χρυσό του Ηράκλειτου.Οι κυνικοί λοιπόν κάτοχοι της αλήθειας που ξέρουν την τιμή του καθενός και την αξία κανενός είναι πανέτοιμοι να πωλήσουν την αθάνατη ψυχή τους στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων. Σήμερα έκανα κι άλλες διαπιστώσεις. Καθώς περνούν τα χρόνια επιτείνεται η αδιαφορία..Κι όμως εγώ κάποια στιγμή σε «χόρτασα» κι εσύ βέβαια για να το ξεπληρώσεις μου έδωσες μια σειρά μαθημάτων πως κανένας τιμωρείται όταν δεν εκτιμά σωστά τις ταλαντεύσεις και τις ισορροπίες. Μυαλά κενά αξιών. Ακουλουθικιστές δουλοπρέπειας. Έτσι πάει σήμερα ο κόσμος μπροστά.
Όμως εγώ μπορώ να διεισδύσω βαθύτερα. Συγχωρώ τον άνθρωπο που αναγκάζεται να κάνει επανάσταση ή πόλεμο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του έστω για «ένα πουκάμισο αδειανό..» που ανακαλύπτει όπως κι εγώ μετά από καιρό…. αυτή την πληρότητα του «δήθεν», που μπορεί να μην είναι το παν..είναι όμως αν θεραπευτεί η μετριότητα….. κέρδος θα είναι….
Α.Α.Α
Eπίλογος:
«Πετᾶτε τοὺς νεκροὺς εἶπ᾿ ὁ Ἡράκλειτος κι εἶδε τὸν οὐρανὸ νὰ χλωμιάζει
Κι εἶδε στὴ λάσπη δυὸ μικρὰ κυκλάμινα νὰ φιλιοῦνται
Κι ἔπεσε νὰ φιλήσει κι αὐτὸς τὸ πεθαμένο σῶμα του μὲς στὸ φιλόξενο χῶμα
Ὅπως ὁ λύκος κατεβαίνει ἀπ᾿ τοὺς δρυμοὺς νὰ δεῖ τὸ ψόφιο σκυλὶ καὶ νὰ κλάψει.
Τί νὰ μοῦ κάμει ἡ σταλαγματιὰ ποὺ λάμπει στὸ μέτωπό σου;
Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του
Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔχτισε ἕνας ἀητὸς τὴ φωλιά του
Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει
Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις
Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχτεῖς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφτάσει
Καὶ νὰ διαβεῖς ἀντίπερα νὰ ξαναβρεῖς τοὺς συντρόφους σου
Ἄνθη πουλιὰ ἐλάφια
Νὰ βρεῖς μίαν ἄλλη θάλασσα μίαν ἄλλη ἁπαλοσύνη
Νὰ πιάσεις ἀπὸ τὰ λουριὰ τοῦ Ἀχιλλέα τ᾿ ἄλογα
Ἀντὶ νὰ κάθεσαι βουβὴ τὸν ποταμὸ νὰ μαλώνεις
Τὸν ποταμὸ νὰ λιθοβολεῖς ὅπως ἡ μάνα τοῦ Κίτσου.
Γιατί κι ἐσὺ θά ῾χεις χαθεῖ κι ἡ ὀμορφιά σου θά ῾χει γεράσει.
Μέσα στοὺς κλώνους μιᾶς λυγαριᾶς βλέπω τὸ παιδικό σου πουκάμισο νὰ στεγνώνει
Πάρ᾿ το σημαία τῆς ζωῆς νὰ σαβανώσεις τὸ θάνατο
Κι ἂς μὴ λυγίσει ἡ καρδιά σου
Κι ἂς μὴν κυλήσει τὸ δάκρυ σου πάνω στὴν ἀδυσώπητη τούτη γῆ
Ὅπως ἐκύλησε μιὰ φορὰ στὴν παγωμένη ἐρημιὰ τὸ δάκρυ τοῦ πιγκουίνου
Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο
Ἴδια παντοῦ θά ῾ναι ἡ ζωὴ μὲ τὸ σουραύλι τῶν φιδιῶν στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων
Μὲ τὸ τραγούδι τῶν ληστῶν στὰ δάση τῶν ἀρωμάτων
Μὲ τὸ μαχαίρι ἑνὸς καημοῦ στὰ μάγουλα τῆς ἐλπίδας
Μὲ τὸ μαράζι μιᾶς ἄνοιξης στὰ φυλλοκάρδια τοῦ γκιώνη
Φτάνει ἕνα ἀλέτρι νὰ βρεθεῖ κι ἕνα δρεπάνι κοφτερὸ σ᾿ ἕνα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν᾿ ἀνθίσει μόνο
Λίγο στάρι γιὰ τὶς γιορτὲς λίγο κρασὶ γιὰ τὴ θύμηση λίγο νερὸ γιὰ τὴ σκόνη...»
Απόσπσμα από την «Αμοργό» του ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ
ΣΑΝ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟ ΨΕΜΑ
Ζούμε όλοι σε περιτυλίγματα λουστρασιόν κι είμαστε αναζητητές της αλήθειας. Σας αρέσει η αλήθεια αλλά δεν σας «κάθεται» όταν την ψάχνετε, καθότι είναι ευέλικτη των περιστάσεων κι έχει απόψεις πολλές, που δεν είναι κατανοητές στους πολλούς. Ενώ το ψέμα, σέρνει πολλές συμφορές κι έχει άρμα του πολλών λογιών τρεχούμενα και παρατρεχάμενα ταπεραμέντα. Άλλωστε να το λες ωραία ψέματα χρειάζεται ταλέντο, ρωτήστε κι όλους τους πολιτικάντηδες της υφηλίου.
Έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα στο ψέμα, γίνεται καταρράκτης θεόρατος, που σε τραβάει και χάνεσαι μέσα του. Και μην πιστεύετε πως η αλήθεια έχει πολλά πρίσματα! Ας πούμε εγώ. Μόλις την ξεστομίζω κι αρχίσω να λέω τα δικά μου να δείτε τι μου κάνει. Αυτή γυρίζει εναντίον μου κι αρχίζει τις ερωτήσεις λες και βρισκόμαστε σε αίθουσα δικαστηρίου, με όλα τα παρελκόμενα ενός καλοστημένου σκηνικού .Το ψέμα σέρνει πίσω του τραγικές διαστάσεις πολλαπλών κολπακίων στην καθημερινή βόλτα του..και δεν περιμένει βέβαια την πρωταπριλιά για να φορέσει τα καλά του και να βγει σεργιάνι.
Εσείς λέτε ψέματα; Ψέματα μικρά ή μεγάλα που σας δίνουν την ευκαιρία να επιδείξετε το ρόλο του βομβιστή σε μη συμβατές διαδικασίες; Ναι... πριν βιαστείτε να μου απαντήσετε, σκεφτείτε πόσα από τα πολλά ψέματα που με φλομώσατε σε όλη μου τη ζωή, με κατατρέχουν εφιαλτικά μέρα και νύχτα. ‘Εζησα μια γεμάτη και δύσκολη (λόγω επιλογών μου) ζωή, συναντώντας ωραίους ψεύτες. Όταν ομιλούσαν κρεμόσουνα από το στόμα τους και φοβόσουνα μη χάσεις τα σημεία στίξης, που τόσο εύγλωττα κι όμορφα χρησιμοποιούσαν. Πάτησα το πόδι μου μέσα στη μελισσοφωλιά τους αρκετές φορές και το πικρό μέλι τους ήταν ψεύτικο σαν όλα τα κίβδηλα όνειρα που διαλύονται με το πρώτο «κλικ» της επαναφοράς στην πραγματικότητα. Θυμήθηκα κάθε στιγμή αυτή την «πολυτέλεια» των τεμπέληδων να διατρανώνουν την αλήθεια τους σε κάθε περίσταση.
Αν δεν ήμουν αυτό που είμαι σίγουρα θα ήμουνα κάτι άλλο ή παρ-άλλο ή παράλληλο ή παραλληλόγραμμο μη αναληθές. Έχοντας λοιπόν το προνόμιο του υποκινητή πολλαπλών καλλιτεχνικών σχεδιασμών, οραματισμών με τρόπους φιλόδοξους, πιάνοντας τη καλή μια και καλή…έχω να τονίσω μερικά σημεία για να είστε και περισσότερο προσεκτικοί ,αν κατά τύχη κάποτε συναντηθούμε.
Ψέματα, μικρά και μεγάλα ψέματα. Ψέματα για καλό σκοπό ,κατά συνθήκην ψέματα και πάει λέγοντας. «Πες μου ένα ψέμα να σωθώ»… «εσείς λέτε ψέματα;...Ένα ψέμα την ημέρα τον-την ..κάνει πέρα…»Ψέματα δεν λένε μόνο οι πολιτικοί πρωτίστως,αλλά ένα ψέμα μπορεί ακόμη και να σε σηκώσει και από το μνήμα! Εγω λατρεύω τους παραγωγούς ψεύδους. Αυτοί τουλάχιστον ξέρουν τι πουλάνε. Ενώ την αλήθεια έτσι και την πεις ξενοιάζεις μια κι έξω… Ενώ το ψέμα σέρνει πίσω του μαγευτικούς και σκοτεινούς λαβύρινθους και παρελκόμενα. π.χ μπροστά στον καθρέφτη και λες: όμορφος και δεξιοτέχνης και φτιάχνω ωραία γλαρόσουπα.....!«Πες το ψέματα…». Διανύουμε μια εποχή πολλαπλών φαινομενικών- επιστημονικών ψεμάτων. Ποιον να εμπιστευτείς στις μέρες μας. Ούτε η Αλήθεια δε το θέλει…!
Το ψέμα μπορεί να εισέλθει στον συναισθηματικό μας κόσμο, λεκτικά, γραπτώς..ή και με άλλους τρόπους ίσως! Παραφράζοντας το όλο νόημα της βλαπτικής αυτής στάσης και συμπεριφοράς πολλών ανθρώπων που συνάντησα κάποτε κι εγώ στην όλη πορεία μου (συνέχεια το λέω και στους μαθητές μου που πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν το σύμπαν...) σας κρούω το καμπανάκι για να έχετε κι εσείς το νου σας.
Αυτοί οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μας αυτοί όλοι που μπορούν να σε κοιτάζουν στα μάτια λέγοντας ένα σωρό ψέματα με στόχο τον ψυχισμό, το μηχανοστάσιο ή και τον εγκέφαλο σας. Προσέξτε με…. «τον εγκέφαλο σας» .Οι δήθεν ευφυείς αυτοί ψεύτες κυκλοφορούν κάθε στιγμή ανάμεσα μας παντού ,με καλό καμουφλάζ, τάζοντας σας και… την «ουράνια βασιλεία».
Σκεφτόμουν τι μας λείπει… Μας λείπει ίσως μια αλήθεια που πονάει αλλά κρύβει μέσα της λυτρωτική έκβαση. Να γνωρίσεις τα όρια σου, σε πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει ένα ψέμα. Χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο για είναι κανείς ψεύτης .Κι ασφαλώς δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ,τόσο εμείς, όσο και τα έργα μας, είτε στ' αλήθεια είτε στα ψέματα. Γι αυτό κι εγώ απευθύνομαι σε όσους καταλαβαίνουν το βαθύτερο νόημα των δικών μου πεπραγμένων. Βαρέθηκα όντος τους πολλούς κι ανώφελους ψεύτες που υπήρξαν κάποια στιγμή στη ζωή μου περίεργοι θεατές .Αυτοί που είτε λόγω γούστου… όχι λόγω μουσικής γνώσης… δεν αρέσκονται «όταν ακούνε την αλήθεια» γενικότερα ή να βλέπουν αυτό που ήδη κάνω πολλά χρόνια και που δεν μπορούν ίσως να το καταλάβουν.(Ωστόσο ήθελαν πάντα να χώνονται στα δικά μου πράγματα..και μη διερωτάστε γιατί…).Τώρα λοιπόν που ξεχωρίσαμε τις κλίκες περαστικών αιλουροειδών και ποζάτων και ψευτοεπιστημoνικών επιτευγμάτων,τώρα που οι αποστάσεις λυγίζουν τις περιέργειες για τι καπνό φουμάρω,τώρα μπορώ να τους χαλάσω αλήθεια… το παιχνίδι.
Στη ζωή μου υπήρξα ανεκτικός κι αξιοπρεπής. Θεωρώ ότι η χειρότερες μορφές σκλαβιάς (πια) κι αναξιοπρέπειας είναι : η ψευτιά ή υποκρισία, αναξιοκρατία, βόλεψη ,το πώμα το λερωμένο χρήμα και η βρώμα που συνοδεύουν αυτά.
Διαβάζω και βλέπω διάφορα φαιδρά τελευταία! Η τέχνη έγινε λέει ξαφνικά το όπλο για να μπορούν σήμερα να καμώνονται πως παράγουν μεγάλα έργα πολιτισμού και είναι υπηρέτες των τεχνών στις κλίνες των υπαίθριων οίκων αντοχής μας! Ψέματα;
Α.Α.Α
ΤΡΙΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ…
Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας γίνεται ποιητής, φιλόσοφος ή ρεμάλι. Αν δεν προλάβει να τον κτυπήσει το κύμα της άνοιας ,τότε ασφαλώς θα λέμε πως… έζησε ευτυχισμένος. Ουδέποτε υπήρξε αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν και είναι υποπροϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Οι τρελαμένοι λοιπόν αυτής της γης οι τελευταίοι ρομαντικοί του είδους κοιμούνται στις στάχτες των ονείρων τους,χωρίς αγωνίες,σαστίσματα κι άλλα τερτίπια.
Στην πορεία της ζωής μεγαλώνοντας κανείς γίνεται όλο και περισσότερο ανεκτικός. Ας πούμε προσωπικά η ανοχή μου έχει ξεπεράσει τον μέσο όρο ύπαρξης της. Είναι αλήθεια (κι οι περισσότεροι που με ξέρετε αντιλαμβάνεστε τι εννοώ….)!Ωστόσο είδα κι άλλαξα μερικές (σκληρές και πολύωρες) δουλειές, περπάτησα σε πολλούς τόπους,ενώ πολλών ανθρώπων μελέτησα τα έργα τους (σαν να ήμουν, τώρα που το σκέπτομαι γι αυτούς,το προωθημένο άλογο της κούρσας).Αναγνωρίζοντας λοιπόν μέσα μου το απειροελάχιστο να ζεις ευτυχισμένος με λίγες χαρές και απέραντη μοναξιά αλλά και με πολλούς ρηγάδες και ρήγισσες....έζησα για «ένα πουκάμισο αδειανό…», «για μιας πεταλούδας τίναγμα», στη βάρβαρη ηλιθιότητα της ματαιότητας και της φιλοδοξίας πολλών ανθρώπων.Τώρα βέβαια ξέρετε πως είναι αυτές οι παλιοϊστορίες των διαφόρων δήθεν,αυλοκολάκων,σφουγγοκωλάριων κι άλλων δεινών μας οντότητες μηδαμινές,που για βιοποριστικούς λόγους καθαρά, σε εξαναγκάζει το σύστημα της κονόμας να σέρνεσαι στα πόδια τους.
Πέρασαν λένε οι καλές εποχές! Δεν ξέρω τελικά αν πέρασαν ή όχι οι καλές εποχές. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μας παρακολουθεί κανείς από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος δεν είναι τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μπορεί να διαπιστώσει, αλλά τους αλληλοσπαραγμούς και τις έχθριτες που προκαλούν διάφοροι ..για να μας χαλάνε τη ζωή και τη διάθεση, απλώς για να κάνουν το δικό τους κομμάτι..... Ναι...σκέφτομαι ξανά ότι ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη. Η κατάθλιψη που κτυπά γενικότερα την εφήμερη ζωή μας καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα που καταπίνει στο πέρασμα της πολλές από τις δήθεν αξίες! Δεν ξέρω που μπορούν να “πατήσουν” πια οι νέοι αφού ως γνωστό χωρίς τα πρότυπα δεν πάμε μπροστά. Πόσο δίκιο είχε εκείνος ο μέγας αποικιοκράτης Winston Churchill που έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της γνώσης. Μόνο που η ψαλίδα μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων μεγαλώνει δραματικά στους καιρούς μας. Να υπάρχει άραγε "συνωμοτικό κέντρο" εναντίον του τόπου μας; Τα φαινόμενα που ζούμε είναι άθροισμα πολλών μικρότερων συμπεριφορών, στάσεων και επιδιώξεων.«Μικρότερων» εννοώ σε σχέση με το αποτέλεσμα της παραλυσίας που προκαλούν. Υπάρχουν ξέρετε πολλοί τέτοιοι που κυκλοφορούν ανέμελα στα σαλόνια σας, στους χώρους εργασίας σας…Τι να πρωτοαντέξει ο άνθρωπος στην καμπούρα του…
Εκγλωβιζόμαστε. Παλιά ιστορία αυτή σαφώς! όσα βιώνουμε σήμερα ήταν ορατά και μετρήσιμα από τότε, σε όσους ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα .Τώρα σας λένε: «είστε ωραίοι ρε…» και καμαρώνετε στον εσωτερικό σας καθρέφτη, αλλά δεν κοιτάτε καλά ούτε ακούτε τον εαυτό σας. Το θέμα είναι ποιος σας παίρνει στα σοβαρά και ποιος σας έδωσε τόση αξία..γιατί όπως λέγανε κι οι θυμόσοφοι….ο καθένας με το νου του κάνει πανηγύρια! Φτωχαίνουμε. Από αισθήματα που μεταβάλλονται αναλόγως περιστάσεων. Πες μου ποιους ξέρεις…να σου πω ποιος είσαι! Πολλές φορές η λέξη ψέμα χρησιμοποιείται και για να δηλώσει (κάποιος) το μη αληθές. Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ωστόσο αυτή είναι μόνο μια κατηγορία ψεμάτων. Δηλαδή, ένας άνθρωπος λέει ένα ψέμα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια ενώ ο ίδιος έχει αμφιβολίες προς την αλήθεια της πρότασης ή γνωρίζει όντως ότι είναι αναληθής. Η αλήθεια είναι ότι έχω πει πολλά ψέματα στον εαυτό μου. Δικαιολόγησα πολλούς και πολλές περσόνες στου καλλιτεχνικού βίου μου την ιστορία...Προσπάθησα να δω αυτή την πολυτέλεια των τεμπέληδων που δεν δούλεψαν ποτέ, δεν κουράστηκαν ποτέ για κανένα και για τίποτα (μαγκιά τους..)..κι έχω κι εγώ συμπεράνει πολλά και διάφορα...Βέβαια μια πρόταση μπορεί να εξεταστεί ως προς την αλήθεια της και να αποδειχτεί ψευδής ή αληθής λένε οι ειδικοί. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποδειχτεί κάτι ψευδές ώστε να χαρακτηριστεί ως ψέμα. Μια αληθινή πρόταση μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί ψέμα όταν αυτός που την λέει έχει αμφιβολίες.... Καλού κακού έχετε γενικότερα κι εσείς το νου σας! Κι επειδή μου έχετε πει κατά καιρούς διάφορα ψέματα απλά και μόνο να κάνετε τη «δουλειά»σας, έπαψα πια να σας πιστεύω!
(Αυτό το τελευταίο θεωρήστε το προειδοποίηση για τις μελλοντικές μεταξύ μας σχέσεις ή θεωρήσετε το... τελεσίδικα ...επιλεκτικότητα....).
A.A.A
.jpg)
ΕΠΟΧΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Μερικοί θυμώνουν γιατί ...νομίζουν ότι είναι θράσος να ονειρευόμαστε ένα προσωπικό καλύτερο «αύριο» για τους εαυτούς μας και για τα δημιουργήματα μας. Θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα τους να μας προσπερνούν με αναίδεια, κυρίως όταν υπερασπίζεσαι το δικαίωμα σου να επιβιώνεις σε ένα κόσμο που σαστίζει «όταν ομιλείς μια ξένη γι’ αυτούς γλώσσα». Αυτό συμβαίνει με πολλές τέτοιες συμπλεγματικές «περσόνες». Τις συναντάς παντού και πάντα, είναι απελπιστικά, ανυπόφορα όντα που κατοικούν και φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνεις, σε πόλεις και χωριά που τα διοικούν άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση... και προσποιούνται (ενώ ξέρουν ότι δεν είναι ικανοί) το δήθεν καλό του συνόλου. Εγώ επιβιώνω μέσα από τη τέχνη μου και τη διδασκαλία χρόνια τώρα. Εξακολουθώ να είμαι αυτό που ήμουνα πάντα κι αισθάνομαι πολύ καλά με όσους με εμπιστεύονται ή μπορούν να αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ του «λίγου» και του «τεράστιου», σε μια εποχή «ερημοποίησης ύφους» ,σε μια τέτοια οπισθοδρομική εποχή που όλο και χάνει τον σεβασμό και τον προσανατολισμό της, παίζοντας ή επενδύοντας σε μαυραγορίτες.
Ουσιαστικά, περιφερόμαστε ανάμεσα σε φάλτσους κομπάρσους, ατάλαντους ή μιμητές ξένων κατά κανόνα επινοήσεων. Είρωνες, υπερόπτες, αλαζόνες με τα πολλά κουδουνίσματα ή κουνήματα-σκέρτσα… και ένα τεράστιο φτερό καρφωμένο στα οπίσθια τους, που επιζητεί να εντυπωσιάσει, το σύμπαν! Αν μέσα σ’ όλο αυτό το αντικαθρέφτισμα μπορείς να επιμένεις να περιφέρεις τον εαυτό και τα έργα σου ή αντέχεις να επιβιώνεις, τότε ναι, αξίζεις την εκτίμηση μου και το ενδιαφέρον μου. Άλλωστε όλοι καταλαβαίνουμε ή ξέρουμε πια πως παίζονται όλα αυτά τα παιγνίδια με κλέφτες ιδεών κι άλλων παρατρεχάμενων!
Αθόρυβα εργαζόμαστε με την Τέχνη μας και δεν ενοχλούμε κανένα. Δεν αποζητούμε την επιβεβαίωση, ούτε και χρωστούμε εξηγήσεις. Μόνο λοιπόν πληρότητα μυαλού, Ψυχής και Γνώσης.
Ο γράφων πολλάκις έχει γράψει για την πληρότητα του αφού έδωσε ευκαιρίες σε πολλούς και πολλές, το αίσθημα της συνύπαρξης κι αμοιβαιότητας, όταν η σπανιότητα του ταλέντου «φωνάζει». Να θυμάστε όμως πάντοτε ότι όσο ψηλώνει κανείς το ανάστημα του καλό είναι ξέρουμε τα «που, πως και γιατί». Η αγνωμοσύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και τέτοιες συμπεριφορές θα πληρωθούν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων έτσι κι αλλιώς θα το αισθανθούν, ίσως κιόλας το βιώνουν.
Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα Brendan Francis, κάποτε είχε πει: «Αν έχεις κάποιο ταλέντο, χρησιμοποίησε το με όποιον τρόπο μπορείς. Μην το κρύβεις και μη το δίνεις μίζερα. Να το σπαταλάς απλόχερα σαν ένας εκατομμυριούχος που θέλει να μείνει απένταρος». Δεν ξεχνώ όμως και την «Ανατολή με τη σοφία της…» με μια αραβική παροιμία που λέει: «Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, μάλλον θα του χρωστούσες. Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν κακό άνθρωπο μάλλον θα σε είχε πολεμήσει».
ΑΝΘΡΩΠΟΣ στο ΣΚΟΤΑΔΙ
Ο εγωϊσμός του ανθρώπου… Ο ξεπεσμός του ανθρώπου… του αδίστακτου ανθρώπου…που νομίζει ότι είναι σημαντικός και ρυθμιστής πολλαλών δολοπλοκιών… που σε θέλει να σέρνεσαι (αν του φταίξεις), που σε θέλει να είσαι υπόδουλος των συμπλεγματικών παθών του. Η επιστήμη λέει: «Οι δύσκολοι άνθρωποι κοιτούν μόνο τον εαυτό τους, για αυτό και κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ο εγωισμός. Όλα περιστρέφονται γύρω από εκείνους και δεν υπολογίζουν τα δικά σου συναισθήματα. Είναι δύσκολοι στην επικοινωνία, άκαμπτοι και ισχυρογνώμονες. Δεν μπορούν να κάνουν συζήτηση, δεν είναι ικανοί για διάλογο. Η δική τους γνώμη, άποψη, στάση είναι η καλύτερη όλων και φυσικά, δεν δέχονται την παραμικρή αντίρρηση. Μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι η συμπεριφορά τους μπορεί να βασίζεται στη λογική. Κάποιοι είναι ευτυχείς στην άγνοιά της αρνητικής επιρροής που μπορεί να έχουν σε ανθρώπους γύρω τους και άλλοι φαίνεται να παίρνουν ικανοποίηση με το να δημιουργούν χάος και να φτάνουν τους άλλους στα όρια τους».Οι ανάγκες της ζωής σε εξαναγκάζουν να υπόκεισαι σε τέτοιες δοκιμασίες σκατόψυχων ανθρώπων.
Να θυμάσαι: «Αν αγνοήσεις έναν δύσκολο άνθρωπο, ταρακουνάς τον κόσμο του».
Ζούμε σε μια εποχή που εύκολα μοιράζονται τα συγχωροχάρτια, ιδιαιτέρως όταν ο χρόνος απαλύνει τις πληγές. Ωστόσο οι ανοικτές ουλές χάσκουν σαν ανοικτό στόμα και μια γλώσσα δηλητήριο να ροκανίζει το χρόνο… κι οι πληγές τότε, δεν κλείνουν σχεδόν ποτέ.
Οι πράξεις και οι συμπεριφορές των ανθρώπων θα έπρεπε να μας βάζουν σε διαδικασίες συλλογισμών, ίσως ακόμη και να μας γεμίζουν αμφιβολίες. Έτσι πάει ο κόσμος μπροστά. Αν τελικά αυτό μας οδηγεί στη γνώση και στην αλήθεια. Πόσες φορές άραγε έχετε στρέψει προς το εσώτερο διάστημα να τρέξετε μακριά ,από ότι σας στενοχωρεί ή σας τραυμάτισε;
Οι συμπεριφορές δε, που πριονίζουν το νου σας και τη ζωή σας είναι μια κατάσταση τραγική. Τσακίστε όσο είναι καιρός το τσόφλι του μικρόκοσμου τους με το νου σας αυτόν /ην που σας σκοτώνει, Η κακία σε περιόδους που ανοίγετε το κουτάκι της "αγάπης" (που παρεπιπτόντως γι αυτό σταυρώθηκε ο Χριστός) είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να οριστεί, αλλά πολύ εύκολα γίνεται αντιληπτή. Κακός είναι κάποιος όταν έχει κακοήθη ή κακόβουλη συμπεριφορά. Τους αποκαλούν με πολλές λέξεις...!!
Οι Παύσεις στη ζωή μας ενίοτε εγκυμονούν μεγάλες ή μικρές αναλαμπές ανάσας για όλες τις α-συνέχειες...Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας.Μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, το παρακάτω... όμως δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι το μέλλον ..(εκτός κι αν έχετε πηδήξει κι εσείς την μάντρα…γενικότερα... και πιστεύετε ότι θα διακτινιστείτε στην βασιλεία των ουρανών..μια και καλή!).
Οι άνθρωποι σκέπτονται περισσότερο από όσο αναπνέουν. Σε μια αναπνοή μπορούμε να κάνουμε χίλιες σκέψεις, και αυτό είναι κάτι που δεν το σκεπτόμαστε ( εκτός κι αν σε έχουν μάθει να βλέπεις…). Δε σκεπτόμαστε ότι οι σκέψεις που κάνουμε σχηματίζουν τον χαρακτήρα μας, διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, οι σκέψεις που κάνουμε μας δίνουν την ταυτότητά μας και παρουσιάζουν αυτό που είμαστε, σε τέτοιο σημείο που ένας φιλόσοφος λέει: «είστε αυτό που σκέπτεστε»…Το νου σας όμως να έχετε εσείς γενικότερα.... «Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη»...
ΑΙΩΝΕΣ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ
Γεμίζει αργά και μεθοδικά ο τόπος με παντός είδους ειδικούς εξειδικευμένους σε όλα τα θέματα, παντού. Ανάμεσα σε εξειδικευμένους λοιπόν με πτυχία σε αερολογήματα σκέψης της πολιτικής και του νεοπλουτισμού, στοιχεία βέβαια που δεν οδηγούν στον Όλυμπο, δεν έχουν θέση στο «Ευ ζην», στους μεγάλους σκοπούς, και στα αθάνατα έργα. Και μόνο μια συμφορά, μπόρεσε τελικά να κλονίσει την ψευδαίσθηση του «αιώνιου» κι απροσπέλαστου κι αυτή ήταν το χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα. Είμαστε οι απόγονοι εκείνων που έδωσαν τον εαυτό τους σε αγώνες, για όσους επέζησαν από τους «βάρβαρους». Τώρα πια ο καθένας θέλει την ησυχία του.
Η Ελληνική γλώσσα που περιέχει κι έχει το πλεονέκτημα να εκφράζει με απόλυτη ακρίβεια οποιαδήποτε σκέψη σε οποιοδήποτε τόπο, χρόνο τα πάντα. «Η έννοια τοῦ ρίπτομαι, προσκρούω ἐπάνω, πέφτω (πίπτω) μὲ ὁρμὴ καὶ ἄρα πλήττω κάτι, ἀναδεικνύονται καὶ στὸ παράγωγο πόλεμος (πτόλεμος). Η έννοια τῆς ὃρμῆς, τοῦ σφρίγους, τῆς σφοδρότητος ἐκφράζεται στὴν ἔννοια καὶ τὴν κίνησι τοῦ παλ-μοῦ». Και το θείο δράμα κορυφούται περιμένοντας (άραγε τι;).
Χρόνια εσταυρωμένων ελπίδων. Κι έτσι πάντοτε απροετοίμαστοι και προχειρολόγοι, μας έρχονται όλα.. ξαφνικά. Αλλά δεν αλλάζουμε ποτέ. Παραμένουμε στους αιώνας των αιώνων χωρίς «αμήν» ίδιοι κι απαράλλακτοι. Η στυγνή και απροκάλυπτη βία. Η τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος, γνωρίζουν πολλές μεθόδους τέτοιες. Στην εποχή μας άλλαξαν οι μέθοδοι θανάτου. Άστον να πεινάσει (σκέπτονται), θα μας χρειαστεί όταν τον έχουμε σκλάβο! Και η καταδίκη σου είναι να είσαι δέσμιος κι αιώνια σταυρωμένος χωρίς ανάσταση, στην κοινωνία της μιζέριας και του θανάτου σου, for ever!
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…».
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού.
Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη… Προσωπικά, είμαι ένα αισιόδοξο άτομο, ένας κόκκος άμμου στην κατρακύλα των πολλαπλών μεθοδεύσεων έξυπνων ανθρώπων, προσπερνώ ενίοτε τις νέες μεθόδους θανατώσεων των μεγάλων ιδεών, αλλά δεν λησμονώ!
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Γι αυτό έρχεται μια μέρα που η αλήθεια θα λάμψει…και πάλι.
Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη και δράση.
Δείξτε μου ότι κάνω λάθος! Ρουφάτε λοιπόν αέρα κοπανιστό λοιπόν Ο τόπος αυτός είναι καταδικασμένος να είναι υπόδουλος-σκλάβος των παθών συμπλεγματικών ανθρώπων, σε όλες τις εκφάνσεις του βίου !
Α.Α.Α
Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ειναι ΕΔΩ!
Το εσώτερο διάστημα, εντός κι εκτός, η μορφή,το σχήμα και το χρώμα όλων των χαρακτηριστικών εμφανώς δείχνουν τον «μεσαίωνα» που ζει ο σημερινός άνθρωπος. Αλλιώτικα λέγεται κι αφροντισιά. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ είπε κάποτε πως «Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους». Μπορεί να είναι κι έτσι… Εκτός από συναισθηματικά αναλφάβητοι είμαστε και προχειρολόγοι σε όλα μας. Πόσοι έχουν άραγε διαθέσεις να αλλάξουν την καθημερινότητα τους ή να αναβάλουν τον θάνατο τους;
«Η κατάδυση στο εσώτερο διάστημα μας είναι ένα ταξίδι πολύ πιο δύσκολο, πολύ η πιο τολμηρή κατάδυση στα έγκατα της γης ή της θάλασσας, ακόμα κι' από την πιο τολμηρή αστροναυτική εκστρατεία. Γιατί δεν συναντάμε απλώς αντικείμενα ή μερικά σχετικά ακίνδυνα ζώα, όπως οι αρουραίοι και οι τυφλοπόντικες που ζουν κοντά στην επιφάνεια της γης, αλλά όσο προχωρούμε στα βάθη του είναι μας, συναντούμε ζωντανές υπάρξεις που ποτέ πριν δεν είχαμε υποπτευτεί ότι υπήρχαν μέσα μας.Οι οντότητες αυτές άλλοτε είναι τρομαχτικές, άλλοτε σαγηνευτικές, άλλοτε και τα δύο μαζί. Έχουν όλη τη γοητεία του παράδοξου, του υπερφυσικού και του μυθικού. Δίνουν στη ζωή μιαν άλλη διάσταση».( του Π.Ο.Μάρτιν, Ένα πείραμα σε βάθος, Εκδόσεις Σπαγειρία, Μετάφραση Σοφία Άντζακα).
Πριν βιαστείτε να μου προσάψετε διάφορες «κατηγορίες» φορτώνοντας με διάφορα άλλα κοσμητικά και διακοσμητικά «επίθετα» ..συγκεντρωθείτε στο διάβασμα αυτό ! Η φαντασία ενίοτε παίζει πολλά παιχνίδια σε μιαν άλλην προοπτική θα έλεγα να ανοίξουμε τις στρόφιγγες του ονείρου και να πετάξουμε προς άλλες παραμέτρους. Πόσο εύκολο είναι στ’ αλήθεια κανείς να κοιμάται στις στάχτες του . Η σημασία της συγχώρεσης έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας, παρόλο που τις περισσότερες φορές δρα καθαρτικά και απελευθερώνει μία σχέση. Το να συγχωρώ δεν σημαίνει απαραίτητα να δίνω άφεση αμαρτιών στον άνθρωπο που με κακομεταχειρίστηκε, αλλά κυρίως να μπορέσω μέσα μου να δικαιολογήσω ή να απαλλάξω τον εαυτό μου από το βάρος των σκέψεων και συναισθημάτων που με βάζουν στο ρόλο του θύματος. Αυτός ο μηχανισμός βοηθά κυρίως τον άνθρωπο να προχωρήσει και να απαλλαχτεί από τα μόνιμα «γιατί?» που τον βασανίζουν.
Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του. Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές. Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση. Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει. Όχι. «Εγώ είχα το σωστό κλειδί...εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου»....“Ο Άνθρωπος Είναι Ον Δίποδο, Άπτερο Και Αχάριστο.Έχω ζήσει με πολλά αχάριστα όντα στην όλη καλλιτεχνική (και μη ) πορεία ζωής μου. Κι εγώ έχω αποφασίσει να ζήσω από χρόνια Ελεύθερος, με όλα τα τιμήματα,αφού έζησα όλα τα στάδια της «μαύρης τρύπας του πολιτισμού» των ανθρώπων. Η ουσία όμως των πραγμάτων είναι ότι ,δεν γνωρίζετε τίποτα για όσους ζούμε στα σύννεφα. Νομίζετε ότι επιβιώνουμε σαν τους δημόσιους υπαλλήλους με συμβιβασμούς, υποκλίσεις κι άλλα παρελκόμενα. Παρόλα αυτά επιθυμείτε ή νομίζετε σαν έξυπνοι μπορείτε να μας ελέγχετε (τάχα) και ταυτόχρονα να έχετε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζετε τα πάντα. Λύνω λοιπόν τα πανιά σπουδάζοντας των ανέμων την ένταση και τη φορά… Η Ελευθερία έκφρασης και η χαρά της δημιουργίας «είναι αιωνιότητα». Αν μπορούμε να ορίσουμε την αιωνιότητα εμπειρικά, ως άνθρωποι πεπερασμένοι, θα μπορούσαμε, απλά, να πούμε πως αιωνιότητα είναι αυτό που αποζητούμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Θέλουμε η στιγμή να κρατήσει για πάντα, αμετάβλητη ...Αρκεί. Ίσως, πρακτικά, αυτό να μην είναι αρκετό μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν απασχολεί τη σκέψη μας στο παρόν. Άλλωστε το μέλλον υπάρχει μόνο αυτή τη στιγμή, όπως όλα.
Είθε λοιπόν, ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα και η θερινή ραστώνη να μας κάνουν όλους, να αναλογιστούμε τρόπους για καλύτερα καλοκαίρια αλλά και χειμώνες…
Α.Α.Α
ΤΗΣ ΡΑΣΤΩΝΗΣ… ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ «περί άρτου και θεαμάτων»…
Έχουν χαλάσει οι διαθέσεις μου τελευταία. Ο ατελείωτος καύσωνας οι προχειρότητες μερικών δήθεν επαγγελματιών και οι γενικότερες συμπεριφορές, έχουν κλονίσει το εσώτερο μου διάστημα, κουρντίζοντας κυριολεκτικά το νεύρο μου. Παράλληλα γεμάτος απορίες ..αναλογίζομαι όσα έχουν συμβεί στις καλοκαιρινές κυρίως παραστάσεις με ένα κοινό εξαιρετικό (κι ευχαριστώ θερμά και πάλι) αλλά….. και με διάφορους περίεργους περαστικούς, περιπατητές ανίδεους (κάποτε τους λέγανε στον τόπο μου «Κιλίτζιρους», ξέρετε αυτούς που δεν σέβονται τίποτα και κανένα). Έχουν περάσει οι καλές εποχές. Ανάμεσα στα διάφορα ευτράπελα που έχω βιώσει στο παρελθόν και θα σας το πω.. υπάρχουν πάντα και τα χειρότερα…. Πριν από χρόνια λοιπόν,βρέθηκα στο αρχαίο ωδείο στην Πάφο σε αρχαία τραγωδία, με όλους τους ηθοποιούς; της γενιάς εκείνης, που άξιζαν θαυμασμό και έζησαν κοντά σε φωτεινούς δασκάλους και μεταλαμπάδευσαν την τέχνη τους, μαγεύοντας το κοινό τους. Λοιπόν εκεί που «σπάραζε» η αρχαία και σύχρονη Ηλέκτρα… ξαφνικά ακούγεται από το κοινό ένα παιδικό κλάμα..και μια φωνή είπε: «Ούσσου μάνα μου τζαι ψέματα….». (σώπασε παιδί μου κι είναι ψέματα…).Αυτό δεν το άκουσα βέβαια μόνο εγώ, αλλά όλοι και προφανώς και οι ηθοποιοί…
Αυτό το "χαμογελαστό" γεγονός με κατατρέχει κάθε φορά που θα κάνω μια υπαίθρια παράσταση. Καλό είναι να ξέρετε ότι τα παρασκήνια προετοιμασίας μιας παράστασης δεν φτάνουν σχεδόν ποτέ στο θεατή –ακροατή, δεν τον αφορούν άλλωστε. Τώρα εσείς διαβάζοντας με δεν μπορείτε ίσως να κατανοήσετε πλην του ηχητικού σκέλους μιας τέτοιας προετοιμασίας, το άγχος κι όλα τα παρελκόμενα μιας τέτοιας παράκρουσης ή δοκιμασίας. …Και ξεκινά λοιπόν η παράσταση και χάνεσαι μέσα στο δημιούργημα σου που επιθυμείς και θέλεις να το περάσεις με τον καλύτερο τρόπο στον κόσμο. Ύστερα ανοίγεις τις στρόφιγγες του ονείρου κι η ψυχή πετάει σε άλλες παραμέτρους και μοιράζεσαι, ξεγυμνώνεις τον εαυτό σου γι όλα εκείνα που θέλησες να πεις να δώσεις…… και ξαφνικά…. γίνεται το έλα να δεις!!
Περνούν από παντού διάφοροι πίσω σου, μπροστά σου με καφέδες, αναψυκτικά, φαγητά (εκδρομή κανονική δηλαδή…) παιδάκια να τρέχουν από παντού δεξιά, αριστερά, παππούδες γιαγιάδες κι άλλοι που διαπίστωσαν ότι δεν είσαι του γούστου τους και φεύγουν κάνοντας και ελιγμούς ανάλογους για να μη τους δουν στη φυγή τους δήθεν.(μη πω για τους «επισήμους»που άμα κάνουν τη φιγούρα τους ,τους καταπίνει είτε η καρέκλα είτε το διάζωμα)… Ένα πανδαιμόνιο ξεκινά λοιπόν κάθε φορά που θέλω να επιδείξω το έργο μου σε παραστάσεις που δεν είναι εμποροπανήγυρη... κυριολεκτικά δηλαδή! Ξανασκέφτομαι λοιπόν εκ νέου..Τι θέλεις τις ταλαιπωρίες όταν κάτι δεν σ΄ αρέσει; Το ερώτημα παραμένει μετέωρο κι αδιευκρίνιστο!
Δε θέλω να κακολογήσω κανένα. Κατανοώ όλες τις ειδικές περιπτώσεις εκεί που χρειάζεται. Δεν ανέχομαι όμως την «απαξίωση»: «..Δεν είσαι και η Σάσα Μπούλα…»(σαφώς δεν είμαι και δεν θέλω να την ξέρω κιόλας), καταλαβαίνετε σαφώς αυτή την αχαρακτήριστη νοοτροπία που όλο και πάει από το κακό στο χειρότερο και φοριέται πολύ σε όλα και παντού….
Κάποτε πίστευα πως ο μορφωμένος άνθρωπος, δεν ζει με προκαταλήψεις. Επιλέγει υψηλά ιδανικά, στοχεύει στην πνευματική ανανέωση. Γίνεται Διαφωτιστής, Ευεργέτης των λαών. Ωστόσο στην εποχής της αθλιότητας οι ευγενικές αυτές αξίες χάνονται μέσα στην ανοχή και την αντοχή μας. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα νοοτροπία και στάση με όλους τους μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες- καταχραστές της αξιοπρέπειας μας. (Ναι, ίσως τελικά ο Πολιτισμός τελικά δεν συγχωρεί ,γιατί Πολιτισμός είναι και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε). Ήθελα απλά να υπενθυμίσω σε μερικούς που λησμονούν πως κόσμος θα θυμάται πάντα τη κενοδοξία και ματαιοδοξία και την βλακεία κυρίως. Έτσι όλα κάποτε τελειώνουν! Και για να το σπρώξω το θεματάκι πάρα πέρα… αφήνω τους διάφορους προβληματισμούς σε όσους διαβάζουν τα γραφόμενα μου.
Ποιο είναι λοιπόν το κριτήριο με το οποίο θα κρίνουμε το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, την αλήθεια και την πλάνη; Ποιος θα μας ορίσει τι είναι καλό και τι κακό; Η φιλοσοφία της «Νέας Εποχής» δίνει την απάντηση, ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια και ότι η αλήθεια είναι σχετική. Αυτό που είναι αλήθεια για έναν άνθρωπο, μπορεί να μην είναι αλήθεια για κάποιον άλλο. Αλήθεια είναι οτιδήποτε ικανοποιεί κάποιον άνθρωπο. Έτσι δηλαδή στη διδασκαλία της «Νέας Εποχής» κυριαρχεί ο σχετικισμός και η απόρριψη της απόλυτης αλήθειας.
Ακόμα το σκέφτομαι.Ακραίο αλλά απόλυτα αληθινό.
Α.Α.Α
(εν μέρει... στη μνήμη εκείνου του μεγάλου δημιουργού που θύμωνε...)
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ...
«Πάρε κόσμε».Πάρε να αντέξεις τη μιζέρια του βίου σου που γίνεται αβίωτος αργά και μεθοδικά. Λίκνισε τη λεκάνη σου τσιφτετελώντας της ζωής το απροχώρητο για απορητές που δεν ρωτάνε και για τους άλλους εντός κι εκτός ορίων. Τι θα θεραπεύσει άραγε αυτή την ξενομανία δήμων, κοινοτήτων κι άλλων παρατρεχάμενων, καθότι βρισκόμαστε πάντα σε προεκλογικές διαδικασίες και θέλουν και ψήφους.. Μόνο που το χαβιάρι θέλει ειδικές συσκευασίες και σερβιρίσματα, με τις μασέλες να καταβροχθίζουν και θα θελήσουν τα πάντα όλα!! Ξέρω και μη βιαστείτε ...να μου προσάψετε τον όποιο χαρακτηρισμό. Χρειάζεται σκέψη, και κουράγιο να με διαβάσεις ως το τέλος ,για να αντιληφθείς ίσως τι εννοώ. Άλλωστε καταλαβαινόμαστε οι ενδιαφερόμενοι του είδους ότι κάποιες/οι, θέλετε να τα έχετε καλά με όσους φροντίζουν και σκίζονται για τον πολιτισμό. Κι επειδή προσωπικά ζω πλέον από την διδασκαλία και τη μουσική μου....τα λέω απερίφραστα ..ίσως και συγκινηθούν οι περσόνες που αγοράζουν και πουλάνε το μικρόκοσμο μας ,σε μια νύχτα συνεδριάσεων, διαβουλεύσεων και συμφερόντων!
Ένας πρόχειρος ορισμός της τέχνης θα μπορούσε να είναι το ανθρώπινο έργο, που σκοπό έχει να διεγείρει τις αισθήσεις, να εξιτάρει το πνεύμα και να αποτελέσει την κεραία με την οποία αποστέλλει μηνύματα και αισθήματα ο δημιουργός. Η θα μπορούσε να μην έχει κανένα σκοπό και να μην εξυπηρετεί απολύτως τίποτα.
Kάπου όμως αυτοί οι φαινομενικά αταίριαστοι χώροι διασταυρώνουν τις πορείες τους, όταν ο επιστήμονας με διεγερμένο νου προσπαθεί να δημιουργήσει το έργο του, αναπόσπαστος και αφοσιωμένος. Στο τέλος νοιώθει τη χαρά της δημιουργίας όταν φτάνει στο σημείο να καταλήξει στο συμπέρασμα ή απόδειξη που αναζητούσε αλλά υπάρχουν και στιγμές που πρέπει να βάλει όπισθεν, να αναθεωρήσει και να ανασχεδιάσει από την αρχή τον ίδιο του το συλλογισμό. Δεν δημιουργεί όμως μόνο αλλά "παράγει" και τέχνη με κάθε δημιούργημα. Όχι με πηλό, χρώματα σε καμβά εικόνα και ήχο αλλά με οτιδήποτε έχει στη διάθεσή του ο κάθε επιστήμονας, από εξισώσεις και οπτικές ίνες μέχρι υποατομικές απεικονίσεις μορίων και μοντέλα πρόγνωσης διασποράς του ατμοσφαιρικού αέρα…κι όλα αυτά σε πείσμα όλων όσων θέλουν να έρπουμε…!
(Η αλήθεια και το ψέμα είναι δύο όψεις της λογικής...Αν το ψέμα υπερκαλύψει την αλήθεια τότε γίνεται η νέα αλήθεια...Και τότε το ερώτημα είναι...ποια αλήθεια θέλουμε;
Όσο για την "ανάγκη" του ψέματος πιστεύω ότι υπάρχει η ίδια ανάγκη για αλήθεια! Ειδικά στις μέρες μας... Πάντα θα λέμε ψέμματα....Χαίρονται δε τόσο πολύ οι άνθρωποι όταν συμφωνείς μαζί τους...).
Η παιδεία που παρέχει σήμερα στους νέους το σχολείο, ο επίσημος φορέας της εκπαίδευσης, δεν επαρκεί πλέον για όλη τους τη ζωή. Αλλά ούτε και το σχολείο αποτελεί τη μοναδική πηγή και το πρότυπο γνώσης που θα εμπνεύσει και θα γοητεύσει τους νέους. Η γνώση "τρέχει" τώρα, έξω από το σχολείο, στους δρόμους και στις ηλεκτρονικές λεωφόρους των υπολογιστών και του διαδικτύου. Παλιότερα, το σχολείο ήταν η μοναδική πηγή γνώσης και ο προσανατολισμός του δασκαλοκεντρικός με τον δάσκαλο να είναι η αναμφισβήτητη αυθεντία της γνώσης και της σοφίας.Αυτός είναι και ο λόγος που στα «φυτώρια» του πολιτιστικού γίγνεσθαι επιβιώνουν παντός άσχετοι και τυχανάρπαστοι βολεψάκηδες.
Τι έργο έχουν να παραδώσουν στον τόπο όλοι αυτοί που κόπτονται για τον πολιτισμό, διερωτώμαι; Με τι μέτρα και τι σταθμά μπορούν να λησμονούν τους δημιουργούς: Η ανάγκη είναι πάντα προϋπόθεση τραγωδίας. Γι αυτό το λόγο προσωπικά έχω μάθει στη ζωή μου να μην εξαρτώμαι από κανένα αριβίστα με διαφόρων ειδών φιλοδοξίες και σύνδρομα. Κάποτε θα με θυμηθείτε. Συνειδητοποιώντας δε, το σύνολο τις αισθητικές τους επιλογές ή δραστηριότητες όπως το σχέδιο, το μέτρημα, η ομιλία, το τραγούδι, που θεωρούν ως ..... καλλιτεχνικά έργα, τα οποία πολλές φορές δεν κρίνονται με βάση την πραγματική φυσιογνωμία ούτε του τόπου, ούτε του χώρου.
Η μουσική θεωρείται ο κατανοητός τρόπος επικοινωνίας, πιο προσιτός στο μέσο άνθρωπο. Δεν απαιτεί γνώσεις, όπως η λογοτεχνία, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική και οι άλλες εκδηλώσεις τέχνης. Είναι το απόσταγμα και ο καθρέφτης της ευαισθησίας ατόμων και λαών. «Τους ρυθμούς και τάς αρμονίας αναγκάζουσιν οικειουσθαι τάς ψυχάς των παίδων, ίνα ημερώτεροί τε ωσι καί ευρυθμότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι ωσιν εις τό λέγειν τε και πράττειν. Πας γάρ ο βίος του ανθρώπου ευρυθμίας τε και αρμονίας δειαι»,λέγει ο Πλάτων.
Θυμήθηκα τον Οικουμενικό λογοτέχνη, μάστορα των ελληνικών γραμμάτων, διαχρονικό στοχαστή, ταξιδευτή, επαναστάτη, σύμβολο των εννοιών φιλότιμο, λεβεντιά, ευθύνη, ελπίδα…, αυτά και πολλά ακόμη γιατί αυτό ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης..θυμήθηκα λοιπόν: «Σου ερχόταν να πιάσεις το βαπόρι από τις δυο άκρες, να το βουτήξεις στη θάλασσα, να το τινάξεις καλά-καλά, να φύγουν όλα τα ζωντανά που το μολεύουν -άνθρωποι, ποντίκια, κορέοι- και να το ανεβάσεις πάλι απάνω στα κύματα», Αυτά γράφει ο Καζαντζάκης στο «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»…κι ο νοών νοείτω!
Α.Α.Α
ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΠΑΛΑΤΙΑ στα ΣΥΝΝΕΦΑ ή στα ΑΣΤΕΡΙΑ
«Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Όχι μόνο εσύ κι εγώ, όλοι μας είμαστε κι αυτό είναι το πιο θλιβερό. Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική. Ξέρουμε απ’ έξω μαθηματικούς τύπους. Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας.
Είμαστε τρομακτικά ανίδεοι για τον εαυτό μας και τους άλλους. Πολλά λέγονται σήμερα για το ότι τα παιδιά θα πρέπει να διδάσκονται από νωρίς για την αλληλεγγύη, την κατανόηση, τη συνύπαρξη, την ισότητα και όλες αυτές τις έννοιες για τις οποίες συζητάμε συνέχεια. Αλλά κανείς δεν σκέφτεται ότι πρώτα θα πρέπει να μάθουμε για τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας.
Για τους δικούς μας φόβους, για τη μοναξιά μας, για το θυμό. Είμαστε εγκαταλειμμένοι, ανίδεοι και θυμωμένοι μέσα στα ερείπια της φιλοδοξίας μας. Το να βοηθήσεις ένα παιδί να αποκτήσει επίγνωση της ψυχής του ακούγεται σχεδόν ανήθικο. Αλλά πώς είναι δυνατό να καταλάβεις τους άλλους, όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για τον εαυτό σου;» Αυτά έγραψε κάποτε ο πολύ σπουδαίος Ingmar Bergman.
Σ’ αυτή την έρημο είσαι καταδικασμένος πτωχέ συν τίμιε άνθρωπε να περπατάς… Μια έρημος χωρίς τέλος ανάμεσα σε σκληρές ατελείωτες αμμώδεις επινοήσεις ανθρώπων, χωρίς αιδώ ή άλλα συναισθήματα. Μια έρημος ύφους χωρίς νερό. Δεν έχουν μάθει να μοιράζονται στις έρημους της ζωής τους…. τίποτα. Κι αν κάποτε σου έδιναν τη ψευδαίσθηση ότι ήσαν δοτικοί (ο καθένας για τους προσωπικούς του λόγους…),όλα ήσαν μια πλάνη! Καημένε ταξιδιώτη της ερήμου, πτωχέ συν τίμιε περιπατητή της ερήμου των ανθρωπίνων παθών, της άγνοιας, της ξετσιπωσιάς, της λαμογιάς, της κλεψιάς και της εκμετάλλευσης… κάθε ρανίδας της δικής σου θετικότητας. Που ποτέ δεν θα μάθουν να λένε «συγνώμη» ή «ευχαριστώ», λέξεις ανύπαρκτες στο λεξιλόγιο τους και στα των ανύπαρκτα φροντιστήρια της κόλασης τους…
Περπατώ στην έρημο με διάφορα σαρκοβόρα που ξέρουν επιμελώς να κρύβονται με καλό «καμουφλάζ». Πουθενά ο Λύκος… που θα ήτο ίσως μια κάποια λύση.
Α.Α.Α
ΑΙΩΝΕΣ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ
Γεμίζει αργά και μεθοδικά ο τόπος με παντός είδους ειδικούς εξειδικευμένους σε όλα τα θέματα, παντού. Ανάμεσα σε εξειδικευμένους λοιπόν με πτυχία σε αερολογήματα σκέψης της πολιτικής και του νεοπλουτισμού, στοιχεία βέβαια που δεν οδηγούν στον Όλυμπο, δεν έχουν θέση στο «Ευ ζην», στους μεγάλους σκοπούς, και στα αθάνατα έργα. Και μόνο μια συμφορά, μπόρεσε τελικά να κλονίσει την ψευδαίσθηση του «αιώνιου» κι απροσπέλαστου κι αυτή ήταν το χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα. Είμαστε οι απόγονοι εκείνων που έδωσαν τον εαυτό τους σε αγώνες, για όσους επέζησαν από τους «βάρβαρους». Τώρα πια ο καθένας θέλει την ησυχία του.
Η Ελληνική γλώσσα που περιέχει κι έχει το πλεονέκτημα να εκφράζει με απόλυτη ακρίβεια οποιαδήποτε σκέψη σε οποιοδήποτε τόπο, χρόνο τα πάντα. «Η έννοια τοῦ ρίπτομαι, προσκρούω ἐπάνω, πέφτω (πίπτω) μὲ ὁρμὴ καὶ ἄρα πλήττω κάτι, ἀναδεικνύονται καὶ στὸ παράγωγο πόλεμος (πτόλεμος). Η έννοια τῆς ὃρμῆς, τοῦ σφρίγους, τῆς σφοδρότητος ἐκφράζεται στὴν ἔννοια καὶ τὴν κίνησι τοῦ παλ-μοῦ». Και το θείο δράμα κορυφούται περιμένοντας (άραγε τι;).
Χρόνια εσταυρωμένων ελπίδων. Κι έτσι πάντοτε απροετοίμαστοι και προχειρολόγοι, μας έρχονται όλα.. ξαφνικά. Αλλά δεν αλλάζουμε ποτέ. Παραμένουμε στους αιώνας των αιώνων χωρίς «αμήν» ίδιοι κι απαράλλακτοι. Η στυγνή και απροκάλυπτη βία. Η τρομοκρατία των αλλότριων αλλά και του ρέστου πληθυσμού έτσι ώστε να περιμένει μεν από εμάς αλλά και εμάς να φοβάται. Από αυτούς ιδιαίτερα που η βία δεν είναι μόνο μέσο αλλά και ο σκοπός ο ίδιος, γνωρίζουν πολλές μεθόδους τέτοιες. Στην εποχή μας άλλαξαν οι μέθοδοι θανάτου. Άστον να πεινάσει (σκέπτονται), θα μας χρειαστεί όταν τον έχουμε σκλάβο! Και η καταδίκη σου είναι να είσαι δέσμιος κι αιώνια σταυρωμένος χωρίς ανάσταση, στην κοινωνία της μιζέριας και του θανάτου σου, for ever!
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…».
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού.
Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη… Προσωπικά, είμαι ένα αισιόδοξο άτομο, ένας κόκκος άμμου στην κατρακύλα των πολλαπλών μεθοδεύσεων έξυπνων ανθρώπων, προσπερνώ ενίοτε τις νέες μεθόδους θανατώσεων των μεγάλων ιδεών, αλλά δεν λησμονώ!
Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Γι αυτό έρχεται μια μέρα που η αλήθεια θα λάμψει…και πάλι.
Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη και δράση.
Δείξτε μου ότι κάνω λάθος! Ρουφάτε λοιπόν αέρα κοπανιστό λοιπόν. Ο τόπος αυτός είναι καταδικασμένος να είναι υπόδουλος-σκλάβος των παθών συμπλεγματικών ανθρώπων, σε όλες τις εκφάνσεις του βίου!
Και οι πόλεμοι πολύ κοντά μας, με τις ανθρωποθυσίες-σφαγές συνεχίζονται.
Α.Α.Α
ΠΕΡΙΚΟΚΛΑΔΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΛΕΣ ….ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑΣ
Είναι κι αυτοί που μας μισούν αδιάφορα,που μας εμπαίζουν έμπλεοι από αγωνίες..μη χάσουν στο καφενέ του φβ την ευκαιρία να γυρίσουν τον διακόπτη του νου τους. Εχθροί, φθονεροί ελεεινοί μέσα στο πλούτο της τσιγγουνόψυχης τύρβης τους «κουταλομαγειρεύουν» πεισματικά με τη σιδεροκουταλά , όλους κι όλα. Δεν χρειάζεται να σας απαριθμήσω τις αδιάφορες για εσάς στιγμές που στην διαδικασία του “scroll” προσπερνώντας με,(χέζεται η φατμέ στο γενί τζαμί) έχετε εκπέσει εντελώς από την υπόληψη μου. Συχνά παίρνω σκούπα και φαράσι κι αλωνίζω ή αποκεφαλίζω την αδράνεια αλλά "γούστο" ... έχουν τα υποψήφια νυμφίδια που τρυπώνουν τας μεσονυχτίους ώρας κυρίως, με αιτήματα φιλίας διψώντας κι έρποντας για κουβέντες. (έρχονται κι εκλογές βλέπετε και κάποιοι θυμούνται την ασημαντότητα μου). Ωστόσο για τη χρονιά που πέρασε (άσχετα με τους προαναφερθέντες υποψηφίους....),έχω επισημάνει 62 γριές (τουρκάλλες κυρίως) και 162 ημίγυμνες αλλοδαπές που επιζητούν ..και καλά τη φιλία μου. ..κι η πάσα αλήθεια είναι για όλες σκληρή.... Τώρα εσύ που με διαβάζεις και κρυφογελάς να ξερεις…σκέφτηκα να ανοίξω ένα εργοστάσιο φακέλων. Με τόσες ανώφελες και κρυφοανώμαλες υποθέσεις στου διαδικτύου την κατηφόρα, οι φάκελοι συμφέρουν..κυρίως όταν είναι γεμάτοι κι έχουν κι αρχαιολογική αξία! Συχνά λέω ότι θα εξοστρακίσω την κακή αυτή συνήθεια των φεισμπουκικών διαταράξεων. Μετά μετανιώνω γιατί είμαστε σε προχωρημένες ηλικίες κι αντιφάσεις και με τι άλλο θα είχε κανείς να ασχοληθεί έξω από τους κουτσομπολίστικους καμπινέδες της οικουμένης! Μετά πως θα χαΪδευτώ σαν καλλιτέχνης να μην πω τα σώψυχα μου στον κόσμο; Θα χάσει η Βενετιά βελόνι.
Από την άλλη μεριά του καθρέφτη, η ζωή πάντοτε θα προχωρά …Είμαστε ταξιδιώτες περαστικοί. Ωστόσο οι άνθρωποι που ζουν μέσα από τις μνήμες άλλων ανθρώπων δεν πεθαίνουν ποτέ!
Να φοβάστε τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Είναι σαφώς οι πιο επικίνδυνοι με όλα τους τα παρελκόμενα. Η ζωή «ανταμείβει» πλουσιοπάροχα τους σκληρούς, δήθεν δυνατούς, άδικους, αδίστακτους και χαμερπείς .Ξέρει πάντοτε την ώρα..Ίσως αργεί καμιά φορά, αλλά έρχεται με συνέπεια, σαν τον θάνατο, που όλοι τρέμουμε αλλά ηθελημένα συχνά, τον λησμονάμε.
Εκείνοι που υπήρξαν ή είναι τολμηροί κι ονειροπόλοι, ή καταφέρνουν να αφήσουν τα αποτυπώματα τους δημιουργώντας «προϋποθέσεις» για να «λειτουργήσει το θαύμα» σε κοσμοϊστορικές εποχές που μαραίνονται συνήθως συχνά οι ελπίδες και τα όνειρα..Όλοι σχεδόν ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι, με σκέψεις και κινήσεις.
Μπορεί να φεύγω και να νομίζεις ότι έρχομαι..Πολλοί οι επαγγελματίες αρμόδιοι που είναι καχύποπτοι ανοίγουν λεξικά για να βρουν απαντήσεις κι επεξηγήσεις όταν ένας ποιητής ή ένοικος του απρόβλεπτου στα έργα του ή στις δραστηριότητες του, προτρέπει, προτρέχει , σαν προφήτης του απόλυτου. Υπάρχει σαφώς και η σκοτεινή πλευρά πολλών τέτοιων εξελίξεων, όπως όταν τα λες αφηρημένα, μη συγκεκριμένα..κι αποκτούν όλα μια διττή σημασία,
Δεν χρειάζεται να σας απαριθμήσω στιγμές κι ιστορίες που χαράκτηκαν μέσα στη διαδρομή μου ως δημιουργός που δεν την διαπραγματεύτηκα και δεν την εξαγόρασα ποτέ που δεν γονάτισα ποτέ. Για όσα έχει κατακτήσει το εφήμερο της ύπαρξης σε κύκλους της ζωής που ανοιγοκλείνουν με ταχύτητα. Να θυμάσαι ότι αν δεν σε συνθλίψουν οι συμπληγάδες , θα έχουν να λένε, κάποτε, ότι ευτυχίσαμε να ζήσουμε ηρωϊκές εποχές.(Κι επειδή ακριβώς οι κύκλοι μεγαλώνουν κα βγάζουν μεγάκυκλους).
Γι όλους λοιπόν έρχεται η μέρα της κρίσεως.. Κι εγώ, τη μέρα αυτή θέλω να λογαριάζομαι για "φυτευτής" , σε ό,τι κάποτε άνθισε κι απέδωσε καρπούς. (Ο καθένας έρχεται και φεύγει με τις δικές του αντιλήψεις κι αλήθειες ή ψευδαισθήσεις).Αθάνατα στα χρόνια που έρπουν... είναι μόνο τα έργα μας….
Κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε: ασπιρίνη και κλίσμα".
Α.Α.Α
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ με ΣΕΡΠΑΝΤΙΝΕΣ & ΚΟΜΦΕΤΙ
(ακραίο & διαχρονικό)
Ξύπνησε το παρελθόν. Η ξετσίπωτη μνήμη ξυπνά από τον αιώνιο ύπνο της, κι επιζητεί «φωτιά κι αίμα». Το παρελθόν θα σε ακολουθεί παντού, χρωματίζοντας με ψευδαισθήσεις τις «επαναφορές» του. Ξέρω ότι νοσταλγείς και τις όμορφες στιγμές. H ομορφιά είναι κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Ίσως μερικές φορές να χάνουμε την ουσία των απλών πραγμάτων λόγω του πληθωρισμού της σημερινής εποχής, σε όλους τους τομείς, από την κατανάλωση μέχρι την καταιγιστική πληροφόρηση. Αυτό ως ένα σημείο είναι φυσικό, όμως σε τελική ανάλυση πάντα τα πιο απλά και βασικά πράγματα είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία; Μεταχειρίζομαι; Κάνω χρήση; Εκμεταλλεύομαι; Λέξεις μεγάλες και μικρές που μπορούν να σου ανατινάξουν το «σήμερα» χωρίς γυάλινες σφαίρες ή άλλες μεθόδους. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα «χαβά».Τι σημαίνει άραγε αυτή η επαναφορά των δειχτών του βιολογικού «γίγνεσθαι»; Ερχόμαστε και φεύγουμε ο καθείς μας ,έρμαια ενός κύκλου σε χορό αρχαίας τραγωδίας. Κι ο κύκλος στενεύει τα «όρια» τον ανοχών κι αντοχών μας. Πόσα να αντέξουμε πια στην καμπούρα μας; Άνθρωπος είσαι και λυγάς. Σκέφτομαι πως αυτή η ανθρώπινη επινόηση του χρόνου δεν θα μετριέται πια με την ποσότητα, αλλά με πόση ποιότητα έζησες! Η παιδεία που τραυλίζει παράτονα, οι αδηφάγες δήθεν ανάγκες του ανθρώπου που φοβάται την φτώχεια... να αποκτήσει όσα περισσότερα μπορεί, από όσα μπορούν τελικά να τον κάνουν ευτυχισμένο. Ζούμε σε μια εποχή που εύκολα μοιράζονται τα συγχωροχάρτια ιδιαιτέρως όταν ο χρόνος απαλύνει τις πληγές. Ωστόσο οι ανοικτές ουλές χάσκουν σαν ανοικτό στόμα και μια γλώσσα δηλητήριο να ροκανίζει το χρόνο… κι οι πληγές τότε, δεν κλείνουν σχεδόν ποτέ.Οι πράξεις και οι συμπεριφορές των ανθρώπων θα έπρεπε να μας βάζουν σε διαδικασίες συλλογισμών, ίσως ακόμη και να μας γεμίζουν αμφιβολίες. Έτσι πάει ο κόσμος μπροστά. Αν τελικά αυτό μας οδηγεί στη γνώση και στην αλήθεια. Πόσες φορές άραγε έχετε στρέψει προς το εσώτερο διάστημα να τρέξετε μακριά ,από ότι σας στενοχωρεί ή σας τραυμάτισε; Οι συμπεριφορές δε, που πριονίζουν το νου σας και τη ζωή σας είναι μια κατάσταση τραγική. Και τίποτα πιο ανθρώπινο από την εύκολη φυγή. Όμως εγώ μπορώ να διεισδύσω βαθύτερα. Συγχωρώ τον άνθρωπο που αναγκάζεται να κάνει επανάσταση ή πόλεμο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του έστω για «ένα πουκάμισο αδειανό..» που ανακαλύπτει όπως κι εγώ μετά από καιρό…. αυτή την πληρότητα του «δήθεν», που μπορεί να μην είναι το παν..είναι όμως αν θεραπευτεί η μετριότητα κέρδος θα είναι….Το απόσπασμα του Ηράκλειτου του φιλοσόφου «όλα τα πράγματα ανταλλάσσονται με φωτιά και η φωτιά με όλα τα πράγματα», βέβαια δεν μπορούσε να προβλέψει ο αρχαίος φιλόσοφος με τι θα μπορούσε σήμερα ο άνθρωπος να ανταλλάξει προκειμένου να εντυπωσίασει.
Όταν κάποτε ρώτησαν Μπέρναρντ Σω να ορίσει τι είναι ο κυνικός άνθρωπος απάντησε ότι «κυνικός είναι αυτός που ξέρει την τιμή του καθενός και την αξία κανενός..». Γι αυτό όσο αίμα κόπων ρουφάς, τόσα η ζωή θα σου χαρίσει λίαν συντόμως...
Αλήθεια,πόσα υπερβολικά και γελοία σήμερα γίνονται με τον χρυσό του Ηράκλειτου.Οι κυνικοί λοιπόν κάτοχο της αλήθειας που ξέρουν την τιμή του καθενός και την αξία κανενός είναι πανέτοιμοι να πωλήσουν την αθάνατη ψυχή τους στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων. Σήμερα καθώς τα βλέμματα μας συναντήθηκαν έκανα κι άλλες διαπιστώσεις. Καθώς περνούν τα χρόνια επιτείνεται η αδιαφορία..Κι όμως εγώ κάποια στιγμή σε χόρτασα κι εσύ βέβαια για να το ξεπληρώσεις μου έδωσες μια σειρά μαθημάτων πως κανένας τιμωρείται όταν δεν εκτιμά σωστά τις ταλαντεύσεις και τις ισορροπίες.
Το παρελθόν είναι η τιμωρία σου να το θυμάσαι. (οι άνθρωποι οι έμποροι των εθνών και του τίποτα, δεν αλλάζουν ποτέ!). Από εκεί λοιπόν ξεκίνησες κι εκεί θα καταλήξεις καθότι: ανάμεσα σε πολλούς παλιανθρώπους μαζεμένους σε φωλιά ..ή κι ακόμη μπορεί να συνυπάρχουν με «κακό» τους συναντάς «χύμα» παντού… μαθαίνεις σιγά και μεθοδικά πως να αποκτήσεις σιδερένια γρανάζια, για να συντονιστούν, δόντια, στομάχι …καρδιά (για όσους διαθέτουν) .Οι αντοχές λιγοστεύουν κυρίως αν ονειρεύεσαι μιαν άλλη προ-οπτική, αν και στις μέρες μας η ευαισθησία θεωρείται ασθένεια και μάλιστα για τους περισσότερους σιδερόφρακτους ,ανίατη. Στενός συγγενής της ευαισθησίας είναι η «Αναισχυντία» ( είναι η απουσία ντροπής, συστολής, για το κακό που κάνουμε, ή αλλιώς η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, όπως λέει ο λαός). Οι ειδικοί επιστήμονες θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, τονίζουν ότι η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία. «Είναι δηλαδή φυσικό επακόλουθο μιας κακής πράξης θα ήταν η αναμέτρηση με τις συνέπειες αυτής και η βαθιά συναίσθηση της ενοχής και η ντροπή (αισχύνη), αντιθέτως ο αναίσχυντος δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια προσπαθεί να παρουσιάζεται στους άλλους σαν να μην έκανε κάτι μεμπτό, ενώ συχνά εμφανίζεται ως τιμητής άλλων που κάνουν αντίστοιχα ή και πολύ μικρότερης σημασίας λάθη ή αμαρτήματα. Η αναισχυντία παρουσιάζεται συχνά σε μερίδα έξυπνων φελλών ή χρυσοκάνθαρων (ενίοτε φιλόδοξων πολιτικών) , που ανερυθρίαστα υπόσχονται (πριν από εκλογές) μέτρα θετικά για το λαό και εν συνεχεία “λησμονούν” κάθε λόγο τους. (Εϊ Ψιτ!! Μπορείς να ονειρεύεσαι χάρτινες «νίκες» καθότι τώρα πια φτάνει κι η δική σου σειρά να πληρώσεις στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων τις οφειλές σου. Καμιά δικαιολογία δεν μπορεί πια να σε σώσει… κι η ντροπή, ντροπή δεν έχει και χαράς τον που την έχει…). Γενικά, η αναισχυντία εμφανίζεται ως κορωνίδα της υποκρισίας. Έτσι οι αναίσχυντοι με τη στάση τους αυτή προσθέτουν κακό πάνω στο κακό που έκαναν». Στο τέλος λοιπόν αυτή της ιστοριούλας.. κλείνω θεματάκι ενθυμούμενος παράλληλα ότι μερικοί δεν χρειαζόμαστε «καμουφλάζ» ούτε «μάσκα». Οι λέξεις δεν σώζουν τη συνέχεια. Λέξεις που απλωμένες, βρεγμένες, σαλιωμένες, απαστράπτουσες. ενωμένες ίσως μεταξύ τους, που έρπουν, σε συνθήκες καθημερινής συμπίεσης πίσω από πολύχρωμές μάσκες και με εναγκαλισμούς υποσχέσεων..άλλωστε ζούμε σε τόπο που δεν βαριόμαστε γενικότερα, αφού κάθε μέρα έχουμε καρναβάλια..
Λατρεύω τους παραγωγούς ψεύδους. Αν κάποιος σου σήκωνε απότομα την κουρτίνα κι έβλεπαν αυτό που προσπαθείς να κρύψεις ..όπως την άγνοια και την ημιμάθεια. Αλλά ο κοσμάκης ενίοτε δεν γνωρίζει κι απλά εμπιστεύεται πολλούς άχρηστους δήθεν. Ναι. Ανήκω κι εγώ στους αμαρτωλούς επικριτές της επικράτειας. Μιλώντας με ποιητές και ειδικούς πολιτευτάδες, παπάδες και δεσποτάδες, σε κλίμα αμοιβαίας δήθεν εμπιστοσύνης οι συνέχειες είναι αρκετά αποκαλυπτικές...Δεν υπάρχει μέτρο, ουδέποτε υπήρξε καλή διαχείριση κινήσεων συμπεριφορών για την γενικότερη πρόοδο του συνόλου.
Ευλογημένο ανυποψίαστο ηφαίστειο μου σ΄ ευχαριστώ που υπερασπίζεσαι το ξεχασμένο δικαίωμά μου «απλώς να μην μπορώ!» να αντέξω τόση ηλιθιότητα ανυπακοής..!
Α.Α.Α
ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ
Στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων περνά ένα ένα τα σημεία αποπληρωμής η Χρυσόμυγα.Το κάπως άστοχο όνομα χρυσόμυγα (αν και θα της ταίριαζε το «σκατόμυγα») δόθηκε λογικά στο συμπαθές σκαθάρι λόγω της χρωματικής του ομοιότητας με την πράσινη μύγα Phaenicia sericata ή Lucilia sericata. Υπάρχουν δυο έντομα που αποκαλούμε έτσι, με τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά το Cotinis mutabilis και το Cotinis nitida. Η ουσιαστική διαφορά που έχουν για τον άνθρωπο είναι ότι οι διατροφικές και διαστροφικές τους συνήθειες.(ωστόσο η σκατόμυγα χαρακτηρίζεται από την ιδιαίτερη λαγνεία της για τα ανθρώπινα περιττώματα, τα οποία αναζητά επιμελώς εντός των διατροφικών αναγκών της). Πληροφοριακά, από τα πολλά είδη μύγας, το πιο ενδιαφέρον είναι η οικιακή μύγα (Musca Domestica) που αποτελεί το 95% των μυγών που εισέρχονται στα σπίτια και στα καταστήματα των ανθρώπων, ακάλεστες κι απεχθείς.
Η χρυσόμυγα λοιπόν φημίζεται και ξεχωρίζει για το ελκυστικό ταπεραμέντο της λόγω χρώματος όπως ας πούμε..στον ήλιο χρυσίζει γενικότερα..και πάντοτε έχει την τιμητική της, αφού προσπαθεί να εισβάλει στις «κυψέλες», χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους και ανυπόστατες δικαιολογίες και να κλέψει «μέλι και γύρη», στοιχεία που της ταιριάζουν απόλυτα. Ο ρόλος της είναι καθαρά ληστρικός. Δεν είναι μεγάλη ζημιά για το μελίσσι και το έντομο παίρνει αυτό που του αναλογεί (με την προβοσκίδα από τη φύση της μπορεί να ρουφά με ατελείωτους τρόπους επιβίωσης, αλλά δεν πάει μακρύτερα από τον τόπο επιβίωσης της.. Έχει την «τύχη» μέσα την οικογένεια των χρυσόμυγων (σκατόμυγων) να την παροτρύνει και να φτεροκοπά αλύπητα στα αδύναμα μελίσσια.
Προσοχή λοιπόν από πετούμενα απεχθή που είναι ικανά να μεταφέρουν πολλαπλούς (εν αγνοία σας ενίοτε..) παθογόνους παράγοντες οι οποίοι είναι ικανοί με ενδοπαρασιτικούς σκώληκες για να σας εξοντώσουν με πολλαπλούς τρόπους.
Για να κάνεις σήμερα λεφτά πρέπει να κατεβάζεις το επίπεδο σου στο σημείο εκείνο που μπορούν να είσαι στη ζήτηση τους σαν προωθημένο «ά-λογο κούρσας»,σαν υπόσταση και σαν εύκολη «λεία» προς προσέλκυση πελατειακού ενδιαφέροντος .Αυτό είναι η «εξυπνάδα» ενός καλού μάνετζερ! Και δεν χρειάζεται να μου πείτε για τον επιμορφωτικό χαρακτήρα όλων των πραγμάτων, αφού μόνο ο θεούλης του χρήματος ξέρει κι έχει μακρύ χέρι…. Ποσώς λοιπόν τον ενδιαφέρει ή και την πλειοψηφία (έτσι νομίζει..) η ποιότητα σε όλο το φάσμα της …Κι αν π.χ κάποιος θελήσει να επιδείξει την τέχνη και την τεχνική του, πρέπει να μοιράζει παράλληλα και λεξικά για τις επεξηγήσεις. ( όπως ο λαός λέει ..όλοι οι γύφτοι μια γενιά, αλλά και πολλές γενιές, που ποιητικά τις απαριθμεί κι ο Κωστής Παλαμάς στον Δωδεκάλογο του Γύφτου, που τον έχουμε και προτομή στην Πάφο….).
Υ.Γ: Νομίσατε πως γράφω να παίξω μαζί σας! Νομίσατε πως αυτή η οπισθοδρομική κατάσταση της «νέας εποχής» θα μου κλείσει διαπαντός το στόμα ή ότι το γρανάζι της μηχανής θα συνεχίσει το στριφογύρισμα του, ανακυκλώνοντας και συντηρώντας τη βλακεία και την ηλιθιότητα σας. Κάνατε λάθος λοιπόν. Στη ζωή μου υπήρξα ανεκτικός, αλλά μέχρι εδώ πια. Θεωρώ ότι η χειρότερες μορφές σκλαβιάς κι αναξιοπρέπειας είναι: η ψευτιά ή υποκρισία, αναξιοκρατία, βόλεψη ,το πώμα το λερωμένο χρήμα και η βρώμα της χρυσόμυγας ή σκατόμυγας που συνοδεύουν αυτά. Θραύσματα υπομονής πολύχρονης μαρτυρούν το απροσπέλαστο…..
«Τι τα θέλεις και τα βάζεις μαζί τους… προχώρα…», φωνάζει από το υπερπέραν, ο από καιρό χαμένος «ποιητής του Παντός» που με γνωρίζει ως απρόβλεπτο…χαμογελώντας…!
Α.Α.Α
ΕΡΗΜΟΣ..ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ
Αυτό το «απόλυτο μηδέν» των συμπεριφορικών αναμοχλεύσεων των ημερών μας, που έρπουν και συμπιέζονται με τρόπο απαράδεκτο πολλάκις και συχνάκις. Βρισκόμαστε στην εποχή του «τίποτα» ενώ ταυτόχρονα το εύρος της ζωής θα αυξάνεται στην αρένα των θηριοδαμαστών, αν δεν σε συνθλίψουν συμφορές. Η ψαλίδα που μεγαλώνει στην εποχή της τεράστιας «γνώσης της τεχνολογίας» μεταξύ μορφωμένων κι αμόρφωτων, σε μια εποχή πολλαπλών διαβουλεύσεων, αποφάσεων, αναιρέσεων, κλεφτών κι αρματολών κι άλλων κατεργαράκων της κάθε στιγμής. Ζούμε σε ανεκτικές κοινωνίες είναι γεγονός. Η ταχύτητες που ολοένα μας σκοτώνουν από τις απροσεξίες πρώτιστα τις δικές μας αλλά και των άλλων που δεν νοιάζονται για κανένα και τίποτε. (χτες με ιλιγγιώδη ταχύτητα πύραυλου, με προσπέρασε ένας ράμπο.Αλήθεια που τρέχουν να πάνε και για ποιο λόγο σκοτώνουν το χρόνο και τον εαυτό τους;). Ύστερα σκέφτομαι τα θέματα των συμπεριφορών που επιδεικνύουν τα επίπεδα πολιτισμού των ανθρώπων. Τραβώ τον καθρέφτη απότομα για να δείτε άλλη μια φορά σε τι κοινωνία ζούμε. Γιατί έχουμε καταντήσει σαν λαός μέσα στην αποσύνθεση και σαπουνοποίηση των πάντων, απλοί θεατές… «άξιοι της τύχης μας», που είμαστε γενικώς άχρηστοι, ακοινώνητοι, οπισθοδρομικοί, όμως υπερβολικά θρήσκοι και πατριώτες ,πολύ ρατσιστές, με μια μαγκιά ατελείωτη, αμέτρητη που χωράει παντού. Ιδού γιατί η κατάθλιψη και ο θάνατος (που δεν κάνουν διακρίσεις ούτε και στις μικρές κοινωνίες), κτυπάει πάλι alarm! Ιδού γιατί κανένας ουσιαστικά δεν μας πιστεύει, δεν μας εμπιστεύεται, ενίοτε δεν μας θέλουν σαν λαό, δεν μας σέβονται δεν μας αγαπούν… Κι όλα αυτά γιατί έχουμε γενικώς ξεφύγει σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ψυχολογικούς, κοινωνικούς, υπαρξιακούς… ζωτικούς (με όλα τα παρελκόμενα τους)… και δεν υποψιάζεστε προφανώς, πόσα τοξικά ανθρωποειδή, κυκλοφορούν ανάμεσα σας…. Σ’ αυτό όλο το ακατανόητο για τους πολλούς-ες κατρακύλισμα, χωράνε πολλοί και πολλές .Άν κάνετε μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, θα το διαπιστώσετε.
Κινούμαστε λοιπόν από μια αόρατη και παντοδύναμη αιτία προς τα εμπρός, προς το θάνατο, χωρίς να μπορούμε να προβάλουμε αντίσταση. Ένα ρεύμα μας παρασύρει διαρκώς, θέλουμε να απλώσουμε τα χέρια, να κρατηθούμε από κάπου, να σταθούμε στην όχθη του ποταμού, να δούμε το ρεύμα να φεύγει εμπρός κι εμείς να μένουμε πίσω. Μάταια όμως! Η δύναμη που μας παρασύρει, είναι εντός μας, δεν είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε. Είναι ο νόμος της αενάου και διαρκούς αλλαγής του φυσικού κόσμου!
Συμβατικά, ας το παραδεκτούμε επιτέλους ,ότι εισερχόμαστε (ακόμη) σε ένα κόσμο διαφθοράς και διαπλοκής πολλών εξυπνάκηδων που θέλουν να μας κουμαντάρουν. Τούτο απλώς είναι ένα σχήμα λόγου, γιατί και ο χρόνος καθ’ εαυτόν και η διαίρεση του χρόνου σε εβδομάδες και μήνες και έτη και αιώνες, είναι λογικές κατασκευές, που σαν μόνη πραγματική βάση έχουν το φυσικό γεγονός του ότι βυθιζόμαστε από παλαιότερα στο βούρκο. Εισερχόμαστε λοιπόν σε νέα concept, πολιτικά κολαστήρια. Κι όπως πάντοτε συμβαίνει με πολύ κοινό τρόπο, εύκολα μοιράζετε τυπικά τους ψήφους σας σε «αίσια και δήθεν σωτήρες» των πάντων. Είμαστε ένας λαός χωρίς μνήμη. Ναι, εύκολα μοιράζουμε συγχωροχάρτια … κι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι σε όλους τους τομείς της εφήμερης ζωής. «Ουδέποτε υπήρξε Αγάπη στον πλανήτη. Όλα ήσαν και είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας σε ανίδεους κι υπνωτισμένους...».
Α.Α.Α
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ της ΑΓΙΑΣ ΚΟΝΟΜΑΣ
Είναι ο Θεός ο μικρός ο Μέγας. Μικρός στην εμφάνιση, ατελείωτος σε δύναμη. Του αρέσει να μετακινείται από τσέπη σε τσέπη..Θεός είναι ό,τι αξία θέλει την παίρνει. Τι μυρωδιά έχει το χρήμα; Πως αναδύεται και πως αναδιπλώνεται ή ξοδεύεται αναλόγως ώρα κι ορέξεως; Και τι χρώμα έχει το χρήμα που μπορεί να ξελογιάσει τον αετό,το γουρουνάκι και τον σκώληκα; Γεμάτο πορτοφόλι μπορεί ακόμα να σε αναστήσει κι από τον τάφο. Μισογεμάτο ..έχεις κάποιες ελπίδες. Με άδειο πορτοφόλι σε πάνε… σαν το σκυλί στ΄αμπέλι… Το θέμα αυτό είναι κλασική περίπτωση άρνησης του απευκταίου. (Εδώ ο γράφων δίνει μεν τη χιουμοριστική και τραγική άποψη, αλλά όπως πάντα μέσα από το χιούμορ λες τα πιο σοβαρά πράγματα. Δεν έχω σκοπό να θίξω θρησκευτικές πεποιθήσεις σας..Πάσχα έρχεται… αλλά να βγάλω λίγο χαμόγελο από κάτι που δεν προσφέρετε για όσους θεωρούν τον εαυτούλη τους εξυπνότερο από τους άλλους γενικότερα. Αν και ο λαός μας λέει ότι γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο δεν υπάρχει....αλλά, αυτός που γελάει είναι πάντα ο τελευταίος).
Ναι έχετε πέσει με τα μούτρα στο χρήμα.. Ο Θεός του χρήματος είναι πολύ φιλοχρήματος. Ζει και πεθαίνει γι αυτό. Σημαντικά χαρακτηριστικά του είναι ότι είναι ολίγον ψεύτης, αλήτης, υποσχεσιολόγος..κι υπόσχεται τα πάντα, αρκεί να εξυπηρετεί το όλο πράμα!!
Με όλους τους εκμεταλλευτές(τριες) υπάρχει (κανόνας) τιμωρία με δόσεις μέχρι την τελική τους πτώση. Εγώ ωστόσο βλέπω το θράσος μερικών τέτοιων χρυσοκάνθαρων που δεν επιδέχονται καμιά θεραπεία, ωστόσο ειδικοί επιστήμονες, έχουν άλλες γνώμες.
Και κάτι τώρα περί κακίας… Η κακία λένε οι ειδικοί είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ισχυρό, πιο ανεξέλεγκτο. Μπορεί να εμπεριέχει και την εκδίκηση, αλλά δεν είναι ποτέ μια αντίδραση σε βρασμό ψυχής». Τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από μια βαθιά ικανοποίηση για το κακό. Συνήθως πηγάζει από μια μεγάλη ανασφάλεια: με άλλα λόγια, ένας κακός δεν είναι ποτέ μόνο κακός αλλά και βαθύτατα κομπλεξικός αφού προσπαθεί να ανεβάσει τον εαυτό του «γκρεμίζοντας» τους άλλους (και το καταφέρνει θαυμάσια χωρίς να το καταλάβετε). Οι επιστήμονες δεν έχουν αποδείξει ακόμα την ύπαρξη του γονιδίου, είμαστε αυτόπτεις μάρτυρες του κληρονομικού «χαρίσματος» της, ωστόσο πιστεύω ότι είναι κληρονομική. Λειτουργεί με ίντριγκες, ψέματα, υπονομεύσεις, συμβουλάτορες και κυρίως... «βαποράκια». Ανθρώπους δηλαδή που χρησιμοποιεί για να πετύχει το σκοπό της. Οι άνθρωποι που έχουν μάθει να μεταχειρίζονται την κακία επιδιώκουν να βρίσκονται στο παρασκήνιο. Ίσως γιατί δεν μπορούν να αντέξουν συναισθηματικά μια επίθεση κατά πρόσωπο. Καλύπτουν τα ίχνη τους για να είναι σίγουροι ότι δεν θα κινδυνεύσουν. Αν λοιπόν περιμένετε από έναν κακό να σας δείξει τα δόντια του, θα... περιμένετε για πολύ ακόμα. Στην πραγματική ζωή η κακία ζει και βασιλεύει. Από παιδιά μας έμαθαν ότι αρκεί να είμαστε εμείς καλοί για να είναι και οι άλλοι. Πρόκειται για μια επικίνδυνη παγίδα αφού μας ακινητοποιεί στις αντιδράσεις μας. Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς κακός για να αντιμετωπίσει την κακία, έχει κάθε υποχρέωση όμως (για την ψυχική του υγεία) να προφυλάξει τον εαυτό του. Δεν είναι ελεγχόμενο συναίσθημα. Πολλές φορές αυτός που την έχει θεωρεί ότι οι πράξεις του έχουν καλές προθέσεις και αυτό του δίνει το άλλοθι να φτάσει μέχρι τα άκρα χωρίς να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες. Η κακία είναι εύκολη λύση και δεν χρειάζεται κόπο, προσπάθεια και δουλειά… Ευχή μου να φανεί και να λάμψει η καλοσύνη της Αγάπης αλλά μέχρι να το νιώσετε θα χρειαστείτε τόνους λεξικών.(..κι εγώ τον μόνο που φοβάμαι καλό να το θυμάστε,είναι μόνο τον εαυτό μου).
Υ.Γ: Μην πολυκουνιέστε γενικώς. Έχω δει πολλούς φιλεσπλαχνους τύπους..που ούτε υποψιάζεστε κάτω από το επίστρωμα του χαρακτήρα τους, τί κρύβουν. Οι παροιμίες είναι πολύ σοφές ..και όπως πάντα υπάρχει διαφορά μεταξύ ημών και υμών.. Γενικώς να περιμένετε πια, δύσκολο κλύσμα…!!!
Α.Α.Α
ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΣ
Το ψέμα έχει κοντά πόδια και μακριά χέρια!
Πες μου ένα ψέμα να λυτρωθώ. Ψέματα, μικρά και μεγάλα ψέματα. Ψέματα για καλό σκοπό ,κατά συνθήκην ψέματα και πάει λέγοντας. «Πες μου ένα ψέμα να σωθώ»… «εσείς λέτε ψέματα;...Ένα ψέμα την ημέρα τον-την ..κάνει πέρα…». Ψέματα δεν λένε μόνο οι πολιτικοί πρωτίστως, αλλά ένα ψέμα μπορεί ακόμη και να σε σηκώσει και από το μνήμα! Εγω λατρεύω τους παραγωγούς ψεύδους. Αυτοί τουλάχιστον ξέρουν τι πουλάνε. Ενώ την αλήθεια έτσι και την πεις ξενοιάζεις μια κι έξω… Ενώ το ψέμα σέρνει πίσω του μαγευτικούς και σκοτεινούς λαβύρινθους και παρελκόμενα. Στέκεσαι π.χ μπροστά στον καθρέφτη και λες: Είμαι όμορφος και δεξιοτέχνης και φτιάχνω ωραία γλαρόσουπα.....!«Πες το ψέματα…». Διανύουμε μια εποχή πολλαπλών φαινομενικών- επιστημονικών ψεμάτων. Ποιον να εμπιστευτείς στις μέρες μας. Ούτε η Αλήθεια δε το θέλει…!
Το ψέμα μπορεί να εισέλθει στον συναισθηματικό μας κόσμο, λεκτικά, γραπτώς..ή και με άλλους τρόπους ίσως! Παραφράζοντας το όλο νόημα της βλαπτικής αυτής στάσης και συμπεριφοράς πολλών ανθρώπων που συνάντησα κάποτε κι εγώ στην όλη πορεία μου (συνέχεια το λέω και στους μαθητές μου που πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν το σύμπαν...)… σας κρούω το καμπανάκι για να έχετε κι εσείς το νου σας....
Αυτοί οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μας αυτοί όλοι που μπορούν να σε κοιτάζουν στα μάτια λέγοντας ένα σωρό ψέματα με στόχο τον ψυχισμό, το μηχανοστάσιο ή και τον εγκέφαλο σας. Προσέξτε με…. «τον εγκέφαλο σας» .Οι δήθεν ευφυείς αυτοί ψεύτες κυκλοφορούν κάθε στιγμή ανάμεσα μας παντού ,με καλό καμουφλάζ, τάζοντας σας και… την “ουράνια βασιλεία”.
Σκεφτόμουν τι μας λείπει… Μας λείπει ίσως μια αλήθεια που πονάει αλλά κρύβει μέσα της λυτρωτική έκβαση. Να γνωρίσεις τα όρια σου, σε πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει ένα ψέμα…. Χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο για είναι κανείς ψεύτης .Κι ασφαλώς δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ,τόσο εμείς, όσο και τα έργα μας, είτε στ' αλήθεια είτε στα ψέματα. Γι αυτό κι εγώ απευθύνομαι σε όσους καταλαβαίνουν το βαθύτερο νόημα των δικών μου πεπραγμένων. Βαρέθηκα όντος τους πολλούς κι ανώφελους ψεύτες που υπήρξαν κάποια στιγμή στη ζωή μου περίεργοι θεατές. Αυτοί που είτε λόγω γούστου… όχι λόγω μουσικής γνώσης… δεν αρέσκονται «όταν ακούνε την αλήθεια» γενικότερα ή να βλέπουν αυτό που ήδη κάνω πολλά χρόνια και που δεν μπορούν ίσως να το καταλάβουν… (..Ωστόσο ήθελαν πάντα να χώνονται στα δικά μου πράγματα …και μη διερωτάστε γιατί…).
Τώρα λοιπόν που ξεχωρίσαμε τις κλίκες περαστικών αιλουροειδών και ποζάτων και ψευτοεπιστημoνικών επιτευγμάτων …. τώρα που οι αποστάσεις λυγίζουν τις περιέργειε για τι καπνό φουμάρω..τώρα μπορώ να τους χαλάσω αλήθεια… το παιχνίδι…!
Μπορείτε να κάνετε όσες τούμπες θέλετε τώρα. Οι τσιρκολάγνοι ψεύτες πληθαίνουν μέρα με τη μέρα κι έχουν ίδια μούρη και βίτσια κι ασφαλώς σας μοιάζουν.
Ας απλωθούν όσο διαρκεί μια στιγμιαία ανάσα δικής μου ανοχής σε κατάδυση. Αφού είναι πλέον γνωστή η ρήση..και την ξέρετε….. για τα αυγά του φιδιού… Απλά.. κι εσείς που δεν με γνωρίζετε και διαβάσατε τώρα τα γραφόμενα μου… σπάστε όσο είναι καιρός το τσόφλι του μικρόκοσμου που σας περιβάλλει …Όσο είναι ακόμη καιρός και μη λέτε ψέματα. Οι δεινόσαυροι θα υπάρχουν όσο εσείς το επιτρέπετε …και θα παίζουν το ίδιο σενάριο-μασκαραλίκι… του γνωστού παιγνιδιού «αλήθεια ή ψέμα».
Στη ζωή μου υπήρξα ανεκτικός κι αξιοπρεπής. Θεωρώ ότι η χειρότερες μορφές σκλαβιάς (πια) κι αναξιοπρέπειας είναι: η ψευτιά ή υποκρισία, αναξιοκρατία, βόλεψη ,το πώμα το λερωμένο χρήμα και η βρώμα που συνοδεύουν αυτά.
Διαβάζω και βλέπω διάφορα φαιδρά τελευταία! Η τέχνη έγινε λέει ξαφνικά το όπλο για να μπορούν σήμερα να καμώνονται πως παράγουν μεγάλα έργα πολιτισμού και είναι υπηρέτες των τεχνών στις κλίνες των υπαίθριων οίκων αντοχής μας! Ψέματα;
Α.Α.Α
ΑΝΑΠΝΟΗ
Η Αγάπη είναι κυκλική σαν την αναπνοή των κυμάτων μέσα στη ζωή,που στροβιλίζουν τα χρόνια με δύναμη στις δυσκολίες της ζωής. Δε λέω υπάρχουν και οι νηνεμίες και οι παλίρροιες πάντα.Ναι ξέρω. Θα μου αντιτάξετε πως στην εποχή μας οι ποιητικές διαθέσεις έχουν εξαφανιστεί, τα δε αισθήματα έχουν κρυφτεί σε ανάλογες κρυψώνες. Ζουν και θρέφονται με αυταπάτες….Να έχεις μια άλλη οπτική για όλα όσα συμβαίνουν αποτελεί σοβαρό παράπτωμα καθότι μας θέλουν μελαγχολικούς κι ενημερωμένους για όλα… Λέω ότι είναι καιρός να ανοίξουμε τους ασκούς του Αιόλου ή το κουτάκι με τα παλιά μυστικά και τις συνταγές της αυτογνωσίας. Δύσκολη δουλειά βέβαια η προσπάθεια άμα δεν έχεις μάθει να είσαι ανοιχτός στις χαρές της εφήμερης ζωής! Ωστόσο έφτασε ο καιρός για ταλαντεύσεις άλλου τύπου. Εσείς τι λέτε;
Πως λέγεται αλλιώτικα ο δρόμος ή στόχος που δεν ξεπερνά τη φιλοδοξία και τη φαντασία με τη μάταιη εντύπωση, μόνο να μας κάνει να περπατάμε σε τεντωμένο ενίοτε σκοινί; Η «ουτοπία» ότι θα φτάσουμε στο τέλος του ορίζοντα είναι η κινητήρια δύναμη του άπιαστου, που μόνο οι ποιητές μπορούν ίσως να κατανοήσουν και να γίνουν καλοί περιπατητές…
Πολλές φορές κυνηγάμε το αδύνατον, ωστόσο ίσως κάποτε βρούμε διεξόδους για να συνεχίσουμε το δρόμο της σοφίας. Μπορείς να ονειρεύεσαι έλεγε ένας σοφός κι ας φαντάζει μακρινό κι άπιαστο. Οι στόχοι δίνουν νόημα στη ζωή κι ο δρόμος είναι απολαυστικός περισσότερο κι από στόχο! Ναί, μαθήτευσα σε εξαιρετικούς δασκάλους.
Έζησα τη ζωή μου ανάμεσα σε μουσική και εικόνες πολλαπλών διαβαθμίσεων, ιχνογραφώντας μεγαλόπνοα σχέδια, από παλιά, πλήρης. (επισημαίνω ότι..ζω αυτή την νηνεμία ή την άγρια καλοσύνη της θάλασσας, τα βράχια της,την άμμο με τα χαλίκια της, σε γκριζόμαυρο μετατρέπεται ξαφνικά σε άσπρο και μαύρο..κι όλο ανατρέπεται η παύση μου με το ατελείωτο παιχνίδι των κυμάτων-με το γαλάζιο που με τον ουρανό σμίγει … «σαλπάροντας στα σύννεφα»…).
Με μίσησαν πολλοί /ες για την ειδικότητα μου να λέω αυτό που σκέφτομαι κι αισθάνομαι χωρίς κομπασμό. Είμαι αυτό που πάλεψα μόνος πολύ να γίνω, δεκαετίες ολόκληρες. Για τους κακοπροαίρετους που δεν αρέσω ούτε εγώ ούτε δημιουργήματα μου.. συστήνω απομάκρυνση χιλιομέτρων και…περαστικά τους. Ανάμεσά τους πολλοί/ες που έχω βοηθήσει να ανακαλύψουν άγνωστες πτυχές τους...κι έγιναν στη συνέχεια κτήνη!
Χαιρετώ όσους με διαβάζετε ...με λίγες αναστολές για το χρόνο που δοκιμάζει τις αντοχές μου ακόμη...και με πολλές ανάσες να με συγχωρέσω που δεν μπορώ να αντέξω τόση αθλιότητα!
Α.Α.Α
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ…..ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΛΙΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΠΕΡΝΟΝΤΑΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
Το βότσαλο έπεσε στο νερό με ταχύτητα.Ένα «φλούπ» δευτερολέπτων ήταν αρκετό για να κλείσουν διαπαντός πολλά «σκέρτσα» δήθεν -θηρευτών. Στον τόπο αυτό δεν υπάρχει άλλος τρόπος φασαρίας, κυρίως αφορά πολλούς που έχουν διαφόρων ειδών απόψεις..κι ο καθένας λέγει τη δική του αντί-θεση, έτσι κουβέντες καφενείου, ποζάτες,αεράτες,ούτε καν αισθητικής…απλά λόγος κοπανιστός να γίνεται γενικότερα!
Εϊναι η εποχή μας καχύποπτη.Κι έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα σε λάσπη ,δεν σε ξεπλένει κανένα ρυάκι, ούτε ποταμός. Παλιά, ήταν σπουδαίο να είσαι στυλίστας. Σήμερα που όλα έχουν αλλάξει γύρω μας, ο ρυθμός, η γραμμή ,η χάρη κι ευαισθησία ανήκει σε τρελλαμένους και δακτυλοδεικτούμενους αυτόκλητους, διότι πού να βρείς εξειδικευμένους στις μέρες μας και μάλιστα ανόθευτους! Σε εποχές μεταβατικές δύσκολες οικονομικά και οι άνθρωποι αλλάζουν. Είναι να μην βρεθείς στη θέση αυτή κυρίως όταν έχεις ζήσει με αξιοπρέπεια κι ένταση τον έντιμο «βίον»σου! Αναφέρομαι κυρίως για υποτιθέμενους «δικούς», κοντινούς σου, στην ουσία δεν ήσαν τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση Έτσι πάντα πηγαίνει ο κόσμος όταν πλέον δεν έχει να «λαμβάνει» μέσα στην αδιαφορία της καθημερινότητας του… .Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις.Ο κανόνας μη αξιολάτρευτων προσώπων παραμένει σε στάδια δικά μου πλέον απομάκρυνσης. Καλού κακού ας το έχουν στο νου τους, όσοι επιθυμούν να μας κουμαντάρουν γενικότερα….Το τελευταίο διάστημα (ο καθένας από την τοξεύτρα του), βιώσαμε προ και μετά έξαρσεων πανδημίας όλοι, πολλές άγνωστες πτυχές της ζωής…. Ποιός θα νικήσει την αδιαφορία και τις γενικότερες εκφάνσεις της ζωής μας;
Κάποτε πίστευα πως ο μορφωμένος άνθρωπος, δεν ζει με προκαταλήψεις. Επιλέγει υψηλά ιδανικά, στοχεύει στην πνευματική ανανέωση. Γίνεται Διαφωτιστής, Ευεργέτης των λαών. Ωστόσο στην εποχής της αθλιότητας οι ευγενικές αυτές αξίες χάνονται μέσα στην ανοχή και την αντοχή μας. Γι αυτό κι εγώ άλλαξα νοοτροπία και στάση με όλους τους μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες- καταχραστές της αξιοπρέπειας μας. (Ναι, ίσως τελικά ο Πολιτισμός τελικά δεν συγχωρεί ,γιατί Πολιτισμός είναι και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε. Ήθελα απλά να υπενθυμίσω σε μερικούς που λησμονούν πως κόσμος θα θυμάται πάντα τη κενοδοξία και ματαιοδοξία τους.Έτσι όλα κάποτε τελειώνουν! Και για να το σπρώξω το θεματάκι πάρα πέρα… αφήνω τους διάφορους προβληματισμούς σε όσους διαβάζουν τα γραφόμενα μου. Γιατί βέβαια σε καιρό λιτότητας η πολιτιστική πολιτική όσων κάθονται σε θώκους υψηλούς είναι μία: Άσε λένε να πεινάσει, ας τον εκμεταλλευτώ όσο μπορώ και ποιος ξέρει… (δικός μας είναι μπορούμε να τον ελέγχουμε αφού μας έχει ανάγκη…ας περιμένει …κι όλο και κάποιο αριστούργημα ….θα ξεπετάξει… για να μας λιβανίσει σε ώρα περίσταση…!!)..
Αυτοί που σήμερα δηλώνουν στου διαδικτύου την άπλα…υπερβολικά φιλέσπλαχνοι,πατριώτες και τάσσονται υπέρ αδυνάτων κι έχουν και χοντρό πορτοφόλιο –αρκετοί θα έλεγα-συγκαταλέγονται σε κάστες” υπόπτων”. Άσε που κάνουν και διάφορες (δήθεν) δηλώσεις υπερασπιζόμενοι αδυνάτους ανήκουν σε κατηγορίες αλητείας και δεν χρειάζεται να σας αναλύσω το είδος. Το γνωρίζετε ήδη.
Είναι αυτοί που έτσι και τους δώσουν βήμα ή εξουσία νομίζουν ότι μπορούν να σας κουμαντάρουν .
Αν ρωτήσεις τη γνώμη τους θα διαπιστώσεις κι εσύ, ότι μας έχουν κατακλύσει διάφορα “νούμερα” που θέλουν να μας κουμαντάρουν για το γενικότερο καλό μας. Πολλούς από αυτούς βίωσα στην πορεία μου το ταμπεραμέντο τους να στηρίζουν διάφορα άλλα νούμερα με ποκιλότροπους μετασχηματισμούς. Αλεξιπτωτιστές σκώληκες κι εμπαθείς σε κάθε ένα που δεν τους λαμβάνει υπόψιν. Πολλοί από αυτούς- αυτές που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το συνάνθρωπο τους, τσιγγουνόψυχοι, απαίδευτοι, αγράμματοι αστοιχείωτοι, που κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα έχοντας χεσμένη τη φωλιά τους. .Είναι καιρός λοιπόν να αφήσετε τα μεγάλα λόγια λέω...και να πιάσετε δουλειά σε άλλα χωράφια....Εκεί να δείτε γλέντια...(Εγώ θα τα λέω φωναχτά πάντα... κι ας μου κόψουν το "καλάθι"...) Ας το πάρουν μερικοί-ες απόφαση ..στη ζωή έρχεται η ανάλογη στιγμή της πληρωμής για όλα τα ατοπήματα. Κι αν κάποιοι θυμώνουν τώρα που με διαβάζουν συστήνω «ασπιρίνη και κλύσμα» για τις δύσκολες μέρες που έρχονται…και περαστικά τους.
Είθε το άγιον πνεύμα να τους φωτισει!!
Α.Α.Α
ΤΟ ΣΩΣΤΟ TIMING
Οι άνθρωποι πρέπει να εξελίσσονται να προχωράνε και να μην μένουν μαγκωμένοι στις αλυσίδες που ενίοτε φτιάχνουν μόνοι τους (δεν φταίνε πάντα οι άλλοι…).Ανακρίνοντας τον εαυτό μου συχνάκις για πολλά «γιατί» και «διότι», ανακαλύπτω αργά και μεθοδικά ότι πολλάκις έχω θυματοποιηθεί εν αγνοία μου, σε διάφορες διεργασίες βαρβάρων τοξικής καταγωγής όντων αχαρακτήριστων που εμμένουν να διαχειρίζονται τις τύχες των γύρω τους με κατάπτυστο τρόπο....(εγώ δεν ξερω..δεν μπαίνω ποτέ στα σπίτια τους, ούτε και στις δουλειές τους).... Όταν με το έτσι θέλω ζητούν ψήφους, γίνονται ρυάκια καλοσύνης να σε πνίξουν με υποσχέσεις κι άλλα κολπάκια στης γλώσσας την αμηχανία. (Είναι τοις πάσι γνωστό ότι εγώ δεν ζητώ..και δεν λησμονώ ποτέ. Έχω επιλεκτική μνήμη και έχω εκ γενετής ασπασθεί τη μεταφυσική διάσταση του αντικαθρεφτισμού.... υπό την έννοια ότι έχει ο καιρός για όλους μας γυρίσματα. Κι εμένα είναι να μη μου δώσεις αφορμή... Η ευγένεια σκοτώνει την αγενή στάση και συμπεριφορά..αλλά όλα στην ώρα τους. Άλλωστε το σωστό timing στό ριγκ..μόλις άρχίζει!).
Η διαδικασία να γράφεις ποιητικά τραγούδια δεν αφορά όσους αρέσκονται σε ταμ ταμ και λικνίσματα άλλων τερτιπίων. Χρειάζεται η πνευματικότητα στην Τέχνη. Ότι πιο ζωντανό «ο προορισμός μου δεν είναι πια ένα μέρος, αλλά μάλλον ένας καινούργιος τρόπος να βλέπω τα πράγματα » έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Μαρσέλ Προυστ.
Κι εγώ τώρα δεν μπορώ να σας εξηγήσω αν τελικά η μικρή ή μεγάλη «Τέχνη» θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς σε ένα κόσμο που οι προτεραιότητες του είναι άλλες, ενίοτε και τυφλές από εκείνες που κάποτε πιστέψαμε. Έτσι πάει ο κόσμος. Επιθυμεί να γελά ή ηδονίζεται με ηλιθιότητες επί σκηνής για το απόλυτα τίποτα....! Ο καθένας που αυτοχρίζεται «ειδικός» που θέλει να πιάσει την «καλή» μια και καλή, κάνει όσα ξέρει κι όσα νομίζει.. Αν λοιπόν ένα έργο τέχνης προορίζεται να «κορνιζαριστεί» στη συνείδηση των ανθρώπων μιας ομάδας κοινότητας ,πόλης, χώρας κλπ τότε: «η τέχνη θα έπρεπε να λειτουργεί αφυπνιστικά και λυτρωτικά, να δημιουργεί συνειρμούς, να συνδυάζει αριστοτεχνικά την ομορφιά με την αρμονία και να δίνει στον άνθρωπο μια μελλοντική εξέλιξη ή προοπτική, διευρύνοντας τους ορίζοντες του νου και της ψυχής του. Να του χαρίζει τη δυνατότητα να αποκτήσει ενσυναίσθηση, καλλιέργεια πνεύματος και ευγένεια ψυχής». Έχουμε γενικά παρεξηγήσει τη σημασία της «τέχνης». Η τέχνη (όταν είναι τέτοια) έχει κόστος...γίνεται ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, της αντίληψης της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, είτε αυτή είναι αντικειμενική είτε είναι υποκειμενική. Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας, μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, και σαφώς το μέλλον μας δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι η εξέλιξη μας..(εκτός κι αν έχετε πηδήξει την μάντρα… γενικότερα και πιστεύετε ότι θα διακτινιστείτε στην βασιλεία των ουρανών..μια και καλή!). Αυτό που έχω ζήσει κι αισθανθεί σαν αποτέλεσμα πολλών εμφανίσεων και πολλών παραστάσεων μου εκτός Κύπρου, είναι η αγάπη και το ενδιαφέρον του κοινού, είτε τραγουδώ για την Κύπρο είτε έχει ως θεματολογία άλλα μουσικοποιητικά πράγματα. Ναι, είναι δύσκολη υπόθεση και χρειάζεται κόπος να είναι κανείς σοβαρός κι ευσυνείδητος στο έργο και τη ζωή του. Θέλει χρόνο και δουλειά αυτό! Ο γράφων έχει ετοιμάσει και προτείνει για φέτος κορυφαία του έργα με όλες τις καλές προθέσεις κι επιπτώσεις...
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε: ««Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. Κι όσοι αρνούνται να τσακιστούν, αυτούς ο κόσμος τους σκοτώνει. Σκοτώνει χωρίς να λογαριάζει τους πολύ γενναίους, τους πολύ δυνατούς και τους πολύ ρομαντικούς. Αν δεν είστε από αυτούς θα σας σκοτώσει επίσης. Όμως τότε θα αφήσει τον χρόνο να κάνει την δουλειά του». (..κι εγω στον τόπο αυτό που ζω, είμαι απο καιρό... ετοιμοπόλεμος για όλα).
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου, ένα μέρος στεριάς. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου».
Ο Ιούλιος των επετείων καραδοκεί...Ο γράφων συνθέτης έχει ήδη πλοηγήσει τις παραστάσεις του αφού προηγήθηκαν πολλαπλές διαδικασίες αναμονής. Μπορεί εμείς να ζούμε στα «μετόπισθεν», ωστόσο η σκέψη μας είναι στραμμένη εκεί στην πράσινη γραμμή, στη διαχωριστική γραμμή του Αττίλα..που μπορούν ακόμα να κοιτάνε στα μάτια την μάνα του αγνοούμενου, τον πατέρα του σκοτωμένου, τα χωριά τις πεδιάδες, τον Πεναταδάκτυλο με την τουρκική σημαία στα σπλάχνα του ..επιβεβαιώνοντας την κατοχή τον όλεθρο των Ελλήνων της Κύπρου!
Α.Α.Α
Καλοκαίρι Αποτίναξης της Λήθης (2024)
