ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

                             

     ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ : "ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ"

«ΤΟΝΙΣΜΟΙ και ΤΟΝΙΚΟΤΗΤΕΣ»."Αποκόμματα" από τις «Ποιητικές του διαδικτυακές Εικόνες» χωρίς μουσική.«Στιγμές... για να μείνουν όμορφες! Περαστικές είναι όλες τους και ταυτόχρονα αμετακίνητες στην ροή του Χρόνου. Περαστικοί κι εμείς...Κι όμως,υπάρχει κάτι που μένει για πάντα κι ας μην αποτυπώνεται στις εικόνες...κάτι που κυλά και διαχέεται όπως η ίδια η Ζωή! Έστω και σε στιγμιότυπα…».

ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΘΡΥΨΑΛΑ
Κάποτε λέω να φύγω από τούτο το σπίτι.
Το σπίτι είναι μικρό.
Το σπίτι είναι άδειο
Το σπίτι με πνίγει κι έπειτα με καταπίνει.

Οι τοίχοι σουρώνουν την άνοιξη του χειμώνα.
Η αναμονή αιωρούμενη
Ζυγοσταθμίζει ανύπαρκτες λέξεις
Οι εικόνες δεν προκάμναν κι οι αιτίες ρίζωσαν
Βελούδινα τεύτλα σε πόρπες χρόνου,
Για να κρατήσουν το πικρό μαντάτο.
Για να κρατήσουν της βροχής το μειδίαμα.

Κάποτε λέω να φύγω από τούτο το σπίτι.
Το σπίτι είναι μεγαλο.
Το σπίτι είναι καβούκι ήχων.

Τις νύχτες μπαινοβγαίνουν τα νήματα των ίσκιων.
Επίσημα με καλούν στους φαύλους της θλίψης,
εγκλείουν βρυχυθμούς και κύπελα τρύπια,
χρυσές κορνέτες από βιτριόλι χείμαρου.

Συχνά λέω: πως τούτο το σπίτι θα φύγει κάποτε
με τους αστεϊσμούς των έκπτωτων αποφάσεων,
με της ανοχής τη ροπή που ολοένα γκρεμίζεται
σαν λυμένο φτερό στον άνεμο της πίκρας

Α.Α.Α

 

                                                                         

                                                          Μουσικές Υδατογραφίες

                                                 
                                                            Στην άκρη του Ορίζοντα

                    

                                                                  Έγχορδο "Γιατί"                                                

                                   

                                                             Φθινοπωρινή Μνήμη

                                         

                                   
                                                                 Τοπία της Μνήμης

                                                         Για μια σπασμένη Ιθάκη                                          

                                               

                                                                Χορός στα σύννεφα

                             

                                                                       SAD LOVE

                       

                                            
                                          Ο Χρυσός Ουρανός της Δύσης

                                           

Τελεσίγραφα Χαμένων ημερών

                                                             Κοιμώμενος Έρωτας

                                                                                                               




                                                                   Άσμα Ασμάτων

                                             




                                     Μνήμη περιγραφική του ξυπόλυτου πάθους

                                                 




                                                                        Ελπίδα                 

                             




                                             Με τα μάτια των πουλιών Ονειρεύομαι

                                                       



                                                                      Μνημοσύνη

                                                     

Κάθε χρόνο την Άνοιξη

Σαν έτοιμος από καιρό

                                                        

                                                                  ΑΛΟΓΟ ΚΑΛΠΑΖΟΝ
                                                                        

Hands

Ίσως

Με τη Δύναμη του Ανέμου

Εύθραυστον

Το Δέντρο της Σιωπής

Μάτια εξωτικά μιας άλλης λογικής

Ο Χρονοκλέφτης

Με Άνθη Κενταύριας

Ο Μαγεμένος Δεκέμβρης 

Υψίπλους

Κατάδυση

  

Άγνωστη Θάλασσα

Sunrise

Το ντροπαλό Φεγγάρι και το Αστέρι

Ακροβατικό

Η Οργή των Λωτοφάγων

                                                                        "Πυροτεχνήματα"

                                                                                  

                              

                                                                Ενσυναίσθηση (Empathy)

                                                                              

 

 

 

     

 

 

«Ἀεὶ ὁ Θεός ὁ Μέγας γεωμετρεῖ, το κύκλου μῆκος ἵνα ὁρίση διαμέτρῳ, παρήγαγεν ἀριθμόν ἀπέραντον, καὶ ὃν, φεῦ,

οὐδέποτε ὅλον θνητοί θὰ εὕρωσι».

Μέρες τώρα μεγαλώνουν στον κήπο μου και κάθε τόσο ανοίγουν και περισσότερο να φανούν τα άνθη τους, στέλνοντας τα δικά τους μηνύματα με ένα τρόπο τόσο εκλεπτυσμένο και μαγικό. Όταν λοιπόν φτάνουν στην πλήρη ωρίμανση κι ανθοφορία, απογειώνονται τα ανθάκια τους στον αέρα κι απελευθερώνονται με διάφορες χορευτικές φιγούρες..παντού! Οι μελετητές σημειώνουν: «τα λένε και …κλέφτες» και τούτο επειδή μόλις αυτά ωριμάσουν αποκολλώνται με το παραμικρό φύσημα από το φυτό και οι σπόροι τους ταξιδεύουν χωρίς προορισμό με τα μικρά τους αλεξίπτωτα στον αέρα μέχρι να σκαλώσουν... σαν κλέφτες κάπου κι εκεί να βλαστήσουν ένα νέο φυτό την επόμενη άνοιξη. Κάπως έτσι λοιπόν με καλημέριζαν τα ανθάκια αυτά για μέρες πολλές! Αυτή η «μεταφυσική» διάσταση όλων των ταξινομημένων στη φύση ζωντανών ειδών, μου έκλεψε το ενδιαφέρον. Μπορώ να προσθέσω ακόμη κι άλλα που το φως έχει στολίσει το οπτικό μου πεδίο. Πως ξετυλίγουν ας πούμε τα «πετεινά τ’ ουρανού» τις φτερούγες τους.. «..έτσι καθώς καταφεύγουν στην γλυκύτητα του ησυχασμού» στη σιωπή, την υπομονή με τελικό προορισμό την απελευθέρωση από το κακό.

Α.Α.Α

Αφιερωμένο σε όσους τρομαγμένοι (έστω κι αργά...) θρηνούν χαμένες ελπίδες κι όνειρα με τη ψευδαίσθηση της «Αθανασίας».

ΣΑΝ ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ της ΑΝΟΙΞΗΣ ΚΡΥΒΕΣΑΙ

Τις μέρες της άνοιξης έρχονται στον ύπνο μου

σμήνη μεταξωτών πολύχρωμων πουλιών.

Ασημένιες ελπίδες κρεμούν στα φτερά τους.

θαλασσινά κοχύλια χαμόγελα ελπίδων

τη ψυχή μου φουσκώνουν

κι έρωτες παράφορους το σύμπαν γεμίζουν…

Οι νύχτες της άνοιξης κρυφές σαϊτιές

κύκλοι υποσχέσεων παθών ερωτικών.

Στρόβιλοι μεθυσμένοι ενδίδουν

και λάμψεις αέρινες διάσπαρτες ηχούν.

Κι εσύ δεν έρχεσαι….

Α.Α.Α

                                  Πως γέννησε τόσο γαλάζιο η γη .... (α.α.α)

Κι έτσι η εικόνα σκάλωσε

ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά

πανοραμικά!

Όλη αυτή ομίχλη

στις χώρες του ήλιου…

α.α.α

(σεληνιακά τοπία, Λάρνακα)

ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ

Ανταρσία

από τα σπλάχνα της γης.

Το χρώμα τους μου θυμίζει

τα δακρυσμένα μάτια του Φλεβάρη.

Ηλιομανής πάντα ο ποιητής

παραδίδεται σε ασυδοσίες οίστρων !

Α.Α.Α

ΣΑΝ ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ της ΑΝΟΙΞΗΣ ΚΡΥΒΕΣΑΙ

Τις μέρες της άνοιξης έρχονται στον ύπνο μου

σμήνη μεταξωτών πολύχρωμων πουλιών.

Ασημένιες ελπίδες κρεμούν στα φτερά τους.

θαλασσινά κοχύλια χαμόγελα ελπίδων

τη ψυχή μου φουσκώνουν

κι έρωτες παράφορους το σύμπαν γεμίζουν…

Οι νύχτες της άνοιξης κρυφές σαϊτιές

κύκλοι υποσχέσεων παθών ερωτικών.

Στρόβιλοι μεθυσμένοι ενδίδουν

και λάμψεις αέρινες διάσπαρτες ηχούν.

Κι εσύ δεν έρχεσαι….

Α.Α.Α

ΚΡΙΝΑΚΙ του ΓΙΑΛΟΥ

Έτσι απλά ανθίζεις στην άμμο

ριζωμένο κι αμετακίνητο

σαν φθόγγος δραπέτης

(κι όταν μαραίνεσαι

σκύβεις ευγενικά το κεφάλι)

με των κυμάτων τους ήχους.

Α.Α.Α

ΠΟΛΥΤΡΟΠΟ

Ο ποιητές ενίοτε συνθηκολογούν

με τον εαυτό τους.

Ντύνουν και στολίζουν

τις αιώνιες αγαπημένες τους λέξεις

ακροβατώντας σε λεπτοδείκτες

ντυμένοι με χρώματα ανθεκτικά,

από αόρατους ατραπούς

κυνηγώντας με απόχη

το ανέφικτο.

Στα κέλυφη των ονειρώξεων τους

οι νύχτες επαναστατούν

γίνονται στάλες βροχής

ή κόκκοι άμμου

στης λήθης τη σκόνη.

Κανείς δεν γνωρίζει αληθινά τους ποιητές.

Αφημένοι σε καλούπια προσωπείων

απεργάζονται αστοχεύοντας το θάνατο τους,

και κανεις δεν μπορεί να τους σώσει.

Α.Α.Α

ΠΕΤΑΓΜΑ

Περιμένω να φυσήξει

άνεμος λυτρωτικός..

να με σηκώσει

πέντε δάκτυλα απ’ το βράχο

που μ’ απειλές πια

δε λέει στο στέρνο

να στεριώσει..

Με θέλω ψηλότερα

από τις λυπημένες μέρες,

έξω από μικρά κουτάκια,

με λέξεις χαλάσματα.

Κουτσαίνουν οι μέρες,

στην άκρη της αναμονής

μια σαλιωμένη σφαίρα

διαπερνά τη σιωπή.

Εγώ,

χωρίς δεκανίκια…

Α.Α.Α
ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΘΡΥΨΑΛΑ

Κάποτε λέω να φύγω από τούτο το σπίτι.

Το σπίτι είναι μικρό.

Το σπίτι είναι άδειο

Το σπίτι με πνίγει κι έπειτα με καταπίνει.

Οι τοίχοι σουρώνουν την άνοιξη του χειμώνα.

Η αναμονή αιωρούμενη

Ζυγοσταθμίζει ανύπαρκτες λέξεις

Οι εικόνες δεν προκάμναν κι οι αιτίες ρίζωσαν

Βελούδινα τεύτλα σε πόρπες χρόνου,

Για να κρατήσουν το πικρό μαντάτο.

Για να κρατήσουν της βροχής το μειδίαμα.

Κάποτε λέω να φύγω από τούτο το σπίτι.

Το σπίτι είναι μεγαλο.

Το σπίτι είναι καβούκι ήχων.

Τις νύχτες μπαινοβγαίνουν τα νήματα των ίσκιων.

Επίσημα με καλούν στους φαύλους της θλίψης,

εγκλείουν βρυχυθμούς και κύπελα τρύπια,

χρυσές κορνέτες από βιτριόλι χείμαρου.

Συχνά λέω: πως τούτο το σπίτι θα φύγει κάποτε

με τους αστεϊσμούς των έκπτωτων αποφάσεων,

με της ανοχής τη ροπή που ολοένα γκρεμίζεται

σαν λυμένο φτερό στον άνεμο της πίκρας

Α.Α.Α

Σημείωση: Το ποίημα γράφτηκε μέσα της δεκατίας του 1980 κι ανθολογήθηκε από το περιοδικό Τεχνών και Γραμμάτων «Αλεξίσφαιρο» το 1991. Πάντα την εποχή του Φλεβάρη στην Αθήνα που ζούσα και με έπιανε η μανία αλλαγής κατοικίας παρόλο που ζούσα στον 6ο όροφο (πιάτο η Αθήνα..όπως έλεγε ο φίλος μου ο Ν). Κι όμως εγώ γυρνούσα μέχρι τελικής πτώσεως πάντα τέτοια εποχή να βρώ άλλο σπίτι και φυσικά ποτέ δεν κατέληγα σε κάτι συγκεκριμένο ...αφού ήταν μόνο μια διάθεση αποτίναξης της καθημερινότητας του χειμώνα κυρίως! Κι έτσι μιαν ημέρα τα μάζεψα (μια και καλή) και γύρισα ουσιαστικά στο σπίτι μου στην Πάφο, κι έγινα ένα σαλιγκάρι για να είμαι κοντά στη θάλασσα και στη φύση ,μεταφέροντας χρόνια τώρα, αποθέματα ήχων κι υπομονής.

Ο άνεμος εξυφαίνει

τα λευκά μαλλιά της

προπομπός της άνοιξης

με των χρωμάτων

τους ήχους..

α.α.α

«αμυγδαλιές»

Ω..!

Ω Φύση κυανόχρωμη.

Εσύ που βλέπεις των πάντων τα σχήματα

Εισάκουσον με

Και δώσε το φως σου….

(Ορφικός ύμνος σε μετφ α.α.α)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στο παραθυρόφυλλο της ψυχής

ο τελευταίος χειμώνας

εξαντλεί διαπιστώσεις

πενιχρές ρανίδες φωτός

από την άκρη των δακτύλων

ίσα με τις στρόφιγγες του ονείρου.

Στο σώμα της ποίησης ξαγρυπνά

η χαμένη παιδικότητα.

Η ποίηση τελικά

δεν μπορεί να μας σώσει.

Α.Α.Α

Από ρωγμή

του παραδείσου

χύθηκε της φύσης

η ομορφιά…

α.α.α

(Υπέρτατο)

ΤΡΕΝΑ

Στις αναχωρήσεις των τρένων

γρήγορες οι κινήσεις

χεριών,

εναγκαλισμών,

χωρίς αναβολές..

Υποσχέσεις, όρκοι.

Μετακινήσεων

-για λίγο ή πολύ-

καλωσορίσματα

ή αποχαιρετισμοί.

Το τρένο αναχωρεί

-αργά στην αρχή-

διασχίζει γέφυρες σιδερένιες

μεταφέροντας τριγμούς,

φωτοσημάνσεις,

ραγισμένα αισθήματα,

έτσι καθώς παλινδρομούν

-σε έγκλειστο ποίημα-

από των ματιών

τις υγρές περιμέτρους

ένα ένα τα βαγόνια,

επάνω σε σαρκοβόρο ιστό,

που επιταχύνει

τις διακυμάνσεις της λύπης .

Α.Α.Α

ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ: "ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ" της ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Υφάνσεις

από άμπωτη

θρυμματισμένων ημερών

στης αχρωμίας την ανταρσία.

Γυμνή

χωρίς αινίγματα

με μολύβι

για τις απαραίτητες

διορθώσεις.

Α.Α.Α

(το αινιγματικό χαμόγελο της «Μόνα Λίζα»)

ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Ανάμεσα στις καλλίγραμμες

σιωπές των σωμάτων

ηδονικά το βλέμμα γλιστράει

σε γυμνά δευτερόλεπτα

στης εικονολατρίας

την ανάφλεξη…

Α.Α.Α

("των σωμάτων")

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Σώσε μας Κύριε

από τις προστασίες

σκοτεινών ανθρώπων

που καταδύονται

και ναυαγούν ελπίδες

κι όνειρα,

από τις πολλές γνώμες,

τ’αποσιωπητικά,

που αιωρούνται

μόρια σκόνης

όταν τα σπρώχνουν με βία

λέξεις ή σκέψεις

που γίνονται καρφιά

ματώνοντας

το εσώτερο διάστημα

της λύπης.

Σώσε μας Κύριε!!

Α.Α.Α

«Καθάρισέ με με ύσσωπο

κι οι αμαρτίες μου θα εξαλειφθούν...

πλύνε με,

κι απ' το χιόνι λευκότερος θα γίνω.»

Σε ορατό μαγνητικό πεδίο

περιφρούρησης.

ο ψαλμωδός

ανεβαίνει τη σκάλα

τ΄ ουρανού.

Εκεί που αναπαύονται

οι μορφές των έργων,

κι οι ιδιάζουσες γεύσεις

αναπαράγονται,

παραθέτοντας

στους γρίφους της αρπαγής

λογική ταξινόμηση.

Α.Α.Α

Κύριε.

Φύλαξε μας από όλα τα ανθρωπόμορφα ερπετά της Γης

που αδιόρατα σέρνονται στις σκέψεις τους οι μορφές μας

κι ετοιμάζουν τη λάσπη με υγρή βιασύνη στην κόλαση τους

οικοδομώντας μακρόσυρτες επιβουλές και μοχθηρίες

σε ναρκοπέδια με αθόρυβες εκτινάξεις λόγων και έργων.

Διέσωσε μας από τους σκοτεινούς οικισμούς των λογισμών των

που επιζητούν να μας συντρίψουν υπερασπιζόμενοι την αδικία

εκεί που εκκολάπτονται αστραπόβροντα έργων και λόγων

σχεδιάζοντας λαβυρίνθους, αδιέξοδα μελανόχρωμων αποσιωπητικών

με καταδύσεις πολλών επικίνδυνων εναγκαλισμών εντός μας

Α.Α.Α

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΛΙΦΩΝΟ ΠΟΥΛΙ

Στις φυλλωσιές του κήπου

ενοικούσαν τα πουλιά,

κελαηδούσαν τον ερχομό

της μέρας..

έτσι θαρρούσα δηλαδή

πως ήτο καλωσόρισμα

μια καινούργιας προοπτικής

μιας άλλης καλημέρας.

Φτερούγιζαν αλλόκοτα παντού

έτσι δηλαδή μου φάνηκε

για μια στιγμή,

πως η αγωνία τους ήταν για να ιδώ

στου μπαλονιού την πόρτα..

το πεθαμένο μικρό πουλί..

Ω, πόσο λυπημένα

είχε τα ματάκια του..

μαζεμένα είχε τα φτερά του

σε στάση-αν και γερμένο κατά γης-

σε προσοχή …

τι να ήθελε άραγε να πει;

θυμήθηκα πως τραγούδαγε

για μένα μόνο, κάθε αυγή,

το μικρό καλλίφωνο πουλί..

Έπειτα, ακολούθησε σιωπή

ένας κόμπος λύπης..

Κι η εικόνα έγινε πληγή.

Α.Α.Α

(στη μνήμη κορυδαλλού που έχάθει..)

Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

Ένα βέλος δραπέτης ψεύτης

με αφοπλίζει θρυμματίζοντας

την αντανάκλαση των ενστίκτων.

Είναι οι εικόνες

που εναλλάσσονται κι επαναστατούν

καθώς ο Μάης τεντώνεται

στις άκρες των ματιών

κυματίζοντας λάβαρα

κι ανασυντάξεις

στον ουρανίσκο της άνοιξης.

Είμαι ο ακροβάτης

που στοχεύει το άπειρο.

Α.Α.A

Και θα λέμε κάποτε

πως ήμασταν εξερευνητές

μεγάλων καταδύσεων

ή αναδύσεων,

στις πολιτείες των ενστίκτων

έμπλεοι από αγωνίες

και σκιρτήματα,

στις υγρές μεταμορφώσεις

αργόστροφα η με ταχύτητα…

και γίναμε

περισσότερο γαλάζιοι.

Α.Α.Α

ΠΟΙΗΜΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΟ

Πρώτο ήταν το φως

που χώρεσε στη σκληρή περιφέρεια

των ενστίκτων.

Έπειτα πέρασε

εντός της πύλης των βράχων

ανυποψίαστα.

Εγώ δεν ήμουνα εκεί.

Ενοικούσα σε λαβύρινθους μονολόγων

υφαίνοντας τη μουσική μου

με γλυκόλογα και καλοπιάσματα.

Τυφλός Μινώταυρος ο έρωτας

κι οι λέξεις μικρές

για να χωρέσουν

σε πλάνα αισθήματα.

Α.Α.Α

Με περιβλήματα

σύνθετων λέξεων

ενδύεται

ο αγύρτης χορευτής

σκληρά περιβλήματα

αισθημάτων.

Ίσως στο πολύ «λίγο»

των μικρών πραγμάτων,

αιφνίδια να προέκυψε

υπονομευτής του ανέφικτου

ο φόβος της ψίχας..

Α.Α.Α

Όλα τα ποτάμια

μικρά και μεγάλα,

χύνονται στον ίδιο αποδέκτη.

Υποκλίνομαι

σε κάθε ρυάκι συνεισφοράς

στην ανθρώπινη σοφία.

α.α.α

ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Οι ρίζες της τρυφερότητας

αιωρούνται

σε καθρέφτη

πρωϊνών χρωμάτων.

Στις θολές κορυφογραμμές

των αινιγμάτων

ένα φτερό ελπίδας

ανιχνεύει λέξεις ποιητικές

για να αποτινάξει τη λύπη.

Εντός μου

το επερχόμενο καλοκαίρι

στου ήλιου

την επιτάχυνση.

Α.Α.Α

ΦΩΤΟΣΚΙΑΣΕΙΣ

Αναφλέξεις

εικονολατρείας

που επιστρέφουν

ως παλινδρόμηση

αναμνησιολογίας

ενθύμια όλα

απ’τα σπλάχνα

της θάλασσας.

Α.Α.Α

ΠΕΡΑΣΜΑ

Ανεβαίνουμε

με πλεούμενα

στον ουράνιο θόλο

του μετέωρου

ακροβάτες,

μέσα σε κάψουλες

παραισθήσεων

πολυλογάδες,

μιας καλπάζουσας

αυτάρεσκης

προοπτικής…

Α.Α.Α

ΘΑΛΑΣΣΑ Τ’ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Πάρε με

ως τα τρίσβαθα

του τεράστιου

ως λίμνη ακύμαντη

στης μεσημβρίας

τη φωτεινή ησυχία.

Τίποτα πιο γλυκό

απ’ της θάλασσας

τον ύπνο.

Α.Α.Α

ΜΕΓΑΚΥΚΛΟΙ

Να λύνομαι

στο τεράστιο

έναστρο

των ματιών σου

με μελισμάτων

γλυκόλογα,

στους ήχους

των ερώτων.

Α.Α.Α

Χωρίς σώμα..

Σε βομβαρδισμένα τοπία

ασύνορων άγιων τόπων,

τρομάξτε τους,

σκοτώστε τους το πνεύμα.. (είπε),

να σέρνονται εκλιπαρώντας,

τα ανύπαρκτα σωστικά συνεργεία..

Και το ποίημα κύλισε

χωρίς νερό, χωρίς αγάπη

ακέφαλο,

σε αιμάτινους κρατήρες

ερημωμένων ελπίδων.

Α.Α.Α

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ σε θυμήθηκα!

Κι αφού μας προσπερνάτε χωρίς αναφορές

και κανείς δε μαθαίνει ποτέ τα έργα μας

μια πιστολιά ίσως θα τρόμαζε την περίκλειστη

περιφέρεια του ύπνου σας,

σαν τον ποιητή που αν κι επέζησε

παλεύοντας ώρες με τα κύματα

και στο τέλος θρυμματίζοντας το τόξο του

πέρα από συμβιβασμούς κι ασυμφωνίες,

ανεβαίνοντας την παλιά σκάλα των στεναγμών

τραγούδησε την πούλια και το φεγγάρι

και τον έρωτα που υπήρξε αχόρταγα λαίμαργος

σε διακυμάνσεις λύπης και οργής.

Έτσι φεύγουν και λύνονται σπινθύρες

τα λόγια των ποιητών

σε ετοιμόρροπες παρενθέσεις λογισμών

άχρωμα όλα

στου χρόνου τη δίνη….

Α.Α.Α

ΨΕΜΑΤΑ

Πόσες φορές δε κύλισαν πουπουλένια τα λόγια

σκορπίζοντας παντού ευτυχία, ίσως και χαρά

στων δήθεν προοπτικών την οφθαλμαπάτη.

Σαν την λύσσα που κακιώνει τρομάζοντας

του δάσους τις φτερωτές ελπίδες και κρύβεται

στις κραυγές της λύκαινας τις νύχτες.

Και πόσες άλλες διαστάσεις τερατολογίας

σκουριάζουν ακόμη στης μνήμης το διάβα

αλησμόνητες, ακλόνητες στων ψεμάτων

τις ραδιουργίες.

Σε ύπνο ελαφρύ σαστίζουν οι αλήθειες.

Πόσα σενάρια πιστευτά στου ύπνου

τους εφιάλτες ελλοχεύουν κινδύνους

για όσους υπερίπτανται σε άλλους γαλαξίες.

Ψέματα στρωμένα με όμορφες πούλιες

κεντημένα με μαεστρία τέλειας κεντήστρας.

Εναποθέτω τον καθρέφτη καθαρά να βλέπεις

τα ναυαγισμένα συμφέροντα της τερατολογίας

που δεν με τρομάζουν όταν ξεπετάγονται

αναληθή,

σαν τις κέρινες κούκλες, που κάποτε

θα λιώσουν στα χάρτινα κουτιά τους.

Α.Α.Α

από την ποιητική συλλογή 2024:«Ιστορίες από ευτελή υλικά»

MEA CULPA

Κλείστηκα στο βαθύ

πηγάδι της φωνής σου

κενός από σκέψη

έπεσα με βιασύνη

σε θορύβους

ασφυκτικών

ερωτηματικών

ανύπαρκτος.

ζωγραφίζοντας

πεντάγραμμα

στα σύννεφα.

Υγρή η βιασύνη,

τυλιγμένη στη γλώσσα σου

με εξατμίσεις πια,

αμφιβολίας.

Τόση λάσπη

για ένα τίποτα.

Α.Α.Α

ΧΩΡΙΣ ΣΦΕΝΔΟΝΑ

Η τελευταία πέτρα ανασηκώθηκε

από μόνη της στον ουρανό.

Πάει καιρός που ενοικώ στα σύννεφα.

«Δες με…».

Τις νύχτες ο διάβολος ενίοτε

με βάζει στο σημάδι

κι αυτοπαραμυθιάζομαι

υγροποιούμαι,ελαφραίνω

αγαλλιάζομαι..

και ρέω τότε παντού…

Είμαι το ρυάκι εκείνο

που κυλά ανύποπτα στο στόμα σου

από τα πεντάγραμμα των Θεών

πυρπολώντας,

το μέσα σου διάστημα

σε ουράνιες θάλασσες.

Είμαι το σύννεφο που λάβωσες

κι έγινε βροχή.

Ωραίος, άγνωστος,

ακίνητος στόχος

να ξεδιψάσουν

οι καταραμένοι της γης.

Α.Α.Α

ΑΘΗΝΑ ΠΕΡΙ-ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Στων μικρών απόδειπνων

τις αόρατες γραφές

προσκυνητής της ασπίδας

και του δόρατος

τον ερχομό μου εορτάζω θεά,

διανύοντας μεγακύκλους

θαυμασμού κι επιφωνημάτων.

Έτσι καθώς ο μηχανισμός πυροδοτείται

άνευ κόστους …

Δεκέμβρης

φωταγωγημένης δόξας.

ευπρεπώς ντυμένος.

Προσκυνώ.

Α.Α.Α

Η ΜΠΛΕ ΕΙΚΟΝΑ

Ως να ήσουνα μια απέραντη θεάτρου σκηνή

σε εξώστη απογείωσης κοιτώντας.

Τοπίο χειμωνιάτικης ρέμβης

από ακίνητες αόρατες κουρτίνες

καλοκουρδισμένων χρωμάτων.

α.α.α

Ο ποιητής Υπερυψούται

σε φόντο ασπροπράσινο

γαλάζιο

τον ερωτεύονται τα κύματα…

α.α.α

ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ ΣΤΑ ΣΤΑΧΥΑ

Λαμπρό,

λαμπρότερο

παγιδευμένο

στη φωτεινή

τροχιά του,

γλίστρησε

το περισυλλέγουν

ταπεινοί

ποιητές

με ασημένια

απόχη.

α.α.α

ΦΩΣ Το μεγάλο παράθυρο στη μαρμάρινη σκάλα, που οδηγεί στην αδιόρατη μυστική πόρτα που ενοικεί ο εχθρός των σκοτεινών ενστίκτων. α.α.α

ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗΣ

Αυτός ο κερδισμένος

χαμένος χρόνος

που διατίθεται

στην αντίπερα όχθη

ανάμεσα ουρανού

και γης,

έτσι καθώς ξεθωριάζουν

ανάστροφα

εικόνες πρόσωπα, ήχοι ,

με δένει με κλωστές,

κι εγώ αναρριχούμαι.

Τοπίο του τίποτα

που διαθλάται στου μηδενός

την άχρωμη ανέμη

σε αναδύσεις ρεμβασμών.

Όλες οι λέξεις προϋπήρξαν

από κλεμμένες στιγμές

μιας παλιάς ταινίας

χωρίς τέλος, μέση ή αρχή.

Εδώ ενοικεί το παρελθόν σου!

Α.Α.Α

Συνομιλούν

δίνοντας

υποσχέσεις

αιώνιας

πίστης

η αράχνη

δραπέτευσε..

α.α.α

Νεφελοκοκκυγία*

Σε σχηματισμούς

κατέβηκε η ομορφιά

στους θαλασσινούς εξώστες.

Φτερωτά

γλαυκόμορφα,

υπόλευκα,

κυανοπράσινα,

κυανόφαια,

και μαύρα…

Τα πουλιά είναι

πορτρέτα καλοσύνης.

Ενοικώ μαζί τους

εστιάζοντας

τις μελλοντικές

μας πτήσεις,

στις εξεγέρσεις

του Φωτός.

Α.Α.Α

*(Στη σκωπτική κωμωδία του Αριστοφάνη “Όρνιθες”, τα πουλιά πείθονται από τον Πεισθέταιρο να χτίσουν μια μεγάλη οχυρή πολιτεία στον ουρανό, ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους, τη Νεφελοκοκκυγία.(Νεφελοκοκκυγία , από το νεφέλη και κόκκυξ: -ῡγος, ο «κοῦκκος»). (Λατινικά . Coculus, -i).

ΠΟΥΛΙΑ

Ακτινοπτερύγια

κεφαλοχορδωτά

λεπτοκάρδια

στο βαθύ αίσθημα

των πελαγικών

μου σκέψεων.

α.α.α

ΓΛΥΚΥΤΗΣ

Ενοικώ σε λεπτή και τραγανή

κρούστα ζαχαρότευτλου

ως γλυκοπότης..

σαν ποίημα

με γλυκό γέμισμα

υπνωτικής μελωδίας

γλυκύκαρπης,

που εμβαθύνει ηδονικά

γλυκόηχα

τα άδεια πια

αποκυήματα,

γλυκύφθογγων αισθημάτων,

που ενίοτε με λιγοστεύουν

στα αχανή

της κόλασης βάθη τους ..

Ξέρω.

Κάποτε αγάπησες

τα παράτολμα

σιροπιαστά

τερτίπια του πόθου μου.

Άγραφες πια

ανομολόγητες οι λέξεις..

σαν κόκκοι από ζάχαρη

στα πρώτα ανοιξιάτικα

χιονισμένα ανεκπλήρωτα

της νιότης σκιρτήματα.

Α.Α.Α

Η ποίηση οργιάζεται με την ανοιχτοσύνη και την έκρηξη του φωτός....

ΕΤΣΙ ΑΝΘΙΖΩ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ..
Με νήματα λευκά
σε φτερά αγριομέλισσας
από γαμήλιες αέρινες τελετές
ισορροπώ ανάμεσα
σε αόρατους στήμονες ήχους

δραπέτης χορευτής
γητευτής..

σε υμενόπτερα ποιήματα..

Α.Α.Α

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Κάποτε θέλησα

να γίνω δέντρο

και τώρα απλώνω κλαδιά

στον ίσκιο τους

να ξαποσταίνουν

διψασμένοι στυλίτες

και στυλίτισσες..

Δες με!

Είμαι των πουλιών

η κρυψώνα..

Είμαι ετούτο το δέντρο

κι ανθίζω.

Οι ρίζες μου

αιωρούνται

στις λίμνες του ήλιου

τ’ απομεσήμερα,

που αντανακλούν

επιθυμίες

ώριμων καρπών

ξεγελώντας τον άνεμο.

Α.Α.Α

από την ποιητική ενότητα:"των ηδονών"

ΠΑΧΥΦΥΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ω φεύγεις !

ως στοχαστική πυκνότητα

που μετεωρίζεται

έρμαιο βλεμματοφοβικών

αισθημάτων,

σκοτεινών εικόνων

που έρπουν

βουλιάζοντας ,

ή ξεθωριάζοντας

σε άμμο από λάφυρα

αόρατης τύρβης..

τριάντα πέντε σχεδόν

άυπνοι αιώνες

να υπερίπταμαι

ως φωνή ακαθόριστη

αγύρτη ..

στην έρημο σου.

Α.Α.Α

ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ

«Σιχαμεροί και μίζεροι άνθρωποι

(ανθρωπάρια κατ’ ακρίβειαν..)

σας βλέπω κι ανακατεύονται

τα σωθικά μου» …είπε η ρευστότητα

με το αλύγιστο βλέμμα,

κι έγινε κονιορτός

που γέμισε όλο το χώρο

με θορύβους εκκωφαντικούς.

Την ώρα εκείνη ένας

υγρός άνεμος υπερβολής

διασκορπίστηκε

σε όλα τα λαγούμια

των ψευδαισθήσεων

με γελαστική σκόνη.

Αυτή η μετέωρη

τραγική απλοϊκότητα

των ενεξερεύνητων

θυμωμένων μικρών θανάτων,

όλων των ειρωνικών

πραγμάτων..

Α.Α.Α

στη μνήμη του Μολιέρου

«Μισάνθρωπος»

ΝΟΗΜΑΤΙΚέΣ ΑΠΟΧΡώΣΕΙΣ ΣΥΝΩΝύΜΩΝ

Σε μυρμηγκοφωλιά

πολλών νεροκουβαλητάδων

που αλλάζουν προσωπεία

με ταχύτητα φωτός,

με περικοκλάδες φαινομένων

που απλά κάποτε καταρρέουν,

με τη θεωρητική μηχανορραφία

που υποδύεται

πολυποίκιλους ρόλους,

που δεν υποκύπτει,

που ολισθαίνει

με δήθεν αφέλεια

με υπονομευτικές

διαδικασίες,

και κανείς δεν υποπτεύεται

την αλήθεια που ολόγυμνη τρέχει

να κρυφτεί

σε σκέλια τσαρλατάνων..

αυτή η διφορούμενη

νοηματική αντιληπτικότητα

στην άκρη της προβοσκίδας

του αριβίστα,

που έρπει σ’ ένα κόσμο

αρπακτής πολυχρωμίας,

έτσι απερίσκεπτα..

χωρίς αιδώ.

Α.Α.Α

«Χαλασμένα ποιήματα»

ΜΑΓΝΟΛΙΑ ΜΕΓΑΝΘΗΣ

Στις περιάνθιες ημέρες

της ανθοφορίας

ω κρίνε της καρδιάς μου..

ένας αδέσποτος

ασιάτικος άνεμος μυρωμένος

απλώνεται μέσα μου παντού.

Ο αιώνιος

μαγεμένος εικονολάτρης

ο πολλών διαδρομών

αναχωρητής

της Περσεφόνης

αγαπημένος..

επιστρέφει…

Α.Α.Α

ΙΑΧΕΣ ΦΕΓΓΑΡΟΚΡΟΥΣΙΑΣ

Μετέωρες, ανάγλυφες κατεβαίνουν

τη σκάλα τ’ ουρανού υπνολαλώντας

καθώς οι δοξασίες της θλίψης

στην αδιόρατη λίμνη των δακρύων

με τον ουράνιο φλοίσβο

υποκλίνονται στο φως.

Α.Α.Α

ΔΗΘΕΝ

Πολλά «Δήθεν» μαζεύονται

σαν μόρια σκόνης

ανύποπτα αιωρούνται.

Με το κέρδος

κλείνουν συμφωνητικά

μεγάλης ισχύος.

Αυτός ο ωφελιμισμός

των τσιρκολάγνων

που καταπίνουν τις σιωπές

όταν τα λόγια ξεχειλίζουν

στης υστεροβουλίας το ύφος

ιδιοτέλειες,

κυκεώνες τετριμμένων,

με την αθέατη όψη

της αλαζονείας

να ανεβάζει τις ταχύτητες.

Ώ ανυπεράσπιστο μου δικαίωμα…

να μην μπορώ να αντέξω

τόση αυτοανάφλεξη..

Α.Α.Α

από την ενότητα: "επαναπροσδιορισμός"

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ..

Δεν είναι ποίημα όπως νομίζεις.

Μέσα στ’ αφωνήεντα ενοικούν

από αιώνες σιωπές.

Αφήνω πάλι το χρόνο

με τ’ ασύμφωνα απελπισίας

να κάνει τη δουλειά του.

Ίσως κάποτε να’ ρθεί ο καιρός

που όλα θ’ αλλάξουν

τη λεπτεπίλεπτη

ροή του απρόβλεπτου

της ψευδαίσθησης,

καθώς εσύ, θα βιάζεσαι

με κινήσεις ανάλογες..γρήγορες,

να τρέξεις να προλάβεις..

(Αλήθεια ..τι;)

Ξέρω, οι επιθυμίες στην εποχή μας

ολοένα και στενεύουν τα όρια,

χάλασαν και τα φρένα της λογικής

του «αν» και του «θα»,

σε μια προσπάθεια να εξισορροπηθεί

το παιχνίδι απ’ την αρχή του.

Εμείς οι αμφιρρέποντες

συναρμολογούντες

παλαιών αισθημάτων,

οι έχοντες πίστη

σε αδιευκρίνιστες,

αδιόρατες,

απροσδιόριστες

προοπτικές..

που φτάσαμε στην άκρη

των διακυμάνσεων του εαυτού

της μυστηριώδους νησίδας

χωρίς πυξίδα..

καθώς ο χρόνος της αλυπίας τελειώνει…

Α.Α.Α

Από την ενότητα: «δεν ήσαν ποιήματα..»

Ο ΧΡΟΝΟΣ της ΑΓΑΠΗΣ

Μεγάλος ο χρόνος

αξίας της αγάπης,

καθώς μαθαίνεις

ν’ ανασαίνεις

μεγαλόπνοα.

Μικρή κι…η ζωή

για προσδοκίες

ή αναχωρήσεις,

σε μακρόσυρτες λέξεις

υποσχέσεων

που γίνονται πιστευτές..

όταν ο κονιορτός

διασκορπίζεται

αποκαλύπτοντας

όλα τ’ ανείπωτα..

(Το αδιανόητο εκτροχιάζει το πιστευτό).

Χαϊδεύω λαίμαργα

τα δάκτυλα σου

μήπως αλλάξουν

κατευθύνσεις στις παλάμες

οι γραμμές.

Το αηδόνι

εντός μου

σπορέας

ή θεριστής.

Α.Α.Α

Από την ενότητα: «ιστορίες από άμμο…»

ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ Τ’ ΑΗ ΛΑΖΑΡΟΥ

Η ιστορία είναι παλιά

για τ’ αγέλαστο σου στόμα.

«Που ξανακούστηκε χώμα

να κλέβει άλλο χώμα;»

είπε…

κι ύστερα έγινε αλάτι

ο πράσινος κάμπος

για διαβατάρικα πουλιά.

Εκεί χειμωνιάτικος

ο ήλιος του απογεύματος

έλουζε κάποτε

τα «ινδάλματα»

των πολύχρωμων

νεανικών μου χρόνων.

Ενοικώ από τότε

σ’ένα ραγισμένο σταμνί

για να ευωδιάζει

ο κλεμμένος χρόνος

του έρωτα.

Α.Α.Α

(….τους πόθους μου αυτάρεσκα… )

Κύριε,

Καθώς τα ανοιξιάτικα σύννεφα πυκνώνουν

στους κύκλων των μεγάλων ημερών σου

τυλίγοντας μας στο μεγαλείο της ύπαρξης σου,

διαφύλαξε μας από τους σκοτεινούς οικισμούς

σκέψεων και λόγων ανθρώπων με διχαλωτή γλώσσα

που έρπουν απρόσκλητοι στις σκέψεις και στις ζωές μας.

Βοήθησε να γλιτώσουμε από τα αυτόκτονα έργα τους,

από στροβίλους που υφαίνουν ανεξιχνίαστες δολοπλοκίες.

Φώτιζε Κύριε τις ζωές μας με της Αγάπης σου τους Ήχους.

Α.Α.Α

Η ΑΣΠΙΔΑ του ΑΧΙΛΛΕΑ

Έπαιρνε ο αέρας ψηλά

το λοφίο της περικεφαλαίας

από αλόγου ουρά..

στη μάχη κρατώντας

ασπίδα χαραγμένη

από σκαλίσματα τεχνίτη

γη, ουρανός, η θάλασσα

τ’ άστρα και το φεγγάρι

συγκομιδή από πόλεμο, ειρήνη

εργασία και γιορτή.

Πουθενά αυτός ο Έκτορας.

σ΄ ενέδρα για τη μεγάλη μάχη

ενδύεται καινούργια πανοπλία

που η θέτιδα στον Ήφαιστο

παραγγελιά την είχε.

Από του ωκεανού το μεγάλο ρεύμα

επιπλέει η ζωή μας

έμπλεοι από αγωνίες

και σκιρτήματα...

η ασπίδα με τους αστερισμούς

γαλέρα στα κύματα

κι ο Πάτροκλος

στα τάρταρα γυμνός.

Α.Α.Α

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

Ήρθαν και κάθισαν

όλες λυπημένες

στην απότομη στροφή

του βλέμματος…

Κανείς δεν πρόσεξε

πως χώρεσαν

τόσες πολλές μαζί..

Κι ήσαν τόσο διάφανες

που ο ίσκιος τους

στα τεράστια μάτια τους

αποσιωπητικά

ταλαντεύσεων

διαρκούσαν όσο το λίκνισμα

ενός αιωρούμενου φύλλου

πριν τη πτώση..

Λεπτομέρειες ..

μικρές έως ανύπαρκτες

σαν απαλό χνούδι

ενός άνυδρου κάκτου

που χώνεται στο δέρμα

ανυποψίαστα…

Έρχονται όλες στον ύπνο μου

κι αρχίζουν να μονολογούν

ξιφομαχώντας με τα παλιά

και τα μελλούμενα

με όλες τις απορίες

μόρια σκόνης

να αιωρούνται μέσα μου

παντού.

Αυτές οι αχόρταγες

των ασήμαντων πραγμάτων

λεπτομέρειες.

Α.Α.Α

ΣΕ ΟΥΡΑΝΙΟ ΙΣΚΙΩΤΟ ΗΧΟ

Δεν είναι

που κάποτε

αλλάξαμε

κατευθύνσεις

καθώς χρόνος

ανατινάζοντας

τις προσόψεις

συρρίκνωσε

λόγια

κι υποσχέσεις.

Εδώ δες,

ενοικεί πάντα

εκείνη η βαθειά

λαχτάρα

γα περισσότερη

μουσική.

Στο έρεβος

της μνήμης

όλα τα «σ΄ αγαπώ»

μαζεμένα

επαναστατούν…

κι εσύ απλά

λείπεις..

Α.Α.Α

ΕΚΕΙ…

Έτσι ο καιρός περνά σε ρωγμές μνήμης

με εντυπώσεις γεμάτες

από μέρη που έχουμε επισκεφθεί,

από πρόσωπα σε άδειες πια θέσεις

που αγγίξαμε τις ίδιες προεξοχές

κι έπειτα απλά μας προσπέρασαν

αθόρυβα…

Έτσι, χωρίς λόγια…

χωρίς αποσκευές

όλα ανάλαφρα σαν σκιές πουλιών

πάνω από αμμόλοφους

που η θάλασσα ασταμάτητα

σβήνει όνειρα και ρεμβασμούς.

Υπάρχουν πράγματα εντός μας

σε ακινησία εξομολογήσεων

που μένουν πάντοτε

να αιωρούνται αμίλητα

που ακόμη κι αν φεύγουμε,

η μόνη προοπτική

για να τα ξαναβρούμε

είναι να επιστρέψουμε…

Α.Α.Α

ΕΠΕΚΕΙΝΑ

Περισσότερο από όλα

τα διαστημικά ταξίδια

ποθώ τους έκπτωτους

ονειροπόλους

αντικατοπτρισμούς.

Ταξιδευτής εγώ,

υπερκόσμιου αστροσκάφους

ακολουθώ τη συμπαντική διάρκεια

από γαλαξία σε γαλαξία

ποθώντας στις τροχιές του νου

ως super nova

τα νεφελώματα των ματιών σου.

Αυτή η κρυογονική πρόσκρουση

στην αιώνια βασιλεία του σκότους

με την εκκωφαντική

απουσία σου.

Α.Α.Α

ΠΤΩΣΗ..

Πάντοτε υπάρχει προοπτική….

εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το βλέπεις.

Ο παράδεισος δεν είναι ίδιος για όλες τι ιδέες

που εκκολάπτονται αναλόγως περιπτώσεων,

κυρίως όταν οι άνθρωποι ολοκληρώσουν

έργα και τα λόγια που θα ενταφιαστούν

με θορύβους στο αχανές της αβύσσου.

Νόμος απαράβατος από παλιά:

Τρέμουν το χρόνο

που καταπίνει τις διαπλοκές

στις αρένες της ζούγκλας.

A.A.A

ΩΔΗ στο ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Κάποτε θα λέτε

(αφού κάνατε τη δουλίτσα σας)

πως δεν ήμασταν καλοί.

Μας λείπουν πια, δόντια πολλά

και δε θα δαγκώσουμε το χαλκά σας

και δεν θα γλύψουμε τις πατούσες σας

με ανάλογα λογάκια που σας αρέσουν!

Το κακό… είναι ότι επιβιώνετε παντού

χωρίς αιδώ,

κι έχετε γνώμες πολλές κι απόψεις.

Δεν νιώθετε το αόρατο σχοινί

που σφίγγει τους παλμούς της προοπτικής

έχοντας διαμορφώσει εικόνες αλλήθωρες...

Δεν ακούτε τη γλώσσα των εντυπώσεων

που αιωρείται επάνω από τα κεφάλια σας

με περικεφαλαίες ατονικών συστημάτων

που ενίοτε ενδίδουν στην παράνοια

σκιαγραφώντας τα πρόσωπα σας

σε ραγισμένο καθρέφτη.

Κι έτσι καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει ηλικιακά

μαθαίνει να ξεχωρίζει ή να ξεχνά

σημαντικά ή μη… θέματα,

καθώς η καταπακτή του χρόνου

καταπίνει κι αλέθει τα πάντα σχεδόν!

Ζούμε σε εποχές που η ιστορία της ανθρωπότητας

θα τις καταχωρήσει σαν αμφιλεγόμενες.

Ακόμα κι αν κάποιοι μας κρυφοκοιτάζουν

μέσα από τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος κόσμου,

στα σίγουρα θα μας έχουν κατατάξει

στις σκοτεινές, αόρατες εμπειρίες τους,

σαν ζωντανούς οργανισμούς, απεχθείς!

Έτσι περνά ο χρόνος

με ανθρώπους που καταστρέφουν κάθε ρανίδα ικμάδας

και διάθεσης για δημιουργία.

Είναι σαφώς κι ένα είδος τακτικής.

Αφού δεν μπορούν να σε εξαφανίσουν

εφευρίσκουν άλλες μεθόδους,

περισσότερο εναλλακτικές.

Κι έτσι και πατήσεις το πόδι σου μέσα στην ίντρικα

και τη λάσπη,

κολλάς παντού.

Ενώ όταν είσαι ευπροσήγορος

Και δεν έχεις παραπανίσια λόγια –απαντήσεις

ούτε να χρωστάς ή να μη χρωστάς,

τα λες «ολοσούμπιτα» και ξεγνοιάζεις.

Ερχόμαστε και φεύγουμε σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

εξαγορές συνειδήσεων με χρυσάφι ..

τα παιχνίδια πουλημένα από την αρχή τους,

χωρίς επανάσταση εναντίον

όλων των φαντασμένων ηλιθίων της εποχής μας

κι ο ποιητής του παντός νεκρός!

Α.Α.Α

από τη ποιητική ενότητα: "Ποτέ Ξανά"

«ΕΓΩ»…Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

Το απολιθωμένο χαμόγελο

στα χείλη του πατέρα μου

από συσπάσεις παλαιών ημερών

άγραφων αισθημάτων.

Η μορφή του σκαλιστή

σε κορνίζα.

έμπλεος από αγωνίες

κοιτάζει κατάματα

τις ίδιες κινήσεις

τις ίδιες παύσεις

τα άγνωστα πρόσωπα

που εναλλάσσονται

και μεγαλώνουν..

Κοιτάζει εμένα…. επίμονα.

Πάντα αμίλητος..

Αναζητεί σίγουρα μια επαναφορά

στη χρονική διάσταση του εφήμερου

να επιστρέψει…

σχεδόν σαράντα χρόνια επιμένει…!

Από τις απορημένες κόγχες

των ματιών του,

οι λέξεις αποχρωματίζονται.

καμιά προοπτική…

Διάφανες κηλίδες,

στεγνώνουν τις λεπτομέρειες.

Α.Α.Α

από την ποιητική ενότητα: "Άπτερος Λόγος"

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ..

Όταν πεθαίνει ένας ποιητής

μας συνοδεύουν οι λέξεις

των ποιημάτων του,

ίσως και οι εικόνες

που βάναυσα ή λικνιστικά

κάποτε μας συνεπήραν το νου..

ή μπορεί και να μας άφησαν

αδιάφορους.

Είμαστε κόκκοι άμμου

με ειδικά σχήματα και χρώματα

που κατρακυλάμε

σε άδειες κλεψύδρες

καθημερινής τύρβης!

Κι αν ακόμα επιμένεις

ότι σαν πεταλούδα

μπορείς να σώσεις τον κόσμο

ή να φέρεις την άνοιξη…...

μάθε, πως ότι αν μια πεταλούδα

φτερουγίσει στην Ασία,

μπορεί να προκαλέσει

ανεμοστρόβιλους στην Αμερική!

……………………..

Κυλάει …κυλάει αργά ο ποταμός

κι ούτε υποψιάζεται που παει…

μόνο σε μια στιγμή απότομη

η πλεύση ανοίγει την καταπακτή,

κάτι σαν ρουφήχτρα ..

για να σε πάει στα Τάρταρα.

Κι είναι τόσο μικροσκοπικός

ο Μινώταυρος της θλίψης

για να πολεμήσεις τη πτώση του ήλιου

ως άλλος Θησέας.

Στέκομαι στο λαβύρινθο.

Η Αριάδνη….

η μόνη λύση.

Α.Α.Α

(στον ποιητή που έζησε ως πέτρα)

 

ΧΡΥΣΟ ΛΑΘΟΣ…

Από βάθη αιώνων

χρυσός ο θρόνος από τάφο

πλούσιου ηγεμόνα

σε πορφυρή αίθουσα μουσείου.

Σκαλιστός, λαμπερός

ζωγραφισμένος με ανεξίτηλα χρώματα.

Ποιός είχε τόση σοφία

για να μπορέσει να κριτικάρει

τους άλλοτε μεγάλους καθήμενους

εν ονόματι αξιοζήλευτου αξιώματος

το μυστήριο θείων οπίσθιων

με το πολύπλοκο δίκτυ

της απόλυτης «αλήθειας»

στην μεταθανάτια διαδικασία;

Η γη είναι ο τόπος

του κοσμικού δράματος

σε αδιάφορους καιρούς

με αιώνες σιωπής,

μέχρι να αναδυθεί

το εσώτερο λάθος

ή η «σωστή» πλευρά

του κοίλου κάτοπτρου.

Ερχόμαστε και φεύγουμε αβέβαιοι

στις παγίδες της μνήμης

και το μόνο που μένει

είναι ένας άδειος χρυσός θρόνος

που κάποτε χαρίσαμε …

Α.Α.Α

Η αποτυχημένη φούγκα...

Δεν μπορείς να ακούσεις

με το δικό μου τρόπο.

Ούτε να αισθανθείς

το αεράκι

που με προσμίξεις

τρυπώνει στις εσοχές,

μιας τόσο δα

μικρής λεπτομέρειας.

Ναι.

Δεν με πειράζουν τόσο

τα ακαθόριστα περιθώρια

ενοχής,

ανοχής ή αντοχής …

ούτε οι προεξοχές,

των αόρατων γραφών σου

στα σύννεφα,

που σκιαγραφούν μετά τη βροχή

με την εύγλωττη σιωπή τους

χωρίς κλίμακα,

μέσα μου

αινίγματα παντού….

όσο η ανάμνηση της φωνής σου

που δεν μ’ αφήνει

να κυλήσω στα ουράνια τόξα

των ματιών σου,

molto adagio

sotto voce

με πρώτο βιολί σε ρυθμό ενός τετάρτου

σε μεσαίο ντο –(της σιωπής)

και μετά λα…(σαν αλυσίδα)

να με παρασέρνουν

καταλυτικά, ακατάπαυστα,

όλα

στις ακτές του απρόσωπου.

Α.Α.Α

ΠΛΑΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Με πόση απέχθεια και φαρμάκι

μας κοιτάνε οι μορφές σας παντού..

ακόμη κι όταν οι σκέψεις σας καταμαρτυρούν

τη μικρότητα του αναστήματος της ψυχής σας.

Ωστόσο κάποτε ήμασταν καλοί και συνετοί

σε όλες σχεδόν του βίου τις εκφάνσεις

μέχρι να κάνετε σωστά μετρημένα τη δουλειά σας,

νομίζοντας πως δεν σας ξέραμε...

κι ότι άξαφνα μας τύφλωσε μια μέρα

η δόξα, η πείνα και η δίψα.

Ο χρόνος δοκιμάζει τις αντοχές

σε τόξα σπασμένων ονείρων…

Ας μη σ’ αρέσουν λοιπόν,

τα τραγούδια μου.

Γι αυτό μη σκορπάς τα φιλιά σου

μέσα στο ύπνο μου.

Μόνο οι νύχτες σειρήνες

μαγνητίζουν το σκοπό τους.

Ναυλώνουν ήδη με φυγάδες- σκέψεις

αποδράσεις.

Νυσταγμένες κι αυτές κρύφτηκαν στη ντροπή τους.

Κλείστηκαν για πάντα μέσα στη λύπη

σφαλίστηκαν μέσα τη σιωπή.

Ίσως δε θέλουν πια ψευτοχαμόγελα αγάπης,

ή χάδια κάτω απ τις φτερούγες

… καλοπιάσματα.

Τα τραγούδια θέλουν λέξεις μαγικές

να ρέει ανάμεσα τους ο χρόνος

ν’ ακροβατεί στη θλίψη τους

η λησμοσύνη κι η λήθη,

στον αέρα,

στα φύλλα των δέντρων

σπονδές,

σαν τις υποσχέσεις σου.

Α.Α.Α

Άνοιγε τις φτερούγες του στον αέρα

Κρατώντας μια δέσμη φωτός

σαν άρπα.

Τα κάτασπρα φτερά του κατακόρυφα

προς τα επάνω

σαν επίκληση…

κοντά σε μια ουράνια κρήνη

κάθισε

και έσβηνε τη δίψα του

α.α.α

(του αγίου Πνεύματος)

ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ ΜΕΤΑ…

Από την άλλη μεριά του καθρέφτη ετοιμάζομαι.

Η γη είναι ο τόπος του κοσμικού δράματος.

Η γλώσσα- ο λόγος είναι το πλοίο του Σύμπαντος.

Ανάλγητος, αμετανόητος, θηρευτής.

Λέξεις που επαναφέρουν τη μνήμη σε άλλες εποχές,

τότε που οι άνθρωποι παρέδιδαν την πνοή,

τη ψυχή τους σε ιδέες και συνθήματα.

Σκιές που γεννιούνται στο φως της αυγής ή της δύσης,

εκεί όπου τα τοπία στέκονται μπροστά στο φως,

φαντάζουν με ένα ξεκάθαρο περίγραμμα.

Ζούμε,πεθαίνουμε κάθε μέρα

σε μια περίληψη των προηγουμένων

ικέτες... Σίσυφοι.

Ποθώ την Πατρίδα μου Λεύτερη.

Α.Α.Α

Επτά από τις είκοσι τρείς δισκογραφικές εργασίες μου μιλούν για την Κύπρο και την ιστορία της. Οι ποιητές γνωρίζουν καλύτερα!«Η γνώση και ο πολιτισμός μας βοηθούν να συνεχίσουμε την ιστορική μας πορεία και να καθορίσουμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα το αντάξιο μέλλον της μακραίωνης ιστορίας και του πολιτισμού μας.»

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πήγα να το πω στα κύματα..

το σωστό και το λάθος,

το καλό και το κακό,

την αλήθεια και την πλάνη..

Όταν το ρήμα «τρώω»,

συρρικνώνεται

με χρηματοοικονομικό υποκείμενο

κι εκφέρεται με επιθετικό τόνο

σε δεύτερο πληθυντικό.

(το συνώνυμο του βουϊζει ατελείωτα)….

«Καταχρώμαι» το χρόνο σου,

την αγάπη σου,

την ευαισθησία σου,

την εργασία σου

τον κόπο σου,

την προσφορά ,

τη φιλία σου.

το πρόσωπο

στον καθρέφτη,

όσο και να το κρύβεις,

τρομάζει και τον πιο θαρραλέο.

Η ευθιξία απούσα…

Α.Α.Α

από την ενότητα "Δεν είσαι ποίημα"

ΕΡΗΜΟΣ

Σ’ αυτή την έρημο είσαι καταδικασμένος

πτωχέ συν τίμιε άνθρωπε να περπατάς…

Μια έρημος χωρίς τέλος

ανάμεσα σε σκληρές ατελείωτες

αμμώδεις επινοήσεις ανθρώπων,

χωρίς αιδώ ή άλλα συναισθήματα.

Μια έρημος ύφους χωρίς νερό.

Δεν έχουν μάθει να μοιράζονται

στις έρημους της ζωής τους…. τίποτα.

Κι αν κάποτε σου έδιναν τη ψευδαίσθηση

ότι ήσαν δοτικοί

(ο καθένας για τους προσωπικούς του λόγους…),

όλα ήσαν μια πλάνη!

Καημένε ταξιδιώτη της ερήμου,

πτωχέ συν τίμιε

περιπατητή της ερήμου των ανθρωπίνων παθών,

της άγνοιας, της ξετσιπωσιάς, της λαμογιάς,

της κλεψιάς και της εκμετάλλευσης…

κάθε ρανίδας δικής σου θετικότητας.

που ποτέ δεν θα μάθουν

να λένε «συγνώμη» ή «ευχαριστώ»,

λέξεις ανύπαρκτες στο λεξιλόγιο τους

και στα των ανύπαρκτα φροντιστήρια

της κόλασης τους…

Περπατώ στην έρημο

με διάφορα σαρκοβόρα

που ξέρουν επιμελώς

να κρύβονται με καλό «καμουφλάζ».

Πουθενά ο Λύκος…

που θα ήτο ίσως μια κάποια λύση.

Α.Α.Α

self-esteem*

Ταγμένος

στο καλό της Πατρίδας

με πάθος αγωνίζεται

για τις ιδέες του,

χάνοντας σταδιακά το φως του.

Αυτή η Θεία τιμωρία

στην ουράνια σφαίρα

και στα εγκόσμια βασίλεια

με τα δαιμονικά κονκλάβια

με εκπεπτωκότες πτεροφορούσες

που το φεγγάρι βαστάζοντας

για ασπίδα είχαν…

πολεμώντας ασύμμετρα αντιφατικά,

για τον παράδεισο

που έμεινε γα πάντα χαμένος

σαν τη ζωή τους!

Α.Α.Α

(*αυτοεκτίμηση…. στη μνήμη του Τζον Μίλτων)

ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ

Με δάκρυα,

αγκαλιάσματα και φιλιά

σε μένα ήρθανε να κλάψουν

με τις παλλόμενες ψυχές…

για το φευγιό μου

οι Δράκαινες…

Η Έχιδνα η Κητώ

η Σκύλλα,η Χάρυβδις κι η Σύβαρις..

Κρατούσαν στα χέρια τους

νήματα θαλασσινά

και στα μαλλιά τους

έμπλεκε ο μπάτης αστερισμούς,

αφού στης ράτσας τους

την εξαίσια δρακοσύνη

είναι πια γνωστό,

πως άλλες σαν και τούτες δεν έχει..

Σ’ ένα κόσμο τέτοιο

γεμάτο «κινδύνους»,

κατάφεραν,

στην πλάτη μου

σαν μπαλαρίνες να χορέψουν.

Στων βυθών μου

τα βράχια κρυμμένες..

καιροφυλακτούσαν

ως θήραμα εμένα

με γλυκοδολώματα λεξούλες

γελαστές πολύχρωμες..

τρελών παραμυθιών

με δηλητήριο «θεσπέσιο»..ορμώντας..

να με εξοντώσουν .

ψέματα κι αλήθειες

σε αργαλειό υφάνθηκαν

κι ήσαν καβαλημένες

σε δόρυ δρακοκτόνου

που θα φονεύσει (λέγεται κάποτε)

-ακαριαία-

τις εικασίες

Α.Α.Α

από την ενότητα: «Aναμνήσεις από την Κόλαση»

ΚΕΡΙΝΑ ΦΤΕΡΑ

( Επιμύθιον ποιήματος: Χρειάζεται προσοχή μη μου θρυμματίσετε την πρόσοψη ).

______________________________________

Ο Ίκαρος εξομολογείται (μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο):

«Ελευθερώθηκαν».

«Γιατί τους πυροδότησε ο ήλιος

μέχρι το θάνατο.

Γιατί στην έννοια της Ελευθερίας

τα δακτυλικά αποτυπώματα

σε τοίχους λαβυρίνθων

από πούπουλα και κερί

οδηγούν σε περισυλλογή

για όσους το αισθάνονται.

Έτσι, ο Δαίδαλος οδηγείται

από την κατεύθυνση της δράσης,

σε υπερβάσεις νοημάτων»...

Αυτά έλεγε κι ο Απολλόδωρος για τον Ίκαρο:

Φορώντας κέρινα φτερά

τόλμησε να δραπετεύσει..

Αυτός ήταν ο ανέφικτος σκοπός

που εκπληρώθηκε.

Α.Α.Α

από την ποιητική ενότητα «Διαπαθητική (κατά-) στάση»

(το είδος σκέψης σε τρίτο πρόσωπο μπορεί προσωρινά να βελτιώσει τη λήψη αποφάσεων)

Αιωνιότητα

Για τους χαρούμενους τομαριστές

δεν θα υπάρξει συνέχεια

ακόμη κι αν φυτρώσουν φτερά στη ζωή τους.

Για όσους κρύβουν στη καρδιά τους τη χαρά

Θα ζουν στης αιωνιότητας την αυγή.

Α.Α.Α

Στη μνήμη του William Blake.

------------------------

Το αρχέτυπο του "δημιουργού" είναι μια γνωστή εικόνα στα φωτισμένα βιβλία William Blake. Εδώ, ο Μπλέηκ απεικονίζει έναν πανίσχυρο δημιουργό που συλλογίζεται τον κόσμο που έχει σφυρηλατήσει.

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Ο Εφιάλτης ο γιος του Ευρυδήμου

στον Ξέρξη υπέδειξε τη στενή διάβαση

που οδηγούσε από το όρος Καλλίδρομο

στις Θερμοπύλες

αναλαμβάνοντας να οδηγήσει από 'κει τους Πέρσες,

για να χτυπήσουν τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα .

κι ‘όλο συμβούλευε:

«την ώρα που η αγορά γεμίζει κόσμο» ..

Ο Εφιάλτης είχε εκπληρώσει το ρόλο του.

Για την πράξη του αυτή ο Πέρσης αυτοκράτορας

του έδωσε πλούτη πολλά..

κι ύστερα ήρθαν οι οδοστρωτήρες του Ιούλη και του Αυγούστου.

Η Κύπρος στους δρόμους της προσφυγιάς.

Μισό αιώνα περιπλάνησης...

(Ωστόσο ο Αθηνάδης δεν τον σκότωσε

για την προδοσία του,

αλλά για άλλο λόγο).

Όλα «για μια μεγάλη χρηματική ανταμοιβή».

Α.Α.Α

από την ποιητική ενότητα "Γιατί;"

ΛΕΥΚΟΧΕΙΜΟΝΟΥΣΑ*

Και δίκαιος αν υπήρξες ποτέ άνθρωπε

εκτελώντας καθήκοντα δικαστή,

κρεμώντας από το λαιμό σου

περίαπτο ζαφείρι

με τ’ όνομα «Αλήθεια»..

Για την πικρή και η μόνη,

τη μαύρη και καταδικαστέα,

για τη γυμνή κι αφημένη

στο έλεος της μοίρας της…

αλήθεια…

για την άγνωστη στιγμή

με την αθέατη πλευρά

και τα τιμήματα της..

Κόρη του πανίσχυρου Δία

και τροφός του θεού Απόλλωνα

που η συνέχεια της ιστορίας

σε ανεξερεύνητους λαβυρίνθους

σφαλάει τα μάτια αιώνες τώρα…

οντολογική, μεταφυσική,

η καθ' ύλην αλήθεια…

με την αξία της μισή ή ολόκληρη,

με επιστημονική κρίση,

με αιτιακό βάθος

σε «ζυγαριά» πληρότητας,

σε άπιαστες εποχές που παράγουν

και συσκευάζουν το ψέμα..

Α.Α.Α

από την υπό έκδοση ποιητική μου συλλογή «Λευκοχειμωνούσα».

*Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο η θεά «Αλήθεια» φορούσε λευκή εσθήτα.

ΡΑΣΤΩΝΗ

(Από το «ράστος»,υπερθετικός βαθμός του «ράδιος»,που σημαίνει άνετος κι εύκολος).

Εβγήκε σεργιάνι η νηνεμία,

η γαλήνη κι η νωθρότητα…

Πιασμένες χέρι με χέρι

ακροβατούσαν τη σκέψη μου..

κι όλο έλεγα

πως να χωρέσουν τόσες «υποσχέσεις»

με συνώνυμα από απαιτητικό λεξικό..

όπως «μουργέλα»..

κι ίσως πιο εύηχη και ψαγμένη:

«Ντόλτσε φαρ νιέντε»

(η γλύκα του να μην κάνεις τίποτα).

Τόσο απλά σ’ αυτό το απόλυτο «τίποτα»…

περιφέροντας το προσωπικό σου

κοίλο κάτοπτρο

σε ένα κόσμο που σαστίζει..

κατακαλόκαιρα.

Α.Α.Α

Από την ενότητα: «Η ραστώνη της πόσεως».

Σάββατο Του Ιούλη 20

Αυτή θα' πρεπε να'ταν ημέρα της σιωπής

που πια όταν δεν έχεις τι να πεις..

η ιστορία περνά με αναπνευστήρα

τις χαραμάδες της μνήμης.

Οι εικόνες του χτες

καρφιά να ματώνουν

καθώς έρπουν τα χρόνια

στης υπομονής

και της καρτερίας τον ουρανίσκο.

Φταίει η χρονική ταλάντευση ..

στη λίμνη των αντιφάσεων

που μας σκοτώνει…

Είμαστε ήδη νεκροί μισό αιώνα τώρα.

Αυτό το ακινητοποιημένο δευτερόλεπτο

που παγιδεύτηκε στο «πριν» και το «μετά»,

που δεν υπήρξε ποτέ «μετά»,

έτσι καθώς σ’ αυτόν τον άγνωστο θάνατο

συρρικνώνονται

των λέξεων οι συνθήκες

και το «κλέος»

τροχίζει το εφήμερο,

με πύρινα ξεφτισμένα λογύδρια

σε άδειες πλατείες,

σε στεγνωμένες ψυχές,

καθώς οι «ευλαβείς» παρελαύνουν…

Α.Α.Α

από την ποιητική ενότητα: "σκληρές αλήθειες"

ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΛΕΥΣΗ

Μηδενική ήταν η πρώτη στιγμή.

Ωστόσο επιζητούσε να μάθει την αλήθεια…

να ξεπεράσει τα όρια.

Από την «ωραία πύλη»

ανατέλλει το φως της υπέρβασης.

Άπειρον το Θείο της γνώσεως

χωρίς «εγώ»

η γνωστική ακτινοβολία της καρδιάς.

Α.Α.Α

Από την ποιητική ενότητα: «μυστική πλεύση»

ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ

Ένα πουλί λέγει:

Έναντι πινακίου φακής

πουλήθηκε η ειρήνη…

με αγοραπωλησίες

κι ανθρωποθυσίες

αυτοί οι φίλοι των πολιτισμένων..

που έριχναν τους δούλους στα θηρία,

και τους δικαστές του Μεσαίωνα

με την πυρά των αμαρτωλών,

τα κλάματα όλων σφαγιασθέντων

και των δυστυχισμένων παιδιών του κόσμου..

Τόσο κοστίζει και σήμερα η ανθρώπινη ζωή..

όσο το «τίποτα».

Αυτά είπε το πουλί

μέσα στην κάψα του Ιούλη

και τρομαγμένο πέταξε…

Α.Α.Α

από την ποιητική ενότητα: "ασύμμετρα ποιήματα"

ΑΛΗΘΕΙΕΣ του ΙΟΥΛΗ του 24

Οι φωνές των ποιητών μου αιωρούνται...

Ανάπηροι στα χαλάσματα...

Κανένα τραγούδι μου δεν μπόρεσε τελικά να τους σώσει!

Πλήρωσα ακριβά εφέτος (να ξέρετε),

με τεράστια οργή, την απόρριψη ν' ακουστεί η φωνή μας..

Σε τούτο τον τόπο δεν υπάρχει γιατρειά.

Η ασυδοσία του ετσιθελισμού και του κατακτητή...

που ολοένα βλέπω τον όλεθρο να πλησιάζει..

(κι εμένα (μη με ψάξεις ξανά...) έχω ήδη τελείωσει
με όλες τις εκκρεμότητες....)

Τώρα δεν γίνονται πορείες διαμαρτυρίας

όπως άλλοτε,

η οκνηρία κι ηθελημένες σκοπιμότητες

εξαργυρώνονται με πλαστικό χρήμα

στις αγορές του κατακτητή

με υποκλίσεις υποσχέσεων,

κουρντισμένες συνειδήσεις

που ολοένα (κι εγώ μαζί τους)

αποχρωματιζόμαστε.

Μοναχά οι πέτρες ενθυμούνται άγρυπνες.

Στα παλαιοπωλεία της κατεχόμενης Λευκωσίας

πρόσφυγα,

πουλήθηκαν τα υπάρχοντα σου

εκτός από το αλέτρι και το μαστιγωμένο δάκρυ

όσων αναμένουν ακόμη ταυτοποιήσεις…

Στην πράσινη γραμμή κάποιο «αύριο»

εναποθέτει αόρατες γραφές

ανεμίζοντας φυλλάδια-οδηγούς

τουριστικών προορισμών

σε δικά μας μέρη,

με τροχισμένα συμφέροντα

αναλόγως ώρας και περίστασης…

Η ευθύνη αγνοείται.

Η επιβίωση μας απειλείται.

Οι ελπίδες μας εκτροχιασμένα ά-λογα!

Α.Α.Α

από την ποιητική ενότητα: «Ακούει κανείς;»

ΜΕΙΡΩΜΑΙ…

Το τέλος και οι τελείες μάλωσαν.

Πάλιωσαν να χάσκουν

χωρίς απαντήσεις

με πολλά «γιατί» και «διότι».

Τα χρόνια που έφυγαν,

τα χρόνια που ήρθαν,

η μνήμη που φθίνει

που θέλει να είναι ευέλικτη,

μακριά από τόπους

σκοτεινών εντυπώσεων.

Στον ιστό της ειμαρμένης

η αράχνη έχει μετοικήσει.

Α.Α.Α

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Η μουσική του Αυγούστου μονολογεί…

Ανοίγει διάπλατα τα πανιά της

και ταξιδεύει.

Σέρνει τις λύπες μακρύτερα

με τις αδιόρατες πληγές

νυχτερινών αναστολών

που υφαίνουν ποικιλόχρωμες εικόνες

ενίοτε με προδοσίες και ψέματα.

Τρέχουν οι φθόγγοι ξετυλίγουν

σαν γάζες νοσηλευτικών συνεργείων

τα λευκά τους πεντάγραμμα

για να περιθάλψουν

όσα δεν λέγονται με το στόμα..

και ξεχύνονται έπειτα κύματα θεόρατα

στην ουράνια θάλασσα

με ανομολόγητες συγνώμες

που δεν τις ακούει κανείς.

Αυτές οι ξυπόλυτες προοπτικές

στων παθών τους τη δίνη

που ανοίγουν στεντόρεια τις πόρτες,

για τους άπληστους ηλιομανείς

στο έρεβος ανομολόγητων

εξομολογήσεων.

Το μόνο που απόμεινε

από εκείνες τις δίνες των εντυπώσεων,

είναι τα χρώματα των ήχων

από ένα επερχόμενο

ραγισμένο φθινόπωρο.

Α.Α.Α

Α.

Να λοιπόν που φτάσαμε

την πλήρη ωρίμανση

κι ανθοφορία.

Που τίποτα δεν μπορεί

να της αντισταθεί

με το αρχικό Άλφα

σαν ουράνιο τόξο

μετά τη βροχή

να υπερίπταται

με υποσχέσεις

αιώνιας πίστης.

Εγώ,

Θα σε λέω «Αγάπη»

πάντα στο διηνεκές

να απλώνεσαι…

Α.Α.Α

από την ενότητα: «Aναμνήσεις από την Κόλαση»

ΔΕΝΤΡΑ

Έχουν πάντα μια βιασύνη τα δέντρα

που όλο ψηλώνουν.

Θέλουν να φτάσουν τον ήλιο.

Ανάμεσα στα κλαδιά τους

ανασαίνουν φτερωτοί ίσκιοι πουλιών

που ενίοτε φτεροκοπούν

αν τύχει η καρδιά σου

να κτυπήσει δυνατά και τα τρομάξει.

Εκεί στο δάσος των αναθεωρήσεων

στη σπασμένη ρωγμή της εσπέρας,

που ενοικούν μαγεμένα παραμύθια

για ωραίες κοιμώμενες καταλήξεις

ανάμεσα στα φυλλώματα

με το πανσέληνο όνειρο

σε εγρήγορση.

Α.Α.Α

ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ

Έλεγε ο Έκτορας στον Αχιλλέα πριν πεθάνει:

«Η καρδιά σου είναι από πέτρα

κι οι θεοί επαναστατούν συχνά

σκορπώντας γενναίες συμφορές ..να το θυμάσαι!».

Ο Πάρις ακολουθεί την ίδια αδιόρατη πλεύση

στου κάτω κόσμου τους λαβύρινθους

κι ο Απόλλωνας στη λύρα του συνωμοτεί

τη φτιαγμένη από πολύτιμα πετράδια.

Στην Αχερούσια λίμνη ψυχοπομπός ο Ερμής.

Καμιά οχύρωση δεν μπορεί να σε σώσει.

Κι ύστερα στην Τροία ο Πρίαμος

ακονίζει με λέξεις την εκδίκηση.

Το μίσος κυοφορεί τον επίλογο της παύσης.

Πουθενά η Ανδρομάχη

Καμιά αποτροπή αμυντικής τακτικής.

Δύσκολες όλες αυτές οι γραφές

διαταράσσουν τον ύπνο μας.

Α.Α.Α

ΤΑΛΑΝΤΕΥΣΕΙΣ

Από τοπικό επίρρημα με πλάγιες ερωτήσεις

ήρθαν και κάθισαν όλες οι απαντήσεις

και φιλονικούσαν μεταξύ τους…

κι έλεγαν για όλα!

με τονικούς διαπληκτισμούς

με όσα έγιναν και δεν έγιναν

«πού», «πώς», «πότε»,

καθώς όπως συμβαίνει συχνά

τροπικά επιρρήματα να εισχωρούν βαθύτερα

πληγώνοντας τ’ ανομολόγητα…

Στο εσώτερο διάστημα χωρίς αιτιολογίες

περνούν οι αναφορές.

Μυστικά, απόκρυφα σκιρτημάτων

της υπερβολής περάσματα δικαιολογίες..

κι έκλαιγα για ώρες σκεπτόμενος,

πως «ποσοτικά ήσουνα λίγος»

(κατά που λέγει ο ποιητής).

Καλπάζουν οι επιφωνηματικές προτάσεις

θυμοί κατακόρυφοι οριστικών αποκλίσεων

με καταδικάζουν χωρίς έγκλημα, σε ενοχή.

Και νύχτωσε τόσο πολύ εντός μου

που σηκώθηκε κι έφυγε

κάθε απραγματοποίητη επιθυμία.

Μαθαίνοντας κανείς να ζει

στων αποσιωπητικών τις ταλαντεύσεις

με οριστικές αποδεσμεύσεις

αργοϋφαίνω τ’ ανομολόγητα

και γίνομαι πέτρα.

Μα «πως μπόρεσες;»…..

Α.Α.Α

Ο ΜΑΡΤΗΣ της ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ

(Κύματα αφρισμένα αισθήματα).

Ο αέρας ξεδιπλώνει τη φύση

την ανεβάζει ψηλά στον ουρανό

και γίνονται εικόνες οι λέξεις.

Πίσω από το αδιόρατο βλέμμα

μια ζωή υφασμένη από λάθη

σπασμένων κωδικών,

κατρακυλούν μέχρι τη θάλασσα

και γίνονται κύματα αφρισμένα…».

Ανάμεσα στο πριν και το μετά

ξιφομαχώντας με τον αέρα

φορώντας πανοπλία

από ακριβά μέταλλα

πανέτοιμος,

τώρα περιμένω τον εχθρό μου…

έχω κιόλας στολιστεί με ήχους

που διαταράσσουν τις ισορροπίες..

και τέτοια καμώματα

αρέσουν πολύ στους καιρούς μας.

Έτσι εκπίπτουν οι ιδέες ,

Οι σταγόνες από δηλητήριο

στου ουρανίσκου το θόλο,

με γεύσεις που μετεωρίζουν

των αποφάσεων το φινάλε,

τ΄ ανείπωτο.

Στο έρεβος των αποκλίσεων

εξορκίζω κάθε υποψία πως

θα επιστρέψεις.

Α.Α.Α

από τα «λυπημένα τραγούδια»

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ στον ΟΥΡΑΝΟ

Συναρμολογώ με ελαφρά υλικά

όλες τις οδύνες που μου χάρισες,

τις γρατσουνιές, τα τσαλακώματα..

τα ζύγια…

τα μεγέθη και τα σχήματα των λόγων

που πετούν με την πρώτη ευκολία

στοχεύοντας κέντρο..

Εκθέτω τις κιμωλίες μου

μωβ ,μπλε και κίτρινες

που άλλοτε στόλιζα

σε ριζόχαρτο τη φωνή σου

κι έμοιαζες γλυκόπικρη ωδή

για να ζηλεύουν

θαυματοποιοί, εξορκιστές,

γυρολόγοι, αερολόγοι….

Σε τεντωμένο σχοινί

χαλαρώνω τα λικνίσματα

στου διαστήματος τη μέθη

όλο ψηλότερα ν’ ανέβεις.

Είμαι ο ακροβάτης ποιητής

που σου χαρίστηκα…

ένας παγιδευμένος χαρταετός

σε κομμένα καλώδια

αεροδεμένος….

Δες …!

Τόσο κακό για το τίποτα!

Α.Α.Α

(αφιερωμένο στον Κινέζο στρατηγό Han Xin, περίπου στο 200 π.Χ. που πρώτος χρησιμοποίησε χαρταετό).

ΔΕΝ

Κι όμως δεν μπόρεσε να αντέξει τις αλήθειες.

Κυκλώθηκε από θύελλες καθώς ο καθρέφτης

αντανακλούσε το ίδιο του το πρόσωπο.

Κι έτσι έγινε εχθρός μου!

Σφαλίζοντας όλες τις θύρες,

στον κόσμο των αριθμών

προσηλωμένος,

δεν βλέπει και δεν ακούει.

Απλά ασήμαντα πράγματα οι άνω κι κάτω τελείες,

λόγια από πικρές αλήθειες σκοτεινές και διάφανες,

σε μεσοδιαστήματα αποσιωπητικών,

που αναπαύονται μεγάλα ψέματα

κι απέραντη λύπη

ένας μικροσκοπικός

θάνατος…

που τον σκόρπισε ο άνεμος.

«σαν να μην υπήρξες ποτέ»!

Α.Α.Α

ΟΣΑ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΓΛΩΣΣΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΠΕΙ..ΤΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ..

Μουσικές ποιητικές εικόνες του συνθέτη Ανδρέα Α. Αρτέμη 
βρίσκονται στο κανάλιΥoutube στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

https://www.youtube.com/playlist?list=PLgLIRLbJl4tZ61a6z4FoYWWGem-WhNgh