ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ:
ΣΥΝΘΕΤΟΝΤΑΣ & ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ...
.jpg)
ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Είπα να αλλάξω για μία φορά οπτική. Να αφήσω για λίγο τους δόκιμους χρωματισμούς σε σκληρές περιμέτρους ανθρώπων. Συχνά ο σοφός πρόγονος φωνάζει από το υπερπέραν.... «Θυμήσου πως είσαι θνητός. Ναι. Ο στοχαστικός βίος δεν συνιστά απόσυρση στην ιδιωτική σφαίρα, αλλά μια διαδικασία όλο και πιο εκλεπτυσμένης μετοχής στον κοινό λόγο». Αυτό τον εκλεπτυσμένο προβληματισμό θέλουμε να ενθαρρύνουμε. Λέω συχνά πως τα μουσικά έργα εξελίσσονται και γίνονται αφορμές ενίοτε ελπιδοφόρων σκέψεων...σαφώς όχι για όλους!! Ο Πολιτισμός του καλοκαιριού ακολουθεί μια χαλαρή ενθάρρυνση από τα κλειστά κυκλώματα άλλων εποχών. Είναι ίσως η κινητήρια δύναμη που μπορεί να μας κάνει να νικήσουμε τους κακούς μας δαίμονες. Ή ίσως ακόμα και η ανάγκη επικοινωνίας ή μια προοπτική στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην ευδαιμονία και τον φόβο. Δεν επιθυμώ να σας μιλήσω για τους πιστούς των δήθεν,ούτε για τις γκριμάτσες τους ή τα ψεύτικα χαϊδολογήματα τους. Έχω χορτάσει από παλιά όλα αυτά. Η αιματοβαμμένη ιστορία του ανθρώπινου γένους γνωρίζει καλύτερα τα υψηλά τιμήματα της Ελευθερίας λόγου και σκέψης.
«Αν (λοιπόν) ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει, Γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δε θα τραγούδαγε». Παραλλάζοντας την παραπάνω ρήση του Πωλ Βαλερύ θα έλεγα: «Αν ένας ποιητής μπορούσε να πει με ακρίβεια τι γράφει, γιατί γράφει και τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δεν θα έγραφε». Το μόνο που ξέρω και μπορώ να πω ως μελοποιός της ποίησης, είναι ότι ο δημιουργός είναι ένας αφοσιωμένος της ζωής. Κι έτσι (Μαγιακόβσκι)… «Ο δημιουργός μένει πάντοτε χρεώστης/ απέναντι στον κόσμο/ πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες/ για τον πόνο των ανθρώπων».
Α.Α.Α
μικρό απόσπασμα από το υπό έκδοση: «μικρό βιβλίο των εντυπώσεων».
ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ
ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΘΕΤΟΝΤΑΣ & ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ...
Την μουσική την βιώνω σαν ένα ταξίδι στο άγνωστο,, όπου απίστευτα πράγματα γεννιούνται…, Το έργο της γραφής , η μουσική κλίμακα των συναισθημάτων που λυγίζει την ιδέα, η γλώσσα που αλλάζει τον τόνο του αισθήματος και η αιώνια μουσική, αυτή η γλώσσα των ονείρων, αυτή η πεισματάρικη ανάκριση να παίρνει μορφή και να μεταπλάθει το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, εισχωρώντας μέσα στη σκέψη μας, μα προπάντων στη σιωπή της. Άλλωστε μια μουσική σύνθεση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η τέχνη να συλλάβει κανείς έντονα και να καθορίσει εκείνο που δέχτηκε η ψυχή του με ασυνείδητη έκταση. Ο Ανδρέας Αρτέμης γεννήθηκε σε Μεσογειακή χώρα θαλασσινή, στη Πάφο της Κύπρου, σε ένα ευλογημένο τόπο, που οι μυθοπλάστες της αρχαιότητας τοποθετούν το Δωδεκάθεο σε όλες τις μεριές αυτού του φωτεινού τόπου ,που πολλοί κατακτητές το καταπατούν ,αφήνοντας τα σημάδια του ο καθένας, σε όλες τις μορφές των τεχνών!Η οικογένεια του αγαπά τη μουσική και στα πρώτα του βήματα ακούει καντάδες ,παλιά τραγούδια ,ανακαλύπτει τη κλασσική μουσική από δίσκους του πατέρα του, η μητέρα του τον νανουρίζει με εκπληκτική φωνή της με τραγούδια του Θεοδωράκη και ότι άλλο ελληνικό υπάρχει στην ανατολή της δεκαετίας του 1960,σε μια πατρίδα που μόλις στέκεται στα πόδια της , στα πρώτα χρόνια της «Ανεξαρτησίας» της. Αργότερα στην εφηβεία του, το 1974 ακούγοντας τη φωνή της Κύπρου, παρατηρώντας από κοντά το αυτονόητο δίκιο της παντοτινής υπόστασής της, που δεν μπορεί να καταργήσει κανείς πρόσκαιρος Αττίλας, καταλαβαίνει κανείς τη ζωή. Μαθαίνει τι είναι έρωτας και πόνος, πόλεμος, αγώνας και βάσανο, απαντοχή και ελπίδα, θάλασσα και γη, γλώσσα και ιστορία, μνήμη και ανάγκη. Αντιλαμβάνεται πως αυτός ο εξ υπαρχής τόπος είναι βαθύ θεμέλιο της ανθρώπινης οντότητας και συμμερίζεται πλέον αμέριστα τον ποιητή: «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων. Νήσός τις εστί». Ένα νησί όπου η στενότητα του χώρου καταργείται από τον αρίφνητο πλούτο της ύπαρξής του. Εμπνέεται μαθητής στη Λάρνακα γράφει τα πρώτα του ποιήματα και τραγούδια που εκδίδονται σε μαθητικά περιοδικά της εποχής, αλλά ακούγονται και σε ραδιοφωνικές νεανικές εκπομπές του ΡΙΚ, αλλά και σε διάφορες παραστάσεις μαθητικές και άλλες. Μετά τη στρατιωτική του θητεία η Αθήνα είναι ο χώρος που θα ζήσει 12 δημιουργικά χρόνια.Φοίτησε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα μουσικής ορθοφωνίας και κλασσικού τραγουδιού επιλέγοντας για δασκάλα του την Γιολάντα Ντι Τάσσο σολίστ τραγουδιού και καθηγήτρια στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.Σε ένα διαφορετικό χωροχρόνο…αντλεί και μεταφέρει μέσα στις μουσικές και ποιητικές του εμπνεύσεις τους απόηχους φωνών, μεγάλων δημιουργών ποιητών, μουσικών, ερμηνευτών.
Η μαθητεία του στο μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι ,το σύντομο πέρασμα του από της «μπουάτ» της πλάκας, της Αθήνας και της Κύπρου πριν και μετά, όλα αυτά καθώς και η εμπλοκή του στα λογοτεχνικά πεπραγμένα της Αθήνας, Εταιρείες λογοτεχνικές και περιοδικά , του δίνουν μια ανατρεπτικού τύπου υφή στο όλο του ποιητικό και μουσικό έργο.Η τέχνη της μυθοπλασίας συχνά υμνεί τον έρωτα, μόνο που ο εθισμός οδηγεί τους μυθοπλάστες στην πραγμάτευση πιο αποκλινουσών περιπτώσεων, γιατί μόνο αυτές μπορούν να μας πείσουν για την ένταση των αισθημάτων. Υμνεί λοιπόν μέχρι και σήμερα τη ποίηση με τη μουσική του τα λόγια σπουδαίων ποιητών δημιουργώντας μετά από χρόνια μια προσωπική ερμηνευτική σχολή τραγουδιού στη Πάφο της Κύπρου όπου σήμερα ζει. Επίσης εργάστηκε για 30 χρόνια στο ραδιόφωνο “COSMOS FM” έχοντας καθημερινή δική του εκπομπή με άξονα προβολής πάντοτε την ανάδειξη της αυθεντικότητας της Ελληνικής ψυχής της Κύπρου, αλλά προβάλλοντας και το έργο πολλών ποιητών και λογοτεχνών μέχρι σήμερα. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει πολλούς ψηφιακούς δίσκους: Κάθε τραγούδι του, χιλιάδες διαφορετικές αναμνήσεις...Ξεχωριστές εικόνες. Το παρελθόν ,το παρόν, το μέλλον για ότι δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο μύθος και η παράδοση, όμως, αναφέρονται σε πιο ρομαντικές ιστορίες… θέλουν τον Αγαπήνωρα με τους Αρκάδες του να ιδρύουν τη Νέα Πάφο μετά τον Τρωικό Πόλεμο, αφού ο Αγαπήνωρας έκτισε πρώτα ιερό προς τιμήν της Αφροδίτης στα Κούκλια, την τότε Παλαίπαφο. Εκεί κοντά στην Πάφο κάποτε υπήρχε το φρούριο της Αφροδίτης όπου λατρευόταν το είδωλο της θεάς και από μακρινές χώρες έρχονταν ευγενείς κύριες και δεσποινίδες να το επισκεφθούν...». Η πόλη της Πάφου διατηρεί ακόμα την ιδιαιτερότητά της, τη συνύπαρξη του αρχαίου και του σημερινού σε πλήρη αρμονία. Συνεχίζοντας να αναβιώνει στο μυαλό των ξένων και των ντόπιων σκηνές από το παρελθόν της και να τους δημιουργεί φιλοσοφικές ανησυχίες.«Ό,τι και να συμβαίνει, και την Άνοιξη τα λουλούδια συνεχίζουν να ανταγωνίζονται τα χρώματα των μωσαϊκών, οι παλιές γειτονιές διατηρούν το ίδιο χρώμα… και ο ταξιδιώτης δένει μια κορδέλα στα κλαδιά της τρεμιθιάς πάνω από την κατακόμβη των Επτά Κοιμωμένων, με την υπόσχεση να επιτρέψει. Από λογοτεχνικής πλευράς του Ανδρέα Αρτέμη έχουν εκδοθεί ποιητικά βιβλία τα περισσότερα είναι εκδόσεις του περιοδικού «Αλεξίσφαιρου»,ενώ τα υπόλοιπα τα εξέδωσε ο ίδιος στη Κύπρο. «Τώρα ο χρόνος κυλάει απαλύνει τα λάθη, μας απομακρύνει από τα γεγονότα που μας στιγμάτισαν και απομυθοποιεί καταστάσεις που μας σημάδεψαν.Ο χρόνος είναι δάσκαλος.Μας διδάσκει και μας παραδειγματίζει. Μας συμβουλεύει και μας αφυπνίζει. Μας καθοδηγεί και μας προειδοποιεί. Μας ωριμάζει και μεστώνει τη σκέψη μας.Ο χρόνος είναι σύμμαχος.Μελλοντικά μας δίνει ώθηση και στοιχειοθετεί μαζί μας.» Αρτέμης και χρόνος πάνε μαζί μεταφράζοντας ή παραφράζοντας την εικόνα! Λένε πώς ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που κυλά και σε παρασέρνει μαζί του, χωρίς ποτέ να μπορείς να ανέβεις κόντρα στο ρεύμα του.Για εκείνον όμως το ρεύμα του χρόνου είχε αντίθετη κατεύθυνση…. απάντηση, αρνητική ή καταφατική, δεν πρέπει να δοθεί βιαστικά.Ας αναρωτηθεί ο καθένας τι γνωρίζει για το χρόνο, για τους φυσικούς νόμους που διέπουν τη ροή του, και για τη σχέση του με την ψυχή. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά και ένα μεγάλο αίνιγμα. Μήπως τελικά δεν είναι ο χρόνος που κυλά, αλλά οι άνθρωποι που κινούνται μέσα σε αυτόν, όπως ακριβώς κινούνται μέσα στο χώρο; Ο Μουσικοσυνθέτης Ανδρέας Αρτέμης απαριθμεί ένα μεγάλο αριθμό εμφανίσεων στον Κυπριακό κι Ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό με δικές του συνθέσεις είτε ερμηνεύοντας άλλων σπουδαίων συνθετών έργα ως Σολίστας ή σε εκδηλώσεις που άλλοτε αφορούσαν την ιδιαίτερη του πατρίδα την Κύπρο ή δικά του ρεσιτάλ ερμηνείας με στόχο πάντα την ανάδειξη της ¨Μελοποιημένης ποίησης¨. Συνεχίζει να δίνει παραστάσεις όπου υπάρχουν Έλληνες παραστάσεις-Συναυλίες με ένα εκλεκτό επιτελείο Ερμηνευτών και Μουσικών με τους τίτλους : «Νυχτερινοί Μονόλογοι», «Fontana Amorosa» «Μυθικό Καλοκαίρι», «SECRETUS MUSICA MUNDUS» , ΅Λόγια της Κύπρου Χάλκινα΅, «Από τη Σαπφώ στον Καζαντζάκη» «Λόγια του έρωτα και της Θάλασσας»,΅Μνήμη σαν Κύμα΅,΅Ως Κύμβαλον Αλαλάζον΅,΅Φιλία λέγεται η Μουσική,΅Της Θάλασσας και τ’ Ουρανού Αέρινη Ηχώ΅ κ.α Οι παραστάσεις αποτελούνται πάντα από Ερμηνευτές μαθητές του και δασκάλους Μουσικούς αλλά και ενίοτε πλαισιώνονται από Ηθοποιούς , δημιουργώντας μια κατανυκτική μυσταγωγία για τους εκλεκτούς της ¨Μουσικοποιητικής τέχνης¨. Συνεχίζει λοιπόν τις Παραστάσεις αυτές , οργανώνοντας σε πολλά μέρη του Κόσμου, με σκοπό την ανάδειξη της αυθεντικότητας της Ελληνικής Ψυχής της Κύπρου, μέσα από τις Πολυμορφικές εργασίες του. Πολυμορφικές, γιατί συνδυάζουν την ανάδειξη του Ελληνικού Λόγου μέσα από την ερμηνεία ,την απαγγελία και τη μουσική.
(Παρουσίαση-καταγραφή : Μαίρη Γκιώνη, περιοδικό Παλμός)
ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΘΕΤΟΝΤΑΣ & ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ...
Την μουσική την βιώνω σαν ένα ταξίδι στο άγνωστο,, όπου απίστευτα πράγματα γεννιούνται…, Το έργο της γραφής , η μουσική κλίμακα των συναισθημάτων που λυγίζει την ιδέα, η γλώσσα που αλλάζει τον τόνο του αισθήματος και η αιώνια μουσική, αυτή η γλώσσα των ονείρων, αυτή η πεισματάρικη ανάκριση να παίρνει μορφή και να μεταπλάθει το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, εισχωρώντας μέσα στη σκέψη μας, μα προπάντων στη σιωπή της. Άλλωστε μια μουσική σύνθεση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η τέχνη να συλλάβει κανείς έντονα και να καθορίσει εκείνο που δέχτηκε η ψυχή του με ασυνείδητη έκταση. Ο Ανδρέας Αρτέμης γεννήθηκε σε Μεσογειακή χώρα θαλασσινή, στη Πάφο της Κύπρου, σε ένα ευλογημένο τόπο, που οι μυθοπλάστες της αρχαιότητας τοποθετούν το Δωδεκάθεο σε όλες τις μεριές αυτού του φωτεινού τόπου ,που πολλοί κατακτητές το καταπατούν ,αφήνοντας τα σημάδια του ο καθένας, σε όλες τις μορφές των τεχνών!Η οικογένεια του αγαπά τη μουσική και στα πρώτα του βήματα ακούει καντάδες ,παλιά τραγούδια ,ανακαλύπτει τη κλασσική μουσική από δίσκους του πατέρα του, η μητέρα του τον νανουρίζει με εκπληκτική φωνή της με τραγούδια του Θεοδωράκη και ότι άλλο ελληνικό υπάρχει στην ανατολή της δεκαετίας του 1960,σε μια πατρίδα που μόλις στέκεται στα πόδια της , στα πρώτα χρόνια της «Ανεξαρτησίας» της. Αργότερα στην εφηβεία του, το 1974 ακούγοντας τη φωνή της Κύπρου, παρατηρώντας από κοντά το αυτονόητο δίκιο της παντοτινής υπόστασής της, που δεν μπορεί να καταργήσει κανείς πρόσκαιρος Αττίλας, καταλαβαίνει κανείς τη ζωή. Μαθαίνει τι είναι έρωτας και πόνος, πόλεμος, αγώνας και βάσανο, απαντοχή και ελπίδα, θάλασσα και γη, γλώσσα και ιστορία, μνήμη και ανάγκη. Αντιλαμβάνεται πως αυτός ο εξ υπαρχής τόπος είναι βαθύ θεμέλιο της ανθρώπινης οντότητας και συμμερίζεται πλέον αμέριστα τον ποιητή: «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων. Νήσός τις εστί». Ένα νησί όπου η στενότητα του χώρου καταργείται από τον αρίφνητο πλούτο της ύπαρξής του. Εμπνέεται μαθητής στη Λάρνακα γράφει τα πρώτα του ποιήματα και τραγούδια που εκδίδονται σε μαθητικά περιοδικά της εποχής, αλλά ακούγονται και σε ραδιοφωνικές νεανικές εκπομπές του ΡΙΚ, αλλά και σε διάφορες παραστάσεις μαθητικές και άλλες. Μετά τη στρατιωτική του θητεία η Αθήνα είναι ο χώρος που θα ζήσει 12 δημιουργικά χρόνια.Φοίτησε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα μουσικής ορθοφωνίας και κλασσικού τραγουδιού επιλέγοντας για δασκάλα του την Γιολάντα Ντι Τάσσο σολίστ τραγουδιού και καθηγήτρια στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.Σε ένα διαφορετικό χωροχρόνο…αντλεί και μεταφέρει μέσα στις μουσικές και ποιητικές του εμπνεύσεις τους απόηχους φωνών, μεγάλων δημιουργών ποιητών, μουσικών, ερμηνευτών.
Η μαθητεία του στο μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι ,το σύντομο πέρασμα του από της «μπουάτ» της πλάκας, της Αθήνας και της Κύπρου πριν και μετά, όλα αυτά καθώς και η εμπλοκή του στα λογοτεχνικά πεπραγμένα της Αθήνας, Εταιρείες λογοτεχνικές και περιοδικά , του δίνουν μια ανατρεπτικού τύπου υφή στο όλο του ποιητικό και μουσικό έργο.Η τέχνη της μυθοπλασίας συχνά υμνεί τον έρωτα, μόνο που ο εθισμός οδηγεί τους μυθοπλάστες στην πραγμάτευση πιο αποκλινουσών περιπτώσεων, γιατί μόνο αυτές μπορούν να μας πείσουν για την ένταση των αισθημάτων. Υμνεί λοιπόν μέχρι και σήμερα τη ποίηση με τη μουσική του τα λόγια σπουδαίων ποιητών δημιουργώντας μετά από χρόνια μια προσωπική ερμηνευτική σχολή τραγουδιού στη Πάφο της Κύπρου όπου σήμερα ζει. Επίσης εργάστηκε για 30 χρόνια στο ραδιόφωνο “COSMOS FM” έχοντας καθημερινή δική του εκπομπή με άξονα προβολής πάντοτε την ανάδειξη της αυθεντικότητας της Ελληνικής ψυχής της Κύπρου, αλλά προβάλλοντας και το έργο πολλών ποιητών και λογοτεχνών μέχρι σήμερα. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει πολλούς ψηφιακούς δίσκους: Κάθε τραγούδι του, χιλιάδες διαφορετικές αναμνήσεις...Ξεχωριστές εικόνες. Το παρελθόν ,το παρόν, το μέλλον για ότι δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο μύθος και η παράδοση, όμως, αναφέρονται σε πιο ρομαντικές ιστορίες… θέλουν τον Αγαπήνωρα με τους Αρκάδες του να ιδρύουν τη Νέα Πάφο μετά τον Τρωικό Πόλεμο, αφού ο Αγαπήνωρας έκτισε πρώτα ιερό προς τιμήν της Αφροδίτης στα Κούκλια, την τότε Παλαίπαφο. Εκεί κοντά στην Πάφο κάποτε υπήρχε το φρούριο της Αφροδίτης όπου λατρευόταν το είδωλο της θεάς και από μακρινές χώρες έρχονταν ευγενείς κύριες και δεσποινίδες να το επισκεφθούν...». Η πόλη της Πάφου διατηρεί ακόμα την ιδιαιτερότητά της, τη συνύπαρξη του αρχαίου και του σημερινού σε πλήρη αρμονία. Συνεχίζοντας να αναβιώνει στο μυαλό των ξένων και των ντόπιων σκηνές από το παρελθόν της και να τους δημιουργεί φιλοσοφικές ανησυχίες.«Ό,τι και να συμβαίνει, και την Άνοιξη τα λουλούδια συνεχίζουν να ανταγωνίζονται τα χρώματα των μωσαϊκών, οι παλιές γειτονιές διατηρούν το ίδιο χρώμα… και ο ταξιδιώτης δένει μια κορδέλα στα κλαδιά της τρεμιθιάς πάνω από την κατακόμβη των Επτά Κοιμωμένων, με την υπόσχεση να επιτρέψει. Από λογοτεχνικής πλευράς του Ανδρέα Αρτέμη έχουν εκδοθεί ποιητικά βιβλία τα περισσότερα είναι εκδόσεις του περιοδικού «Αλεξίσφαιρου»,ενώ τα υπόλοιπα τα εξέδωσε ο ίδιος στη Κύπρο. «Τώρα ο χρόνος κυλάει απαλύνει τα λάθη, μας απομακρύνει από τα γεγονότα που μας στιγμάτισαν και απομυθοποιεί καταστάσεις που μας σημάδεψαν.Ο χρόνος είναι δάσκαλος.Μας διδάσκει και μας παραδειγματίζει. Μας συμβουλεύει και μας αφυπνίζει. Μας καθοδηγεί και μας προειδοποιεί. Μας ωριμάζει και μεστώνει τη σκέψη μας.Ο χρόνος είναι σύμμαχος.Μελλοντικά μας δίνει ώθηση και στοιχειοθετεί μαζί μας.» Αρτέμης και χρόνος πάνε μαζί μεταφράζοντας ή παραφράζοντας την εικόνα! Λένε πώς ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που κυλά και σε παρασέρνει μαζί του, χωρίς ποτέ να μπορείς να ανέβεις κόντρα στο ρεύμα του.Για εκείνον όμως το ρεύμα του χρόνου είχε αντίθετη κατεύθυνση…. απάντηση, αρνητική ή καταφατική, δεν πρέπει να δοθεί βιαστικά.Ας αναρωτηθεί ο καθένας τι γνωρίζει για το χρόνο, για τους φυσικούς νόμους που διέπουν τη ροή του, και για τη σχέση του με την ψυχή. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά και ένα μεγάλο αίνιγμα. Μήπως τελικά δεν είναι ο χρόνος που κυλά, αλλά οι άνθρωποι που κινούνται μέσα σε αυτόν, όπως ακριβώς κινούνται μέσα στο χώρο; Ο Μουσικοσυνθέτης Ανδρέας Αρτέμης απαριθμεί ένα μεγάλο αριθμό εμφανίσεων στον Κυπριακό κι Ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό με δικές του συνθέσεις είτε ερμηνεύοντας άλλων σπουδαίων συνθετών έργα ως Σολίστας ή σε εκδηλώσεις που άλλοτε αφορούσαν την ιδιαίτερη του πατρίδα την Κύπρο ή δικά του ρεσιτάλ ερμηνείας με στόχο πάντα την ανάδειξη της ¨Μελοποιημένης ποίησης¨. Συνεχίζει να δίνει παραστάσεις όπου υπάρχουν Έλληνες παραστάσεις-Συναυλίες με ένα εκλεκτό επιτελείο Ερμηνευτών και Μουσικών με τους τίτλους : «Νυχτερινοί Μονόλογοι», «Fontana Amorosa» «Μυθικό Καλοκαίρι», «SECRETUS MUSICA MUNDUS» , ΅Λόγια της Κύπρου Χάλκινα΅, «Από τη Σαπφώ στον Καζαντζάκη» «Λόγια του έρωτα και της Θάλασσας»,΅Μνήμη σαν Κύμα΅,΅Ως Κύμβαλον Αλαλάζον΅,΅Φιλία λέγεται η Μουσική,΅Της Θάλασσας και τ’ Ουρανού Αέρινη Ηχώ΅ κ.α Οι παραστάσεις αποτελούνται πάντα από Ερμηνευτές μαθητές του και δασκάλους Μουσικούς αλλά και ενίοτε πλαισιώνονται από Ηθοποιούς , δημιουργώντας μια κατανυκτική μυσταγωγία για τους εκλεκτούς της ¨Μουσικοποιητικής τέχνης¨. Συνεχίζει λοιπόν τις Παραστάσεις αυτές , οργανώνοντας σε πολλά μέρη του Κόσμου, με σκοπό την ανάδειξη της αυθεντικότητας της Ελληνικής Ψυχής της Κύπρου, μέσα από τις Πολυμορφικές εργασίες του. Πολυμορφικές, γιατί συνδυάζουν την ανάδειξη του Ελληνικού Λόγου μέσα από την ερμηνεία ,την απαγγελία και τη μουσική.
(Παρουσίαση-καταγραφή : Μαίρη Γκιώνη, περιοδικό Παλμός)
ΑΝΔΡΕΑΣ Α.ΑΡΤΕΜΗΣ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ
Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗ
ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ
Ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης και Λογοτέχνης Ανδρέας Α.Αρτέμης μπήκε
στη δισκογραφία το 2000.Είχαν προηγηθεί μέχρι τότε, εικοσιπέντε παραγωγικά
χρόνια συγκομιδής υπηρετώντας και παρουσιάζοντας μελοποιημένη ποίηση,στην Αθήνα
αλλά και στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο. Το 1990 ταξίδεψε στη Β.Κορέα ... κι
αμέσως μετά Ουγγαρία, Ιταλία, Γερμανία, μελετώντας πάντα μουσική κι ερμηνεία.
Μελοποιεί ποιήματα που ίδιος πάντα αυστηρά επιλέγει. Μέχρι σήμερα απαριθμεί ένα
μεγάλο αριθμό εμφανίσεων σε δημόσιους κι ιδιωτικούς χώρους προβάλλοντας δικές
του συνθετικές εργασίες,μέσα από παραστάσεις αλλά δεν διστάζει να ερμηνεύσει κι
έργα άλλων αξιόλογων συνθετών. Μαθήτευσε κοντά σε εμπνευσμένους δασκάλους ,
όπως ο Λαρνακέας μουσικός και συνθέτης Γιώργος Πυλιώτης (και σε άλλους κύπριους
μουσικούς της δεκαετίας του 1970).Η εξαίρετη πριμαντόνα της Λυρικής σκηνής και
σπουδαία δασκάλα φωνητικής Γιολάντα Ντι Τάσσο, (που του έδωσε την καθοριστική
πλεύση στην ερμηνεία) και που έγινε αφορμή βέβαια να γνωρίσει ο ίδιος μια άλλη
μεγάλη μορφή της έντεχνης ελληνικής μουσικής, τον Μάνο Χατζιδάκι. Κι αργότερα
πολλούς αξιόλογους ανθρώπους από το χώρο του πνεύματος και της Τέχνης. Με τους
περισσότερους ποιητές που μελοποίησε γνωρίστηκε στις δεκαετίες 1980 και
1990.Μελοποίησε έργα πολλών δημιουργών Ελλήνων και ξένων. Το έργο του καλύπτει
ένα ευρύ φάσμα συνθετικής και ποιητικής δραστηριότητας, ξεκινώντας από την
Σαπφώ μέχρι και τους Μεσοπολεμικούς ποιητές του 1930, ενώ μετά θα συνδέσει τους
ποιητές του 1950 με τους δημιουργούς της αμφισβήτησης 1970, μελοποιώντας και μη
ομοιοκαταληκτικά ποιήματα, δικά του. Η ενασχόληση του με την μελοποιημένη
ποίηση είναι συνδεδεμένη με τη φόρμα των φωνητικών ερμηνευτικών δυνατοτήτων
του, που προσφέρονται λόγω ηχοχρώματος της ίδιας της φωνής του. Επεξηγηματικά
να πούμε ότι σε όλο το φάσμα της συνθετικής δραστηριότητας του Ανδρέα Αρτέμη,
κυριαρχεί η ερμηνεία της ποίησης μαζί με τη μουσική της. Το 2000 με την
επιστροφή του στην Κύπρο, δημιούργησε τη δική του προσωπική "Ερμηνευτική
Σχολή" διδάσκοντας Αγωγή του Λόγου και Τραγούδι, δίνοντας παράλληλα και
ευκαιρίες σε αρκετούς ταλαντούχους νέους και μη να επιδείξουν τις φωνητικές
τους δυνατότητες. Ο μουσικοσυνθέτης Α. Αρτέμης δημιουργεί "Μυστικούς
Μονολόγους ψυχής" με ηλεκτρονικούς ήχους. Αυτό βέβαια δεν τον εμποδίζει να
προσθέτει και φυσικά (κλασικά) όργανα συνοδευτικού χαρακτήρα. Σε όλο το φάσμα
της δραστηριότητας του, σε παραστάσεις που ο ίδιος σκηνοθετεί κι ενίοτε τις
δισκογραφεί σε cd's, (σε δικές του παραγωγές),συνεργάζεται με σπουδαίους
κύπριους δασκάλους μουσικής. Αν εξετάσει κάποιος σε βάθος το σύστημα μουσικής
σύνθεσης που ακολουθεί θα διαπιστώσει ότι οι ήχοι που επιλέγει, έχουν άλλες
οπτικοακουστικές παραμέτρους, σε χώρους που ο ανθρώπινος νους δύσκολα κάποτε
μπορεί να εννοήσει… Υπάρχει η Τέχνη στο άκουσμα της μουσικής του. Ο προικισμένος
ακροατής είναι ασφαλώς ο αποδέκτης! Απορροφά ακούει..όχι μόνο με το
αυτί...Κρατάει ίσως ο δημιουργός όλων αυτών, την αρμονία της Πύλης τ’
Ουρανού...Γνωρίζει το οριακό σημείο που το φυσικό σώμα συναντά τη γη και
επιτρέπει στην ενέργεια να εισέλθει εντός του σώματος! Eναι οι ήχοι του
δημιουργού Αρτέμη συνεχόμενοι κυματισμοί προς τα μέσα, πηγή δημιουργίας και
ανάπτυξης. Μάλλον έτσι, καθώς εναλλάσσονται οι παλμοί,με καθαρή ενέργεια
ζωής,στη δίνη μιας άλλης"μουσικής πρότασης". (Ε.Χ)
Η ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΤΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ…
Οι ποιητές που αγάπησα και μελοποίησα (οι περισσότεροι-ες, ζουν στην άλλη όχθη πια…) ενοικούν μέσα στις μουσικές μου και περιμένουν… άραγε τι;. (Κανείς σας όμως δεν γνωρίζει στ’ αλήθεια, τι ασήκωτο φορτίο είναι να ζεις στα σύννεφα).
Αυτή αναμονή των, με πιέζει περίεργα καθώς ο χρόνος τρέχει χωρίς σωστικά σωσίβια ή νοσηλευτικά συνεργεία.
Στον αιώνιο ύπνο τους οι ποιητές μου, ακροβατούν υφαίνοντας με μακρόσυρτα φωνήεντα τη μελλοντική μας συνάντηση … Ίσως μάλιστα μειδιούν με τις ανάλαφρες ενίοτε διατυπώσεις μου…Μπορεί και να κλαίνε, αφού ήδη γνωρίζουν πως στο μάταιο τούτο κόσμο, καμιά ποίηση δεν μπορεί πια να μας σώσει….!
Έζησα με τους ποιητές και τις ποιήτριες μου, φωτεινά μουσικά διαστήματα, μια γεμάτη ζωή. Στην άκρη της νησίδας των μουσικοποιητικών αινιγμάτων, αιωρούνται λέξεις, φράσεις, σχήματα … κι ο χρονοκλέφτης δεν με λυπάται πια!
Τώρα οι ποιητές μου κι εγώ, αιωρούμαστε στα σύννεφα. Το εσώτερο μας διάστημα δίνες προοπτικής, συρρικνώνονται για να γίνουν κάποτε βροχή. Για να ξεδιψούν στο άπτερο του «τίποτα» αυτοί που θα έρθουν; Όταν διάφανα μαντήλια ίσως θα ανεμίζουν εκδοχές, παραδοχές ,ενοχές, πως κάποτε ζήσαμε χαμηλόφωνα, σε μεσοδιαστήματα έγχορδων πόθων… ή σε άδεια βαγόνια, απλοί ταξιδιώτες.
Οι ποιητές που αγάπησα και μελοποίησα (οι περισσότεροι-ες, ζουν στην άλλη όχθη πια…) ενοικούν μέσα στις μουσικές μου και περιμένουν… άραγε τι;. (Κανείς σας όμως δεν γνωρίζει στ’ αλήθεια, τι ασήκωτο φορτίο είναι να ζεις στα σύννεφα).
Αυτή αναμονή των, με πιέζει περίεργα καθώς ο χρόνος τρέχει χωρίς σωστικά σωσίβια ή νοσηλευτικά συνεργεία.
Στον αιώνιο ύπνο τους οι ποιητές μου, ακροβατούν υφαίνοντας με μακρόσυρτα φωνήεντα τη μελλοντική μας συνάντηση … Ίσως μάλιστα μειδιούν με τις ανάλαφρες ενίοτε διατυπώσεις μου…Μπορεί και να κλαίνε, αφού ήδη γνωρίζουν πως στο μάταιο τούτο κόσμο, καμιά ποίηση δεν μπορεί πια να μας σώσει….!
Έζησα με τους ποιητές και τις ποιήτριες μου, φωτεινά μουσικά διαστήματα, μια γεμάτη ζωή. Στην άκρη της νησίδας των μουσικοποιητικών αινιγμάτων, αιωρούνται λέξεις, φράσεις, σχήματα … κι ο χρονοκλέφτης δεν με λυπάται πια!
Τώρα οι ποιητές μου κι εγώ, αιωρούμαστε στα σύννεφα. Το εσώτερο μας διάστημα δίνες προοπτικής, συρρικνώνονται για να γίνουν κάποτε βροχή. Για να ξεδιψούν στο άπτερο του «τίποτα» αυτοί που θα έρθουν; Όταν διάφανα μαντήλια ίσως θα ανεμίζουν εκδοχές, παραδοχές ,ενοχές, πως κάποτε ζήσαμε χαμηλόφωνα, σε μεσοδιαστήματα έγχορδων πόθων… ή σε άδεια βαγόνια, απλοί ταξιδιώτες.
Α.Α.Α
ΑΝΟΙΞΗ ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ή μη, ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...
Χαμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες σκέψεων βρέθηκα να κοιτάζω από το παράθυρο της μνήμης όσα νοσταλγικά καταγράφηκαν στο φιλμ των αναμνήσεων…
Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του. Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές. Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση. Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει. Όχι. "Εγώ είχα το σωστό κλειδί...εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου"....“Ο Άνθρωπος Είναι Ον Δίποδο, Άπτερο Και Αχάριστο.” Έχω ζήσει με πολλά αχάριστα όντα στην όλη καλλιτεχνική (και μη )πορεία ζωής μου.
Μέσα σε αυτή τη θάλασσα της μετριότητας και της οπισθοδρομικότητας είναι αναπόφευκτο να ηττώνται όσοι τολμούν να υπερασπιστούν μια άλλη οπτική…Η Ελευθερία έκφρασης και η χαρά της δημιουργίας «είναι αιωνιότητα». Αν μπορούμε να ορίσουμε την αιωνιότητα εμπειρικά, ως άνθρωποι πεπερασμένοι, θα μπορούσαμε, απλά, να πούμε πως αιωνιότητα είναι αυτό που αποζητούμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Θέλουμε η στιγμή να κρατήσει για πάντα, αμετάβλητη Αρκεί. Ίσως, πρακτικά, αυτό να μην είναι αρκετό μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δεν απασχολεί τη σκέψη μας στο παρόν. Άλλωστε το μέλλον υπάρχει μόνο αυτή τη στιγμή, όπως όλα.
Έζησα όλα τα στάδια της «μαύρης τρύπας του πολιτισμού» των ανθρώπων Η ουσία όμως των πραγμάτων είναι ότι ,δεν γνωρίζετε τίποτα για όσους ζούμε στα σύννεφα. Νομίζετε ότι επιβιώνουμε με συμβιβασμούς, υποκλίσεις κι άλλα παρελκόμενα. Παρόλα αυτά επιθυμείτε ή νομίζετε σαν έξυπνοι να (μας) ελέγχετε (τάχα) όλα και να έχετε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζετε τα πάντα. Λύνω λοιπόν τα πανιά σπουδάζοντας των ανέμων την ένταση και τη φορά....
Είθε λοιπόν, ο ζωοδότης ήλιος, η πλανεύτρα θάλασσα και η μελλοντική θερινή ραστώνη να μας κάνουν όλους να αναλογιστούμε τρόπους για καλύτερες εποχές.
Κουράγιο…
Α.Α.Α
Υ.Γ: Έχει ο καιρός πολλά γυρίσματα και δεν χρειάζεται να σας το υπενθυμίσω.Ο καιρός φέρνει όλες τις απαντήσεις-εξηγήσεις αργά μεθοδικά...και στην ώρα τους.Ποιός έχει σειρά;
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ του ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ
Μουσική εικόνα από την εργασία "ΗΧΟΚΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ"
ΑΝΔΡΕΑΣ Α.ΑΡΤΕΜΗΣ: “ΤΟΣΟΝ ΓΛΥΚΑ ΚΑΙ ΣΙΓΑΝΑ”
Ρίμες Αγάπης 1570 από την εργασία "ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ της ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ".
Λίγες δεκαετίες προτού πέσει στα χέρια των Τούρκων η Κύπρος (1570), δημιουργεί ή αναπλάθει μέσα στο δικό της αισθητικό χώρο (γλώσσα και αίσθημα) μια σειρά Ερωτικά τραγούδια (ρίμες της αγάπης), που θα μείνουν ακέρια μέσα στους αιώνες, γιατί μουσικά τραγουδούν τις χαρές και προπαντός τους πόνους και τα πάθη του έρωτα.
Κι ο έρωτας, πηγή ζωής πάνω στον πλανήτη μας και μέσα στους αντιποιητικούς καιρούς μας, ίσως είναι η πιο σημαντική, η πιο ανθρώπινη λειτουργία.
Δεν είναι ανεξήγητο το ότι τα τραγούδια αυτά γεννήθηκαν στην Κύπρο, με δυτική έστω (Πετραρχική) επίδραση, γιατί όπως είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο, το νησί αυτό είναι η μήτρα της Αφροδίτης, που γέννησε την ομορφιά και τον έρωτα.
Για τα τραγούδια αυτά γίνεται πολλές φορές ένα ιστορικό λάθος. Τα ονομάζουν μερικοί " Μεσαιωνικά ερωτικά τραγούδια ". Το σωστό είναι πως τα ερωτικά αυτά τραγούδια γράφτηκαν ή πέρασαν στον κυπριακό χώρο και την κυπριακή γλώσσα μέσα στο 16 ο αιώνα, όταν δηλαδή στη Δύση λειτουργούσε το θαύμα της Αναγέννησης ( 15oς -16oς αιώνας ).Επομένως τα ερωτικά αυτά τραγούδια της Κύπρου, που βρέθηκαν στη Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας, δεν είναι μεσαιωνικά, αλλά δημιουργήματα καθαρά του αισθήματος και τους πνεύματος της Αναγέννησης της Δύσης που επηρέασε την Κύπρο.
Ρίμες αγάπης από τον Ανδρέα Α.Αρτέμη
Ο δραματικός αυτός Μονόλογος συνιστά αναπόσπαστο μέρος ενός τυπικού λογοτεχνικού είδους της αναγέννησης, της carta ή lettera amorosa, όπου ό εραστής στέλνει ένα γράμμα στην αγαπημένη του για να της μεταφέρει τον πόνο του και να της ανακοινώσει τον επικείμενο του (προφανώς) ξενιτεμό. Ολόκληρη ή συλλογή των αναγεννησιακών κυπριακών ποιημάτων είναι μια πρόκληση για τον ενδιαφερόμενο. Στην ίδια παράμετρο και τα κρητικά αναγεννησιακά ποιήματα που ο συνθέτης Α. Αρτέμης έχει περίτεχνα μελοποιήσει και τα έχει παρουσιάσει σε παραστάσεις του στην Κρήτη. Τα μελοποιημένα ποιήματα κινούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, σκιαγραφώντας στην ουσία μια ερωτική φαντασίωση. Και αυτή ή «σκηνοθεσία» είναι μέρος του αναγεννησιακού ιστού, καθώς πρόκειται για έναν παραδοσιακό τόπο, που το όνειρο ως «μετατοπισμένος» χώρος επιτρέπει το ανέφικτο!! (Ε.Χορν,Εθνομουσικολόγος)
ΕΡΩΤΙΚΟΝ ΚΡΗΤΗΣ
Οι άγνωστοι ποιητές του 16ου και 17ου αιώνα στην Κρήτη αλλά και στην Κύπρο….οι ερωτευμένοι που χρωμάτισαν το βαθύ αίσθημα με ανεξίτηλα χρώματα.Ποιος μπορεί να αντιασταθεί σε ένα τέτοιο παιχνίδι «ερωτοαποκρίσεων»; Και ποιο είναι το πιο εύφορο έδαφος της αγάπης; Η νεότητα τραγουδά καθώς Θεός έρωτας σαϊτεύει ανηλεώς τα θύματα του......
"ΕΡΩΤΙΚΟΝ" (Αγνώστου ποιητή, Κρήτη17ος αιώνας)
Ανδρέας Α.Αρτέμης μουσική,ερμηνεία
Live από την παράσταση και CD του συνθέτη Ανδρέα Α. Αρτέμη:
«Στην Κρήτη ο Έρωτας Τοξεύει τα Τραγούδια».
ΣΕΜΝΟΤΗΣ της Μαρίας Πολυδούρη
ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ μουσική & ερμηνεία
Η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930) ευτύχησε πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της να μελοποιηθεί από έλληνες συνθέτες και να γίνει το έργο της γνωστότερο στα χρόνια μας.Η μελοποίηση ποιημάτων της Πολυδούρη από τον γράφοντα συνθέτη έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 σε ένα πειραματικό στάδιο. Πολύ αργότερα σοβαρά πλέον μελοποίησε συνολικά δέκα ποιήματα της (μαζί με εκείνα του Καρυωτάκη)που τα περισσότερα είναι ανέκδοτα δισκογραφικά. Στις εργασίες «Νυχτερινοί Μονόλογοι (Α)2000», «Fontana Amorosa»2002, δισκογραφήθηκαν μαζί με άλλους μεσοπολεμικούς δημιουργούς, τα πρώτα μελοποιημένα από τον γράφοντα ποιήματα της Μ. Πολυδούρη.
Τα νέα κομματια σε ποίηση της Πολυδούρη...κι άλλων νεότερων δημιουργών είναι από τη νέα εργασία μου που επιθυμώ να κυκλοφορήσει σε δίσκο...
Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΘΕΟΣ
Τις ημέρες του Απρίλη «κτυπούν εκκωφαντικά» τα «σήμαντρα του Θεού», καθώς ο ζωοδότης ήλιος ζεσταίνει την πλάση με μεγαλειώδες οργιώδες εκτυφλωτικό Φως. Και καθώς υποχωρούν τα παγωμένα κρύα του χειμώνα ίσως τελικά ζεστάνουν και τις καρδιές των ανθρώπων. Στις αναρτήσεις συνθέσεων μου αυτή την εποχή (κι όχι μόνο) που με επαναφέρουν στη διαδικασία λατρευτικής της φύσης ως φυσιολάτρης επικαλούμαι τον «Κηπουρό Θεό» Ύμνος στη Φύση .σε στίχους Ρήνας Κατσελλή, με την ελπίδα ότι θα ανοίξει «τα μάτια της ψυχής σας».«Ο Κηπουρός Θεός» έσπειρε τη γη μας αυτή την εποχή τα ομορφότερα χρώματα με αγριολούλουδα…. όπως περιγράφουν οι στίχοι του τραγουδιού. Αγαπώ να ακούω πάντα την Άνοιξη αυτό το κομμάτι. Με ανεβάζει σε διάσταση φυσιολατρική πραγματική…. αυτού του παζλ που ουσιαστικά βλέπω συνέχεια πάντα τέτοια εποχή. Είναι αφιερωμένο σε όλους τους τελευταίους φυσιολάτρες ρομαντικούς .
ΑΝΔΡΕΑΣ Α.ΑΡΤΕΜΗΣ (Μουσική, ερμηνεία)"
"Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΘΕΟΣ" ποίηση ΡΗΝΑ ΚΑΤΣΕΛΛΗ
από το cd "Η Κερύνεια ξέρει να περιμένει"
"HANDS" (Χέρια...) σε μουσική ΑΝΔΡΕΑ Α. ΑΡΤΕΜΗ
από τον "Κοιμώμενο Έρωτα..."
Η μουσική είναι μια ερωτική πράξη για το δημιουργό της, μια γλώσσα, ένας σημαντικός τρόπος έκφρασης των ανθρωπίνων σκέψεων και συναισθημάτων. Μια γλώσσα τόσο πλούσια ώστε να καλύπτει όλο το φάσμα αυτών των σκέψεων και συναισθημάτων.
Είναι μια γλώσσα για όλους τους ανθρώπους. Είναι μια γλώσσα που είναι εκεί και μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και όταν η κανονική γλώσσα, ο λόγος αποδεικνύεται να είναι μικρής χρησιμότητας και αποτελεσματικότητας ως προς την έκφραση κάποιον καταστάσεων ή σκέψεων ή συναισθημάτων.
Η ΚΥΠΡΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΜΠΑΤΗ
Αλήθεια λοιπόν σημαίνει η Άρση της λήθης, η αποκατάσταση της μνήμης, η "ανάμνηση". Οπότε γνωρίζω=ξαναθυμάμαι..Ο Πλάτων θέλοντας να διαφυλάξει το αγαθό της γνώσης και της αντικειμενικής αλήθειας από ιδεολογήματα που την απέρριπταν καταδικάζοντας τον άνθρωπο σε μια άγνοια μόνιμη και οδηγώντας τον τελικά στον αμοραλισμό, υποστήριξε ότι τα αντικείμενα της γνώσης, τα αντικείμενα που θα μπορούσαν να οριστούν, υπήρχαν, αλλά δεν έπρεπε να ταυτιστούν με τίποτε στον αισθητό κόσμο· υπήρχαν σε έναν νοητό κόσμο, πέραν χώρου και χρόνου. Είναι οι περίφημες πλατωνικές ιδέες ή είδη.
Με τον πολυσυλλεκτικό βραβευμένο συγγραφέα και ποιητή Ντίνο Κουμπάτη η συνεργασία μας επισφραγίζεται διαχρονικά με την έκδοση ψηφιακού δίσκου σε δική μου μουσική-ερμηνεία και παραγωγή, με τον γενικό τίτλο «Κύπρος Δώρο Θεού Ηρώων Γη»… και με μια δεύτερη ενότητα «Η Σαλαμίνα γράφει Ιστορία»,γεγονός που το "Καφενείο των ιδεών" στο νησί και ο Δήμος της Σαλαμίνας αργότερα, με τίμησαν και θερμά ευχαριστώ. Η αγάπη του για την Κύπρο με ιστορικές διαστάσεις μας πλημμυρίζει συγκίνηση. Καταφέρνει στην ποίηση του να ανοίγει δρόμους που οδηγούν από τη γη στο νερό και από τον αέρα στη γη… «Όλα είναι μία αντανάκλαση, οπότε η αλλαγή για να υπάρξει πρέπει να ξεκινήσει από το δικό μας πλοίο- γλώσσα το οποίο είναι συνδεδεμένο και το Υγρό Του Σύμπαντος».
Τα Ελληνικά Γράμματα οφείλουν πολλά στον Θεατρικό συγγραφέα, ποιητή,σκηνοθέτη και ηθοποιό Ντίνο Κουμπάτη -κυρίως με την οργάνωση πολυμορφικών αμέτρητων πολιτιστικών εκδηλώσεων. Αφορμή για μένα ήταν η γνωριμία μου μαζί του πριν 30… χρόνια, εκεί στο νησί της Σαλαμίνας,μετά από πρόσκληση του τότε- σε εκδήλωση αφιερωμένη στην πολύπαθη Κύπρο μας.
Η συνέχεια της σπουδαίας αυτής συνεργασίας μετά από την έκδοση του ψηφιακού δίσκου,βρίσκεται σε πολλά ερωτικά «θαλασσινά τραγούδια» με άξονα την απλή-περίπλοκη ποιητική λυρική διάσταση με στόχο μας να αγγίξουμε την ευαίσθητη πλευρά της καρδιά σας!
Α.Α.Α
ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΥΔΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ του ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ
Επανέρχομαι συχνά στις «μουσικές Υδατογραφίες» μου. Τις επιμηκύνω τις ταλαντεύσεις τους, τις διαφοροποιώ όλο και περισσότερο καθώς τα χρόνια κυλούν σε μεγάλες παρενθέσεις ήχων.Είναι ο χώρος που μπορώ να ιχνογραφώ τις διακυμάνσεις της λύπης μου και να πλοηγώ ακατάπαυστα ασκήσεις ανοχής ή αντοχής.
«Σήμερα κατέβηκα στη θάλασσα να χορέψω
το τρομακτικό νανούρισμα των καραβιών και των σειρήνων
των ξενιτεμένων να υφάνω τραγούδια στο φεγγάρι
για τα πολύχρωμα μαντήλια που τα πήρε ο άνεμος
που δεν τα είδε κανείς να ανεμίζουν ελπίδες στα πέλαγα».
Α.Α.Α
ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΣ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ.
ΜΟΥΣΙΚΗ και ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΝΔΡΕΑΣ Α.ΑΡΤΕΜΗΣ
Ζωντανή ηχογράφηση από το Δημοτικό Θέατρο "Δημήτρης Μπόγρης" στη Σαλαμίνα Αττικής στα πλαίσια των Α΄ Σαλαμινίων.
Απαγγέλλουν: Γιώργος Σαξιατέ και Μαρία Διακάκη.
Αλήθεια λοιπόν σημαίνει η Άρση της λήθης, η αποκατάσταση της μνήμης, η "ανάμνηση". Οπότε γνωρίζω=ξαναθυμάμαι..Ο Πλάτων θέλοντας να διαφυλάξει το αγαθό της γνώσης και της αντικειμενικής αλήθειας από ιδεολογήματα που την απέρριπταν καταδικάζοντας τον άνθρωπο σε μια άγνοια μόνιμη και οδηγώντας τον τελικά στον αμοραλισμό, υποστήριξε ότι τα αντικείμενα της γνώσης, τα αντικείμενα που θα μπορούσαν να οριστούν, υπήρχαν, αλλά δεν έπρεπε να ταυτιστούν με τίποτε στον αισθητό κόσμο· υπήρχαν σε έναν νοητό κόσμο, πέραν χώρου και χρόνου. Είναι οι περίφημες πλατωνικές ιδέες ή είδη. Ας ανατρέξουμε λοιπόν για λίγο στον Πλάτωνα και ας κατακαθίσουν τα μεγάλα λόγια…. η ΜΙΑ, ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ
.jpg)
ΜΟΥΣΙΚΟ-ΟΠΤΙΚΟ-ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Η ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΑΓΡΑΦΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ;
Για τη σύγχρονη οπτική διάσταση μιας ΅ανιδιοτελούς΅ εντός εισαγωγικών προσέγγισης της σύγχρονης μουσικοποιητικής τέχνης όντας συνθέτης ο γράφων, ποιημάτων και εικόνων (άλλως μουσικολεξοπλάστης..!αντί...λεξιπλάστη....),θεωρώ ότι είναι καιρός να εμβαθύνουμε στην νέα μορφή παραγωγής συναισθημάτων . Βέβαια υπήρξαν πάντα οι ιδεολογικές και μεθοδολογικές μήτρες.
Η ανάπτυξη της Οπτικής Ποίησης στα χρόνια 1960/70 είναι συνδεδεμένη με την γενίκευση της τεχνικής του offset η οποία αντικαθιστά αυτή της παραδοσιακής τυπογραφίας πράγμα που επιτρέπει να εισαχθεί στο κείμενο η φωτογραφία ή η γράμμωση (tapuscrit).(Γεννήθηκε στη Φλωρεντία το Μάιο του 1963 με την ευκαιρία του συνεδρίου «Τέχνη και επικοινωνία» στο Forte di Belvedere, με τον Eugenio Miccini και τον Lamberto Pignotti και του συνεδρίου «Τέχνη και Τεχνολογία» τον Ιούνιο του 1964 στο οποίο συμμετείχε ο Umberto Eco με θέμα την «Επικοινωνία»). Δεν πρέπει να συγχέεται η Οπτική Ποίηση με τα ποιήματα με εικόνες της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα …Ο Αμερικάνος ποιητής Richard Kostelanetz γράφει σ’ ένα κείμενο του 1974 ότι η οπτική ποίηση είναι ένα ιδιαίτερο είδος λογοτεχνίας ποιητικής, ιδιαίτερο σε σχέση με την συγκεκριμένη ποίηση η την φανταστική λογοτεχνία. Σύμφωνα μ΄ αυτόν, η οπτική ποίηση (“visual poetry”) είναι ένα διάμεσο ανάμεσα στην ποίηση και το σχέδιο, ή αυτό το οποίο ονομάζει word-image-art,μια «τέχνη ανάμεσα σε λέξη και εικόνα».Κι ύστερα η μουσική: ΅πέπλο που αγωνίζεται να καλύψει το απέραντο του Ορίζοντα΅!
Αυτή η μορφή της ΅νέας ποιητικής΅ εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματα της μη προφορικής επικοινωνίας χωρίς ωστόσο να εγκαταλείπει την γλώσσα. Δημιουργεί με τον καλύτερο τρόπο «ένα πεδίο δράσης οπτικο-γλωσσικό» όπου οι οπτικές και γλωσσικές διαστάσεις αναγνωρίζονται ταυτόχρονα.
(Σκέφτομαι ότι ίσως ποίηση να ασχολείται μόνο με την πραγματικότητα. Είναι καιρός για την ποίηση και την τέχνη γενικότερα, να παίξει το δικό της παιχνίδι, για μια φορά να ακολουθήσει η πραγματικότητα την τέχνη και όχι η τέχνη την πραγματικότητα.
Σήμερα το διαδίκτυο το όποιο κατά ένα τρόπο έχει βοηθήσει πολύ, όχι τόσο στην μετάδοση και απομνημόνευση από το κοινό ολόκληρων ποιημάτων, αλλά συγκεκριμένων στίχων που έχει ξεχωρίσει ο καθένας για τους λόγους του, είναι το ΅όχημα΅ για την πάρουν μακρύτερα…)
Η μουσική είναι η τέχνη των ήχων. Ποίηση, εικόνα και μουσική! Αν για παράδειγμα μπορούσαμε να ονειρευτούμε μέσα στην πεζή καθημερινότητα μας μια βραδιά μουσικοποιητικής πανδαισίας πως θα την φανταζόσασταν;
Η μουσική της ποίησης ,το φεγγαρόφωτο και τα όνειρα είναι όπλα μαγικά ...
Το φεγγάρι που επιμηκύνει τις σκιές κάνοντας τα δέντρα να φαίνονται μεγαλύτερα.. τα όνειρα να είναι μέρος του εαυτού μας..και μέσα σ΄όλα η μουσική να ταξιδεύει τη σκέψη, τη ψυχή μας! Ότι είναι εκτός αυτού είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Υπάρχει φυσικά και καλή και κακή ποίηση! Να γιατί στην ποίηση πολλές φορές οργανωτικές διαθέσεις καλοπροαίρετων ερασιτεχνών, μπορεί να εξελιχτούν σε πυροτεχνήματα.
Η ποίηση πρέπει είναι ικανή να μας οδηγήσει στο Φως.Τα αστέρια των μεγάλων ποιητών είναι ικανά να μας οδηγήσουν εκεί που η καθημερινότητα σε τελική ανάλυση αλλιώς διδάσκεται κι αλλιώς πλάθεται.Όταν πέφτει πνευματικό σκοτάδι, θα μπορούσε άραγε η ποίηση να επαναπροσδιορίσει τον υπαρκτό της ρόλο στην κοινωνία; Οι απαντήσεις βέβαια κι οι απόψεις πολλές! Και τι είναι τελικά η ποίηση;
Ίσως είναι ώρα να ξαναθυμηθούμε τις πλατωνικές θεωρήσεις. Η Τέχνη γίνεται παιδαγωγός των λαών όταν η ίδια είναι αποτέλεσμα πνευματικού πολιτισμού. Πρέπει δηλαδή να υπάρχει ένας ενσυνείδητος πολιτισμός, για να υπάρξει και η παιδαγωγική σημασία της Τέχνης...
Η πνευματική ζωή, στην οποία υπάγεται η τέχνη και της οποίας αυτή είναι ένα από τα πιο δυνατά εργαλεία, ισοδυναμεί με μια ανοδική κίνηση προς τα εμπρός. Είναι τελικά η ίδια η κίνηση της γνώσης; Από τις τέχνες των πρωτογόνων, αυτή που απαιτεί τις λιγότερες προϋποθέσεις είναι η ποίηση.Σωστά;
Η επιστήμη, αντίθετα προς τη ποίηση, δεν μπορεί να παραχθεί εκ του μηδενός. Απαιτούνται ειδικές συνθήκες, μέσα στις οποίες μπορεί να εμφανισθεί και να καλλιεργηθεί. Απαιτεί παράδοση και κάποιο στάδιο πολιτισμού..
Όσο για τη χαμένη μαγεία των στιγμών; Ας το φιλοσοφήσουμε και πάλι (με κάτι που διάβασα κάπου και μου άρεσε...)
΅Στιγμές... για να μείνουν όμορφες! Περαστικές είναι όλες τους και ταυτόχρονα αμετακίνητες στην ροή του Χρόνου. Περαστικοί κι εμείς...Κι όμως,υπάρχει κάτι που μένει για πάντα κι ας μην αποτυπώνεται στις εικόνες...κάτι που κυλά και διαχέεται όπως η ίδια η Ζωή! Έστω και σε στιγμιότυπα…΅
A.A.A
2011
ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΥΝΘΕΤΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
http://andartemis.blogspot.com.cy/
http://aartemhscomposer.blogspot.com/
http://www.youtube.com/user/agaphnwr
http://aartemhspoetica.blogspot.com/
